Ἡ Ἄνοδος τῆς Πολιτισμικῆς Ἀντιστάσεως

 Τοῦ Peiman Salehi

Εισαγωγή: Η Υπόσχεση και η Προδοσία του Φιλελευθερισμού

Ο φιλελευθερισμός, που κάποτε αναγγέλθηκε ως η τελική εξέλιξη της ανθρώπινης πολιτικής οργάνωσης, υποσχόταν ελευθερία, αξιοπρέπεια και ευημερία για όλους. Αναδυόμενος από τον Διαφωτισμό και υπερασπιζόμενος αξίες όπως τα ατομικά δικαιώματα, η δημοκρατία και οι ελεύθερες αγορές, διεκδίκησε την ηθική υπεροχή έναντι όλων των άλλων ιδεολογιών. Ωστόσο, σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης αυτών των υποσχέσεων. Η φιλελεύθερη τάξη έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό κυριαρχίας, διεξάγοντας πολέμους στο όνομα της ειρήνης, επιβάλλοντας κυρώσεις που πνίγουν έθνη και εξάγοντας πολιτισμικό μηδενισμό μεταμφιεσμένο σε "οικουμενικές αξίες".

Η προδοσία είναι βαθιά: ο ίδιος ο πολιτισμός που αυτοανακηρύχθηκε υπερασπιστής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τώρα την καταπατά για να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία.

Ενότητα 1: Η Ηθική Χρεοκοπία του Φιλελευθερισμού

Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι ηθικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού αποκαλύπτονται. Κάτω από τις σημαίες των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και της "ελευθερίας", οι φιλελεύθερες δυνάμεις έχουν εξαπολύσει καταστροφικούς πολέμους: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη. Τα καθεστώτα κυρώσεων κατά του Ιράν, της Βενεζουέλας και της Συρίας έχουν οδηγήσει σε ανείπωτη δυστυχία μεταξύ των αμάχων. Αντί να προάγει την ειρήνη, ο φιλελευθερισμός έχει θεσμοθετήσει τον εξαναγκασμό.

Εσωτερικά, η φιλελεύθερη Δύση αντιμετωπίζει τη δική της παρακμή. Η ανισότητα φτάνει σε ιστορικά επίπεδα - η εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς καταρρέει. Η άνοδος των κρατών επιτήρησης, η λογοκρισία υπό το πρόσχημα του "ελέγχου της παραπληροφόρησης" και η αυξανόμενη κοινωνική ατομοποίηση σηματοδοτούν ένα σύστημα που αδυνατεί να ανταποκριθεί στα ίδια του τα ιδανικά.

Φιλοσοφικά, ο ισχυρισμός του φιλελευθερισμού για οικουμενικότητα έχει αποκαλυφθεί ως μάσκα για την δυτική ιδιοπροσωπία. Οι θεσμοί του - ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα - δεν εξυπηρετούν την ανθρωπότητα, αλλά τα παγιωμένα συμφέροντα μιας ατλαντιστικής ολιγαρχίας. Μέσω μηχανισμών όπως "οι όροι" των δανείων και η επιβολή πολιτικών λιτότητας, οι θεσμοί αυτοί έχουν συχνά εμβαθύνει την ανισότητα και την πολιτική εξάρτηση στον Παγκόσμιο Νότο αντί να προωθήσουν την πραγματική ανάπτυξη.

Ενότητα 2: Η άνοδος της Πολιτισμικής Αντίστασης

Σε απάντηση, ένα παγκόσμιο κύμα πολιτισμικής αντίστασης αυξάνεται. Δεν πρόκειται για απλό εθνικισμό - πρόκειται για μια βαθύτερη επιβεβαίωση εναλλακτικών τρόπων ύπαρξης, γνώσης και οργάνωσης των κοινωνιών.

Στο Ιράν, η Ισλαμική Δημοκρατία συνεχίζει να διεκδικεί ένα ισλαμικό μοντέλο διακυβέρνησης που έχει τις ρίζες του στην πνευματική κυριαρχία. Η Ρωσία, υπό το πρίσμα του Ευρασιανισμού, διεκδικεί την ορθόδοξη και πολιτισμική της ταυτότητα. Ο Κομφουκιανικός Σοσιαλισμός της Κίνας προσφέρει μια σύνθεση παράδοσης και εκσυγχρονισμού έξω από τα δυτικά πρότυπα. Εν τω μεταξύ, η Λατινική Αμερική γίνεται μάρτυρας μιας αναγέννησης της μπολιβαριανής αλληλεγγύης και η Αφρική ανακτά σταδιακά τις αυτόχθονες επιστημολογίες της.

Η πολιτισμική αντίσταση δεν είναι μια επιστροφή στον απομονωτισμό - είναι μια επιμονή στην Πολυπολικότητα - στο δικαίωμα των διαφορετικών πολιτισμών να ορίζουν τη Νεωτερικότητα με τους δικούς τους όρους.

Ενότητα 3: Προς έναν Πολυπολικό Κόσμο

Η μονοπολική στιγμή έχει τελειώσει. Η αναδυόμενη παγκόσμια τάξη είναι εγγενώς πολυπολική, διαμορφωμένη από διαφορετικούς πολιτισμικούς δρώντες. Ενώ ο φιλελευθερισμός επεδίωξε να διαγράψει την πολιτισμική ιδιαιτερότητα υπέρ της ομογενοποίησης, το μέλλον ανήκει στην πολυμορφία των πολιτισμών.

Οι στρατηγικές εταιρικές σχέσεις του Ιράν με τη Ρωσία και την Κίνα, η επέκταση των BRICS και η αυξανόμενη συνεργασία Νότου-Νότου καταδεικνύουν ότι η αντίσταση δεν είναι απλώς αμυντική. Είναι εποικοδομητική - μια δημιουργική προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού διεθνούς συστήματος που βασίζεται στον σεβασμό και όχι στην κυριαρχία.

Αυτοί οι πολιτισμοί, που έχουν τις ρίζες τους σε διαχρονικές πνευματικές και πολιτιστικές παραδόσεις, διαθέτουν μια ανθεκτικότητα που ο φιλελεύθερος Μοντερνισμός, με το εφήμερο καταναλωτικό ήθος του, στερείται όλο και περισσότερο.

Ο δυτικός φιλελευθερισμός, που αντιμετωπίζει δημογραφική μείωση, ηθική εξάντληση και στρατηγική υπερέκταση, δεν είναι σε θέση να αντιστρέψει αυτή την τάση. Το κέντρο δεν μπορεί πλέον να αντέξει.

Συμπέρασμα: Το Τέλος μιας Αυτοκρατορίας, η Γέννηση Πολιτισμών

Η ηθική κατάρρευση του φιλελευθερισμού δεν σηματοδοτεί απλώς μια πολιτική αλλαγή αλλά μια πολιτισμική καμπή. Καθώς η δυτική ηγεμονία παραπαίει, προκύπτει η ευκαιρία να σφυρηλατηθεί ένας πιο δίκαιος, ποικιλόμορφος και πνευματικός κόσμος.

Η πολιτισμική αντίσταση δεν γεννιέται από μίσος αλλά από αγάπη - αγάπη για την παράδοση, για την ταυτότητα, για ένα μέλλον όπου η ανθρωπότητα δεν περιορίζεται σε οικονομικές μονάδες αλλά τιμάται ως φορέας υπερβατικού νοήματος.

Σε αυτή τη νέα εποχή, η εποχή της Αυτοκρατορίας ξεθωριάζει. Η εποχή των Πολιτισμών ανατέλλει.

Στην αυγή της εποχής των Πολιτισμών (Civilizations), ο διάλογος μεταξύ των πολιτισμών (cultures) πρέπει να αντικαταστήσει τον μονόλογο ενός καταρρέοντος πολιτισμού.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

Ἀπό : geopolitika.ru

Ἡ Πελασγική