Ὅταν ἡ δημοκρατία τους βιώνει τά ἀδιέξοδά της ἡ μετατροπή της μία : ΤΥΡΑΝΝΙΑ !

Η Γερμανία συλλαμβάνει πατριώτες για να μην πάνε στην Σύνοδο Κορυφής για τη Μετανάστευση, στην Ιταλία. 

Τους απαγορεύτηκε η πτήση, και είναι υποχρεωμένοι να εμφανίζονται καθημερινά στο αστυνομικό τμήμα— Οκτώ Γερμανοί τιμωρήθηκαν επειδή σκέφτονταν επικίνδυνα στην εποχή της διαχειριζόμενης παρακμής.

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

 Στην πύλη της αναχώρησης, το καθεστώς σφίγγει την λαβή του. Όχι σε κάποια μακρινή γη από άμμο και τουφέκια - η Γερμανία, αυτή η κούφια αίθουσα της γραφειοκρατίας και της θαμμένης λαϊκής μνήμης, τώρα τρώει τη δική της[ μνήμη] σαν τον Κρόνο που καταβροχθίζει τα χρυσομάλλα παιδιά της μελλοντικής αυτοκρατορίας. 

Έξι Γερμανοί άνδρες και δύο Γερμανίδες, πολίτες ακόμα στα χαρτιά, ξεκίνησαν για να ταξιδέψουν εκτός της πατρίδας τους σ᾿ ένα συνέδριο ευρωπαϊκών μυαλών, τη λεγόμενη « Σύνοδο Κορυφής Μετανάστευσης » στην Ιταλία, μια συγκέντρωση που είχε σκοπό να συζητήσει την αποκατάσταση της αρμονίας μεταξύ γης και καταγωγής. Πριν προλάβουν να σηκωθούν τα μεταλλικά πουλιά, πριν ανοίξουν τα διαβατήρια και οι μπότες βγουν στο μεσογειακό φως, οι γερμανικές αρχές τους εμπόδισαν - τους κράτησαν - άρπαξαν την ελευθερία τους όχι σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι δικτατορίας αλλά σε λαμπερά, μοντέρνα αεροδρόμια που υποτίθεται ότι ανήκουν σε ένα αυτοαποκαλούμενο «δημοκρατικό» κράτος. Δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Δεν συνιστούσαν απειλή. Κανένα έγκλημα δεν είχε διαπραχθεί. Ο λόγος που δόθηκε ως δικαιολογία ; Κάτι το ομιχλώδες : «Μπορεί να βλάψουν τη διεθνή φήμη της Γερμανίας». Σαν η αλήθεια που λέγεται στο εξωτερικό να μπορούσε να βλάψει μια χώρα περισσότερο από τις ανοησίες που διαδίδονται στο εσωτερικό.

Αυτοί οι πατριώτες ανακρίθηκαν για ώρες. Στη συνέχεια, στιγματίστηκαν με το σήμα του ελεγχόμενου: τους απαγορεύτηκε η έξοδος από την επικράτειά τους για δύο ημέρες. 

Σύνοδος Κορυφής για τη Μετανάστευση 25

Καμία ετυμηγορία από δικαστήριο, καμία επιτροπή ενόρκων από συμπολίτες τους, απλώς ένα διάταγμα από απρόσωπους άνδρες που επιβάλλουν τα δόγματα των Βρυξελλών και γονατίζουν μπροστά στα αθεράπευτα είδωλα της παγκόσμιας διαχείρισης. 

Και κάθε μέρα, τώρα, οι οκτώ Γερμανοί πατριώτες πρέπει να παρουσιάζονται σε ένα αστυνομικό τμήμα και να ελέγχονται σαν υπό όρους αποφυλακισμένοι κακοποιοί - να δείχνουν τα πρόσωπά τους σε μια μηχανή που φοβάται τι αντιπροσωπεύουν αυτά τα πρόσωπα. Προγονική δύναμη. Συνέχεια. Ένα διαφορετικό όραμα για την Ευρώπη - κάθετο, μυθικό, αντι-εύθραυστο. Το καθεστώς δεν τρέμει μπροστά σε όπλα αλλά μπροστά σε ποινές, μπροστά σε συνελεύσεις πιστών, μπροστά σε διανοούμενους που τολμούν να θυμηθούν. Αυτοί οι άνδρες δεν πήγαιναν σε ταραχές, λεηλασίες, πυρπολήσεις , βιασμό ή συγκρούσεις. Κουβαλούσαν βιβλία, σκέψεις, φρόνημα. Αυτό είναι το έγκλημα: η ανυπακοή στην κατάρρευση.

Έτσι ξεκινά πάντα η τυραννία - με γραφειοκρατία, πρωτόκολλα, στα δερμάτινα γάντια της «διαχείρισης της υπόληψης». Το σύγχρονο γερμανικό κράτος δεν τιμά τον Goethe, τον Arminius, ή Stauffenberg. Υπηρετεί ένα διαφορετικό βωμό - ένα βωμό "υγρού συνόρου", της ταυτότητας ως συμπεριφορά, της μη ιστορίας. Και για να διατηρήσει αυτή την ψευδαίσθηση, πρέπει να περιορίσει τους αντιφρονούντες, να εξημερώσει την ψυχή, να κόψει τα φτερά των δικών του αετών. Ο τύπος λέει λίγα. Οι σχολιαστές γελούν. Η αριστερά χειροκροτεί, πάντα μεθυσμένη από τη φαντασίωση της αντιφασιστικής ηθικής υπεροχής, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι γραφειοκράτες του μπεζ ολοκληρωτισμού. Και οι φιλελεύθεροι χαμογελούν με τα σαπισμένα δόντια τους, μουρμουρίζοντας για «ρητορική μίσους», αυτό το σύνθημα που σχεδιάστηκε στις δεξαμενές σκέψης της παρακμής για να καλύψει τη λογοκρισία με το άρωμα της συμπόνιας. 

Σε αυτό το θέατρο, το να μιλάμε για κληρονομιά, για επιστροφή, για την Ευρώπη ως κάτι ιερό και ριζωμένο, ισοδυναμεί με ιεροσυλία εναντίον του ναού της Παγκόσμιας Δύσης.

Η ελευθερία του λόγου, αυτή η αρχαία σύμβαση μεταξύ πολίτη και κράτους, έχει γίνει υπό όρους. Μπορείτε να μιλήσετε αλλά μόνο αν τα λόγια σας φορούν βελούδινα γάντια. Μπορείτε να σκεφτείτε αλλά μόνο αν οι σκέψεις σας φτάσουν αποστειρωμένες. Μπορείτε να αμφισβητήσετε αλλά μόνο μέσα στα περιθώρια που χάραξε το Νταβός. Και αν τολμήσετε να συγκεντρωθείτε πέρα ​​από τα όρια δικαιοδοσίας με άλλους που αρνούνται το αφήγημα, το σημείο εξόδου γίνεται παγίδα. Το να φύγετε γίνεται ανατροπή. Το να ταξιδέψετε γίνεται απειλή.

 Αυτή είναι η Γερμανία σήμερα - μια γη που κάποτε σχιζόταν από ένα τσιμεντένιο τείχος, τώρα κυβερνάται από τείχη φτιαγμένα από ιδεολογία και αλγόριθμους. Η επιτήρηση είναι πιο ήπια, οι αλυσίδες πιο αόρατες, αλλά η φυλακή πιο ολοκληρωμένη. Πόσα μυαλά θα μαραθούν στη σιωπή επειδή φοβούνται ότι ακόμη και η λάθος σκέψη θα τα σημαδέψει;

Αυτό είναι το παράδοξο της Ευρωπαϊκής Ένωσης: μια δομή που χτίστηκε για να ενοποιήσει, η οποία στην πραγματικότητα καταβροχθίζει τη διαφορά. Η ΕΕ προσποιείται ότι υποστηρίζει τη συνεργασία, αλλά λειτουργεί ως Πανοπτικόν όπου κάθε έθνος-κράτος γίνεται νομός της Φιλελεύθερης Τάξης. Αντί να ενθαρρύνει τη συζήτηση μεταξύ ανταγωνιστικών οραμάτων για την Ευρώπη, επικυρώνει μόνο ένα: μια τεχνοκρατική δυστοπία εναλλάξιμων ανθρώπων, σβησμένων συνόρων, αέναης ενοχής. 

Η Γερμανία, ο πιο υπάκουος μαθητής αυτού του εγχειρήματος, δεν προστατεύει την Ευρώπη. Την αστυνομεύει. Πνίγει τους ποιητές της. Φοβάται τους αγρότες της. Περιφρονεί τους αντιφρονούντες της. Κι όμως η αληθινή Ευρώπη, η Ευρώπη των καθεδρικών ναών και των σταυροφοριών, των χωριών και των όρκων αίματος, του ομηρικού νόμου και των προγονικών δασών, αναζωπυρώνεται σε εκείνα τα ίδια μυαλά που θεωρούνται «επικίνδυνα».

Ἀπό : eurosiberia.net

Νομίζω πώς δέν χρειάζεται νά σχολιάσω καθόλου τό θέμα. Εἶναι ὅλα ὅσα κατά καιρούς ἐπαναλαμβάνω για τό Σύστημα, τήν Εὐρώπη, τήν Δϋσιν ἀλλά κυρίως γιά τό πέρασμα ἀπό τήν θεωρία στήν πρᾶξιν. Τίς δύσκολες μάχες ἀπέναντι στό Καθεστώς τό ὁποῖο ὄχι δέν προασπίζεται τά ἐθνικά συμφέροντα καί ἰδεώδη, ἀλλά πού στήν οὐσία εἶναι ὁ Προδότης. 

Ἀπέναντι σ᾿αὐτό τόν Προδότη ἀγωνίζονται οἱ λίγοι, οἱ ἐλάχιστοι, οἱ Ἐθνικιστές. Ἤ θά ἐπιτύχουν τήν  Ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους μέ ὅ,τι συμβολίζει ἤ μαζύ μέ τήν δική του ἦττα θά καταρρεύσῃ καί ὁ ἴδιος ὁ Ἄνθρωπος μέ ὅ,τι σηματοδοτοῦσε καί σηματοδοτεῖ ἱστορικῶς, στόν χῶρο τοῦ Πνεύματος καί τῆς Δημιουργίας.

Ὅσο λοιπόν ἡ ...δημοκρατία τους μετατρέπεται σέ πραγματική , σκληρή τυραννία τόσο πιό πολύ πρέπει νά ἀτσαλώνει ὁ Ἄνθρωπος τήν Πίστιν του στά Ἐθνικά Ἰδεώδη. Στήν Ἱστορία του, στήν Κληρονομιά του καί κυρίως στό Ὄραμά του νά τά ἐπαναφέρῃ στό βάθρο πού τούς ἀναλογοῦν καί τώρα πιά,ἐπεί δή γνωρίζει, αὐτή τήν ἐπαναφρορά πρέπει νά τήν κάνῃ γιά πάντα ! 

Ἡ Πελασγική