Σύμπλεγμα Λευκῆς Ἐνοχῆς

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

Το λευκό δέρμα είναι τώρα ένας θάλαμος εξομολόγησης, γδαρμένο από γραφειοκράτες ιερείς με ενδυμασίες των μέσων ενημέρωσης που προωθούν την μετάνοια ως αρετή και την αφήγηση ως ναρκωτικό. Μια ήπειρος που κάποτε έστελνε γαλέρες σε άγνωστους ωκεανούς τώρα πνίγεται σε θρηνητικές ιστορίες που μεταδίδονται κάθε βράδυ ανάμεσα σε διαφημίσεις σαμπουάν. 

Το κρανίο ενός αγρότη σπάει κάτω από την αιώρηση μιας ματσέτας στο  Limpopo, και οι άγκυρες ανοιγοκλείνουν αργά τα μάτια τους και κοιτάζουν αλλού. Μια μητέρα πυροβόλησε μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου της στο Ελεύθερο Κράτος ενώ το μωρό της ουρλιάζει στα Αφρικανικά, και ο τύπος δημοσιεύει ένα ακόμη κήρυγμα για τη «δικαιοσύνη της γης» και τις «επίμονες πληγές». 

Οι αριθμοί στοιβάζονται σαν κρανία σε οστεοφυλάκιο που μόνο οι αιρετικοί παρατηρούν. Τους λένε: Η Νότια Αφρική θεραπεύεται. Τι γίνεται με τους νεκρούς; Τι γίνεται με τους ακρωτηριασμένους; Το να μιλάς γι' αυτούς ισοδυναμεί με αφορισμό από τη Νέα Πίστη, όπου η ενσυναίσθηση ρέει μόνο προς μία κατεύθυνση. Το αίμα των λευκών είναι αόρατο εκτός αν μπορεί να υφανθεί σε μια ευρύτερη ιστορία κάρμα. Σε αυτή τη νέα λειτουργία, ο πόνος έχει χρώμα, και αν αιμορραγήσεις τη λάθος απόχρωση, οι θεοί δεν σε ακούνε. Απέναντι από τη θάλασσα, στην Αμερική, μια γιαγιά ξυλοκοπημένη με τούβλο γίνεται υποσημείωση θαμμένη κάτω από έναν τίτλο για μικροεπιθέσεις. Η αφήγηση απαιτεί θυσία, και όσοι έχουν λευκό δέρμα είναι πάντα επιλεγμένοι. Πάντα ήδη ένοχοι. Πάντα ήδη καταδικασμένοι στη σκιώδη πλευρά του στημένου θεάτρου της ιστορίας. Το έγκλημα είναι η ύπαρξη, και η ποινή είναι η σιωπή.

Σε αυτό το θέατρο πόνου, στα παιδιά δίνονται γραπτά μούσκεμα σε απολογία πριν προλάβουν να γράψουν τα ονόματά τους. Το λευκό παιδί στο αμερικανικό σχολείο διδάσκεται να βλέπει την καταγωγή του ως ένα βιβλίο εγκλημάτων. Απαγγέλλει την λιτανεία: αλυσίδες, μαστίγια, βαμβάκι, αίμα. Μαθαίνει ότι η κληρονομιά του είναι μολυσμένη, ότι οι ανέσεις του σπιτιού του στοιχειώνονται από τα φαντάσματα των φυτειών. Η ενοχή προσφέρεται όχι ως επίγνωση αλλά ως ταυτότητα, ως υποκατάστατο της δύναμης. Στη Βρετανία, η ενοχή είναι παλαιότερη, πιο πυκνή, απολιθωμένη στα τούβλα κάθε βικτωριανού κτιρίου. Οι δάσκαλοι με τουίντ ψιθυρίζουν ότι ο αποικισμός ήταν μια κατάρα μεταμφιεσμένη σε αποστολή, ότι ο Rudyard Kipling ήταν προφήτης της κακίας, ότι η Αυτοκρατορία ήταν ένας βρικόλακας που ρούφαγε το χρώμα από τον κόσμο. Το παιδί μαθαίνει να απεχθάνεται τον εαυτό του ενώ χαμογελάει, να νιώθει υπερηφάνεια μόνο όταν μαστιγώνεται. 

Δεν θα του ζητηθεί ποτέ τι αγαπά, μόνο τι λυπάται. Και όταν μιλάει για τα δάση των προγόνων του, για τους μεγαλιθικούς βράχους και τις αίθουσες διασκέδασης, για τα τραγούδια και τους παγωμένους μύθους που γέννησαν το αίμα του, θα του πουν ότι αυτά είναι φαντασιώσεις, στην καλύτερη περίπτωση επικίνδυνες. Το πρόγραμμα σπουδών είναι ένα κλουβί. Το παρελθόν είναι μια αίθουσα δικαστηρίου. Και το μέλλον, για αυτόν, είναι ένα καλυμμένο κελί ζωγραφισμένο με τις λέξεις «ένταξη, ισότητα, ποικιλομορφία».

Δεν υπάρχει διαφυγή μέσα από την εστία. Το σπίτι είναι αποικισμένο. Το σαλόνι τρεμοπαίζει με προγράμματα που ψάλλουν το ίδιο μάντρα σε διαφορετικά κουδουνίσματα. Διαφημίσεις που κάποτε πουλούσαν προϊόντα τώρα πουλάνε οράματα ενός μέλλοντος όπου η λευκή οικογένεια έχει εξαφανιστεί, έχει βγει από το μεγάλο άλμπουμ της ανθρώπινης ιστορίας με το photoshop. Η πυρηνική οικογένεια αναδιαμορφώνεται: κάθε πατέρας είναι αφοπλισμένος, μαλακωμένος, μεταμορφωμένος σε ένα χαμόγελο χωρίς σπονδυλική στήλη. Η μητέρα λάμπει στην αμφισημία της, πλαισιωμένη από παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος, επειδή το να ταιριάζεις είναι πλέον έγκλημα.. 

Το να αναπαράγει κανείς την εικόνα του είναι σαν να απειλεί τη νέα τάξη. Έτσι, παρελαύνουν ατελείωτα τις εναλλακτικές: η οικογένεια ως fusion κουζίνα, η ταυτότητα ως παζλ χωρίς κομμάτια. Ο θεατής δεν πείθεται. Είναι προγραμματισμένος. Αυτό είναι το μάρκετινγκ ως ηθική οδηγία, η οπτική αποπλάνηση ως ιδεολογικό ρόπαλο. Δεν βλέπεις οικογένεια. Βλέπεις ένα μήνυμα: Η γενεαλογική σου γραμμή τελειώνει εδώ . Οι διαφημίσεις δεν λένε ψέματα. Απλώς παραλείπουν. Και η παράλειψη είναι η νέα αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι ένας λαός που χειραγωγείται στη λήθη, τραγουδώντας μαζί με κουδουνίσματα που προβλέπουν την εξαφάνισή του.

ἐδῶ

Η ιστορία, η μεγάλη άγκυρα της ταυτότητας, ανυψώνεται από τον βυθό της θάλασσας και αντικαθίσταται από ένα πλωτό ψέμα. Στο Netflix, το παρελθόν είναι μια επίδειξη μόδας όπου ο χρόνος λυγίζει στις ιδιοτροπίες των ατζέντηδων κάστινγκ που εργάζονται με ποσοστώσεις. Το Bridgerton χρησιμεύει ως ο καθεδρικός ναός αυτού του δόγματος, όπου μαύροι δούκες πίνουν τσάι κάτω από πολυελαίους γεωργιανού στιλ και κανείς δεν αναρωτιέται πώς έφτασαν εκεί. Ο θεατής μαθαίνει ότι αυτό είναι πρόοδος. Ότι η ακρίβεια είναι σκληρότητα και ότι η μυθοπλασία πρέπει να αντανακλά τον κόσμο όπως τον επιθυμεί η ελίτ, όχι όπως ήταν. Αυτή είναι ιστορία που ξαναγράφεται όχι με τη φροντίδα της ακαδημαϊκής έρευνας αλλά με την ωμή δύναμη της πολιτικής ιδιοτροπίας. Είναι cosplay ντυμένο ως πρόγραμμα σπουδών. Οι παλιές ιστορίες απογυμνώνονται από το πλαίσιο, το μεδούλι τους απορροφάται και στη συνέχεια ντύνεται με νέα δέρματα. Νεαρά μυαλά που τρέφονται με αυτό το ψηφιακό χαρτί πιστεύουν τώρα ότι η βασίλισσα Charlotte ήταν Αφρο-Καραϊβικής καταγωγής και ότι η αποικιακή Βρετανία ήταν ένα καρναβάλι πλουραλιστικής αρμονίας. Δεν το αμφισβητούν επειδή η αμφισβήτηση είναι «ρατσιστική». 

Το να ζητάς πίστη στην αλήθεια ισοδυναμεί με αίρεση. Έτσι, το χρονοδιάγραμμα καταρρέει και το παρελθόν γίνεται σκηνή για παντομίμες αρετής. Αυτό που είχε σημασία — οι γενεαλογικές γραμμές, το καθήκον, η θυσία — αντικαθίσταται με ό,τι ευχαριστεί. Οι πρόγονοι αναδιαμορφώνονται και οι ζωντανοί καλούνται να χειροκροτήσουν.

Ο μύθος, κάποτε ο ψηλός πύργος από τον οποίο η ψυχή μπορούσε να δει την αιωνιότητα, είναι τώρα ένα περίπτερο εμπορικού κέντρου που πουλάει ειδώλια που δεν έχουν καμία ομοιότητα με τους θεούς που κάποτε επικαλούνταν. Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης είναι μια βεβήλωση. Ο Tolkien έγραψε για φυλές, ξεχωριστές και περήφανες, για γλώσσες με ρίζες παλαιότερες από τη Ρώμη, για ομορφιά που ορίζεται από τη μορφή και την καταγωγή. Η εκδοχή του Amazon είναι ένα μωσαϊκό πιτσιλισμένο με χρώματα από διευθυντικές προτιμήσεις. Τα ξωτικά δεν λάμπουν πλέον με σκανδιναβική χάρη, αλλά εκπέμπουν «ποικιλομορφία» εγκεκριμένη από το Ανθρώπινο Δυναμικό. Οι νάνοι αναδιατάσσονται δημογραφικά. Οι Χόμπιτ, αυτοί οι τελευταίοι σύνδεσμοι με την αγροτική Αγγλία, επαναπροσδιορίζονται ως ένα μείγμα παγκόσμιων κλισέ. Ο μύθος θρυμματίζεται, σπάει για να προσαρμοστεί στο καλούπι. Αυτό που προκύπτει είναι ένα κήρυγμα ντυμένο με κοστούμι. Στον θεατή λέγεται ότι αυτό είναι σύγχρονο, «περιεκτικό», απαραίτητο. 

Κι όμως κάτι λείπει. Ο συντονισμός έχει χαθεί. Το ξόρκι αποτυγχάνει. Γιατί ο μύθος δεν μπορεί να πει ψέματα. Επαναστατεί όταν ξαναγράφεται. Καταρρέει όταν εξαναγκάζεται. Και όταν πέφτει ο μύθος, καταρρέει και η μνήμη. Και όταν πέφτει η μνήμη, πέφτει και ο άνθρωπος.

Το λευκό παιδί παρακολουθεί, με τα μάτια ορθάνοιχτα, το στόμα ραμμένο κλειστό από φόβο μήπως προσβάλει. Μαθαίνει νωρίς ότι η υπερηφάνεια είναι επικίνδυνη και ότι η αγάπη για τον λαό κάποιου απέχει πάντα ένα βήμα από την καταδίκη. Ραντεβού στον κύκλο των χρωμάτων όχι λόγω επιθυμίας, αλλά επειδή η ίδια η επιθυμία έχει χαρακτηριστεί ύποπτη. Μιλάει για τους παππούδες του ως προβληματικούς. Ονειρεύεται ένα μέλλον χωρίς σταθερή μορφή, χωρίς ταυτότητα, απλώς ατελείωτη γέννηση. Ο κύκλος συνεχίζεται: η ντροπή τροφοδοτείται στην κυκλοφορία του αίματος, γενιές διαλύονται στο οξύ της μετάνοιας μέσω ανελέητης κατήχησης. Η λευκότητα που τους λένε να μισούν δεν είναι απλώς δέρμα. Είναι δομή, είναι ιστορία, είναι ο καθεδρικός ναός και ο κώδικας, η Ιλιάδα και το σιδηρουργείο, το σιδηρουργείο και το φιόρδ. Το να καταστρέψεις αυτή τη λευκότητα ισοδυναμεί με καταστροφή της συνέχειας. Κι όμως χαμογελούν καθώς το κάνουν, πεπεισμένοι ότι είναι δικαιοσύνη. Κανένα μνημείο δεν χρειάζεται όταν η ίδια η ψυχή έχει δυναμιτιστεί.

Το σύμπλεγμα της λευκής ενοχής είναι λιγότερο μια πεποίθηση και περισσότερο μια τελετουργία: καθημερινή, συνεχής, επιβαλλόμενη με χαμόγελα και χορηγίες. Υπάρχει για να απομυζά τη δύναμη, να συγχέει την αγάπη με την αλαζονεία, να διασφαλίζει ότι κανένας γιος δεν θα αναδυθεί με τη σαφήνεια του σκοπού που κάποτε κρατούσαν οι πρόγονοί του σαν λάβαρα μέσα στο χιόνι και το αίμα. 

Είναι μια αργή ευθανασία της ψυχής μεταμφιεσμένη σε συμπόνια. Ο σκοπός είναι η εκκαθάριση: της μνήμης, της ταυτότητας, της ύπαρξης. Η καταστροφή είναι απαλή, τραγουδώντας νανουρίσματα «ισότητας» ενώ θάβει το γενεαλογικό δέντρο στο αλάτι. 

Κι όμως, κάτι αναδεύεται. Κάτω από τα στρώματα της απολογίας και της αφαίρεσης, παραμένει ένα καρδιοχτύπι, μια ανάμνηση του κυνηγιού, της εστίας, του ύμνου. Η Ευρώπη δεν πεθαίνει. Κοιμάται, ονειρεύεται και τα όνειρα μπορούν να πυροδοτήσουν. Τη στιγμή που η ενοχή κλονίζεται, η υπερηφάνεια επιστρέφει. Και όταν έρθει εκείνη η μέρα, ο κόσμος θα θυμηθεί τι θάφτηκε κάτω από τα συνθήματα του DEI.

Ἀπό : eurosiberia.net

ἐδῶ

Ἡ Πελασγική