Γράφει ὁ Alexander Markovics
Ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν έχει χαρακτηριστεί από τους New York Times ως ο πιο επικίνδυνος στοχαστής στον κόσμο. Η εκτίμηση αυτή απορρέει από την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του, η οποία θέτει ως στόχο την υπέρβαση του φιλελευθερισμού. Για το λόγο αυτό, θεωρείται από ορισμένους παρατηρητές ως αντιαμερικανός - ειδικά από τη στιγμή που υποστηρίζει έναν πολυπολικό κόσμο με πολλά κέντρα ισχύος, αντί για μια παγκοσμιοποιημένη τάξη του ενός κόσμου με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, λοιπόν, προκάλεσε ο πανηγυρισμός του για την εκλογική νίκη του Τραμπ και η ομιλία του για μια δεύτερη Αμερικανική Επανάσταση. Πώς πρέπει να ερμηνευθούν οι πρόσφατες δηλώσεις του Ντούγκιν; Έχουμε πραγματικά να κάνουμε με μια "στροφή" στη σκέψη του ή μάλλον με μια λογική εξέλιξη του διανοητικού του πλαισίου;
Ο Λακϊσμός του Τραμπ και η Πολυπολικότητα
Ο Ντούγκιν έχει ήδη σχολιάσει την εκστρατεία του Τραμπ το 2016 εναντίον της Χίλαρι Κλίντον. Ο λόγος: τότε, ο Τραμπ υποσχέθηκε να αποξηράνει τον παγκοσμιοποιητικό βάλτο στην Ουάσινγκτον και να τερματίσει τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιου αστυνόμου. Αυτό σήμαινε επίσης την εγκατάλειψη της θεωρίας της Χάρτλαντ του Βρετανού γεωγράφου και πολιτικού Halford Mackinder (1861-1947), σύμφωνα με την οποία όποιος ελέγχει την χάρτλαν (Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία) ελέγχει το Παγκόσμιο Νησί της Ευρασίας - και συνεπώς τον Κόσμο.
Κατά συνέπεια, τόσο η βρετανική γεωπολιτική όσο και, μετά το 1945, η αμερικανική διάδοχός της επεδίωκαν να αποτρέψουν την ανάδυση μιας ηγεμονικής δύναμης στην Ευρασία - είτε πρόκειται για το Γερμανικό Ράιχ είτε για την ΕΣΣΔ - καθώς και οποιαδήποτε γερμανορωσική συμμαχία. Με αυτόν τον τρόπο, οι αγγλοσαξονικές, προοδευτικές θαλάσσιες δυνάμεις στόχευαν να νικήσουν τις συντηρητικές, ηπειρωτικές χερσαίες δυνάμεις της Ευρασίας - ένα θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο Carl Schmitt στο "Η Στεριά και η Θάλασσα" (1942). Αυτή η στρατηγική επέτρεψε το σύντομο αμερικανικό "Τέλος της Ιστορίας" από το 1991 έως το 2022, κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως μοναδική παγκόσμια δύναμη, κυριάρχησαν στον πλανήτη και, υπό τη σημαία της παγκοσμιοποίησης, διέδωσαν τη σημαία του ουράνιου τόξου και τη "δυτική δημοκρατία" με φωτιά και με σπαθί - με αποκορύφωμα τη λεγόμενη Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Από τον Έναν Κόσμο στην Κατανεμημένη Χάρτλαντ
Στο πλαίσιο της θεωρίας του για έναν πολυπολικό κόσμο, ο ρώσος στοχαστής ανέπτυξε την έννοια της "Κατανεμημένης Χάρτλαντ" η Ρωσία-Ευρασία, αλλά και οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Κίνα, η Ινδία, η Αφρική, ο Ισλαμικός Κόσμος και άλλοι αποτελούν η καθεμία τη δική της Χάρτλαντ (διάβαζε: Πολιτισμό), η καθεμία από τις οποίες έχει το δικαίωμα - κατ' αναλογία με τις ΗΠΑ στην Αμερική - να απωθεί τις ξένες δυνάμεις και να ζει σύμφωνα με τη δική της πολιτική ιδέα. Αυτό θεωρήθηκε έγκλημα άξιο θανάτου στα μάτια των παγκοσμιοποιητών και οδήγησε στη δολοφονία της κόρης του Ντάρια το 2022. Κατά συνέπεια, η Στεριά και η Θάλασσα βρίσκονται μέσα σε κάθε Χάρτλαντ: όπως δείχνει ο αγώνας του λαϊκιστή Τραμπ που είναι προσκολλημένος στη στεριά εναντίον των ρευστών παγκοσμιοποιητών, η Στεριά και η Θάλασσα δεν αντιπαρατίθενται μόνο στη σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ, αλλά και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Κάθε άνθρωπος στον κόσμο έχει τώρα την ευκαιρία να ακολουθήσει το παράδειγμα του Πούτιν και του Τραμπ και να ενταχθεί στην παγκόσμια χερσαία δύναμη στον αγώνα της κατά της παγκόσμιας θαλάσσιας δύναμης. Έτσι, οι ΗΠΑ δεν είναι ένας "αιώνιος εχθρός" των λαών του κόσμου, αλλά μόνο ένα πρόβλημα όταν βρίσκονται υπό τον έλεγχο των παγκοσμιοποιητών που ευθυγραμμίζονται με τη θαλασσοκρατία.
Το Αμερικανικό Πνεύμα στα Μάτια του Ντούγκιν
Στον τόμο 13 του φιλοσοφικού του magnum opus Νοομαχία, ο Ντούγκιν στράφηκε το 2017 στον πραγματιστικό Λόγο των ΗΠΑ. "Ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι θέλει - ακόμη και ο Έλβις Πρίσλεϊ - αρκεί να μπορεί να πείσει τους γύρω του". Αυτή η φράση, για τον Ντούγκιν, αποτυπώνει το αμερικανικό πνεύμα, στο οποίο το υποκείμενο παίζει πολύ μικρότερο ρόλο απ' ό,τι στην Ευρώπη. Ενώ ο Ντούγκιν περιφρονεί αυτή τη μορφή σκέψης, εκτιμά ωστόσο τη δημιουργική της ροή και τις δυνατότητές της για την καταπολέμηση της παγκοσμιοποίησης - είτε στο λαϊκό παραμύθι Ο Μάγος του Οζ, είτε στο μυστηριώδες Twin Peaks του Ντέιβιντ Λιντς, είτε στα λαϊστικά κινήματα τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πατριώτες όπως ο Άλεξ Τζόουνς και ο Τάκερ Κάρλσον, μαζί με αριστερούς λαϊκιστές όπως ο Τζάκσον Χινκλ και ο Κέιλεμπ Μάουπιν, εκτιμούν τον Ντούγκιν - και αυτός τους εκτιμά, επειδή όλοι μοιράζονται έναν κοινό αγώνα: την απελευθέρωση των λαών τους από την παγκοσμιοποίηση. Υπό αυτή την έννοια, δεν υπάρχει καμία "φιλοαμερικανική στροφή" στη σκέψη του Ντούγκιν, αλλά μόνο μια λογική συνέπεια της θεωρίας του για τον πολυπολικό κόσμο - μια θεωρία που ολοκληρώνει την ευρασιατική κοσμοθεωρία. Εμείς οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι μπορούμε να εμπνευστούμε από αυτό και, όπως ο μεγάλος πολιτικός Όττο φον Μπίσμαρκ, να αναζητήσουμε τα αιώνια συμφέροντα των λαών μας αντί να εμμένουμε σε αιώνιες εικόνες εχθρών.
Ἀπό : arktosjournal.com
Ἡ Πελασγική
%CE%BD%CE%BD%CE%BD.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου