*
Ὅταν ἡ μητέρα σου ἔχει μεγαλώσει,
Κι᾿ ἔχεις μεγαλώσει κι᾿ἐσύ,
Ὅταν αὐτό πού κάποτε ἦταν εὔκολο καί ἀβίαστο
τώρα γίνεται βάρος,
*
Ὅταν τ᾿ ἀγαπημένα της, πιστά μάτια
δέν βλέπουν πιά τήν ζωή ὅπως κάποτε,
Ὅταν τά πόδια της κουράζονται,
καί δέν αντέχουν πιά νά τήν κουβαλοῦν,καθώς περπατᾷ
*
Τότε, δῶσε της τό χέρι σου γιά στήριγμα.
Συνοδεψέ την μέ χαρά κι᾿ εὐχαρίστηση.
Θά ἔρθῃ ἡ ὥρα πού κλαίγοντας
θά τήν συνοδεύσεις στόν τελευταῖο της περίπατο.
*
Καί ἄν ζητήσῃ κάτι, τότε ἀπάντησέ της.
Καί ἄν ρωτήσῃ ξανά, τότε μίλησέ της.
Κι᾿ ἄν ξαναρωτήσῃ, ἀποκρίσου της,
Ὄχι μέ σκληρότητα, ἀλλά εὐγενικά,ἤρεμα.
*
Καί ἄν δέν μπορεῖ νά σέ καταλάβει καλά,
ἐξήγησέ της τά πάντα μ᾿εὐχαρίστηση.
Θά ἔρθῃ ἡ ὥρα, ἡ πικρή ὥρα,
πού τό στόμα της δέν θά ζητήσει τίποτα ἄλλο.
(Ἀδόλφος Χίτλερ)
* «Denk es», ἀπό τήν Sunday Morgenpost, Μόναχο, 14 Μαΐου 1925 ( ἀπό ἐδῶ)
Γεώργιος Μαρτινέλλης
Ἀναγνωστικό Ε΄Δημοτικοῦ (1967)
Μέ ῥώτησε τό μεσημέρι ἡ μητέρα μου : «Ποῦ πᾶς κορίτσι μου ; » Καί μή θέλοντας νά τήν στεναχωρήσω ἐπεί δή ἡ ἐπίσκεψη ἦταν μικρή, τῆς εἶπα « πάω νά ψωνίσω κι᾿ἔρχομαι », «Ἄ, καλά » εἶπε μέ ἰκανοποίησιν...
Οἱ μητέρες μᾶς βλέπουν γιά πάντα σάν παιδιά πού θέλουν νά τά ἔχουν κάθε στιγμή κοντά τους.
Στήν μητέρα μου ...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου