Ἡ τραγικἠ αὐτοκαταστροφή ἑνός ἐξοργισμένου Ἰσραήλ

 Γράφει ὁ  Alastair Crooke

Οι ενέργειες της αντίστασης θα διαπεράσουν τη δική της ξεχωριστή «επανάσταση» της Δύσης και τον «εμφύλιο πόλεμο»

Το Ισραήλ είναι εγκλωβισμένο, όπως γίνεται πολύ εμφανές σε πολλούς Ισραηλινούς. Ένας Ισραηλινός ανταποκριτής (πρώην Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου) επεξηγεί τη φύση του:

«Το νόημα της χρεοκοπίας της 7ης Οκτωβρίου δεν είναι μόνο η απώλεια ζωών… αλλά κυρίως ο πιθανός μετασχηματισμός του τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ αντιλαμβάνεται… ότι δεν πρέπει πλέον να φοβάται τους παράγοντες της Μέσης Ανατολής».

»Η ισραηλινή ηγεσία πρέπει να αποδεχθεί ότι δεν μπορούμε πλέον να είμαστε ικανοποιημένοι με μια «αίσθηση νίκης» μεταξύ του ισραηλινού κοινού… Είναι αμφίβολο εάν η νίκη στη Γάζα είναι αρκετή για να αποκαταστήσει τον φόβο του Ισραήλ στα επίπεδα που είχαμε έναντι των εχθρών μας. Μια νίκη που συνοψίζεται μόνο στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων και στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους δεν θα ήταν αρκετή για να στηρίξει την εικόνα του Ισραήλ από αυτή την άποψη».

»Εάν το τέλμα της Γάζας… φέρει την [ισραηλινή] ηγεσία στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει η ικανότητα να παρουσιάσει μια ξεκάθαρη νίκη σε αυτό το μέτωπο, μια στρατηγική αλλαγή στην περιοχή, πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο αλλαγής μετώπων και να επαναβεβαιώσουν την ισραηλινή αποτροπή μέσω της άρσης της στρατηγικής απειλής στον Λίβανο … η νίκη εναντίον μιας από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες τρομοκρατικές οργανώσεις στον κόσμο – τη Χεζμπολάχ – μπορεί να αποκαταστήσει την αποτροπή στην περιοχή γενικά… Το Ισραήλ πρέπει να αφαιρέσει την απειλή από τον Βορρά και να διαλύσει τη δομή εξουσίας που η Χεζμπολάχ έχει χτίσει στον Λίβανο, ανεξάρτητα από την κατάσταση στο νότο».

»Αλλά χωρίς νίκη στο νότο, ένα σημαντικό επίτευγμα στο βορρά γίνεται πολύ πιο σημαντικό».

Το παραπάνω απόσπασμα πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά του θέματος. Δηλαδή: «Πώς μπορεί να σωθεί ο Σιωνισμός;». Όλα τα υπόλοιπα «μπλα-μπλα» που προέρχονται από παγκόσμιους ηγέτες είναι σε μεγάλο βαθμό μπλόφα. Όχι μόνο η Γάζα ΔΕΝ δίνει στους Ισραηλινούς την αίσθηση της νίκης. Αντίθετα, πολλαπλασιάζει ευρέως έναν βίαιο θυμό σε μια αιφνιδιαστική, «επαίσχυντη» ήττα.

Κάποιοι στο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο (δηλαδή, ο Eisenkot) προτείνουν στο Ισραήλ να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα: Θα πρέπει να συνθηκολογήσει με τη Χαμάς. Δώστε μια ευκαιρία σε κατάπαυση πυρός. απελευθερώστε τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους και σώστε τους ομήρους που κρατούνται στη Γάζα:

«Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πούμε με τόλμη ότι είναι αδύνατο να επαναφέρουμε τους ομήρους ζωντανούς στο εγγύς μέλλον χωρίς μια συμφωνία [κατάπαυσης πυρός] και όποιος τρέφει με ψέματα το κοινό κρύβει απολύτως την αλήθεια ».

Αλλά αυτό δεν είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μεταξύ των Ισραηλινών: Η τελευταία έρευνα Peace Index αντικατοπτρίζει τη διάχυτη κατήφεια: το 94% τοις εκατό των Εβραίων πιστεύει ότι το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει τη σωστή ποσότητα δύναμης πυρός στη Γάζα (ή «δεν αρκεί» (43%). Τα τρία τέταρτα του συνόλου των Ισραηλινών πιστεύουν ότι ο αριθμός των Παλαιστινίων που τραυματίστηκαν από τον Οκτώβριο δικαιολογείται για την επίτευξη των στόχων του. Τα δύο τρίτα των Εβραίων ερωτηθέντων λένε ότι ο αριθμός των θυμάτων είναι σίγουρα δικαιολογημένος (μόνο το 21% λέει «κάπως» δικαιολογημένο).

Το πραγματικό τίμημα που θα πληρώσει το Ισραήλ, ωστόσο, δεν είναι απλώς η απελευθέρωση Παλαιστινίων αιχμαλώτων (αν και αυτό από μόνο του θα δημιουργούσε λαϊκή αναταραχή). αλλά μάλλον, υπάρχει φόβος ότι η αποδοχή των απαιτήσεων της Χαμάς θα σήμαινε το τέλος του παραδείγματος ασφαλείας του Ισραήλ:

Αυτό το παράδειγμα αποτελείται από ένα οιονεί θρησκευτικό «συμβόλαιο» σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι θα απολαμβάνουν ασφάλεια παντού, και οπουδήποτε, στη γη του Ισραήλ – που προκύπτει από την περίτεχνη μήτρα της ριζικής ανασφάλειας του χώρου και των δικαιωμάτων που επιβάλλονται στους μη Εβραίους (δηλαδή στους Παλαιστίνιους). έναντι της πλήρους δύναμης προστασίας και κυριαρχίας των Εβραίων. Αυτό αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα που εγγυάται την εβραϊκή ασφάλεια.

Μέχρι τις 7 Οκτωβρίου, δηλαδή. Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας έδειξαν ότι οι Εβραίοι Ισραηλινοί δεν είναι πλέον ασφαλείς εντός του Ισραήλ – και ότι το σιωνιστικό πλαίσιο , όσον αφορά την ασφάλεια, πρέπει να επανεξεταστεί – ή να εγκαταλειφθεί. Αυτή η συνειδητοποίηση έχει προκαλέσει έναν ψυχολογικό μαζικό σχηματισμό ανασφάλειας. Όπως σημειώνει ο Ομότιμος Καθηγητής Ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, Moshe Zimmermann ( φωτό ἀριστερά) : 

«Η σιωνιστική λύση δεν είναι λύση. Φτάνουμε σε μια κατάσταση στην οποία ο εβραϊκός λαός που ζει στη Σιών ζει σε συνθήκες απόλυτης ανασφάλειας… πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το Ισραήλ προκαλεί μείωση της ασφάλειας των Εβραίων της Διασποράς, αντί για το αντίθετο. Επομένως, αυτή η σιωνιστική λύση είναι πολύ ελλιπής και πρέπει να εξετάσουμε τι προκάλεσε αυτήν την έλλειψη».

Η σημερινή συζήτηση για μια έννοια δύο κρατών δεν μπορεί να είναι «λύση» για τις παρούσες εντάσεις – και είναι ψεύτικη. Και, γράφει ο κορυφαίος Ισραηλινός σχολιαστής, Άλον Πίνκας, ο Λευκός Οίκος και ο Νετανιάχου το γνωρίζουν . Είναι ψεύτικο γιατί το ισραηλινό πνεύμα των καιρών και η τρέχουσα ψυχολογία του φόβου και η απαίτηση για εκδίκηση το αποκλείει. γιατί οι έποικοι-ζηλωτές δεν θα απομακρυνθούν χωρίς ποτάμια αίματος. και επειδή τα δύο κράτη για τους περισσότερους Ισραηλινούς απειλούν τη λεπτή άκρη μέχρι το τέλος του Σιωνισμού, αφού η μη Εβραϊκή ομάδα θα επιμείνει στην ισότητα των δικαιωμάτων: δηλαδή όχι άλλα ειδικά δικαιώματα για μια πληθυσμιακή ομάδα (Εβραίους), έναντι μιας άλλης (μη Εβραίοι - δηλαδή Παλαιστίνιοι).

Η συζήτηση για μια συμφωνία εξομάλυνσης της Σαουδικής Αραβίας είναι επίσης ψευδής – η Σαουδική Αραβία δεσμεύεται από την Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία του 2002 (ένα Παλαιστινιακό Κράτος ως προϋπόθεση για την ομαλοποίηση). και επειδή η Παλαιστινιακή Αρχή δεν μπορεί εύκολα να «ανασυγκροτηθεί» ως το βραχίονα ασφαλείας «Vichy» του Ισραήλ για να βασανίσει τους συμπολίτες της Παλαιστίνιους.

Λοιπόν, γιατί όλες οι στάσεις με «λύσεις», που δεν συνδέονται με την πολιτική πραγματικότητα;

Αυτή η συζήτηση ταιριάζει τόσο στον Μπάιντεν όσο και στον Νετανιάχου. Η ομάδα Μπάιντεν βρίσκεται σε κατάσταση περιορισμού. Ο Λευκός Οίκος ελπίζει – μέσω του περιορισμού – να «καταπνίξει» τις φλόγες του πολεμικού πυρετού που άνοιξε η επίθεση στη Γάζα σε «χαμηλή θερμὀτητα» και έτσι να κυλίσει απαρατήρητα την κατάσταση προς την περιφερειακή «ησυχία» που η κυβέρνηση κρίνει «κατάλληλη» σε μια περίοδο εκλογών.

Πρός τήν κατεύθυνσιν αυτἠ, η ομιλία για την ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας και τα δύο κράτη είναι «ειρηνιστικά» (ακόμα και ψεύτικα) για να φαίνεται ότι ο Μπάιντεν «διαχειρίζεται» τη σύγκρουση και αποφεύγει τη διεύρυνσή της. Και, για τον Νετανιάχου, μπορεί να επιδεικνύει το πόσο εύρωστος και θαρραλέος «πολεμιστής» είναι, με το να σταθεί απέναντι στις ΗΠΑ και να πει «όχι» σε οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος.

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ είναι εγκλωβισμένο, με την κατάσταση να γίνεται όλο και πιό πιεστική. Τόσο που να πλησιάζει όλο και περισσότερο στην τραγωδία, όπου η «τραγωδία» δεν προκύπτει από καθαρή ατυχία. Συμβαίνει επειδή έπρεπε να συμβεί. λόγω της φύσης των συμμετεχόντων· γιατί οι εμπλεκόμενοι ηθοποιοί το κάνουν να συμβεί. Και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να το πραγματοποιήσουν γιατί, λοιπόν… αυτή είναι η φύση τους.

Αυτό συμβαίνει εδώ – ο βρετανός βραβευμένος ποιητής, Ted Hughes, έγραψε για τη βίαιη θρησκευτική σύγκρουση στην Ελισαβετιανή Αγγλία που προκλήθηκε από την καλβινιστική πουριτανική καταστολή του Παλαιοκαθολικισμού, στην οποία η «Θεά των προηγούμενων παγανιστικών πεποιθήσεων» – οι φυσικές ανθρώπινες ενέργειες των τελευταίων ακόμα ακμάζει – τελικά ξέσπασε σε εξαγριωμένη θηριώδη μορφή για να καταστρέψει τον πουριτανό ήρωα.

Αντικαταστήστε την πουριτανική καταστολή από έναν εξαγριωμένο θεό Ιεχωβά που απεχθάνεται την αρχαία ισλαμική φαντασία και πολιτισμό (για την υποτιθέμενη προδοσία και το θανατηφόρο μίσος προς το Ισραήλ) για να δώσετε το πλαίσιο στην «αλήθεια» του Σαίξπηρ.

Το μοτίβο του Ted Hughes είναι αυτό της ιστορίας της Αγγλίας ως βάρος της ενοχής των Προτεσταντών. Ο Σαίξπηρ, γράφει, στοίχειωνε μια αίσθηση ότι πριν από λίγο καιρό η Αγγλία ήταν μια καθολική χώρα που «σκλήρυνε στον προτεσταντισμό». Στο ποίημά του Rape of Lucrece , η ψυχή του Ρωμαίου βασιλιά «εξοργίζεται» από τον βιασμό της Lucrece που έχει διαπράξει. Τελικά, με αυτή την πράξη, ο βασιλιάς χάνει τα πάντα και εξορίζεται. Η αγνή Lucrece αυτοκτονεί.

Εδώ είναι το θέμα: Ο Τεντ Χιουζ έχει γράψει για τους ανταγωνιστικούς μύθους της εποχής του Σαίξπηρ, ο Ταρκίν (ο Ρωμαίος βασιλιάς) αντιπροσωπεύει «τον πουριτανό που λατρεύει τον Ιεχωβά», του οποίου ο μύθος της δημιουργίας του λέει ότι είναι ο υπερβατικός, παντοδύναμος Θεός που είναι υπεύθυνος, όχι η θεότητα του «Άλλου». Με τον ζήλο του, ο Ρωμαίος βασιλιάς ξεκινά να την καταστρέψει (αντιπροσωπεύοντας την «άλλη» δύναμη). Αλλά αυτές οι μεταβαλλόμενες πρωτεϊκές πουριτανικές δυνάμεις αποδεικνύονται τελικά αυτοκαταστροφικές .

Ο Μπάιντεν (για να το πούμε έτσι) αγκάλιασε την εβραϊκή παρόρμηση να εκμηδενίσει τη βίαιη «ετερότητα» που ξεσπά από τη Γάζα, αλλά προφανώς, έχει την εντύπωση ότι με αυτόν τον τρόπο, έχει ξεπεράσει μια «αόρατη ηθική γραμμή». Είναι συνένοχος στα εγκλήματα που έπληξαν στη συνέχεια τη Γάζα. Πρέπει να επωμιστεί ένα μέρος της ενοχής. Ωστόσο, πρέπει να επιμείνει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να αφήσει τη Γάζα (και πιθανώς και τον Λίβανο) να συμβεί – γιατί αυτή είναι η φύση του Μπάιντεν.

Και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ δεν μπορούν να υποχωρήσουν, γιατί αυτές οι συλλογικές καταπιεσμένες ενέργειες έχουν απελευθερωθεί. Είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε την επαναστατική ορμή. Μια ώθηση που διευρύνεται στη Δυτική Όχθη. στην Υεμένη, το Ιράκ και όχι μόνο. Τα λιμάνια του Ισραήλ είναι πλέον περικυκλωμένα και βρίσκονται υπό πολιορκία πυραύλων.

Ο Νετανιάχου, αντίθετα, φοβούμενος την αυξανόμενη κατάρρευση στη Γάζα αυτοπροβάλλεται στην κλασική λειτουργία του «ήρωα». Από τη μια πλευρά, μπορεί να οριστεί στενά ως εκείνο το είδος του μύθου που γιορτάζει την άνοδο ενός άνδρα ήρωα που ξεκινά μια αναζήτηση, αντιμετωπίζοντας τρομακτικά εμπόδια στο δρόμο και που αποδεικνύει το θάρρος του στη μάχη, επιστρέφοντας τελικά στο σπίτι του εν μέσω λατρείας.

Από την άλλη, όμως, στην αφήγηση του Ομήρου, οι ήρωες με την υψηλότερη θέση είναι εκείνοι που είναι πιο ευάλωτοι στην ντροπή. Οποιαδήποτε προσβολή ή ανατροπή μπορεί να απειλήσει ολόκληρη την ταυτότητα ενός ηγέτη, καθώς και τη θέση του στα μάτια των ομοτίμων του. Όσοι απολαμβάνουν την υψηλότερη θέση μπορεί να ζημιωθούν περισσότερο από την απώλεια. Ο Έκτορας αντιστέκεται στις εκκλήσεις των φίλων και της οικογένειάς του να μην πάει στον πόλεμο, και αντ' αυτού πηγαίνει στο θάνατο. Η μοναξιά και η αποξένωσή του από τα αγαπημένα του πρόσωπα προσθέτουν πάθος στη συντριβή των στιγμών πριν από το θάνατό του, όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι οι θεοί τον ξεγέλασαν και τον οδήγησαν στον χαμό του.

Αυτή θα είναι και η μοίρα του Νετανιάχου; Τον οδηγούν «οι θεοί» στην τραγωδία; Σίγουρα τον έχουν εγκλωβίσει. Η ήττα στη Γάζα τον καθιστά ευάλωτο στην καταστροφή, και για το Ισραήλ, καμία ξεκάθαρη νίκη στη Γάζα που θα οδηγήσει σε στρατηγική αλλαγή στην περιοχή. Ο Νετανιάχου καλείται να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγής μετώπων για να επιβεβαιώσει εκ νέου την ισραηλινή αποτροπή μέσω της άρσης της στρατηγικής απειλής στον Λίβανο. Σε αυτή την κατάσταση, το Ισραήλ δεν μπορεί να αρκείται σε τίποτα λιγότερο από τη νίκη , προτρέπεται ο Νετανιάχου .

Ο Nir Barkat ( φωτό πάνω),πρώην δήμαρχος της Ιερουσαλήμ που είναι φαβορί για να διαδεχθεί τον Νετανιάχου ως ηγέτης του Likud, είπε ότι το Ισραήλ μπορεί να αντέξει οικονομικά να συνεχίσει να μάχεται και να ανοίξει ένα νέο μέτωπο με τον Λίβανο, παρά το κόστος δισεκατομμυρίων σέκελ (£ 200 εκατομμύρια) την ημέρα. της σύγκρουσης.

Ο Barkat είπε ότι «όσο μεγάλη κι αν είναι η κρίση»,

«Είναι επίσης μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία: το Ιράν είναι ένας νόμιμος στόχος για το Ισραήλ. Δεν θα το αποφύγουν. Το κεφάλι του φιδιού είναι η Τεχεράνη… Το Ισραήλ οδεύει προς έναν πλήρη πόλεμο με τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, έχοντας εκκενώσει το βόρειο τμήμα της χώρας».

«Ό,τι χρειαστεί… Αυτός είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος».

Έτσι, η δεύτερη φάση αυτής της σύγκρουσης πλησιάζει στο τέλος της και η Τρίτη φάση ανοίγει. Η ένταση του ευρύτερου πολέμου θα εκτοξευθεί, πιθανότατα πυροδοτούμενη από μια αλλαγή καθεστώτος στον ρόλο της Χεζμπολάχ: Αυτό θα πυροδοτηθεί από μια ισραηλινή επέμβαση ή θα προληφθεί από τη Χεζμπολάχ να κάνει την πρώτη κίνηση; Θα εξουσιοδοτήσει ο Μπάιντεν τις ΗΠΑ να συμμετάσχουν στην υποστήριξη του Ισραήλ; Πιθανότατα ναι – γιατί είναι στη φύση του να υποστηρίζει το Ισραήλ. Μέχρι που θα φτάσει όμως;

Τα πολιτικά ανακουφιστικά (οι δήθεν πολιτικές «λύσεις») θα δώσουν τη θέση τους σε πιο σκληρές συζητήσεις σχετικά με το πώς να επιτευχθεί μια κατάπαυση του πυρός. Αυτή η φάση πιθανότατα θα μετακινηθεί από έναν αδρανή ΟΗΕ, στις πιο ανεπίσημες δομές των BRICS, με τη Ρωσία και την Κίνα να διαδραματίζουν μεγαλύτερο, άμεσο ρόλο. Η Ευρώπη θα πληγεί από το σχίσμα (και οι ΗΠΑ επίσης, αν και σε μικρότερο βαθμό).

Αυτή η επόμενη φάση πιθανότατα θα συνεχιστεί χωρίς επίλυση, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κατά την οποία όλες οι πλευρές δοκιμάζουν τις αντίστοιχες δυνάμεις τους έναντι της άλλης. Και αυτή θα είναι η στιγμή που η κοινωνική συνοχή του Ισραήλ δοκιμάζεται έντονα. Μπορεί να διατηρηθεί; Θα αναδιαμορφωθούν τα θεμέλια του Σιωνισμού και ο Σιωνισμός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις Jabotinsky ρίζες του;

Θα είναι επίσης η στιγμή κατά την οποία η εβραϊκή εποπτεία επί των ΗΠΑ και της δυτικής πολιτικής μήτρας της Ευρώπης θα αγωνιστεί επίσης να συμφιλιωθεί μεταξύ των ανταγωνιστικών μύθων καθώς οι αντικρουόμενοι πόλοι ενέργειας τους καταστρέφουν την «κοινωνική τάξη» και ο ένας ή ο άλλος από τους κύριους παράγοντες η σύγκρουση περνά μέσα από κάποια μορφή αναπόφευκτη τραγωδία.

Η επανάσταση και οι πολιτιστικοί πόλεμοι δεν είναι χρονικά περιορισμένα γεγονότα. ξεχειλίζουν στο «πριν»-γεγονός (δηλαδή στην επερχόμενη σύγκρουση), καθώς και στο «μετά».

Ωστόσο, εάν η πρόταση του Τεντ Χιουζ ότι η «τραγική» εξίσωση του Σαίξπηρ είναι αυτή στην οποία ανταγωνιστικές αρχετυπικές αφηγήσεις –με τις ενέργειές τους εκρηκτικά απελευθερωμένες– θα οδηγήσουν σε βίαιη τραγωδία, τότε θα πρέπει να περιμένουμε ότι η αναπαραγωγή (επί του παρόντος) της εβραϊκής δημιουργίας -Ο μύθος έναντι της πολιτιστικής έκτασης του ισλαμικού πολιτισμού, θα έχει επίσης σημαντικό αντίκτυπο τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη – πολύ πέρα ​​από τις λεπτομέρειες της σύγκρουσης που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή.

Θα γίνει ο άξονας της νέας εποχής.

Διότι, οι βασικοί μύθοι που σχετίζονται με την πουριτανική Ιεχωβιανή καταστολή από τη μια πλευρά και την απελευθέρωση των αντισταθμιστικών ενεργειών αντίστασης από την άλλη, διατρέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη ως διπλή έλικα. Ήδη ξεχειλίζουν στις αδρανείς, αλλά ακόμα παρούσες, θρησκευτικές ευαισθησίες στη Δύση. Θα διαπεράσουν τη δική τους ξεχωριστή «επανάσταση» και τη δημιουργία «εμφύλιου πολέμου» της Δύσης.

πηγή τοῦ ἄρθρου : ἐδῶ, ἀναδημοσίευσις ἀπό : unz.com

Ἕνα πολύ καλό θέμα ! Μπράβο στον ἀρθρογρἀφο.

Ἡ Πελασγική

Τό μεγάλο θράσος τοῦ Ἰσραήλ ! Ὡς συνήθως...

 

Ἄν καί λένε πώς ὁ πνιγμένος ἀπό τά μαλλιά του πιάνεται, στήν περίπτωσιν τοῦ Ἰσραήλ δέν θά ἔλεγα πώς τό πνιγμένος προσδιορίζει ἀπολύτως τήν κατάστασιν πού ἔχει περιέλθει μετά τήν ὑπόθεσιν γενοκτονίας ἡ ὁποία ἐκδικάζεται στό Διεθνές Δικαστήριο τοῦ κυρίου ὀργάνου τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ἀλλά ἔστω ἄς ποῦμε μία κάπως δυσμενή θέσιν...

Τί κάνει τώρα τό Ἰσραήλ πού βλέπει πόσο δύσκολη εἶναι ἡ θέσις του, λαμβανομένου ὑπ᾿ὅψιν πώς οἱ ἀντιδράσεις κατά του,παγκοσμίως , ἀποτελοῦν τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν κρατῶν ; Στοχεύει τά Ἡνωμένα Ἔθνη καί ἐμμέσως τήν ἐγκυρότητα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου :

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πρέπει να παραιτηθεί από τη θέση που κατείχε από το 2017, δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Ισραήλ Κατς.( φωτό )

Το αίτημα ( θρασυτάτη ἀπαίτησις θά τήν χαρακτήριζα ἐγώ) ακολουθεί τους ισχυρισμούς του εβραϊκού κράτους νωρίτερα αυτόν τον μήνα ότι 12 υπάλληλοι της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) συμμετείχαν στην εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.

«Φυσικά [ο Γκουτέρες] είναι υπεύθυνος ως γενικός γραμματέας του ΟΗΕ» για τις ενέργειες του προσωπικού της UNRWA, είπε ο Κατς σε συνέντευξή του στο Politico, και τον Axel Springer την Τρίτη. «Ο Γκουτέρες πρέπει να παραιτηθεί» ή «τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να τον αντικαταστήσουν», πρόσθεσε.

Ο επικεφαλής του ΟΗΕ «αγνόησε πολλά παράπονα και πληροφορίες σχετικά με τη συμπεριφορά της οργάνωσης βοήθειας, καθώς και ενδείξεις συνεργασίας με τη Χαμάς», υποστήριξε ο υπουργός Εξωτερικών. Το Ισραήλ πιστεύει ότι η UNRWA «συνεργάζεται σχεδόν πλήρως με τη Χαμάς», είπε.( ἐδῶ)

Καί βεβαίως πρός ἑδραίωσιν τῶν ἰσραηλινῶν κατηγοριῶν ἔρχεται καί ἡ μαριονέτα τους, ἡ ἠγεσία τῶν ΗΠΑ, μέσω τοῦ ΥΠΕΞ Ἄντονυ Μπλίνκεν ( ἄλλο ἁρπακτικό κι᾿αὐτό...) νά δηλώσῃ : 

« οι ισραηλινοί ισχυρισμοί ήταν πολύ αξιόπιστοι», αἀλλά ἀναγνώρισε ὅτι ἡ Οὐάσιγκτον δέν μπόρεσε νά τούς διερευνήσει ἀπό τήν δική της πλευρά. ( ἐδῶ)

Δῆλα δή λέει πώς ἄν καί δέν τό ψάξαμε κατά πόσον εἶναι ἀλήθεια παρ᾿ὅλα αὐτά εἶναι ἀξιόπιστα ὅσα ἰσχυρίζονται οἱ ἰσραηλινοί. Γιατί καλέ ; Θά ρωτήσῃ κάποιος ἀφελής. Μέ ἐπεί δή τό λέει τό Ἰσραήλ, ὁ ἀφέντης.

Λοιπόν τό θράσος ὄχι μόνον τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους καί ὅσων τό διοικοῦν, ἀλλά γενικῶς τοῦ προστάτου του, τοῦ Σιωνισμοῦ εἶναι κάτι πολύ σύνηθες. Μία φορά ἀκόμη τούς παρακολουθοῦμε νά φωνάζουν καί νά δείχνουν φταῖχτες ἐκεῖ ὅπου ἀκόμη καί νά ὑπάρχουν εἶναι κάτι πού δέν μποροῦμε νά γνωρίζουμε πόση βαρύτητα εἶχαν οἱ ὑποτιθέμενες ἐνέργειές τους, ἐάν δέν γίνουν οἱ ἀπαραίτητες ἔρευνες.  

Σε δήλωσή του την Κυριακή, ο Γκουτέρες είπε ότι «οι αποτρόπαιες υποτιθέμενες πράξεις αυτών των μελών του προσωπικού πρέπει να έχουν συνέπειες», συμπεριλαμβανομένης της ποινικής δίωξης. Ωστόσο, προέτρεψε τις χώρες να μην ακολουθήσουν τα βήματα των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ιταλίας, που έκοψαν τη χρηματοδότηση της UNRWA. Περίπου 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι άμαχοι στη Γάζα εξαρτώνται από τη βοήθεια που παρέχει η υπηρεσία για να επιβιώσουν, σημείωσε ο επικεφαλής του ΟΗΕ. ( ἐδῶ)

Ἀπεναντίας οἱ ἰσραηλινές δυνάμεις συνεχίζουν νά θερίζουν ζωές ἀμάχων καί κυρίως παιδιῶν ἐδῶ καί πλέον τῶν 3 μηνῶν. 

Αὐτἠ τήν φορά θέλω νά πιστεύω πώς δέν θά καταφέρουν νά σωθοῦν καί τό κῦμα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου νά εἶναι τόσο μεγάλο πού νά τούς καταπιῇ ὡς τήν ἐλάχιστη δικαίωσιν ὅσων ἔχουν χαθῇ καί χάνονται ἀπό τό ἀπάνθρωπο, δικό τους χέρι. 

Ἡ Πελασγική

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος δ΄)

( φωτό ἀριστερά - Μία εἰκόνα τό 1892 τοῦ Σέσιλ Ρόουντς πού στέκεται ὡς κολοσσός πάνω στήν Ἀφρική ἀπό ἄκρους εἰς ἄκρον. Ὁ Ρόουντς ὑπερασπίστηκε τόν βρετανικό ἰμπεριαλισμό ὑποστηρίζοντας ὅτι : "ὅσο περισσότερο κόσμο καταλαμβάνουμε τόσο τό καλύτερο γιά τήν ἀνθρώπινη φυλή". Κάνουν καί τό λογοπαίγνιο μέ τό ἐπίθετό του : «Ὁ Κολοσσός τῆς Ῥόδου») 

 Ὁ νέος Ἰμπεριαλισμός 

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ἂν καὶ οἱ ἰδέες του προφανῶς ἀναπτύχθηκαν ἀπὸ προηγούμενες συνωμοσίες ὅπως αὐτὴ τοῦ Weishaupt, ἦταν ὁ John Ruskin. Ἦταν ἀπὸ τὸ εἶδος γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ σύγχρονη λαϊκὴ γλῶσσα ἔχει βρεὶ τὸ ὄνομα, Do-Gooder, μιὰ φάρα γιά τήν ὁποία μπορεῖ νὰ λεχθῆ ὅτι τὸ κακὸ ποὺ κάνουν ζεῖ πολὺ μετὰ ἀπὸ αὐτούς.

 Ἦταν βαθιὰ συγκινημένος, ἐκείνη τὴν περίοδο τῆς βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, ἀπὸ τὴν ἀντίθεση μεταξὺ τοῦ μεγάλου πλούτου στὴ Βικτωριανὴ Ἀγγλία καὶ τῆς φτώχειας τῶν κατώτερων τάξεων, καὶ ἔγινε διάσημος, τὴν ἐποχή του, γιὰ τὴν παθιασμένη ὑπεράσπιση τῶν "καταπιεσμένων μαζῶν". Ἡ ζωή του Ράσκιν τελείωσε μὲ ψυχική κατάρρευση, ὅπως συμβαίνει μερικὲς φορὲς μὲ τὰ ὄντα ποὺ θεωροὺν τοὺς ἑαυτούς τους θεϊκούς. 

Ὁ "νέος ἰμπεριαλισμός" του Ράσκιν στηριζόταν στὴ θεωρία, τὴν ὁποία διαβίβασε στοὺς ἀριστοκρατικοὺς μαθητές του στὴν Ὀξφόρδη, ὅτι ἡ προνομιακή τους θέση στὴ ζωὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διατηρηθεῖ ἐκτὸς ἂν οἱ κατώτερες τάξεις τῆς Ἀγγλίας ἀπορροφηθοῦν σὲ αὐτήν, καὶ ἐπεκτάθηκε στὶς "μή-ἀγγλικὲς μᾶζες σὲ ὅλο τὸν κόσμο". Οἱ ἰδέες τοῦ Ράσκιν ἔκαναν μιὰ μεγάλη καὶ μοιραία ἐντύπωση στὸ μυαλὸ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Σέσιλ Ρόουντς, τοῦ πολυεκατομμυριούχου ἀπὸ τὸ Κίμπερλεϊ. Τὸ ὄνομα τοῦ Ρόουντς τιμάται στήν ὀνομασία τῆς μικρῆς χώρας τῆς Ροδεσίας, ἡ ὁποία ἑβδομῆντα χρόνια μετὰ τὸ θάνατό του διεξάγει ἕναν μοναχικὸ ἀγῶνα ἐνάντια σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο ἐχθρούς, ἑνωμένων στὴν παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία, στὴν πορεία τῆς ὁποίας ἡ Ροδεσία ἀποτελεῖ ἕνα μικρὸ ἀλλὰ ἀνυποχώρητο ἐμπόδιο. 

Ποιά ἦταν ἡ φιλοδοξία τοῦ Ρόουντς εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ θολώνεται ἀπὸ τὶς διαφορετικὲς ἀπόψεις τῶν βιογράφων του, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν διαφορετικὰ ὅτι "ἡ κυβέρνηση τοῦ κόσμου ἦταν ἡ ἁπλὴ ἐπιθυμία του" ἢ ὅτι ἤθελε νὰ "χρωματίσει τὸν χάρτη τῆς Ἀφρικῆς κόκκινο" (δηλαδὴ Βρετανία). Τὰ λόγια τῆς πρώτης διαθήκης του θὰ πρέπει νὰ κάνουν τὸ ζήτημα σαφὲς (ἀλλὰ ποῦ, σὲ μιὰ συνωμοσία, ἡ ὁποία πάντα ἀσχολεῖται μὲ "ἀπάτη σχετικὰ μὲ πραγματικὲς προθέσεις καὶ ἀπόψεις" εἶναι ποτὲ κάτι ἀρκετὰ σαφές;). 

Διότι δηλώνει τὴν φιλοδοξία του νὰ "ἐπεκτείνει τὴ βρετανικὴ κυριαρχία σὲ ὅλο τὸν κόσμο... καὶ νὰ ἱδρύει μιὰ τόσο μεγάλη δύναμη ὥστε στὸ μέλλον νὰ καταστήσει τοὺς πολέμους ἀδύνατους καὶ νὰ προωθήσει τὰ συμφέροντα τῆς ἀνθρωπότητας". 

Οἱ ὑποστηρικτὲς μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης διακηρύσσουν πάντοτε ὅτι ἡ αἰώνια εἰρήνη θὰ προέλθει ἀπὸ τὰ σχέδιά τους, καὶ ταυτόχρονα ὑποστηρίζουν (ὅπως ὁ  Βαροὺχ ὑποστήριζε) ὅτι πρέπει νὰ γίνει πόλεμος σὲ ὁποιονδήποτε ἀμφισβητεῖ τὴν κυριαρχία τους, ἔτσι ὥστε αὐτὴ ἡ φανφάρα νὰ μὴν χρειάζεται νὰ ληφθῇ σοβαρὰ ὑπόψη. Αὐτὸ ποὺ εἶναι σαφὲς εἶναι ὅτι ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς κινήσεις τοῦ Ρόουντς ἀναπτύχθηκε ἡ παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία ποὺ ὑπονόμευσε κάθε καλὴ κυβέρνηση στὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Ἀμερικὴ τὸν αἰῶνα ποὺ ἀκολούθησε τὸ θάνατο τοῦ Ρόουντς τὸ 1902.

  Ἡ διαθήκη τοῦ Ρόουντς δημιούργησε τὴν μυστικὴ κοινωνία ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε τὴν φιλοδοξία του στὸν ἑπόμενο αἰῶνα. Ἡ πρώτη ( μυστικὴ ὀργάνωσις) ἔλαβε τὴν Ἑταιρεία τοῦ Ἰησοῦ ὡς ὀργανωτικὸ μοντέλο (ὁ Βάϊσχαουπτ χρησιμοποίησε παρόμοια τὴ δομὴ τῶν Ἰησουιτῶν ὡς μοντέλο γιὰ τοὺς Ἰλλουμινάτι του). 

Ὑποτροφίες Ῥόουντς

Μιὰ ἄλλη διαθήκη προμήθευε τὶς "Ὑποτροφίες Ρόουντς" ὑπὸ τὶς ὁποῖες νέοι ἄνδρες ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία, τὴ Γερμανία καὶ τὴν Ἀμερικὴ ἔπρεπε νὰ πᾶνε στὴν Ὀξφόρδη γιὰ ἐξειδικευμένη ἐκπαίδευση, ἔτσι ὥστε "μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια νὰ ὑπάρχουν κάπου δύο μέ τρεῖς χιλιάδες ἄνδρες,στό ἄνθος τῆς ἡλικίας τους , διασκορπισμένοι σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ εἶχε ἐντυπώσει στὸ μυαλό του τὴν πιὸ εὐαίσθητη περίοδο τῆς ζωῆς του τὸ ὄνειρο τοῦ Ἱδρυτοῦ, ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ἐπιπλέον, θὰ εἶχε ἐπιλεγεὶ εἰδικά, μέ μαθηματική ἀκρίβεια σύμφωνα μέ τὸν σκοπὸ τοῦ Ἱδρυτοῦ ... "

 Ποιός, λοιπόν, ἦταν ὁ σκοπὸς τοῦ Ἱδρυτοῦ ; Ἦταν ἁπλῶς "ἡ κυβέρνησις τοῦ κόσμου" ἢ "ἡ ἐπέκτασις τῆς Βρετανικῆς κυριαρχίας σ' ὅλον τὸν κόσμο"; Ὁ σχεδιασμός του Ρόουντς πῆρε ὁριστικὴ μορφὴ τὸ 1891 ὅταν, μαζὶ μὲ τὸν συνεργάτη του καὶ λογοτεχνικὸ ἀπόστολο, Οὐίλιαμ Στίντ, σχημάτισε τὴν μυστική του κοινωνία μὲ τὸν ἑαυτό του ὡς ἡγέτη καὶ τὸν Στίντ, τὸν Λόρδο Ἔσερ καὶ τὸν Σὲρ Τζὸν Μίλνερ (μετέπειτα Βρετανὸς Ὕπατος Ἁρμοστὴς γιὰ τὴ Νότια Ἀφρικὴ) ὡς μέλη τῆς ἐκτελεστικῆς ἐπιτροπῆς. Θὰ σχηματιζόταν ἕνας "Κύκλος Μυημένων" μὲ τὸν κ. Balfour, Lord Rothschild, Sir Harry Johnston καὶ ἄλλους ἐξέχοντες προσωπικότητες τῆς νοτιοαφρικανικῆς σκηνῆς. Ὁ ἐξωτερικὸς κύκλος (τὸ πρότυπο τῶν κύκλων-μέσα στοὺς κύκλους ποὺ χρησιμοποιούνταν ἀπὸ τὸν Βάϊσχαουπτ καὶ τοὺς κομμουνιστὲς) ἔπρεπε νὰ εἶναι μιὰ "σύνδεση Βοηθῶν" (στὸ κομμουνιστικὸ λεξιλόγιο οἱ "βοηθοὶ" αὐτοὶ εἶναι γνωστοὶ ὡς "φίλοι" ἢ "χρήσιμοι ἠλίθιοι"). 

Ἡ Μυστικὴ Ἑταιρεία τῶν Rhodes-Milner, ἡ ἀρχὴ τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης 

Ἂν τὸ ὄνειρο ἢ σκοπὸς τοῦ Ρόουντς ἦταν στὴν πραγματικότητα "νὰ ἐπεκτείνει τὴ Βρετανικὴ Αὐτοκρατορία γιὰ νὰ περιλάβη τὸν κόσμο", ἡ διάλυσίς της μέσα σὲ ἑξῆντα χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του τὸ 1902 ἦταν ὁ χλευαστικὸς ἐπιτάφιος τοῦ "αὐτοκρατορικοῦ πολιτικοῦ". Ἂν ἡ "ἁπλὴ ἐπιθυμία" του (μιὰ βιογράφος, ἡ κυρία Μίλιν) ἦταν "κυβέρνηση τοῦ κόσμου", ἡ συνωμοσία ποὺ ἔθεσε σὲ κίνηση ἦταν πολὺ προχωρημένη πρὸς αὐτὸν τὸν σκοπὸ μετὰ ἀπὸ ἐκείνα τὰ ἑξῆντα χρόνια.

Ἄφησε πίσω του ἕναν "κύκλο" δημοσίως φημισμένων ἀνδρῶν ποὺ ἦταν (ἰδιωτικὰ) ἀφιερωμένοι σὲ αὐτὴ τὴν φιλοδοξία. Ἐξωτερικὰ ἔμοιαζαν σὰν βράχοι πυλῶνες τῆς Αὐτοκρατορίας (ὅπως οἱ ὁμολόγοι τους στὴν Ἀμερικὴ ἔμοιαζαν νὰ εἶναι σταθεροὶ ὑποστηρικτὲς τῆς Διακήρυξης τῆς Ἀνεξαρτησίας). 

Ὁ Λόρδος Μίλνερ ἔγινε ἡγέτης τῆς ὀργάνωσης τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν μυστικὴ κοινωνία του Ρόουντς τὸ 1891. Ὅταν μπήκα στὴν ἐφημερίδα Τάϊμς τὸ 1921, ἔγινα ἀόριστα ἐνήμερος γιὰ τὴν ὕπαρξι μιᾶς ὁμάδας ἀδελφῶν ποὺ ἦταν γνωστοὶ ὡς "οἱ νεαροὶ ἄνδρες τοῦ Λόρδου Μίλνερ". Δὲν εἶχα ἰδέα, τότε, τί θὰ μπορούσαν νὰ εἶναι, ἢ θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ φανταστεὶ ὅτι τὸ ἔργο τους, πενῆντα χρόνια ἀργότερα, θὰ περιπλέκονταν, σάν δηλητηριώδης κισσός- γύρω ἀπὸ τὴ ζωή μου καὶ πολύ περισσότερο. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ  Τζέφρι Ντόσον, ἔγινε ἀρχισυντάκτης τῶν Τάϊμς στὴν ἐποχή μου. 

Ἕνας ἄλλος μυημένος ἦταν ὁ Φίλιπ Κὲρ ποὺ κατεῖχε πολλὰ γραφεῖα στὴ Βρετανικὴ Νότια Ἀφρικὴ καὶ ἔγινε, ὡς Λόρδος Λόθιαν, Βρετανὸς Πρέσβης στὴν Οὐάσιγκτον. Ἕνας ἄλλος ἦταν ὁ Λάϊονελ Κέρτις, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴν ἡγεσία τῆς ὁμάδας τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης ὅταν ὁ Λόρδος Μίλνερ πέθανε. Κάτι στὸν ἀέρα τῆς Νότιας Ἀφρικῆς φαίνεται νὰ δημιούργησε αὐτὴ τὴν ἄφθονη σοδειὰ τῶν σκευωρὼν τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης ἐκείνη τὴν περίοδο. 

Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶχαν τὴν πιὸ ὑψηλὴ ἄποψι γιὰ τὸ σχῆμα ποὺ θὰ ἐλάμβανε ἡ μελλοντικὴ παγκόσμια κυβέρνησίς των. Ὁ Λόρδος Λόθιαν ὑποστήριξε ὅτι "πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ οἰκοδομήσουμε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν σὲ αὐτὴ τὴ γῆ" (καὶ πρόσθεσε ὅτι ἡ ἡγεσία σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο "πρέπει νὰ πέσῃ πρῶτα καὶ κύρια στοὺς ἀγγλόφωνους λαούς"). Σὲ ἐκείνη τὴ φάση τῶν σχεδίων του ὁ "Συνταγματάρχης" Χάουζ ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ μιλοῦσε ἐπίσης γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ κόσμου μὲ βάση τὴν "ἀλληλεγγύη τῶν Ἀγγλοσαξονικῶν λαῶν". 

Καὶ στὶς δύο πλευρὲς τοῦ Ἀτλαντικοῦ ἡ συνωμοσία ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μιὰ συνωμοσία πλούσιων ἀνδρῶν: στὴ Νότια Ἀφρική, ὁ Ρόουντς, ὁ Λόρδος Ρότσιλντ (στὸν ὁποῖο ὁ Ρόουντς σὲ ἕνα στάδιο κληροδότησε τὰ χρήματά του), ὁ Σὲρ Ἄιμπε Μπέϊλι καὶ ὁ Ἄλφρεντ Μπέϊτ: στὴν Ἀμερική, οἱ μεγάλες δυναστεῖες χρημάτων τῶν Μόργκαν, Ροκφέλερ, Κάρνεγκι καὶ ἄλλων. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναρωτηθεῖ ἂν αὐτοὶ οἱ μεγάλοι ἄνδρες σκέφτηκαν ποτὲ τὸ ἀνθρώπινο πόνο ποὺ θὰ συνεπαγόταν ἡ φιλοδοξία τους, ἰδιαίτερα κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Δευτέρου Πολέμου, ποὺ ἔφερε τὴ συνωμοσία ἕνα γιγάντιο βῆμα πιὸ κοντὰ στὸ στόχο της. Πιθανότατα ὄχι: οἱ σπουδαῖοι ἄνδρες κατὰ κανόνα εἶναι ἐντελῶς κυνικοὶ γιὰ ὅποιον συντρίψει τήν ἀσταμάτητη ἰσχυρή δύναμη, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἡ δύναμις αὐτή συνεχίζει πρὸς τὸν προορισμὸ ποὺ ἐπιθυμούν. 

Ἰνστιτοῦτα Διεθνῶν Ὑποθέσεων

Οἱ σπουδαῖοι ἄνδρες ποὺ ἐμπλέκονταν σὲ αὐτὸ συχνὰ εἶχαν διαφορετικὲς ἀπόψεις γιὰ τὸ σχῆμα τῆς ὁλοκλήρωσης ποὺ ἐπιθυμούσαν. Ὁ νωθρός καὶ τραυλός  Μπάλφορ, μιὰ τυπικὴ φιγούρα του fin de siecle ( ὅ,τι σχετίζεται μέ τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνα ), πολὺ δημοφιλὴς ἀπὸ τὶς κυρίες γιὰ τὰ βικτωριανὰ πάρτι πατμπολ, ὑποστήριξε ὅτι ἡ παγκόσμια κυβέρνηση θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἑβραϊκή. 

Ὁ  Χάουζ, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ἔγραψε γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ "Σοσιαλισμοῦ ὅπως ὀνειρεύτηκε ὁ Κὰρλ Μὰρξ" ὡς τοῦ χρυσοῦ κανόνα τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης. 

Πρὶν καὶ μετὰ τὸν Πρῶτο Πόλεμο οἱ συνωμοσίες τοῦ Ρόουντς καὶ τοῦ Χάουζ ἄρχισαν νὰ συγκλίνουν. Στούς προθαλάμους τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οἱ συνωμότες ἦταν ἤδη ἀπασχολημένοι μὲ τὴν προετοιμασία νὰ ἐγκαθιδρύσουν μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση πάνω στὰ ἐρείπια. Ἡ ἀπόπειρα, σὲ αὐτὴ τὴν πρώτη προσπάθεια, ἀποτράπηκε ἀπὸ τὸν ἀμερικανικὸ λαό, ὁ ὁποῖος ἐντόπισε τὸν κλέφτη στὸ σωρὸ ξύλων, καὶ ἀπορρίφθηκε ὁ Πρόεδρος Γουίλσον. 

Οἱ συνωμότες τοῦ "Μεγάλου Κόσμου" ἀμέσως ἀνασυντάχθηκαν καὶ ἀναδιοργάνωσαν τὶς δυνάμεις τους γιὰ τὴν ἑπόμενη προσπάθεια, μέσῳ ἑνὸς ἄλλου πολέμου. Ὁ  Λάϊονελ Κέρτις ἀνατέθηκε νὰ ἀναδιαμορφώσει τὴν ὁμάδα τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης καὶ νὰ ἱδρύσει σὲ ὅλες τὶς "ἀγγλόφωνες" χῶρες ξεχωριστὲς "προσωπικὲς ὀργανώσεις" (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν κομμουνιστικὴ φρασεολογία) ποὺ ἡ καθεμιὰ ἐπιδιώκει τὴν κοινὴ φιλοδοξία πίσω ἀπὸ μιὰ πρόσοψη μὲ ὡραῖες ὀνομασίες. 

Στὴν Ἀγγλία αὐτὸ ἔγινε τὸ Βασιλικὸ Ἰνστιτοῦτο Διεθνῶν Ὑποθέσεων, τὸ ὁποῖο ἀπορροφοῦσε τὰ μέλη τῆς προηγούμενης ὁμάδας τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης. Στὴν Ἀμερικὴ τὸ ρητό τοῦ Χάουζ γιὰ τὴν "ἀπάτη σχετικὰ μὲ τὶς πραγματικὲς ἀπόψεις καὶ προθέσεις" τιμήθηκε μὲ τὸ ὄνομα ποὺ ἐπιλέχθηκε γιὰ τὸ νέο σῶμα ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1921: τὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων. 

Στὰ ἑπόμενα πενῆντα χρόνια αὐτὴ ἔγινε ἡ ἀόρατη κυβέρνησις τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, προμηθεύοντας τὴν κυβέρνησι μὲ αὐξανόμενους ἀριθμοὺς τῶν ἀποφοίτων της καὶ στὴν πραγματικότητα κατευθύνοντας τὴν ἀμερικανικὴ κρατικὴ πολιτικὴ πρὸς ἐκείνη τὴν "σύγκλισι μὲ τὸν Κομμουνισμὸ" ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὶς ἐπίσημες διαμαρτυρίες τοῦ ἀμετάβλητου ἀνταγωνισμοῦ πρὸς τὸν Κομμουνισμό. 

Ἱδρυτὲς τοῦ Συμβουλίου Ἐξωτερικῶν Σχέσεων: John W. Davis, Elihu Root, Newton D. Baker καὶ Hamilton Fish Armstrong ( φωτό)

Αὐτὸ τὸ CFR ἔχει γίνει ὁ προστατευόμενος τῶν μεγάλων τραπεζικῶν δυναστειῶν καὶ τὰ μέλη του περιλαμβάνουν τώρα χίλια τετρακόσια κορυφαῖα ὀνόματα στὴν ἀμερικανικὴ τραπεζική, βιομηχανία καὶ ἐπικοινωνίες. Αὐτὴ ἡ ἀόρατη κυβέρνησις ἔχει προμηθεύσει τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ συμπληρώσουν σχεδὸν ὅλες τὶς ἀνώτερες θέσεις τῆς Διοίκησης στὴ διάρκεια τῶν περασμένων σαράντα πέντε ἐτῶν. Ἀπὸ ἐδῶ κατευθύνεται καὶ ἡ πορεία τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἡ ὁποία ἀπὸ τὰ δικαιώματα εἶναι τὸ πεδίο τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν. Γιὰ πολλὰ χρόνια κάθε Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ἦταν μέλος τοῦ CFR, καὶ ὅταν δὲν ἦταν, ἕνας διορισμένος ἀπὸ τὸ CFR τὸν παρακάμπτει. Ὁ Χάρυ Χόπκινς τοῦ Προέδρου Ροῦσβελτ στὸν Δεύτερο Πόλεμο καὶ ὁ Δρ. Κίσινγκερ  καὶ οἱ δύο αὐτοὶ ἄγνωστοι στό εὐρύ κοινό ἄνδρες περπἀτησαν στὸν κόσμο σὰν κολοσσοί καὶ οἱ γήινοι πλήρωσαν τὸ τίμημα. 

Οἱ ἀθῶοι στὸ ἐξωτερικὸ (καὶ ποιός δὲν εἶναι "στὸ ἐξωτερικὸ" σὲ αὐτὸ τὸ σκοτεινὸ καὶ στοιχειωμένο ἔδαφος τῆς διεθνοῦς συνωμοσίας;). "Γιατί;" ἤ, ἐναλλακτικά, "Πῶς μποροῦν οἱ πλούσιοι νὰ στηρίξουν αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ τοὺς καταστρέψουν;" 

Δὲν εἶμαι στὰ μυαλὰ αὐτῶν τῶν μεγάλων ἀνδρῶν, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἡ ἀπάντηση βρίσκεται σὲ μερικὰ λόγια ποὺ ἄκουσα τὸν μακαρίτη Λόρδο Μπίρκενχεντ νὰ χρησιμοποιεῖ, πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρό. Αὐτὸ ἦταν στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '20, ὅταν ἀκόμη καὶ νὰ ὑπαινιχθεῖ ὅτι ἡ εἰρήνη μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι αἰώνια μποροῦσε νὰ κερδίσει το ἐπίθετο, "Πολεμοχαρής". Ὁ Λόρδος Μπέρκενχεντ, ἕνας ρεαλιστής, εἶπε μὲ προειδοποίηση, "Ὑπάρχουν ἀκόμη λαμπερὰ βραβεῖα ποὺ μποροῦν νὰ κερδηθοῦν" (μὲ τὸ νὰ κάνουν πόλεμο), καὶ τὸ ἑπόμενο πρωὶ εἶχε ὁλόκληρο τόν Τύπο,σάν τσακάλια νὰ τοῦ φωνάζουν "Πολεμοχαρής". 

Δὲν βλέπω ἄλλη ἐξήγησι γι' αὐτοὺς τοὺς ἐμπόρους θανάτου (γιατί τέτοιο θὰ ἦταν τὸ παγκόσμιο στρατόπεδό τους συγκέντρωσης) παρὰ αὐτὴ τὴν ἐκθαμβωτικὴ γοητεία τοῦ λαμπεροῦ βραβείου. Οἱ "Παγκοσμιοποιητές" στοχεύουν στὸν μονοπωλιακὸ ἔλεγχο τῶν πηγῶν πλούτου, τῶν ὁποίων ἐλέγχουν τώρα μόνο "ἕνα κομμάτι". Ὁ ἀπόλυτος ἔλεγχος δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτηθῇ μὲ ἀγορὰ καὶ πληρωμή: μόνο μιὰ παγκόσμια κυβέρνησις προσφέρει τὴν τελικὴ ἕδρα τῆς ἐξουσίας. Στὸν παράδεισο τοῦ Κὰρλ Μάρξ, αὐτὴ τήν ἀπόλυτη δύναμη θὰ ἀποκτοῦσε: σὲ αὐτὴ τὴν οὐτοπία ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν ἕνα τίποτα, ἕνα μηδέν. 

Μιὰ ἀρχὴ μὲ μακροχρόνια γνώση τῆς συνωμοσίας, (Prof. Carrol Quigley, Tragedy & Hope, Macmillan 1966) λέει: 

Ὑπάρχει ἐδῶ καὶ μιὰ γενιὰ ἕνα διεθνὲς δίκτυο τὸ ὁποῖο λειτουργεὶ σὲ κάποιο βαθμὸ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ ριζοσπαστικὴ Δεξιὰ πιστεύει ὅτι ἐνεργοὺν οἱ κομμουνιστές. Τὸ δίκτυο αὐτό, τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε "Ὁμάδες τῆς Στρογγυλῆς Τραπέζης", δὲν ἔχει καμία ἀντίρρηση νὰ συνεργαστεὶ μὲ τοὺς κομμουνιστὲς ἢ μὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη ὁμάδα καὶ συχνὰ τὸ κάνει. 

Στὶς δύο δεκαετίες ποὺ ἀκολούθησαν τὴν ἐνσωμάτωσί του στὸ Παρίσι τὸ 1921, τὸ CFR πήγαινε ἀπὸ δύναμη σὲ δύναμη, καὶ προετοιμάστηκε, μέσῳ τοῦ στραγγαλισμοῦ του στὴν ἀμερικανικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, νὰ προετοιμάση τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἑπόμενη προσπάθεια νὰ συγκροτήση μιὰ παγκόσμια κυβέρνησι μετὰ ἀπὸ ἄλλον ἕναν πόλεμο. Ὅταν ἦρθε ὁ πόλεμος, οἱ πράκτορές του μπόρεσαν νὰ παρουσιάσουν τὴν ἰαπωνικὴ ἐπίθεση στὸ Πὲρλ Χάρμπορ (γιὰ τὴν ὁποία εἶχε προειδοποιηθεῖ καὶ εἶχε ἀγνοηθεῖ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο Ροῦσβελτ) ὡς μιὰ ἄθλια ἔκπληξη 

Ἐνῶ ὁ πόλεμος συνεχιζόταν, τὸ CFR ἦταν ἀπασχολημένο, μέσῳ μιᾶς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴ Μεταπολεμικὴ Ἐξωτερικὴ Πολιτικὴ ποὺ ἦταν πλήρως στελεχωμένη ἀπὸ τοὺς διορισμένους του, θέτοντας τὶς βάσεις γιὰ τὸ Παγκόσμιο Κράτος ποὺ σχεδιάστηκε νὰ προέλθει ἀπὸ αὐτό. Αὐτὴ ἡ ὁμάδα σχεδίασε τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη ὡς τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τοῦ Παγκόσμιου Ὑπερκράτους, καὶ στὴν ἱδρυτικὴ διάσκεψη στὸ Σὰν Φρανσίσκο τὸ 1945 ὁ ἄνθρωπος ποὺ στὴ συνέχεια καταδικάστηκε ὡς κομμουνιστὴς προδότης (Ἀλγκερ Χίς), ἦταν Γενικὸς Γραμματέας. 

Ἀπ᾿ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς Γῆς

Ὅταν τελείωσε ὁ Δεύτερος Πόλεμος, ἐγώ, καὶ πολλοὶ ἄλλοι Βρετανοὶ συγγραφεῖς, φύγαμε ἀπὸ τὸ ἀσφυκτικὸ κλίμα τῆς μεταπολεμικῆς Ἀγγλίας, ὅπου οἱ Σοσιαλιστὲς περίμεναν, σὰν γῦπες σὲ ἕνα κλαδί, τὴν Ἀγγλία ὅπου μεγάλωσα γιὰ νὰ τῆς ρουφήξουν τὴν τελευταία της πνοή. 

Ἤμουν ἤδη, μὲ κάποιο τρόπο, θῦμα τῆς μεγάλης συνωμοσίας.Πριν ἀπὸ τὸν Δεύτερο Πόλεμο, δημοσίευσα ἕνα βιβλίο ποὺ προειδοποιοῦσε γιὰ τὴν ἐπικείμενη προσέγγισή της, καὶ ἐπειδὴ ξέσπασε ἀμέσως, θεωρήθηκα ἄνθρωπος μὲ λαμπρὴ προνοητικότητα καὶ διορατικότητα.Η ξεχώριστότητά μου κράτησε μιὰ στιγμή. Όταν εἶδα, καὶ ἔγραψα, ὅτι ὁ πόλεμος γινόταν ἁπλῶς γιὰ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ κομμουνισμοῦ, μεταμορφώθηκα σέ φασίστα καὶ σύντομα διαπίστωσα ὅτι ἤμουν στὴ μαύρη λίστα κάθε ἐκδότη.

Έτσι δὲν ἔφερα καμία ψευδαίσθηση μαζί μου στὴ Νότια Ἀφρικὴ ὅπου ἔφτασα, ὅπως ὁ Ὀθέλλος,ἡ δουλειά μου χάθηκε.Τα ἑπόμενα τριάντα χρόνια συνεχίστηκε τὸ κῦμα ἀνώνυμων ἐπιστολῶν καὶ ἐπιθέσεων σὲ ἐφημερίδες, δηλαδὴ μέχρι σήμερα πού γράφω αὐτό τό βιβλίο. Παρόλο ποὺ ἤμουν ἕνας σεμνός συγγραφέας, διαπίστωσα ὅτι οἱ συνωμότες τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης δὲν μπορούσαν ἢ δὲν ἤθελαν νὰ μὲ ξεχάσουν: «κανένα σπουργίτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πέσει ἀπὸ μιὰ στέγη, τό μάζεψα» ἀλλὰ ὅτι τὰ τσιράκια τους εὔλογα τὸ παρουσίασαν αὐτὸ ὡς φάουλ, ἀντιδραστικὸ καὶ ἀντίθετο. ἐπαναστατικὴ πράξη.

Ακόμη καὶ ἐγὼ δὲν ἤμουν κάτω ἀπὸ τὴν προσοχή τους,τό διαπίστωσα ἀπὸ αὐτό τό ἀτέλειωτο κυνήγι πού ὑπέστην. Αυτό δὲν ἦταν τὸ χειρότερο: εἶδα ὅτι τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ζωῆς μου, ὅπως καὶ τὰ εἴκοσι χρόνια μεταξὺ τῶν δύο πολέμων, ἐπρόκειτο νὰ περάσω στὴ σκιὰ ἑνὸς ἄλλου ἀπειλητικοῦ πολέμου: καὶ αὐτό, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι δύο πόλεμοι, ἦταν σχεδιασμένο νὰ εἶναι μιὰ ἀκόμη κίνηση πρὸς τὴν παγκόσμια κυβέρνηση.

Μετά ἀπὸ δύο χρόνια στὴ Νότια Ἀφρική, ἐπισκέφτηκα τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἤμουν ἐκεῖ ὅταν ὁ ἀποτρόπαιος Χὶς ἀποκαλύφθηκε ἐπί τέλους καὶ (ἀπρόθυμα) καταδικάστηκε.Είδα πόσοι πολλοὶ ἦταν οἱ φίλοι καὶ οἱ προστάτες του, πόσο ἰσχυροὶ ἦταν γιὰ νὰ τὸν προστατεύσουν καὶ νὰ καλύψουν τὶς πράξεις του.Είδα ὅτι ὁ ἄντρας ποὺ τὸν κατήγγειλε ἦταν ἀπαξιωμένος ἀπὸ κάθε πλευρά,μέσα στην φτώχεια και ζώντας μὲ φόβο γιὰ τὴ ζωή του (σὲ λίγο πέθανε: ὁ ἄλλος ζεὶ ἀκόμα).Είδα πῶς ἡ Χήρα Ροῦσβελτ, ἡ «Μαντὰμ ντὲ Φὰρζ» τῆς συνωμοσίας, τέθηκε ἀνοιχτὰ μπροστά του καὶ μάλιστα ἀναφέρθηκε μὲ χλευασμό, στὸ δικαστήριο, στὸν κατήγορό του σάν νά ἀναφερόταν «στὸν κατηγορούμενο».

Ένιωσα μέχρι τό δημοσιογραφικό μου μεδούλι, ὅτι αὐτὴ ἡ Ἀμερικὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσει γιὰ πολὺ μὲ τὴ μορφὴ ποὺ ἦταν μέχρι τότε γνωστὴ στὸν κόσμο: σάπιζε στὸν πυρῆνα.Έμαθα πράγματα πιὸ ἄμεσα ἀπειλητικὰ γιὰ τὴ Νότια Ἀφρική, καὶ γιὰ ἐμένα καὶ τὴ νεαρὴ σύζυγό μου καὶ τὰ μωρά της ποὺ ζούσαν ἐκεῖ.

Έμαθα ὅτι ὁ Πρόεδρος Τρούμαν, ὅντας ἀντιπρόεδρος μετά τόν θἀνατο του Ῥοῦσβελτ ἀφοῦ ἔγινε Πρόεδρος εἶχε μεγαλεπήβολα σχέδια γιὰ τὴν Ἀφρική, ὅπου δὲν εἶχε πάει ποτέ, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν γνώριζε τίποτα. Είδα τὸ κόκκινο φῶς ἀμέσως.

Ο Τρούμαν εἶχε κληρονομήσει τὸ σχέδιο House-Baruch ἀπὸ τὸν κ. Ροῦσβελτ; Ἄν ναί, ἡ ζωὴ στὴ Νότια Ἀφρικὴ θὰ ἦταν ἐπισφαλής. Ὁ Τρούμαν ἔδειξε σύντομα ὅτι ὄντως εἶχε κληρονομήσει τοὺς μοιραίους «χορηγούς».Πιστεύω ὅτι δὲν  εἶχε βρεθεῖ ποτὲ ἐκτὸς Ἀμερικῆς πρὶν γίνει πρόεδρος: ἦταν ἕνα τυπικὸ προϊὸν τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς μηχανῆς, ἡ ὁποία, ὅπως χειραγωγήθηκε ἀπὸ τὴν ὁμάδα House-Baruch, παρήγαγε προέδρους προσαρμοσμένους ἐκ τῶν προτέρων σὲ ἕνα πρότυπο ὑποταγῆς.

Τώρα ὁ Τρούμαν, ἢ κάποιος ἐξ ὀνόματός του, δημιούργησε ἕνα πρόγραμμα γενναιόδωρων ἐπιχειρήσεων στὸν κόσμο, τὸ τέταρτο σημεῖο τῶν ὁποίων ἀφοροῦσε τὴν Ἀφρική, ἕνα μέρος ἀρκετὰ ἄγνωστο σὲ αὐτόν.Κάτω ἀπὸ τὸ "Σημεῖο Τέσσερα" πρότεινε νὰ κατασκευαστοὺν σπουδαῖοι δρόμοι καὶ σιδηρόδρομοι, λιμάνια καὶ ἀεροδρόμια καὶ ἄλλα παρόμοια.Προφανώς δὲν εἶχε οὔτε τὶς γνώσεις οὔτε τὴν ἐμπειρία γιὰ νὰ ἔχει χτυπήσει τέτοιες ἔννοιες χωρὶς βοήθεια.Κάποιος μιλοῦσε μέσῳ αὐτοῦ, σὰν τὸν Τσάρλι ΜακΚάρθι.

Ταυτόχρονα, ὁ κομμουνιστὴς ἐπικεφαλής στὴν Ἀμερικὴ (ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἕνας Earl Browder) βπαρουσιάστηκε μὲ ἕνα πρόγραμμα γιγαντιαίων ἐπιχειρήσεων στὴν Ἀφρική, τὸ ὁποῖο ἦταν στὴν οὐσία του ἕνα ἀντίγραφο τοῦ Σημείου Τέσσερα τοῦ Τρούμαν.Κανένας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς εὐεργέτες, ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση, δὲν εἶχαν παρουσία ἢ ἔρεισμα στὴν Ἀφρική. Πῶς, λοιπόν, πρότειναν νὰ φτάσουν ἐκεῖ καὶ νὰ κάνουν αὐτὰ τὰ ὑπέροχα πράγματα; Σε αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ αἷμα μου πάγωσε. Εἶδα τί ἐρχόταν καὶ ἐπέστρεψα στὴν Ἀφρικὴ μὲ ὁράματα προηγούμενων ἡμερῶν μὲ κεραυνοὺς στὴν Αὐστρία, τὴν Τσεχοσλοβακία καὶ τὴν Πολωνία βαριὰ στὸ πνεῦμα μου.

Έγραψα ἕνα βιβλίο γιὰ τὶς ἀνακαλύψεις μου στὴν Ἀμερικὴ (Ἀπ᾿ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς Γῆς).Νομίζω ὅτι ἦταν τὸ τελευταῖο ποὺ μοῦ ἐπετράπη νὰ δημοσιευθεῖ στὴν Ἀγγλία καὶ μοῦ ἔφερε ἀκόμη περισσότερη δυσφήμηση ἀπὸ τὰ προηγούμενα τρία ἢ τέσσερα. Αυτό τὸ βιβλίο ἀπέκτησε τὴ συνήθεια νὰ ἐξαφανίζεται ἀπὸ τὰ ράφια τῆς βιβλιοθήκης.Οι βιβλιοθηκονόμοι, μὲ τοὺς ὁποίους μίλησα, εἴπαν ὅτι γνώριζαν ὅτι αὐτὸ συνέβαινε, ἀλλὰ δὲν μπορούσαν νὰ πιάσουν τοὺς ...καταστροφεῖς βιβλίων.  

Ἀμερική καί Ῥωσσία 

Ὁ παραλληλισμὸς τῆς ἀμερικανικῆς καὶ τῆς σοβιετικῆς πολιτικῆς, κάτω ἀπὸ τὸ ἀόρατο καθοδηγητικὸ χέρι τοῦ CFR, ἀποδείχθηκε καὶ πάλι μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῶν δύο μεγάλων σχεδίων. Οἱ δύο "Παγκόσμιες Δυνάμεις" (μὲ τὴν ἀποδυναμωμένη Βρετανικὴ νὰ τρέχει πίσω τους σὰν σκυλὶ) ἦταν ἑνωμένες στὴν ἀποφασιστικότητα νὰ ἐκτελέσουν τὸ ρητὸ τοῦ Λένιν ὅτι ἡ ἐκδίωξις τῶν ἀποικιακῶν δυνάμεων ἀπὸ τὰ ἐδάφη των ἦταν οὐσιώδης γιὰ τὴν ἐπίτευξι τῆς παγκόσμιας ἐπανάστασης. Ἡ Σοβιετικὴ ἐξουσία τὸ ἐπιθυμοῦσε αὐτό: Οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι συνέχισαν νὰ κηρύττουν τὴν ἀντίθεσι στὸν Κομμουνισμὸ καὶ νὰ τὸν ὑποστηρίζουν. Ὁ πρόεδρος Ροῦσβελτ προστάτευσε τοὺς κομμουνιστὲς προδότες στὴν κυβέρνησή του. Ὁ πρόεδρος Τρούμαν ἀπέλυσε τὸν Ἀμερικανὸ στρατηγὸ ποὺ ἤθελε νὰ κερδίσει τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ στὴν Κορέα. 

Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ ΜΕ ΑΦΡΙΚΑΝΟ ΕΡΓΑΤΗ--Γ. Ο βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για αφρικανικές υποθέσεις, ποζάρει με έναν Αφρικανό εργάτη σε εργοτάξιο σπιτιών στο Embu στην αποικία της Κένυας της Αφρικής κατά τη διάρκεια περιοδείας του σε 15 αφρικανικά έθνη.ἐδῶ

Τὸ παιχνίδι συνεχίστηκε, προφανῶς γιὰ νά τό ᾿δοῦν ὅλοι, ἀλλὰ πολὺ λίγοι ἀντιλήφθηκαν τὸ νόημά του. Κατόπιν, ὁ Πρόεδρος Τρούμαν, προφανῶς ἐπιθυμῶντας νὰ δείξη ζῆλο στοὺς χορηγούς του, ἔστειλε ἕναν περιπλανώμενο ἀπεσταλμένο στὴν Ἀφρική, τὸν Μένεν "Σόουπι" Γουίλιαμς, ὁ ὁποῖος συγκλονίζει τὴν ἤπειρο μέ τό " ἡ Ἀφρικἠ στούς Ἀφρικανούς". 

Ἡ Ἀφρικὴ (αὐτὸ ἔγινε προφανὲς) ἐπρόκειτο νὰ εἶναι ἡ νέα περιοχὴ τῆς κομμουνιστικῆς ἐπέκτασης, μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴ χρηματοδότηση τῆς Ἀμερικῆς. Ἀκολουθῶντας τὸν Μέϊν καθοδήγηση τοῦ Τρούμαν, κάθε φιλόδοξος πολιτικὸς καὶ συντάκτης ἐφημερίδας στὸν κόσμο συντάχθηκε σὲ μία ὀργισμένη ἐπίθεση ἐναντίον τῶν λευκῶν κυβερνήσεων στὴ Νότια Ἀφρική, καὶ αὐτὸ συνεχίζεται καθὼς γράφω, σχεδὸν τριάντα χρόνια ἀργότερα. Αὐτὴ ἡ ἐκστρατεία κατὰ τοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἐξαιρετικὰ δημοφιλὴς στοὺς πολιτικοὺς παντοῦ, οἱ ὁποῖοι πάντα χαίρονται νὰ μποροῦν νὰ ἀποσποῦν τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὰ ἐσωτερικὰ ζητήματα δείχνοντας μὲ τὸ δάχτυλο σὲ χῶρες μακριά, καὶ ὅσο πιὸ μακριὰ τόσο τὸ καλύτερο. Ἔτσι, οἱ πολιτικοὶ σὲ τόπους τόσο μακρινούς ἀπὸ τὴν σκηνὴ ὅπως ἡ Αὐστραλία καὶ ἡ Νέα Ζηλανδία, οἱ ὑποδουλωμένες χῶρες πίσω ἀπὸ τὸ τεῖχος τοῦ Βερολίνου, καὶ οἱ δημοκρατικές μπανανίες τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς ἔμειναν εὐτυχισμένοι στὸ ἀξίωμά τους χρόνο μὲ τὸ χρόνο μὲ αὐτὴ τὴν ἁπλὴ μέθοδο τῆς κραυγῆς "Ἔ ὄχι !" καὶ ἀτενίζοντας μέ αὐστηρότητα  πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς Νότιας Ἀφρικῆς, χιλιάδες μίλια μακριά, πέρα ἀπὸ τοὺς ὠκεανούς. 

Τό σχέδιο γιά τήν Ἀφρική

Ἡ Ἀφρικὴ ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν μιὰ ἤπειρος ὑπὸ τὶς ἀποικιακὲς δυνάμεις, τὴ Βρετανία, τὴ Γαλλία, τὸ Βέλγιο καὶ τὴν Πορτογαλία. Ἀμέτρητοι αἰῶνες βρεφικῆς θνησιμότητας, θανατηφόρων ἀσθενειῶν, δουλεμπορίας καὶ φυλετικῶν πολέμων τὴν εἶχαν ἀφήσει μιὰ ἀποπληθυσμένη ἤπειρο μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ λευκὸς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔβαλε ἕνα τέλος σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, ἔτσι ὥστε τὸν 19ο αἰῶνα ἔγινε γρήγορα μιὰ ὑπερπληθυσμένη ἤπειρος.

 Ἡ ὁμαλὴ διαδικασία, καὶ τὸ κράτος δικαίου, ὅλα ἔπρεπε νὰ ἀλλάξουν ὅταν ἡ συνωμοσία πῆρε τὴν Ἀφρικὴ στὰ χέρια της. Ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ξεκίνησαν χέρι-χέρι νὰ καταστρέψουν ὅ,τι εἶχε κερδηθεῖ καὶ νὰ ἀναδημιουργήσουν τὴν πιὸ σκοτεινὴ Ἀφρική. Οἱ Ἀμερικανοὶ πολιτικοὶ ἔπεσαν σὲ παρωξισμοὺς προσομοιωμένης ἠθικῆς ἀγανάκτησης γιὰ τὶς ἀποικιακὲς δυνάμεις καὶ τὴ μεταχείρισή τους στὸν Μαῦρο ἄνθρωπο (ὁ ὁποῖος σύντομα θὰ κοιτοῦσε πίσω στὴν ἀποικιακὴ ἐποχή, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ ἐπικαλεστεὶ τὸ νόμο ἀκόμη καὶ ἐναντίον τοῦ ἀρχηγοῦ του καὶ τοῦ μάγου γιατροῦ, ὡς τὴν χρυσῆ ἐποχή). Στὴν Ἀμερικὴ ὅλοι οἱ πολιτικοὶ εἶδαν στὴν ἐκστρατεία κατὰ τοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου ἕνα εἰσιτήριο γιὰ νὰ κερδίσουν τὶς ψήφους. Ὁ Μακόλεϊ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει πεῖ γιὰ τὴν Ἀμερικὴ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀκόμη πιὸ ἀληθινὰ ἀπὸ τὴν Ἀγγλία τῆς ἐποχῆς του, ὅτι "Δὲν γνωρίζουμε κανένα θέαμα τόσο γελοῖο ὅσο τὸ κοινὸ σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς περιοδικές του κρίσεις ἠθικῆς". 

φωτό

Γιὰ παράδειγμα, ὁ  Ρόμπερτ Κένεντι ἦρθε στὴν Ἀφρικὴ μὲ τὴ σύζυγό του καὶ τοῦ δόθηκε καί φιλοξενήθηκε ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ Νατὰλ γιὰ μιὰ σφοδρή διατριβὴ ἐναντίον τῆς Νοτιοαφρικανικῆς Κυβέρνησης. Παρακολούθησα αὐτὴ τὴ δυσφημιστικὴ παράσταση μὲ τὰ μάτια ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ εἶχε δεῖ δύο γενιὲς πολιτικῶν νὰ μαστίζουν τὸ πλῆθος πρὸς τὴν καταστροφή του. Καὶ στὴν Ἀμερική, ἡ κυρία Ροῦσβελτ, ἔδωσε μεγάλη ἀνακούφιση (δημόσια) στὰ συναισθήματα τῆς ἀγανάκτησης καὶ τῆς συμπόνιας της γιὰ τὸν Μαῦρο ἄνθρωπο, καὶ βοήθησε (ἰδιωτικὰ) νὰ κανονίσει τὴν προμήθεια ὅπλων στοὺς τρομοκράτες στὴν Ἀγκόλα. 

Αὐτὸ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεὶ ἦταν σαφές: Ἡ Ἀμερική, κάτω ἀπὸ ὁποιονδήποτε πρόεδρο, θὰ βοηθοῦσε τὸν Κομμουνισμὸ νὰ καταλάβει τὴν Ἀφρική. Γιὰ μιὰ δεκαετία αὐτὴ ἡ φάρσα συνέχισε καὶ στὴ συνέχεια ἰδού, οἱ ἀποικιακὲς δυνάμεις ἀποκάλυψαν ὅτι καὶ αὐτοὶ ἦταν στὴν συνωμοσία. 

Δὲν ὑπῆρξαν ἀφόρητες πιέσεις γιὰ νὰ παραιτηθοῦν. Πήραν τὶς διαταγὲς τους ἀπὸ κάπου καὶ ἁπλὰ σηκώθηκαν καὶ πήγαν. Μιὰ μέρα ἦταν ἐκεῖ καὶ τὴν ἑπόμενη εἶχαν φύγει, ἀντιδρῶντας σὰν μαριονέτες στὶς κρυμμένες χορδές. Πρῶτα τὸ Βέλγιο, μετὰ ἡ Γαλλία ἀποχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀλγερία καὶ μετά... Α, τότε! Θὰ ἔπρεπε ἡ Βρετανία νὰ ἐγκαταλείψῃ καὶ νὰ διαλύσῃ τὴν Αὐτοκρατορία, καὶ νὰ ἐγκαταλείψῃ τόσο τοὺς Λευκοὺς ἐκεῖ ὅσο καὶ τοὺς Μαύρους ποὺ ἀκόμα σὲ μερικὰ μέρη ποὺ εἶδα κρατούσαν τὴν εἰκόνα τῆς μεγάλης Βασίλισσας στίς φάρμες τους καὶ στὰ ἐμπορικά τους καταστήματα; Ναί, ἀκόμα καὶ αὐτό. 

Ως συντηρητικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο MacMillan έπαιξε σημαντικό ρόλο στις προσπάθειες αποαποικιοποίησης σε ολόκληρη την Αφρική. Η εικόνα δείχνει μια αφρικανική τελετή όπου τον σηκώνουν οι Γκανέζοι χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους μεταφοράς. Συμβολίζει τόσο τον σεβασμό για τα τοπικά έθιμα και τους πολιτισμούς όσο και την αναγνώριση της φθίνουσας επιρροής της Βρετανίας στις πρώην αποικίες της...ἐδῶ

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπιλέχθηκε νὰ διαβάσει τὴν ὑπαγορευμένη θανατικὴ ποινὴ ἦταν ὁ τότε Βρετανὸς Πρωθυπουργός, ὁ Χάρολντ Μακμίλαν. Μίλησε μὲ τὴ στροφὴ τῆς φωνῆς καὶ τῆς φράσης ποὺ οἱ μετωπικοὶ πολιτικοὶ τῆς δύστυχης χώρας μου εἶναι ἐπιδέξιοι νὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἀποκρύψουν μιὰ πράξη ἀπάτης. 

 "Ὁ ἄνεμος τῆς ἀλλαγῆς", Ὁ Μακμίλαν εἶπε στὸ κοινοβούλιο τοῦ Κέϊπ Τάουν, ὅτι ἡ Βρετανία θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν Ἀφρική. Ὁ ἄνεμος τῆς ἀλλαγῆς! Σὲ ὁποιαδήποτε ἀνθολογία πολιτικῆς πλάνης, αὐτὸ ἔχει ὑψηλὴ θέση. Ὁ ἄνεμος φυσάει ὅπου θέλει, καὶ κανένας "ἄνεμος" δὲν φυσοῦσε τὴν Αὐτοκρατορία μακριά. Καταρρίπτετο μὲ ἀποφάσεις ποὺ εἶχαν ληφθὴ πρὸ πολλοῦ σὲ μυστικὸ κονκλάβιο, καὶ ἡ κατεδάφισίς του ἔγινε γιὰ νὰ ἀνοίγη ὁ δρόμος γιὰ τὴ συνωμοσία τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης. Ἀκολούθησε, σὲ ὅλα τὰ βρετανικὰ ἐδάφη, ἡ παντομίμα τῆς παραίτησης: ὑποβιβάζονταν σημαῖες, φορούνταν γιὰ τελευταία φορὰ καπέλα μὲ φτερὰ καὶ στολὲς μὲ χρυσᾶ ἐπιχρίσματα, ἕνα βασιλικὸ πρόσωπο παρέδιδε τὰ ἔγγραφα και ούτω καθεξής. Ἡ μόνη ἀλήθεια πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀτυχές θέαμα ἦταν ὅτι ὁ μαῦρος ἄνθρωπος παραδόθηκε πίσω στὴ σκλαβιά. 

Πίσω στήν σκοτεινή Ἀφρική

Στὰ ἑπόμενα δέκα χρόνια ὁ μαῦρος πῆρε μία πρόγευση γιά τὸ μέλλον ποὺ εἶχε κανονιστεὶ γιὰ αὐτόν. "Ἀνεξάρτητα" Μαῦρα κράτη ἐμφανίστηκαν ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές, καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ πολιτικὸς μὲ τὰ περισσότερα ὅπλα ὁδήγησε τὸν δρόμο του στὸ μέτωπο καὶ ἀνέλαβε, γιὰ νὰ παραληφθῇ λίγο ἀργότερα ἀπὸ ἕναν ἄλλο τοῦ ἴδιου εἴδους ποὺ εἶχε προμηθευτεὶ μὲ ὅπλα ἀπὸ κάποιον ἢ κάποιον ἄλλο. Ἡ ἱστορία τῆς σφαγῆς καὶ τοῦ χάους δὲν θὰ εἰπωθεῖ ποτέ: ἀκολούθησε τὸ ἴδιο μοτίβο παντοῦ, καὶ ὁ κόσμος ἦταν ἀδιάφορος σὲ αὐτὸ οὕτως ἢ ἄλλως. Ἡ πιὸ σκοτεινὴ Ἀφρικὴ ἐπέστρεψε. 

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Λευκοῦ ἀνθρώπου ἔμεινε μόνο ἡ Νότια Ἀφρικὴ (ἡ ὁποία ἀμέσως ἀποσπάστηκε ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία), καὶ ἡ Ροδεσία τοῦ Ρόουντς, ἡ ὁποία εἶδε ὅτι ἐπρόκειτο νὰ προδοθεῖ καὶ διακήρυξε τὴν Ἀνεξαρτησία της σύμφωνα μὲ τὸ πρότυπο τῆς Οὐάσιγκτον στὶς 11 Νοεμβρίου 1965, καὶ οἱ ἀνατολικὲς καὶ δυτικὲς παράκτιες περιοχὲς τῆς Μοζαμβίκης καὶ τῆς Ἀγκόλας, ὅπου οἱ Πορτογάλοι εἶχαν ὑπάρξει ἀπὸ πρὶν τὴ Βρετανικὴ Αὐτοκρατορία ἢ τὴν Ἀμερικανικὴ Δημοκρατία. 

Οἱ δεκαετίες ἑξῆντα καὶ ἑβδομῆντα, ἑπομένως, ἦταν γεμᾶτες μὲ τὴν ὀργισμένη κραυγὴ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου (ἰδιαίτερα τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ἀγγλίας) ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἐναπομείναντων ἐδαφῶν ποὺ κυβερνούσαν οἱ Λευκοί. 

Στὴν Ἀγγλία οἱ Σοσιαλιστὲς ἦταν στὴν ἐξουσία καὶ περίμεναν ἀπὸ καιρὸ τὴ στιγμὴ τῆς αὐτοκρατορικῆς καταστροφῆς, σὰν ὄρνεες σὲ ἕνα κλαδὶ ποὺ ἐπιδιώκουν νά ρουφήξουν τὴν τελευταία ἀνάσα τοῦ θύματος. Ὁ ἡγέτης τῶν Σοσιαλιστῶν, ὁ Χάρολντ Γουίλσον, συνήθιζε νὰ χρησιμοποιεῖ τὴ γλῶσσα τοῦ πρωθυπουργοῦ τοῦ Γεωργίου Γ', Λόρδου Νόρθ, γιὰ τοὺς Ροδεσιανούς. Ἦταν "ἐπαναστάτες", δήλωσε. Ἀφοῦ ἐξέτασε τὸ συναίσθημα τοῦ βρετανικοῦ στρατοῦ γιὰ μιὰ ἐπίθεση στὴ Ροδεσία, χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα, ἀνακοίνωσε στὸ Μπλάκπουλ (ὑπό τὶς ἐπευφημίες τῶν τρομοκρατῶν στὸ μπαλκόνι) ὅτι θὰ ἔδινε "ἀπεριόριστη ὑποστήριξη" στὰ ὅπλα τῶν κομμουνιστικῶν συμμοριῶν ποὺ κατάφεραν νὰ πάρουν τὴν ἐξουσία στὰ πορτογαλικὰ ἐδάφη ποὺ γειτνιάζουν μέ τὴ Ροδεσία, ὅταν οἱ πολιορκημένοι Πορτογάλοι, μετὰ ἀπὸ δεκατρία χρόνια πολιορκίας ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, κατέρρευσαν τὸ 1973. 

Ἐπέστρεψα ἀπὸ τὴ Ροδεσία, τὴ Μοζαμβίκη καὶ τὴν Ἀγκόλα στὴ Νότια Ἀφρικὴ γιὰ νὰ περιμένω τί θὰ μποροῦσε νὰ ἔρθει. Αὐτὸ ποὺ ἦρθε, τὸ 1975, ἦταν ἡ ἀπόδειξη ὅτι τό "Τέταρτο Σημεῖο" τοῦ Τρούμαν, 25 χρόνια νωρίτερα, ἦταν μιὰ ἁπλὴ ἐπανέκφραση τοῦ παραλληλισμοῦ τῆς ἀμερικανικῆς καὶ τῆς σοβιετικῆς πολιτικῆς, ποὺ ὁδήγησαν σὲ μιὰ κομμουνιστικὴ κατάληψη στὴν Ἀφρική. 

( φωτό ἀριστερά ἀπό τό θέμα : Απίστευτο! Ο Μαντέλα που «δεν ήταν κομμουνιστής» ήταν κομμουνιστής!...)

Ἡ Ἀγκόλα ἔδωσε σαφῆ ἀπόδειξη αὐτοῦ. Σοβιετικὰ ὅπλα, ἀρχικὰ χρηματοδοτούμενα ἀπὸ τὴν Ἀμερική, προμήθευαν μιὰ ἀπὸ τὶς ἀντιμαχόμενες φατρίες ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν ἐξουσία ὅταν οἱ Πορτογάλοι ἔφυγαν, καὶ τὸ Σοβιετικὸ καθεστώς κάλεσε κουβανικὰ στρατεύματα γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴ νίκη αὐτῆς τῆς φατρίας. 

Ὁ Ἀμερικανὸς Πρόεδρος ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὀνομαζόταν Φὸρντ (ἡ μόνη διαφορὰ μεταξὺ τῶν διαδοχικῶν προέδρων ἦταν αὐτὴ τοῦ ὀνόματος: στὴν ὑποταγὴ στὴν ἐπικρατοῦσα παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία ἦταν ὅλοι ἴδιοι) καὶ τὸν εἶδαν, μιὰ σκιώδη φιγούρα στὴν τηλεοπτικὴ ὀθόνη, νὰ κραυγάζει περί τῆς ἀποδοκιμασίας τῶν Σοβιετικῶν καὶ Κουβανικῶν εἰσβολῶν στὴν Ἀφρική. Ἡ πραγματικὴ ἐπίδραση αὐτῶν τῶν ὑπονοούμενων διαμαρτυριῶν ἦταν μηδενική:

ἡ Ἀμερικὴ ὁδήγησε τὸν κόσμο στὴν σιωπηρὴ ἀποδοχὴ τῆς πράξης καὶ τῆς ἐμφάνισης μαύρων κομμουνιστικῶν κρατῶν στὶς ἀνατολικὲς καὶ δυτικὲς ἀκτὲς τῆς Ἀφρικῆς. 

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν προφανὲς ὅτι κανένας Ἀμερικανὸς πρόεδρος, μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ἀνατροπῆς τοῦ Προέδρου Νίξον στὸ μυαλό του, δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ προσβάλει τοὺς μαθητὲς τοῦ σχολείου House-Baruch, ποὺ πολεμούσαν μέσῳ τοῦ Συμβούλιου Ἐξωτερικῶν Σχέσεων. Ὁποιοσδήποτε ὑποψήφιος καὶ ἂν κέρδιζε τὶς προεδρικὲς ἐκλογὲς τοῦ 1976, τίποτα δὲν θὰ ἄλλαζε: καὶ αὐτὸ θὰ ἴσχυε γιὰ κάθε ἑπόμενη ἐκλογή. 

 "Ἡ Συνωμοσία τῆς Ἀλήθειας". 

Ἔτσι περίμενα τὰ τελευταῖα μου χρόνια στὴ Νότια Ἀφρική. Ἤδη, πολλὰ χρόνια πρίν, ἕνα ἀπὸ τὰ ἐξαιρετικὰ πλούσια "εἰρηνευτικὰ" ἱδρύματα στὴν Ἀμερικὴ (τὸ ἵδρυμα τοῦ Κάρνεγκι) εἶχε καταρτίσει ἕνα σχέδιο μάχης, ὁλοκληρωμένο μέχρι τὴν τελευταία βαλλιστικὴ λεπτομέρεια, γιὰ μιὰ ἐπίθεση στὴ Νότια Ἀφρικὴ ἀπὸ ἀέρα, θάλασσα καὶ ξηρά. 

Αὐτὴ ἡ ἀνοιχτὴ συμμετοχὴ τῆς Ἀμερικῆς στὴν κομμουνιστικὴ συνωμοσία ἔχει κυριαρχήσει στὴ Νότια Ἀφρικὴ ἀπὸ τότε ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1965. Ἀπὸ τὴν προσωπική μου ὀπτικὴ γωνία, κοιτάζοντας τὴν ταραγμένη σκηνή, εἶδα σ' αὐτὴ τὸν συντονισμὸ ἑνὸς ἄλλου ὁλοκαυτώματος, τὸ οὐσιαστικὸ τρίτο στάδιο στὴ συνωμοσία γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ ὑπερ-δουλοκρατικοῦ κράτους. 

Στὴν ἡλικία ποὺ ἔχω φτάσει, γιὰ αὐτό, τὸ προσωπικό μου ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ μεγάλο μελόδραμα εἶναι μόνο νὰ φροντίσω, ἂν μπορώ, ὁποιαδήποτε ταφόπλακά μου νὰ ἔχει τὴν ἐπιγραφή, "Ἐκεῖνος ἐπέζησε!" Οἱ φιλοδοξίες μου εἶναι μέτριες καὶ δὲν ἐλπίζω σὲ κάτι περισσότερο. Ἡ συνωμοσία ἔχει προχωρήσει τόσο πολὺ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει τώρα. Πολλοὶ ἡγέτες εἶναι ἁλυσοδεμένοι σ' αὐτό. 

Ὅσο ἔχουν ἐξουσία πάνω μας, θὰ συνεχίσουμε νὰ εἴμαστε δεμένοι στά Γαδάρια-δεσμά ( σχετικῶς μέ τά Γάδαρα καί τούς Γαδαρηνούς, ἐδῶ) , καὶ ἡ νέα ἐποχὴ τοῦ σκότους εἶναι κοντά μας. Ὅταν αὐτὸ συμβεί, θὰ πρέπει ὅλοι νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ μιὰ νέα ἀναγέννηση. 

Πολλοὶ καλοὶ καὶ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι προετοιμάζονται τώρα γι' αὐτό, καὶ ἡ αὐριανὴ μέρα θὰ εἶναι δική τους. Οἱ ψευδορκούμενοι καὶ ὁ τύπος τους θὰ τὸ ἀποκαλέσουν ἀντεπανάσταση. Τὸ σωστό του ὄνομα θὰ εἶναι "Ἡ Συνωμοσία τῆς Ἀλήθειας". 

Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. (Ἰωάννης 8:32) 

Ἀπό :  ΕΔΩ 

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος α΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος β΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος γ΄)

Ἡ Πελασγική

Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στήν Κύπρο

Κυπριακό: Συνομιλίες… στην μπούκα των τουρκικών κανονιών

Ο Αττίλας υποδέχεται την Κουεγιάρ με παραταγμένα πυροβόλα, που στοχεύουν ζωτικούς χώρους

Γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης

Ενώ αναμένεται αύριο ( 29 Ἰανουαρίου) να αφιχθεί στην Κύπρο η ειδική απεσταλμένη του ΓΓ του ΟΗΕ στο Κυπριακό, Μαρία Άνχελα Χόλγκουιν Κουεγιάρ, το τουρκικό πυροβολικό μᾶς έχει βάλλει, στην κυριολεξία, στο στόχαστρο. Αποκαλύπτουμε σήμερα τη διάταξη του πυροβολικού του Αττίλα σε ολόκληρη την κατεχόμενη Κύπρο και αριθμό ζωτικών χώρων, που είναι έτοιμο να κτυπήσει, ανά πάσα στιγμή, αφού οι πλείστες των μονάδων του βρίσκονται σε χώρους τάξης. Και αναμένουν απλώς τη διαταγή για πυρ.

– Πώς τα Drones έχουν ρόλο παρατηρητών πυροβολικού

– Τι είναι τα περιφερόμενα πυρομαχικά που διαθέτουν οι Τούρκοι στην Κύπρο

Απειλή vs MOE

Αντί λοιπόν ο Πρόεδρος να ανακοινώνει μονομερώς ΜΟΕ για τους Τουρκοκυπρίους, προκειμένου να δείξει καλή πρόθεση, αλλά και αδικαιολόγητο αίσθημα ενοχής, δεν θα ήταν προτιμότερο να επέδιδε στην κ. Κουεγιάρ τις δορυφορικές φωτογραφίες και άλλα στοιχεία με το τουρκικό πυροβολικό, που στοχεύει τις ελεύθερες περιοχές, για ν’ αντιληφθεί, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ότι το Κυπριακό δεν είναι μόνο πρόβλημα δικοινοτικό, αλλά πρωτίστως ζήτημα εισβολής και κατοχής; Τι σημαίνει αυτό; Παραβίαση των πρώτων άρθρων του Χάρτη των Ην. Εθνών, δηλαδή της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής ∆ημοκρατίας και δη του άρθρου 2, παράγραφος 4, που ρητώς αναφέρει ότι δεν μπορεί να αναγνωριστεί οντότητα, Αρχή ή κράτος που έχει προκύψει από τη χρήση βίας. Εξ ου και τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που τονίζουν ρητώς ότι δεν μπορεί να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος. Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε διχοτομική πρόταση, είτε ομοσπονδίας, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα είτε αυτή των δυο κρατών, είναι αντίθετη με το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Η κατοχή δεν δύναται να παράγει ∆ίκαιο, εκτός και αν γίνει η παρανομία αποδεκτή από το θύμα, δηλαδή από την Κυπριακή ∆ημοκρατία, η οποία είναι κράτος μέλος της ΕΕ με αναστολή του κεκτημένου στο βόρειο τμήμα της λόγω κατοχής.

Κατάλογος τουρκικών µονάδων και ισχύς

Φέρνουμε σήμερα στο φως με δορυφορικές φωτογραφίες και χάρτες ένα σημαντικό μέρος της τουρκικής απειλής, που είναι συναφής με την κατοχή. Οι εικόνες και οι πραγματικότητες τερματίζουν τις ψευδαισθήσεις περί των καλών προθέσεων της άλλης πλευράς. Ιδού, λοιπόν, τι συμβαίνει επί του εδάφους:

................................

Στόχοι επί ζωτικών χώρων

Είναι άξιον λόγου ότι τα αυτοκινούμενα πυροβόλα των 155 χιλιοστών στον Άγιο Βασίλη και στο Κιόνελι, που βρίσκονται στους χώρους τάξης, στοχεύουν αυτήν τη στιγμή τους εξής ζωτικούς χώρους, όπου υπάρχουν δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς: Κλήρου, Σταυροβούνι, Τσέρι, Κόρνο και Νήσου. Αυτό προκύπτει από την ανάλυση της κατεύθυνσης των παραταγμένων τουρκικών πυροβόλων. Από την Άσσια τα τουρκικά πυροβόλα στοχεύουν στο Λιμάνι της Λάρνακας και στο ∆ιεθνές Αεροδρόμιο. Γίνεται αναφορά στην Άσσια, διότι είναι η πιο κοντινή μονάδα με το Λιμάνι και το Αεροδρόμιο. Αληθές δε είναι ότι εμπίπτουν αμφότερα στο βεληνεκές και άλλων μονάδων. Άλλοι ζωτικοί χώροι είναι η ΑΗΚ, η Αρχή Υδάτων, η Α.ΤΗ.Κ, το ΓΕΕΦ, το Αρχηγείο της Αστυνομίας, Υπουργεία, Στρατιωτικές Μονάδες κ.λπ.

Πλεονεκτήµατα και δυνάµεις αλλού…

Η ισχύς πυρός του τουρκικού πυροβολικού και το γεγονός ότι σύνολο των Μοιρών είναι ήδη ταγμένες μαρτυρούν: Α) Τη σαφή επιθετική διάταξη του Αττίλα. Β) Τη μεγάλη ισχύ και το βάθος πυρός, που προσφέρει αποδέσμευση δυνάμεων της αεροπορίας για άλλες περιοχές, όπου θα είναι δυνατό να χρειαστούν και δη εκτός Κύπρου, όπως π.χ. το Αιγαίο. Γ) Την ταχύτητα που θέλουν οι Τούρκοι να δώσουν στη δράση τους, ώστε να περιορίσουν στο ελάχιστο τον χρόνο αντίδρασης της Εθνικής Φρουράς. Με την ταχύτητα, τον όγκο και το βάθος πυρός επιδιώκουν να προκαλέσουν μεγάλα πλήγματα, καίρια, πανικό και παράλυση, οπότε η πτώση και η παράδοση θα είναι δυνατές σε σύντομο χρονικό διάστημα.

«Περιφερόµενα πυροµαχικά»…

Πέραν των ανωτέρω, θα πρέπει να επισημανθεί η σημασία των UAV, δηλαδή των drones και δη της Βάσης στο Λευκόνοικο. Τα UAV: Α) Μπορούν να αντικαταστήσουν τους παρατηρητές του πυροβολικού, δηλαδή τους αξιωματικούς, που είναι επιφορτισμένοι στην πρώτη γραμμή με τις αποστολές βολής ή να δράσουν συμπληρωματικά. Β) Έχουν το πλεονέκτημα να ενεργούν και πίσω από προκαλύπτοντες όγκους αλλά και σε αθέατους χώρους στα μετόπισθεν, προσφέροντας εικόνα και ακρίβεια συντεταγμένων, κατά τρόπο ώστε να εγγυώνται την επιτυχία των βολών του πυροβολικού. Πρόσθετα, με τη χρήση των πυροβόλων και των εκτοξευτών, οι Τούρκοι έχουν μεταφέρει στην Κύπρο «περιφερόμενα πυρομαχικά». ∆ηλαδή βλήματα, τα οποία, για παράδειγμα, μπορούν να εκτοξευτούν από οπλικά συστήματα που βρίσκονται επί στρατιωτικών οχημάτων. Τα βλήματα αυτά μπορούν να περιφέρονται μετά την εκτόξευσή τους αναζητώντας στόχους. Κατευθύνονται από χειριστή σε πλατφόρμα που μπορεί να βρίσκεται, όπως και στην περίπτωση των UAV, σε κάποιο ασφαλές δωμάτιο.

ΜΟΕ και εν δυνάµει λύση

Από τις διατάξεις των τουρκικών δυνάμεων του πυροβολικού όπως και τους σχεδιασμούς άλλων Όπλων, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη προθέσεων από την τουρκική πλευρά για την πλήρη αποχώρηση του Αττίλα από την Κύπρο. Και ας ανακοινώνει ο Πρόεδρος μονομερή ΜΟΕ, που είναι ενταγμένα στη λογική της εν δυνάμει λύσης του Χόλμπρουκ, που σημαίνει το εξής: Γίνεται αποδεκτή η αντίληψη ότι ο βορράς θα είναι εσαεί τουρκικός και ο νότος ελληνικός.

Ο Στιούαρτ εκτός της Χάρτας του ΟΗΕ…

Όσο, δε, για την αντίδραση της Εθνικής Φρουράς στις τουρκικές επιθετικές ενέργειες, σεβόμενοι τους υπηρετούντες στις Ένοπλες ∆υνάμεις δεν θα αναφερθούμε στις λανθασμένες πολιτικές που έχουν, ήδη, γίνει. Εκείνο που θα πρέπει να θιγεί είναι η στάση του Εκπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Κόλιν Στιούαρτ, ο οποίος, εξισώνοντας τις παραβιάσεις στη «νεκρή ζώνη» μεταξύ ημών και των κατακτητών, στήριξε στην ουσία την τουρκική πλευρά. Γιατί; ∆ιότι ξεχνά ότι εκπροσωπεί τον ΟΗΕ και ξεχνά ότι η Κύπρος τελεί υπό κατοχή, χωρίς, μάλιστα, το Κυπριακό να είναι κάτω από το Κεφάλαιο 7, που δικαιολογεί τη λήψη μέτρων σε βάρος της Τουρκίας από το Σ. Ασφαλείας. Συνεπώς, για τη μεν Τουρκία και τις κατοχικές «αρχές» ισχύει το άρθρο 2, παράγραφος 4 του Χάρτη, που απαγορεύει την επιθετική βία σε βάρος κρατών, ενώ για την Κυπριακή ∆ημοκρατία, που τελεί υπό κατοχή, ισχύει το άρθρο 51, που αναφέρεται στο δικαίωμα της αυτοάμυνας. Ποιος, όμως, να τα υποδείξει αυτά στον κ. Στιούαρτ και ποιος να εξηγήσει στην κ. Κουεγιάρ για την τουρκική απειλή και την κατοχή; Ο Πρόεδρος ή το κομματικό κατεστημένο;..

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό πολύ σοβαρό αὐτό θέμα, ἐδῶ. 

Παρακολουθεῖστε καί τό βίντεο : 

Εὐχαριστοῦμε πολύ τήν ἀγαπητή Ἀγγελική γιά τήν εἴδησιν ! ( ἐδῶ) 

Ἡ Πελασγική

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος γ΄)

Σύγκλισις μέ τόν Κομμουνισμό

Τὸ 1960 τὸν Ἀϊζενχάουερ διαδέχθηκε ὁ Τζὸν Κένεντι,( φωτό ἀριστερά) γόνος μιᾶς ἐξαιρετικὰ πλούσιας οἰκογένειας τῆς Μασαχουσέτης. Δολοφονήθηκε πρὶν τελειώσει ἡ πρώτη τοῦ τετραετὴ θητεία, ἀλλὰ ἡ προηγούμενη καριέρα του ἔδειξε ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε καμία ἀλλαγή, ἀν ζοῦσε γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὴ θητεία του. 

Ὁ λόγος τῆς δολοφονίας του δὲν ἔγινε ποτὲ δημόσια γνωστός. Ἡ ζωή του κόπηκε ἀπότομα πρὶν προλάβει νὰ δείξῃ τί μποροῦσε ἢ τί θὰ ἔκανε, ἀλλὰ ὅλα τὰ σημάδια δείχνουν ὅτι καὶ αὐτὸς θὰ εἶχε ἀκολουθήσει τὴν πορεία ποὺ χάραξαν οἱ τέσσερις προκάτοχοί του. 

Μιὰ ἱστορία κυκλοφόρησε γιὰ τὸ ὅτι εἶχε «σταθεῖ ἀπέναντι στὴ Μόσχα» ἀπαιτῶντας καὶ πετυχαίνοντας τὴν ἀπόσυρση ἀπὸ τὴν Κούβα τῶν σοβιετικῶν πυραύλων ἐκεῖ ποὺ ἀνακαλύφθηκαν ἀπὸ ἀεροφωτογραφίες. Ἂν αὐτὸ ἦταν ἀλήθεια, θὰ εἶχε προσβάλει θανάσιμα τὴν Ἐπανάσταση, καὶ αὐτὸ θὰ πρόσφερε μιὰ ἐφικτὴ ἐξήγηση γιὰ τὴ δολοφονία του. 

Ἡ ἱστορία ἦταν σὰν μάννα στὴν ἔρημο γιὰ τὶς ἀμερικανικὲς μᾶζες, ποὺ διψοῦσαν γιὰ μιὰ καταφατικὴ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση τοῦ γερουσιαστῆ Ρόμπερτ Τάφτ, "Ἐννοοῦμε πραγματικὰ τὴν κομμουνιστική μας πολιτική;" 

Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία δὲν ἐπιβεβαιώθηκε ποτὲ καὶ στὸ πλαίσιο τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα φαίνεται ἀπίθανη, ἔτσι ὥστε ἡ δολοφονία νὰ παραμένει μυστηριώδης. 

Ἕνα ἄλλο μυστηριῶδες γεγονὸς τῆς σύντομης προεδρίας Κένεντι ἦταν ἡ ἐπίθεση στὴν Κούβα ἀπὸ μιὰ ἀνοργάνωτη δύναμη Κουβανῶν ἐξόριστων, ἡ ὁποία κατέληξε σὲ ἕνα τόσο φρικτὸ φιάσκο ποὺ μπορεῖ νὰ εἶχε προδοθεῖ ἐκ τῶν προτέρων ἀπὸ κάποιον στὸ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ἢ στὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων.

φωτό

Ὁ Ἀντιπρόεδρος, Λίντον Τζόνσον, πῆρε τὴ θέση τοῦ νεκροῦ προέδρου καὶ τὴν κατέλαβε μέχρι τὸ 1968 χωρὶς νὰ ἀποκλίνει ἀπὸ τὸ μοτίβο τῆς Χάουζ-Μπαρούχ. 

Οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι, λόγῳ τῆς ὑποταγῆς τους στὸ κυρίαρχο δόγμα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἔτειναν νὰ γίνονται σκιώδεις φιγοῦρες καὶ ὁ Τζόνσον δὲν ἦταν πιὸ ἐπικεντρωμένος ἀπὸ ἄλλους πρὶν ἀπὸ αὐτόν. Μπορεῖ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἔδειξε ζῆλο ἀκολουθῶντας τὴ γραμμὴ Baruch-House, Wilson-Roosevelt-Truman-Eisenhower-Kennedy. 

Περίπου ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱ "κατάσκοποι" τοῦ Συμβουλίου Ἐξωτερικῶν Σχέσεων ἄφησαν νὰ ξεφύγει μιὰ φράση ποὺ ἔδειξε ποιά ἦταν αὐτὴ ἡ γραμμή. Οἱ νύξεις γιὰ μιὰ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμὸ» ἐμφανίζονταν ἐδῶ κι ἐκεῖ στὰ παντοδύναμα καὶ ἀπολύτως ὑποτελῆ «μέσα», ἔτσι ὥστε οἱ Ἀμερικανοὶ νὰ ἔχουν ἀποκτήσει κάποια ἰδέα γιὰ τὸ τί ἐπρόκειτο νά πάθουν. 

Τὸ 1968 ἡ σαστισμένη μᾶζα τῶν Ἀμερικανῶν πίστευε ὅτι τό νά ᾿δοῦν φῶς στήν ἄκρη τοῦ τοῦνελ τῶν μάταιων προσδοκιῶν τους, ἦταν κοντά, γιατί ὁ  Ρίτσαρντ Νίξον ἔμεινε ὄρθιος καὶ ἐξελέγη μὲ μεγάλη πλειοψηφία. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα συνδέθηκε μὲ ἕνα γεγονὸς τοῦ 1949 στὸ ὁποῖο Ἀμερικανοὶ παραδοσιακῆς πίστης εἶχαν δεῖ ἕνα λαμπρὸ φῶς κατὰ τὴ διάρκεια τῶν μπερδεμένων χρόνων: τὴν ἔκθεση καὶ τὴν καταδίκη τοῦ προδότη Χίς. 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Χὶς καταδικάστηκε μόνο γιὰ «ψευδῆ ὀρκωμοσία» ἐπειδὴ ἀρνήθηκε ὅτι ἦταν κομμουνιστὴς πράκτορας ἢ ὅτι εἶχε ἀφαιρέσει ἄκρως ἀπόρρητα ἔγγραφα καὶ τὰ μετέδωσε στὴ Μόσχα: ἡ ἐπιρροὴ τῶν συνωμότων ἦταν ἀρκετὰ ἰσχυρὴ γιὰ νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὴ σοβαρὴ κατηγορία τῆς «προδοσίας». καὶ τήν μεγαλύτερη ποινή. Ὡστόσο, εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ βγῇ στὸ φῶς καὶ εἶχε καταδικαστεῖ, καὶ ὁ Ρίτσαρντ Νίξον τὸ εἶχε κάνει. 

Φαινόταν ὅτι εἶχε ἔρθει ἡ ἀπελευθέρωση, σὰν καθαρτήριος ἄνεμος. Ἐδῶ, σκέφτηκαν οἱ ψηφοφόροι, ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πραγματικὰ «ἐννοοῦσε τὴν κομμουνιστικὴ πολιτική του». Τὸ εἶχε ἀποδείξει, πρὶν ἀπὸ δεκαεννέα χρόνια, ἀλήθεια: ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ξεχάστηκε. Ἦταν τόσο σπάνιο, σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς τῆς προεδρικῆς προστασίας γιὰ κατασκόπους καὶ προδότες, νὰ βρῆς ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ πίστευε ὅπως πίστευε ὁ ἔντιμος λαὸς καὶ νὰ ταίριαζε τὶς πράξεις του στὶς πεποιθήσεις του. Ὑπῆρχε μόνο ἕνας ἄλλος τέτοιος, ὁ ΜακΚάρθι, καὶ εἶχε «βγεῖ ἀπό τήν μέση» καὶ ἦταν νεκρός. 

Ἦταν μιὰ ἀκόμη ψευδαίσθηση, ὁ Νίξον δὲν διέφερε ἀπὸ τοὺς ἄλλους προέδρους. Καὶ αὐτὸς ἦταν φτιαγμένος γιά νά βρίσκεται στήν ἴδια γραμμή. Σὲ προεκλογικὴ περίοδο, ὑποσχέθηκε μιὰ δραστικὴ ἐκρίζωση τῶν κομμουνιστῶν ἀπό τὴν κυβέρνηση: λίγα ἕως τίποτα, δὲν ἔγιναν. 

Ὁ Νίξον ξεπέρασε ἀκόμη καὶ προηγούμενους προέδρους σὲ ἐλλειμματικὲς δαπάνες γιὰ τὶς ἔννοιες τοῦ «κράτους πρόνοιας». Ἔκανε τὸ γνωστὸ προσκύνημα στὴ Μόσχα καὶ οὐσιαστικὰ διέγραψε τὸ σοβιετικὸ χρέος Lend-Lease ἐν καιρῷ πολέμου 9.100.000.000 δολαρίων καὶ πρόσφερε ἐπιπλέον 2.500.000.000 δολάρια σὲ πίστωση γιὰ τὴν ἀγορὰ ἀμερικανικῶν ἐξαγωγῶν. 

Πενῆντα χρόνια μετὰ τὸν Wilson, ἡ Ἀμερικὴ ἐπρόκειτο ἀκόμη νὰ εἶναι ὁ τραπεζίτης τῆς μπολσεβίκικης Ἐπανάστασης. 

φωτό

Ὑπόθεσις Watergate

Ὁ Νίξον συνοδευόταν στὸ ταξίδι του στὴ Μόσχα ἀπὸ τὸν πρόσφατα ἀνακαλυφθέντα Δρ Κίσινγκερ, γεννημένο στὴ Γερμανία, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἄνοδο του σὰν πύραυλος στὴ διεθνῆ ἰσχὺ καὶ τὰ τεράστια ἐγχειρήματά του μου θύμισε ἐκεῖνον τὸν ἄλλο «βαθιά δυσοίωνο ἄνθρωπο», τὸν Χάρι Χόπκινς. 

Τὰ πρῶτα τέσσερα χρόνια τῆς προεδρίας του ἔδειξαν ὅτι ὁ Νίξον ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, μὲ ζῆλο ἀκολουθῶντας τὴ γραμμὴ Ροῦσβελτ-Τρούμαν-Αϊζενχάουερ, γιὰ νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ τὴ μνήμη τῶν συνωμοτῶν τὸ ἐπίτευγμά του στὴν ἀπόκτηση τῆς πεποίθησης τοῦ Χίς. Ἦταν μάταιο: ὅλα τα εἴκοσι χρόνια ποὺ μεσολάβησαν τὰ «μέσα» εἶχαν διατηρήσει ἕναν ἀδιάκοπο σάλο ἐναντίον του. 

Εἶχε προσβάλει θανάσιμα τὴ συνωμοσία μὲ αὐτὸ καὶ δὲν μπορούσαν νὰ τὸν συγχωρήσουν ἢ νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ ξεχάσει. 

Οἱ συνωμότες ἑτοιμάστηκαν νὰ τὸν «βγάλουν ἀπ᾿τήν μέση». Ἀκολούθησαν μία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ποὺ ὁρίζονται στὰ Πρωτόκολλα γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἐλέγχου πολιτικῶν ἢ πρακτόρων ποὺ ἦταν πιθανὸ νὰ εἶναι χρήσιμοι. Εἶναι, ἡ ἀπόκτηση γνώσης (ἢ ἡ κατασκευὴ γνώσεων) γιὰ κάποιο σκοτεινό σημεῖο στὸ παρελθὸν ἑνὸς ἄνδρα, κάποιο σκάνδαλο ποὺ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ νὰ τὸν τρομοκρατήσουν ἢ νὰ τὸν ἐκβιάσουν. Κάθε ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ ἢ τοῦ FBI ποὺ εἶχε νὰ κάνει μὲ τὶς τακτικὲς τῆς κομμουνιστικῆς κατασκοπείας μπορεῖ νὰ ἀναφέρει περιπτώσεις ὅπου ἔχει χρησιμοποιηθεῖ αὐτὴ ἡ τεχνική. 

Τώρα ἦρθε ἡ σειρὰ τοῦ Προέδρου Νίξον νὰ ὑποστῇ αὐτὴ τὴ δοκιμασία μὲ πλαστὰ στοιχεῖα καὶ μαζικὸ ἐκφοβισμό. Ἂν εἶχε διαβάσει τὸν Φίλιπ Ντροὺ ἢ εἶχε καταλάβει γιατί ὁ Μπαροὺχ προτιμοῦσε νὰ κάνει ἐπιχειρήσεις «σὲ ἕνα παγκάκι στὸ πάρκο», δὲν ἔπρεπε ποτὲ νὰ εἶχε πέσει στὴν παγίδα. 

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης θητείας του, ἡ Ἀμερικανικὴ Μυστικὴ Ὑπηρεσία ἐγκατέστησε ἕνα σύστημα παρακολούθησης στὸν Λευκὸ Οἶκο, τὸ ὁποῖο ὡς παντογνώστης γνώριζε γιὰ τὸ τί συνέβαινε ἐκεῖ προφανῶς καλύτερα ἀπό ὁτιδήποτε στὸν κόσμο. Ὁ ἦχος μιᾶς ἀνθρώπινης φωνῆς ρυθμίζει αὐτόματα τὶς κασέτες νὰ λειτουργούν. Ὁ Πρόεδρος δὲν μποροῦσε νὰ ἀνακατευτεῖ στὸν Λευκὸ Οἶκο χωρὶς οἱ κινήσεις του νὰ καταγράφονται καὶ νὰ ἀκολουθοῦνται ἀπὸ βομβητὲς καὶ φῶτα ποὺ ἀναβοσβήνουν στὴ συσκευὴ παρακολούθησης. Κάθε λέξη ποὺ ἔλεγε ὁ Πρόεδρος καταγραφόταν, (ὅπως νόμιζε γιὰ προσωπικό του ὄφελος). Ὁ λόγος γιὰ αὐτή την καλοστημένη παγίδα ἔγινε σαφής ὅταν ἡ λέξη "Watergate" ἔγινε μέρος τῶν καθημερινῶν συζητήσεων τοῦ κόσμου. Τὸ κτίριο Γουότεργκεϊτ περιελάμβανε τὰ γραφεῖα τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος. 

Ἡ διάρρηξη ἔγινε μὲ τὴ μέγιστη δημοσιότητα, χωρὶς πλακὰτ ποὺ ἀνέφεραν ἢ μεγάφωνα ποὺ ἀνήγγειλαν: «Τὰ γραφεῖα τῶν Δημοκρατικῶν διαρρήχθηκαν μὲ ἐντολὴ τοῦ Προέδρου». Μετὰ τὴν ἀρχικὴ «ἀνακάλυψη» ἕνας διαρρήκτης ἐπέστρεψε στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος καὶ βρέθηκε νὰ κουβαλάει ἕνα σημειωματάριο μὲ (μάντεψε τί;) ἕναν ἀριθμὸ τηλεφώνου τοῦ Λευκοῦ Οἴκου μέσα. Στὴ συνέχεια, ἡ λέξη "Watergate" ἐξαπλώθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο. 

Ἤμουν σὲ διάφορες χῶρες ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ σιχαίνομαι τὸ θέαμα τῶν ἀδαῶν ποὺ ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὰ πάντα γιὰ τὸ "Watergate" σὰν νὰ εἶχαν συμβουλευτεὶ τὸ μαντεῖο καὶ τώρα ἦταν ἐνήμεροι γιὰ τὰ πιὸ προσεκτικὰ φυλαγμένα μυστικὰ τῶν πράξεων καὶ τῶν ἐξελίξεων στὰ ψηλὰ μέρη. 

Ὁ Νίξον, μὴ ἔχοντας διαβάσει τὸν Φίλιπ Ντρού, αἰφνιδιάστηκε ἀπὸ τὸν ἦχο καὶ τὴν ὀργὴ τῆς ἐπίθεσης ἐναντίον του καὶ στὴν ἀρχή, μᾶλλον μὴ γνωρίζοντας τίποτα γιὰ τὴ "διάρρηξη" ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Τύπος, δὲν μποροῦσε νὰ πάρει τὴν ὑπόθεση στὰ σοβαρά, ὁπότε ὅτι ἀρνήθηκε τὴ συγκατάθεσή του ὅταν μιὰ Ἐπιτροπὴ τῆς Γερουσίας, ποὺ ἐρευνοῦσε τὴν ὑπόθεση, ζήτησε κασέτες ἀπὸ τὶς ἰδιωτικὲς συνομιλίες του (δυστυχῶς γιὰ τὸν ἴδιο, αὐτὲς δὲν ἦταν «ἰδιωτικές»: τὶς ἄκουσαν ἐκεῖνοι ποὺ βγῆκαν γιὰ νὰ «βγάλουν ἀπό τήν μέση» τὸν πρόεδρο).

  Οἱ μαγνητοταινίες ! Στριφογύριζαν ἀτελείωτα, καταγράφοντας κάθε λέξη ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες συνομιλίες του. Ὁ πρόεδρος τοὺς θεωροῦσε προνομιούχους, ἰδιωτικούς. Ἀλλὰ κάποιος εἶχε ἀκούσει αὐτὲς τὶς μαγνηταινίες χιλιομέτρων, κάποιος νά προσέχῃ γιὰ τὸ παραμικρὸ σφάλμα ἢ ἀντίφαση. Ὁ Πρόεδρος ἄσκησε ἔφεση κατὰ τῆς ἐντολῆς τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερουσίας νὰ δημιουργηθοῦν οἱ μαγνητοταινίες καὶ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἐπικύρωσε τὴν ἐντολὴ τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερουσίας. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν φανερὸ σὲ ὅλους ὅτι οἱ μαγνητοταινίες περιείχαν κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἐναντίον τοῦ Προέδρου καὶ ὅτι κάποιος ἤξερε τί ἦταν. 

Προσδιορίστηκαν τὰ ἀκριβὴ τμήματα τῶν μαγνητοταινιῶν ποὺ θὰ παραχθοῦν. Ὁ Πρόεδρος, προφανῶς, εἶχε περικυκλωθεῖ ἀπὸ κατασκόπους στὸν δικό του Λευκὸ Οἶκο. 

Τὸ Σχέδιο ἔφθασε στὸ καθορισμένο τέλος. Στὶς 23 Ἰουνίου 1972 ἡ φωνὴ τοῦ Προέδρου εἶχε δώσει ἐντολὴ στὴν Κεντρικὴ Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν νὰ σταματήσει τὴν ἔρευνα τοῦ Ὁμοσπονδιακοῦ Γραφείου Ἐρευνῶν γιὰ τὴ «διάρρηξη». Στὶς 22 Μαΐου 1973 ὁ Πρόεδρος εἶχε κάνει μιὰ δημόσια δήλωση ἀρνούμενος ὅτι εἶχε γίνει ὁποιαδήποτε χρήση τῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν «γιὰ ἐσωτερικοὺς πολιτικοὺς σκοπούς». 

Νίξον καί Μπρέζνιεφ σέ καλές στιγμές. ὑπῆρχε καί μαγνητοταινία μέ δική τους συνομιλία..

Μιὰ φρίκη τρόμου πέρασε ἀπὸ τὴ μεγάλη χώρα ὅπου δύο πρόεδροι εἶχαν ἀρνηθεῖ νὰ ἀπομακρύνουν τὸν σοβιετικὸ προδότη ἀπὸ τὸ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ (στὴν περίπτωση τοῦ κ. Τρούμαν, ὁ Καναδὸς Πρωθυπουργός, ἐξάλλου, εἶχε παράσχει τὶς πληροφορίες ποὺ ἀγνοήθηκαν) καὶ τοῦ εἶχαν δώσει προστασία σὲ κάνει ὅτι χειρότερο γιὰ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες: τὴν ἴδια χώρα ὅπου ἕνας τρίτος πρόεδρος εἶχε χρησιμοποιήσει ὅλη του τὴν ἐπιρροὴ γιὰ νὰ ἐπικριθῇ ὁ ἕνας συνεπὴς ἀντικομμουνιστὴς καὶ νὰ ἀποβληθεῖ πολιτικά. 

Τώρα ὁ χειραγωγούμενος Τύπος καὶ τὸ ραδιόφωνο συνέχισαν νὰ φωνάζουν ὅτι ὁ Πρόεδρος Νίξον ἦταν ἔνοχος γιὰ τὸ ἀποτρόπαιο ἔγκλημα τῆς «συγκάλυψης» (ἡ διάρρηξη) καὶ τῆς «παρεμπόδισης τῆς πορείας τῆς δικαιοσύνης». 

Στὸν Λευκὸ Οἶκο οἱ ἄνδρες μέ τούς μανδύες, οἱ φύλακες τῶν «μαγνητοταινιῶν», συγκεντρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὸν πρόεδρο καὶ ψιθύρισαν «Παραιτηθεῖτε, παραιτηθεῖτε!». Ἡ σωρευτικὴ πίεση ἦταν ὑπερβολικὴ γιὰ τὸν Νίξον, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη εἴκοσι πέντε χρόνια αὐτῆς τῆς ἀδυσώπητης ταλάντωσης πίσω του. Ἡ φυσική του κατάρρευση ἦταν ὁρατὴ στὶς εἰκόνες ποὺ ἐμφανίζονται. Μὲ τὶς μεθόδους ποὺ περιγράφονται στὰ Πρωτόκολλα καὶ στὸ «μυθιστόρημα» τοῦ Μίστερ Χάουζ, πετάχτηκε ἀπὸ τὰ καθήκοντά του, ὁ πρῶτος Ἀμερικανὸς Πρόεδρος ποὺ ταπεινώθηκε τόσο πολύ. 

Ἡ συνωμοσία κέρδισε τὴ μεγαλύτερη νίκη της. Ποιός Ἀμερικανὸς πρόεδρος θὰ τολμοῦσε νὰ βγεῖ ἐκτὸς γραμμῆς, μετὰ ἀπὸ αὐτό! 

Ἡ δύναμις τοῦ χρήματος

Ὁ Ἀντιπρόεδρος, Τζέραλντ Φόρντ, διαδέχθηκε τόν Νίξον στὸν Λευκὸ Οἶκο. Ἦταν διορισμένος, ὄχι ἐκλεγμένος ἀντιπρόεδρος, καθὼς εἶχε ἐπιλεγεῖ ἀπὸ τὸν κ. Νίξον ὅταν ὁ ἀρχικὸς ἀντιπρόεδρός του, ὁ  Spiro Agnew, παραιτήθηκε. 

Ὑπὸ τὸ πρίσμα τῶν προηγούμενων γεγονότων «Ἦταν δύσκολο νὰ δῇς τὸν Φὸρντ νὰ κάνει κάτι τόσο ἀνορθόδοξο ὅσο νὰ ἐπαναστατεὶ ἐνάντια στὶς δυνάμεις ποὺ εἶχαν ἀποδειχθεῖ πολὺ ἰσχυρὲς γιὰ ὅλους τοὺς προηγούμενους προέδρους αὐτὸν τὸν αἰῶνα. Αὐτός, μὲ τὴ σειρά του, διόρισε τὸν Νέλσον Ροκφέλερ ὡς ἀντιπρόεδρο, ὁ ὁποῖος ἔχει δηλώσει: «Ὅταν σκέφτεσαι αὐτά πού εἶχα, τί ἄλλο μποροῦσα νὰ ἐπιδιώξω;». (Μά τόν Λευκὸ Οἶκο). Τὸ ραντεβοῦ του τὸν ἔφερε (ὅπως σχολίασε ὁ Γκάρι Ἄλεν) κατευθείαν στόν Λευκὸ Οἶκο. 

Ὁ Ῥοκφέλερ μέ τόν ΥΠΕΞ τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ,Ἰανουάριος 1975 ( ἐδῶ)

Ὁ Νέλσον Ροκφέλερ μέλος μιᾶς ἐξαιρετικὰ πλούσιας οἰκογένειας ἢ δυναστείας, τῆς ὁποίας τὰ ἐνδιαφέροντα εἶναι παγκόσμια καὶ βαθιὰ ριζωμένα. Οἱ «συνωμότες» τοῦ Mr. House's Story of Tomorrow, (τὸ ὁποῖο ἔχει ἀποδειχθεῖ μιὰ φωτογραφικὴ πρόβλεψη ὅλων ὅσων ἔχουν συμβεῖ στὴν Ἀμερικὴ αὐτὸν τὸν αἰῶνα) ἦταν ἐξαιρετικὰ πλούσιοι ἄνδρες. 

Οἱ τεράστιες περιουσίες ποὺ συσσωρεύτηκαν στὴν Ἀμερικὴ ἀπὸ μιὰ σχετικὰ μικρὴ ὁμάδα ἀνδρῶν τὰ τελευταῖα ἑκατὸ χρόνια ἔχουν τεθεῖ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν σκοπὸ τῆς Ἐπανάστασης καὶ τῆς παγκόσμιας δικτατορίας ποὺ σχεδιάστηκε νὰ προκύψει ἀπὸ αὐτήν. Αὐτὲς οἱ μεγάλες περιουσίες συνήθως ἔχουν ἀφήσει πίσω τους μεγάλα κληροδοτήματα ποὺ φαινομενικὰ ἀφιερώνονται σὲ εὐγενεῖς σκοπούς, ἰδιαίτερα στὴ «διεθνῆ εἰρήνη». Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς στὴν πραγματικότητα ἔχουν χρησιμεύσει ὡς κρυψῶνες γιὰ τοὺς πράκτορες τῆς συνωμοσίας: ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸν «βαθμολογημένο φόρο εἰσοδήματος» ποὺ εἰσήγαγε ὁ Woodrow Wilson κατόπιν ἐντολῆς τῶν «χορηγῶν» του. 

Τὸ γεγονὸς εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ κομμουνιστικὴ ἐπανάσταση χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ χρήματα ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ὅτι οἱ μεγάλες περιουσίες συμβάλλουν οὐσιαστικὰ στὴν «ἀόρατη κυβέρνηση» (τὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων) ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες κατευθύνει τὴν Ἀμερικὴ πρὸς τὴ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμό». καὶ πρὸς τὸ ἀπόλυτο παγκόσμιο ὑπερκράτος. Ἔτσι, ἡ ἐμφάνιση τοῦ Nelson Rockefeller στὴ σκηνὴ σὲ αὐτὸ τὸ τελευταῖο (πιθανῶς προτελευταῖο) στάδιο τοῦ παιχνιδιοῦ ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. 

Ὁ σπουδαστὴς αὐτῶν τῶν ὑποθέσεων βρίσκεται συνεχῶς ἀντιμέτωπος μὲ ἄλλους, λιγότερο προχωρημένους ποὺ ἀναζητοῦν τὴν ἀλήθεια, οἱ ὁποῖοι τοῦ γρυλίζουν: "Γιατί οἱ πλούσιοι νὰ ὑποστηρίζουν τὸν κομμουνισμό, ἔ; Ἐξηγῆστε το. Δὲν ἔχει νόημα!" Αὐτὸς ὁ συγγραφέας πάντα συμβουλεύει τέτοιους ἀθώους στὸ ἐξωτερικὸ νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι τὸ πρᾶγμα εἶναι, καὶ νὰ ἐπιστρέψουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο στὸ "Γιατί;" Θὰ μποροῦσε νὰ πάρει ὡς σημεῖο ἐκκίνησης τὴ μαρτυρία μιᾶς ἀκαταμάχητης ἀρχῆς, τοῦ καθηγητῆ Carroll Quigley (Tragedy, And Hope, Macmillan, Λονδῖνο, 1966). Ὁ καθηγητὴς Quigley, ὁ ὁποῖος εἶχε τὸ πλεονέκτημα ὅτι ἀνήκε στοὺς «Insiders» μὲ ἐσωτερικὴ ἐμπειρία τῆς συνωμοσίας στὴν ἐργασία, λέει, «Ὑπάρχει πράγματι . Καὶ ὑπάρχει ἐδῶ καὶ μιὰ γενιὰ ἕνα διεθνὲς δίκτυο ποὺ λειτουργεί, σὲ κάποιο βαθμό, μέ τόν τρόπο τὸν ὁποῖο ἡ ριζοσπαστικὴ Δεξιὰ πιστεύει ὅτι ἐνεργοὺν οἱ κομμουνιστές... Αὐτὸ τὸ δίκτυο... δὲν ἔχει καμία ἀπέχθεια νὰ συνεργαστεῖ μὲ τοὺς κομμουνιστές... καὶ τὸ κάνει συχνά». 

Ἕνας ἄλλος ἐπιμελὴς ἐξερευνητής, ὁ  Gary Allen (The C.F.R., Conspiracy To Rule The World, American Opinion, Belmont, Mass., 1969) λέει, "Γιατί οἱ διεθνεῖς τραπεζῖτες καὶ χρηματοδότες ἐνδιαφέρονται νὰ προωθήσουν μιὰ σοσιαλιστικὴ παγκόσμια κυβέρνηση; Σαφῶς, ὁ σοσιαλισμὸς εἶναι μόνο τὸ δόλωμα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ὑποστήριξης τοῦ πολιτικοῦ ὑποκόσμου καὶ τὴ δημιουργία τῆς ἀπαραίτητης δομῆς γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ δικτατορικοῦ ἐλέγχου 

Αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει αὐτὴ την μικρὴ ὁμάδα χρηματοδοτῶν καὶ ἐπιχειρηματιῶν μὲ προσανατολισμὸ καρτὲλ εἶναι ὁ μονοπωλιακὸς ἔλεγχος τῶν φυσικῶν πόρων, τοῦ ἐμπορίου, τῶν μεταφορῶν καὶ τῶν ἐπικοινωνιῶν  παγκοσμίως ... κάτι ποὺ παρὰ τὸν μεγάλο τους πλοῦτο δὲν μπορούσαν νὰ τὸ πετύχουν ἀλλιῶς. Ἑπομένως οἱ ὑπερκαπιταλιστὲς γίνονται ὑπερ-σοσιαλιστές, συνειδητοποιῶντας ὅτι μόνο μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους μπορεῖ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀπαραίτητη δύναμη γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν στόχο τους. Μόνο αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει γιατί αὐτοί οἱ ἐξαιρετικὰ πλούσιοι ἄνδρες θὰ ἦταν πρόθυμοι νὰ ὑποστηρίξουν κινήματα ποὺ φαίνεται νὰ στοχεύουν στὴ δική τους καταστροφή». 

Οἱ Ἀγγλο-Σαξωνικοί Λαοί 

 Παρέθεσα στὴν ἀρχὴ τά λόγια τῆς Ἀμερικανίδας ἡρωίδας τοῦ Maugham γιὰ τὸ ἀπεριόριστο μέλλον τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν: «... μέχρι τὸ 1930 θὰ εἴμαστε ἡ πλουσιότερη καὶ μεγαλύτερη χώρα στὸν κόσμο ... Ἡ πρόοδός μας φαίνεται...» Τὴν ἴδια περίπου ἐποχὴ (τὴ δεκαετία τοῦ 1920) ὁ Noel Coward συνέθετε ἕνα πατριωτικὸ δρᾶμα ὁρόσημο γιὰ τὴν Ἀγγλία, Cavalcade, τὸ ὁποῖο συναντοῦσε τὴ λαχτάρα τοῦ κοινοῦ γιὰ διαβεβαίωση γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὸν ἔκανε, ὅπως λέει, «ἐξαιρετικὰ δημοφιλή». Καθὼς ἔπεφτε ἡ αὐλαία, ἡ ἡρωίδα του, μὲ τὸ ποτήρι στὸ χέρι, ἔπινε «μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὐτὴ ἡ χώρα μας, ποὺ τόσο ἀγαπᾶμε, θὰ ξαναβρῇ ἀξιοπρέπεια, μεγαλεῖο καὶ εἰρήνη...» Οἱ θετικὲς προσδοκίες τῆς «Isabel» τοῦ  Somerset Maughan καὶ οἱ θλιβερὲς ἐλπίδες της «Τζέϊν» τοῦ κυρίου Κάουαρντ ἦταν ἐξίσου καταδικασμένες σὲ ἀπογοήτευση. 

Ἡ Ἀγγλία, στὴν πραγματικότητα, εἶχε παγιδευτεῖ στὴν ἴδια συνωμοσία τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης ποὺ κατέστρεφε τὴν Ἀμερικὴ καὶ οἱ ἡγέτες της προώθησαν τοὺς στόχους τῆς συνωμοσίας τόσο ἀποτελεσματικὰ ὅσο οἱ Πρόεδροι Wilson καὶ Roosevelt. Τὰ δεινὰ τῆς Ἀμερικανικῆς Δημοκρατίας, ἑβδομῆντα χρόνια ἀφ' ὅτου οἱ ἑταῖροι της House-Baruch «κυρίευσαν» τὸν Πρόεδρο Wilson καὶ τὸν ἔβαλαν νὰ ἐργαστῇ γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς One Government Of All The World, ἦταν βέβαιο ὅτι θὰ εἶχε κάποια ἐπίδραση στὴν ἄλλη ἀγγλόφωνη χώρα πέρα ​​ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικό , αὐτὴ ποὺ γεννήθηκα. 

φωτό

Τσῶρτσιλ : Ὁ ἄνθρωπος τῶν παραδόξων

 

Ὁ  Οὐίνστον Τσῶρτσιλ εἶπε κάποτε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Δεύτερου Πολέμου ὅτι ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Ἀμερικὴ ἐπρόκειτο νὰ «μπερδευτοῦν κάπως» καὶ πρόσθεσε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταματήσει αὐτὴ τὴ διαδικασία ἀκόμη κι ἂν ἤθελε: τὴν καλωσόρισε. 

Ήταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ περιστασιακά, παράδοξες καταστάσεις. Κορυφαῖος τῶν πατριωτῶν, δὲν ἐξήγησε ποτὲ αὐτὴ τὴν περίεργη δήλωση, ἡ ὁποία γιὰ τοὺς περισσότερους Ἄγγλους, καὶ πιθανῶς γιὰ τοὺς περισσότερους Ἀμερικανούς, ἦταν ἀνεξήγητη καὶ ἀνεπιθύμητη. Δεν εἶχε τίποτε γιὰ ἕναν τόσο ἀμφισβητούμενο ἰσχυρισμό. Όταν τὰ κατάφερε, ἡ Ἀμερικὴ ἦταν προφανῶς, γιὰ κάθε ἐπιμελῆ παρατηρητή, στά χέρια μιᾶς συνωμοσίας ποὺ τὴν ἔσερνε πρὸς τὴ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμὸ» καὶ τὸ Παγκόσμιο Κράτος Σκλάβων.

Ολόκληρη ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς τοῦ κ. Τσῶρτσιλ φαινόταν βέβαιο ὅτι θὰ τὸν ἔκανε νὰ ἀποφύγῃ κάθε ἐμπλοκὴ σὲ σχέδια «παγκόσμιας κυβέρνησης». Παραδόξως, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα, ἦταν θιασώτης τοῦ Μπέρναρντ Μπαρούχ, τοῦ ὁποίου οἱ προσπάθειες παγκόσμιας κυβέρνησης πήγαν πίσω στὸν πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ στὴν προσπάθεια στὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Βερσαλλιῶν γιὰ τὴ σύσταση ἑνός «Συνδέσμου γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς εἰρήνης». Μια πρώτη προσπάθεια δημιουργίας παγκόσμιας κυβέρνησης στὴ σύγχυση ποὺ ἀκολούθησε ἕναν παγκόσμιο πόλεμο, ἡ ὁποία ματαιώθηκε ἀπὸ τὸν ἱκανὸ ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, Ρόμπερτ Λάνσινγκ, ὁ ὁποῖος εἶδε ξεκάθαρα τὴν πρόθεση νὰ πυροδοτήσει πόλεμο στὸν κόσμο στὸ ὄνομα τῆς εἰρήνης (ὁ  Λάνσινγκ σύντομα ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ὁ πρῶτος ἀπὸ μιὰ μακρὰ σειρὰ Ἀμερικανῶν ποὺ πλήρωσαν τὸ τίμημα γιὰ τὴν ἀντίθεσή τους στὴ συνωμοσία).

Ἕνα σημαντικὸ περιστατικὸ στὴν καριέρα τοῦ Τσῶρτσιλ ἦταν ἡ λήψη μιᾶς ἐπιστολῆς θανάτου ἀπὸ τὸν Πρόεδρο Ροῦσβελτ ποὺ τοῦ ζητοῦσε «νὰ δῇ τὸν Μπέρνι Μπαροὺχ τὸ συντομότερο δυνατόν...» Ὁ Τσῶρτσιλ ἀπάντησε ὅτι «ὁ Μπέρνι εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς παλαιότερους φίλους μου καὶ ἐγὼ τηλεγραφῶ γιὰ νὰ πὼ πόσο χαίρομαι ποὺ ἔρχεται. Εἶναι πολὺ σοφὸς ἄνθρωπος».

Οι δυὸ τοὺς εἶχαν «μακρὲς καὶ οἰκεῖες συνομιλίες».

Κατά τὴ διάρκεια αὐτών, ὁ Baruch προφανῶς μίλησε γιὰ τὴν ἀτομικὴ βόμβα ποὺ θὰ ἐκραγῇ σύντομα (δὲν θὰ εἶχε ἀπορριφθεῖ ποτὲ χωρὶς τὴν πρόγνωση καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ μεγάλου Συμβούλου) καὶ μπορεῖ νὰ ἐνημέρωσε τὸν Τσῶρτσιλ γιὰ τὴν πρόθεσή του νὰ προτείνει τὴν ἵδρυση (ἀφοῦ ἡ βόμβα εἶχε ἐκραγεὶ) μιᾶς ἀρχῆς μὲ μονοπωλιακὰ δικαιώματα στὴ χρήση καὶ τὸν ἔλεγχό της καὶ ἐξουσία νὰ ἐπιβάλλει γρήγορη καὶ καταδικαστικὴ τιμωρία σὲ ὅποιον προσέβαλε τὴν Ἀρχή.

Ἡ ἱστορία δὲν καταγράφει τί σκέφτηκε ὁ Τσῶρτσιλ γιὰ αὐτό, τὸ μεγάλο Σχέδιο Μπαρούχ: προφανῶς θὰ σήμαινε ὅτι «διάλυση τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς ὁποίας δὲν ἔχω γίνει πρῶτος ὑπουργὸς τοῦ Βασιλιᾶ γιὰ νὰ προεδρεύσω».

Αὐτή ἡ Παγκόσμια Συνωμοσία 

Ἡ διάλυση αὐτῆς τῆς Αὐτοκρατορίας ἀκολούθησε πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό του. Τὰ ἐσωτερικά του αἰσθήματα γιὰ τὴν παγκόσμια κυβέρνησι, ἡ ὁποία προφανῶς ἐπρόκειτο νὰ ἐγκαθιδρυθὴ στὴ συνέχεια της, εἶναι ἀσαφῆ. Τὸ 1920, ὅταν ἡ ἐπανάσταση στὴ Ρωσία καὶ οἱ συγγραφεῖς της ἀποτελοῦσαν ἀντικείμενα ζωηρῆς δημόσιας συζήτησης (αὐτὸ ἦταν πρὶν ἀπὸ μιὰ ἀπόκρυφη λογοκρισία ποὺ σταμάτησε ἀποτελεσματικὰ κάθε ἐλεύθερη συζήτηση τέτοιων θεμάτων), ὁ  Τσῶρτσιλ ἔγραψε ἕνα ἄρθρο στὴν εἰκονογραφημένη ἐφημερίδα Sunday Herald ποὺ ἔδειχνε ὅτι καταλάβαινε ἀπόλυτα τὴ φύση καὶ τοὺς συγγραφεῖς τῆς ἐπανάστασης καὶ τὶς μεθόδους συνωμοσίας. Ὅταν τὸ 1953 του ζητήθηκε ἄδεια νὰ ξανατυπώσει αὐτὸ τὸ ἄρθρο, εἶπε στὸν γραμματέα του νὰ τὸ ἀρνηθεῖ.

 Ἀσφαλῶς, ὁ Μπέρνι ("ἕνας πολὺ σοφὸς ἄνθρωπος") δὲν θὰ εἶχε ἐγκρίνει αὐτὸ τὸ ἄρθρο, διότι ἡ ἀγαπημένη τοῦ ἰδέα, ἡ δεσποτικὴ παγκόσμια κυβέρνησις μὲ ἐξουσίες ἐπιβολῆς, ἦταν τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ αὐτῆς τῆς ἐπανάστασης. Ὁ Τσῶρτσιλ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ γνώριζε τὴν παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία διότι μὲ διάφορες μορφὲς ἀπασχολοῦσε τὰ μυαλὰ πολλῶν ἡγετικῶν ἀνδρῶν στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του καὶ κινήθηκε στὴν παρέα τους.

 Στὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 19ου αἰῶνα, ὅταν ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Αὐτοκρατορία βρίσκονταν στὸ ἀποκορύφωμα τῆς δύναμής καὶ τῆς φήμης τους ὑπὸ τὴ μεγάλη Βασίλισσα, ἡ παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία (ὅπως ἀποκαλύπτεται τώρα κατά τήν ἐξέλιξιν τῆς ῥοῆς τοῦ χρόνου) ἔτρωγε ἤδη, σὰν καρκίνος, τὰ σωθικά τῆς Κοινοπολιτείας. Οἱ συνωμότες δὲν ἦταν ἁπλοὶ ἄνθρωποι. Ἦταν δημόσια πρόσωπα μὲ φήμη καὶ μεγάλο πλοῦτο, ὅπως στὴν Ἀμερική. 

Συνεχίζεται...

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος α΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος β΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος δ΄)

Ἡ Πελασγική