Ὁ ἠθικός ξεπεσμός τῶν κοινωνιῶν ἔχει ῥίζα βαθιά καί τούς συνήθεις ὑπόπτους πρωταγωνιστές...

Σέ μεγάλο βαθμό τό ἐπίπεδο κάθε πολιτισμοῦ καθορίζεται ἀπό τό ἐπίπεδο τῆς γυναικείας φύσης.Ὅταν ἕνα ἄνδρας ἀγαπᾷ μία γυναῖκα πρέπει νά γίνῃ ἀντάξιός της. Ὅσο ἀνώτερη ἡ ἀρετή της,ὅσο πιό εὐγενής ὁ χαρακτῆρας της,ὅσο πιό ἀφοσιωμένη εἶναι στήν ἀλήθεια,τήν δικαιοσύνη καί τήν καλοσύνη,τόσο περισσότερο ὁ ἄνδρας φιλοδοξεῖ νά φανῇ ἀντάξιός της.Ἡ ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ θά μποροῦσε πραγματικά νά γραφῇ ἀπό τήν σκοπιά τοῦ ἐπιπέδου τῶν γυναικῶν της. Fulton J. Sheen

Μιά καί πιάσαμε τό θέμα περί σήψεως τῶν κοινωνιῶν ( κυρίως τῆς Δύσεως),καλό θά ἦταν νά δοῦμε πῶς φτάσαμε ἕως ἐδῶ. Σ᾿αὐτό τό ἀπόλυτο σάπισμα,ἄν μποροῦσε κάποιος νά προσδιορίσῃ ἕναν παράγοντα μέ καθοριστικό ῥόλον στήν ἐξέλιξίν του,αὐτός θά ἦταν ἡ γυναῖκα. Ἡ γυναῖκα ὡς μητέρα,πρωτίστως καί ὡς ἑνωτικός κρῖκος τῆς οἰκογενείας.Γνωρίζουν,ἐκεῖνοι πού ἀποσκοποῦν στήν καταστροφή τῶν κοινωνιῶν,πόσο σημαντικός εἶναι ὁ ῥόλος τῆς γυναίκας καί γι᾿αὐτό,τά τελευταῖα ἑκατό καί πλέον χρόνια,αὐτή ἀποτελεῖ οὐσιαστικῶς,τόν κύριον στόχο τους.

Ὅμως πρίν φθάσουν οἱ γυναῖκες νά ...διεκδικοῦν δικαιώματα ἐξισώσεώς τους πρός τόν ἄνδρα,ἔπρεπε νά ἑτοιμασθῇ τό ἔδαφος πού θά τίς ἐνθάρρυνε πρός τίς ὅποιες «δικαιωματικές ἐλευθερίες». Καί αὐτό δέν ἦταν τίποτε ἄλλο πέρα ἀπό τήν δοκιμασμένη καί μάλιστα μέ ...ἐπιτυχία,προώθησιν τῶν γυναικῶν πρός τήν ἀποδοχή ὡς μή κακό,τῆς ἀπελευθερώσεώς της ἀπό τά ὄρια πού ἔθετε ἡ ἠθική τῶν κοινωνιῶν.Ἔτσι π.χ. ἡ καλλιτέχνις γυναῖκα πού θεωρείτο «ἐλευθερίων ἠθῶν»,ἄρχισε σιγά-σιγά νά γίνεται ἀποδεκτή ἀπό τήν κοινωνία μέσῳ προβολῆς τῶν διαφόρων ἐπιτυχιῶν της.Ἐπιτυχίες πολύ προσδιορισμένες ὅπως τό νά συνάπτουν γάμους μέ ἐπιφανῆ ἄτομα. Ἐπιτυχίες πού ἦρθαν μέσα ἀπό τήν καθιέρωσιν τῶν κινηματογραφικῶν ἀστέρων κ.λπ.

Ἤξεραν,οἱ γνωστοί (πάντα αὐτοί βρίσκονται σέ κάθε τι πού προκαλεῖ καταστροφή στόν ἄνθρωπο εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι),ἤξεραν λοιπόν τό πώς λειτουργεῖ ἡ γυναικεία φιλαρέσκεια,ματαιοδοξία κ.λπ. συναφῆ,καί δέν ἔπεσαν ἔξω,ἐννοεῖται. Τά ὑπόλοιπα ἦρθαν ...φυσιολογικῶς,θά ἔλεγε κανείς,ἀφοῦ τό ἕνα ἔφερνε καί τό ἄλλο κ.ο.κ.Ὅμως ἐκεῖ πού δόθηκε ἡ μεγάλη σημασία ἦταν ἡ πορνεία. Μία γυναίκα πόρνη μπορεῖ νά γίνῃ ἀπό τήν καλλίτερη κατάσκοπο ἕως τό πιό χυδαῖο, ἀπαιτητικό,ἐγωϊστικό,ναρκισσιστικό,ψυχασθενές ἄτομο γιά τήν προσωπική του ἀνέλιξιν πού θά λειτουργήσῃ ὡς τό ἀπόλυτο ἀρνητικό πρότυπο. 

Πῶς ἐξελίχθηκε ἡ πορνεία ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰ καί αρχές τοῦ 20ου ; Ποιοί ἦσαν οἱ βασικοί ἴσως καί ἀπόλυτοι προωθητές αυτῆς ; 

Το “Prostitution and Prejudice: The Jewish Fight Against White Slavery 1870-1939” είναι ένα βιβλίο του 1982 γραμμένο από τον Εβραίο μελετητή Edward W. Bristow, στο οποίο παρουσιάζεται ένα θέμα «ταμπού» για την εβραϊκή κοινότητα. Ο μεγάλος ρόλος που οι Εβραίοι έχουν διαδραματίσει ιστορικά στην πορνεία. Ο Bristow τεκμηριώνει τις γενναίες προσπάθειες πολλών Εβραίων να μείνει στη σιωπή αυτό το θέμα...

Ταυτοχρόνως επιβεβαιώνει την άποψη πως ο Ιουδαϊσμός ορίζεται από την Καμπάλα και το Ταλμούδ και είναι μία σατανική λατρεία που μεταμφιέζεται ώς θρησκεία και εξηγεί γιατί η πορνεία έχει γίνει αποδεκτή ώς «εμπόριο του σέξ».

«Πολλοί από τους Εβραίους του υποκόσμου προφανώς δεν έβλεπαν καμία διαφορά μεταξύ των σκοτεινών δραστηριοτήτων τους και της θρησκευτικής τους ζωής, συχνά τηρώντας μάλιστα τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις» (“Prostitution and Prejudice”). 

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Εβραίοι συμμετείχαν ενεργά σε αυτό που ευρέως ονομάζεται "white slavery" (λευκή δουλεία), δηλαδή διεθνή δίκτυα πορνείας.

«Μεταξύ 1880 και 1939», σημειώνει ο Edward Bristow, «οι Εβραίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην “λευκή δουλεία”, όπως το εμπόριο της πορνείας εκείνης της εποχής δραματικά ονομάζονταν. Όχι μόνο αυτή η συμμετοχή των Εβραίων ήταν εμφανής, αλλά ιστορικά ήταν πρωτοφανής, γεωγραφικά διαδεδομένη και γεμάτη με συλλογικό πολιτικό κίνδυνο».

«Το εβραϊκό trafficking (εμπορία ανθρώπων)», λέει ο Bristow, «αφορούσε τη διατήρηση οίκων ανοχής, γυναίκες που δούλευαν ανεξάρτητα ή διατηρούσαν οίκους, με τους συζύγους τους να τις προμηθεύουν ... Οι Εβραίοι διακινητές, επίσης, εφοδίαζαν με (λευκή σάρκα) οίκους που τους διαχειρίζονταν ‘εθνικοί’-γκόϊμ-».

Ριζωμένοι σε μεγάλο βαθμό στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, όπου «κυριαρχούσαν στη διεθνή εμπορία έξω από την περιοχή», οι Εβραίοι συμμετείχαν σε κυκλώματα πορνείας που δικτυώνονταν, έγραψε ο Arthur Mora (του Εβραϊκού Συλλόγου του Λονδίνου για την Προστασία των Κοριτσιών και των Γυναικών) το 1903, «σχεδόν σε όλα τα μέρη της Βόρειας και της Νότιας Αφρικής, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, την Βόρεια και Νότια Αμερική, αλλά και σε πολλές από τις χώρες της Ευρώπης».

«Οι Εβραίοι εγκληματίες εμπορεύονταν γυναίκες που ήταν υπό τον έλεγχό τους σχεδόν παντού, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων πόλεων της Βουλγαρίας, της Βοσνίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας, του Λιβάνου, της Αιγύπτου, της Κεϋλάνης, της Μαντζουρίας, της Νότιας Αφρικής, της Ροδεσίας και της Μοζαμβίκης».

 «Μέχρι το 1900», λέει ο Bristow, «οι Εβραίοι έμποροι λευκής σαρκός είχαν ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό με στοιχεία του υποκόσμου και πολλοί από τους συμμετέχοντες ήταν θηρευτές των φτωχών». Οι Εβραίοι νταβατζήδες, προμηθευτές και διακινητές κυνηγούσαν κυρίως μη-Εβραίες γυναίκες, αλλά υπήρχε και ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων γυναικών που αποτελούσε μέρος των στάβλων τους.

Το 1872, για παράδειγμα, οι Εβραίες πόρνες στη Βαρσοβία (Πολωνία) αριθμούσαν το 17% του πληθυσμού των πορνών, στην Κρακοβία το 27% και στη Βίλνα (Λιθουανία) το 47%. Μέσα στην ίδια την εβραϊκή κοινότητα, δεν ήταν ασυνήθιστο για τους εργοδότες να παντρεύονται αθώες νεαρές Εβραίες και «να τις προωθούν σε ξένους οίκους ανοχής».

Πολλοί από τους Εβραίους του υποκόσμου προφανώς δεν έβλεπαν καμία διαφορά μεταξύ των δραστηριοτήτων τους και της θρησκευτικής τους ζωή, συχνά τηρώντας τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις. Ένα τέτοιο εγκληματικό στοιχείο από την Βαρσοβία, ονόματι Shilem Letzski, οργάνωσε μια μικρή εβραϊκή συναγωγή για «πόρνες, madams, νταβατζήδες και κλέφτες». Αυτή η εγκληματική κοινότητα είχε μάλιστα ακόμα και ραβινικό δικαστήριο «για την επίλυση των διαφορών μεταξύ νταβατζήδων».

«Ο Δρ Louis Maretsky, ο επικεφαλής της B'nai B'rith στη Γερμανία, σημείωνε απεγνωσμένα το 1912 ότι τουλάχιστον 271 από τους 402 διακινητές πορνείας στον κατάλογο της αστυνομίας του Αμβούργου ήταν Εβραίοι. Σε παρόμοιες λίστες για την Ανατολική Ευρώπη και τη Νότια Αφρική, τουλάχιστον 374 από τους 644 ανήκαν στην εβραϊκή κοινότητα».

Όσον αφορά την Γαλικία (σήμερα μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας), ο Maretsky έγραψε ότι «για την παρουσία Εβραίων εμπόρων και επιχειρηματιών πορνείων δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Από τα αρχεία της αστυνομίας της Αυστρίας και της Γερμανίας μαθαίνουμε ότι υπήρχαν 111 Εβραίοι έμποροι που δραστηριοποιούνταν στη Γαλικία και τη γειτονική επαρχία της Μπουκοβίνα για τα έτη 1904-1908 και μόνο».

Κατά το 1889, Εβραίες διεύθυναν τα 203 από τα 289 (ποσοστό 70%) των αδειοδοτημένων οίκων ανοχής στο “Pale of Settlement” (περιοχή που περιλαμβάνει πάνω από 20 επαρχίες στην ανατολική Πολωνία και τη δυτική Ρωσία - μια περιοχή όπου οι Εβραίοι ήταν περίπου το 12% του πληθυσμού). 1122 από τις 5127 (ποσοστό 22%) των πορνών με άδεια σε αυτόν τον τομέα ήταν Εβραίες.

Οι οδυνηροί πολιτικοί κίνδυνοι για τον τοπικό εβραϊκό πληθυσμό ήταν προφανείς στα πλαίσια της διαρκούς εχθρότητας των ντόπιων εναντίον του, όταν το 78% των υπολοίπων γυναικών ήταν ‘εθνικές’, πολλές μισθωμένες σε εβραϊκούς οίκους ανοχής.

Περαιτέρω στη Δύση, 16 από τους 19 αδειοδοτημένους οίκους ανοχής στη Βαρσοβία διοικούνταν από Εβραίες, οι πόρνες στους χαμηλής κατηγορίας οίκους εξυπηρετούσαν 40 με 50 πελάτες την ημέρα, και μέχρι 60 με 70 τις Άγιες Μέρες. Το 1905 το αξιοσέβαστο μέρος της εβραϊκής κοινότητας της Βαρσοβίας εξεγέρθηκε ενάντια στους οίκους ανοχής. 40 οίκοι ανοχής – νόμιμοι και παράνομοι – αναφέρθηκε ότι καταστράφηκαν, 8 άτομα σκοτώθηκαν και 100 τραυματίστηκαν.

Στο Μινσκ (Λευκορωσία), οι Εβραίοι διεύθυναν και τους τέσσερις νόμιμους οίκους ανοχής. Στη ρωσική επαρχία Κέρσον (η οποία περιλαμβάνει την πόλη της Οδησσού) 30 από τους 36 αδειοδοτημένους οίκους ανοχής ήταν εβραϊκής ιδιοκτησίας. Ο Αμερικανός πρόξενος στην Οδησσό έγραψε το 1908 ότι «ολόκληρη η επιχείρηση» της πορνείας βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια των Εβραίων.

Ο Martin Fido σημειώνει ένα άλλο είδος Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης που κερδοσκοπούσε από τον κόσμο της πορνείας, στην Αγγλία: «Λετονοί ponces (νταβατζήδες) συνόδευαν [ιερόδουλες] για να τους βοηθήσουν να διασχίζουν τα σύνορα και να βρουν καταλύματα και χώρους εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν περιφρονημένοι από την αστυνομία και από μερικούς από την εγκληματική αδελφότητα, επειδή «ζούσαν από ανήθικα κέρδη». 

Αλλά δεν ήταν νταβατζήδες ... Ήταν αποτελεσματικοί ταξιδιωτικοί πράκτορες, μεταφορείς και διαχειριστές σε περίεργα και εχθρικά μέρη. Η άφιξή τους στο Λονδίνο, επιβεβαίωσε ότι ένα σημαντικό σκέλος της πορνείας θα ελεγχόταν από το οργανωμένο έγκλημα.

Ένας από αυτούς τους Λετονούς, ο Max Kassell (φωτο), διηύθυνε ακόμα ένα μικρό στάβλο με πόρνες στη δεκαετία του 1930, όταν δολοφονήθηκε στο Σόχο ... Η εβραϊκή κυριαρχία στο East End [Λονδίνο] και η εγκληματικότητα της, εκφράστηκε στα Γίντις με το όνομα “spielers” (μέρη για παιχνίδια).

Στη γειτονιά Brick Lane, ο Isaac Bogard, ένας Εβραίος κακοποιός του οποίου η μελαμψή επιδερμίδα και τα πυκνά κατσαρά μαύρα μαλλιά του χάρισαν το παρατσούκλι ‘Darky the Coon’, επέκτεινε τα συμφέροντά του. Ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, με την παροχή μπράβων για τους εμπόρους του δρόμου που ήθελαν να εμποδίσουν τους νεοεισερχόμενους από το να μπλεχτούν τα πόδια τους, αλλά προχώρησε στη διαχείριση πορνών και κλαμπ με ποτά».

Ο Εβραίος συγγραφέας Chaim Bermant σημειώνει στο ‘Jewish Chronicle’ το 1993 ότι «κατά την ίδια περίοδο (1903 με 1909), 151 αλλοδαποί [στην Μεγάλη Βρετανία], οι περισσότεροι από αυτούς Εβραίοι, είχαν καταδικαστεί γιατί διατηρούσαν οίκους ανοχής και 521 καταδικάστηκαν για συμμετοχή... ο ραβίνος Avigdor Schönfeld ... διαμαρτυρήθηκε ότι η ύπαρξη Εβραίων πορνών έβλαπτε το καλό όνομα του εβραϊκού λαού». [JEWISH CHRONICLE, 1-15-93].

Η επιχείρηση πορνεία των Εβραίων εκτείνεται από την Ευρώπη σε όλο τον κόσμο, όπου μερικές φορές καλύπτονταν με γαλλικά, ιταλικά, κινέζικα, και άλλα δίκτυα πορνείας. Στο Punjabi, την (ινδική) πρωτεύουσα της Λαχώρης (Πακιστάν), «οι Εβραίοι νταβατζήδες είχαν τη συνήθεια να αφήνουν τις γυναίκες τους αδέκαρες για να επανεμφανιστούν μόνο αφότου οι ‘εργάτριές’ τους είχαν μαζέψει κάποια χρήματα».

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο (Βραζιλία), οι Εβραίοι μετανάστες από τη Ρωσία, την Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία, είχαν τόσο πολύ ταυτιστεί με την πορνεία στα τέλη της δεκαετίας του 1800, ώστε «το καφτάνι, το παραδοσιακό μακρύ φόρεμα ενός Εβραίου, έγινε συνώνυμο με το νταβατζή». Τριάντα εννέα Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τη Βραζιλία το 1879 για προσέλκυση γυναικών στην πορνεία και για λειτουργία παράνομων οίκων ανοχής.

Από τους 199 οίκους ανοχής με άδεια στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 1909, οι 102 διοικούνταν από Εβραίους και περισσότερες από τις μισές πόρνες ήταν Εβραίες. 4.248 Εβραίες είχαν εγγραφεί σε αδειοδοτημένους οίκους ανοχής στο Μπουένος Άιρες μεταξύ 1880-1913, και αυτές εκπροσωπούσαν μόνο τις εγκεκριμένες.

Ο Edward Bristow εκτιμά ότι 9.000 Εβραίες μετανάστριες ήρθαν στη Βραζιλία σε μια περίοδο 25 ετών εκείνη την εποχή ως πόρνες (πολλές αναμφίβολα έμειναν παροδικά), όταν το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης μαζί ανήρχετο σε λιγότερο από 60.000 άτομα το 1910.

Είναι απίστευτα, αλλά ακόμα και στη Γερμανία, όπου οι Εβραίοι έχουν μια τέτοια φρικτή ιστορία, τέτοια προβλήματα που σχετίζονταν με Εβραίους υπήρχαν κάτω από την επιφάνεια. Το 1994 ένας δημοσιογράφος του ‘US News and World Report’ σημείωσε τις παρατηρήσεις ενός αστυνομικού της Φρανκφούρτης που περιπολούσε στην περιοχή δικαιοδοσίας 4:

«Όλα ανήκουν σε Εβραίους», λέει ο (Bernd) Gayk για την «περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού με τα κόκκινα φώτα. Σχεδόν τα πάντα σε αυτόν τον τομέα είναι ιδιοκτησία Γερμανοεβραίων. Υπάρχει ένα καμπαρέ εδώ που ανήκει σε Γερμανό, αλλά όλα τα υπόλοιπα ανήκουν σε Εβραίους». [Marks, J., σ. 42, 44] 

( ἀπό τό θέμα τοῦ Χένρυ Μακόου : « Πορνεία :ἡ ντροπιαστική ἑβραϊκή κληρονομιά ») 

 Θά μποροῦσα νά βάλω ἐπίσης κάποια παραδείγματα καί ἀπό τά καθ᾿ἡμᾶς.Λ.χ. ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς : 

«...η Θεσσαλονίκη ήταν ένας φημισμένος προορισμός για «σεξουαλικό τουρισμό» από την εποχή ακόμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Οθωμανική Θεσσαλονίκη προσέφερε κάθε είδους σεξουαλικές και άλλες απολαύσεις στους επισκέπτες της, και ήταν φημισμένη για τα λουτρά της, τα χανουμάκια της, τα χασισοποτεία της και τα πορνοστάσια της.

Οι Οθωμανοί αξιωματούχοι είχαν τα μικρά ιδιωτικά τους χαρέμια, ενώ κάθε αξιοσέβαστος νεαρός Εβραίος της Σαλονίκης δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόσκληση κάποιου φίλου του να επισκεφθεί την «αδελφή» του. 

Στα τέλη του 19ου αιώνα η περιοχή του αγοραίου έρωτα της Θεσσαλονίκης άρχισε να εντοπίζεται στα δυτικά της πόλης και κοντά στο λιμάνι. Οι αφιερωμένες στη θεά του έρωτα περιοχές του Βαρδαρίου, όπως τα πολυτραγουδισμένα Λαδάδικα και η θρυλική Μπάρα, βρίσκονταν πάντα κοντά στο λιμάνι και στις δυτικές πύλες της Θεσσαλονίκης, για να εξυπηρετούν καλύτερα τους εισερχόμενους στην πόλη ταξιδιώτες...» ( ἀπό ἐδῶ)

...Αναμενόμενα μέρος των γυναικών προσφύγων εβραίων από την Ανατολική Ευρώπη,αναγκάζονταν να καταφύγει στην πορνεία για να επιβιώσει, (το οτι η Θεσσαλονίκη ήταν εβραϊκή πόλη σημαίνει οτι και οι εκδιδόμενες γυναίκες αλλά και τα δίκτυα διακίνησης τους ήταν εβραϊκά) και από την στιγμή που η πλεον οικονομική πηγή νέων γυναικών ήταν οι μάζες της ανατολικής Ευρώπης η ασκενάζι προέλευση ταυτίσθηκε με την πορνεία. Η προκατάληψη ήταν τέτοια που όταν ένας από τους «πατριάρχες» του σύγχρονου Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν επισκέφθηκε την Θεσσαλονίκη το 1911 για να πάρει το πτυχίο Νομικής αλλά και να καταλάβει το πώς μια σύγχρονη εβραϊκή πόλη μπορεί να συγκροτηθεί, αντιμετώπισε προβλήματα όχι μόνο ως σιωνιστής ή ως αρνούμενος να μάθει ισπανικά, αλλά και ως ασκενάζι και άρα ύποπτος για εμπόριο λευκής σαρκός.

Ετσι ο όρος «μασεμέχα» διατηρήθηκε όχι μόνο ως ενδεικτικό ανθρώπου φτωχού και ταλαιπωρημένου αλλά κατέληξε σε κάποια στιγμή να σημαίνει την εκδιδόμενη γυναίκα σεφαραδίτισσα ή ασκεναζίτισσα...( ἀπό τήν ἑβραϊκή ἱστοσελίδα Ἀμπραβανέλ : Μασεμέχα ἤ οἱ ἀσκενάζι «παστρικιές») 

Ἀλλά καί ὁ Μαζάουερ στό βιβλίο του «Θεσσαλονίκη,Πόλη των φαντασμάτων»,ὅπως διαβάζουμε ἀπό κριτική τοῦ βιβλίου ἀπό τόν ὁμότιμο καθηγητή τοῦ ΑΠΘ,Ἰ.Τουλουμάκο,ξέρει πολύ καλά τί ...προβάλλει : 

Γράφει για τη Θεσσαλονίκη χωρίς την παραμικρή νύξη στην πνευματική και πολιτιστική ζωή της ή τη σημαντική ποιητική και λογοτεχνική παράδοση της πόλης. Μήπως γιατί ήταν σχεδόν αποκλειστικά ελληνική; Σε αντίθεση με τις πάμπολλες αναφορές του στα πορνεία, και τα καφέ σαντάν. 

...Αυτή η θεσσαλονικιώτικη ελίτ, συσπειρωμένη γύρω από το πανεπιστήμιο και το κέντρο της πόλης, είδε στο βιβλίο του Μαζάουερ κάτι σαν το «λίμπρο ντ’ όρο» μιας καταγωγής πατρικίων, έστω κι αν αυτό το βιβλίο υποβαθμίζει την ελληνική παρουσία στη Θεσσαλονίκη. Φαντασιακά, νιώθουν περισσότερο ταυτισμένοι με τα φαντάσματα μιας «κοσμοπολίτικης» πόλης, παρά με τη συμπρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Και αυτή η αντίθεση, η οποία εκφράζεται με όλους τους πιθανούς τρόπους, εγκολπώθηκε το βιβλίο του Μαζάουερ ως ένα εργαλείο για την κατάκτηση της πολιτικής και πολιτισμικής ηγεμονίας από τις εκσυγχρονιστικές ελίτ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα. (ἀπό ἀνάρτησίν μας,ὅπου καί ὁλόκληρο τό θέμα,ΕΔΩ)

Εἴδατε ὅμως πῶς τό υἱοθέτησε ἡ «προοδευτική,κουλτουριάρα ἐλίτ» τῆς Ἑλλάδος,τό βιβλίο πού προβάλλει τά πορνεία καί τά καφέ σαντάν τῆς Σαλονίκη; Ἡ τιμή γιά τόν Μαζάουερ,ἦρθε μέ τήν τοποθέτησίν του,ἀπό τήν Γιάννα ὡς ἐπικεφαλής ἱστορικό γιά τήν ἀνάλογον ἐπιτροπή τοῦ «200 χρόνια ἀπό τό 1821». 

 Καί στήν Ἀθῆνα : 

ἡ Πάολα Λοτέρο-Ὀστχάϊμ,φωτό

...Ανήσυχο πνεύμα ο Πετρακόπουλος κερδίζει γρήγορα την εύνοια του Βενιζέλου και όλη η Αθήνα ξέρει καλά ότι στα σαλόνια της Μεγάλης Βρεταννίας δίνονται μνημειώδεις «μάχες» ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον βασιλέα Κωνσταντίνο, διάδοχο του Γεωργίου Α΄, τις παραμονές του Μεγάλου Πολέμου...ο διάδοχος Κωνσταντίνος στη δεξίωση που παρέθεσε η Γαλλίδα Κόμισσα Christine de Lanoy στις 21 Ιουνίου 1912 στο  ξενοδοχείο, θα γνωρίσει την κόμισσα Πάολα φον Οστχάιμ (Πάολα Λοτέρο-Ὄστχάϊμ : ἠθοποιός,σύζυγος καί ἀργότερα διαζευγμένη τοῦ Hermann του Saxe-Weimar-Eisenach), που θα τον συντροφεύσει διακριτικά μέχρι το τέλος της ζωής του...( Οἰκογένεια καί ἐξουσία ἕνας ἄρρηκτος δεσμός ) 

Ἡ ἠθοποιός πού παντρεύτηκε τόν εὐγενικῆς καταγωγῆς Χέρμαν καί πῆρε τόν τῖτλον «φόν»,γιά νά ἔρθῃ στό φημισμένο ξενοδοχεῖον τοῦ Λάμψα ὅπου μαζευόταν ὅλη ἡ πολιτική ἀφρόκρεμα,γιά νά γίνῃ ἡ ἐρωμένη τοῦ Βασιλέως...

Ὁ Πετρακόπουλος ἦταν γαμβρός τοῦ Λάμψα,ἕνας δημοσιογράφος πού ἐπεί δή ἤξερε γλῶσσες στελνόταν ὡς ...ἀνταποκριτής εἰς τάς Εὐρώπας...! Ὁ κολλητός τοῦ Βενιζέλου. Ὁ Λάμψας μέ καταγωγή ἀπό τά Καλάβρυτα γεννημένος στήν Ὀδυσσό βρέθηκε,11χρονος, στήν Ἀθῆνα στό παλάτι τοῦ Γεωργίου ὡς μάγειρας καί  ἀπό ἐκεῖ εἰς Παρισίους ὅπου μέσα σέ 11 χρόνια γίνεται ὁ προσωπικός σέφ τοῦ ἑβραίου τραπεζίτη Ὀππενχάϊμ (Ὀππενχάϊμ καί Ῥότσιλντ αὐτοκόλλητοι...) καί μετά ἔρχεται καί πάλιν στήν Ἀθῆνα γιά νά φτιάξῃ τό Μεγάλη Βρεττάνια.Ἀπό τήν οἰκογένεια Πετρακοπούλου ἔρχεται καί ἡ ἄμεσος συγγένεια τοῦ Ἀποστόλου Δοξιάδη.Ξέρετε,αὐτόν πού ἔχει ὁ Κούλης ἐπικεφαλής στόν τομέα τοῦ μεταναστευτικοῦ,γιά τά «ἀσυνόδευτα προσφυγόπουλα»...

Μία ἐπίσημος πορνεία στά μεγάλα σαλόνια ἑνός φημισμένου ξενοδοχείου ὅπου παρευρίσκονταν οἱ μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες. Δέν θέλει καί πολύ σκέψιν τί γινόταν καί τί ἐπετύγχανον μέσῳ ἐκείνων τῶν γυναικῶν. Οἱ ὁποῖες ὅμως ἔχαιραν τῆς ἐκτιμήσεως τῆς ἐλίτ.Μία ἐλίτ πού φυσικά τό πόπολο εἶχε ὡς ...πρότυπον...

Κάπως ἔτσι μπορεῖτε νά καταλάβετε τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον οἱ πόρνες μεταμορφώθηκαν σέ πρότυπα γιά τό γυναικεῖο φύλον. Καί κάπως ἔτσι,ἀργά ἀλλά σταθερά φθάσαμε στίς σουφραζέτες,στίς μεγάλες ἀριστερές ...διανοούμενες,στίς ὁλολαμπρες καλλιτέχνιδες ! Ἡ γυναῖκα βγῆκε ἀπό τό σπίτι,τά παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους,ὁ ἄνδρας δέν εἶναι πιά τό «στήριγμα τοῦ σπιτιοῦ» καί ἡ οἰκογένεια πῆρε τήν κατιοῦσα...

Ἔ,μετά ἀνέλαβαν ἄλλοι τό τελικόν σχέδιον,μέ ὅ,τι βιώνουμε σήμερα ὡς ἀποτέλεσμα τῆς σήψεως τῆς κοινωνίας μας.   : 

«Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θα βρωμάει»... 

 Ἡ ἐπίθεσις στό Φῦλο καί στήν Οἰκογένεια: Ἡ κληρονομιά τῆς Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης 

 Ἡ Σχολή τῆς Φρανκφούρτης : ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Ἡ Πελασγική