Ὁ Χάτσικο τῆς Κρήτης

ἔνθα κύων κεῖτ' Ἄργος ἐνίπλειος κυνοραιστέων. 

 δὴ τότε γ', ὡς ἐνόησεν Ὀδυσσέα ἐγγὺς ἐόντα, 

οὐρῇ μέν ῥ' ὅ γ' ἔσηνε καὶ οὔατα κάββαλεν ἄμφω, 

ἄσσον δ' οὐκέτ' ἔπειτα δυνήσατο οἷο ἄνακτος ἐλθέμεν· 

αὐτὰρ ὁ νόσφιν ἰδὼν ἀπομόρξατο δάκρυ...

(Ὁμήρου «Ὀδύσσεια»,ῥαψωδία Ρ΄στιχ. 300-305)

Ἐκεῖ ὁ Ἄργος ξαπλωτός ἦταν ὅλος τσιμπούρια. 

Μόλις λοιπόν κατάλαβε τόν Ὀδυσσέα σιμά του, 

κουνοῦσε οὐρά καί ἔρριξε τά δύο του αὐτιά, 

ὅμως δέν μπόρεσε πολύ τόν ἄνακτα νά φθάσῃ. 

Κι᾿ αὐτός τόν εἶδε μακριά καί σκούπισε τό δάκρυ...

( ἡ μετάφρασις εἶναι τοῦ δημοσιογράφου,συγγραφέως καί σημαντικοτάτου ὀμηριστή Κώστα Δούκα. Γιά τό βιογραφικό καί τά βιβλία του,διαβάζουμε ἐδῶ. Ἐπίσης διαβάζουμε καί ἐδῶ,ὅπου ὑπάρχει ἡ ἄκρως ἐνδιαφέρουσα συνέντευξίς του.)

Mία από τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 20 έτη απουσίας.

Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση.  

Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;

Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλωστε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης....( Ἡ ξεχωριστή σχέσις τοῦ ἀρχαίου Ἕλληνος μέ τόν σκύλο)

Καί δέν εἶναι ὁ Χάτσικο τῆς Κρήτης,ἡ μοναδική ἐν Ἑλλάδι ἀληθινή ἱστορία,ὑπάρχει καί ἐκεῖνη στήν Ναύπακτο,ἐδῶ,πού ἀγγίζει τό μεταφυσικό,καί πιθανῶς πολλά ἀκόμη πού δέν ἔχουν γίνη εὐρέως γνωστά.Διότι ὅπως ἔχουμε ξαναγράψη ἡ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν σκύλο εἶναι μία σχέσις ἰδιαίτερη,ἀληθινή, «μεταφυσική»...

Εὐχαριστῶ τήν «Κατακομβική Ἐκκλησία»,ἐδῶ,πού μᾶς θύμισε τήν ἱστορία τοῦ Χάτσικο τῆς Κρήτης.

Μήν στεναχωριέσαι γιά τήν εὐθανασία τοῦ Χάτσικο τῆς Κρήτης.Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τούς ἀνθρώπους,δέν βγάζεις ἄκρη...

Σκέψου,συνάντησε ἐπιτέλους τό ἀφεντικό του καί θά εἶναι μαζύ του,γιά πάντα...

Ἡ Πελασγική