«Δέν ὑπήκουσα παρά εἰς μίαν ἰδέαν, νά φανῷ χρήσιμος εἰς τόν πλησίον καί εἰς τόν τόπον μου»

 «Τὸν Σταυρό μου νὰ τὸν δώσεις στὴν γυναῖκα μου, καὶ τὸ ὅπλο μου στὸν γιό μου, καὶ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι τὸ καθῆκον μου τὸ ἔκανα...» 

(Παύλος Μελάς, 13 Οκτωβρίου 1904)

Παῦλος Μελᾶς 

 Σὲ κλαίει λαός. Πάντα χλωρὸ νὰ σειέται τὸ χορτάρι 

 στὸν τόπο ποὺ σὲ πλάγιασε τὸ βόλι, ὦ παλικάρι! 

 Πανάλαφρος ὁ ὕπνος σου· τοῦ Ἀπρίλη τὰ πουλιά 

 σὰν τοῦ σπιτιοῦ σου νὰ τ’ ἀκοῦς λογάκια καὶ φιλιά, 

 καὶ νὰ σοῦ φτάνουν τοῦ χειμῶνα οἱ καταρράχτες 

 σὰν τουφεκιοῦ ἀστραπόβροντα καὶ σὰν πολέμου κράχτες. 

 Πλατιὰ τοῦ ὀνείρου μας ἡ γῆ καὶ ἀπόμακρη. Καὶ γέρνεις 

 ἐκεῖ καὶ ᾿σβεὶς γοργά. 

 Ἱερὴ στιγμή. Σὰν πιὸ πλατιὰ τὴ δείχνεις, καὶ τὴ φέρνεις 

 σὰν πιὸ κοντά! 

                                                                                           1904  ~ Κωστῆς Παλαμᾶς 

Ἀπό ΕΔΩ 

Ἐκεῖνος τό καθῆκον του τό ἔκανε. Ἀλλοίμονο ἀπό τούς συγχρόνους ἑλλαδῖτες...

Ἡ Πελασγική