Δέν θέλουμε τουρκομουσλίμ,δέν θέλουμε συνομοσπονδίες. Δέν θέλουμε,λέμεεε !

Μιλᾶμε γιά πολιτισμό,ὄχι ἀστεῖα !

Κουρμπάνια που σφάζονται σε δημόσιο χώρο στην Πόλη

Το βίντεο είναι από περιοχή της Κωνσταντινούπολης και σε αυτό διακρίνονται Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι σήμερα κατά την πρώτη μέρα του Κουρμπάν Μπαϊράμ σφάζουν σε δημόσιο χώρο τα κουρμπάνια τους. Με τον παραδοσιακό  φυσικά τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο πρεπει να ρέει το αίμα από τα κουρμπάνια…

(μπορεῖτε νά ἐπισκεφθεῖτε τήν ἀνωτέρῳ σελίδα γιά τό βίντεο.Ἐγώ,δέν τό βάζω.)

Καί τί εἶναι τό Κουρμπαν-Μπαϊράμ;

Το Ιντ αλ-αντχά ή γνωστό και ως η γιορτή των θυσιών (Αραβικά: عيدالأضحى Ηντ Αλ-Αντχά), και στην Ελλάδα γνωστό ως Κουρμπάν μπαϊράμ, είναι ένα θρησκευτικό φεστιβάλ που γιορτάζεται από τους Μουσουλμάνους παγκοσμίως ως εορτασμός της προθυμίας του Αβραάμ να θυσιάσει το γιο του Ισμαήλ για τον Αλλάχ. Είναι ένα από δύο κύρια θρησκευτικά φεστιβάλ Μπαϊράμ τα οποία οι Μουσουλμάνοι γιορτάζουν.

...Κατά την διάρκεια της γιορτής και σύμφωνα με τις παραδόσεις θυσιάζονται ζώα (βόδια, αρνιά και πρόβατα) τα οποία νωρίτερα έχουν ευλογηθεί από τον χότζα. Το ζώο που θυσιάζεται χωρίζεται στα τρία και ένα μέρος προορίζεται για τους φτωχούς, το άλλο για συγγενείς και το τρίτο μένει στο σπίτι.(ἐδῶ)

Λάϊτ μᾶς τά γράφει τό βικιπαίδεια. Γιά νά δοῦμε καί πραγματικῶς πῶς γίνεται ὁ ἑορτασμός τῆς προθυμίας τοῦ Ἀβραάμ νά θυσιάσῃ τόν υἱό του Ἰσμαήλ. Ἰσμαήλ; Μά αὐτός εἶναι ὁ νόθος υἱός του ἀπό τήν δούλη του τήν Ἄγαρ. Ἐμᾶς ἀλλιῶς μᾶς τά λένε στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ ἑβραῖοι :

Ἐδῶ περί δούλης Ἄγαρ (πού τήν ἔριξε στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ ἡ ἴδια του ἡ γυναῖκα,ἡ Σάρρα :ἐγὼ δέδωκα τὴν παιδίσκην μου εἰς τὸν κόλπον σου Γεν. 16,5.(εγώ σου έδωσα την δούλην μου εις την αγκάλην σου) ὅπου καί ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Γιαχβέ περί τῶν ἀπογόνων τῆς Ἄγαρ :

πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου, καὶ οὐκ ἀριθμηθήσεται ὑπὸ τοῦ πλήθους (θα πληθύνω πολύ τους απογόνους σου, τόσον πολύ ώστε λόγω του πλήθους των να μη είναι δυνατόν να καταμετρηθούν) Γεν.16,10 ... 
...οὗτος ἔσται ἄγροικος ἄνθρωπος αἱ χεῖρες αὐτοῦ ἐπὶ πάντας, καὶ αἱ χεῖρες πάντων ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ κατοικήσει.(Αυτός δε ο υιός σου θα είναι άνθρωπος της υπαίθρου, τραχύς· θα στρέφεται εναντίον όλων και όλοι θα στρέφωνται εναντίον αυτού. Αυτός και οι απόγονοί του θα κατοικήσουν απέναντι όλων των συγγενών των”.) Γεν.16,12

Καί μετά πού ἡ γιαγιά Σάρρα ἔγινε ἡ μαμά τοῦ Ἰσαάκ πῆρε πόδι ἡ Ἄγαρ καί ὁ Ἰσμαήλ :

 καὶ εἶπε τῷ Ἁβραάμ· ἔκβαλε τὴν παιδίσκην ταύτην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ γὰρ μὴ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης ταύτης μετὰ τοῦ υἱοῦ μου Ἰσαάκ. 
( Και είπεν στον Αβραάμ· “διώξε αυτήν την δούλην και το παιδί της μαζή με αυτήν. Διότι κατ' ουδένα τρόπον και λόγον δεν πρέπει ο υιός αυτής της δούλης να κληρονομήση μαζή με το παιδί μου τον Ισαάκ”.)Γεν.21,10
 εἶπε δὲ ὁ Θεὸς τῷ Ἁβραάμ· μὴ σκληρὸν ἔστω ἐναντίον σου περὶ τοῦ παιδίου καὶ περὶ τῆς παιδίσκης· πάντα ἂν ὅσα εἴπῃ σοι Σάῤῥα, ἄκουε τῆς φωνῆς αὐτῆς, ὅτι ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα.
 (Είπεν όμως ο Θεός στον Αβραάμ· “μη θεωρής τον λόγον αυτόν της Σαρρας εναντίον του παιδιού σου και της δούλης σου ως σκληρόν. Τουναντίον όσα θα σου είπη η Σαρρα να τα ακούσης, διότι σύμφωνα με την ιδικήν μου δούλην οι απόγονοι του Ισαάκ θα αναγνωρισθούν κυρίως ως απόγονοι ιδικοί σου.) Γεν. 21,12 

Ὅσο γιά τήν θυσία τοῦ Ἰσαάκ ἀπό τόν πατέρα του Ἀβραάμ : Γέννεσις κεφάλαιο 22 ἐδάφια 1-19,ἐδῶ.

Καί ἡ Ἄγαρ μέ τόν Ἰσμαήλ πῆραν τούς δρόμους τῆς ἐρήμου ἐνῶ ὁ Ἄβραάμ ὑπακούοντας στήν Σάρρα,κατ᾿ἐντολή Γιαχβέ,κυριάρχησε στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας !
Ὡς γνήσια τέκνα τοῦ Ἀβραάμ (νόθα ὅμως στήν ούσία διότι λείπει ἡ συμμετοχή τῆς ἑβραίας Σάρρας) οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσμαήλ,Ἰσμαηλίτες,θά εἶναι πάντα οἱ κυνηγημένοι συγγενεῖς ἀλλά καί ταυτοχρόνως οἱ χρήσιμοι πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν σχεδίων τους...

Καί μᾶς μιλοῦν γιά ἀποδοχή καί ἀφομοίωσιν τῶν μουσουλμάνων στήν ἑλληνική κοινωνία !
Ἤ ἀκόμη χειρώτερα, ὑπῆρχαν καί βεβαίως ἀκόμη ὑπάρχουν,Ἕλληνες (! ) πού ὑποστηρίζουν τήν ἑλληνο-τουρκική συνὐπαρξιν ! Τήν ἑλληνο-τουρκική ὁμοσπονδία ! Μέ ποιούς ; Τούς τούρκους !

Βρέ ἄν τε μήν πῶ τίποτα βαρύ,νυχτιάτικα μέ τά ἀνθρωποειδῆ ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσίας !

Γι᾿αὐτό τόν λόγον πρέπει νά καταλάβετε καλῶς τί σημαίνει τουρκο-ἰσραηλινή κατοχή.

Πῶς τό ἔλεγαν οἱ Σεφαραδίτες τῆς Θεσσαλονίκης ;

«Όλοι οι turkinos [πρέπει]

να γνωρίζουν καλά:

  η δύναμή μας εξαρτάται από το 

πόσο καλά ενωμένοι είμαστε

 μεγάλη δόξα [μας περιμένει],

αν ενωθούμε σαν αδέλφια».

«Η πολυαγαπημένη μας πατρίδα» –η Οθωμανική Αυτοκρατορία– θα παρείχε και πάλι ασφαλές καταφύγιο στους Εβραίους..» (ἐδῶ)

Πιόνια τους πάντα,ἀπό τόν Ἀβραάμ μέχρι σήμερα τούς κάνουν ὅ,τι θέλουν ! Ὅ,τι θέλουν λέμε :

Ξύπνησε τώρα ο Καλεντερίδης και βλέπει κίνδυνο τουρκο-ισραηλινής συμμαχίας


Καμαρῶστε καί τούς «ἰδεολόγους» τῆς ἑλληνο-τουρκικῆς συνομοσπονδίας,ἤ ἀνατολικῆς ὁμοσπονδίας ἤ ὅπως ἀλλιῶς τό εἶχαν ὀνομάσει καί προωθοῦσαν ὁ Ῥῆγας,ὁ Δραγούμης,ὁ Μεταξᾶς,ὁ Βενιζέλος,ὁ Παπαδόπουλος καί μέχρι σήμερα ὁ Κιτσίκης (ΕΔΩ),ὁ ΓΑΠ καί ὁ Μίκης Θεοδωράκης ἀλλά μέχρι καί τόν Μπεναρόγια μέ τήν Φεντερασιόν βλέπουμε νά μᾶς πασάρουν ὡς ἔχοντα τόν ἴδιο σκοπό.. ! ! ! Διαβᾶστε καί φρῖξτε : 

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ-ΠΑΝΒΑΛΚΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ιδέα της ένωσης όλων των λαών της Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας δεν είναι κάτι πρόσφατο. Βασίζεται ίσως και σε μια ιστορική γνώση ότι αυτή η περιοχή ήταν για μεγάλες χρονικές περιόδους μέρος ενιαίων Αυτοκρατοριών. Εκ των οποίων τουλάχιστον δύο (Ανατολική Ρωμαϊκή, Οθωμανική) διάλεξαν για πρωτεύουσά τους το σημείο σύζευξης των δύο αυτών γεωγραφικών χώρων: τα στενά του Βοσπόρου.
Πολλοί ήταν αυτοί που στο παρελθόν οραματίστηκαν μια τέτοια ένωση. Τα πρόσωπα ή οργανώσεις που αναφέρονται στη συνέχεια μπορεί να διέφεραν στους στόχους και τη γενική τους ιδεολογία. Είχαν όμως όλοι γεννηθεί ή δράσει στην περιοχή της σημερινής Ελλάδας κι είχαν στην σκέψη τους στοιχεία που αναφέρονταν στην ένωση των λαών της περιοχής σε μια ισότιμη βάση...
...Η Φεντερασιόν έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία του πανβαλκανισμού στην Ελλάδα, μια και πρώτη φορά εμφανίζεται σοσιαλιστική πολιτική οργάνωση με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η οποία είχε το στόχο της Βαλκανικής Ομοσπονδίας στο πρόγραμμά της. Η προοπτική μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας συνέχισε να συζητιέται σοβαρά από τους Βαλκάνιους κομμουνιστές για ακόμα μερικές δεκαετίες.

Περάστε τώρα καί ἀπό ἐδῶ νά «καμαρώσετε» τόν Κιτσίκη. Ἄρθρο τῆς 11ης Ἰουλίου 2020, 
μέ τῖτλον : Ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο στὸν Ἔρντογαν: Ὁ τολμὼν νικᾷ

Τὸ ἐθνοκράτος, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴν αύτοκρατορία, ἐγκλωβίζει μὲ σύνορα  τὸ ἀνθρώπινο μυαλό. Τὸ σῶμα τοῦ Αἰγαίου ἔχει δύο πνεύμονες: τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία καὶ μία τραχεῖα: τὴν θάλασσα. Ἡ τραχειοτομία λαβώνει τὸ σῶμα καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀναπνέῃ πλήρως μὲ τοὺς δύο πνεύμονες...
Ὁ Κρὴς φιλόσοφος Γεώργιος ὁ Τραπεζούντιος, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1453, τὴν ἐπαύριο τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔστειλε στὸν Πορθητὴ μία πραγματεία, «Περὶ τῆς ἀληθείας τῆς τῶν χριστιανῶν πίστεως» προσπαθῶντας νὰ πείσῃ  τὸν Μωάμεθ Β΄ πὼς δὲν ὑπῆρχε οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξὺ Ἰσλὰμ καὶ Χριστιανισμοῦ καὶ πὼς ἦτο πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ ζωντανοῦ σώματος τοῦ Αἰγαίου νὰ συγχωνευθοῦν οἱ δύο θρησκεῖες ὑπὸ τὸ σκῆπτρο του...

Ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία εἶναι ἡ μοναδικὴ λύσις γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ αἰγαιακοῦ σώματος μίας τραχείας δύο πνευμόνων. Ἀπέτυχε ὁ Βενιζέλος τὸ 1919, θὰ ἐπιτύχῃ ἆραγε τὴν ἕνωσι ὁ Ἔρντογαν σήμερα;

Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου !! 


Ἡ Πελασγική

Περί Ἴωνος Δραγούμη,ὁ λόγος...

Ἡ γιαγιά τοῦ Ἴωνος Εὐφροσύνη (τό γένος Γεωργαντᾶ) ἡ μητέρα του Ἐλίζα (Ἐλισάβετ τό γένος Κοντογιαννάκη τῆς ὁποίας ἡ μητέρα λεγόταν Kampthinsky Natalia) καί τά ἀδέλφια του.Ἡ φωτό ἀπό ἐδῶ

Ὁ ἀγαπητός εργδημεργ,σήμερα θέλησε νά κάνῃ ἕνα ἀφιέρωμα στόν Ἴωνα Δραγούμη,τόν διπλωμάτη,πολιτικό,λογοτέχνη καί ἀγωνιστή πατριώτη,ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῆς δολοφονίας του,31 Ἰουλίου 1920. ( Γιά τον Ίωνα Δραγούμη)

 Μόνον πού σ᾿αὐτό τό ἀφιέρωμα περισσότερο ἀναλώθηκε στό νά ὑπερασπίσῃ τόν Δραγούμη σέ σχέσιν μέ τήν πολιτικο-ἰδεολογική μεταστροφή του,ἕνα χρόνο πρό τοῦ θανάτου του.Καί ποῦ αἰτιάζει τήν μεταστροφή αὐτή; Ἰδού :

«Κομμουνιστής»! «Μπολσεβίκος»! – καί παρόμοιες ανοησίες

Ετούτα εδώ οφείλονται σε κάποιες καταγραφές στο προσωπικό ημερολόγιο του Δραγούμη, περί το 1919. Όπου σημειώνει ότι συνειδητοποίησε τον «αναρχισμό» του, ότι ψιλογουστάρει την ΕΣΣΔ (μάλιστα, έγραφε ανωνύμως καί άρθρα στον Ριζοσπάστη!), κι ότι εξεμάνη με την εκστρατεία των Πλαστήρα-Κονδύλη στην Οδησσό (της οποίας εκστρατείας ευχόταν την αποτυχία).

Εδώ, όμως, μιλάμε γιά έναν άνθρωπο:

• που δεν ήξερε πού πάν’ τα πέντε από τέτοιες θεωρίες, σοσιαλισμούς καί τα ρέστα (αφού έβλεπε «αναρχισμό» στην ΕΣΣΔ, περιττεύει πάσα συζήτησις…),

• που ήταν σχεδόν ψυχικό ερείπιο μετά την εξορία, καί μετά τη διαπίστωση ότι όλες του οι προσπάθειες από τα νιάτα του δεν τελεσφόρησαν προς ένα μεγάλο, σταθερό εθνικό κίνημα (έστω καί παραμένον σε θεωρητικό επίπεδο),

• που έβλεπε έναν κόσμο ν’ αλλάζει σε βαθμό ανεξέλεγκτο καί με ρυθμό άλλο τόσο ανεξέλεγκτο, δίχως η γενιά του να προλαβαίνει ν’ αφομοιώσει τις νέες αλλαγές,

• καί που είχε ήδη δεχθεί μεγάλο ευθύ χτύπημα στην προσωπική του ζωή (βλέποντας την Κοτοπούλη με άλλον), ή κι έχοντας τη συνειδητοποίηση ότι είχε πιά πατήσει τη σημαδιακή ηλικία των σαράντα ετών, καί τα τελευταία ίχνη των νιάτων του έφευγαν… καί δή, χωρίς γάμο καί χωρίς παιδιά.

Άρα, υπ’ αυτές τις συνθήκες, καί με το δεδομένο ότι δεν έπαψε ποτέ να ψάχνεται στα πολιτικά πράγματα, ήταν μάλλον αναμενόμενο να πέσει θύμα ενός τελείως αβάσιμου ρομαντισμού περί του ποιά «κοσμογονία» συνέβαινε στην ΕΣΣΔ. Εδώ την πάτησε η μεσοπολεμική (μασωνικώς αλληλοϋποστηριζόμενη) αριστοκρατία του Κέημπριτζ μ’ αυτή τη δουλειά, άνθρωποι μεμονωμένοι-ανεξάρτητοι σαν τον Δραγούμη δεν θα πέφτανε σε τέτοιο λάθος;»

Πιθανῶς νά μήν ἀσχολούμουν καθόλου μέ τό συγκεκριμένο ἄρθρο,ὅμως ἐπεί δή εἶμαι καί ἐγώ ἀνάμεσα σ᾿ἐκείνους πού καταχεριάζει,λεκτικῶς,ὁ ἀγαπητός εργδημεργ,καταλήγοντας :

«Καί καλά θα κάνουν μερικοί-μερικοί, όταν διαβάζουν ιστορικά θέματα της Ελλάδας, να τα διαβάζουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πρίν πιάσουν πληκτρολόγιο».

Δέν μπόρεσα ν᾿ἀντισταθῶ σέ μία ἀπάντησιν,στεκόμενη ἀποκλειστικῶς στίς αἰτιάσεις πού παραθέτει γιά τήν μεταστροφή τοῦ ἐθνικιστή/πατριώτη Δραγούμη στήν «σοσιαλιστική καί ἀνθρωπιστική περίοδο».

Θά παραθέσω τό σχόλιο πού ἔγραψα στόν ἀγαπητό εργδημεργ,καί ἐλπίζω νά τό δημοσιεύσῃ,μέ ἴσως κάποιες ἀκόμη συμπληρώσεις (μέ μπλέ γράμματα τά συμπληρώματα),πού θά χρειαστοῦν καί σαφῶς τίς ἀνάλογες φωτό τίς ὁποῖες στό σχόλιο δέν εἶχα τήν δυνατότητα (πέραν τῆς ἡλεκτρονικῆς τους δ/νσεως) νά βάλλω. Ἔγραψα :

Καλησπέρα ἀγαπητέ εργδημεργ !

Θά μείνω στούς λόγους πού ἀναφέρεις ὡς «αἰτίες» τῆς μεταστροφῆς τοῦ Ἴωνος.

Γιά τήν πρώτη,θά ἀπαντήσω διά ἐρωτήσεως :

Φαντάζεσαι,δῆλα δή,πώς ἕνας ἄνθρωπος πού ἀπό τά γεννοφάσκια του βρέθηκε μέσα στήν πολιτική καί τούς πολιτικούς,ἐγχωρίους καί μή,δέν ἤξερε τί ἐννοοῦσε ὅταν ἔλεγε :

 « Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως και τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition de principe στον νασιοναλισμό, μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο...Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ.....Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά  να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους »

Εἶσαι σίγουρος ; Διότι,δέν μιλᾶμε γιά κάποιον 18αρη φοιτητή πού τόν πλάνεψαν τά λόγια τά μεγάλα καί οἱ μαρξιστικές ἰδέες περί ἰσότητος καί τά συναφῆ. Ἀλλά γιά ἕναν 40αρη πού εἶχε «φάει μέ τό κουτάλι»,κυριολεκτικῶς,τά μεγάλα σαλόνια τῆς πολιτικῆς καί τῆς διπλωματίας,σ᾿ὅλη τήν Εὐρώπη καί ὄχι μόνον,καί κυρίως ἕναν πολυμορφωμένο/πολυδιαβασμένο ἄνθρωπο.(καθότι ΚΑΙ λογοτέχνης.)

Ἐάν ἔνας τέτοιος ἄνθρωπος,σ᾿αὐτή τήν ἡλικία θεωρεῖται πώς δέν εἶχε ξεκαθαρίσει τί συνέβαινε μέ τό ἐπαναστατικό κῦμα πού σάρωνε τήν Εὐρώπη ( κυρίως Γαλλία,Γερμανία) μέ ἰδεολογίες τοὐλάχιστον 200 χρόνων πρίν (βλέπε Ῥουσσώ) καί «μπερδεύτηκε» από τούς ἀναρχικούς Κροπότκιν καί Μπακούνιν,τότε μᾶλλον δέν ἀξίζει νά συζητοῦμε περί μεγάλης διανοίας...Ἄλλως τε,κάνει λόγο γιά σοσιαλισμό καί ἀνθρωπισμό πρίν ἀναφερθεῖ στόν ἀναρχισμο καί τούς ἐκπροσώπους του. Κάτι πού ἀποδεικνύει πώς γνώριζε πολύ καλῶς τί ἔλεγε.

...Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918),ο Κροπότκιν, υποστήριξε την Γαλλία, την Ρωσία και τις συμμαχικές της δυνάμεις εναντίον της Γερμανίας, μια κίνηση που προκάλεσε έκπληξη ανάμεσα σε συντρόφους του. O Μαλατέστα τον κατηγόρησε πως εγκαταλείπει τις θεμελιώδεις αναρχικές αρχές, και τελικά ο Κροπότκιν αποξενώθηκε από την κύρια τάση του αναρχικού κινήματος της εποχής...Ο Λένιν όταν πληροφορήθηκε ότι ο Κροπότκιν αρρώστησε, έστειλε ειδικό τραίνο με γιατρούς και τρόφιμα στο Ντμιτρόφ.   (Πιότρ Κροπότκιν,1842-1921,ἐδῶ)

Πόσῳ δέ μᾶλλον ὅταν ἔχει τέτοια προϊστορία καί τόσους ἀγῶνες στόν χῶρο τόν ἐθνικιστικό δέν δέχομαι νά μοῦ λέει : «έβαλα μια petition de principe στον νασιοναλισμό»,λές καί ἦταν μία αἰσθηματική περιπετειοῦλα μερικῶν μηνῶν...

Δεύτερον, κάνεις λόγο γιά ψυχικό ῥάκος,ἀπό τήν ἐξορία του ! Θά τό διαβάζει καί κάποιος πού δέν γνωρίζει τί σήμαινε ἐξορία στήν Κορσική καί θά φαντάζεται τίποτα γκούλαγκ τῆς Σιβηρίας !
Ὁ Δραγούμης στήν Κορσική,μαζύ μέ τούς λοιπούς ὁμοϊδεάτες του,πολιτικούς,μεγάλα ὀνόματα τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς καί τῆς ἐλίτ τῶν Ἀθηνῶν ( Ἰωάννης Μεταξᾶς,Δημήτριος Γούναρης,Γεώργιος Πεσματζόγλου),παραθέριζαν σέ πολυτελές ξενοδοχεῖο στό Αἰάκειο τῆς Κορσικῆς.Ναί,παραθέριζαν !( Μετά τῶν συζύγων τους δέ,κάποιοι,ὅπως ὁ Πεσματζόγλου μέ τήν σύζυγό του Είρήνη)

Εἰρήνη Πεσματζόγλου,ἐδῶ

(Στήν διαδικτυακή δ/νση πού ἀκολουθεῖ μπορεῖτε νά δεῖτε καί τήν φωτό ἀπό τό ξενοδοχεῖον :  ἐδῶ καί ἐδῶ ἐπίσης ὅπου ἀπολαμβάνουν τό πολυτελές πρωϊνό τους,Δραγούμης,Γούναρης καί μία κυρία,μᾶλλον τήν Εἰρήνη Πεσματζόγλου,ἡ ὁποία ὅλο δῖπλα του βρίσκεται...ἐδῶ)

Ἡ Εἰρήνη Πεσματζόγλου ἀνάμεσα στόν Δραγούμη καί τόν Γούναρη,ἐδῶ 

Ἄ,ἐπίσης στόν ἴδιο σύνδεσμο,ἐδῶ, ὑπάρχει καί ἕνα ἐκτενές θέμα περί τοῦ διετοῦς ἔρωτος πού ἔζησε ἐκεῖ,ὁ Ἴων Δραγούμης. Παντρεμένη καί αὐτή ! Μιά καί ἀναφέρθηκες στόν Φρέντυ Γερμανό :
«Μιά πολύ καλή πηγή πληροφοριών, όμως, είναι καί το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, «Η Εκτέλεση»...Ο Φ. Γερμανός, όσο αλαφρός ήταν στις τηλεοπτικές του εκπομπές, τόσο σοβαρός ήταν στις μυθιστορηματικές του βιογραφίες. Ειδικά στην περίπτωση του Δραγούμη, φρόντισε να πάρει συνεντεύξεις εγκαίρως από (φυσικά, σε μεγάλη ηλικία πλέον) ζώντα πρόσωπα της εποχής εκείνης, οπότε διέσωσε ανεκτίμητες μαρτυρίες».( εργδημεργ)

Το θέμα αναφορικά με την προσωπική ζωή του Ίωνος Δραγούμη, ειδικά στην Κορσική, προέκυψε όταν ο Φρέντυ Γερμανός αποφάσισε, λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, να διαπλάσει τρία ιστορικά μυθιστορήματα που γνώρισαν και σημαντική εκδοτική επιτυχία. Πρόκειται για τα «Ερωτικά της Κορσικής», την «Τερέζα» και το προγενέστερο «Η Εκτέλεση», το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ως τηλεοπτική σειρά. Το κεντρικό πρόσωπο στην ερωτική ζωή του Δραγούμη στα χρόνια εκείνα της εξορίας ήταν η «Τερέζα»...επρόκειτο για μια νεαρή σύζυγο Έλληνα συνεξορίστου του Δραγούμη, η οποία επανήλθε στον σύζυγό της ύστερα από τις αταξίες της, απέκτησε παιδιά, συνέχισε να ζει στο μεγαλοαστικό περιβάλλον της Αθήνας και πέθανε σε μεγάλη ηλικία, αφού ξεχάστηκαν οι νεανικές περιπέτειές της, που ούτως ή άλλως ήταν γνωστές μόνο σε πολύ περιορισμένο κύκλο.(ἐδῶ)

Τό ψυχικό ῥάκος,δέν μπορῶ νά τό καταλάβω ! Οὐδέ κἄν καί στήν τρίτη αἰτίασιν πού παραθέτεις σχετικῶς μέ τόν «σπιτωμένο κύριο τῆς Κοτοπούλη». Ἐννοεῖς πώς αὐτός μποροῦσε νά καλοπερνᾷ στό Αἱάκειον ἀκόμη καί μέ ἐρωτικούς,παρανόμους δεσμούς,ἀλλά ἡ ἡθοποιός ἡ ὁποία εἶχε ἤδη ἕναν ἀποτυχημένο γάμο καί πολύκροτη (ἀπό κάθε ἄποψιν) ζωή,ἔπρεπε νά τόν περιμένῃ σάν τήν Πηνελόπη τοῦ Ὀδυσσέως...! Μά οὔτως ἤ ἄλλως καί ὁ Δραγούμης σπιτωμένος ζοῦσε μαζύ της,ποτέ δέν παντρεύτηκαν καί οὔτε θά παντρεύονταν καθότι τό Δραγουμέϊκο τό εἶχε ῥητῶς ἀπαγορεύση. Μία θεατρίνα στό Δραγουμέϊκο ; Ἄν εἶναι δυνατόν !
Δέν νομίζω πώς ὁ Δραγούμης εἶχε τέτοια ἀφέλεια...Προφανῶς καί δέν τοῦ κάηκε καρφάκι,ἀφοῦ ὅπως καί ἐσύ ἀνωτέρῳ ἐπισημαίνεις μέ τόν διπλό ἔρωτα ( Κοτοπούλη-Δέλτα),μᾶλλον εἶχε πολύ προχωρημένες  ἀπόψεις περί τοῦ ἔρωτος...

Δραγούμης Κοτοπούλη (ἐδῶ)

«Γνώρισε τις δύο γυναίκες της ζωής του, την Πηνελόπη Δέλτα καί την Μαρίκα Κοτοπούλη το ίδιο βράδυ!!! (Αυτό κι αν είναι κάρμα!) Η Κοτοπούλη έπαιζε επί σκηνής σε θέατρο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, κι η (παντρεμένη με τρία παιδιά καί τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του) Δέλτα παρακολουθούσε από κοντινό θεωρείο. Οι δύο σφοδροί του έρωτες σαφώς ήταν σκανδαλάκια· ήρθαν σε σαφή αντίθεση με τα ήθη της εποχής, ειδικά των μεγαλοαστών...»

Σκανδαλάκια,στήν ἐποχή του; Μᾶλλον σκανδαλάρες θά ἦσαν,ἀλλά σίγουρα καί πάλι καρφάκι δέν τοῦ καιγόταν τοῦ Ἴωνος ...

Τό ἴδιο πιστεύω πώς καρφάκι δέν τοῦ καιγόταν ἄν παντρευόταν γιά ν᾿ἀφήσῃ ἀπογὀνους ἤ ὄχι.Ἄν ὅντως νοιαζόταν γιά κάτι τέτοιο δέν θά ἔκανε σχέσεις,συνεχῶς,μέ παντρεμένες...

Αὐτά,μέ καλή καί φιλική διάθεσιν,ἀγαπητέ εργδημεργ,μιά καί ἀγαπᾶς νά ψάχνῃς τά πράγματα σέ βάθος,νά τά λέμε ὅλα...

Σ᾿εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν φιλοξενία !

Υ.Γ. Δέν ξέρω ἀπό ποῦ πῆρες τίς πληροφορίες γιά τήν ταυτόχρονη γνωριμία μέ τίς δύο γυναῖκες ( Κοτοπούλη-Δέλτα),ἀλλά εἶναι λάθος. Τήν Πηνελόπη Δέλτα τήν γνώρισε σέ μία δεξίωση,ὅταν ἦταν στήν Πρεσβεία τῆς Ἀλεξάνδρειας ὁ Ἴων,ὑποπρόξενος ὥν,τό 1905,ὅπως μπορεῖς νά δῇς καί στό βικιπαίδεια( ἐδῶ),ἀλλά καί στόν σύνδεσμο ἀπ᾿ὅπου ἡ ἐρωτική-ἀπελπισμένη ἐπιστολή της,κατωτέρῳ.

Τήν δέ Κοτοπούλη στήν Κωνσταντινούπολιν,τρία χρόνια ἀργότερα τό 1908. Δεύτερος Γραμματεύς τῆς ἐκεῖ Πρεσβείας,πλέον,ὁ Ἴων. 

Πῶς τό εἶπες,ἀγαπητέ εργδημεργ :

«Καί καλά θα κάνουν μερικοί-μερικοί, όταν διαβάζουν ιστορικά θέματα της Ελλάδας, να τα διαβάζουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πρίν πιάσουν πληκτρολόγιο».

Μάλιστα...

«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα• αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, 
Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… 
Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι• τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος• ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου οπόταν σε φωνάξω. 
Ίων μου, δεν σε φωνάζω• μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι• σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση• τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! 
Μη με φοβηθείς• αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. 
Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». 
Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. 
Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει»....( ἐδῶ)

Ἡ Πελασγική

Τί κάνει ὁ κόρακας στόν κόρακα; Τ Ι Π Ο Τ Α !

Ὡς ἐκλεκτός,ΚΑΙ αὐτός,ἔτσι θά ἔμενε,στιγματισμένος ; Ἄν εἶναι δυνατόν !

 Ὁ Γιάννος καί οἱ ...ἐκλεκτοί φίλοι του ! 

600.000 ευρώ θα επιστρέψει το κράτος στον Γιάννο Παπαντωνίου

Δικαιωμένος εις διπλούν νιώθει ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ κ. Γιάννος Παπαντωνίου.

Το Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε ότι τα υπάρχοντα στοιχεία εις βάρος του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας δεν αρκούν για να παραπεμφθεί σε δίκη και πως οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένες...

...Έτσι, από τη στιγμή που οι τραπεζικές καταθέσεις κρίνει το Συμβούλιο της Επικρατείας πως δεν αποτελούν προϊόν φοροδιαφυγής, το κράτος θα πρέπει να του επιστρέψει 600.000 ευρώ από το συνολικό ποσό των 800.000 ευρώ που είχε καταβάλει ως προκαταβολή στο πλαίσιο της συνολικής οφειλής του, όπως άλλωστε ορίζουν οι κείμενες διατάξεις του νόμου.

Το 2002 ο Γιάννος Παπαντωνίου αγοράζει στη Σύρο στη θέση Τρία Λαγγόνια 5 στρέμματα και ένα ημιτελές κτίσμα, τα οποία μαζί με την άδεια του κτίσματος ανήκουν στη σύζυγό του Σταυρούλα Κουράκου.

Σε αυτόν το χώρο, ο πρώην υπουργός έχτισε το 2006 μια πανέμορφη διώροφη βίλα 224 τ.μ., η οποία σύμφωνα με εκτιμήσεις είναι αξίας 4 εκατ. ευρώ. Δῖπλα-δῖπλα μέ τήν βιλάρα τοῦ Στουρνάρα. «Μεγάλοι ἐγκέφαλοι ἐπί τῶν οἰκονομικῶν»,ἀμφότεροι... (ἐδῶ καί ἐδῶ) Στήν Σῦρο,ἔτσι ; Ε Δ Ω 

Δέν θά δικαιωνόταν,λοιπόν,ὁ Γιάννος ; Ἀλλοίμονο ! ! ! Κοράκια λέμε,Κ Ο Ρ Α Κ Ι Α  !

Κι᾿ἐσύ,κατακαημένε Ἕλληνα ;

Φόρα τώρα τήν μάσκα καί τσιμουδιά...! ( Ἡ μάσκα ὡς φίμωτρο )


Ἡ Πελασγική

Κανονικά θά τελεσθῇ ἡ Λειτουργία τοῦ Δεκαπενταύγουστου στήν Παναγία Σουμελᾶ Τραπεζοῦντος

«Εὐχαρίστως ἀνακοινοῦται, ὅτι κατόπιν νεωτέρου ἐγγράφου τῆς Νομαρχίας Τραπεζοῦντος, ἀλλά καί σχετικῆς ἀνακοινώσεως τοῦ Ἐξοχωτάτου κυρίου Προέδρου τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ἐπετράπη ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παναγίας Σουμελᾶ κατά τήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου» ανέφερε η ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

«Τήν πανηγυρικήν αὐτήν Λειτουργίαν θά τελέσουν κατά τήν μεγάλην Θεομητορικήν ἑορτήν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος καί Ζάμπιας κ. Ἰωάννης, Ἱεράρχης τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας» πρόσθεσε το Πατριαρχείο.
Καταλήγοντας, το Πατριαρχείο αναφέρει ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επικοινώνησε και ευχαρίστησε τον Ερντογάν για τις εργασίες στην Παναγία Σουμελά.

«Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος τήν 28ην τ. μ. ἐπεκοινώνησε τηλεφωνικῶς πρός τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν καί τόν ηὐχαρίστησε διά τά γενόμενα ἐν τῇ ὡς ἄνω ἱστορικῇ Μονῇ συστηματικά ἀνακαινιστικά ἔργα καί, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ, διεβίβασεν εἰς αὐτόν τάς εὐχάς καί τά συγχαρητήρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς περί αὐτό ἐνταῦθα Ὁμογενείας διά τήν ἐπί θύραις ἑορτήν τῶν θυσιῶν»(ἀπό ἐδῶ)

Δέν σχολιάζουμε τίποτα,σχετικῶς μέ τήν στάσιν καί τά ἥξεις-ἀφήξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχίου,μηδέ καί τά γλυψίματα τοῦ Βαρθολομαίου πρός τόν Ταγίπ,ἁπλῶς χαιρόμαστε πού θά γίνῃ ἡ Λειτουργία τοῦ Δεκαπενταύγουστου,στήν Ἱστορική Μονή. Μεγάλη,πολύ μεγάλη ἡμέρα γιά τήν Ὁρθοδοξία ! 

Ἡ Πελασγική

Τί καημός κι᾿αὐτός μέ τήν Θεσσαλονίκη ! Παλαιόθεν...

φωτό

«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε ελληνική ούτε βουλγαρική ούτε τουρκική· είναι εβραϊκή»
διακήρυττε εν μέσω Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) ο Δαβίδ Φλωρεντίν, δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος του συλλόγου της Μακαμπή στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα από τετρακόσια και πλέον χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη –στρατηγικό λιμάνι του Αιγαίου στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή, καθώς και πύλη εισόδου στα Βαλκάνια– ερχόταν τώρα αντιμέτωπη με την πιθανότητα προσάρτησής της στην Ελλάδα ή στη Βουλγαρία. Οι στρατοί των χωρών αυτών καταλάμβαναν διαδοχικά την «περιπόθητη πόλη», ενώ οι αντιπρόσωποί τους προσπαθούσαν να αποκτήσουν την εύνοια των «Εβραίων πολιτών της Θεσσαλονίκης», αντιλαμβανόμενοι την επιρροή τους και προσβλέποντας στην υποστήριξή τους.

Ο Φλωρεντίν ωστόσο φοβόταν ότι η περιστολή της πόλης εντός των συνόρων της Βουλγαρίας ή της Ελλάδας θα έκοβε τους δεσμούς με τις αγορές των Βαλκανίων και θα κατέστρεφε τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, το λιμάνι, απ’ όπου οι εμπορικές τάξεις –και μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού στο σύνολό του– αντλούσαν τα μέσα βιοπορισμού τους: «Η Θεσσαλονίκη θα μετατρεπόταν σε μια καρδιά που θα έπαυε να χτυπά, σε ένα κεφάλι αποκομμένο από το διαμελισμένο σώμα του».
Σε αιτήσεις του προς την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση του Βερολίνου, ο Φλωρεντίν υποστήριζε ευθαρσώς ότι, αν δεν μπορούσε να διασφαλιστεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας, η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να μετατραπεί σε διεθνή πόλη, σαν την Ταγγέρη ή το Νταλιάν (στη Μαντζουρία), υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων και την αστυνόμευση των Ελβετών ή των Βέλγων, αλλά με εβραϊκή κατά προτίμηση διοίκηση – κάτι σαν μια αυτόνομη εβραϊκή πόλη-κράτος.

Γενάρχης των Αλλατίνι ήταν ο γιατρός Ελεέζερ Αλλατίνι, που ήρθε από το Λιβόρνο της Ιταλίας το 1802 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είχε τρεις γιους, τον Μωύς (Μωϋσῆς) τον Ντάριο (Δαρεῖος) και τον Σολομών που παντρεύτηκαν κόρες των Φερνάντες, Μορπούργο και Μισραχή, δημιουργώντας έτσι μια δυναμική οικογενειακή και οικονομική ομάδα. Δυναμικός εκπρόσωπος της οικογένειας ήταν ο γιατρός Μωύς Αλλατίνι που έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία του βιομηχανικού, τραπεζικού και εμπορικού κολοσσού της οικογένειας. Οι μύλοι Αλλατίνι και η Τράπεζα Θεσσαλονίκης που ιδρύθηκε το 1888 ήταν κορυφαίες επιχειρήσεις της (ἀπό ἐδῶ)

Ο Φλωρεντίν υποστήριζε ότι ένα τόσο φαινομενικά απρόβλεπτο σενάριο αποτελούσε το μόνο ικανοποιητικό τέλος για τη Θεσσαλονίκη, τη «βασίλισσα της “εβραϊκότητας” στην Ανατολή». Η Θεσσαλονίκη αποτελούσε ένα δυναμικό εβραϊκό κέντρο, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν εβραϊκή – και,σύμφωνα με αναφορές, είχε υπάρξει εβραϊκή από την εποχή της άφιξης των Σεφαραδιτών Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί από την Ισπανία το 1492.
Μπορούσε κανείς να συναντήσει Εβραίους σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας – υπό την ιδιότητα του τραπεζίτη, του επιχειρηματία, του εμπόρου λιανικής, του χονδρεμπόρου, του δημόσιου υπαλλήλου, του βαρκάρη και του λιμενεργάτη. Εκθέτοντας το επιχείρημά του, ο Φλωρεντίν απηχούσε τους επιβλητικούς χαρακτηρισμούς της πόλης του από επισκέπτες του «μαργαριταριού του Αιγαίου».

Τά μονοπάτια πού τούς ὁδήγησαν στήν Θεσσαλονίκη  ( ἀπό βίκιπαίδεια : Ἡ ἱστορία τῶν ἑβραίων στή Θεσσαλονίκη ) 

Ο δεξιός σιωνιστής ηγέτης Βλαντιμίρ Ζαμποτίνσκι, ο οποίος την επισκέφτηκε το 1909, είχε αναφερθεί στη Θεσσαλονίκη ως «την πιο εβραϊκή πόλη του κόσμου», ως την «Ιερουσαλήμ της Τουρκίας», όπου ακόμα και τα ταχυδρομεία έκλειναν το εβραϊκό Σάββατο.
Ο αριστερός σιωνιστής Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν (σχετικῶς μέ τόν Μπέν Γκουριόν,ξαναδιαβάζουμε : ἐδῶ,ἐδῶ) ο οποίος διέμεινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του 1911, είχε παρατηρήσει ότι η Θεσσαλονίκη συνιστούσε «μια εβραϊκή εργατική πόλη, μοναδική στον κόσμο».
Βρετανοί και Γάλλοι ταξιδιώτες είχαν δώσει περαιτέρω έμφαση στην «πληθυσμιακή υπεροχή» του «εκλεκτού λαού» σε αυτήν τη «Νέα Ιερουσαλήμ», όπου το εβραϊκό Σάββατο «τηρούνταν με τον πλέον αυστηρό τρόπο» και όπου, όπως υπέθεταν, ο Ναός του Σολομώντα θα μπορούσε ενδεχομένως να ξαναχτιστεί ή ο Μεσσίας να κάνει την εμφάνισή του.

...Σύμφωνα με τους New York Times, η ίδρυση μιας αυτόνομης εβραϊκής Θεσσαλονίκης έμοιαζε περισσότερο εφικτή απ’ ό,τι ένα μελλοντικό ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, καθότι το τελευταίο θα έπρεπε ουσιαστικά να οικοδομηθεί από το μηδέν.Η Παγκόσμια Ισραηλιτική Ένωση (Αλλιάνς) των Παρισίων και ο Αγγλοεβραϊκός Σύλλογος του Λονδίνου εξέφρασαν επίσης την υποστήριξή τους.
Αντιθέτως, η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση αντιμετώπισε την πρόταση με αμφιθυμία, με την αιτιολογία ότι η ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στη Θεσσαλονίκη θα υπονόμευε την εγκαθίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, οι Βλάχοι, οι Εβραίοι και οι Ντονμέ (απόγονοι Εβραίων προσήλυτων στο Ισλάμ που είχαν αναγνωριστεί επίσημα ως μουσουλμάνοι) σύστησαν τη Μακεδονική Επιτροπή, με στόχο την υποστήριξη της διεθνοποίησης, με το επιχείρημα ότι η «αρχή των εθνικοτήτων», που αποτελούσε τη βάση της έννοιας της «αυτοδιάθεσης», της οποίας υπεραμυνόταν ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον, θα έπρεπε να εφαρμοστεί στη Θεσσαλονίκη όπως οπουδήποτε αλλού – και έτσι, οι Εβραίοι, που αποτελούσαν το κυρίαρχο «εθνικό» δημογραφικό στοιχείο της πόλης, θα έπρεπε να έχουν την υπέρτατη εξουσία.

Μια παρεμφερής σύμπραξη εμπόρων στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης προέβλεπε τον περαιτέρω μετασχηματισμό της Θεσσαλονίκης σε ελεύθερη πόλη και την περικύκλωσή της από συρματόπλεγμα,με στόχο την ελαχιστοποίηση του λαθρεμπορίου.
 Ωστόσο, καμιά από αυτές τις προτάσεις δεν έμελλε να τελεσφορήσει. Η Ελλάδα προσάρτησε οριστικά την πόλη το 1913.

Το όνειρο της εβραϊκής αυτονομίας, οι δυνατότητες διεθνοποίησης και οι βλέψεις σε ένα διαφορετικό μέλλον για τη Θεσσαλονίκη δεν εξαφανίστηκαν.Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και στον απόηχο της κατάληψης της «μητέρας πατρίδας» τους Θεσσαλονίκης από την Ελλάδα, πολλοί Θεσσαλονικείς Εβραίοι διασκορπίστηκαν ως «εξόριστα τέκνα» της ανά την υφήλιο. Ορισμένοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη, προσδοκούσαν με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον ερχομό ενός «καθαρτήριου κατακλυσμού» που θα μετέτρεπε τη Θεσσαλονίκη σε πρωτεύουσα μιας αυτόνομης Μακεδονίας – και έτσι θα επέσπευδε την επάνοδό τους από την προσωρινή εξορία. Το όραμα του Έλληνα πολιτικού Ίωνα Δραγούμη για μια «Ανατολική Ομοσπονδία» πιθανώς να συνένωνε όλους τους λαούς της περιοχής υπό κοινή κρατική διακυβέρνηση. Ίσως πάλι να κέρδιζε έδαφος η πρόταση που έκανε στην ισπανική κυβέρνηση ένας Θεσσαλονικιός Εβραίος έμπορος, ο Αλμπέρτο Ασσέο, για την ίδρυση των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»... Πολλές φορές, οι Εβραίοι οραματίστηκαν εκ νέου την πόλη τους σαν μια εξαιρετική «επίγεια Ιερουσαλήμ» (Yerushalayim shel mata), σφυρηλατώντας ισχυρούς δεσμούς με την τελευταία, δίχως απαραιτήτως να αποποιούνται την πίστη τους στην «επουράνια Ιερουσαλήμ» (Yerushalayim shel mala). Οι Θεσσαλονικείς Εβραίοι επεξεργάστηκαν ένα σύνολο αφηγήσεων γύρω από την πόλη τους ως ιστορική εβραϊκή μητρόπολη και πατρίδα, έννοια που ενισχύθηκε τελικά από την ονομασία της πόλης ως «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων».

...τό 1891 σχηματίζεται μία πολιτική ὁμάδα ἀπό Ντονμέδες πού ὀνομάζεται «Ἡ Ἐπιτροπή τῆς Ἑνώσεως καίτῆς Προόδου», πού ἀργότερα ὀνομάστηκε «Οἱ Νεότουρκοι».Τῆς ὁμάδας ἡγεῖται ὁ Ἑβραῖος μασόνος Καροῦσο (EmmanuelCarusso) μέ τή βοήθεια τῶν Ρότσιλντ. Οἱ Νεότουρκοι, κρυπτο-εβραῖοι καί ὑπάλληλοι τοῦ Σιωνισμοῦ, ἐπαναστατοῦν τό 1908 ἐναντίον τοῦ Σουλτάνου, δῆθεν γιά νά ἐκσυγχρονίσουν καί νά ἀνανεώσουν τήν ἑτοιμόρροπη Ὀθωμανική αὐτοκρατορία...(ἐδῶ)

Μετά την επανάσταση των νεο-τούρκων, το σιωνιστικό κίνημα εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη με τη δημιουργία της κοινωνίας «Bnei Zion» και του αθλητικού συλλόγου «Maccabi»( σχετικῶς,ξαναδιαβάζουμε: ἐδῶ,ἐδῶ κι᾿ἐδῶ). Ο σιωνισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πόλη το 1899, λειτουργώντας υπό την κάλυψη κοινωνιών όπως το «Kadima», που είχε ως δηλωμένο σκοπό τη διάδοση της εβραϊκής γλώσσας.(ἐδῶ)

Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη, η αποκατάσταση του οθωμανικού συντάγματος και η τελική ανατροπή του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ το 1909 προκάλεσαν νέο ενθουσιασμό για την επαγγελία ενός οθωμανισμού που επιζητούσε να συνδέσει τους ποικίλους κατοίκους της αυτοκρατορίας αναμεταξύ τους και με το κράτος.

Μόνο η κοινή οθωμανική πατρίδα, σύμφωνα με τη διατύπωση του πολιτικού αυτού εθνικισμού, θα μπορούσε να προστατεύσει τα συμφέροντα και τις βλέψεις του κάθε «στοιχείου» (unsur) που συνέθετε το νέο οθωμανικό «έθνος».

Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης αντέδρασαν στην προκήρυξη του συντάγματος με κραυγές ενθουσιασμού («biva la patria», «ζήτω η πατρίδα», και «yaşasın millet!», «ζήτω το έθνος», αναφερόμενοι αυτή τη φορά στο οθωμανικό έθνος, μέρος του οποίου θεωρούσαν και τον εαυτό τους), τις οποίες ενσωμάτωσαν και στον ύμνο τους, τη Marseillaise Salonicienne (Μασσαλιώτιδα της Θεσσαλονίκης).
Ο Εβραίος ποιητής Ιακώβ Γιονά προέτρεψε παρομοίως όλους τους Οθωμανούς να υπηρετήσουν την «πατρίδα» (patria):

«Όλοι οι turkinos [πρέπει]
να γνωρίζουν καλά:
/ η δύναμή μας εξαρτάται από το 
πόσο καλά ενωμένοι είμαστε
/ μεγάλη δόξα [μας περιμένει],
αν ενωθούμε σαν αδέλφια».

Οι εβραϊκές ελίτ συνέχισαν να καλλιεργούν στις εβραϊκές μάζες τη συνείδηση των sivdadinos Otomanos. Οι Εβραίοι ηγέτες της Θεσσαλονίκης συμφώνησαν να παράσχουν τη στήριξή τους στο οθωμανικό κράτος...

Η Παγκόσμια Ισραηλιτική Συμμαχία (γαλλικά: Αlliance israélite universelle‎, εβραϊκά: כל ישראל חברים‬), γνωστή στα ελληνικά ως Αλλιάνς, είναι μία διεθνής εβραϊκή οργάνωση που έχει έδρα το Παρίσι το 1860...προωθεί τα ιδεώδη της εβραϊκής αυτοάμυνας και αυτοβοήθειας μέσω της εκπαίδευσης και επαγγελματικής προόδου. Είναι γνωστή για την ίδρυση γαλλόφωνων σχολείων για εβραιόπουλα σε όλη τη Μεσόγειο τον 19ο και τον 20ο αιώνα...Μόττο της οργάνωσης είναι η εβραϊκή ραββινική φράση Κολ γιζραέλ αρεβίμ ζε λαζέ (כל ישראל ערבים זה לזה‬), που αποδίδεται στα γαλλικά ως Tous les israélites sont solidaires les uns des autres ("Όλοι οι Εβραίοι υπέχουν ευθύνη ο ένας για τον άλλο") ἐδῶ

Διαπνεόμενες από ιδεώδη του Διαφωτισμού, οι πιο εκκοσμικευμένες μεσαίες τάξεις, που τάσσονταν υπέρ της Παγκόσμιας Ισραηλιτικής Ένωσης (Αλλιάνς) –ενός εκπαιδευτικού εγχειρήματος με βάση το Παρίσι που επιζητούσε την ηθική εξύψωση των Εβραίων της Ανατολής και είχε εγκαθιδρύσει το πρώτο του σχολείο αρρένων στη Θεσσαλονίκη το 1873– υποστήριζαν ότι οι Εβραίοι θα έπρεπε να ενσωματωθούν στην κοινωνία που τους περιέβαλλε, να δώσουν προτεραιότητα στην ιδιότητά τους ως πολιτών και να περιορίσουν τον ιουδαϊσμό στην ιδιωτική σφαίρα της θρησκείας, προκειμένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους. 
Αυτοαποκαλούμενες φιλελεύθερες, οι τάξεις αυτές υποστήριζαν την κατάργηση της εβραϊκής κοινοτικής αυτονομίας και του διακριτού νομικού καθεστώτος, αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως «Οθωμανούς Εβραίους» και οραματίζονταν την Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν μια υπερθρησκευτική δομή,αρκετά ευρύχωρη ώστε να στεγάσει τις θρησκευτικές διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς που τη συναποτελούσαν....

 ...«ποικιλία σιωνισμών» εδραιώθηκε στη Θεσσαλονίκη, η πλέον εξέχουσα μορφή των οποίων επικεντρώθηκε αρχικά όχι στην οικοδόμηση μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη αλλά, αντιθέτως, στην ισχυροποίηση της εβραϊκής κοινοτικής ταυτότητας στη Θεσσαλονίκη. Αν και προέρχονταν από τις μεσαίες τάξεις, όπως οι υποστηρικτές της Αλλιάνς, οι σιωνιστές αντιτάχθηκαν στην αφομοίωση και κατανόηση της εβραϊκότητας ως ζητήματος που αφορούσε την ιδιωτική σφαίρα της θρησκευτικής συνείδησης.

... ο σύλλογος Μπενέ Σιών («Bnei Zion») υποστήριξε επίσης ότι θα έπρεπε να επιτραπεί και σε άλλους Εβραίους που υφίσταντο διωγμούς στη Ρουμανία και στη Ρωσική Αυτοκρατορία να εγκατασταθούν στην οθωμανική Παλαιστίνη. Το επιχείρημά του ήταν ότι η Παλαιστίνη με το να επιτρέψει την είσοδο σε Εβραίους μετανάστες θα ανθούσε οικονομικά, θα παρέμενε οθωμανική «ως προς την κυριαρχία» και εβραϊκή «ως προς τη θρησκεία και την κουλτούρα».

«Η πολυαγαπημένη μας πατρίδα» –η Οθωμανική Αυτοκρατορία– θα παρείχε και πάλι ασφαλές καταφύγιο στους Εβραίους, όπως είχε κάνει και μετά την εκδίωξή τους από την Ισπανία.Το τέλος όμως της οθωμανικής κυριαρχίας στη Θεσσαλονίκη το 1912 έβαλε τέλος και σε αυτό το όνειρο. 

ἀπό ἐδῶ

Στη συνέχεια, οι Θεσσαλονικείς σιωνιστές επικέντρωσαν την προσοχή τους στην προώθηση της μετανάστευσης στην Παλαιστίνη και του σχεδίου οικοδόμησης εκεί ενός εβραϊκού κράτους, συνεχίζοντας παράλληλα να υπερασπίζονται τα τοπικά εβραϊκά συμφέροντα...

...ο νόμος του 1924 για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές ανέτρεψε τη μυθική ταυτότητα της Θεσσαλονίκης ως Shabatopolis ή πόλης του Σαμπάτ, οι Εβραίοι ηγέτες δεν δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή του νέου νόμου. Η Ισραηλιτική Ένωση Συλλόγων, ένας κεντρικός φορέας εκπροσώπησης δεκατριών από τους πλέον εξέχοντες συλλόγους της Θεσσαλονίκης, υπέβαλε μέσω της Επιτροπής Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων στο Λονδίνο αίτημα στην Κοινωνία των Εθνών που υποστήριζε πως ο νόμος για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές παραβίαζε τα μειονοτικά τους δικαιώματα. Ωστόσο, οι προσπάθειές τους υπήρξαν άκαρπες.
Πίσω στη Θεσσαλονίκη, η οργάνωση «Σωμρέ Σαμπάτ» (Οι φύλακες του Σαμπάτ) οργάνωσε δύο χιλιάδες μέλη ώστε να πείσουν πολλούς από τους Εβραίους καταστηματάρχες να τηρούν την αργία του Σαββάτου από επιλογή. Το ραβινικό δικαστήριο πέτυχε περαιτέρω συμβιβαστικές λύσεις με τους Εβραίους εμπόρους, συμφωνίες που επέτρεπαν π.χ. σε έναν Εβραίο χασάπη να ανοίγει το μαγαζί του τα πρωινά του Σαββάτου, ώστε να πουλάει στους χριστιανούς πελάτες του, εγκαινιάζοντας έτσι αυτό που ο Τύπος αποκάλεσε «σύγχρονο Σαμπάτ»..

Ἀπό δηλώσεις Βενιζέλου στήν Jewish Post το 1934 :  «...Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους παρά σε εμάς...» ἀπό ἐδῶ

 ...Ο πλέον επιφανής Έλληνας πολιτικός του 20ού αιώνα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, παρότρυνε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης να υπερβούν τους όρκους πολιτικής αφοσίωσης και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ρωμανιωτών ομοθρήσκων τους, αν ήθελαν να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους μια θέση στην ελληνική κοινωνία. Μερικές χιλιάδες Ρωμανιώτες Εβραίοι κατοικούσαν σε ελληνόφωνες περιοχές –ειδικότερα στα Ιωάννινα της Ηπείρου– από την αρχαιότητα (από τη ρωμαϊκή εποχή, εξού και το όνομά τους), μιλούσαν άπταιστα ελληνικά, έδιναν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα και, όπως θεωρούσε ο Βενιζέλος, εξέφραζαν τον ιουδαϊσμό τους αποκλειστικά ως θρησκευτική (παρά ως εθνική) διαφορά.

 Ο Βενιζέλος πρόσφερε μια κατ’ επίφαση φιλελεύθερη υπόσχεση, η οποία απηχούσε χαρακτηριστικά του απραγματοποίητου οράματος του Έλληνα διαφωτιστή του 18ου αιώνα Ρήγα Βελεστινλή για μια πλουραλιστική ελληνική δημοκρατία που θα περιλάμβανε Έλληνες, Σέρβους, Βουλγάρους, Βλάχους, Αρμένιους, Εβραίους και Τούρκους– όλους στενά συνδεδεμένους μεταξύ τους μέσω μιας κοινής ελληνικής γλώσσας και κοινών πολιτικών υποχρεώσεων.

μια Εβραιοϊσπανίδα μυθιστοριογράφος χαρακτήρισε τη Θεσσαλονίκη σαν «παντοτινή πύλη εισόδου» και σαν «το πιο φιλόξενο κέντρο πάνω στη γη»,λόγω της θέσης της ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. «Από αυτήν την πόλη πέρασαν όλοι οι λαοί, την κατέκτησαν, έκαναν στάση σε αυτήν ή την επισκέφτηκαν· μπορεί κανείς να την ονομάσει ξενοδοχείο ανοιχτό σε όλα τα έθνη. Μπορεί κανείς να πει ότι, από την εποχή της Βαβέλ, ο Θεός ουδέποτε δημιούργησε κάτι καλύτερο»

 ...Όπως επισήμανε ο Μαζάουερ, το πρότυπο της περιεκτικής αφήγησης, που έδινε έμφαση στο «υβριδικό πνεύμα» της Θεσσαλονίκης, το ανακάλυψε σε ένα έργο γραμμένο από έναν «ντόπιο ιστορικό» μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων. Ο ντόπιος ιστορικός δεν ήταν άλλος από τον Εβραίο εκπαιδευτικό και τραπεζίτη Ιωσήφ (ή Ζοζέφ) Νεχαμά, ο οποίος έγραψε το βιβλίο του La ville convoitée (Η περιπόθητη πόλη) το 1914 με το ψευδώνυμο P. Risal...(η 7τομος ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από της Ρωμαϊκής εποχής, μέχρι των ημερών μας)
 ...μόνο επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά (1936-1941) γνώρισαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μια σύντομη ανάπαυλα από την εχθρότητα που έτρεφαν εναντίον τους οι γείτονές τους και το κράτος πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
... ο ραβίνος και ιστορικός Μιχαήλ Μόλχο εδραίωσε το 1948 την αντίληψη περί των τριών δεκαετιών που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ως περιόδου παρακμής που κατέληξε στο Ολοκαύτωμα: «Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μειώνουν σταδιακά τη σπουδαιότητα αυτού του σεφαραδιτικού κέντρου [της Θεσσαλονίκης], το οποίο παρακμάζει και αφανίζεται στα χέρια των Ναζί στη διάρκεια της τραγικής χρονιάς του 1943»

Ἡ φωτό τοῦ βιβλίου ἀπό : ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου «Ἡ Θεσσαλονίκη τῶν Ἑβραίων»τοῦ Devin Naar,μέ τίτλον  :

ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΒΡΑΪΚΗ;

Boz del puevlo, boz del sielo. (Φωνή λαού, φωνή ουρανού).
— Εβραιοϊσπανικό ρητό
( τό βρήκαμε  στήν ἰστοσελίδα ΕΔΩ )

Τό συγκεκριμένο βιβλίο ἔχει τιμηθεῖ μέ τά βραβεῖα :

ΕΘΝΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΟΥ ΣΕ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ, 2016 «ΒΡΑΒΕΙΟ EDMUND KEELEY», ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, 2017 (ἐδῶ)

Καί ἐπεί δή μᾶλλον δέν θά θυμᾶστε τόν Edmund Keeley,θά σᾶς τόν θυμήσω :

...Η πιο σκοτεινή μορφή από τους τρεις είναι ο Edmund Keeley, συγγραφεύς και τα σχετικά, που ζει -δήθεν- απομονωμένος σε μια ειδυλλιακή γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και εφ’όρου ζωής ασχολείται με την Ελλάδα. Ξέρει καλά τα Νέα Ελληνικά, έχει παντρευτεί Ελληνίδα και ορθώς κατάλαβε ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ήτανε ό,τι είναι ο Στρατός στην Τουρκία: θεματοφύλακας της διατήρησης της Έθνικής Ιδέας. Έτσι συνέλαβε το σχέδιο να διαλύσει το Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα και ειδικώς το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου, χάρη σε μορφές όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε, από το πρώτο μισό ήδη του 19ου αιώνα, αναδειχθεί σε πεδίο σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων...( Ἀπό ποῦ ἀλλοῦ παρά ἀπό τό θέμα περί προδοτικοῦ  Ε Λ Ι Α Μ Ε Π, ἀλλά καί : Ἐκτροφεῖα «φιδιῶν» ἤ ἀλλιῶς Κολλέγια Ἀνατόλια καί Ἀθηνῶν ! !)

Σύμφωνα με μία έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2014, η Ελλάδα είναι η πιο αντισημιτική χώρα στην Ευρώπη, με το 69% του πληθυσμού της να ενστερνίζεται αντισημιτικές απόψεις.

Ἔγραφε, ἡ ἰσραηλινή ἐφημερίδα Haaretz,σέ ἀφιέρωμά της (2014) στήν Θεσσαλονίκη τόν Μπουτάρη ἀλλά καί τόν ἀντι-σημιτισμό :

Haaretz: Η Θεσσαλονίκη ψάχνει το εβραϊκό παρελθόν Ο ρόλος του Μπουτάρη και οι σύγχρονοι αντισημίτες
δημοσίευμα τό ὁποῖο φιλοξένησε καί ἡ ἰστοσελίδα τῆς ἰσραηλινῆς πρεσβείας  στήν Ἑλλάδα,ἐδῶ.

Ἦταν ἕνα ἀφιέρωμα στήν Θεσσαλονίκη καί τούς πάλαι ποτέ φιλοξενουμένους της πού ἔνοιωθαν ...οἰκοδεσπότες. Μέχρι σήμερα,τό ἴδιο κι᾿ἀπαράλλαχτο,νοιώθουν καί ὁνειρεύονται... ! 



Ἡ Πελασγική