Εἴμαστε πλέον ἀποναζιστικοποιημένοι ; ( μέρος α΄)

Γράφει ὁ  Laurent Guyénot 

 Ο Ron Unz έγραψε στο τελευταίο του άρθρο με τίτλο «Η αληθινή ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου» : 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σίγουρα η πιο κολοσσιαία στρατιωτική σύγκρουση στην ανθρώπινη ιστορία και έγινε το καθοριστικό γεγονός του σύγχρονου κόσμου μας, με τις συνέπειες και την επιρροή του να εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά σημαντικές σχεδόν ογδόντα χρόνια αφότου τα όπλα σίγησαν.

Οι μεγάλοι πόλεμοι συνοδεύονται φυσικά από μεγάλη προπαγάνδα από τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, και αυτό ίσχυε σίγουρα και για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η προπαγάνδα τελικά παγίωσε σε μια παραμορφωμένη ιστορική αφήγηση που έχει γίνει τόσο πανταχού παρούσα στα σχολεία μας, τα μέσα ενημέρωσης και τη δημοφιλή ψυχαγωγία, που θεωρείται αδιάφορα αληθινή και σωστή από σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό μας περισσότερες από τρεις γενιές μετά τα εν λόγω γεγονότα, μερικές φορές με σοβαρά καταστροφικές πολιτικές συνέπειες. Αυτή η ισχυρή συνθετική αφήγηση του «Καλού Πολέμου» εξακολουθεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική πολιτική και την εξωτερική πολιτική μέχρι σήμερα, επομένως η προσπάθεια να ανακατασκευαστεί με ακρίβεια η πραγματικότητα του τι πραγματικά συνέβη πολύ πριν γεννηθούμε σχεδόν όλοι μας φαίνεται ένα χρήσιμο και σημαντικό έργο.

Συμφωνώ. Αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Τσορτσιλική ιστορία» του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (αφού ο Τσώρτσιλ την έγραφε και την έφτιαχνε ταυτόχρονα) είναι η μητέρα όλων των επόμενων ψεμάτων της δυτικής παραποιημένης ιστορίας μας, μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου. Αλλά αυτός είναι επίσης ο Ρουβίκωνας που λίγοι τολμούν να διαβούν, ειδικά στην Ευρώπη, όπου η υποχρέωση πίστης στη νέα αγία τριάδα (Τελική Λύση, Αίθουσες Αερίου, Έξι Εκατομμύρια) έχει εγγραφεί στο νόμο και στο μυαλό κάθε μαθητή, και όπου το μουστάκι του Χίτλερ έχει αντικαταστήσει τα κέρατα του διαβόλου.

Χρειάζονται ηρωικές προσωπικότητες όπως ο Robert Faurisson ή ο Vincent Reynouard (για να αναφέρω μόνο τους Γάλλους ερευνητές με το έργο των οποίων είμαι εξοικειωμένος) για να βαδίσουν το στενό και θυσιαστικό μονοπάτι του αναθεωρητισμού. Οι περισσότεροι από εμάς προτιμούμε να αποφεύγουμε το θέμα.

Η πλύση εγκεφάλου σχετικά με τις ναζιστικές θηριωδίες είναι τόσο βαθιά, τόσο διάχυτη, τόσο έντονη, που πολλοί άνθρωποι που νομίζουν ότι έχουν ξεφύγει από το Μάτριξ συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη λέξη «Ναζί» ως υπερθετικό για το «κακό». Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι δεν μπορούν να εκφράσουν μια πιο έντονη καταδίκη των σημερινών γενοκτονικών Ισραηλινών από το να τους συγκρίνουν με τους Ναζί. Για παράδειγμα εδώ , δεύτερη παράγραφος: 

...το Ισραήλ δολώνει σαδιστικά τους πεινασμένους Παλαιστίνιους με υποσχέσεις για φαγητό, δελεάζοντάς τους στη στενή και συμφορημένη λωρίδα γης εννέα μιλίων που συνορεύει με την Αίγυπτο. Το Ισραήλ και το κυνικά ονομαζόμενο Ανθρωπιστικό Ίδρυμα για τη Γάζα (GHF), το οποίο φέρεται να χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ και τη Μοσάντ, χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο. Δελεάζει τους Παλαιστίνιους στη νότια Γάζα με τον ίδιο τρόπο που οι Ναζί δελέαζαν τους πεινασμένους Εβραίους στο Γκέτο της Βαρσοβίας να επιβιβαστούν σε τρένα για τα στρατόπεδα θανάτου. Ο στόχος δεν είναι να θρέψουν τους Παλαιστίνιους. Κανείς δεν υποστηρίζει σοβαρά ότι υπάρχουν αρκετά τρόφιμα ή κέντρα βοήθειας. Ο στόχος είναι να στριμωχτούν οι Παλαιστίνιοι σε αυστηρά φρουρούμενα συγκροτήματα και να απελαθούν...( Οι τελευταίες μέρες της Γάζας)

  Μακάρι οι επικριτές του Ισραήλ να μην ενδίδουν σε αυτό το είδος φτηνής, ξεπερασμένης ρητορικής. Ακόμα κι αν πιστεύετε, αφού παρακολουθήσατε τόσες πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, ότι οι Ναζί είναι το απόλυτο πρότυπο του ανθρώπινου κακού, χωρίς καμία απολύτως λυτρωτική ιδιότητα, το να αποκαλείτε τους Ισραηλινούς Ναζί είναι κακή στρατηγική. Είναι σαν να σκοράρετε αυτογκόλ. Ανεβάζετε τον αντίπαλό σας στο ακλόνητο έδαφος της υπέρτατης θυματοποίησης, ακόμη και πριν εκφράσετε τα παράπονά σας. Οι Ισραηλινοί αποκαλούν τους εχθρούς τους Ναζί: Ο Νάσερ ήταν Ναζί, ο Σαντάμ ήταν Ναζί, ο Καντάφι ήταν Ναζί, ο αλ-Άσαντ ήταν Ναζί, οι Ιρανοί είναι Ναζί. Το να αποκαλείτε τον Νετανιάχου Ναζί σε αντάλλαγμα δείχνει απλώς πόσο πλύση εγκεφάλου έχετε υποστεί από την Τσώρτσιλική εβραϊκή αφήγηση. (Είναι λίγο σαν να αποκαλείς τον Γιαχβέ Θεό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.)

Άλλωστε, αν δεν μπορεί ποτέ να συμβεί τίποτα χειρότερο από τους Ναζί, τότε τα χειρότερα έχουν περάσει, οπότε γιατί να ανησυχούμε τόσο πολύ; Επιτρέψτε μου να σας πω: τα χειρότερα έρχονται και μακάρι να ήταν ο Εθνικοσοσιαλισμός.

Αυτό που βρίσκω ιδιαίτερα απεχθές είναι αυτοί οι λάτρεις των συνωμοσιών που αναζητούν φασαρία και προσθέτουν παχιά στρώματα ψεμάτων στα επίσημα ψέματα, ενώ ισχυρίζονται ότι σας δίνουν την βαθύτερη αλήθεια. Θα σας πουν ότι οι Ναζί ήταν στην πραγματικότητα πολύ χειρότεροι από ό,τι μας έχουν πει στο σχολικό βιβλίο ιστορίας μας. Εφάρμοζαν σατανικές θυσίες παιδιών που ανάγονται στους Βαβυλώνιους που λάτρευαν τον Μολώχ. Ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Κλάους Μπάρμπι εφηύραν το MK-Ultra (ή μήπως ήταν ο Γιόζεφ Μένγκελε;), και τι δεν μπορούν να κάνουν με το MK-Ultra; Στην πραγματικότητα, μας εξαπάτησαν να πιστέψουμε ότι οι Ναζί έχασαν τον πόλεμο, ενώ στην πραγματικότητα τον κέρδισαν. Αυτοί κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη Νέα Παγκόσμια Τάξη (οι Μπους είναι Ναζί, φυσικά). Μια αεροφωτογραφία του ευρωπαϊκού αρχηγείου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες θα σας δείξει ξεκάθαρα, αν κοιτάξετε λίγο τα μάτια σας, ότι τα SS δημιούργησαν το ΝΑΤΟ. Συχνά με μπερδεύει και με θλίβει η ηχώ που βρίσκουν τέτοιες θεωρίες στο Διαδίκτυο.

Δεν υπάρχει όριο στη σατανική ευρηματικότητα που μπορείτε να αποδώσετε στους Ναζί, και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τους ελεγκτές γεγονότων ή για νομικές κυρώσεις όταν το κάνετε αυτό. Ο καθηγητής Simon Baron-Cohen του Πανεπιστημίου του Cambridge (ξάδερφος του ηθοποιού Sacha Baron-Cohen) δεν χλευάστηκε καθόλου επειδή αφηγήθηκε στο βιβλίο του The Science of Evil (2011) πώς «Ναζί επιστήμονες είχαν κόψει τα χέρια της κυρίας Goldblatt, τα άλλαζαν και τα είχαν ράψει ξανά, έτσι ώστε αν έβαζε τα χέρια της με τις παλάμες προς τα κάτω, οι αντίχειρές της ήταν προς τα έξω και τα μικρά της δάχτυλα προς τα μέσα».[1]

Για ανθρώπους όπως ο Baron-Cohen, ο κύριος σκοπός της δαιμονοποίησης των Ναζί είναι η αγιοποίηση του εβραϊκού λαού ως παγκόσμιου πρωταθλητή του μαρτυρίου, γεγονός που τους δίνει απαλλαγή από το διεθνές δίκαιο και ένα ελεύθερο πέρασμα στη γενοκτονία. Τώρα που γινόμαστε μάρτυρες, ζωντανά, του πραγματικού προσώπου του Ισραήλ και είμαστε σε θέση να αποδομήσουμε τη μυθολογία της εβραϊκής διαρκούς θυματοποίησης, δεν είναι καιρός να αποδομήσουμε και την άλλη πλευρά αυτής της μυθολογίας, αυτό που ο Benton Bradberry έχει ονομάσει «Ο Μύθος της Γερμανικής Κακίας »;

Μια καλή αρχή είναι να συγκρίνουμε, όπως έκανε ο Ρον Ουνζ, αυτόν τον μύθο με τη δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς «την τελευταία δεκαετία περίπου, κανένας εθνικός ηγέτης από τον Αδόλφο Χίτλερ δεν έχει δαιμονοποιηθεί τόσο μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, και αυτή η σχεδόν άνευ προηγουμένου εκστρατεία δυσφήμισης εντάθηκε μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πόλεμος επιβλήθηκε στη Γερμανία, όπως ακριβώς επιβάλλεται στη Ρωσία σήμερα. Όπως μας υπενθυμίζει ο Ρον, άψογοι ιστορικοί όπως ο AJP Taylor ή ο Gerd Schultze-Rhonhof είδαν τις καριέρες τους να καταστρέφονται επειδή «περιέγραψαν με μεγάλη λεπτομέρεια τις τεράστιες προσπάθειες που είχε καταβάλει ο Χίτλερ για να αποφύγει τον πόλεμο και να διευθετήσει τη διαμάχη για τα σύνορα [του Danzig], αφιερώνοντας ακόμη και πολλούς μήνες σε άκαρπες διαπραγματεύσεις και προσφέροντας εξαιρετικά λογικούς όρους». Ο David Irving φυλακίστηκε επειδή απέδειξε ότι ο μεγαλύτερος πολεμοκάπηλος ήταν ο Τσόρτσιλ, ένας «μέθυσος αλήτης» όπως τον αποκαλούσε συστηματικά ο Ρούσβελτ , ο οποίος κυριολεκτικά αγοράστηκε και ανήκε σε εβραϊκά συμφέροντα.

Η πρωταρχική ευθύνη της Βρετανίας στην έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν σημαίνει ότι ο Χίτλερ είναι άμοιρος ευθυνών. Ως μη ειδικός στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορώ μόνο να εκφράσω τη γενική μου εντύπωση: δεδομένης της υπερβολικής αυτοπεποίθησης του Χίτλερ στην σχεδόν μεσσιανική του αποστολή, η ανάληψη της στρατιωτικής διοίκησης στις 4 Φεβρουαρίου 1938 ήταν ένα σοβαρό λάθος: ποτέ μην δώσεις στρατό σε έναν προφήτη. Ο Χίτλερ ήταν επίσης ασυγχώρητα αφελής στη μυστική του συμφωνία με τον Στάλιν, δηλαδή στην υπόθεσή του ότι, αν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Ανατολική Πολωνία ενώ αυτός εισέβαλε στο δυτικό τμήμα, η Αγγλία δεν θα κήρυττε τον πόλεμο. Σίγουρα ξεπεράστηκε από τον Στάλιν, ο οποίος περίμενε δύο εβδομάδες για να εισβάλει στην Πολωνία, παριστάνοντας τον απελευθερωτή και όχι τον επιτιθέμενο.

Αλλά τα ελαττώματα και τα λάθη του Χίτλερ δεν αλλάζουν το γεγονός ότι ο Χίτλερ παρασύρθηκε σε έναν πόλεμο με την Αγγλία που δεν ήθελε ποτέ, έναν πόλεμο που διεξήχθη από τους Βρετανούς με τόσο παράλογη βαρβαρότητα που αναγκάστηκαν να κατασκευάσουν τον μύθο της γερμανικής τερατουργίας για να δικαιολογήσουν και να ελαχιστοποιήσουν τα δικά τους εγκλήματα πολέμου σε σύγκριση. Αυτό εξηγείται από τον Maurice Bardèche στο βιβλίο του «Νυρεμβέργη ή η Γη της Επαγγελίας» , που εκδόθηκε το 1948, το πρώτο αναθεωρητικό βιβλίο όλων των εποχών, για το οποίο ο Bardèche καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους:

Δεν είναι αλήθεια ότι οι Γερμανοί ήταν «τέρατα»: τα έθνη που δεν δίστασαν να αγοράσουν τη νίκη τους με τις ζωές 2.650.000 Γερμανών πολιτών, δηλαδή με 2.650.000 ζωές Γερμανών εργατών, ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών, δεν έχουν το δικαίωμα να τους επικρίνουν.

Τα πραγματικά τέρατα στον πόλεμο δεν ήταν οι Γερμανοί, και ο χειρότερος εγκληματίας πολέμου δεν ήταν ο Χίτλερ. Αν νομίζετε ότι ήταν, τότε σας προτείνω να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ Hellstorm βασισμένο στο βιβλίο του Thomas Goodrich (ή, αν έχετε μόνο έξι λεπτά, αυτή την ταινία μικρού μήκους για τη Δρέσδη).

συνεχίζεται ...

ἀπό : unz.com

Εἴμαστε πλέον ἀποναζιστικοποιημένοι ;  ( μέρος β΄) 

Ἡ Πελασγική