Εἴμαστε πλέον ἀποναζιστικοποιημένοι ; ( μέρος β΄)

φωτό

Ο Εθνικοσοσιαλισμός ως αντιατομικισμός

Τι ήθελαν, λοιπόν, οι Εθνικοσοσιαλιστές, αν δεν ήθελαν πόλεμο; «Αν η Θεία Πρόνοια διαφυλάξει τη ζωή μου», δήλωσε ο Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου 1942, «η υπερηφάνειά μου θα είναι τα μεγάλα έργα ειρήνης που εξακολουθώ να σκοπεύω να δημιουργήσω».[2]Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα είχε κάνει ο Εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία και την Ευρώπη, αν δεν υπήρχε πόλεμος ή αν η Γερμανία είχε κερδίσει τον πόλεμο, αλλά μπορούμε ακόμα να δούμε τι πέτυχε μεταξύ 1933 και 1940. Ας ρωτήσουμε τον πρώην Βρετανό πρωθυπουργό David Lloyd George. Αφού επισκέφθηκε τη Γερμανία το 1936, έγραψε ( Daily Express , 17 Σεπτεμβρίου 1936)  φωτό κάτω :

Τώρα έχω δει τον διάσημο Γερμανό ηγέτη και επίσης κάτι από τη μεγάλη αλλαγή που έχει επιφέρει. ... δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει επιτύχει μια θαυμάσια μεταμόρφωση στο πνεύμα του λαού, στη στάση του ο ένας απέναντι στον άλλον και στις κοινωνικές και οικονομικές του προοπτικές. Δικαίως ισχυρίστηκε στη Νυρεμβέργη ότι σε τέσσερα χρόνια το κίνημά του είχε δημιουργήσει μια νέα Γερμανία. Δεν είναι η Γερμανία της πρώτης δεκαετίας που ακολούθησε τον πόλεμο [Α' Παγκόσμιο Πόλεμο] - συντετριμμένη, αποθαρρυμένη και σκυμμένη με ένα αίσθημα ανησυχίας και αδυναμίας. Τώρα είναι γεμάτη ελπίδα και αυτοπεποίθηση, και με μια ανανεωμένη αίσθηση αποφασιστικότητας να ζήσει τη ζωή της χωρίς παρεμβολές από οποιαδήποτε επιρροή εκτός των συνόρων της. Υπάρχει για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο ένα γενικό αίσθημα ασφάλειας. Ο λαός είναι πιο χαρούμενος. Υπάρχει ένα μεγαλύτερο αίσθημα γενικής ευθυμίας πνεύματος σε όλη τη χώρα. Είναι μια πιο ευτυχισμένη Γερμανία. Το είδα παντού, και Άγγλοι που γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου και που γνώριζαν καλά τη Γερμανία εντυπωσιάστηκαν πολύ από την αλλαγή. Ένας άνθρωπος έχει πετύχει αυτό το θαύμα. Είναι γεννημένος ηγέτης ανθρώπων. Μια μαγνητική και δυναμική προσωπικότητα με έναν ενιαίο σκοπό, μια αποφασιστική θέληση και μια ατρόμητη καρδιά. ... Όσον αφορά τη δημοτικότητά του, ειδικά μεταξύ των νέων της Γερμανίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Οι ηλικιωμένοι τον εμπιστεύονται· οι νέοι τον λατρεύουν. Δεν είναι ο θαυμασμός που αποδίδεται σε έναν δημοφιλή ηγέτη. Είναι η λατρεία ενός εθνικού ήρωα που έσωσε τη χώρα του από την απόλυτη απελπισία και την υποβάθμιση.[3]

Δεν υπάρχει αμφιβολία για τα εξαιρετικά επιτεύγματα του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία κατά τη διάρκεια των επτά ετών ειρήνης του Χίτλερ, παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα βρισκόταν υπό αυστηρό οικονομικό μποϊκοτάζ, το οποίο ξεκίνησε επίσημα τον Μάρτιο του 1933 από τον δικηγόρο της Wall Street, συνιδρυτή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας και ένθερμο σιωνιστή Samuel Untermeyer.

Θα έπρεπε αυτά τα επιτεύγματα να καταδικαστούν επειδή βασίστηκαν σε λάθος ιδεολογία (σε ένα αντίστροφο επιχείρημα από αυτό που λέγεται για τον κομμουνισμό, υποτίθεται ότι ήταν μια καλή ιδέα που εφαρμόστηκε άσχημα); Τι ήταν η ναζιστική ιδεολογία;

Όπως ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ήταν ολιστικός, ηρωικός και θυσιαστικός - δηλαδή, ολοκληρωτικός και αντιδημοκρατικός. «Αν αναρωτηθούμε ποιες δυνάμεις συντηρούν ένα κράτος, μπορούμε να τις ομαδοποιήσουμε όλες σε μία κατηγορία: την ικανότητα και την προθυμία ενός ατόμου να θυσιαστεί για το σύνολο. Αυτές οι αρετές δεν έχουν καμία σχέση με την οικονομία. Μπορούμε να το δούμε αυτό από το απλό γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν θυσιάζεται ποτέ για την οικονομία» ( Ο Αγών μου 129). [4]

Αυτό το πνεύμα της τοποθέτησης της ευημερίας της κοινότητας πάνω από τα προσωπικά συμφέροντα του εγώ κάποιου, είναι το πρώτο ουσιαστικό στοιχείο για κάθε πραγματικά ανθρώπινο πολιτισμό. Μόνο αυτό το πνεύμα έχει επιφέρει όλα τα μεγάλα έργα της ανθρωπότητας. Φέρνει μόνο μια μικρή ανταμοιβή στον δημιουργό, αλλά πλούσιες ευλογίες στις μελλοντικές γενιές. Μόνο αυτό καθιστά δυνατό να κατανοήσουμε πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι μπορούν να αντέξουν μια άθλια αλλά έντιμη ζωή γεμάτη μόνο με φτώχεια και ασημαντότητα. Γνωρίζουν ότι θέτουν τα θεμέλια για την ύπαρξη της κοινότητας. Κάθε εργάτης, κάθε αγρότης, κάθε εφευρέτης και κάθε δημόσιος υπάλληλος που εργάζεται χωρίς ποτέ να επιτύχει ευτυχία και ευημερία είναι ένας πυλώνας αυτού του υψηλού ιδανικού, παρόλο που το βαθύτερο νόημα των πράξεών του είναι για πάντα κρυμμένο από αυτόν. ( Ο Αγών μου 263)

Μπορεί να μην μας αρέσει μια τέτοια άποψη, αλλά προφανώς η αποτυχία των φιλελεύθερων δημοκρατιών να διατηρήσουν τον κοινωνικό ιστό στη Δύση την καθιστά άξια εξέτασης.

Εθνικοσοσιαλιστικός ρατσισμός

Τι γίνεται με τον ρατσισμό του Χίτλερ; Ο στόχος του, όπως εξήγησε στο "Ο Αγών μου", ήταν να δημιουργήσει ένα "εθνικιστικό κράτος βασισμένο στη φυλή". Πίστευε ότι η πιο πολύτιμη κληρονομιά ενός έθνους ήταν γενετική και ότι το πιο ιερό καθήκον ανδρών και γυναικών ήταν να τη διαφυλάξουν. Σήμερα, αυτό μπορεί να ακούγεται μη ρεαλιστικό και αντιδραστικό, ειδικά στην Αμερική (το "Χωνευτήρι"). Και ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη ότι η προσωπική κατανόηση της "φυλής" από τον Χίτλερ διέφερε από τον δημόσιο λόγο του (εξέφρασε κατ' ιδίαν την άποψη ότι η φυλή ήταν πνευματική και πολιτιστική και όχι αυστηρά γενετική), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άποψή του για τους Σλάβους, για παράδειγμα, ήταν προκατειλημμένη. Οι κοινωνίες βασίζονται σε κοινωνικά συμβόλαια όσο και στη συγγένεια, και η εθνογένεση δεν είναι μια καθαρά γενετική διαδικασία. Στο "Der Rassenkampf" , που εκδόθηκε το 1883, ο Ludwig Gumplowicz συμπεριέλαβε όχι μόνο την εξ αίματος συγγένεια, αλλά και την εκπαίδευση, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα έθιμα και το δίκαιο, ως βάση των "συγγενικών συναισθημάτων" που συνθέτουν μια ομοιογενή κοινωνία.

( Madison Grant « Το πέρασμα της Μεγάλης Φυλής» , φωτό) 

Αλλά και πάλι, ο Χίτλερ ήταν άνθρωπος της εποχής του. Στην πραγματικότητα, η αντίληψή του για την ανωτερότητα της Άριας φυλής δεν διέφερε πολύ από τον Αγγλοσαξονισμό που είχε ακμάσει στη βικτωριανή Αγγλία και ήταν ακόμα εξαιρετικά δημοφιλής στους βρετανικούς αριστοκρατικούς κύκλους. Ήταν ακόμη πιο νηφάλια από την προπαγάνδα του «Αμερικανικού Πεπρωμένου» που άκμασε κατά τη διάρκεια του Μεξικανικού Πολέμου, υποστηρίζοντας ότι «οι Αγγλοσάξονες ήταν μια ανώτερη φυλή προορισμένη να κυριαρχήσει σε άλλες φυλές ή να εξασφαλίσει την εξαφάνισή τους».[5]Το βιβλίο του

Madison Grant « Το πέρασμα της Μεγάλης Φυλής», συγκλονιστικά ρατσιστικό, εκδόθηκε λιγότερο από δέκα χρόνια πριν από το «Ο Αγών μου».

Σε σύγκριση με το Grant, οι ευγονικές απόψεις του Χίτλερ ήταν επίσης μάλλον μετριοπαθείς. Δεδομένου ότι η ευγονική είναι ένα βασικό στοιχείο του σκοτεινού θρύλου του ναζισμού, πρέπει να υπενθυμιστεί ότι η «ευγονική» επινοήθηκε από τον Βρετανό Francis Galton, ξάδερφο του Κάρολου Δαρβίνου, για να διορθώσει την διεστραμμένη επίδραση του πολιτισμού που «μειώνει την αυστηρότητα της εφαρμογής του νόμου της φυσικής επιλογής και διατηρεί αδύναμα ζωές που θα είχαν χαθεί σε βάρβαρες χώρες» (Galton, Hereditary Genius, 1869). Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ τυχαίνει να ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ευγονικής και διετέλεσε επίτιμος αντιπρόεδρος του Πρώτου Διεθνούς Συνεδρίου Ευγονικής το 1912. «Η βελτίωση της βρετανικής φυλής είναι ο στόχος μου στη ζωή», έγραψε στον ξάδερφό του Ivor Guest στις 19 Ιανουαρίου 1899. Τον Δεκέμβριο του 1910, ως Υπουργός Εσωτερικών, ο Τσόρτσιλ έγραψε μια επιστολή στον Herbert Henry Asquith, δηλώνοντας ότι «Η αφύσικη και ολοένα και ταχύτερη ανάπτυξη των τάξεων των Αδύναμων και των Παράφρονων, σε συνδυασμό με έναν σταθερό περιορισμό μεταξύ όλων των οικονόμων, ενεργητικών και ανώτερων γενεών, αποτελεί εθνικό και φυλετικό κίνδυνο για τον οποίο είναι αδύνατο να υπερεκτιμηθεί» (βλ. εδώ ).

Έτσι, αν ο ρατσισμός και οι ευγονικές απόψεις του Χίτλερ απείχαν πολύ από το να είναι ριζοσπαστικές με βάση τα βρετανικά ή αμερικανικά πρότυπα, τι έκανε τον Χίτλερ τόσο απαράδεκτο για τις βρετανικές και αμερικανικές ελίτ; Η απάντηση είναι απλή: ήταν η έντονη εχθρότητά του προς τους Εβραίους.

Σε αντίθεση με την ιουδαιοφοβία του Χίτλερ, η αγγλοσαξονική φυλετική υπερηφάνεια των βρετανικών ελίτ είχε συνδυαστεί με μια ισχυρή ιουδαιοφιλία από την εποχή του Oliver Cromwell. Αυτό ήταν πιο έκδηλο σε αυτό που είναι γνωστό ως Αγγλο-ισραηλισμός, τη θεωρία ότι οι Άγγλοι είναι οι άμεσοι απόγονοι των Εβραίων (των χαμένων φυλών του Ισραήλ). Ότι αυτή η παράξενη θεωρία παρέμεινε ισχυρή σε όλη τη βικτωριανή εποχή,[6]μαρτυρά την πολιτιστική άνοδο των Εβραίων έναντι της βρετανικής αριστοκρατίας. Ο Τσόρτσιλ έτρεφε για τους Εβραίους τη μέγιστη εκτίμηση και οι σκέψεις του, όπως είπε κάποτε, ήταν «99 τοις εκατό ταυτόσημες» με εκείνες του σιωνιστή λομπίστα Chaim Weizmann.[7]Έγραψε το 1920 ένα άρθρο για την Illustrated Sunday Herald με τίτλο «Σιωνισμός εναντίον Μπολσεβικισμού: Ένας αγώνας για την ψυχή του εβραϊκού λαού», το οποίο στην πραγματικότητα ήταν μια διαφήμιση για τον Σιωνισμό (το μήνυμα ήταν: αν δεν υποστηρίξεις τον Σιωνισμό, θα έχεις Μπολσεβικισμό, ακριβώς αυτό που έλεγε ο Herzl στον Γερμανό Κάιζερ). Ξεκίνησε με τα εξής λόγια: 

«Σε μερικούς ανθρώπους αρέσουν οι Εβραίοι και σε μερικούς όχι. Αλλά κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να αμφιβάλλει για το γεγονός ότι είναι πέρα ​​από κάθε αμφιβολία η πιο τρομερή και η πιο αξιοσημείωτη φυλή που έχει εμφανιστεί ποτέ στον κόσμο».

Ο Χίτλερ εναντίον της «Πανεβραϊκής προφητείας»

Για να εντάξουμε τον ρατσισμό του Χίτλερ στο συγκεκριμένο πλαίσιο, πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον ρατσισμό που επικρατούσε μεταξύ εξέχοντων Εβραίων όπως ο Benjamin Disraeli, στον οποίο ο Χίτλερ αναφέρθηκε περισσότερες από μία φορές: «Ο Βρετανός Εβραίος, Λόρδος Benjamin Disraeli, είπε κάποτε ότι το φυλετικό ζήτημα είναι το κλειδί για την παγκόσμια ιστορία. Εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές έχουμε ανατραφεί με αυτή την πεποίθηση», είπε στις 26 Απριλίου 1942.[8]

«Τα πάντα είναι φυλή—δεν υπάρχει άλλη αλήθεια», είχε γράψει ο Disraeli μέσα από τον ημι-αυτοβιογραφικό χαρακτήρα τριών από τα μυθιστορήματά του .[9] Σύμφωνα με τη Hannah Arendt, Disraeli ήταν «φανατικός των φυλών», ο οποίος είχε «αναπτύξει ένα σχέδιο για μια Εβραϊκή Αυτοκρατορία στην οποία οι Εβραίοι θα κυβερνούσαν ως αυστηρά διαχωρισμένη τάξη».[10]

Ο εβραϊκός ρατσισμός δεν ήταν καθόλου μια περαστική τάση: είναι η ουσία της εβραϊκής ταυτότητας. Όταν ο Χίτλερ έγραψε ότι «η θρησκεία του Μωσαϊκού Νόμου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δόγμα για τη διατήρηση της εβραϊκής φυλής» ( Ο Αγών μου 128), απηχούσε αυτό που έλεγαν πολλοί Σιωνιστές, όπως ο Ze’ev Jabotinsky ή Benzion Netanyahu,. Δεν ήταν ο Χίτλερ, αλλά ο Jabotinsky που έγραψε στην Επιστολή του για την Αυτονομία, περίπου είκοσι χρόνια πριν από το "Mein Kampf" :

Ένας Εβραίος που μεγαλώνει ανάμεσα σε Γερμανούς μπορεί να υιοθετήσει γερμανικά έθιμα, γερμανικές λέξεις. Μπορεί να είναι πλήρως διαποτισμένος με αυτό το γερμανικό υγρό, αλλά ο πυρήνας της πνευματικής του δομής θα παραμένει πάντα εβραϊκός, επειδή το αίμα του, το σώμα του, ο φυσικός-φυλετικός του τύπος είναι εβραϊκά. ... Η διατήρηση της εθνικής ακεραιότητας δεν είναι αλλιώς δυνατή  παρά μόνο με τη διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας.[11]

Ο Χίτλερ προερχόταν από μια γερμανική ιουδαιοφοβική παράδοση, η οποία περιελάμβανε τους Fichte, Nietzsche, Kant, Hegel, και Schopenhauer (ο Χίτλερ είπε ότι μετέφερε το έργο του τελευταίου «καθ' όλη τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου»).[12] Ένιωθε έντονα την διαβρωτική δύναμη των Εβραίων. Θεωρούσε τους Εβραίους όχι μόνο υπεύθυνους για τις μπολσεβίκικες εξεγέρσεις που είχαν σχεδόν κυριεύσει τη χώρα του, αλλά και ως την πηγή της ηθικής διαφθοράς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αν ο γερμανικός λαός επρόκειτο να σχηματίσει ξανά έναν υγιή οργανισμό, πίστευε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να εκτεθούν ως ένα ξένο και παρασιτικό έθνος και να περιοριστεί η δημόσια επιρροή τους.

Η ζωή του Εβραίου ως παράσιτου μέσα στο σώμα άλλων εθνών και κρατών... τον ωθεί να λέει ψέματα, και μάλιστα τακτικά και μεθοδικά, με έναν εύτακτο, επαγγελματικό τρόπο, που του έρχεται τόσο φυσικά όσο τα ζεστά ρούχα σε όσους ζουν σε ψυχρά κλίματα. Η ζωή του μέσα σε ένα έθνος μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν πείσει τον λαό ότι οι Εβραίοι δεν είναι ξεχωριστός λαός, αλλά απλώς μια «θρησκευτική κοινότητα», αν και ασυνήθιστη. Αλλά αυτό από μόνο του είναι το πρώτο μεγάλο ψέμα. (Ο Αγών μου 270)

Ο Χίτλερ έγραψε στο Mein Kampf, τόμος 2: «Αν τα τρέχοντα γεγονότα αφεθούν να εξελιχθούν ανεμπόδιστα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η πραγματοποίηση της πανεβραϊκής προφητείας και ο Εβραίος θα καταβροχθίσει τους λαούς της γης και θα γίνει ο κύριός τους» ( Mein Kampf 413). Ο Hermann Goering συμμεριζόταν το όραμα του Χίτλερ: «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι ένας Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Είναι ένας μεγάλος φυλετικός πόλεμος. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για το αν ο Γερμανός και ο Άριος θα επικρατήσει εδώ ή αν ο Εβραίος θα κυβερνήσει τον κόσμο, και αυτό είναι που αγωνιζόμαστε εκεί έξω».[13] Οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο. Ο Benton Bradberry έχει να πει τα εξής για το αποτέλεσμα, στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου του, Ο Μύθος της Γερμανικής Κακίας :

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η λευκή φυλή κυριαρχούσε στον κόσμο. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε στον Δυτικό Πολιτισμό ένα θανάσιμο πλήγμα, αν και η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε ανακάμψει από αυτό. Αλλά σήμερα, περίπου έξιμισι δεκαετίες μετά τον καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί, η λευκή ευρωπαϊκή φυλή αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της τελικής εξαφάνισης. Το ποσοστό γεννήσεών της κυμαίνεται τώρα κάτω από το όριο συντήρησης του πληθυσμού, ενώ ορδές μη λευκών, μη χριστιανών μεταναστών συρρέουν από παντού - τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες - μολύνοντας, αραιώνοντας, διασπείροντας και βαλκανοποιώντας τους κάποτε ομοιογενείς πληθυσμούς μας, σε σημείο που η διαδικασία φαίνεται πλέον μη αναστρέψιμη. Αν «η δημογραφία είναι το πεπρωμένο», τότε το πεπρωμένο της Δύσης βρίσκεται σε αδυσώπητη παρακμή, ενώ η τύχη του Διεθνούς Εβραϊσμού βρίσκεται σε άνοδο.[14]

Ο Frederick Lindemann (1886-1957), Εβραίος σύμβουλος του Τσώρτσιλ σε καιρό πολέμου,[15] και η έμπνευση για τον «στρατηγικό» βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων, είπε στο τέλος της ζωής του: «Ξέρετε τι θα θεωρήσουν οι μελλοντικοί ιστορικοί ως το πιο σημαντικό γεγονός αυτής της εποχής; ... Θα είναι η παραίτηση του Λευκού άνδρα».[16] Με άλλα λόγια, η ήττα των Ναζί σηματοδότησε την αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού. Αυτό που έκαναν οι Ναζί, θα το πληρώνουν οι Ευρωπαίοι γκογίμ, αιώνια, ή τουλάχιστον μέχρι να καταστραφούν ηθικά, ψυχολογικά, δημογραφικά, γενετικά. Το παράλογο «Morgenthau Plan» του 1944 εναντίον της Γερμανίας δεν εφαρμόστηκε πλήρως, αλλά η εβραϊκή εκδίκηση εξελίχθηκε σε ένα πιο μακροπρόθεσμο σχέδιο.

Πολλά από αυτά που συμβαίνουν στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές κοινωνίες είναι το σκόπιμο τελικό αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε με το πρόσχημα της αποναζιστικοποίησης. Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό από την ακόλουθη δήλωση του ακτιβιστή της Ένωσης κατά της Δυσφήμισης,  Earl Raab, στο Jewish Bulletin το 1993 (απόσπασμα από το βιβλίο του Kevin MacDonald, The Culture of Critique ):

Το Γραφείο Απογραφής μόλις ανέφερε ότι περίπου το ήμισυ του αμερικανικού πληθυσμού σύντομα θα είναι μη λευκοί ή μη Ευρωπαίοι. Και όλοι θα είναι Αμερικανοί πολίτες. Έχουμε ξεπεράσει το σημείο όπου ένα ναζιστικό-άρειο κόμμα θα είναι σε θέση να επικρατήσει σε αυτή τη χώρα. Εμείς [οι Εβραίοι] τροφοδοτούμε το αμερικανικό κλίμα αντίθεσης στη μισαλλοδοξία εδώ και περίπου μισό αιώνα. Αυτό το κλίμα δεν έχει ακόμη τελειοποιηθεί, αλλά η ετερογενής φύση του πληθυσμού μας τείνει να το καθιστά μη αναστρέψιμο - και κάνει τους συνταγματικούς μας περιορισμούς κατά της μισαλλοδοξίας πιο πρακτικούς από ποτέ.[17]

Τελικά, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αναθεωρητισμός του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι σημαντικός, όχι μόνο ως ακαδημαϊκή επιδίωξη της ιστορικής αλήθειας, αλλά και ως αναζήτηση της βασικής αιτίας της δύσκολης κατάστασής μας.

Ο Χίτλερ πίστευε ότι το να έχεις πολλά λευκά παιδιά ήταν καλή ιδέα, οπότε η αποναζιστικοποίηση απαιτούσε να διδάξουμε στους νέους ότι είναι μια ναζιστική ιδέα. Οι άνθρωποι με το ισχυρότερο αίσθημα γενεαλογικής και εθνικής αλληλεγγύης έχουν σβήσει αυτό το αίσθημα από εμάς, μετατρέποντας τις κοινωνίες μας σε μια συλλογή ατόμων που ανταγωνίζονται για τη δική τους μοναδική σημασία στο σύμπαν. Βλέπουμε τη θλίψη, τη μοναξιά και την τρέλα που προκύπτουν από αυτόν τον πολιτιστικό προγραμματισμό.

Αλλά ποιος φταίει πραγματικά; Σε ένα από τα καλύτερα έργα του που μόλις δημοσιεύτηκε στο UR, ο Kevin Barrett συμβουλεύει τους λευκούς εθνικιστές να διαβάσουν τα σονέτα του Σαίξπηρ 1 έως 17, «τα λεγόμενα σονέτα αναπαραγωγής», και να συνειδητοποιήσουν ότι:

Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, αλλά ότι οι λευκοί δεν έχουν πλέον αρκετά παιδιά για να αναπληρώσουν τον εαυτό τους, επειδή έχουν εθιστεί στην άνεση και τη βραχυπρόθεσμη ευχαρίστηση εις βάρος των μακροπρόθεσμων αναπαραγωγικών χαρών και βασάνων. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί θυμωμένοι νέοι incels, φεμινίστριες και άλλοι που θα γεράσουν και πιθανότατα θα τελειώσουν τη ζωή τους ως μοναχικοί ηλικιωμένοι άνδρες ή αυτό που λέει ο JD Vance οι « κυρίες χωρίς παιδιά με γάτες» .

Ο Σαίξπηρ σίγουρα μπορεί να μας βοηθήσει, αλλά το ίδιο μπορεί και ένας άλλος διάσημος αντισημίτης λευκός εθνικιστής θεωρητικός συνωμοσίας. Η «Αλήθεια της 11ης Σεπτεμβρίου» και η «Αλήθεια του Kennedy» είναι σημαντικές, αλλά όσοι αναζητούν πραγματικά την αλήθεια πρέπει να μελετήσουν τον αναθεωρητισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και να ακούσουν την ιστορία των ηττημένων . Γιατί εμείς είμαστε οι ηττημένοι.

Ἀπό : unz.com

Εἴμαστε πλέον ἀποναζιστικοποιημένοι ;  ( μέρος α΄) 

Εἰλικρινῶς χάρηκα καί αἰσθάνθηκα ὄμορφα πού φιλοξένησα τό θέμα αὐτό. Ἐπεί δή πιστεύω πώς γίνεται ξεκάθαρο, στούς περισσότερους πλέον, ποιός ἦταν ὁ πραγματικός σκοπός τοῦ Β΄Π.Π., τί ἐπεδιώχθη μέσω αὐτοῦ καί πόσο ἔχει περάσει στό μεδούλι τῶν ἑπομένων γενεῶν καί στό dna ( κάτι σάν πληροφορία ἀποναζιστικοποίησης ) ἐν κατακλείδι τῶν σημερινῶν γενεῶν, πώς τό μεγαλύτερο κακό ἦταν οἱ Ναζί καί πόσο μακριά πρέπει νά σταθῇ ἀπό αὐτό, ὁλόκληρος ὁ κόσμος, δῆλα δή αὐτό πού λέγεται ἀποναζιστικοποίησις. Τό σχέδιο, ὀ τελικός σκοπός εἶναι ἡ καταστροφή τῆς Λευκῆς Φυλῆς, διότι αὐτός ἦταν πάντα ὁ περιούσιος σκοπός. Ἔμ πῶς ἀλλιῶς θά ἐπικρατήσουν ;  

Διαβᾶστε καί βᾶλτε το καλά στό μυαλό σας. Διαδῶστε, ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας κι᾿ὅπου μπορεῖ, διότι οἱ καιροί οὐ μενετοί ! 

Εὐχαριστῶ Pat ...

Ἡ Πελασγική