Ὁ Τράμπ ἐπέλεξε τήν πολεμική ὀδό ;

Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister

Στον καθεδρικό ναό από ατσάλι και φθορίζοντα φώτα, όπου ο Τραμπ κάποτε ανακοίνωσε απελάσεις κατά εκατομμύρια, τα στασίδια στέκονται τώρα άδεια. Αυτή η κρίση, η οποία υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε από την πατρίδα, όπου κάθε παράνομη παρουσία θα αντιμετωπιζόταν οριστικά, έχει εξαφανιστεί. Καμία πομπή απομάκρυνσης, καμία βροντερή έξοδος. Αντ' αυτού, η Αμερική στρέφεται για άλλη μια φορά ανατολικά, δελεασμένη από ξόρκια χαραγμένα στους πολεμικούς πάπυρους αρχαίων πολεμοκάπηλων. Ο μηχανισμός απελάσεων σκουριάζει σιωπηλά, ενώ τα βομβαρδιστικά της Πολεμικής Αεροπορίας κάνουν πρόβες πάνω από τους ουρανούς της ερήμου. Το φάντασμα του Edgar Allan Poe περνάει από τους μαρμάρινους διαδρόμους του Πενταγώνου, απαγγέλλοντας στίχους από το « Σκουλήκι Κατακτητής », σαν να λέει: η αυλαία σηκώθηκε, η τραγωδία ξαναρχίζει και ο ανόητος φοράει ένα στέμμα από ξένα αστέρια.

Το Ιράν, αρχαίο και καλυμμένο με πέπλο, στέκεται μπροστά στην αμερικανική αυτοκρατορία όπως ο "Οίκος των Άσερ" πριν από την κατάρρευσή του: μεγαλοπρεπές, τρεμάμενο, βουτηγμένο σε προφητείες και θλίψεις. Ο Τραμπ διαβάζει από περγαμηνές που παραδίδονται από ξένα χέρια, υπόσχοντας πόλεμο κάτω από ημισέληνους και κάτω από πετρελαϊκές φλόγες. Το όνειρο της αμερικανικής κυριαρχίας καταρρέει κάτω από αυτή την παράξενη πίστη, μια αφοσίωση που συνδέει την Ουάσινγκτον περισσότερο με τη μοίρα της Ιερουσαλήμ παρά με τις σκουριασμένες πόλεις των Αππαλάχιων ή τις τσιμεντένιες ουλές του Σικάγο. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο διαυγής Πόε κλαίει στις σκιές του Λάνγκλεϊ, όπου σενάρια ξένης αιματοχυσίας μοιράζονται σαν ιερά γραφή. Το ιερό έδαφος του Ιράν φέρει τώρα τα σημάδια της αμερικανικής οργής, ακόμα και όταν οι Αμερικανοί περιπλανώνται άνεργοι, εθισμένοι, προσευχόμενοι για μια διαφορετική απελευθέρωση.

Η προδοσία δεν φοράει μάσκα. Περπατάει στο φως της ημέρας, με συνθήματα μεγαλείου στραμμένα προς πυραύλους και κυρώσεις. Ενώ οι παραμεθόριες πόλεις παραμένουν διαπερασμένες από βία, ενώ οι πόλεις ζητούν τάξη, ο Τραμπ μιλάει τη γλώσσα της αποκάλυψης που προορίζεται για περσικά αυτιά. Το όνειρο του «Πρώτα η Αμερική» διαλύεται, αντικαθίσταται από ένα όραμα βουτηγμένο στη φωτιά της Παλαιάς Διαθήκης, μεταφρασμένο μέσω των απεσταλμένων του Νετανιάχου και πωλείται ως στρατηγική. Το Ιράν γίνεται το θέατρο, ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο τύμβος της θυσίας. Οι απελάσεις ξεθωριάζουν σαν τον χτύπο της αποκαλυπτικής καρδιάς κάτω από τα πατώματα που είναι επενδυμένα με φιλοδοξία και ψεύτικες συμμαχίες. Ο πόλεμος δεν έχει ποίηση, αν και τον γράφουν σαν η ίδια η αποκάλυψη να απαιτεί αυτή την απολογισμό.

Στα ανεμοδαρμένα οροπέδια του Ιράν, όπου οι ποιητές κάποτε τραγουδούσαν για τουλίπες που ανθίζουν από αίμα μαρτύρων, τα αμερικανικά drones τώρα μουρμουρίζουν μοιρολόγια στον ρυθμό του μηχανοποιημένου ευαγγελίου. Ο Τραμπ, που κάποτε μιλούσε για την ιερότητα των τειχών, τώρα μιλάει για την ιερότητα των επιθέσεων: ακρίβεια, αντίποινα, καθαρισμός μέσω της φωτιάς. Τα γεράκια τον έχουν πείσει, ίσως μέσα από όνειρα, ίσως μέσα από οράματα ζωγραφισμένα με λάδι και θεϊκή εντολή, ότι το Ιράν κρατά το κλειδί της σταθερότητας. Ωστόσο, το κλειδί που παραδόθηκε από τους νεοσυντηρητικούς δεν ανοίγει καμία πόρτα στο αμερικανικό έδαφος. Αντίθετα, κλειδώνει το έθνος μέσα σε έναν τάφο σε σχήμα φυλακίου, βαρύ από άμμο και καταστροφή. Από τα βάθη των θόλων της Shiraz ( ἀρχαία Περσίς ) και της Qom, το πνεύμα της αντίστασης ξυπνά, τυλιγμένο σε ρόμπες εκδίκησης, προσευχόμενο στον ουρανό, καθώς τα κοράκια κάνουν κύκλους για άλλη μια φορά.

Κάθε βήμα προς το Ιράν είναι ένα βήμα μακριά από τον ιδρυτικό όρκο. Η Δημοκρατία, κάποτε κυρίαρχη και δεμένη στο αίμα με τους δικούς της, τώρα εκτελεί τελετουργίες που υπαγορεύονται από τους ιερείς του αέναου πολέμου. Η αμερικανική νεολαία αιμορραγεί για συμφέροντα που δεν κατονομάζει, για θεούς που δεν λατρεύει, σε γη που δεν γνωρίζει. Η παρουσία του Πόε παραμένει σε κάθε αίθουσα ενημέρωσης, η φωνή του θροΐζει σαν καταραμένος άνεμος, ρωτώντας ξανά και ξανά: «Είναι όλα όσα βλέπουμε ή φαίνεται σαν ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο;» Η απάντηση έρχεται με κραδασμούς από το  Isfahan, με κραυγές από τα σοκάκια της Δαμασκού, στη σιωπή ενός αφύλακτου συνόρου. Η πατρίδα, στην οποία έχει υποσχεθεί μια νέα χρυσή εποχή, δέχεται μόνο περισπασμούς τυλιγμένους στα χρώματα του πατριωτισμού.

Στην τελική εκδίκηση, ο πόλεμος με το Ιράν δεν εξυπηρετεί καμία εσωτερική ανάγκη. Γίνεται ένας καθρέφτης στραμμένος προς τα μέσα, που αντανακλά την πτώση της Αμερικής στην υποδούλωση, αφοσιωμένη όχι στο αίμα της, στο έδαφός της, στο πεπρωμένο της. Οι πύραυλοι που στοχεύουν τη Νατάνζ δεν τραγουδούν κανένα νανούρισμα στις διαλυμένες οικογένειες στο Τέξας. Τα πολεμικά συνθήματα αντηχούν από τη Γάζα μέχρι το Golestan, χωρίς να αντηχούν ούτε μία φορά μέσα από τα ερειπωμένα εργοστάσια του Φλιντ. 

Αυτό που είχε υποσχεθεί - τάξη, ταυτότητα, εκδίκηση - έχει γίνει αντ' αυτού ένα θέατρο φωτιάς, ριγμένο από χέρια που δεν είναι ορατά. Η αυλαία κλείνει. Ο Πόε στέκεται στην άκρη της σκηνής, με το καπέλο στο χέρι, καθώς ένα μοναχικό κοράκι παρακολουθεί τον θόλο του Καπιτωλίου να σβήνει στο σούρουπο.

ἀπό : eurosiberia.net

Σκουλήκι ο Κατακτητής

Ιδού πρεμιέρα: γεγονός τρανό στην ερημιά των ημερών!

Φθάνουν οι άγγελοι: περοῦκες, ρούχα επίσημα, χρυσάφια...

Ολούθε καταφτάνουνε να δουν' το θάμα δακρυστοί,

μία παράσταση υψηλών φόβων μα και προσδοκιών,

κι η ορχήστρα λαχανιάζοντας παίζει τη μουσική βραχνή,-

πα στο σκοπό των ουρανίων σφαιρών.

*

Μίμοι που μουρμουράν -υπέρτατοι, μασκαρευτοί θεοί-

όλο γκρινιάζουν μ' ακατάληπτες λέξεις και συλλαβές...

Ἀνδρείκελα που, σπαστικά πιστά σε κάποιες εντολές

πλασμάτων άσχημων, τεράστιων, τραβούν τα σκηνικά,

χτυπώντας τις αόρατες γιγάντιες φτερούγες τους

πότε από δω και πότε από κεί, τρομαχτικά.

*

Θα μείνει αξέχαστο, ασφαλώς, αυτό το μέγα δράμα:

το κλασσικό του Φάντασμα να φύγει, παίρνει δρόμο,

του πλήθους, π' όλο πιο κοντά το φτάνει, -δεν το πιάνει,

κι ὅλο γυρνά στο ίδιο το σημεῖο, και βουλιάζουνε

όλα, στη Τρέλα μέσα, στην Αιδώ, και μες στον Τρόμο.

*

Μα, τί 'ν' αυτό; Μες στην ανία αυτής της παρωδίας,

κάτι σαλεύει κι ἔρχεται, κάτι θρηνεί και σπεύδει,

σα ματωμένο, μπαίνει στης σκηνής την ερημιά!

Πεινά, χτυπιέται, σπαρταρά,

κι οι μίμοι ουρλιάζουνε φρικτά

σαν τους κατασπαράζει.

Φρικιούν κι οι άγγελοι, σα δουν' ράκη κομματιασμένα,

σάρκινα μέλη ανθρώπινά,

στα πορφυρά σαγόνια κρεμασμένα.

*

Πέφτει η Αυλαία. Κεραυνός που έπεσε εν αιθρία.

Σβήνουν τα φώτα: Σαν το σάβανο, τυλίγει το σκοτάδι

τα πλάσματα, που σπαρταράν ακόμα στο φινάλε τους,

κι οι αγγέλοι κάτωχροι και ξέπνοοι, όρθιοι λένε:

"Ε ναι λοιπόν ιδού  'Ο Άνθρωπος': η γνήσια τραγωδία,

κι αυτό εδώ είναι στ' αλήθεια Πρωταγωνιστής:

Σκουλήκι ο Κατακτητής"!

- Edgar Allan Poe                     

(τό ποίημα ἀπό ἐδῶ, ἡ φωτό )

Ἡ Πελασγική