Γράφει ο Andrey Sushentsov, διευθυντής προγράμματος του Valdai Club
Η Ευρώπη παραμένει μια σημαντική στρατηγική επικέντρωση για τη Ρωσία, αλλά δεν είναι πλέον το κύριο θέμα συζήτησης. Σήμερα, πολλοί τη βλέπουν ως μια «χαμένη ήπειρο», όπου το δυτικό μισό έχει σταματήσει να ενεργεί με βάση τα δικά του συμφέροντα και δυσκολεύεται καν να τα ορίσει. Τα κράτη χάνουν όλο και περισσότερο την αυτονομία τους και υποκύπτουν στις πιέσεις των ΗΠΑ.
Η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας ανησυχεί τη χώρα μας [την Ρωσσία]. Υπάρχουν ενδείξεις μετάβασης του μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από τη χειμερία νάρκη στις προετοιμασίες για μια μεγάλη στρατιωτική αντιπαράθεση στην Ευρώπη. Ο δρόμος της αυξανόμενης κλιμάκωσης και της πίεσης στη Ρωσία είναι αδιέξοδο: η Μόσχα παίρνει στα σοβαρά την απειλή του ΝΑΤΟ και έχει τα μέσα να την αντιμετωπίσει. Η στρατιωτικοποίηση των κρατών της Βαλτικής, η ενίσχυση της επιρροής του μπλοκ στη Μαύρη Θάλασσα και κοντά στα ρωσικά σύνορα θα αυξήσουν τον αριθμό των επεισοδίων στα οποία συγκρούονται τα συμφέροντά μας και θα μας κρατήσουν σε συνεχή ένταση.
Η Ρωσία δεν έχει επιθετικά σχέδια κατά της Βαλτικής – αυτή είναι μια απειλή που επινοήθηκε από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Ωστόσο, εάν το ΝΑΤΟ επιλέξει τον δρόμο της κλιμάκωσης της έντασης, η Μόσχα δεν θα αποφύγει αυτή την πρόκληση. Πιστεύω ότι αυτό το μονοπάτι είναι ανόητο για τη Δυτική Ευρώπη – γίνεται όμηρος της αμερικανικής επιθυμίας να απομονωθούν οι κύριες οικονομίες της ΕΕ από τη Ρωσία.
Η κλιμάκωση δημιουργεί μια σειρά από φοβίες, αφαιρεί κάθε ώθηση για οικονομική συνεργασία και εν τέλει συνδέει τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη με την οικονομία των ΗΠΑ, καθιστώντας τα πολύ λιγότερο ανταγωνιστικά.
Ως αποτέλεσμα, οι Αμερικανοί «κανιβαλίζουν» τους Δυτικοευρωπαίους με το ευγενές πρόσχημα της προστασίας της ευρωπαϊκής ηπείρου από μια φανταστική ρωσική απειλή. Πιστεύω ότι όσοι βρίσκονται στη Δυτική Ευρώπη δεν πρέπει να είναι τυφλοί σε αυτήν την τεχνητή αύξηση των εντάσεων από τις ΗΠΑ – και πρέπει να ενεργούν προς το συμφέρον τους.
Η Ρωσία έχει πλέον στρέψει την προσοχή της σε άλλες περιοχές του κόσμου και αναπτύσσει με μεγάλο σθένος τις ιστορικές της σχέσεις με τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Σε κάποιο βαθμό, η Δυτική Ευρώπη απομακρύνεται από τη Ρωσία και η Ρωσία απομακρύνεται από τη Δυτική Ευρώπη.
Δέχομαι ότι αυτό, όπως πολλά πράγματα στην ιστορία, είναι ένας φαύλος κύκλος. Και με τον καιρό θα υπάρξει διαδικασία επιστροφής. Αλλά είναι προφανές ότι σήμερα η Δυτική Ευρώπη δεν είναι για τη Ρωσία μια περιοχή που είναι πολύ σημαντική ή προσφέρει πολλές ευκαιρίες. Αντίθετα, αυτό που ακούμε από εκεί σήμερα είναι οι πιο έντονα πολεμικές δηλώσεις, αλλά δεν υποστηρίζονται από μεγάλη πολιτική αποφασιστικότητα. Ενώ η Ρωσία συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τις δυτικοευρωπαϊκές ενέργειες κατά της χώρας μας ως απειλή, το επίκεντρο της προσοχής της Μόσχας μετατοπίζεται σε άλλα μέρη του κόσμου.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ενεργή – με καταστροφική έννοια – δύναμη στις διεθνείς σχέσεις, που εργάζονται συνεχώς για τη δημιουργία ad hoc συνασπισμών ( για συγκεκριμένο σκοπό ή ανάγκη ) που θα τους χρησιμοποιήσουν εναντίον των αντιπάλων τους. Τώρα ενεργεί όλο και πιο πυρετωδώς, συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος του.
Αντί αυτής της ανοησίας, θα ήταν συνετό για την Ουάσιγκτον να αποδεχθεί ότι οι αντικειμενικές δημογραφικές, οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες καθιστούν την Ασία το κύριο κέντρο βάρους του κόσμου τον νέο αιώνα και να εργαστεί για να διασφαλίσει τη διατήρηση των συνθηκών σταθερότητας και ανάπτυξης. Οι ενέργειες των Αμερικανών, δυστυχώς, δείχνουν το αντίθετο: επιδεινώνουν την αντίληψη της δικής τους παρακμής, η οποία θα ήταν λιγότερο έντονη αν συμπεριφέρονταν πιο εποικοδομητικά.
Η μετατόπιση του κέντρου βάρους από την περιοχή του Ατλαντικού στην Ανατολική και Νότια Ασία είναι μια αντικειμενική διαδικασία. Η Μόσχα και η Ουάσιγκτον εμπλέκονται μόνο έμμεσα σε αυτό, αλλά η αυξανόμενη επιρροή των χωρών αυτής της περιοχής δεν μπορεί να αρνηθεί ή να σταματήσει. Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Κίνας είναι αξιοσημείωτες – αν και στο παρελθόν υπήρξαν κρίσεις μεταξύ των χωρών μας, οι ρωσο-κινεζικές σχέσεις βρίσκονται πλέον στο αποκορύφωμά τους και αποτελούν έναν από τους θεμελιώδεις πυλώνες μιας νέας ισορροπημένης διεθνούς τάξης.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Ρωσία και η Κίνα διατύπωσαν ένα κοινό όραμα για τον κόσμο του μέλλοντος. Κατοχυρώθηκε στη «Διακήρυξη για έναν πολυπολικό κόσμο και τον σχηματισμό μιας νέας διεθνούς τάξης» του 1997. Και από τότε, η ρωσο-κινεζική αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος έχει εξελιχθεί: στη βάση της μη παρέμβασης, του σεβασμού της κυριαρχίας, των αμοιβαίων συμφερόντων και της αναγνώρισης ότι η συνεργασία μεταξύ των χωρών είναι δυνατή ανεξάρτητα από τη φύση της κυβέρνησής τους. Αυτή η βάση συνεργασίας έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και σε πολλές διεθνείς κρίσεις τις τελευταίες δεκαετίες και ανεβάζει τις σχέσεις μας σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Valdai Discussion Club
Ἀπό : swentr.site
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου