Κῦττα νά ᾿δῇς πού καί πάλι θά βγοῦν ἀπό πάνω. Οἱ συνήθεις ὕποπτοι...

Η νέα αμερικανική γενιά του σήμερα λέει: Δεν θα ταυτιστούμε με ύποπτες γενοκτονικές τάσεις εναντίον ενός ιθαγενούς λαού.

Γράφει ὁ  Alastair Crooke 

Τα βασικά ζητήματα στο επίκεντρο της απελευθέρωσης των ομήρων που κρατούνταν στη Γάζα ήταν δύο: Η πλήρης παύση του πολέμου και η πλήρης αποχώρηση όλων των ισραηλινών δυνάμεων.

Η θέση του Νετανιάχου ήταν ότι όποια και αν ήταν η έκβαση των ομήρων, οι IDF θα επέστρεφαν στη Γάζα και ότι ο πόλεμος εκεί μπορεί να συνεχιστεί για δέκα χρόνια, είπε.

Αυτές ήταν οι πιο ευαίσθητες λέξεις στην ισραηλινή πολιτική – με την ισραηλινή πολιτική ηλεκτρικά πολωμένη γύρω τους. Η συνέχιση ή η πτώση της ισραηλινής κυβέρνησης θα μπορούσε να εξαρτάται από αυτούς: Η Δεξιά είχε προειδοποιήσει ότι θα εγκαταλείψουν την κυβέρνηση, εκτός εάν η εισβολή στη Ράφα λάβει το πράσινο φως. Η θέση Μπάιντεν, ωστόσο, κοινοποιήθηκε τηλεφωνικά στον Νετανιάχου ως όχι απλώς «να μην υπάρξει το πράσινο φως για Ράφα», αλλά μάλλον ως «να διαγραφεί κάθε σκέψη για την Ράφα ».

Στη συνέχεια, αυτά τα εκρηκτικά λόγια –παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και πλήρης ισραηλινή αποχώρηση– εμφανίστηκαν στο τελικό κείμενο, όπως συμφωνήθηκε από τους μεσολαβητές στο Κάιρο. και στη συνέχεια στη Ντόχα, τη Δευτέρα, αιφνιδιάζοντας το Ισραήλ. Ο επικεφαλής της CIA Bill Burns είχε εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ και στις δύο συνεδριάσεις, αλλά το Ισραήλ επέλεξε να μην στείλει ομάδα διαπραγματεύσεων.

Πολλαπλές ισραηλινές πηγές επιβεβαιώνουν ότι οι Αμερικάνοι δεν έδωσαν καμμία «ενημέρωση» για το τι ερχόταν: η Χαμάς ανακοίνωσε τη συμφωνία ως κεραυνό εν αιθρίᾳ. Η Γάζα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς νίκης και τεράστιες διαδηλώσεις πολιόρκησαν την κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ, απαιτώντας την αποδοχή των όρων της Χαμάς. Ήταν μια φορτισμένη ατμόσφαιρα. Υπήρχε μια μυρωδιά εμφυλίου πολέμου στις τεράστιες διαδηλώσεις.

Η ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «έπαιξαν ρόλο» οι Αμερικανοί (δηλαδή ο Bill Burns).Ναί. Αλλά για ποιον σκοπό; Ο Μπάιντεν ήταν ανένδοτος ότι δεν πρέπει να προχωρήσει μια εισβολή στη Ράφα. Λειτούργησε αυτό ως ατού στον Burns για την επίτευξη αυτού του στόχου; Χρησιμοποιώντας "αλχημείες" στις διαπραγματεύσεις (ενσωματώνοντας τις λέξεις "κόκκινη γραμμή") στο κείμενο χωρίς να πει στο Τελ Αβίβ, για να πετύχει το "ναι" από τη Χαμάς; Ή ήταν για να επισπεύσει μια αλλαγή κυβέρνησης στο Ισραήλ; Η πολιτική της [της κυβένρησης Νετανιάχου] για τη Γάζα έχει επιβάλει ένα πολύ βαρύ κόστος στην προεκλογική εκστρατείας του Δημοκρατικού Κόμματος..

Σε κάθε περίπτωση – μετά τον κεραυνό εν αιθρία της Χαμάς – ο Ισραηλινός Στρατός έδωσε το « πράσινο φως για την Ράφα» , παίρνοντας τον άδειο διάδρομο του Φιλάδελφου (κατά παράβαση των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ), με λίγα θύματα, αλλά διατηρώντας ανέπαφη την κυβέρνηση του Νετανιάχου.

Ίσως η μικρή εξαπάτηση «για να πειστεί η Χαμάς στο «ναι» θεωρήθηκε στην Ουάσιγκτον ως ένα έξυπνο τέχνασμα – αλλά οι συνέπειές της είναι αβέβαιες: ο Νετανιάχου και η Δεξιά θα μοιραστούν σκοτεινές υποψίες για τον ρόλο των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον έχει εμφανιστεί (κατά την άποψή τους) ως αντίπαλος. Αυτό το επεισόδιο θα κάνει τη Δεξιά πιο αποφασιστική; λιγότερο έτοιμη προς συμβιβασμό ;  

Σε αυτό το πλαίσιο, ο διαχωρισμός βάσης στην τρέχουσα ισραηλινή πολιτική είναι εμφανής. Μία μικρή πλειοψηφία Ισραηλινών (54%) πιστεύει ότι υπάρχει νομιμότητα στις συγκρίσεις μεταξύ του Ολοκαυτώματος και των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου. Και μπορούμε να δούμε ότι η σύγχυση της Χαμάς με το ναζιστικό κόμμα είναι ολοένα και πιο κοινή μεταξύ των ηγετών του Ισραήλ (και των ΗΠΑ) – με τον Νετανιάχου να περιγράφει τη Χαμάς ως « τους νέους Ναζί ».

Είτε συμφωνούμε είτε όχι, αυτό που λέγεται εδώ μέσα από αυτήν την κατηγοριοποίηση είναι ότι πολλοί Ισραηλινοί τρέφουν υπαρξιακούς φόβους ότι η καταιγίδα που τους περιβάλλει είναι η αρχή για ένα «νέο ολοκαύτωμα» – το οποίο, με τη σειρά του, υποδηλώνει ότι το «Ποτέ ξανά » μεταφράζεται σε μια διττή εντολή σκότωσε ἤ σκοτώσου  (με βάση τα βιβλικά κείμενα για την Ταλμουδική επικύρωση).

Για να το κατανοήσουμε αυτό σημαίνει να καταλάβουμε γιατί αυτές οι λίγες λέξεις που εισήχθησαν στην πρόταση διαπραγμάτευσης ήταν τόσο εκρηκτικές. Υπονόησαν (κατά την άποψη των μισών Ισραηλινών) ότι δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να «ζήσουν» ή να «πεθάνουν» υπό την απειλή του ανανεωμένου ολοκαυτώματος (με τη Χαμάς να κυριαρχεί στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ στο βορρά).

Το άλλο μέρος της ισραηλινής γνώμης είναι λιγότερο αποκαλυπτικό: Πιστεύουν ότι κάποιοι θα επιστρέψουν στην Κατοχή και στο status quo ante ( προηγούμενη κατάστασιν), ειδικά εάν οι ΗΠΑ κατόρθωναν να πείσουν τα αραβικά κράτη - από κοινού με το Ισραήλ - να εξαλείψουν τη Χαμάς από τη Γάζα και να συμφωνήσουν για την αστυνόμευση μιας αποστρατιωτικοποιημένης και αποριζοσπαστικοποιημένης Λωρίδας.

Από κυνική άποψη, ίσως η πρακτική του «κούρεμα του γκαζόν» (όπως είναι κατ᾿ευφημισμό γνωστές οι περιοδικές εισβολές των IDF για τη δολοφονία Παλαιστινίων μαχητών) μπορεί να είναι λιγότερο τρομακτική από την ιδέα για τους Ισραηλινούς ότι πρέπει να πολεμήσουν έναν υπαρξιακό πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο, η 7η Οκτωβρίου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα υπερμεγέθες «κούρεμα γκαζόν», αλλά όχι κάτι που απαιτεί μια πιο ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής.

Το ότι οι εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος στο Πολεμικό Υπουργικό Συμβούλιο του Ισραήλ δεν παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση όταν έμαθαν για την επακόλουθη απόρριψη της πρότασης της Χαμάς από τον Νετανιάχου – μπορεί να συνδέεται με το γεγονός ότι η ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ δεν είναι πλέον προοπτική – η ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας είναι ο πυλώνας από τον οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί κάποια επιστροφή στο status quo ante .

Όλα αυτά θέτουν υπό αμφισβήτηση το κίνητρο των μελών του Πολεμικού Υπουργικού Συμβουλίου που ζητούν από το Ισραήλ να αποδεχθεί τους όρους της Χαμάς. Ενώ η ενσυναίσθηση για τις οικογένειες των ομήρων είναι κατανοητή, δεν αντιμετωπίζει τις υποκείμενες κρίσεις - πέρα από την ευχάριστη σκέψη για τον αραβικό κόσμο να ενωθεί σε μια αντι-ιρανική ενότητα και να ξεθάψει το Ισραήλ από το παράδοξο της κατοχής.

Αυτό μπορεί να δώσει παρηγοριά στον Λευκό Οίκο που αντιμετωπίζει τις δικές του εκλογικές δυσκολίες, αλλά δεν είναι μια βιώσιμη στρατηγική.

Ο κεραυνός εν αιθρία της συμφωνίας της Χαμάς πιθανότατα τροφοδότησε δύο άλλους παράγοντες που χρωματίζουν το συναίσθημα στο Ισραήλ: ο Νετανιάχου, διάσημος για τις πολιτικές προφητείες του και κρατώντας το διαισθητικό δάχτυλό του στον άνεμο, εντοπίζει, λέει , το ισραηλινό εκλογικό σώμα να ολισθαίνει προς τα δεξιά. Γίνεται όλο και πιο σίγουρος ότι μπορεί να κερδίσει τις επόμενες γενικές εκλογές στο Ισραήλ.

Ο πρώτος παράγοντας είναι οι φοιτητικές διαμαρτυρίες που εκτυλίσσονται σε όλη τη Δύση. και το δεύτερο είναι η απειλή ότι το ΔΠΔ μπορεί να εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τον πρωθυπουργό και άλλους εξέχοντες ηγέτες.

Ο David Horovitz, ο εκδότης των Times of Israel, γράφει ότι:

« Ο υποκείμενος στόχος των στρατοπέδων και των πορειών στην Κολούμπια, του Γέιλ, το NYU και τις άλλες πανεπιστημιουπόλεις είναι να καταστήσουν το Ισραήλ ανυπεράσπιστο - και με τις δύο έννοιες της λέξης - και έτσι να στερήσουν το Ισραήλ από τα διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα για να επιβιώσει από τη συνεχιζόμενη προσπάθεια καταστροφής του – όπως πραγματοποιείται από το Ιράν και τους συμμάχους και πληρεξούσιους του. Στη ρίζα αυτής της στρατηγικής βρίσκεται, φυσικά, το αρχαιότερο μίσος».

Φιλοπαλαιστίνιοι, αντι-ισραηλινοί διαδηλωτές φέρουν ένα πανό που υποδηλώνει την επιθυμία να εξαλείψουν το εβραϊκό κράτος, κατά τη διάρκεια μιας πορείας κατά του Ισραήλ έξω από το Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη στις 18 Απριλίου 2024. Γράφει στήν λεζάντα τῆς φωτό τοῦ θέματός του ὁ Horovitz.

Με άλλα λόγια, ο Horovitz προσδιορίζει την πλειοψηφία των φοιτητών διαδηλωτών όχι τόσο με την ανθρώπινη ενσυναίσθηση για τα δεινά των κατοίκων της Γάζας, αλλά ως διανομείς του ολοκαυτώματος «ήπιας δύναμης». Ο Horovitz καταλήγει στο συμπέρασμα ότι « αν αυτά τα εχθρικά κράτη, οι τρομοκρατικοί στρατοί και οι μεσάζοντές τους τελειώσουν με το Ισραήλ – θα έρθουν για Εβραίους παντού».

Το τελευταίο στοιχείο αφορά το υποτιθέμενο ένταλμα σύλληψης που εκδίδεται από το ΔΠΔ. Ο Νετανιάχου έχει τεράστιο εγώ, ίσως περισσότερο από τους περισσότερους πολιτικούς. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρά τον θυμό που στρέφεται εναντίον του για τα λάθη της 7ης Οκτωβρίου, είναι αναμφισβήτητα ο σημαιοφόρος για εκείνο το τμήμα του ισραηλινού εκλογικού σώματος που πιστεύει –όπως ο Horovitz – ότι το Ισραήλ αντιμετωπίζει μια συντονισμένη προσπάθεια να καταστρέψει το σιωνιστικό κράτος.

Το ένταλμα σύλληψης, επομένως, εκλαμβάνεται ως κάτι περισσότερο από μια επίθεση εναντίον ενός ατόμου, αλλά περισσότερο ως μέρος αυτής της ευρύτερης προσπάθειας ( ανάλογα με τον Horovitz) να παρουσιαστεί με ψεύτικη εικόνα το Ισραήλ και να του στερήσει τα διπλωματικά μέσα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Περιττό να προσθέσουμε ότι αυτή δεν είναι η άποψη σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο – ωστόσο χρησιμεύει για να επισημάνει πόσο εσωστρεφές, πόσο απομονωμένο και φοβισμένο γίνεται το ισραηλινό κοινό. Αυτά είναι προειδοποιητικά σημάδια. Οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένα πράγματα.

Η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ προσπάθησε να δημιουργήσει έναν αποικισμό εποίκων της ύστερης εποχής σε εδάφη με γηγενή πληθυσμό. Η πρώτη φάση της εξέγερσης εναντίον της αποικιοκρατίας ξέσπασε στη μεταπολεμική εποχή. Ζούμε τώρα το δεύτερο στάδιο του παγκόσμιου ριζοσπαστικού αντιαποικιακού συναισθήματος (που εκδηλώνεται στρατηγικά ως BRICS), αλλά στοχεύουμε σήμερα την χρηματιστικοποιημένη αποικιοκρατία που παρουσιάζεται ως η «Τάξη που βασίζεται σε κανόνες».

Οι Ισραηλινοί συνήθως αναρτούν δύο σημαίες σε ειδικές περιστάσεις: τη σημαία του Ισραήλ και δίπλα της τη σημαία των ΗΠΑ. «Είμαστε και Αμερικανοί: Είμαστε το 51ο κράτος », θα έλεγαν οι Ισραηλινοί.

«Όχι», λέει η νέα αμερικανική γενιά του σήμερα: Δεν θα ταυτιστούμε με ύποπτες γενοκτονικές τάσεις εναντίον ενός αυτόχθονα λαού.

Δεν είναι περίεργο που μερικές από τις άρχουσες ελίτ θέλουν απεγνωσμένα να θέτουν εκτός νόμου τις κριτικές αφηγήσεις. Εάν το Ισραήλ είναι ο στόχος σήμερα, μπορεί αύριο οι αφηγήσεις να επικρίνουν τη διευκόλυνση της αποικιακής σφαγής από την Ουάσιγκτον; Μήπως (η Ομάδα Μπάιντεν), μάλλον, έπαιξαν με το να τραβήξουν το χαλί από τον Νετανιάχου – για να διατηρήσουν το status quo στο Ισραήλ για λίγο ακόμη (μέχρι τουλάχιστον μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ);

Ἀπό : unz.com 

Ἀπ΄ὅλο τό κείμενο αὐτό πού πραγματικῶς ἐντυπωσιάζει,εἶναι τό ἄμετρον θράσος τῶν Ἰσραηλινῶν νά παρουσιάζονατι ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ὡς θύματα. Καί μάλιστα θύματα μιᾶς νέας γενοκτονίας ! Ζωντανευοντας τό "κυνήγι τῶν Ναζί" ἐναντίον τους, θέλουν νά ἐπιτύχουν τήν δημιουργία ἑνός νέου ὁλοκαυτώματος ἑνός νέου μηνύνατος-κλισέ " Ποτέ ξανά", ὥστε μέσα ἀπό αὐτή τήν χρονική σύνδεσιν ν᾿ἀποκομίσουν τά τελικά ὀφέλη : Τό μεγάλο Ἰσραήλ. 

Καί ἔχουν αὐτό τό ἄμετρον θράσος ποιοί ; Αὐτοί πού μέσα σέ 7 μῆνες ἔχουν δολοφονήσει πάνω ἀπό 15000 παιδιά, καί κάπου 50000 ἀμάχους !!! Ἐνῷ οἱ ἴδιοι μετροῦν περίπου 1500 θύματα. 

Τί νά πῶ ; Δέν ξέρω, ἀλλά κάτι μοῦ λέει πώς γιά ἀκόμη μία φορά θά τά καταφέρουν. Ξέρω γιατί τό λέω...

Ἡ Πελασγική