Ἡ Φύσις,ὁ ἄνθρωπος κι᾿ὁ θρύλος...

Μια τραγική σελίδα που βλέπει ως πρωταγωνιστή το απόκοσμο, ταπεινό σπίτι που υψώνεται στην πλημμυρική πεδιάδα του Taro, στο Gramignazzo di Sissa Trecasali. Αλλά και μια ιστορία από την οποία αναδύονται μυστηριώδη περιεχόμενα, με μερικές φορές θρυλική γεύση, και η ανθρώπινη ιστορία ενός καλού ανθρώπου, του Μπρούνο Παβέσι, ο οποίος, για την ταπεινότητά του, ίσως δεν θα έμενε ποτέ στην ιστορία. Δυστυχώς έπρεπε να καεί ζωντανός στο σπίτι του για να καταλήξει κάπως ανάμεσα στις γραμμές της ιστορίας. Όμως, για όσους τον γνώρισαν, ακόμα κι αν έχουν περάσει περισσότερα από σαράντα χρόνια, η εξαιρετική καλοσύνη του και η εξαιρετική ευφυΐα του παραμένουν παράδειγμα.

...

Ο Bruno Pavesi, ένας ντόπιος από το κοντινό Borgonovo, έζησε σε αυτό το ταπεινό σπίτι για πολλά χρόνια. Αρκέστηκε να μένει σε εκείνο το μικρό σπίτι, γιατί ήταν ένας συγκρατημένος άνθρωπος που, σε αντίθεση με πολλούς, έδινε μεγαλύτερη σημασία στα εσωτερικά πράγματα παρά στα εξωτερικά. Ένας φτωχός ανάμεσα στους φτωχούς, που δεν αναζήτησε ποτέ τη φήμη ή τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, αγαπώντας βαθιά τη γη του και τους ανθρώπους της. Όπως θυμούνται οι μεγαλύτεροι, ακόμη και κάποια χρονικά της εποχής, ήταν ένας άνθρωπος προικισμένος με βαθιά ανθρωπιά και ευφυΐα, που πέρασε μια ζωή γεμάτη κακουχίες, θλίψεις και δυσκολίες. Αλλά ο οποίος, παρά την ταπεινή του κατάσταση, προσπαθούσε πάντα να βοηθήσει τον πλησίον του, με ιδιαίτερη έμφαση στους πιο άπορους, στους πιό  φτωχούς από τους φτωχούς ακριβώς, κάνοντας ό,τι μπορούσε για αυτούς, δίνοντας ό,τι μπορούσε, συμπεριλαμβανομένων ξύλων που μαζεύονταν επίπονα και με πολύ ιδρώτα κατά μήκος του Taro, χωρίς να ζητά ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Είχε, όπως λένε οι μεγάλοι και τα ελάχιστα χρονικά της εποχής, σίγουρα έναν ιδιαίτερο, πρωτότυπο, συγκρατημένο χαρακτήρα. Ήταν σύνηθες να τον βλέπεις να περιφέρεται στους επαρχιακούς δρόμους τακτικά ξυπόλητος και με το καπέλο γυρισμένο στη μία πλευρά. Ένας αισιόδοξος άντρας, μεγαλωμένος στη Μπάσα και με την Μπάσα στο αίμα του, ικανός για οξυδερκή και αιχμηρά, αστεία και ακριβή αστεία, αλλά και για μεγάλες και παθιασμένες ομιλίες καθώς και για μεγάλες και ανεξιχνίαστες σιωπές.

Σαφώς του άρεσαν εκείνοι οι ταπεινοί τοίχοι του σπιτιού στις όχθες του Taro και δυστυχώς βρήκε τον θάνατό του σε αυτούς τους χώρους, που συνέβη νωρίς το απόγευμα της Κυριακής, 5 Ιανουαρίου 1975. Εκείνη την ημέρα, για λόγους ακόμα ασαφείς, αλλά σίγουρα τυχαία, προσπάθησε να ζεσταθεί καίγοντας, φαίνεται, ένα παλιό δοκάρι. Όμως δυστυχώς δεν μπόρεσε να δαμάσει την εστία και σύντομα οι φλόγες κυρίευσαν το μικρό σπίτι. Στις 14.10 η Πυροσβεστική Υπηρεσία της Πάρμας, μετά την απομάκρυνση των ερειπίων, εντόπισε και τα φτωχά λείψανά του. Ήταν το υλικό τέλος ενός ανθρώπου που γεννήθηκε, πέθανε και έζησε φτωχός, αλλά πλούσιος μέσα του, που έμεινε ζωντανός στις καρδιές των συμπολιτών του...

Φυσικά, κανείς δεν επέστρεψε ποτέ για να ζήσει ανάμεσα σε εκείνα τα παλαιά τείχη και η ταπεινή κατοικία, ακάλυπτη, δεν επισκευάστηκε ή αποκαταστάθηκε ποτέ. Στο εσωτερικό, όμως, έχει φυτρώσει μια μεγάλη κερασιά, που μοιάζει κυριολεκτικά να βγαίνει από τα ερείπια, συχνά προορισμός, ειδικά την άνοιξη, των φωτογράφων που δεν θέλουν να χάσουν αυτό που με τον καιρό έγινε πραγματικό θέαμα. Μεταξύ άλλων, εδώ αναδύεται ο θρύλος. Στην πραγματικότητα, στους κατοίκους της περιοχής αρέσει να πιστεύουν ότι αυτό το μεγάλο οπωροφόρο δέντρο είναι αυτό που απομένει από το πνεύμα εκείνου του αρχικού χαρακτήρα που ήταν ο Bruno Pavesi...

ἀπό ἐδῶ ὅπου κι᾿ὁλόκληρο τό θέμα

Τήν φωτό πού μᾶς παρακίνησε νά ἀνακαλύψουμε τό παραπάνω θέμα,τήν εἴδαμε ἐδῶ.

Ἡ Πελασγική