Ἑβραῖοι μαζικοί δολοφόνοι

 

ἡ φωτό ἀπό ἐδῶ

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικοί από τους μεγαλύτερους [μαζικούς] δολοφόνους της σύγχρονης εποχής ήταν Εβραίοι»

Ακόμα κι αν το αρνηθούμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την εβραϊκή κυριαρχία των «δήμιων μας», που υπηρέτησαν τον Κόκκινο Τρόμο με πίστη και αφοσίωση από την ίδρυσή του. Άλλωστε, οι άλλοι θα μας θυμίζουν πάντα την καταγωγή τους.

Γράφει ὁ Sever Plocker

φωτό

Ιδού μια ιδιαίτερα απογοητευτική ιστορική ημερομηνία: Σχεδόν πριν από 90 χρόνια, μεταξύ 19ης και 20ής Δεκεμβρίου 1917, εν μέσω της επανάστασης των Μπολσεβίκων και του εμφυλίου πολέμου, ο Λένιν υπέγραψε ένα διάταγμα που ζητούσε τη σύσταση της Πανρωσσικής Έκτακτης Επιτροπής για την Καταπολέμηση της Αντίστασης -Επανάσταση και Σαμποτάζ, γνωστό και ως Τσέκα.

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο Τσέκα έγινε ο μεγαλύτερος και πιο σκληρός οργανισμός κρατικής ασφάλειας. Η οργανωτική του δομή άλλαζε κάθε λίγα χρόνια, όπως και τα ονόματά του: Από Cheka σε GPU, αργότερα σε NKVD και αργότερα σε KGB.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον αριθμό των θανάτων για τους οποίους ευθύνεται ο Τσέκα στις διάφορες εκδηλώσεις του, αλλά ο αριθμός είναι σίγουρα τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης, της πείνας, των μεγάλων εκκαθαρίσεων, των απελάσεων, των εξορισμών, των εκτελέσεων και των μαζικών θανάτων στα Γκουλάγκ.

Ολόκληρα πληθυσμιακά στρώματα εξαλείφθηκαν: ανεξάρτητοι αγρότες, εθνικές μειονότητες, μέλη της αστικής τάξης, ανώτεροι αξιωματικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακτιβιστές του εργατικού κινήματος, «μέλη της αντιπολίτευσης» που ορίστηκαν εντελώς τυχαία και αμέτρητα μέλη του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στο νέο, εξαιρετικά αξιόλογο βιβλίο του «The War of the World», ο ιστορικός Niall Ferguson γράφει ότι καμία επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν καταβρόχθισε τα παιδιά της με την ίδια ασυγκράτητη όρεξη όπως έκανε η Σοβιετική επανάσταση. Στο βιβλίο του για τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, ο Δρ. Igal Halfin του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ γράφει ότι η σταλινική βία ήταν μοναδική στο ότι κατευθυνόταν εσωτερικά.

Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι διάδοχοί τους δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις πράξεις τους χωρίς ευρεία συνεργασία πειθαρχημένων «τρομοκρατών αξιωματούχων», σκληρών ανακριτών, ρουφιάνων, εκτελεστών, φρουρών, δικαστικών, διεστραμμένων και πολλών φανατικών επαναστατών που ήταν μέλη της προοδευτικής Δυτικής Αριστεράς και εξαπατήθηκαν από το σοβιετικό καθεστώς φρίκης παρ᾿όλο που του παρείχαν πιστοποιητικό kosher.

Όλα αυτά τα πράγματα είναι γνωστά σε κάποιο βαθμό, παρόλο που τα αρχεία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν έχουν ακόμη ανοιχτεί πλήρως στο κοινό. Αλλά ποιος ξέρει για αυτό; Στην ίδια τη Ρωσία, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν προσαχθεί στη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά τους στην υπηρεσία του NKVD και της KGB. Ο ρωσικός δημόσιος λόγος σήμερα αγνοεί εντελώς το ερώτημα «πώς μας συνέβη αυτό ;» Σε αντίθεση με τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης, οι Ρώσοι δεν τακτοποίησαν το σταλινικό τους παρελθόν.

Και εμείς οι Εβραίοι; Ένας Ισραηλινός μαθητής τελειώνει το γυμνάσιο χωρίς να ακούσει ποτέ το όνομα "Genrikh Yagoda", ο μεγαλύτερος Εβραίος δολοφόνος του 20ου αιώνα, ο αναπληρωτής διοικητής της GPU και ο ιδρυτής και διοικητής του NKVD. Ο Yagoda εφάρμοσε επιμελώς τις εντολές κολεκτιβοποίησης του Στάλιν και είναι υπεύθυνος για τους θανάτους τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι Εβραίοι βουλευτές του Στάλιν καθιέρωσαν και διαχειρίστηκαν το σύστημα Γκουλάγκ. Αφού ο Στάλιν δεν τον έβλεπε πλέον ευνοϊκά, ο Γιαγκόντα υποβιβάστηκε και εκτελέστηκε, και αντικαταστάθηκε ως αρχι-δήμιος το 1936 από τον Γιέζοφ, τον «αιμοδιψή νάνο».

Ο Νικολάϊ Γιέζοφ δεν ήταν Εβραίος, αλλά είχε μια φανατική Εβραία σύζυγο. Στο Βιβλίο του «Στάλιν: Η αυλή του Ερυθρού Αστέρα», ο Εβραίος ιστορικός Σεμπάγκ Μοντεφιόρε γράφει ότι κατά τη διάρκεια της πιο σκοτεινής περιόδου του τρόμου, όταν η κομμουνιστική μηχανή δολοφονίας δούλευε σε πλήρη ισχύ, ο Στάλιν ήταν περικυκλωμένος από όμορφες, νεαρές Εβραίες.

Μεταξύ των στενών συνεργατών και πιστών του Στάλιν ήταν το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου Λάζαρ Καγκάνοβιτς. Ο Μοντεφιόρε τον χαρακτηρίζει ως τον «πρώτο σταλινικό» και προσθέτει ότι όσοι πεθαίνουν από την πείνα στην Ουκρανία, μια απαράμιλλη τραγωδία στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, εκτός από τη φρίκη των Ναζί και τον τρόμο του Μάο στην Κίνα, δεν συγκίνησαν τον Καγκάνοβιτς.

Λέων Τρόσκυ, Βλαντιμίρ Λένιν καί Λέβ Καμένεφ σέ κομματικό Συνέδριο τό 1919.Ὅλοι ἑβραῖοι-Ἐδῶ

Πολλοί Εβραίοι πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο της κομμουνιστικής επανάστασης και θα έχουν αίμα στα χέρια τους στην αιωνιότητα. Θα αναφέρουμε μόνο ένα ακόμη: τον Λεονίντ Ράιχμαν, επικεφαλής του ειδικού τμήματος του NKVD και τον επικεφαλής ανακριτή της οργάνωσης, ο οποίος ήταν ένας ιδιαίτερα σκληρός και σαδιστής. 

Το 1934, σύμφωνα με δημοσιευμένες στατιστικές, το 38,5 τοις εκατό όσων κατείχαν τις υψηλότερες θέσεις στους σοβιετικούς μηχανισμούς ασφαλείας ήταν εβραϊκής καταγωγής. Και αυτοί φυσικά εξαλείφθηκαν σταδιακά στις επόμενες εκκαθαρίσεις. Σε μια συναρπαστική διάλεξη σε συνέδριο του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, ο Δρ. Χάλφιν περιέγραψε τα κύματα του σοβιετικού τρόμου ως «πανηγύρι μαζικών δολοφονιών», «φαντασία εκκαθαρίσεων» και «Εσσαιϊκό κακό». Αποδεικνύεται ότι και οι Εβραίοι, όταν παθιάζονται και παρασύρονται από τη μεσσιανική ιδεολογία, μπορούν να γίνουν μεγάλοι δολοφόνοι, από τους μεγαλύτερους που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ιστορία.

Οι Εβραίοι που δραστηριοποιούνταν σε επίσημους κομμουνιστικούς μηχανισμούς τρομοκρατίας (στη Σοβιετική Ένωση και στο εξωτερικό) και που κατά καιρούς ηγήθηκαν αυτών, δεν το έκαναν αυτό, προφανώς, ως Εβραίοι, αλλά μάλλον ως σταλινικοί, κομμουνιστές και «σοβιετικοί άνθρωποι». Επομένως, δυσκολευόμαστε να αγνοήσουμε την καταγωγή τους και να το «παίξουμε ανίδεοι»: Τι σχέση έχουμε με αυτά; Ας μην τους ξεχνάμε όμως. Η δική μου άποψη είναι διαφορετική. Θεωρώ απαράδεκτο ένα άτομο να θεωρείται μέλος του εβραϊκού λαού όταν κάνει σπουδαία πράγματα, αλλά να μην θεωρείται μέρος του λαού μας όταν κάνει απίστευτα απεχθή πράγματα.

Ακόμα κι αν το αρνηθούμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την εβραϊκή κυριαρχία των «δήμιων μας», που υπηρέτησαν τον Κόκκινο Τρόμο με πίστη και αφοσίωση από την ίδρυσή του. Άλλωστε, οι άλλοι θα μας θυμίζουν πάντα την καταγωγή τους.  ( δημοσιευμένο ἐδῶ) 

( μία ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ θέματος : "Οἱ ἑβραῖοι τοῦ Στάλιν" τοῦ Λάρρυ Ῥομανώφ πού ἀναδημοσιευθηκε ἀπό τό φιλικό μας ἱστολόγιο "Ἕνα ἀστέρι" , μέ τίτλο  :

ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ ,ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ,CHEKA ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ!

Ἐπίσης ἐνθυμούμεθα ἐκ νέου : Ἰσαάκ Ἀβραάμοβιτς Ζελένσκυ καί Καγκάνοβιτς ,  Ἡ Βικτώρια Νούλαντ καί οἱ Καγκάνς , Γολοντομόρ 

Ἱστορική παρακαταθήκη εἶναι αὐτές οἱ ὁμολογίες. Καί ἔχουν βαρύτατη σημασία ὅταν γίνονται ἀπό ἐξέχοντα πρόσωπα...

Sever Plocker :  είναι ο Επικεφαλής Οικονομικών Εκδόσεων και Σχολιαστής της Yedioth Ahronoth, της μεγαλύτερη και πιο δημοφιλούς καθημερινής εφημερίδας στο Ισραήλ. Γεννημένος το 1944 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν μετανάστευσε με τους αείμνηστους γονείς του μέσω Πολωνίας στο Ισραήλ. Πήρε πτυχία στα οικονομικά και φιλοσοφία από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Από το 1968 έως το 1987 ήταν στη συνέχεια, Οικονομικός ανταποκριτής, Οικονομικός Συντάκτης και Αρχισυντάκτης του ΑΛ HAMISHMAR, καθημερινή ποιοτική εφημερίδα του κινήματος κιμπούτς. 

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο κ. Sever Plocker δημοσίευσε εκατοντάδες άρθρα και σχόλια στα εβραϊκά και τα αγγλικά και εμφανίζεται συχνά σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα. Κατά τη διάρκεια της Φθινόπωρο και χειμώνας 2003 ο κ. Plocker ήταν επισκέπτης συνεργάτης στο Saban Center for Middle East Πολιτική στο Ινστιτούτο Brookings όπου ανέλυσε τις οικονομικές κρίσεις στο Ισραήλ και δημοσίευσε μια ερευνητική εργασία. Έδωσε διαλέξεις στο Πρίνστον, Τζορτζτάουν, Στάνφορντ και πανεπιστήμια της Οξφόρδης. Ο κ. Plocker κέρδισε τέσσερα σημαντικά βραβεία για τη δημοσιογραφία στο Ισραήλ: το βραβείο στον κορυφαίο Business and Economics Editor από το Ινστιτούτο Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών στην Ιερουσαλήμ, το Εθνικό Βραβείο Sokolov για τα εξαιρετικά επιτεύγματα στη δημοσιογραφία, που απονέμεται στις την 50η επέτειο της ισραηλινής ανεξαρτησίας και το 2009 το πρώτο πανεπιστημιακό βραβείο του Τελ Αβίβ για Αριστεία στη Δημοσιογραφία ("Israeli Pulitzer") και το "Lifetime Achievements Prize in Δημοσιογραφία» που δόθηκε από κοινού από το Πανεπιστήμιο Ben Gurion και την Ένωση Ισραηλινών Δημοσιογράφων και παρουσιάστηκε από τον Πρωθυπουργό....

( τό βιογραφικό ἀπό ἐδῶ) 

Ἡ Πελασγική