Ποίηση γιά Καληνύκτα ...

φωτό

 ΣΑΝ ΔΕΣΜΗ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ...

Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα

εἶδα τὸ βράδυ αὐτό.

Κάποια χρυσή, λεπτότατη

στοὺς δρόμους εὐωδιά.

Καὶ στὴν καρδιὰ

αἰφνίδια καλοσύνη.

Στὰ χέρια τὸ παλτό,

στ᾿ ἀνεστραμμένο πρόσωπο ἡ σελήνη.

Ἠλεκτρισμένη ἀπὸ φιλήματα

θά ῾λεγες τὴν ἀτμόσφαιρα.

Ἡ σκέψις, τὰ ποιήματα,

βάρος περιττό.

Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε

τὸ καλοκαῖρι αὐτό.

Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,

γιὰ ποιὲς ἀγάπες

γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.

φωτό

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ...

Ὅλοι μαζὶ κινοῦμε, συρφετός,

γυρεύοντας ὁμοιοκαταληξία.

Μιὰ τόσο εὐγενικιὰ φιλοδοξία

ἔγινε τῆς ζωῆς μας ὁ σκοπός.

Ἀλλάζουμε μὲ ἤχους καὶ συλλαβὲς

τὰ αἰσθήματα στὴ χάρτινη καρδιά μας,

δημοσιεύουμε τὰ ποιήματά μας,

γιὰ νὰ τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Ἀφήνουμε στὸ ἀγέρι τὰ μαλλιὰ

καὶ τὴ γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.

Ἀνυπόφορη νομίζουμε πρόζα

τῶν καλῶν ἀνθρώπων τὴ συντροφιά.

Μόνο γιὰ μᾶς ὑπάρχουν τοῦ Θεοῦ

τὰ πλάσματα καί, βέβαια, ὅλη ἡ φύσις.

Στὴ Γῆ γιὰ νὰ στέλνουμε ἀνταποκρίσεις,

ἀνεβήκαμε στ᾿ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ.

Κι ἂν πειναλέοι γυρνᾶμε ὁλημερίς,

κι ἂν ξενυχτοῦμε κάτου ἀπ᾿ τὰ γεφύρια,

ἐπέσαμε θύματα ἐξιλαστήρια

τοῦ «περιβάλλοντος», τῆς «ἐποχῆς».

Κώστας Καρυωτάκης ( Ἐλεγεῖα καί Σάτιρες) 

Καληνύκτα ἀπό τό βροχερό Ναύπλιον  ! 

Ἡ Πελασγική