Ἡ δρᾶσις τῆς Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης ΚΑΙ στήν Μουσική

 Ἡ ἀπάτη τῆς ἀφύσικης ἀτονικότητος μετατρέπει τήν μουσική σέ δοκιμασία γιά τόν ἀκροατή 

Μια πλευρἀ της hipster-dilettante avant-garde ( ὅρος πού φανερώνει τήν ὑποκουλτούρα τοῦ ἐρασιτεχνισμοῦ, στίς τέχνες, πού παρουσιάζεται ὡς πρωτοπορία ) μουσικής σκηνής είναι ένα είδος που ονομάζεται «ατονικότητα», ή η τεχνική των 12 τόνων, επίσης γνωστή ως δωδεκαφωνία. Είναι μια μέθοδος μουσικής σύνθεσης που επινοήθηκε από τον Αυστριακό-Εβραίο συνθέτη  Arnold Schoenberg  (1874–1951) και σχετίζεται με συνθέτες της « Δεύτερης Βιεννέζικης Σχολής ».

Τα hacks που προωθούν αυτόν τον θόρυβο τον αναφέρουν ως «κλασική-μοντέρνα μουσική». Οι χίπστερς που εξακολουθούν να την υπερασπίζονται θα προσβληθούν πολύ αν αντιδράσετε αρνητικά σε αυτό, το μισείτε ή απλά δεν το καταλάβετε. Ασφαλώς, δική σας η γνώμη, αγαπητοί αναγνώστες.

Ενώ η παραδοσιακή κλασική μουσική ακολουθεί αυστηρά πρότυπα και μια φόρμουλα που επιτρέπει στον εγκέφαλο να κατανοήσει τον ήχο, οι σύγχρονες συμφωνίες συνθετών όπως ο Arnold Schoenberg, ο Alban Berg και ο Anton Webern απλώς μπερδεύουν τον εγκέφαλο των ακροατών. Ο Ρώσος συνθέτης Igor Stravinsky υιοθέτησε λίγο πιο ανεκτές πτυχές της ατονικότητας. Αποφασίστε μόνοι σας, αλλά βρίσκω τη μουσική του κάπως λιγότερο ενοχλητική από τον Schoenberg, τον Berg και τον Webern.

Αυτό το τραγουδάκι του Webern φαίνεται ότι θα ταίριαζε με κείνους που στις 3 τα ξημερώματα, κάνουν τελετουργικές θυσίες ζώων σε ένα παλιό νεκροταφείο. Παίζει ακραίες συγχορδίες διάσπαρτες με παύσεις που ακούγονται «λάθος».

( ἀριστερή φωτό- Watschenkonzert, καρικατούρα στην Die Zeit, 6 Απριλίου 1913) 

Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, η μουσική του Βέμπερν και των ομοίων του καταγγέλθηκε ως «πολιτιστικός μπολσεβικισμός» και «εκφυλισμένη τέχνη» από τους εθνικοσοσιαλιστές στη Γερμανία και την Αυστρία. Ονομάστηκε εβραϊκή ισοπεδωτική συνωμοσία.

.....Στην πραγματικότητα, και για να είμαστε δίκαιοι, οι περισσότεροι από τους συνθέτες ήταν άλλων εθνικοτήτων και όχι Εβραίοι. Πρέπει να υπήρχε κάτι στο νερό της Βιέννης. Γνωστικά-αποσταθεροποιητικά βαρέα μέταλλα ίσως; Δηλητηρίαση από υδράργυρο ή μόλυβδο ίσως;

Τούτου λεχθέντος, αυτή η μουσική προωθήθηκε από πολιτιστικούς μαρξιστές της Εβραϊκής Σχολής της Φρανκφούρτης. Η «νέα μουσική» — που ξεπήδησε από τη Δεύτερη Βιεννέζικη Σχολή — και ο ιδρυτής της θα ήταν τα θέματα αμέτρητων δοκιμίων και βιβλίων του Theodor Adorno, ( ἐμεῖς ῥίχνουμε καί ματιά πάλι,ἐδῶ) συγγραφέα του βιβλίου « The Autoritarian Personality ». Κατά τη δεκαετία του 1930, ο Adorno θεωρούσε τον Arnold Schoenberg το πιο «προοδευτικό» άτομο στη σύγχρονη μουσική.

Σίγουρα, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ, τα περισσότερα πανεπιστήμια είναι πολύ χαρούμενα που παράγουν φοιτητές που γράφουν ατονική μουσική για το πλήθος των hipster. Αλλά μια τέτοια αποκαλούμενη «μουσική» είχε αρνητική αποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς που δυσκολεύτηκαν να την ακολουθήσουν.

Στο «Origins of Negative Dialetics», η Susan Buck-Morss κάνει την σύνδεση της ατονικότητος με την κριτική θεωρία της  Σχολής της Φρανκφούρτης. Ναι, κυρίες και κύριοι, ήταν όλα από το ίδιο βιβλίο. Whodathunk; [Βλέπε « Η δύναμη των λουλουδιών έσπειρε σπόρους 50 ετών εργαλειοποιημένου εκφυλισμού »] ( Ἡ Δύναμις τῶν Λουλουδιῶν,ἦταν ἕνα σύνθημα τῆς δεκαετίας ᾿60,γιά τήν μή βία.Ξεπήδησε μέσα ἀπό ἐκείνους πού ἀντιτάχθηκαν στόν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ. Τώρα τήν συνέχεια τήν γνωρίζετε, "παιδιά τῶν λουλουδιῶν", Χίππυς ἀπό τό Χίπστερ πού ἀναφέραμε πιό πάνω καί ἐλευθεριότητα στό σέξ,ναρκωτικά κ.λπ. πού ἔθεσαν τίς ῥίζες τῆς σημερινῆς κατάντιας τῶν κοινωνιῶν...) 

Η επανάσταση του Schoenberg στη μουσική έδωσε την έμπνευση για τις φιλοσοφικές προσπάθειες του ίδιου του Adorno, το πρότυπο για το σημαντικό έργο του για τον Husserl κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Διότι, όπως ο Σένμπεργκ είχε ανατρέψει την τονικότητα, την αποσυντιθέμενη μορφή της αστικής μουσικής, έτσι και η μελέτη του Χουσέρλ του Αντόρνο προσπάθησε να ανατρέψει τον ιδεαλισμό, την φθίνουσα μορφή της αστικής φιλοσοφίας.

Ο μεγάλος συνθέτης Richard Strauss περιέγραψε τον Schoenberg ότι είχε ανάγκη από ψυχίατρο. Είπε ότι «θα ήταν καλύτερα να φτυαρίζει το χιόνι αντί να κατεβάζει μπούρδες σε μουσικό χαρτί». Αλλά ας συγκρίνουμε τον Schoenberg με τον Strauss και ας δούμε πού συναντά το λάστιχο το δρόμο, σωστά; Δεν νομίζω ότι πρέπει να είσαι ειδικός στη μουσική για να καταλάβεις.

Το εξεγερμένο και "διεστραμμένο τραγουδάκι" του Schoenberg «A Survivor from Warsaw» (1947). Ναι, πείτε πώς τόν μισώ. 

Richard Strauss – "Τάδε ἔφη Ζαρατούστρα", Op. 30 – Ἀσυναγώνιστο !

Ας υπομείνουμε μόνο έναν ακόμη 12-τονικό συνθέτη πριν τελειώσουμε με 'δαύτο.

Εδώ έχουμε την όπερα του Μπεργκ «Wozzeck». Αυτή είναι απαίσια «μουσική» (θόρυβοι στην πραγματικότητα) για παράφρονες και τρελούς. Αν παρακολουθήσετε λίγα λεπτά, θα δείτε τον γιατρό να προκαλεί τον αστυνομικό με ένα κτύπημα.

Είναι αυτή η μουσική αισθητική ή ψυχική βία κατά του ανθρώπινου πνεύματος; Κατ' αρχήν, ναι, εκτός από το ότι οι περισσότεροι το απορρίπτουν ή δεν τους αρέσει, και έτσι μπορούν να εφαρμόσουν τον δικό τους αυτοέλεγχο για να το απορρίψουν.

Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο που αναζητά πρότυπα, επομένως αναζητά μοτίβα στη μουσική για να κατανοήσει αυτό που ακούμε. Η μουσική του Μπαχ, για παράδειγμα, ενσωματώνει πολλά από τη διαδικασία διαμόρφωσης προτύπων.

Ο καθηγητής Ντέιβιντ Χιούρον, ειδικός στη γνώση της μουσικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, έχει μελετήσει μερικούς από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι ακροατές απωθούνται από τέτοια σύγχρονα κλασικά κομμάτια. Να τι είχε να πει:

Πολλά από αυτά που κάνει ο εγκέφαλος είναι να προβλέπει το μέλλον. Η πρόβλεψη του τι θα συμβεί στη συνέχεια έχει προφανή αξία επιβίωσης και οι εγκέφαλοι είναι εξαιρετικά ικανοί στην πρόβλεψη γεγονότων.

Μετρήσαμε την προβλεψιμότητα των ηχητικών ακολουθιών στη μουσική των Arnold Schoenberg και Anton Webern και βρήκαμε ότι οι διαδοχικές φωνές ήταν λιγότερο προβλέψιμες από τις τυχαίες ακολουθίες τονικών.

Για τους ακροατές, αυτό σημαίνει ότι, κάθε φορά που προσπαθείτε να προβλέψετε τι θα συμβεί στη συνέχεια, αποτυγχάνετε. Το αποτέλεσμα είναι ένα συντριπτικό αίσθημα σύγχυσης και οι συνεχείς αποτυχίες να προβλέψουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια σημαίνει ότι δεν υπάρχει ευχαρίστηση από την ακριβή πρόβλεψη».

Μερικά από τα πράγματα που έγιναν από εκείνους τους συνθέτες όπως ο Schoenberg υπονόμευσαν αυτό το γνωστικό βοήθημα για να γίνει η μουσική ευκολότερη στην κατανόηση και την παρακολούθηση. Η μουσική του Schoenberg κατακερματίστηκε, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολο για τον εγκέφαλο να βρει δομή.

Η μουσική, ωστόσο, είναι καλή για κάτι. Ένας σιδηροδρομικός σταθμός στο  Βερολίνο  αποκάλυψε ένα σχέδιο για τη χρήση ατονικής μουσικής για να «φοβίσει» τους χρήστες ναρκωτικών. Η βασική προϋπόθεση του πειράματος προϋποθέτει ότι η ατονική μουσική προκαλεί δυσφορία στο άκουσμά της και οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να περνούν μεγάλες χρονικές περιόδους ακούγοντας την, ειδικά όταν βρίσκονται υπό την επήρεια 

Winter Watch Takeaway:  Η ατονική μουσική είναι ένα αδιέξοδο. Δεν ανταποκρίνεται στον φυσικό τρόπο ακοής. Αποτελεί μια «μουσική τρομοκρατία» που δεν έχει καμία σχέση με τη βαθιά φύση της μουσικής.

ἀπό ἐδῶ

Σημείωσις. Θά ἤθελα νά ζητήσω καί τήν γνώμη τῆς ἀγαπητῆς μας Θεοδώρας Παλαιολόγου,ὡς γνώστριας τῆς Μουσικῆς καί μάλιστα τῆς Κλασικῆς,ἀλλά καί ὡς καθηγήτριας,βεβαίως. Θά μᾶς ἦταν πολύ χρήσιμη.

Βλέπετε λοιπόν,πώς ἡ σήψις καί διαφθορά πού προώθησαν πολλοί συγκεκριμένοι,δέν μποροῦσε ν᾿ἀφήσῃ ἀπ᾿ἔξω ἕνα τόσο σοβαρό κομμάτι τοῦ Ἀνθρωπίνου Πολιτισμοῦ. Τήν Μουσική. 

Τ᾿ἀποτελέσματα ; Νομίζω πώς δέν εἶναι δύσκολο νά τό ἀντιληφθοῦμε. Ἀλλά σίγουρα θά μπορούσαμε νά κάνουμε καί κάποιες συνδέσεις μέ αὐτό πού τά τελευταῖα χρόνια λέγεται μουσική γιά νέους. Καί φυσικά δέν ἐννοῶ τήν Πόπ. Ἄν ἀκούσῃ κάποιος τί παίζεται στά σημερινά κλάμπ,θά καταλάβῃ...

H Trance μουσική χαρακτηρίζεται από έναν ρυθμό που κυμαίνεται γενικά μεταξύ 135-150 κτύπων ανά λεπτό (BPM),επαναλαμβανόμενες φράσεις και μια μουσική φόρμα που δημιουργεί ευδιάκριτα ένταση και στοιχεία σε ένα κομμάτι που συχνά καταλήγει σε 1 to 2 "πάνω" ή  "κάτω"... Η έκσταση είναι μια κατάσταση υπνωτισμού και αυξημένης συνείδησης ...( ἐδῶ) 

Ἡ Πελασγική