Τὸ Πανανθρώπινο Ἐμβατήριο τῆς Ἑλλάδας
Ὀμπρός! Μὲ ὀρθή, μεσούρανη
τῆς Λευτεριᾶς τὴ δᾴδα,
ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα,
στὸν Ἄνθρωπον ... Ὀμπρός!
Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες
κι ὅλοι οἱ λαοὶ σιμά Σου
-μεγάλο τ᾿ ὄνομά Σου-
βροντοφωνᾶν: «Ὀμπρός,
» ὀμπρός, νὰ γίνουμε ὁ τρανὸς
στρατὸς ποὺ θὰ νικήσει,
σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση,
τὸ μαῦρο φίδι ὀμπρός,
» ὀμπρός, κ᾿ ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε
καὶ διασκορπάει τὰ σκότη!
Ἀνάστα, ἡ Ἀνθρωπότη,
Κι ἀκλούθα την ... Ὀμπρός!
Ἄγγελος Σικελιανός
Παιδιά,τῆς Ἑλλάδος παιδιά
Μέσ' τούς δρόμους τριγυρνᾶνε
οἱ μανᾶδες καί κοιτᾶνε
ν' ἀντικρίσουνε,
τά παιδιά τους π' ὀρκιστήκαν
στό σταθμό ὅταν χωριστήκαν
νά νικήσουνε.
*
Μά γιά 'κείνους πού 'χοῦν φύγει
καί ἡ δόξα τους τυλίγει,
ἄς χαιρόμαστε,
καί ποτέ καμιά ἄς μή κλάψει,
κάθε πόνο της ἄς κάψει,
κι ἄς εὐχόμαστε:
*
Παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά,
πού σκληρά πολεμᾶτε πάνω στά βουνά,
παιδιά στή γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε ὅλες νά 'ρθετε ξανά.
*
Λέω σ' ὅσες ἀγαποῦνε
καί γιά κάποιον ξενυχτοῦνε
καί στενάζουνε,
πώς ἡ πίκρα κι ἡ τρεμούλα
σέ μιά τίμια Ἑλληνοπούλα,
δέν ταιριάζουνε.
*
Ἑλληνίδες τοῦ Ζαλόγγου
καί τῆς πόλης καί τοῦ λόγγου
καί Πλακιώτισσες,
ὅσο κι ἄν πικρά πονοῦμε
ὑπερήφανα ἄς ποῦμε
σάν Σουλιώτισσες.
*
Παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά,
πού σκληρά πολεμᾶτε πάνω στά βουνά,
παιδιά στή γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε ὅλες νά 'ρθετε ξανά.
Μέ τῆς νίκης τά κλαδιά,
σᾶς προσμένουμε παιδιά
Στίχοι-Μίμης Τραϊφόρος,μουσική- Μιχάλης Σουγιούλ,ἐρμηνεία -Σοφία Βέμπο
ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 !
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !
Ἡ Πελασγική
Ολα καλα κι ωραια αυτα με τα ......παιδια της Ελλαδας παιδια και αλλα ηρωϊκα.... αλλα αμα ηξεραν ΠΟΙΟΙ θα μας κυβερνουσαν μετα απο καμια 80αρια χρονια μαλλον δεν θα το κουναγαν ρουπι απ τα σπιτια τους και θαλεγαν στους Ιταλους .....περαστε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως.....
Ἔτσι λές ;
ΔιαγραφήἘγώ πάλι πιστεύω πώς θά ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥΣ,ἀπέναντι στήν Ἱστορία μας,τήν Πατρίδα μας,τά ὅσια καί ἱερά μας.
Καί μία συμπληρωματική,ποιητική ἀπάντησις :
ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ
Ἐσεῖς, ποὺ πρωτοσπείρατε
τῆς λευτεριᾶς τό σπόρο,
λαχταρισμένο δῶρο
στή σκλαβωμένη γῆ.
Ἐσεῖς, κι᾿ ὅταν ὡρίμασαν
τά στάχυα καρποφόρα,
τοῦ θερισμοῦ τήν ὥρα
μᾶς γίνατε ὁδηγοί.
Σάν ἴσκιοι μεγαλόκορμοι
κι᾿ ἀπείραχτοι ἀπ’ τά χρόνια
σὲρνετε ἐμᾶς τ’ ἀγγόνια
στό δρόμο τῆς τιμῆς.
Κι᾿ ὅπου πολέμου κράξιμο
κ᾿ ὅπου τῆς μάχης κρὸτοι,
ἐσεῖς περνᾶτε πρῶτοι
κι᾿ ἀκολουθοῦμ’ ἐμεῖς.
Στὴ μνήμη σας ἀνάβουμε
χρυσὰ λιβανιστήρια,
γιά σᾶς τά νικητήρια
τά χείλη μας ὑμνοῦν.
Καί πλέκοντας τά χέρια μας
τῆς δόξας τά στεφάνια,
-δική σας περηφάνεια-
στούς τάφους σας κρεμνοῦν.
( Γεώργιος Δροσίνης)
Καί μία ἐπανάληψιν :
Κι᾿ ὅπου πολέμου κράξιμο
κ᾿ ὅπου τῆς μάχης κρὸτοι,
ἐσεῖς περνᾶτε πρῶτοι
κι᾿ ἀκολουθοῦμ’ ἐμεῖς.
Τοὐλάχιστον αὐτό ἰσχύει για ἐμένα.
ΚΑλησπέρα ἀγαπητέ ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !