Ἡ πτῶσις τοῦ Τσαουσέσκου στήν Ῥουμανία καί ἡ πιθανή ἀντιστοιχία μέ τά σημερινά διαδραματιζόμενα γεγονότα στήν Ἑλλάδα

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

22-2-2016

Ο Νικολάε Τσαουσέσκου (ρουμ. Νicolae Ceaușescu) ήταν ηγέτης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας από το 1965 μέχρι την εκτέλεσή του τα Χριστούγεννα του 1989. Γεννήθηκε στο χωριό Scorniceşti της επαρχίας Olt στις 26 Ιανουαρίου 1918. Σε ηλικία 11 ετών πήγε (αφού το έσκασε από το σπίτι του και τον βίαιο πατέρα του) στο Βουκουρέστι ως μαθητευόμενος υποδηματοποιός. 

Εκεί γράφτηκε στο, τότε παράνομο (1932), Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας και συνελήφθη μερικές φορές τα επόμενα χρόνια ως διαδηλωτής, απεργός, συλλέκτης υπογραφών για απεργία και παρόμοιες δραστηριότητες. Οι τότε φάκελοι της Αστυνομίας τον περιγράφουν ως «επικίνδυνο κομμουνιστή ακτιβιστή». Το 1936 φυλακίστηκε για δύο χρόνια με την κατηγορία του αντιφασιστικού ακτιβισμού.

Αφού βγήκε από τη φυλακή, γνώρισε το 1939 την Έλενα Πετρέσκου (Elena Petrescu), την οποία παντρεύτηκε το 1946. Το 1940 συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά. Το 1943 μεταφέρθηκε σε άλλη φυλακή, όπου μοιράστηκε το ίδιο κελί με τον Gheorghe Gheorghiu-Dej (μελλοντικό γ.γ. του Κ.Κ.Ρουμανίας) και έγινε προστατευόμενος του. Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και ενώ η Ρουμανία περνούσε στον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης, υπηρέτησε ως γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας (1944–1945).

Μόλις οι Κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία στη χώρα το 1947, ο Νικολάε Τσαουσέσκου έγινε Υπουργός Γεωργίας και κατόπιν Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας στην, σταλινικού τύπου, Κυβέρνηση του Gheorghe Gheorghiu-Dej. Το 1952 εισήλθε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΡ και το 1954 στο Politburo. Έγινε έτσι ουσιαστικά το νούμερο δύο στην ιεραρχία του Κόμματος. 

Στις 22 Μαρτίου του 1965, τρεις μέρες μετά το θάνατο του Γκεόργκε Γκεοργκίου-Ντέι, ο Τσαουσέσκου εκλέχθηκε ομόφωνα γενικός γραμματέας του Ρουμανικού Εργατικού Κόμματος. Μετονόμασε το κόμμα σε «Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας» και ανακήρυξε τη χώρα «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας» (από Λαϊκή Δημοκρατία της Ρουμανίας). Στην αρχή της εξουσίας του ήταν αρκετά δημοφιλής, λόγω και μιας διαφαινόμενης ανεξάρτητης στάσης έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Ανέστειλε την ενεργή συμμετοχή της χώρας στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας (χωρίς να αποχωρήσει από αυτό) και δε συμμετείχε στην εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου στην Τσεχοσλοβακία το 1968, πράξη την οποία καταδίκασε ανοικτά.

Το 1974 προσέθεσε στους τίτλους του και το «Πρόεδρος της Ρουμανίας». Το 1984 η Ρουμανία ήταν μια από τις τρεις χώρες του κομμουνιστικού μπλοκ (μαζί με την Γιουγκοσλαβία και την Κίνα) που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Επίσης, ήταν η μόνη χώρα του κομμουνιστικού μπλοκ που είχε επίσημες σχέσεις με την τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, με την οποία μάλιστα υπέγραψε και δύο συμφωνίες. Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε καμία φιλελευθεροποίηση στη χώρα. Η μυστική αστυνομία (Σεκουριτάτε) παρακολουθούσε στενά τους πολίτες και ασκούσε λογοκρισία στα Μέσα Ενημέρωσης.

Μετά τις επισκέψεις που έκανε το 1971 στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, επηρεάστηκε από τις εκεί αντιλήψεις, τις οποίες προσπάθησε να εφαρμόσει. Από το 1972 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ριζικής αλλαγής της χώρας. Με όραμα μια «πολύπλευρα ανεπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» ξεκίνησε πρόγραμμα καταστροφής και ανασχεδιασμού της επαρχίας, το οποίο σύντομα πέρασε και στην πρωτεύουσα. Πάνω από το ένα πέμπτο της πόλης του Βουκουρεστίου ισοπεδώθηκε στη δεκαετία του 1980 και ξαναχτίστηκε πάνω σε δικά του σχέδια, έχοντας ισοπεδώσει πολλά ιστορικά κτίρια και εκκλησίες. Ο ίδιος δε μισούσε μανιωδώς τον Χριστιανισμό (http://redskywarning.blogspot.gr/2013/12/blog-post_25.html). Το πρόγραμμά του περιλάμβανε και την ισοπέδωση πολλών χωριών και τη μετακόμιση των πληθυσμών στις πόλεις, στα πλαίσια ενός προγράμματος «αστικοποίησης της κοινωνίας», το οποίο όμως τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.

Το 1966 απαγόρευσε την αντισύλληψη, έθεσε πολύ αυστηρές προϋποθέσεις για τις αμβλώσεις, και επιβάρυνε φορολογικά όσους πολίτες παρέμεναν χωρίς παιδιά σε ηλικία άνω των 25 ετών. Αντίστοιχα, έδωσε σημαντική βοήθεια σε μητέρες με πέντε παιδιά, ενώ ανακήρυξε τις μητέρες με δέκα παιδιά ως «ηρωίδες» και τις παρασημοφορούσε. Το πρόγραμμα αυτό αύξησε σημαντικά το ρουμανικό πληθυσμό, αλλά δημιούργησε προβλήματα οικονομικής εξαθλίωσης στις πολυμελείς οικογένειες, περιπτώσεις αστέγων, αλλά σήμανε και την εμφάνιση ενός νέου φαινομένου: της εγκατάλειψης παιδιών στους δρόμους, τα οποία μεγάλωναν ως ορφανά.

Λόγω της σχετικά ανεξάρτητης πολιτικής του σε σχέση με τη Σοβιετική Ένωση, ο Τσαουσέσκου πέτυχε να βρει Δυτικές χώρες πρόθυμες να τον δανείσουν για να πραγματοποιήσει την πολιτική του. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να καταλήξει σύντομα στον υπερδανεισμό. Ο Τσαουσέσκου ξεκίνησε τότε επείγον πρόγραμμα αποπληρωμής του εξωτερικού δημόσιου χρέους, δίνοντας κυρίως έμφαση στις εξαγωγές. Διοργάνωσε δημοψήφισμα, το οποίο κατέληξε σε ένα σχεδόν ομόφωνο «ναι» στην απόλυτη απαγόρευση δανεισμού της χώρας από το εξωτερικό. Η πολιτική αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους οδήγησε το λαό στην οικονομική εξαθλίωση. Η έλλειψη αγαθών από τα καταστήματα και οι συχνές διακοπές φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού έγιναν ο κανόνας. Ο Τσαουσέσκου δικαιολογούσε την υποβάθμιση της ζωής του λαού με την ανάγκη αποπληρωμής του χρέους, το οποίο η Ρουμανία εξόφλησε ολοκληρωτικά το 1989, λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος.

Υπό την ηγεσία του, η Ρουμανία ήταν ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων στον κόσμο. Παρά το γεγονός αυτό, άλλες ενέργειές του υποδηλώνουν ότι επιθυμούσε να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης: Προσπάθησε να μεσολαβήσει μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, οργάνωσε δημοψήφισμα για τη συρρίκνωση του ρουμανικού στρατού, διοργάνωσε εκστρατείες υπέρ της ειρήνης, έγραψε τετράστιχο ποίημα για την ειρήνη και προσπάθησε να βοηθήσει φτωχές Αφρικανικές χώρες, στις οποίες, όταν τις επισκεπτόταν, γινόταν δεκτός ως ήρωας. Η Γαλλία του απένειμε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής για τη φιλειρηνική του δραστηριότητα.

πηγη κειμένου :http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/02/blog-post_72.html

Από τις αρχές του 1989, ο Τσαουσέσκου άρχισε να απομονώνεται με ταχείς ρυθμούς από τους κομμουνιστές πρώην συμμάχους του. Οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η Κίνα απέρριψαν πρότασή του, τον Αύγουστο του 1989, να συγκληθεί Σύνοδος, η οποία θα συζητούσε τις ραγδαίες αλλαγές στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και θα προσπαθούσε να «υπερασπιστεί τον Σοσιαλισμό». Ακόμη και μετά την πτώση του Βούλγαρου ομολόγου του, Τόντορ Ζίβκοβ, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Τσαουσέσκου δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη πόσο επισφαλής ήταν η θέση του και παρουσίαζε συμπτώματα άρνησης της πραγματικότητας. Στα τέλη του έτους, ο λαός σχημάτιζε τεράστιες ουρές για την προμήθεια ψωμιού, ενώ η Κρατική Τηλεόραση τον παρουσίαζε να μπαίνει σε γεμάτα καταστήματα και να επαίρεται για την ολοσχερή αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και το υψηλό βιοτικό επίπεδο που κατακτήθηκε επί των ημερών του.

Το Νοέμβριο του 1989, το 14ο Συνέδριο του ΚΚΡ εξέλεξε τον 71χρονο Τσαουσέσκου για μια ακόμη πενταετή θητεία ως ηγέτη του. Στην πόλη Τιμισοάρα ξεκίνησαν ταραχές, με μαζική συμμετοχή φοιτητών και πολιτών. Δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών στις 17 Δεκεμβρίου. Την επομένη ο Τσαουσέσκου ανεχώρησε για επίσημη επίσκεψη στο Ιράν, αφήνοντας το έργο της καταστολής των διαδηλώσεων στη σύζυγο και τους συνεργάτες του (Στο Ιράν ο Τσαουτσέσκου έκλεισε συμφωνία για να κατασκευάσουν 100 αεροσκάφη, αλλά λόγω των γεγονότων που οδήγησαν την πτώση του το πρόγραμμα αυτό δεν υλοποιήθηκε πότε).

 Η Κρατική τηλεόραση αποσιωπούσε τα γεγονότα, ο λαός όμως σε όλη τη χώρα πληροφορήθηκε για την επανάσταση της Τιμισοάρα μέσω ξένων Μέσων Ενημέρωσης (Voice of America και Radio Free Europe) και από στόμα σε στόμα. Το απόγευμα της 20ης Δεκεμβρίου που επέστρεψε στη χώρα, η κατάσταση είχε ενταθεί ακόμη περισσότερο και ο ίδιος έβγαλε διάγγελμα προς το λαό μέσω της Κρατικής Τηλεόρασης. Μίλησε για την επανάσταση της Τιμισοάρα ως «ξένη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της Ρουμανίας» και «εξωτερική απειλή στην εθνική ακεραιότητα».

Στις 21 Δεκεμβρίου διοργανώθηκε από τις Αρχές διαδήλωση συμπαράστασης στον Τσαουσέσκου στο κέντρο του Βουκουρεστίου, η οποία κατέληξε σε χάος. Ο λαός αποδοκίμασε μαζικά το ζεύγος Τσαουσέσκου, το οποίο, εμφανώς απορημένο, κλείστηκε στα κομματικά γραφεία. Ακολούθησαν μαζικές συγκρούσεις στους δρόμους του Βουκουρεστίου και ο στρατός επενέβη συλλαμβάνοντας εκατοντάδες άοπλους πολίτες. Την επόμενη μέρα (22 Δεκεμβρίου), τα νέα είχαν διαδοθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Η Κρατική Τηλεόραση ανακοίνωσε τον αιφνίδιο (και ύποπτο) θάνατο του Vasile Milea, Υπουργού Άμυνας, και τη διοίκηση του στρατού ανέλαβε ο Τσαουσέσκου προσωπικά. Προσπάθησε να απευθυνθεί στο πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο έξω από τα γραφεία του ΚΚΡ, αλλά το πλήθος εισέβαλε μέσα και ο ίδιος με τη σύζυγό του φυγαδεύτηκαν με ελικόπτερο.

Αφού πέρασαν από την εξοχική τους κατοικία στο Snagov, ανεχώρησαν προς το Τιργκόβιστε. Υποχρεώθηκαν από το στρατό να εγκαταλείψουν το ελικόπτερο, καθώς ο στρατός είχε απαγορεύσει την εναέρια κυκλοφορία στη χώρα. Στο τέλος συνελήφθησαν από την αστυνομία, παραδόθηκαν στο στρατό, πέρασαν από πρόχειρο στρατοδικείο με πλήθος κατηγοριών (από παράνομο πλουτισμό μέχρι γενοκτονία), καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν την ημέρα των Χριστουγέννων του 1989. Η «δίκη» και η εκτέλεσή τους μαγνητοσκοπήθηκαν και έκαναν το γύρο του κόσμου. Λίγες μέρες αργότερα, παρουσιάστηκαν και στην Κρατική Τηλεόραση, πράγμα που επισφράγισε το τέλος του καθεστώτος του.

Και στις μέρες μας στην Ελλάδα, άλλος ένας ομοϊδεάτης του Τσαουτσέσκου (ο Αλέξης Τσίπρας), κατάφερε μετά από «αγώνες» ως καταληψίας και διαδηλωτής και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες, να αναδειχθεί στην ηγεσία του «αριστερού κόμματος» ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον πολιτικό «θάνατο» του  προστάτη ομοϊδεάτη του και μέντορα του Αλαβάνου (στον οποίο συντέλεσε και ο ίδιος με εσωκομματικές δολοπλοκίες), κάτι που πέτυχε σχετικά εύκολα αφού ήταν ουσιαστικά το νούμερο δύο στην ιεραρχία του Κόμματος. 

Τον Ιανουάριο του 2015, εκλέχθηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας (με σύντροφο του την «αξιοκρατικά» διορισμένη από τον ίδιο «παγώνα»). Στην αρχή της εξουσίας του ήταν αρκετά δημοφιλής, λόγω και μιας διαφαινόμενης ανεξάρτητης στάσης έναντι της Γερμανίας. Παράλληλα προσποιήθηκε πως θα ανέστειλε την ενεργή συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ (χωρίς να αποχωρήσει από αυτή).
πηγη κειμένου : http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/02/blog-post_72.html 

Επίσης υπό την ηγεσία του η Ελλάδα ήταν αρχικά από τις λίγες χώρες της ΕΕ (μία ένωση το ίδιο τυρρανική με την ΕΣΣΔ σήμερα βλέπε το σύντομα υπό έκδοση άρθρο μου «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΩΝ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ»), που είχε επίσημες ενεργές σχέσεις με την Ρωσία (μετά την Ουκρανική κρίση του 2014), με την οποία μάλιστα υπέγραψε και κάποιες συμφωνίες. Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική πρόοδος στην χώρα. 

Αντίθετα μάλιστα, η κυβέρνηση του (όπως και των προκατόχων του) παρακολουθούσε στενά τους πολίτες και ασκούσε λογοκρισία στα Μέσα Ενημέρωσης (τόσο στα διεφθαρμένα, όσο και στα αδιάφθορα, ενώ παράλληλα ετοίμαζε και νομοσχέδια για να φιμώσει κάθε αντιπολιτευόμενη επίσης και στο ράδιο και στο ίντερνετ, απαγορεύοντας αντίθετες με αυτή διαδικτυακές ιστοσελίδες, ιστοσελίδες στο facebook, αλλά και blogs), ενώ παράλληλα προχώρησε και στην απολυταρχική υιοθέτηση της ηλεκτρονικής «κάρτας του πολίτη» (βλέπε το σύντομα υπό έκδοση άρθρο μου «Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ, Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»).

Επηρεάστηκε έντονα από τις κομμουνιστικές και τις αναρχικές αντιλήψεις, τις οποίες προσπάθησε να εφαρμόσει και μόλις ανέλαβε την εξουσία, ξεκίνησε ένα «πρόγραμμα ριζικής αλλαγής» της χώρας,  με ένα πλάνο καταστροφής και ανασχεδιασμού της επαρχίας, το οποίο σύντομα πέρασε και στην πρωτεύουσα (το γνωστό τρίτο μνημόνιο, μαζί με την ψήφιση του ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου που καταστρέφει τόσο τους αγρότες, όσο και τον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα). Ο ίδιος δε μισούσε μανιωδώς τον Χριστιανισμό και προσπάθησε να λάβει πολλά μέτρα εναντίον των πιστών και της Εκκλησίας, περνώντας εχθρικά νομοσχέδια και λαμβάνοντας εχθρικά μέτρα εναντίον τους. 

Επέτρεψε με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων την αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών στην χώρα (με όλα τα προβλήματα που δημιούργησε η πολιτική του αυτή, όπως η ηθελημένη εθνική αλλοίωση του ντόπιου πληθυσμού), καθιέρωσε το σύμφωνο συμβίωσης, πραγματοποίησε ένα πανεθνικό δημοψήφισμα το αποτέλεσμα του οποίου δεν σεβάστηκε ούτε και τήρησε, και επιβάρυνε φορολογικά όλους τους πολίτες. Το πρόγραμμα του αυτό μείωσε σημαντικά τον ντόπιο πληθυσμό (αφού πολλοί αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό για δουλειά), ενώ επιπρόσθετα δημιούργησε και προβλήματα οικονομικής εξαθλίωσης στις πολυμελείς οικογένειες και σε άπειρες περιπτώσεις ή ανέργων, αλλά σήμανε επίσης και την «δημιουργία» ενός νέου φαινομένου: της εμφάνισης πολλών αστέγων στους δρόμους.

Λόγω της (υποτιθέμενης) αρχικά σχετικά ανεξάρτητης πολιτικής του σε σχέση με την ΕΕ, ο Τσίπρας προσπάθησε να βρει Δυτικές χώρες πρόθυμες να τον δανείσουν για να πραγματοποιήσει την πολιτική του (με αρχικές σκέψεις την Ρωσία και την Κίνα, πολιτική που ο ίδιος δεν πραγματοποίησε ποτέ αλλά αντίθετα σύντομα υποτάχθηκε πλήρως στην ΕΕ της Γερμανίας). Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να καταλήξει σύντομα με ένα τεράστιο χρέος και υπό τη ευθύνη του (όπως και των προκατόχων του). 

Ο Τσίπρας ξεκίνησε και ένα «επείγον» για τον ίδιο πρόγραμμα αποπληρωμής του εξωτερικού δημόσιου χρέους. Διοργάνωσε δημοψήφισμα, το οποίο κατέληξε σε ένα σχεδόν ομόφωνο «όχι» στην αποδοχή ενός προγράμματος που είχαν προτείνει οι τροικανοί (και το οποίο είχαν ήδη αποσύρει όταν το έκανε, ενώ στην συνέχεια δεν τήρησε την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού). Η πολιτική αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους (μνημόνιο) οδήγησε τον Ελληνικό λαό στην οικονομική εξαθλίωση. Η έλλειψη αγαθών από τα καταστήματα, οι κατασχέσεις σπιτιών και οι συχνές διακοπές φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού έγιναν ο κανόνας. Ο Τσίπρας δικαιολόγησε την υποβάθμιση της ζωής του λαού με την ανάγκη αποπληρωμής του χρέους, και την υποτιθεμένη κατ’ αυτόν «ανάπτυξη» που θα έρθει από την ολοκληρωτική εφαρμογή του προγράμματος.

Άλλες ενέργειές του (οι πολιτικές κινήσεις του στο λαθρομεταναστευτικό) υποδηλώνουν ότι επιθυμούσε να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης (μαζί με τους νησιώτες του Αιγαίου) για την «ολόθερμη συμπαράσταση» που τους παρείχε.  Προσπάθησε να φανεί ως εκπρόσωπος των φτωχών αντιμνημονιακών χωρών της ΕΕ, στις οποίες, όταν τις επισκεπτόταν, γινόταν δεκτός ως ήρωας. 

Από τα τέλη του 2015, ο Τσίπρας (σαν νέος Τσαουτσέσκου) άρχισε να απομονώνεται με ταχείς ρυθμούς από τους πρώην συμμάχους του στην ΕΕ (ακόμα και οι PODEMOS άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις από αυτόν). Οι χώρες της ΕΕ απέρριψαν πολλές προτάσεις του και οι  ραγδαίες αλλαγές που συνέβησαν στην ΕΕ, λόγω της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και  λαθρομεταναστευτικής κρίσης (που συνέβη με καίρια ευθύνη του ίδιου, του Ερντογάν και της Μέρκελ που υιοθέτησαν  την πολιτική των ανοιχτών συνόρων) συντέλεσαν στην περαιτέρω απαξίωση του. Ενώ ο λαός σχημάτιζε τεράστιες ουρές για την προμήθεια φαγητού από φιλανθρωπικές οργανώσεις (κυρίως της Εκκλησίας), η Κρατική Τηλεόραση (ΕΡΤ) τον παρουσίαζε να επαίρεται για την ολοσχερή αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και το υψηλό «μεταρρυθμιστικό» πολιτικό και οικονομικό επίπεδο που κατακτήθηκε επί των ημερών του.

Το Σεπτέμβριο του 2015, εκλέχτηκε για μια ακόμη φορά πρωθυπουργός. Σύντομα (το 2016) ξεκίνησαν ταραχές και απεργίες στην χώρα με μαζική συμμετοχή αγροτών, επιστημόνων, φοιτητών, πολιτών και των κατοίκων των νησιών για τα απαράδεκτα αποτελέσματα της πολιτικής του για την μετανάστευση. Δυνάμεις της αστυνομίας (ΜΑΤ) επιτέθηκαν εναντίον των διαδηλωτών και προσπάθησαν να τους διαλύσουν βίαια (όπως επιχειρήθηκε με την διαδήλωση των αγροτών στο Σύνταγμα). 

Την επομένη εβδομάδα μετά τα γεγονότα αυτά, ο Τσίπρας αναχώρησε για επίσημη επίσκεψη στο Ιράν με την προοπτική να συνάψει επικερδείς συμφωνίες για την χώρα (στην πραγματικότητα ελάχιστα κατάφερε σε αυτό τον τομέα).

Τον Φεβρουάριο του 2016 η κατάσταση στην χώρα μας είναι πιο έκρυθμη από ποτέ, οι διαδηλώσεις και τα μπλόκα των αγροτών διευρύνονται, και άλλοι κλάδοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ετοιμάζονται να ενωθούν μαζί τους με απεργίες και διαδηλώσεις,  πολλές χώρες έχουν στραφεί κατά της Ελλάδας λόγω των πολιτικών της στο προσφυγικό, οι Τούρκοι καραδοκούν για εισβολή στο Αιγαίο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απολέσει την επιρροή του και πολλά στελέχη τόσου αυτού, όσο και των άλλων κομμάτων προπηλακίζονται από τον κόσμο δημόσια (όπως ακριβώς τον παρακινούσαν και οι ίδιοι να δρα κατά των αντιπάλων τους όταν ήταν στην αντιπολίτευση, μία τιμωρία αντάξια των πράξεων τους) και δεν τολμούν να γυρίσουν στις περιοχές που εκλέχθηκαν, νέα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα ετοιμάζονται κατά του λαού σε συνεργασία με τους τροικανούς, ενώ παράλληλα ακούγονται σενάρια για οικουμενική ή και νέες εκλογές στην χώρα. 

Θα έχουμε άραγε μία πλήρη εκτράχυνση της κατάστασης στην χώρα (π.χ. χρεωκοπία, έξοδος από ΕΕ-Ευρωζώνη-Σένγκεν), η οποία θα οδηγήσει  σε μαζικές συγκρούσεις στους δρόμους,  με εξέγερση και μαζικό χάος, ενώ ο απελπισμένος και οργισμένος λαός θα εισβάλει μέσα στην βουλή και ο τόσο ο Τσίπρας με την σύζυγό του (ή ο Μητσοτάκης αν είναι η ΝΔ τότε στην εξουσία ή και ο πρωθυπουργός μιας πιθανής μελλοντικής οικουμενικής κυβέρνησης), και άλλους πολιτικούς θα φυγαδευτούν με ελικόπτερο (όπως στην Αργεντινή) ή θα λιντσαριστούν από το πλήθος (όπως ο Καντάφι) ή θα εκτελεστούν (όπως ο Τσαουτσέσκου);  Και θα αναγκαστεί όπως τότε στην Ρουμανία να επέμβει ο στρατός (ενωνόμενος με τον λαό παράλληλα) για να αποκαταστήσει την τάξη ώστε να μην υπάρξει χάος στην χώρα (και από πιθανή εισβολή Τούρκων ή και εξέγερση εισαγόμενων ισλαμιστών-λαθρομεταναστών-πρακτόρων ξένων δυνάμεων), παραδίδοντας μετά το πέρας αυτής της κατάστασης την εξουσία σε μία πατριωτική κυβέρνηση; 

Άγνωστο, αλλά ας ελπίσουμε μόνο να πάνε όλα καλά για την βασανισμένη μας χώρα, και να απολαύσουμε και εμείς όπως οι Ρουμάνοι τα Χριστούγεννα του 1989, ένα Πάσχα και μία νέα πνευματική και πολιτική εθνική αναγέννηση που θα και θα φέρει την ελευθερία, την ειρήνη, την ευημερία και την πρόοδο κα πάλι στην αγαπημένη μας πατρίδα.

hellenicsunrise