Πάντα Ἀκρίτες…

Λίγες σκέψεις, λόγῳ τῆς ἡμέρας…. Μίας ἡμέρας σταθμοῦ γιὰ ἐμᾶς, τοὺς ἀπογόνους τῶν Ποντίων, ποὺ δὲν μείναμε ἐκεῖ, ἀλλὰ φύγαμε γιὰ νὰ σωθοῦμε…
Ξεχάσαμε πὼς ὁ ξεῤῤιζωμὸς εἶναι μίας ἄλλης μορφῆς θάνατος…
Ὄχι δῆλα δὴ πὼς σὰν σήμερα ξεκίνησαν ὅλα, ἀλλὰ νά…
…σὰν σήμερα πάτησε τὸ βρώμικο ποδάρι του τὸ σιωνιστικὸ κατάλοιπο τῶν Νάσι στὴν Σαμψούντα…

Τὸ δεύτερο σιωνιστικὸ κίνημα καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς Κύπρου. (α)

Τὸ καλὰ κρυμένο μυστικὸ τῆς καταγωγῆς τοῦ Κεμᾶλ!

Καὶ σὰν σήμερα, ἐπισήμως, ξεκίνησαν οἱ διωγμοὶ καὶ ἡ γενοκτονία… Ἐπισήμως… Γιατὶ ἡ γενοκτονία δὲν ξεκίνησε τότε… Τότε ἐπισημοποιήθηκε…
Ἡ γενοκτονία ξεκίνησε πολλὰ πολλὰ χρόνα πρίν… Πάρα πολλά… Τότε ἀκόμη ποὺ ἔπιασε νὰ ἀποκόβεται, ἀπὸ διαφόρων βαρβάρων ὀρδές, ἡ καρδιὰ τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὰ μέλη της… Καὶ λίγο λίγο, χρόνο μὲ τὸν χρόνο, κάθε φορὰ καὶ κάποιο κομμάτι κατεσπάραζαν οἱ ἀπ΄ ἔξω…
Καὶ τὸ σῶμα μίκραινε…
Μὰ οἱ Ἀκρῖτες, πιστοὶ στὸν ῥόλο ποὺ τοὺς …«ἔταξαν», παρέμεναν ἐκεῖ, ἀμετακίνητοι ὑπερασπιστὲς τῶν βουνῶν τους…
Πάντα ἑτοιμοπόλεμοι καὶ πάντα ἕτοιμοι γιὰ κάθε θυσία….
Τὸ σαράκι ὅμως τὸ μεγάλο δὲν ἦλθε ἀπ΄ ἔξω εἴπαμε… Ἀπὸ μέσα μᾶς ἔτρωγε… Ἡ μεγάλη ζημιά, τὸ πραγματικὸ κακὸ ἐδῶ φώλιαζε… Αὐτὸ κατέτρωγε ἐπικίνδυνα τὸν ὅποιον δεσμὸ ἔδενε τὸ σῶμα μὲ τὰ μέλη του…

 

Τὸ τελειωτικὸν κτύπημα γιὰ τὴν γενοκτονία τῶν Ποντίων.

Καὶ φθάσαμε στὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, ποὺ ἐπεβίωσαν ἀπὸ τὴν γενοκτονία, τὸ 1923.
Ἡ μεγαλυτέρα καταστροφή… Ἀπὸ τότε ποὺ οἱ Ἀκρῖτες θυμοῦνται τὴν ἱστορία τους, δὲν ξαναέζησαν τέτοιο κακό…
Τὸ μέγιστον κακό… Ὁ ξεῤῥιζωμός!!!
Διότι οἱ πολλοὶ ἔφυγαν, κυνηγημένοι, γιὰ νὰ σκορπισθοῦν σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ πλανήτου, μήπως καὶ διασωθοῦν… Κάποιοι κράτησαν τὴν γλῶσσα τους, μὰ τὴν ταὐτότητά τους τὴν ἔχασαν διὰ παντός, ἐφ’ ὅσον ἔπαυσαν νὰ εἶναι Ἀκρῖτες…
Κάπου κάπου μία ἑορτὴ μνήμης ἐδῶ, ἐκεῖ, παρακάτω… Μὰ μόνον μνήμης… Ὄχι οὐσίας…
Κλάμα, δάκρυ καὶ …«περασμένα μεγαλεῖα ποὺ διηγώντας τα νὰ κλαῖς!».
Ἀλλὰ κι αὐτοὶ ποὺ ἔμειναν, ὅσοι ἔμειναν, πέρασαν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου πρὸ κειμένου νὰ βροῦν κάποιου εἴδους ἰσοῤῥοπίες καὶ νὰ ἐπιβιώσουν…
Ἐκεῖ λοιπὸν παρέμειναν οἱ Ἀκρῖτες… Κι ἄς γενοκτονονοῦντο πάντα…
Διότι…
…ἡ πραγματικὴ γενοκτονία ξεκίνησε πολλὰ πολλὰ χρόνια πρὶν εἴπαμε.
Καὶ δὲν τὴν κατάλαβαν παρὰ ἐλάχιστοι… Καὶ οὔτε μποροῦμε νὰ προσδιορίσουμε μὲ ἀκρίβεια τὸ πότε…
Ἴσως ἀκόμη καὶ πρὶν ὁ Ξενοφὼν ἀναφωνήσῃ τὸ «θάλαττα, θάλαττα…».
Διότι ἄλλο τὸ νὰ ὁμιλῇς τὴν ἑλληνική, νὰ αἰσθάνεσαι Ἕλλην κι ἄλλο τὸ νὰ παραμένῃς ἐλεύθερος Ἕλλην.
Κι ὁ ἐλεύθερος Ἕλλην δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ διδαχθήκαμε περὶ ἐλευθερίας…
Οὔτε τώρα, ἀλλὰ οὔτε πρὸ ἀρκετῶν ἑκατοντάδων ἐτῶν…
Οὐσιαστικῶς οἱ παντοτινὰ ὁρισμένοι Ἀκρίτες ἀπεφάσιζαν νὰ παραμένουν ἐκεῖ, εἶτε συνειδητῶς, εἶτε ὄχι, μοναχικοὶ συνοριοφύλακες καὶ πολεμιστές, τὴν ὥρα ποὺ ἐδῶ, ἀλλὰ κι ἀλλοῦ, στὴν ὑποτιθεμένη Ἑλλάδα, ἔκοβαν ἕναν ἕναν τοὺς δεσμοὺς μὲ τὶς ῥίζες καὶ τοὺς πυλῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ…
Ὑπερασπιστὲς μίας ἰδέας οἱ Ἀκρῖτες, περισσότερο, παρὰ μίας συνοριακῆς γραμμῆς, ποὺ κι αὐτή, μὲ τὰ χρόνα ξεχάσθηκε, ἀλλὰ διεσώθη πιὸ πολὺ σὰν τρόπος ζωῆς, παρὰ σὰν συνέχεια καὶ κληρονομιὰ συνειδητή…
Κι ἐκεῖ ποὺ πίστεψα πὼς ὅλα εἶχαν χαθῆ, ἐκεῖ ἀκριβῶς ἄρχισα νὰ ξανὰ ἀνακαλύπτῳ τὴν ἄλλην πραγματικότητα, αὐτὴν ποὺ ΔΕΝ μᾶς εἶπαν διότι θέλησαν νὰ τὴν ξεχάσουμε. Τὸν ἑλληνισμὸ ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὸ «ἐξισλαμισμένοι» καὶ ποὺ μὲ ἀγωνία ἀναζητᾶ τὴν ταὐτότητά του καὶ τὶς ῥίζες του.
Ἕναν ἑλληνισμὸ ὅμως ποὺ ἀπειλεῖται σήμερα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά…
Κι ἀπειλεῖται σοβαρά… Ὄχι τόσο ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν λαχτάρα του γιὰ ἐλευθερία καὶ γιὰ ἀναγέννησιν… Μία λαχτάρα ποὺ ἔως νὰ βρῇ τὸν δρόμο γιὰ τὴν εὐόδωσίν της, θὰ περάση καὶ πάλι διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου..
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ἀπὸ ἐπίσημα χείλη, μάθαμε πὼς ἐκεῖ, στὸν Πόντο, στὰ Ἀκριτικὰ βουνά μας, οἱ πολλοὶ ἔμειναν… Οἱ λίγοι τελικῶς ἔφυγαν…
Τί σημασία ἔχει πού δέν ὁμιλοῦν πλέον τήν γλῶσσα τους, ὅπως ἐμεῖς τήν ἀντιλαμβανόμεθα;
(Ποὺ ὅμως τὴν ὁμιλοῦν… κι ἄς μὴν τὸ …ἀντιλαμβανόμεθα ἐμεῖς…!!!)
Ἤ, τί σημασία ἔχει πού ἄλλαξαν τό ὄνομα τοῦ θεοῦ τους;
Ἔπαψαν μήπως νά παραμένουν Ἀκρῖτες;
Ἤ ἔπαψαν νά εἶναι στήν πραγματικότητα Ἕλληνες;

 

 

Στὸν Πόντο οἱ μνῆμες ξυπνοῦν…

Σήμερα λοιπὸν ἄς ἀσχοληθοῦμε μόνον μὲ τοὺς Ἀκρῖτες μας…
Αὐτοὺς ποὺ παρέμειναν… Ποὺ ἀκόμη παλεύουν νὰ διασώσουν κάτι ἀπὸ τὴν …Μοίρα τους…
Ἐκείνους ποὺ «ἐτάχθησαν» ἐκεῖ, στὰ βουνὰ τοῦ Πόντου, καὶ πάντα ἀγωνίζονταν, προετοιμάζονταν καὶ περίμεναν  γιὰ νὰ δόσουν ἀκόμη μίαν μάχη… Τὴν τελική… Αὐτὴν ποὺ θὰ ἀνοίξῃ τὴν Πύλη γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ Ἀπελευθέρωσιν…
Κι ἔδωσαν ἔως τώρα πολλὲς μάχες… Ἀμέτρητες…
Μὰ τώρα πιὰ καλοῦνται νὰ δόσουν τὴν μεγαλυτέρα τους μάχη, σὲ ὅλην τὴν ἱστορία τους…
Τώρα καλοῦνται νὰ δόσουν τὴν μάχη τῆς ταὐτότητας καὶ τῆς μνήμης…

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1924 ἡ Ἑλένη, σὲ μία σπηλιά, ἔπεσε μαχομένη…
8 Μαρτίου, ἡμέρα τῆς γυναίκας, τιμήθηκε ἡ μνήμη της.

Τὸ Σῶμα ξυπνᾶ…. Τεντώνεται, ἀλλάζει θέσεις, ξεμουδιάζει… Μὰ ξυπνᾶ… Καὶ Σῶμα εἶναι τὸ πᾶν… Ὄχι μόνον τὸ μέρος… Καὶ οἱ Ἀκρίτες ἀνήκουν στὸ Σῶμα… Κι αὐτοί, σιγὰ σιγά, μὲ τὸν τρόπο τους, ἀνασηκώνονται… Καὶ τὸ Σῶμα ἀναζητᾶ τὶς μνῆμες του, ποὺ ἄν καὶ κομματιασμένες, σκορπισμένες, ἀνακατεμένες, ἀκόμη ὑπάρχουν κι ἀναζητοῦν τρόπους νὰ συγκολληθοῦν καὶ νὰ ἐνοποιηθοῦν…

Οἱ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν Ἀκριτῶν, ποὺ παρέμειναν, βιώνοντας ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς διώξεις, κατάφεραν νὰ διατηρήσουν τὴν γλῶσσα τους, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά τους, παραμένοντας ἀκόμη καὶ κρυπτοχριστιανοί, σὲ μεγάλο βαθμό. Ὅμως ἡ οὐσία δὲν εἶναι στὸ θρήσκευμα ἀλλὰ στὸ πόσο κοντὰ στὴν πραγματικότητα πορεύονται. Καὶ ἡ πραγματικότης δὲν σχετίζεται μόνον μὲ γλῶσσες καὶ ταὐτότητες ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ποιοὺς ἐπιλέγεις γιὰ ἡγέτες… Ἤ μὲ τὸ ποιὰ πρότυπα υἱοθετεῖς… Ἤ ἀκόμη καὶ μὲ τὰ σύμβολά σου…

Οἱ σημερινοὶ αὐτοὶ Ἀκρῖτες λοιπόν, εἶτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, εἶτε ἀπελπισμένοι, ἔχουν ἤδη …καπελωθεῖ ἀπὸ κάτι, ποὺ μοῦ θυμίζει κάτι πολὺ ἄσχημο. Κάτι ποὺ εὐθύνεται γιὰ πολλὰ ἀπὸ τὰ κακὰ ποὺ βίωσαν… Κάτι ποὺ μολύνει, βρωμίζει καὶ σκοτώνει… Κάτι ποὺ πέρασε καὶ ξεχάσθηκε, κατὰ πῶς φαίνεται…

 

Πῶς οἱ Σοβιετικοὶ συνετέλεσαν στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή.

Ἀλλὰ ποὺ οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ πασχίζῃ γιὰ τὴν ἐξάλειψιν τοῦ Ἀκριτικοῦ αὐτοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Μία θλίψις… Ἐλεγχόμενοι ἀκόμη… Πλανεμένοι σὲ μεγάλον βαθμό… Ὅλη τους ἡ ὁρμὴ γιὰ ἐλευθερία περνᾶ μέσα ἀπὸ τὰ σιωνιστικὰ φίλτρα τῶν …«περιουσίων». Ἴσως, ἐὰν ψάξουμε βαθύτερα, νὰ βροῦμε καὶ κάποιο ἵδρυμα τοῦ Soros ἀπὸ πίσω, νὰ χρηματοδοτῇ ἁπλόχερα… Ἴσως… Ἴσως κι ὄχι… Πάντως αὐτοὶ οἱ Ἀκρῖτες, οἱ ἐναπομείναντες, ὅπως ὅλοι μας, σιγὰ σιγά, μέσα ἀπὸ πολλὲς μάχες, πολὺ πόνο καὶ ἀκόμη περισσότερο αἷμα, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ βροῦν τὸν δρόμο τους. Καὶ θὰ τὸν βροῦν διότι ὅταν ἡ Φύσις ξυπνᾷ, ξυπνοῦν τὰ πάντα… Κι ὄχι κάποια τμήματά της.

Φιλονόη

φωτογραφίες ἀπὸ  ἐδῶ κι ἐδῶ.