Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος Β΄)

Ο Σύλλογος Arkadaş είναι ένα τουρκο - εβραϊκό πολιτιστικό κέντρο στο Yehud , με στόχο τη διατήρηση της τουρκο-εβραϊκής κληρονομιάς και την προώθηση της φιλίας ( το Arkadaş είναι η τουρκική λέξη για τον φίλο) μεταξύ του ισραηλινού και του τουρκικού λαού . Το 2004, ιδρύθηκε η Εταιρεία Ülkümen-Sarfati από Εβραίους και Τούρκους στη Γερμανία . Η κοινωνία, που πήρε το όνομά της από τους Selahattin Ülkümen και Yitzhak Sarfati , στοχεύει στην προώθηση του διαπολιτισμικού και διαθρησκευτικού διαλόγου και θέλει να ενημερώσει το κοινό για τους αιώνες ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ Τούρκων και Εβραίων...Ένα μνημείο στον Κεμάλ Ατατούρκ,στον κήπο του Συλλόγου Arkadaş,αφιερώθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2007 σε μια τελετή στην οποία παρευρέθηκε ο Τούρκος πρέσβης στο Ισραήλ, Namık Tan . . (ἐδῶ κι᾿ἐδῶ)

Τώρα ἄν τό ARKADAS σημαίνει στά τουρκικά φίλος,δέν ἔχει καί πολλή σημασία ἀφοῦ διαβάζοντάς το ἤ καί ἀκούγοντάς το,τό μυαλό πάει σαφῶς ἀλλοῦ... Τί νά ὑποθέσω ; Et in Arcadia ego... (φωτό )

Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 μπορεί να υπήρξε τραγική και οδυνηρή για τον ελληνισμό όμως για τον εβραϊσμό σαφέστατα ήταν μία προς το καλύτερο αλλαγή ηγεσίας στα βυζαντινά εδάφη (δεν είναι του παρόντος η μελέτη της πιθανούς συμμετοχής του βυζαντινού εβραϊσμού στην εφαρμογή αυτής της αλλαγής). Οι Οθωμανοί έφθασαν σε λίγες δεκαετίες να απειλούν στρατιωτικώς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη μετά την πλήρη κατάληψι των βυζαντινών εδαφών και επαρουσιάζοντο ως ανερχομένη στρατιωτική δύναμις με τεραστία οικονομική δυναμική. Όπως συνήθως συμβαίνει σε παρόμοιες καταστάσεις (αλλαγής ηγεσιών) υπάρχουν άτομα και οργανωμένες ομάδες τα οποία επωφελούμενα των κενών εξουσίας αναρριχώνται στην κοινωνία παντοιοτρόπως. 

Μία δε διαρκώς επάγρυπνη και άριστα οργανωμένη κοινωνία όπως η Εβραϊκή, δεν θα ήτο δυνατόν να έχανε μία τέτοια "θεόσταλτη" ευκαιρία επιβολής και φυσικά δεν τους έλλειψε η ικανότης να διαγνώσουν αμέσως την πλεονεκτική έναντι των πάντα τεμπέληδων Οθωμανών θέσι των. (Δεδομένης βεβαίως της μειονεκτικής πλέον θέσεως των ικανοτάτων ανταγωνιστών των, των υποδούλων πλέον Ελληνοχριστιανών). 

φωτό

Εξ αρχής λοιπόν, με την κατάληψι της Κωνσταντινουπόλεως, άρχισε η εκ μέρους της Εβραϊκής ηγεσίας συστηματική προσπάθεια διεισδύσεως στην νέα κυβέρνησι, στον οθωμανικό διοικητικό μηχανισμό και όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων. Πράγματι, ο αρχιραββίνος της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, ο Ελιά Καψάλι, εξεθείαζε τον Μωάμεθ τον Πολιορκητή και εξησφάλισε τα απαιτούμενα για την διείσδυσι αρχικώς και επιβολή κατόπιν οικονομικο-κοινωνικά προνόμια για τον λαό του (την ίδια στιγμή που ο Γεννάδιος Σχολάριος εξησφάλιζε την συνέχεια της οθωμανικής κατοχής του Γένους μέσω προνομίων στους λειτουργούς της θρησκείας του). Στην προσπάθεια αυτή του βυζαντινού εβραϊσμού απητείτο την περίοδο γύρω στο 1460 η παρουσία κάποιου ικανού αριθμού Εβραίων ώστε να μπορέσουν να ελέγξουν οκονομικώς και διοικητικώς τα οθωμανικά εδάφη και απέμενε ως ζητούμενο ο τρόπος ή το δέλεαρ ώστε να μεταναστεύσουν εκεί μια και οι ήδη υπάρχοντες δεν επαρκούσαν σε αριθμό για μεγαλεπίβολα σχέδια. Οι ηγέτες του εβραϊσμού έπρεπε παντοιοτρόπως να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους μια και εδώθη ευκαιρία και μπορούμε να φανταστούμε τις εναγώνιες προσπάθειες τις οποίες κατέβαλαν οι ραββίνοι να πείσουν τον λαό να μεταναστεύση. Επί παραδείγματι,διεσώθη επιστολή της εποχής εκείνης του ραββίνου Αδριανουπόλεως Ισαάκ Ζαρφάτι η οποία απευθύνεται προς τους Εβραίους της Γερμανίας προτρέποντάς τους να μεταναστεύσουν στα οθωμανικά μέρη τα οποία παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ ως εβραϊκό παράδεισο. (Ιστορικό παράδοξο να χαρακτηρίζεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία εβραϊκός παράδεισος την ίδια στιγμή που ήταν ελληνική κόλασις…).

 Bernard Lewis, "The Jews of Islam", σελ. 135-136. Απόσπασμα από την διακήρυξι του ραββίνου Ζαρφάτι, «Έχω λάβει γνώσι για τις δυστυχίες, πιο πικρές κι από θάνατο, οι οποίες έχουν πλήξει τους αδελφούς μας στην Γερμανία…. Για τους τυραννικούς νόμους, τους υποχρεωτικούς βαπτισμούς και τους διωγμούς που συμβαίνουν καθημερινά…Έμαθα για τα βάσανα της ψυχής και του σώματος… οι παπάδες και μοναχοί, ψευδο-ιερείς όλοι, ξεσηκώθηκαν ενάντια στους δυστυχείς ανθρώπους του Θεού… αδέλφια και δάσκαλοι, φίλοι και γνωστοί, Εγώ, ο Ισαάκ Ζαρφάτι, Γαλλικής καταγωγής αν και γεννήθηκα στην Γερμανία…. Διακηρύσσω σ’ εσάς ότι η Τουρκία είναι μία χώρα όπου τίποτε δεν λείπει από πουθενά… όλα θα είναι καλά για σας. Ο δρόμος για τους Αγίους Τόπους είναι ανοικτός για σας μέσω Τουρκίας. Δεν είναι καλύτερα να ζήτε υπό των Μουσουλμάνων αντι των Χριστιανών;

φωτό

… Εδώ (στην Τουρκία) κάθε άνθρωπος ζει ειρηνικά κάτω απ’ την κληματαριά του και την συκιά του. Εδώ μπορείτε να φοράτε τα πιο ακριβά ενδύματα…. Ω Ισραήλ, γιατί κοιμάσαι ακόμη; Ξύπνα!». 

Περίπου στην ίδια κατάστασι αναφέρεται και ο Samuel Usque (υποσημείωσις 35) όταν ένα αιώνα περίπου αργότερα γράφει για την «…Μεγάλη Τουρκία, η μεγάλη κι ευρύχωρη θάλασσα την οποία έσχισε με ράβδο ελέους ο θεός όπως είχε σχίσει και την Ερυθρά θάλασσα κατά την Έξοδο… εδώ οι θύρες της ελευθερίας είναι πάντα ανοικτές για την λατρεία του Ιουδαϊσμού» 

Αξιοσημείωτο είναι ότι το τεχνητό αυτό πλήθος των Εβραίων μεταναστών,το οποίο οι ραββίνοι παρακαλούσαν να πεισθή να μετοικήση, ώρισε η ιστορία, να παρουσιάζεται διαθέσιμο αυτομάτως, με τον διωγμό από την Ισπανία το 1490. Ήτο μία εκπληκτική ιστορική συγκυρία διότι οι "Οθωμανοί" Εβραίοι καθώς και οι πλούσιοι Εβραίοι με επιρροή σε διάφορα κράτη από το 1460 έως το 1490 προετοίμαζαν εντατικώς το έδαφος για μετανάστευσι, δημιουργώντας ευνοϊκό κλίμα για την ασφαλή μετεγκατάστασι των Εβραίων μεταναστών στα οθωμανικά εδάφη προπαγανδίζοντας τις προϋποθέσεις οικονομικής και πολιτιστικής αναπτύξεως. Αυτή η υποδομή εγένετο κυρίως για μετανάστες από την κεντρική Ευρώπη ("ασκεναζίμ") αλλά τελικά προέκυψαν μετανάστες "σεφαραδίτες" διωχθέντες από την Ιβηρική οι οποίοι βρήκαν τον δρόμο στρωμένο για να αναπτυχθούν υπό τις φανερές ευλογίες του Σουλτάνου και τις διαβεβαιώσεις των ραββίνων. 

Ανεπτύχθη τελικώς σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, ένα δίκτυο καθοδηγήσεως των Εβραίων προσφύγων σε ασφαλείς περιοχές οι οποίες κατέληξαν, καθόλου τυχαία όπως εξετάσαμε, να είναι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δηλαδή ο διωγμός εξ Ισπανίας κατέληγε σε έναν εβραϊκό παράδεισο. 

 Οι ραββίνοι όμως, σαν φανατικοί θρησκευόμενοι, είχαν κι άλλον πολύ σημαντικό λόγο να επιθυμούν και να έχουν επιλέξει να κατευθύνουν κάποιες χιλιάδες προσφύγων ως μετανάστες στην Οθωμανική επικράτεια δεδομένων όμως πάντα των ευκαιριών πλουτισμού εκεί... Ο θρησκευτικός λόγος δεν ήταν άλλος από την γειτνίασι της Τουρκίας με την γη Χαναάν και εξάρτησι της τελευταίας από τους Οθωμανούς. Ο σιωνισμός, δηλαδή η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, δεν έπαυσε ποτέ να κυριαρχή στην σκέψι των Εβραίων και η θέσις αυτή εκαλλιεργείτο από τους ραββίνους συστηματικώς ενώ υπήρχαν πολλά γνωμικά, προσευχές, ευχές και παροιμίες ώστε η προοπτική αυτή να είναι ζωντανή και κυρίαρχη στην απανταχού ισραηλιτική σκέψι. Ο έλεγχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε επιτακτικός για τους Εβραίους κυρίως μετά την κατάληψι της Παλαιστίνης από τους Οθωμανούς το 1517. 

 Τον Νοέμβριο του 1496, υπεγράφη συμφωνία γάμου ανάμεσα στην Ισαβέλλα (είχε ίδιο όνομα με την μητέρα της και απέθανε δύο έτη μετά τον γάμο της), κόρη των Ισπανών βασιλέων και τον Πορτογάλο βασιλέα Μανοέλ, τον αργότερα επωνομασθέντα "Ευτυχή", η οποία συμφωνία έφερνε πολιτική ένωσι στην Ιβηρική, κάτι που ετέθη ως πρώτος πολιτικός στόχος του Φερδινάνδου. Οι Ισπανοί βασιλείς επέβαλαν στην συμφωνία ειδική παράγραφο περί διωγμού των μη Καθολικών (Μουσουλμάνων και Εβραίων) από την Πορτογαλία εντός δέκα μηνών, κατά το πρότυπο της Ισπανίας το οποίο εθεώρησαν απαραίτητη προϋπόθεσι για ανάπτυξι του καθολικώς θρησκευομένου κράτους. Σαν αποτέλεσμα εφαρμογής της συμφωνίας, το 1497 τον Μάρτιο ετελέσθη στην Πορτογαλία υποχρεωτική βάπτισις χιλιάδων Εβραίων ώστε να μην απελαθούν. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι πλούσιοι Εβραίοι έγιναν χριστιανοί διατηρώντας όμως κρυφά την πίστι τους. Με εξαίρεσι την υποκινηθείσα από δύο Δομηνικανούς καλογήρους (τους οποίους όμως κατόπιν ο βασιλεύς Μανοέλ εξετέλεσε) αντιεβραϊκή τριήμερη εξέγερσι του 1506 στην Λισσαβώνα με μερικές δεκάδες νεκρούς Εβραίους, δεν υπήρξαν προβλήματα για αρκετά χρόνια...

Από την 1η Αυγούστου 1492, η παρουσία ενός Εβραίου στην Ισπανία θεωρήθηκε παράνομη. Χαλκογραφική έγχρωμη εκτύπωση, Ισπανία περίπου. 1792 ( ἀπό ἐδῶ)

Ἀπό τό βιβλίο «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ - Αἰσχρόν ἐστί σιγᾶν τῆς Κύπρου ἀδικουμένης » τοῦ  Γρηγορίου Μπέλλου,σελίδες 77-79. 

Συνεχίζεται...

Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Α΄)

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος Γ΄) 

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος Δ΄) 

Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Ε΄) 

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος ΣΤ΄) 

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος Ζ΄) 

Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Η΄) 

Οἱ βαθιές ῤίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως... ( μέρος Θ΄) 

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος Ι΄ )

Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ( μέρος ΙΑ΄ )

Ἡ Πελασγική