Στο παρόν σύντομο άρθρο¹, ο Alain de Benoist ( Γάλλος φιλόσοφος και το ηγετικό μέλος της ΕΛΛΑΔΑΣ [ "Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό"] , η καταγωγή του γαλλικού κινήματος Nouvelle Droite («New New Right», ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, του κινήματος της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς ...Ὅλο τό βιογραφικό του φιλοσόφου ΕΔΩ ), ) διατυπώνει έναν βασικό ορισμό του "Φασισμού", αμφισβητώντας κατ' επέκταση τις απαράδεκτες γενικεύσεις του όρου αυτού από ορισμένους Φιλελεύθερους και Αριστερούς μελετητές σήμερα. Ο de Benoist ξεκαθαρίζει επίσης ότι ο Φασισμός είναι ένα χρονικά περιορισμένο φαινόμενο που προέκυψε σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, και επομένως δεν είναι μια μεταϊστορική ιδέα (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι). Αυτή η κατανόηση επιτρέπει τη διαφοροποίησή του από άλλες μορφές Δεξιάς σκέψης (είτε μιλάμε για Παραδοσιοκρατία, Επαναστατικό Συντηρητισμό, Ταυτοτισμό ή άλλες) και επίσης την αναγνώριση της αναγκαιότητας να καταργηθεί η απλοϊκή και ξεπερασμένη πάλη "Φασισμός" vs "Αντι-Φασισμός"." ( Σημείωμα του μεταφραστή της αγγλικής μετάφρασης Lucian Tudor )
Στο βαθμό που είναι ιδεολογία, ο Φασισμός γεννήθηκε από έναν αναπροσανατολισμό του σοσιαλισμού προς μια κατεύθυνση εχθρική προς τον υλισμό και τον διεθνισμό. Απευθυνόμενος σε ένα εκλογικό σώμα κυρίως της Δεξιάς, είχε συχνά υποστηρικτές μεταξύ των ανδρών της Αριστεράς. Ούτε ο ρατσισμός ούτε ο αντισημιτισμός είναι συνυφασμένα με αυτόν (Zeev Sternhell). Στις συγκεκριμένες ενσαρκώσεις του, διαμορφώθηκε από τα ιστορικά γεγονότα των αρχών του 20ού αιώνα (Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Σοβιετική Επανάσταση), από το γενικό πλαίσιο της εποχής (εκσυγχρονισμός της παγκόσμιας κοινωνίας), και από τη φύση του εκλογικού του σώματος (κυρίως της μεσαίας τάξης, μερικές φορές με προλεταριακή συνιστώσα).
Η εμπειρία των χαρακωμάτων μαζί με την απογοήτευση από την τεχνολογία, έχει γράψει πολύ καλά ο Γιούνγκερ, σηματοδότησε μια θεμελιώδη ρήξη. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η κοινωνία φάνηκε να χωρίζεται σε δύο ομάδες: τους μαχητές και τους άλλους. Επιστρέφοντας από το μέτωπο, οι πρώτοι είχαν την αίσθηση ότι είχαν κατακτήσει δικαιώματα έναντι των άλλων που δεν είχαν πολεμήσει. Οι μαχητές είχαν πιστέψει σε μια κοινωνία όπου οι αρετές του πολέμου (θάρρος, πνεύμα συντροφικότητας, μόνιμη διαθεσιμότητα) θα κυριαρχούσαν και σε καιρό ειρήνης. Η πατριωτική ρητορική, όταν αναπτύσσεται πάνω στα θεμέλια της ταξικής πάλης, δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια απατηλή ψευδαίσθηση.
Μετά τον Μεγάλο Πόλεμο είχε παρατηρηθεί, για πρώτη φορά, η σύμπτωση της εθνικιστικής έξαρσης και της (σχετικής) εξαφάνισης των κοινωνικών διαφορών. Τελικά, είναι επίσης με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που το αντιδημοκρατικό πνεύμα "έπαψε να αναζητά τα κύρια στηρίγματά του στο παρελθόν" (Georges Valois). Ένα εκρηκτικό μείγμα. Η Μπολσεβίκικη Επανάσταση, ταυτόχρονα, δείχνει ότι ένα επαναστατικό κίνημα μπορεί να έρθει στην εξουσία κινητοποιώντας τις μάζες. Εισάγει την ιδέα του νέου ανθρώπου και επιβάλλει το μοντέλο της πολιτικής δέσμευσης του ιερατικού τύπου - μια πολιτική θρησκευτική αποστολή. Οι μορφές που πήρε ο Φασισμός για να αποτρέψει την απειλή του κομμουνισμού θα ήταν συχνά μιμητικές μορφές: μιμήθηκαν εκείνες του αντιπάλου σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να τον καταπολεμήσουν αποτελεσματικά (Ernst Nolte).
Πίσω από έναν λόγο ενίοτε παραδοσιακό, νοούμενο ως αρχαϊκό, ο Φασισμός υπήρξε θεμελιωδώς εκσυγχρονιστικός: ενθάρρυνε και στήριξε όλες τις εξελίξεις της επιστήμης και της βιομηχανίας, ευνόησε την αναδυόμενη τεχνοκρατία, συνέβαλε στον εξορθολογισμό της οικονομίας και στη θεσμοθέτηση του κράτους πρόνοιας. Στο βαθμό με τον οποίο είχε εκλάμψει την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων του 19ου αιώνα, και που, από την άλλη πλευρά, είχε μεταφέρει μια θέληση για εξουσία που δεν μπορούσε να απορρίψει κανένα από τα εργαλεία που έθεσε στη διάθεσή του η τεχνοεπιστήμη, δεν μπορούσε να δράσει με άλλον τρόπο. Όπως παρατήρησαν ήδη οι Adorno και Horkheimer στις παραμονές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φασισμός, ο Κομμουνισμός και το New Deal αντιπροσώπευαν διαφορετικές εκδοχές ενός σχεδίου κοινωνικής ανασυγκρότησης, όπου το κράτος καλούνταν να παίξει μια κύρια λειτουργία στον εξορθολογισμό της οικονομίας και στην αναδιαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων.
.webp)
Προσποιούμενος ότι απέτρεψε το φάσμα του εμφυλίου πολέμου, δημιούργησε απόλυτο μίσος, που έμεινε ως κατακερματισμένη, ανεπανόρθωτη κληρονομιά. Ο Ιακωβινισμός του, ο υποκειμενικός εθνικισμός του, είναι η πηγή όλων των αποτυχιών του: αυτός που τείνει προς αυτή την ενότητα αποκλείει αναγκαστικά αυτόν που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να συρθεί προς την ενότητα.
Αυτό το πνεύμα της κοινότητας, που έχει σημαδέψει βαθιά τον Φασισμό, δεν επιτρέπει στον Φασισμό να το χαρακτηρίσει ως δικό του. Ο Φασισμός δεν παρήγαγε τίποτα περισσότερο από μια συγκεκριμένη εκδοχή. Στον Φασισμό, η ιδέα της κοινότητας είναι μολυσμένη από την πεποίθηση ότι πρέπει να εμψυχώνεται και να κατευθύνεται από τα πάνω, σε μια κρατικιστική προοπτική, ενώ ένα αληθινό κοινοτικό πνεύμα είναι ασύμβατο με τον κρατισμό.
Ο 20ός αιώνας υπήρξε αναμφίβολα ο αιώνας των Φασισμών και των Κομμουνισμών. Ο Φασισμός γεννήθηκε από τον πόλεμο και πέθανε στον πόλεμο. Ο Κομμουνισμός γεννήθηκε από μια πολιτική και κοινωνική έκρηξη και πέθανε σε μια πολιτική και κοινωνική κατάρρευση. Δεν θα μπορούσε να είναι Φασισμός αν δεν βρισκόταν σε ένα δεδομένο στάδιο της διαδικασίας εκσυγχρονισμού και εκβιομηχάνισης, ένα στάδιο που ανήκει πλέον στο παρελθόν, τουλάχιστον στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η εποχή του Φασισμού και του Κομμουνισμού έχει τελειώσει.
Στη Δυτική Ευρώπη, κάθε "Φασισμός" σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι μια παρωδία. Και το ίδιο συμβαίνει και με τον εναπομείναντα "Αντι-Φασισμό", ο οποίος απαντά σε αυτό το φάντασμα με ακόμη πιο αναχρονιστικά λόγια. Επειδή η εποχή των Φασισμών έχει παρέλθει, είναι δυνατόν σήμερα να μιλάμε γι' αυτούς χωρίς ηθική αγανάκτηση ή αυτάρεσκη νοσταλγία, ως μια από τις κεντρικές σελίδες της ιστορίας του αιώνα που μόλις τελείωσε.
1. Alain de Benoist, "Φασισμός", Στοιχεία: Journal of Metapolitics for a European Civilisation No. 67 (15 Μαΐου 2014), σ. 9-10.
Ἀπό : geopolitika.ru
Ἄρθρο πρός σκέψιν...
Ἡ Πελασγική
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου