Πῶς καί γιατί φτάσαμε στήν 15η Ἰουλίου 1974 (μέρος Α΄)

Ὁ Μακάριος ὅλο γελάκια καί χαρές μέ ΥΠΕΞ ΗΠΑ  Κίσσινγκερ καί πρόεδρο ΗΠΑ Φόρντ ( ἐδῶ)

 Ασήκωτα βαρίδια και βόμβα στο εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου και την ενωτική υπόθεση οι Συμφωνίες της Ζυρίχης, η εκδίωξη της ελληνικής μεραρχίας και του στρατηγού Γρίβα από την Κύπρο το 1967 και ο, στη συνέχεια,  προσανατολισμός προς «ανεξαρτησιακή ομοσπονδιακή λύση» ( το «ευκταίο», όπως αποκλήθηκε).

========================================================

(Γράφει ὁ Νῖκος Παπαναστασίου. Ἀποσπάσματα ἀπό τό Ἀρχεῖο του.

 15 Ἰουλίου 1918) 

ΕΙΜΑΣΤΕ στο έτος 2018, 44 ολόκληρα χρόνια μετά από το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974, όμως οι πιο πολλοί στην Κύπρο δεν είναι ενήμεροι των πραγματικών γεγονότων, ούτε, προπαντός, των παρασκηνίων που προηγήθηκαν της ενέργειας εκείνης. Οι λόγοι γι’ αυτό, μπορούν να προσδιορισθούν στα κάτωθι:

α). Τα δραματικά γεγονότα τόσο του Πραξικοπήματος όσο και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε, έδωσαν την ευκαιρία σε κόμματα, πολιτικές και άλλες καταστάσεις, να παρουσιάσουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από την πραγματική, την αληθινή, προκειμένου να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα και μόνο. Εκμεταλλεύτηκαν αρχικά το χάος που επικράτησε, με διασπορά ψιθύρων και υποβολή στο κοινό ανύπαρκτων ή και παραποιημένων γεγονότων και, στη συνέχεια, επεξέτειναν το κακόψητο αυτό «μενού» βιασμού της Ιστορίας με συγγραφή βιβλίων, διοργάνωση στημένων εκπομπών και συζητήσεων, ακόμη και με ψευδείς «αναλύσεις» σε σχολεία, με προφανή σκοπό, στην τελευταία αυτή περίπτωση, να μολύνουν με παραμύθια τις συνειδήσεις των νέων μας-της νέας γενιάς, ώστε το ψέμα και η παραπληροφόρηση να έχουν συνέχεια και διάρκεια. Και όλα αυτά πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό, γιατί και το κράτος – ή μάλλον ό,τι έμεινε στην Κύπρο που να μπορεί να αποκαλείται σωστό κράτος – ανέχθηκε ή και βοήθησε στην ελεεινή αυτή οργανωμένη κατάσταση. Και γιατί αυτό; Διότι και οι μετά Μακάριο κυβερνώντες, στήριζαν την παραμονή τους στην εξουσία στις ψήφους πλατιάς μάζας πολιτών, οι οποίοι συνέχιζαν την «μακαριοκρατία» και μακαριοκαπηλεία, όμως ιστορικά «έκαμναν μεσάνυχτα».

β). Υπήρξε συστηματική και καλά οργανωμένη προσπάθεια, για φίμωση και εξουδετέρωση της όποιας αντίθετης άποψης, ακόμα και αν αυτή αφορούσε βασικούς πρωταγωνιστές γεγονότων τα οποία καθόρισαν ιστορικές στιγμές.

«Αγνοούμενος» ο «Φάκελος τη Κύπρου»!

ἀπό ἐδῶ

γ). Δεν άνοιξε ποτέ ο πολυσυζητημένος, και τελικά… «αγνοούμενος», «Φάκελος της Κύπρου». Οι Επιτροπές που έγιναν για το σκοπό στην Ελληνική και Κυπριακή Βουλή δεν ανέδειξαν την αλήθεια, γιατί ήταν ανεπαρκείς και, κυρίως, γιατί τις χαρακτήριζε η σκοπιμότητα. Η προσπάθεια να εξαγνισθούν άτομα και να θυματοποιηθούν άλλα. Το μεν «Πόρισμα» της Βουλής των Ελλήνων παρέμεινε ερμητικά κλειστό σε μπαούλα σε σκοτεινά υπόγεια και Κύριος οίδε αν έμεινε ακέραιο, όπως και τα στοιχεία και οι μαρτυρίες που το συνόδευαν, το δε «πόρισμα της Επιτροπής της Κυπριακής Βουλής είναι, κατά γενική ομολογία, διάτρητο από ελλείψεις και σκόπιμα συμπεράσματα προκειμένου να εξυπηρετηθούν, ή και να πληγούν, πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις. Δυο τρύπιες, δηλαδή, προσπάθειες, που κάθε άλλο από το τι ακριβώς έγινε το 1974, και προπαντός ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό, προφέρουν στην Ιστορία.

ΜΕ ΑΥΤΑ τα λίγα και μόνο, πιστεύω πως ο καθένας που θέλει να πληροφορηθεί την ιστορική αλήθεια, είναι περισσότερο από βέβαιος, πως γύρω από τα γεγονότα του 1974, και όχι μόνο, επικρατεί σκοτάδι. Μια απαράδεκτη κατάσταση ,που συντηρείται από τότε μέχρι και σήμερα, με την επανάληψη των ίδιων κονσερβών ψεύδους και παραποιημένων γεγονότων, με κάθε ευκαιρία. Αρκεί, για παράδειγμα, κάποιος να δει παλιές κασέτες του ΡΙΚ, οι οποίες επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, σε μια φανερή προσπάθεια να πείσουν το καθένα ότι «έτσι έγινε» και ότι «αυτά ήταν τα γεγονότα», όπως τα εξέθεσαν στις εκπομπές σκόπιμα επιλεγέντες «πολιτικοί συζητητές» και «ιστορικοί». Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι! Δεν αποτελούν οι «συζητήσεις» αυτές Ιστορία, γιατί ακόμα και οι αλήθειες που έχουν λεχθεί – και λέγονται μέχρι και σήμερα – χάνονται στο βαθύ άπατο καζάνι των ανακριβειών και των αυθαίρετων και υποβολιμαίων συμπερασμάτων.

ΝΑ ΠΑΜΕ, όμως, στα προ, κατά και μετά τη 15η Ιουλίου 1974 γεγονότα, που είναι και ο κύριος σκοπός της ανάλυσης αυτής. Έχοντας υπ’ όψη, βέβαια, ο κάθε αναγνώστης του blog μας, nikospa.wordpress.com, ότι ο γράφων έζησε ως δημοσιογράφος τη συγκεκριμένη περίοδο, αλλά και τη μελέτησα ενδελεχώς – και τη μελετώ ακόμα – μέσα από προσωπικές μαρτυρίες και αφηγήσεις πρωταγωνιστών, από βιβλία, εφημερίδες και κρατικά αρχεία χωρών που έχουν σχέση με την Κύπρο και τα τότε γεγονότα.

Θα είμαι σύντομος στην παράθεση γεγονότων, ώστε να μην συγχύζω και κουράζω τις χιλιάδες των αναγνωστών μας:

Κύρια πηγή των κακών, οι Συμφωνίες της Ζυρίχης

Στη Ζυρίχη συμφωνήθηκε επίσης η «Βασική Διάρθρωση», οι βασικές δηλαδή διατάξεις του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτές, το νεοσύστατο κράτος αποκτούσε προεδρικό πολίτευμα με Ελληνοκύπριο πρόεδρο και Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο, εκλεγμένους από την ελληνική και την τουρκική κοινότητα αντίστοιχα, με θητεία πέντε ετών. Τόσο ο πρόεδρος όσο και ο αντιπρόεδρος είχαν δικαίωμα αρνησικυρίας σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας, άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Το Σύνταγμα προέβλεπε τη δημιουργία δύο Κοινοτικών Συνελεύσεων (ελληνικής και τουρκικής), μιας ενιαίας Βουλής Αντιπροσώπων με ποσοστιαία αναλογία 70% Ελληνοκυπρίων και 30% Τουρκοκυπρίων. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με απλή πλειοψηφία, ωστόσο αυτή η ρύθμιση δεν ίσχυε για θέματα νομοθεσίας δήμων και φορολογικών νομοσχεδίων για τα οποία ήταν απαραίτητη χωριστή πλειοψηφία. ...Η αναλογία 7:3 ίσχυε επίσης για το Υπουργικό Συμβούλιο (επτά Ελληνες, τρεις Τούρκοι), ενώ απαραίτητα ένα από τα υπουργεία Αμύνης, Εξωτερικών ή Οικονομικών θα έπρεπε πάντα να δίνεται σε Τουρκοκύπριο υπουργό. Ο δημόσιος τομέας επίσης θα απαρτιζόταν από 70% Ελληνες και 30% Τούρκους. Στον στρατό η αναλογία για τους Τουρκοκυπρίους ήταν 40% και 60% για τους Ελληνοκυπρίους. Σε σχέση με τη δικαστική εξουσία, συμφωνήθηκε η δημιουργία δύο δικαστηρίων: Του Ανωτάτου και του Συνταγματικού. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης τη δημιουργία χωριστών δήμων (ελληνικών και τουρκικών) στις πέντε μεγάλες πόλεις της Κύπρου. Η πρόνοια για χωριστούς δήμους, πάγια απαίτηση της τουρκικής πλευράς...( ἀπό ἐδῶ) Πάντως ὁ Καραμανλῆς εἶχε πεῖ μετά τήν ὑπογραφή πώς ἐκείνη ἦταν ἡ πιό εὐτυχισμένη μέρα τῆς ζωῆς του !!! Καταλάβατε,ἔτσι ; 

1. Η περίοδος πριν από το Πραξικόπημα, Που συνδέεται με τον ένα ή άλλο τρόπο μ’ αυτό, πάει βαθιά στο χρόνο. Να μην πάμε πολύ μακριά. Περιορίζομαι στα χρόνια από το 1959 και μετά, με τη διακοπή του απελευθερωτικού αγώνα εξ’ αιτίας της υπογραφής των επάρατων τουρκοφόρων Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Συμφωνιών, που το δεύτερο άρθρο του δοτού Κυπριακού Συντάγματος που στηρίχτηκε στις πρόνοιές τους, απέκλειε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, για την οποία διεξήχθη ο αγώνας της ΕΟΚΑ, θυσιάστηκαν οι ήρωές και μάρτυρές του και ο κυπριακός λαός πρόσφερε και υπέφερε τα πάντα.

Τό ἴδιο «εὐτυχισμένη ἡμέρα» καί γιά τόν Μακάριο ἦταν...( φωτό)

ΘΑΥΤΗΚΕ και προδόθηκε ο σκοπός του αγώνα, παρά το δημοψήφισμα του 1950 και τους όρκους για Ένωση και από τον ίδιο τον Μακάριο, ο οποίος ήταν από τους πρωταγωνιστές της ετοιμασίας και υπογραφής των Συμφωνιών. Το διχαστικό κλίμα που επικράτησε στα πρώτα χρόνια της «ανεξαρτησίας» εξ αιτίας της εγκατάλειψης της Ενώσεως και των ετεροβαρών υπέρ των Τούρκων Συμφωνιών της Ζυρίχης, κρατούσε χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα τους Έλληνες Κυπρίους, την ώρα που οι Τούρκοι προετοιμάζονταν για την επόμενή τους κίνηση, για προώθηση και επιβολή της διχοτόμησης.

2. ΜΕ τα λυπηρά αυτά δεδομένα φτάσαμε στο 1964, το οποίο σηματοδοτούσαν η εσκεμμένη αποχώρηση των Τούρκων από το κράτος και οι αιματηρές τουρκικές επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων με κύριο σκοπό την κατάλυση τη Κυπριακής Δημοκρατίας. Η τουρκική αυτή τακτική κατέστησε αναγκαία τη δημιουργία της Εθνικής Φρουράς και την έλευση στην Κύπρο μιας ολόκληρης μεραρχίας του ελληνικού στρατού μαζί με το στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή, με σκοπό την προάσπιση της νήσου από τυχόν τουρκική απόπειρα για εισβολή.

«Κατοχική δύναμη» η Ελληνική Μεραρχία!

φωτό

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ποια ήταν, όμως; Ενώ, υποτίθεται, ο Ελληνισμός επανήλθε πλέον δυναμικά στην αξίωση της Ένωσης, το ανεξαρτησιακό μακαριακό καθεστώς, με την υποστήριξη και του ΑΚΕΛ, ναρκοθετούσαν με κάθε τρόπο την προσπάθεια αυτή. Έβλεπαν την ελληνική μεραρχία σαν εχθρική δύναμη και δεν το έκρυβαν. Στα πλαίσια αυτά, εκτός από τις σκόπιμες και σαφώς υπονομευτικές ενέργειες που βρίσκονταν σε ημερήσια διάταξη, πληρωμένοι και μη κονδυλοφόροι και χειροκροτητές της εξουσίας, έλεγαν και έγραφαν κατεβατά εναντίον της Ελλάδας και της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως και των μετέπειτα ελληνικών Κυβερνήσεων. Έφτασαν στο σημείο να αποκαλούν την μεραρχία «κατοχικό στρατό» και να τοποθετήσουν βόμβες για τη δημιουργία ανασφάλειας και αναταραχής, μέχρι και στη Λέσχη της ΕΛΔΥΚ! Κι όλα αυτά, για να ενσπείρουν ανάμεσα στον κυπριακό λαό το μίσος εναντίον παντός ελληνικού.

ΣΤΑ ίδια πλαίσια, μιλούσαν για «στρατιωτικό θέμα», που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αξίωση της μακαριακής κατάστασης όπως υπαχθεί ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, ο Αρχηγός της ΑΣΔΑΚ ( της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου), κάτω από το κυπριακό Υπουργείο Εσωτερικών και Αμύνης του οποίου προΐστατο ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης! Δηλαδή,ο στρατηγός Γρίβας, ο δαφνοστεφής Αρχηγός της ΕΟΚΑ, με ενεργό συμμετοχή σε εθνικές προσπάθειες της Ελλάδας από το 1916, να είναι υπό των…«αρχιστρατήγων» Γιωρκάτζη και Μακαρίου!

ΚΑΙ ΟΛΑ αυτά, μαζί με πολλές άλλες προκλήσεις και ενέργειες εναντίον της Ενωτικής Παράταξης, που με μπροστάρηδες παλιούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ, κάποιοι από τους οποίους δολοφονήθηκαν από υποστηριχτές του μακαριακού κατεστημένου κατά την περίοδο 1959-63, προσπαθούσαν να κρατήσουν ψηλά το ενωτικό ιδεώδες και το μεγαλείο της Ελλάδας.

Η στημένη επιχείρηση της Κοφίνου

ΟΙ καταστάσεις αυτές είχαν ως συνέπεια τη δημιουργία σοβαρού διχαστικού κλίματος στο κυπριακό εσωτερικό μέτωπο, κλίμα το οποίο επεκτάθηκε κατά πολύ μετά την επιχείρηση φιάσκο της Κοφίνου, το Νιόβρη του 1967, τη στημένη εκείνη επιχείρηση για την εκδίωξη από την Κύπρο της ελληνικής μεραρχίας και του Διγενή και το οριστικό θάψιμο της Ένωσης. Κι αυτό ακριβώς έγινε, αφού αμέσως μετά την Κοφίνου και την αποχώρηση των «ενοχλητικών», στρατηγού Γρίβα και ελληνική μεραρχίας, η Κυβέρνηση Μακαρίου πρόβαλε ως παντιέρα της πολιτικής της την επίτευξη του «εφικτού», που ήταν «η λύση ανεξαρτησίας σε μια ομόσπονδη Κύπρο» και όχι το «ευκταίο», που ήταν η Ένωση.

φωτό

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ αυτά άρχισαν, το πρώτο εξάμηνο του 1968, «ενδοκυπριακές συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων», με συνομιλητές τους Γλαύκο Κληρίδη, ως εκπρόσωπο της ελληνικής πλευράς, και Ραούφ Ντενκτάς εκ μέρους των Τούρκων. Κι αυτό λίγους μόνο μήνες μετά, μετά που ο Ντενκτάς συνελήφθη σε παραλία της Καρπασίας ενώ προσπαθούσε, με δύο άλλους Τουρκοκύπριους τρομοκράτες συνεργάτες του, να επανέλθει παράνομα στην Κύπρο από την Τουρκία όπου βρισκόταν από το 1964, καταζητούμενος από τις κυπριακές αρχές για φόνους και άλλα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν Τούρκοι στασιαστές υπό την καθοδήγηση του Ντενκτάς!

3. Η εκδίωξη Γρίβα Διγενή και μεραρχίας από την Κύπρο, ήταν φυσικό να επιτείνουν το διχαστικό κλίμα στο εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου και να επεκτείνουν τις αντιδράσεις των Κυπρίων ενωτικών κατά του καθεστώτος Μακαρίου, αλλά και του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών, το οποίο συνέργησε στην εκδίωξη Γρίβα και μεραρχίας.

ΒΑΘΥΤΑΤΟ ρήγμα στο κυπριακό εσωτερικό μέτωπο δημιούργησαν και τα αίσχη του μακαριακού καθεστώτος κατά τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου 1968, με παντός είδους ενέργειες σε βάρος αντιπολιτευομένων. Είναι ιστορικά καταγραμμένα από το όργιο αυτό, τα αυγά και τα γιαούρτια που ρίχτηκαν από υποστηρικτές του Μακαρίου εναντίον του υποψήφιου Προέδρου της αντιπολιτεύσεως, γιατρού Τάκη Ευδόκα, και στελεχών της παράταξης, όπως και η εκτεταμένη καλπονοθεία.

• Η ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑ των ενωτικών προς τη Χούντα των Αθηνών δεν περιορίστηκε τότε σε δηλώσεις και αρθρογραφία, αλλά και σε πρακτικές ενέργειες. Οι ενέργειες αυτές έφτασαν μέχρι και στη δημιουργία αντιστασιακής Οργάνωσης από τον Γρίβα Διγενή στην Ελλάδα, με πλοκάμια της μέχρι και την Κρήτη!

ΓΙΑ τους σκοπούς της Οργάνωσης αυτής, μάλιστα – στην οποία, εκτός από Κύπριους ενωτικούς, μετείχε και πληθώρα ανώτερων και ανώτατων Ελλαδιτών αξιωματικών που διώχτηκαν από στο στρατιωτικό καθεστώς – είχε σταλεί από την Κύπρο οπλισμός, αλλά και εκπαιδευτές για όπλα και εκρηκτικά.

Μακάριος: «Ναπολέων ο Γ. Παπαδόπουλος»

ΣΕ αντίθεση με τους ενωτικούς, η πλευρά των ανεξαρτησιακών στην Κύπρο, σε επίπεδο ηγεσίας, δεν έχανε ευκαιρία να συνεργάζεται και να συναγελάζεται με τη Χούντα. Ο Μακάριος, που προσκάλεσε επίσημα στην Κύπρο τον ηγέτη του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον οποίο χαρακτήρισε ως το «νέο Μεγάλο Ναπολέοντα» (!) δεν έχανε καμιά ευκαιρία να εκφράζει την «ειλικρινή συναντίληψη και συνεννόηση της Κυπριακής Κυβερνήσεως με την Εθνική Κυβέρνηση της μητρός πατρίδος»!

ΑΚΟΜΑ και όταν αποκαλύφθηκε καθαρά, ότι Έλληνες αξιωματικοί, στυλοβάτες της Χούντας, μετείχαν πρωταγωνιστικά στην εναντίον του δολοφονική απόπειρα με την κατάρριψη του ελικοπτέρου του, τον Μάρτη του 1970, ο Μακάριος δεν τόλμησε να κατηγορήσει κατ’ ελάχιστο το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών. Αντίθετα το επαινούσε και για έναν, μάλιστα, των εναντίον του συνωμοτών, έκαμε δοξολογία και δεξίωση προς τιμήν του με την ευκαιρία της αναχώρησής του από την Κύπρο! Επρόκειτο για το συνταγματάρχη Δημήτριο Παπαποστόλου, διοικητή των ΛΟΚ.

Επαφή για συνεργασία Γρίβα-Μακαρίου κατά της διχοτόμησης

Γλαῦκος Κληρίδης,Κούρτ Βαλντχάϊμ καί Ραούφ Ντεκτάς κατά τίς συνομιλίες στήν Βιέννη 1975 ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ ΟΗΕ. ( φωτό) Ὁ Γ.Γ. τοῦ ΟΗΕ,Κούρτ Βαλντχάϊμ πού τό 1985 ἀπεκαλύφθη πώς εἶχε διατελέσει κατά τόν Β΄Π.Π. ἀξιωματικός τῆς ναζιστικῆς Βέρμαχτ. Ἐν τάξει ὅμως,δέν ἔγινε καί τίποτα...( ἐδῶ)

3. ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΩΝ, λοιπόν, και κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 των «ενδοκυπριακών συνομιλιών», με τη συμμετοχή πλέον και των συνταγματολόγων από την Ελλάδα και την Τουρκία Μιχαήλ Δεκλερή και Ορχάν Αλτικαστί, φάνηκαν πάνω από τον κυπριακό ουρανό νέφη διχοτόμησης, με επίκεντρο συνομιλίες Ελλάδας και Τουρκίας, που γίνονταν σε ευρωπαϊκή χώρα. Με βάση την ανησυχητική αυτή εξέλιξη, ο στρατηγός Γρίβας Διγενής επανήλθε και πάλι μυστικά στην Κύπρο με σκοπό, σε συνεννόηση με τον Μακάριο – ο οποίος από του 1971 επανήλθε και πάλι στην ενωσιολογία – να αποτρέψουν το διχοτομικό σχέδιο και να επαναφέρουν ξανά το Κυπριακό σε πορεία Ενώσεως.

ΣΤΑ πλαίσια αυτά, ο Διγενής κάλεσε σε συνδρομή πολλούς Κύπριους και Ελλαδίτες αξιωματικούς, αρκετοί από τους οποίους δέχτηκαν αρχικά να κατέβουν στην Κύπρο μαζί με τον στρατηγό. Παράλληλα, άρχισαν εντατικά στην Κύπρο προπαρασκευαστικές διεργασίες για τη δημιουργία μιας ένοπλης Οργάνωσης με επικεφαλής το στρατηγό.

ΚΑΙ η ιστορική αλήθεια είναι, ότι η Οργάνωση αυτή, που ο στρατηγός Γρίβας ονόμασε μετά την κάθοδό του,ΕΟΚΑ Β΄, είχε οργανωθεί σε παγκύπρια βάση πολύ πριν ο στρατηγός πατήσει το πόδι του στο νησί.

• ΜΕΧΡΙ και τα άρματα της Εθνικής Φρουράς υπήρχε πρόνοια – χωρίς η Χούντα να γνωρίζει οτιδήποτε – να τεθούν υπό τις διαταγές της Οργάνωσης την κατάλληλη στιγμή. Προς τούτο είχε τεθεί σε εφαρμογή σχέδιο υπό την εποπτεία Κυπρίων αξιωματικών, συνεργατών του Διγενή, και το μόνο που έμενε ήταν η υλοποίησή του σχεδίου μετά από εντολή στου στρατηγού. (Για το σχέδιο αυτό και τους πρωταγωνιστές του, ο γράφων διαθέτει στο αρχείο του, τόσο γραπτές όσο και ζωντανές μαρτυρίες).

ΕΝΩ, όμως, ο Γρίβας Διγενής εργαζόταν εντατικά για την υλοποίηση του σχεδίου του για κάθοδο στην Κύπρο και για συνεργασία με τον Μακάριο με σκοπό την αποτροπή διχοτόμησης της Κύπρου και προβολή του ενωτικού ιδεώδους, στην Κύπρο, εν αγνοία του στρατηγού, γίνονταν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Περί αυτών όμως, στη συνέχεια.

( Ἀπό : nikospa.wordpress.com)

Ο Μακάριος υπό τη σκιά της τούρκικης ημισελήνου, όταν καλωσόριζε, στις 16 Αυγούστου 1960, τα τουρκικά στρατεύματα της ΤΟΥΡΔΙΚ στο Νησί με το  « μερχαπα ασκερ»  που  σημαίνει καλωσόρισες στρατέ μου.( ἀπό ἐδῶ)

Τό θέμα μέ τήν Κύπρο δέν πρὄκειται ποτέ νά λήξῃ θετικά γιά τούς Ἕλληνες. Τό γιατί ὑπάρχει στίς σελίδες τῆς Ἱστορίας καί ἔχει τόσο βάθος ὅσο καί κάποιοι ...περιούσιοι πόθοι,πού γιά δικούς τους λόγους,εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένοι μέ τήν τύχη τῆς νήσου. ( Βλέπε καί τήν σειρά : Οἱ βαθιές ῥίζες τῆς τουρκο-ἰσραηλινῆς σχέσεως ) 

Σήμερα ; Σήμερα πέραν τῶν ἀναφορῶν  μας,τών ἐνθυμήσεων ἱστορικῶς,γεγονότων,δραματικῶν γεγονότων ὑφίσταται μία ἄλλη ...νοοτροπία. Μία νοοτροπία πού ἔχει νά κάνῃ μέ τήν παγκοσμιοποίησιν καί τίς ἐπιταγές της πού καθώς φαίνεται πιστά ἀκολουθοῦν οἱ Κύπριοι Πολιτικάντηδες,ὅπως καί οἱ ἀπό ἐδῶ Ἑλλαδίτες ! Καί μᾶλλον δέν κάνει καθόλου έντύπωσιν στούς συγχρόνους Κυπρίους,Ἕλληνες τῆς νήσου...

- Εὐχαριστῶ κάποιον ἀναγνὠστη/σχολιαστή πού κατά τό παρελθόν μᾶς εἶχε στείλει τά σχετικά δημοσιεύματα καί τήν σπουδαία αὐτή σελίδα ! 

Πῶς καί γιατί φτάσαμε στήν 15η Ἰουλίου 1974 (μέρος Β΄)

Πῶς καί γιατί φτάσαμε στήν 15η Ἰουλίου 1974  (μέρη Γ΄,Δ΄)

Ἡ Πελασγική