Καί στήν Κρήτη μία ἀπό τά ἴδια ; !!!

Μέ τό τέλος τοῦ Κρητικοῦ πολέμου (1669) καί τήν πτώση τῆς Κρήτης στά χέρια τῶν ὀθωμανῶν τελειώνει καί ἡ Ἐνετοκρατία στήν μεγαλόνησον ἡ ὁποία εἶχε διάρκεια σχεδόν 500 χρόνια ! Ὁ φόβος τῆς ὀθωμανοκρατίας.λογικό ἦταν νά ὁδηγήσῃ δεκάδες χιλιάδες τῶν κατοίκων τῆς νήσου (στήν συντριπτική τους πλειοψηφία ἐνετοί) στήν ἀποχώρησιν καί ἀνεύρεσιν νέου τόπου διαμονῆς πού φυσικά θά ἔπρεπε νά ἀνήκῃ στήν Γαλινοτάτη Δημοκρατίαν !

Τά νησιά τοῦ Ἰονίου καί τοῦ Αἰγαίου, ἦταν ὁ πλέον πρόσφορος καί ἰδανικός τόπος.Οἱ λόγοι εὔλογοι...Κυρίως ὅμως ἐπεί δή ἡ ἑκατοντάδων χρόνων κυριαρχία τους ἀπό τούς Ἐνετούς τά εἶχαν καταστήσῃ,κατά κάποιον τρόπον ...πατρίδα τους ! Μήν ξεχνοῦμε πώς τό 1386 ἡ Κέρκυρα παραδόθηκε οἰκειοθελῶς στήν Ἐνετία ! Ὄχι πώς ἔχουμε ἀπορίαν γιατί ...(Κέρκυρα, μία μεγάλη φιδοφωλιά !)

Διαβάζουμε ἀπό τό βιβλίο: Πρόσφυγες τοῦ Κρητικοῦ Πολέμου (1645-1669) τοῦ Κ. Α. Τσόκκου (ἐδῶ)

«...στο δουκικό διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου του 1669, που ενέκρινε την απόφαση του Morosini σε όλα τα σημεία, αναφερόταν η αναγνώριση των οικογενειών που έφεραν τίτλο ευγένειας ως «πιστών και αφοσιωμένων υπηκόων» (fedeli sudditi) της Βενετικής Δημοκρατίας, οι οποίες μπορούσαν να απολαμβάνουν στους νέους τόπους εγκατάστασής τους κοινωνικό καθεστώς ανάλογο με αυτό που είχαν στην Κρήτη»

φωτό

»Από το πρώτο διάστημα της εγκατάστασής τους στη Ζάκυνθο, οι ευγενείς Κρητικοί επιδίωξαν να ενταχθούν στο συμβούλιο της Κοινότητας... πράγμα που πέτυχαν σε βραχύ χρονικό διάστημα, αποκτώντας έτσι ισότιμη θέση απέναντι στους ντόπιους ευγενείς, καθώς και κοινωνικό έρεισμα...με τρία δουκικά διατάγματα της 4ης Ιουνίου, της 16ης Ιουλίου και της 6ης Σεπτεμβρίου του 1670, οι ευγενείς Κρητικοί εισήχθησαν στα τοπικά Συμβούλια των Επτανήσων με την απλή υποβολή αποδεικτικών στοιχείων της υψηλής θέσης τους στην Κρήτη, αποκτώντας κατά αυτό τον τρόπο και όλα τα προνόμια, όπως και τα αξιώματα, της τάξης αυτής...»

» Στα 1670 με απόφασή της η Γερουσία έδωσε εντολή στον γενικό προβλεπτή της θάλασσας Antonio Bernardo να στείλει τα ονόματα των Κρητικών που είχαν γίνει δεκτοί στο Συμβούλιο του νησιού. Η εντολή εκτελέστηκε και συντάχθηκε ο πίνακας με τα ονόματα.

»Στο τέλος του διατάγματος δίνεται ο κατάλογος με τα ονόματα των Κρητικών που εντάχθηκαν στο Συμβούλιο της Ζακύνθου. Ο κατάλογος χωριζόταν σε δύο κατηγορίες, τους ευγενείς και τους τιμαριούχους. Ως προς τους ευγενείς, αναφέρονταν τα εξής ονόματα: Νικόλαος, Στυλιανός και Εμμανουήλ Μελισσηνός, Ιωάννης Κορνέρ, Μιχαήλ Καρονίτης, Ιωάννης Μελισσηνός, Θεοδόσιος και Νικόλαος Φριέλης, Βαρθολομαίος και Γεώργιος Κανιόλα, Εμμανουήλ Σαγρέδος, Ανδρέας και Νικόλαος Μπαρπαρίγος, Δημήτριος Νοταράς, Ανδρέας Μελισσηνός, Νικόλαος Βολίν, Εμμανουήλ Τσαγκαρόπουλος, Ανδρέας και Δημήτριος Κουερίνη. 
Ως τιμαριούχοι αναφέρονται οι Γεώργιος Δε-Φραντζέσκης, Γεώργιος Σιδέρος, Νικόλαος Σαλομόν, Ιωάννης Κομνηνός, Μιχαήλ Τζεν, Αλοΐσιος και Βίκτωρ Δε-Φραντζέσκης, Πέτρος Σαλομόν, Αντώνιος και Νικόλαος Μουάτσος, Λαυρέντιος Μπότσα και Βεντούρης Γιαλινάς. 

τό οἰκόσημο τῶν Σαλομόν ἠ Σολωμοῦ 

»Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι τους τίτλους ευγένειας εξακολουθούσαν να επικαλούνται ακόμη και οι Κρητικοί πρόσφυγες της τρίτης γενιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση των αδελφών Νικολάου και Σπυρίδωνα Σαλομόν (πατέρα και θείου του εθνικού μας ποιητή αντίστοιχα), εγγονών του Νικολάου Σαλομόν, που είχε εγγραφεί στη Χρυσόβιβλο στα 1670, οι οποίοι στα 1785 ζήτησαν από τις βενετικές αρχές την αναγνώριση των τίτλων ευγένειας και την εγγραφή τους στο Libro d’ Oro της Ζακύνθου.

Το οικόσημο των Μελισσηνών

Οἰκογένεια Μελισσηνῶν
 ήταν βυζαντινή αριστοκρατική οικογένεια, που άκμασε από τα τέλη του 8ου αιώνα. Μετά το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έκανε κλάδους σε άλλες περιοχές με απογόνους ως σήμερα, όπως στην Κεφαλληνία, Ζάκυνθο, Κρήτη, Μακεδονία, Δημητριάδα (Βόλο), Ναύπλιο κ.α., εντός και εκτός Ελλάδας, με το αυτό επώνυμο ή ομόρριζα επώνυμα, κατά τις αναγκαίες μεταβολές που υπέστη το επώνυμο (ἐδῶ)

Ἐπί Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν : βυζαντινή αριστοκρατική οικογένεια

ἐπί Ἐνετοκρατίας ζητοῦσαν τήν ἀναγνώρισίν τους ὡς : «πιστών και αφοσιωμένων υπηκόων» (fedeli sudditi) της Βενετικής Δημοκρατίας. 

Διότι ἡ οἰκογένεια μποροῦσε νά μεταλλάσσεται (μέχρι καί τό ἐπώνυμό της),ἀναλόγως τῶν περιστάσεων καί τῶν συμφερόντων της ...

Μία ἀπό τά ἴδια ἡ οἰκογένεια Σάλαμον πού ἔγινε Σολωμοῦ,ἔβγαλε καί τόν Ἐθνικό ποιητή,ἀλλά καί σταθερή θέσιν στήν Χρυσόβιβλον ! ! ! 

Γιά τούς Σαγρέδους,χωριό πού φαίνεται... ῥῖξτε μία ματιά ἐδῶ,ὅπως καί γιά τούς Μουάτσους ἠ Μοάτσους...Οικόσημο οικογένειας Muazzo

Ἐπίσης ἐδῶ : Οικόσημα στην Τήνο...!

Καί ἐδῶ : 

ΜΕΣΑΡΙΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΝΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ

Εἶναι ν᾿ἀπορῆς :Ἔχουν ἀπομείνει Ἕλληνες;

Καί βεβαίως τό ἀπαραίτητον ...συστατικόν : 

«Πολλοί από τους Κρητικούς πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Ζάκυνθο υπήρξαν στην πατρίδα τους μέλη δραστήριων συντεχνιών (scole). Ήδη από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους στο νησί επιδίωξαν την αναδιοργάνωση των συντεχνιών τους ή την ένταξή τους στις αντίστοιχες τοπικές»

Γιά τό θέμα τῶν «Κρητῶν» προσφύγων,τοῦ κρητικοῦ πολέμου,θά ἀναφερθοῦμε καί πάλιν γιατί ἔχει πολύ μάκρος τό κουβάρι...

Abraham Cohen of Zante

Ἡ Πελασγική