Γιατί οι εκλογές τρομάζουν την τρόικα…

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερα ανεπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο για να διαγνώσει κανείς πίσω από τις διαρκώς και μονότονα επαναλαμβανόμενες δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων της τρόικας, περί της… επικίνδυνης διάστασης που εκτιμούν πως θα έχουν για την Ελλάδα οι πρόωρες εκλογές, ότι οι εντολοδόχοι των άλλοτε εταίρων και νυν δανειστών της χώρας θα ήταν ευτυχείς αν η Δημοκρατία τελούσε… υπό αναστολή στην Αθήνα.

Στο σκέλος που αφορά στο δικαίωμα μιας κοινωνίας η οποία βιώνει τραυματικών διαστάσεων σοκ αποπροσανατολισμού και ανασφάλειας για το παρόν και το μέλλον, να τοποθετηθεί για το πώς και από ποιόν θέλει να κυβερνηθεί. Να εκτονώσει με τον πλέον δημοκρατικό και συνταγματικά αποδεκτό τρόπο, την οργή της για όσα συμβαίνουν. Να μιλήσει.

Τι είναι λοιπόν αυτό που τρομάζει την τρόικα; Τι θεωρούν ο Πολ Τόμσεν και οι συνεργάτες του ότι κρύβεται πίσω από τις κάλπες των πρόωρων εκλογών, και εφόσον εκδηλωθεί αριθμητικά το βράδυ της αναμέτρησης, θα αλλάξει τόσο καθοριστικά την επόμενη μέρα;

Η τρόικα δεν φοβάται μια αναμενόμενη και σχετικά ελεγχόμενη άνοδο των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο συγκεκριμένος πολιτικός και ιδεολογικός χώρος άλλωστε, είναι υπερβολικά κατακερματισμένος, και με εσωτερικές… αντιπάθειες, ώστε να θεωρείται σχεδόν αδιανόητη η προοπτική να συνασπισθεί και να προφέρει ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Η τρόικα δεν φοβάται την… εξαϋλωση του ΠΑΣΟΚ. Επειδή γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Το «νέο ΠΑΣΟΚ», παρά την προφανή αναντιστοιχία του με την κοινωνική δεξαμενή στην οποία απευθύνεται, και την ενοχική κληρονομιά της νέας ηγετικής ομάδας για το πώς οδηγήθηκε η Ελλάδα σε ένα τόσο τραγικό και σύνθετο εθνικό αδιέξοδο, θα καταφέρει να πετύχει ένα αξιοπρεπές, για τα δεδομένα της συγκυρίας, ποσοστό.

Αυτό που φοβίζει την τρόικα είναι η προοπτική επίτευξης αυτοδυναμίας από τη Νέα Δημοκρατία. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να παρέδωσε μαθήματα εθνικής υπευθυνότητας με τη στάση που κράτησε στο Μνημόνιο ΙΙ, η προοπτική να λάβει διαστάσεις η ευθεία αμφισβήτηση της πολιτικής δημοσιονομικής… αφαίμαξης ωστόσο, λειτουργεί εκφοβιστικά για τους εντολοδόχους της τρόικας.

Δεν είναι μόνο η «εγκάρδια συνεννόηση» των χωρών του Νότου, που φαίνεται να διαμορφώνεται μετά τις πρόσφατες συναντήσεις του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας με τον Μαριάνο Ραχόι και τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο. Είναι κυρίως η εξέγερση που κοχλάζει σε επίπεδο ευρωπαϊκών κοινωνιών, και εκδηλώνεται ήδη σχεδόν παντού. Από την Ισπανία μέχρι την Ιταλία, και από τη Γαλλία μέχρι την ίδια τη Γερμανία.

Αν αυτή η εξέγερση μορφοποιηθεί σε κοινωνικό κίνημα ανατροπής, οι εντολοδόχοι της τρόικας θα μείνουν… χωρίς δουλειά. Η δε Ελλάδα, με όνομα βαρύ σαν Ιστορία, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και πόλο συσπείρωσης για όσους οραματίζονται μια Ευρώπη των λαών και όχι των γραφειοκρατών. Μια Ευρώπη ευημερίας ιδεών και όχι λιτότητας διαβίωσης.

πηγή