Πολιτική νομιμοποιήσεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἄνευ ἱσχυρᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀντιδράσεως

 Τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ἡ κοινοβουλευτικὴ διαδικασία καὶ ἡ τελικὴ ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων ὑπῆρξε πραγματικὰ ἀποκαλυπτικὴ γιὰ τὰ φρονήματα τῆς πλειονότητας τῶν βουλευτῶν τῆς Ἑλλάδος.

Ἀναμενόμενο νὰ πανηγυρίζουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι γιὰ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νομοσχεδίου, μὲ τρόπο μάλιστα προκλητικὸ ἐντός τῆς Βουλῆς. Ἀλλὰ πραγματικὰ τραγικὴ ἡ εἰκόνα τῶν περισσοτέρων βουλευτῶν ποὺ ἂν καὶ ἑτεροφυλόφιλοι οἱ ἴδιοι, ἔσπευσαν νὰ στηρίξουν τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τραγικότερη ἡ πολυκομματικὴ στήριξη τοῦ νομοσχεδίου ποὺ ἀπέδειξε ὅτι δὲν εἶναι ἔργο μόνο τῆς «ἄθεης ἀριστερᾶς» ἡ ἀποδόμηση τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων αὐτοῦ τοῦ τόπου. Οἱ ἀπουσιάσαντες ὡς ἄλλοι Πόντιοι Πιλάτοι ἀδυνατοῦν νὰ ξεπλύνουν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση τῆς διαδικασίας καὶ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νομοσχεδίου. Καὶ εἰς ἀνώτερα!

Ἐκεῖνο ποὺ μένει πλέον εἶναι ὅσοι πολίτες διατηροῦν στοιχειώδη λογικὴ καὶ ἐλάχιστη τιμιότητα νὰ διαχωρίσουν τὴ θέση τους ἀπὸ τὰ πολιτικὰ κόμματα ποὺ μετατρέπουν τὴν ἀνηθικότητα σὲ νόμο καὶ τὴν ἐκτροπὴ σὲ κανόνα ζωῆς. Ἡ φωνὴ τῆς διοικοῦσας ἐκκλησίας πρέπει νὰ γίνει κραυγὴ διαμαρτυρίας. Δὲν ἀρκοῦν οἱ μεμονωμένες φωνὲς ἀντίδρασης ἐκλεκτῶν κληρικῶν καὶ ἐπισκόπων. Ἡ νωχελικὴ ἀντίδραση ὅσων προΐστανται τείνει νὰ ἐξομοιωθεῖ μὲ τὴν ἀποχὴ τῶν προαναφερθέντων βουλευτῶν ποὺ φοβοῦνται μήπως χαρακτηριστοῦν γραφικοί καὶ ἀφήνουν ἀνενόχλητο τὸν «καίσαρα» νὰ νομοθετεῖ ἀντιευαγγελικὰ καὶ διεστραμμένα. 

Ποῦ εἶναι τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι»; Ποιὰ πονηρὴ δύναμη κλείνει τὰ στόματα τῶν ἐπισκόπων; Γιατί ἐγκαταλείφθηκε τὸ ἐπισκοπικό τους καθῆκον καὶ ἁπλῶς παρατηροῦν τὸ λύκο ποὺ ἤδη μπῆκε στὸ κοπάδι καὶ κατασπαράσσει τὰ πρόβατα; Μέχρι πότε ἡ ψευτοευγένεια, οἱ «καλὲς σχέσεις» καὶ οἱ ἤπιοι τόνοι θὰ ἐμποδίζουν τὴν ἄρθρωση τοῦ αὐτονόητου εὐαγγελικοῦ λόγου ἀπὸ αὐτοὺς πού τάχθηκαν νὰ τὸν ὑπηρετοῦν; Ἕως πότε οἱ πνευματικοὶ ὁδηγοὶ θὰ καθησυχάζουν τὸν λαὸ πού ἀνησυχεῖ γιὰ τὸν ἀσταμάτητο κατήφορο; Ἕως πότε ἀκυβέρνητο θὰ παραδέρνει τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ κύματα τῆς πολιτικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἀφασίας καὶ ἀναξιότητας; Πότε θὰ ἀναλάβει κάποιος θαρραλέος κυβερνήτης νὰ ξυπνήσει τὸν καθεύδοντα Ἰησοῦ; Πότε θὰ βοήσουμε μὲ εἰλικρίνεια πρὸς τὸν Κύριο: «Κύριε, σῶσον ἠμᾶς, ἀπολλύμεθα» (Ματθ. 8,25). Μήπως οἱ καθεύδοντες ὡς ὁ Ἰωνὰς καὶ ρέγχοντες ἐντός τοῦ πλοίου τῆς ἐκκλησίας πρέπει νὰ βληθοῦν εἰς τὴν θάλασσαν γιὰ νὰ ἀφυπνισθοῦν καὶ νὰ ἀναλάβουν ἐπιτέλους ἔργο κηρύγματος μετανοίας;

Εἶναι κοινὴ πεποίθηση ὅτι τὰ τελευταία χρόνια ἔχουμε πάρει δρόμο κατηφορικό. Τρέχουμε μὲ μεγάλη ταχύτητα πρὸς τὸν κρημνό. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση δὲν λειτούργησε ἀφυπνιστικὰ στὸν πνευματικὸ τομέα. Ἀντὶ νὰ βροῦμε τὴν ἀληθινὴ αἰτία τῆς κατάντιας μας συνεχίζουμε μία λανθασμένη πορεία στηριζόμενοι ἐγωιστικὰ στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας ἔχοντας λησμονήσει τὴν ἐξ οὐρανοῦ βοήθεια, ζώντας ὡς ἄθεοι, ζητιανεύοντας στοὺς «ἑταίρους» μας, νομιμοποιώντας τὰ ἁμαρτήματά μας, σχεδιάζοντας τὴ διάλυση καὶ τῶν τελευταίων θεμελίων τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής μας ποὺ ἔχουν μείνει ὄρθια καὶ ἀρνούμαστε πεισματικὰ νὰ πάρουμε τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς πρὸς τὴν πατρικὴ οἰκία τῆς ἁγιοπατερικῆς μας κληρονομιᾶς. 

Ἡ ἄσωτη ζωὴ μας συνεχίζεται στὴ μακρινὴ χώρα καὶ μολονότι ἡ πατρικὴ περιουσία ἔχει πλέον ἐξανεμιστεῖ, τώρα προσπαθοῦμε νὰ χορτάσουμε τὴν πείνα μας ἀπὸ τὴν τροφὴ τῶν χοίρων καὶ βουλιάζουμε ἀκόμη πιὸ πολὺ στὰ λασπόνερα τῆς ἀποστασίας μας. Λιμοκτονοῦμε πνευματικὰ ἀλλὰ ἀκόμη δὲν βρήκαμε τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Ἴσως χρειαστεῖ ὁ ἀληθινός μας πατέρας νὰ ἐπιτρέψει κάτι ἀκόμη πιὸ συνταρακτικὸ ὥστε νὰ ξυπνήσουμε ἐπιτέλους καὶ νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο στὸ ὁποῖο φαίνεται πὼς ἔχουμε πέσει.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/1/2016

Ῥωμαΐικο Ὁδοιπορικό