Άρθρο στην εφημερίδα "Εμπρός"
Η μέθοδος την οποία ακολουθεί το Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπότητας, μέθοδος αποδόμησης και καταστροφής της οποιασδήποτε αντίθετης ή αποκαλυπτικής περί την στάση και τα έργα του άποψης, δηλαδή η συστηματική δυσφήμηση, η ακατάπαυστη στρέβλωση και ο απεριόριστος χυδαίος χλευασμός των επιχειρημάτων των διαφωνούντων προς την «πολιτικά ορθή» άποψη, η συντριβή αυτών που δεν είναι υποταγμένοι και δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις», έχει δυστυχώς μια εξαιρετική αποτελεσματικότητα, δεδομένου ότι οι Διαχειριστές του Διεθνούς Κεφαλαίου έχουν τον πλήρη έλεγχο όλων των μέσων ενημέρωσης. Είναι πράγματι μια πολύ επιτυχημένη κατασταλτική μέθοδος, η οποία κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες έχει πλήξει πολλά λαμπρά θύματα των κρατούντων. Εξελίσσεται συνήθως με μια (όχι κατ’ ανάγκη επάλληλη) ακολουθία πρακτικών: πλαστογραφίες, στρεβλώσεις και διαψεύσεις στοιχείων, μηνύσεις και δικαστικές εμπλοκές, επιθέσεις (φυσικές και κοινωνικο-οικονομικές), διαρκή δυσφήμηση, απαξίωση, «γραφικοποίηση» και περιθωριοποίηση ή, τέλος, παντελή αποσιώπηση και «εξορία στην λήθη».
Πίσω από την Γαλλική Επανάσταση
Σκεφθείτε για παράδειγμα τον αββά Augustin Barruel (1741-1820) ένα Γάλλο ιησουίτη ιερέα και εκδότη. Είναι στις ημέρες μας ελάχιστα γνωστός, όμως υπήρξε ο κατ’ εξοχήν πρωτοπόρος για τον καθορισμό των στοιχείων που συνδέουν τους «Πεφωτισμένους» (Ιλλουμινάτους) της Βαυαρίας και τους Γιακωβίνους εγκληματίες στο πεντάτομο βιβλίο του «Μνήμες για την εξυπηρέτηση της ιστορίας του γιακωβινισμού» («Memoires pour servir a l’ Histoire du Jacobinisme»), το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στα 1797. Αυτό το έργο υπήρξε το σημαντικότερο από τα 25 μεγάλα βιβλία που συνέγραψε ο πολυγραφότατος συγγραφέας, ήταν δε ένα πραγματικά μνημειώδες πόνημα, μια απομυθοποιητική ιστορία της περιβόητης Γαλλικής Επανάστασης, όπου τεκμηρίωνε ότι αυτή σχεδιάστηκε και εκτελέσθηκε από τις μυστικές εταιρείες.
Ο σπουδαίος Ιρλανδός θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης και φιλόσοφος Edmund Burke χαρακτήρισε ακριβέστατα την Γαλλική Επανάσταση ως «ακλόνητη πίστη στη μαγεία της ιεροσυλίας». Πράγματι, οι χιλιοειπωμένοι «ιεροί μύθοι» περί της Επανάστασης («η δίωξη των τυραννικών αριστοκρατών» – «η έφοδος στην Βαστίλη» – «ο λαός στην εξουσία») είχαν και έχουν έναν και μόνο σκοπό: Να αποκρύψουν ότι ο πραγματικός σκοπός της Επανάστασης ήταν η καθολική αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας και η συνακόλουθη εξαγωγή αυτής της πνευματικής επιδημίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επικράτηση του υλιστικού αστικού πνεύματος και του φιλελευθερισμού με κόστος αίμα αθώων και σκηνοθετημένες ανθρωποθυσίες δεν ήταν ο βαθύτερος στόχος, αλλά το εργαλείο επιβολής και καθιέρωσης του αθέου εκκοσμικευμένου πνεύματος και του ορθολογισμού ως μόνου εργαλείου διανόησης.
Το δράμα της κοινωνικής μεταβολής της Επανάστασης και οι φρικτές εκατόμβες αθώων θυμάτων που αυτή επέφερε, γεννήθηκαν, σύμφωνα με τον σεβάσμιο στοχαστή, μέσα στο πλέγμα από αμέτρητες στοές και μυστικές αδελφότητες της περιόδου εκείνης, που τις αποκάλεσε «χωνευτήρια ασέβειας και αναρχίας», όπου διαμορφώθηκε η συνέργεια των σοφιστών, της ασέβειας και της αναρχίας ενάντια στην κοινωνία και στον Θεό. Το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο επιστημονικό, συστηματικό έργο σχετικά με την θεωρία της συνωμοσίας.
Ο συγγραφέας εξηγεί λεπτομερώς την ευθύνη για την Γαλλική Επανάσταση με τρεις βαθμίδες συστατικής συγκρότησής της και αναπτύσσει μια κλιμακωτή θεωρία συνωμοσίας στηριγμένης σ’ αυτές και στην διαδραστική τους αλληλεπίδραση και διαπλοκή :
Διαφωτισμός – Ελευθεροτέκτονες – Γιακωβίνοι
Την πρώτη βαθμίδα αποτελεί η φιλοσοφία του «Διαφωτισμού»: Ο «Διαφωτισμός» αποτελεί σημαντικό πνευματικό – φιλοσοφικό κίνημα, που τοποθετείται στα τέλη του 17ου αιώνα και στις αρχές του 18ου, τον οποίο οι Γάλλοι Διαφωτιστές απεκάλεσαν «Αιώνα των φώτων» («Siecle des lumieres»), θεωρώντας εαυτούς ως άλλους φωτοδότες Προμηθείς της ανθρωπότητας, με εκχειλίζουσα ναρκισσιστική ύβρη. Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί μια βίαιη ενσάρκωση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, ενώ η επιθυμία για κοινωνική αλλαγή και ορθολογισμό οδήγησε στην παθιασμένη προσπάθεια να εξαλειφθεί η Εκκλησία και ο Χριστιανισμός στο σύνολό τους, όχι μόνον ως ιδέες αλλά και ως υφές και κοινωνικά συστατικά.
Την δεύτερη βαθμίδα αποτελούν οι Ελευθεροτέκτονες και οι «Πεφωτισμένοι» («Ιλλουμινάτι») : O περιβόητος Λέων Τρότσκι (Lev ή Leiba Davidovich Bron- stein, 1879-1940), ο εβραϊκής καταγωγής, μέγας Μπολσεβίκος επαναστάτης και θεωρητικός του μαρξισμού, στο βιβλίο του «My Life: An Attempt at an Autobiography», (εκδόσεις Charles Schribner’s Sons, Νέα Υόρκη, 1930), στο Κεφάλαιο 8, γράφει επ’ αυτού με αδιαμφισβήτητη σαφήνεια: «Στον δέκατο όγδοο αιώνα, ο Τεκτονισμός έγινε η έκφραση μιας μαχητικής πολιτικής του διαφωτισμού, όπως στην περίπτωση των Illuminati, οι οποίοι ήταν οι πρόδρομοι της επανάστασης…». Σε ό,τι αφορά στην σχέση του μεγάλου Μπολσεβίκου καθοδηγητή με τις μυστικές μυητικές εταιρείες παρατίθεται ακολούθως ένα σχετικό διασαφηνιστικό απόσπασμα από το βιβλίο του Εσθονού συγγραφέα Jόri Lina «Under the Sign of the Scorpion: The Rise and Fall of the Soviet Empire» (Στοκχόλμη 1998):
«Ο κ. Bronstein έγινε τέκτων το 1897 και αργότερα υψηλόβαθμος Illuminatus μέσω του φίλου του Αλέξανδρου Πάρβους (πραγματικό όνομα Israel Helphand ή Gelfand). Προέβη επίσης σε επαφές με τη B’nai B’rith, ένα εβραϊκό Τεκτονικό Τάγμα, που είχε βοηθήσει στο παρελθόν τους Εβραίους “επαναστάτες” στην Ρωσία».
Αντίστοιχα ο Ρώσος ακαδημαϊκός, σλαβολόγος και φιλόλογος της βουλγαρικής, Yuri Konstantinovich Begunov στο βιβλίο του «Secret Forces in the History of Russia», (Αγία Πετρούπολη, 1995), γράφει (σελίδες 138-139):
«Ο Λέων Τρότσκι έγινε μέλος του εβραϊκού Τεκτονικού Τάγματος B’nai B’rith στην Νέα Υόρκη, τον Ιανουάριο του 1917».
Ο Winston Churchill επιβεβαίωσε ήδη από το 1920 ότι ο Τρότσκι ήταν επίσης Illuminatus («Illustrated Sunday Herald», φύλλο της 8ης Φεβρουαρίου 1920, σελίδα 5, άρθρο «Zionism versus Bolshevism: A Struggle for the Soul of the Jewish People»). Μάλιστα ο Τρότσκι κατέληξε τελικά να έχει υψηλή θέση στον Τεκτονισμό, αφού κατέστη και Lodge Shriner, θέση στην οποία (μέχρι το 2000) είχαν την δυνατότητα να συμμετάσχουν μόνον Ελευθεροτέκτονες του 32ου βαθμού ή και υψηλότερα, στο Σκωτικό Δόγμα ή στο Δόγμα της Υόρκης. Συνεπώς με πληρέστατη ενημέρωση «εκ των ένδον», είχε σαφή άποψη για τους Πεφωτισμένους στην Γαλλική Επανάσταση.
Την τρίτη βαθμίδα, την βαθμίδα της «έμπρακτης επαναστατικής ολοκλήρωσης», αποτελούν οι Γιακωβίνοι, πολιτική και επαναστατική Λέσχη και αδίστακτο ανθρωποκτόνο όργανο αιχμής των δραστικών κύκλων κατά την διάρκεια της Επανάστασης. Ουσιαστικά υπήρξαν η κύρια πολιτική δύναμη πίσω από την Επανάσταση, απόλυτα κυρίαρχη κατά την περίοδο της παντοδυναμίας της «Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας» (υπό τους Ροβεσπιέρο, Σαιν Ζυστ και Κουτόν, 1793 – 1794). Έχοντας προσεταιρισθεί πολιτικά τους πολυπληθείς επαναστάτες των λαϊκών στρωμάτων, τους φερόμενους ως «Αβράκωτους» («Sans-culottes»), οι Γιακωβίνοι συνετέλεσαν στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας, στην καταδίκη του βασιλιά σε θάνατο, στην ολοκλήρωση της καταστροφής του «Παλαιού Καθεστώτος», καθώς επίσης καιστην σύνταξη και ψήφιση του ριζοσπαστικού «δημοκρατικού» Συντάγματος του Αυγούστου 1793.
Το πνεύμα των Γιακωβίνων αποτυπώνεται εξαιρετικά στον λόγο του Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζυστ, (Γιακωβίνου στρατιωτικού και πολιτικού καθοδηγητή, φίλου του Ροβεσπιέρου και αντιπρόσωπου στην Συμβατική Συνέλευση, ενός από τους πρώτους που ψήφισαν την θανατική καταδίκη του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ’. Υπήρξε από το 1793 μέλος της φοβερής «Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας» και μαζί με τον Ροβεσπιέρο προσπάθησε, να «διαφυλάξει» την Επανάσταση από τους παντοειδείς εχθρούς, στηρίζοντας ολόψυχα την Τρομοκρατία και εξοντώνοντας με την γκιλοτίνα πολλούς αντιφρονούντες), την 25η Φεβρουαρίου 1794 : «Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμωρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητικός στην Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφόσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε την θέλησή του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου λαού. Ότι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός!»
Αναφερόμενοι στον τολμηρό και αποκαλυπτικό πρωτοπόρο Barruel δεν πρέπει φυσικά να λησμονούμε ότι, αυτός παρέμεινε εξόριστος στην Βρετανία από το 1789 έως το 1802, οπότε μετά την πτώση του Διευθυντηρίου επέστρεψε στην Γαλλία. Η πολεμική που δέχθηκε δεν μπόρεσε να τον καταστρέψει, όχι μόνον λόγω της χαλύβδινης θέλησής του, αλλά και εξ αιτίας του δικτύου αλληλοϋποστήριξης της «Κοινωνίας του Ιησού», της ικανής οικονομικής επιφανείας του, αλλά και των προσωπικών επαφών του με Βρετανούς και Αυστριακούς φίλους του. Το πελώριο λεπτομερέστατο πόνημά του τελειώνει με το ακόλουθο παραινετικό πράο και συνάμα ακλόνητο εδάφιο:
«Ανθρώπινε αναγνώστη που αυτές οι λέξεις θα μπορούσαν να σε ταράξουν, μάθε: Η αίρεση έχει προσωρινά συνθλιβεί, αλλά να θυμάσαι ότι η αίρεση των Γιακωβίνων πρέπει πάντα να συνθλίβεται! Είμαι πολύ προσεκτικός, ώστε επιπλέον να προσθέσω: Συντρίβοντας μιαν αίρεση δεν μιμούμαστε την μανία και τον ανθρωποκτόνο ενθουσιασμό που οδηγεί τους μαθητές της ! Να θυμάστε και να λέτε: H αίρεση είναι ένα τερατώδες ον, αλλά οι οπαδοί της δεν είναι όλοι τέρατα! Ναι, να καταστρέψετε τους Γιακωβίνους, αλλά αφήστε να ζήσει ο άνθρωπος. H αίρεση δεν θα υπάρχει πλέον και θα έχει διπλά συντριβεί όταν οι μαθητές της την εγκαταλείψουν για να επανέλθουν στις αρχές της κοινωνίας! Αυτό, λοιπόν, γίνεται για να αποκτήσετε τα μέσα, ώστε να απαλλάξετε από τον γιακωβινισμό τα θύματά του και να ωφεληθεί η κοινωνία που αφιέρωσε τόσο πολύ φροντίδα για να σας ενημερώσουμε γύρω από τα μέσα και την πορεία της αίρεσης. Μπορεί η έρευνα στην οποία αφιερώθηκα να αποκαλύψει τα αίτια της επανάστασης, πράγμα που διόλου δεν είναι άχρηστο για τα έθνη που εξακολουθούν να μπορούν να διασωθούν αντί να παραδοθούν στην καταστροφή τους! Και ο Θεός που στήριξε το έργο μου, δίνει και ζητά αγάπη, οπότε δεν πρέπει να μείνει χωρίς ανταμοιβή!»
Α.Κωνσταντίνου
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου