Ἡ ἀπόκρυφη προέλευσις τῆς Νέας Ἀριστερᾶς (New Left)

Το περιοδικό της Νέας Αριστεράς στις ΗΠΑ (1967)

Άρθρο του Θεόδωρου Λάσκαρη από το blog Θεόδοτος:

Με τον όρο Νέα Αριστερά χαρακτηρίστηκαν διάφορα ριζοσπαστικά αριστερόστροφα κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και την Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1960, και είχαν, ως φαινομενική θεωρητική βάση, μία κριτική ερμηνεία του Μαρξισμού και της πάλης των τάξεων, δηλαδή αυτού που αποκαλούσαν παλαιο-κομμουνισμό, καθώς και την απόρριψη του αστικού και μαρξιστικού ορθολογισμού. Έδειξαν επίσης μία ιδιαίτερη προτίμηση στις παραβατικές κοινότητες και το Λούμπεν προλεταριάτο. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ουσιαστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση της πολιτικοκοινωνικής φιλοσοφίας της Νέας Αριστεράς έπαιξε η Σχολή της Φραγκφούρτης και ιδιαίτερα ο Μαρκούζε*. Ταυτόχρονα, αυτό το κίνημα  χρησιμοποιήθηκε  και από την CIA για να μειώσει την δύναμη των φιλοσοβιετικών κομμάτων. (Να μην ξεχνάμε ότι ο Μαρκούζε εργάστηκε στην CIA.)

 * ΦΩΤΟ: Χέρμπερτ Μαρκούζε (HerbertMarcuse), (19 Ιουλίου 1898 – 29 Ιουλίου 1979) γεννημένος στο Βερολίνο Εβραίος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Από τον πυρήνα της Νέας Αριστεράς ξεπήδησαν λοιπόν όλα εκείνα τα κινήματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο διαμόρφωσαν το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πνεύμα της Ευρώπης μετά το 1960: Ο Μάιος του ‘68, τα κόμματα των Πρασίνων, καθώς και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Αφού λοιπόν η Νέα Αριστερά πατροναρίστηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης σημαίνει ότι αποτέλεσε το μακρύ χέρι αυτής της Σχολής, για τον ιουδαϊκό-γνωστικό χαρακτήρα της οποίας, έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα. Επειδή όμως ορισμένοι αναλυτές επιμένουν ακόμη  να ερμηνεύουν την Νέα Αριστερά και τη Σχολή της Φραγκφούρτης με απλούς πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους, αποκρύπτοντας έτσι την πραγματική φύση αυτών των κινημάτων, αποφασίσαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πως χαρακτηρίζεται η προαναφερθείσα Σχολή, από κάποιους που, λόγω καταγωγής και θέσης, γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλά:

«Η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μία από τις πιο αξιοσημείωτες Ιουδαϊκές σέκτες της  Γερμανίας». Gershom Scholem, From Berlin  to Jerusalem. (Ο G. Scholem διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστήμων του Ισραήλ.)

          

«Από την σημερινή προοπτική, το έργο των στοχαστών της Σχολής της Φρανκφούρτης μπορεί να θεωρηθεί η τελευταία μεγάλη σύγχρονη προσπάθεια για να προσφερθεί υπερβατικότητα, νόημα και θρησκευτικότητα, μάλλον παρά "χειραφέτηση" και "αλήθεια". Στην πρώτη φάση του έργου τους, μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Theodor W. Adorno και ο Max Horkheimer διασύνδεσαν τους στόχους της κριτικής θεωρίας με το μαρξιστικό επαναστατικό έργο. Η εξέλιξη της σκέψης τους, τους οδήγησε να επικρίνουν τον ορθόδοξο μαρξισμό και τελείωσε με  μία πλήρη ρήξη με αυτή την παράδοση, καθώς ανέπτυξαν μία αναζήτηση για μία θρησκευτικότητα ενός μοναδικού είδους, που συνδέονταν με την Γνωστική παράδοση και προέρχονταν, σε έναν ορισμένο βαθμό, από τον Ιουδαϊσμό. Αυτή η θρησκευτικότητα προσφέρει μία αναδιατυπωμένη αρνητική θεολογία, εντός του πλαισίου αυτού που εγώ αποκαλώ "Διασπορική φιλοσοφία"....» (ILAN GUR-ZE'EV, Faculty of Education, University of  Haifa: Adorno and Horkheimer: Diasporic philosophy, Negative Theology, and counter-education.)

  

Το γνωστικό "κόκκινο βιβλίο" του C.Jung

Μετά από όλα αυτά, υπάρχει ακόμη κάποιος που να αμφισβητεί την πραγματική φύση των γεγονότων της δεκαετίας του '60 και τη μυστική προέλευση του φαινομένου της Νέας Αριστεράς; Πότε επιτέλους οι διάφοροι διανοούμενοι της αριστεράς, θα πάψουν να ασχολούνται με μπουρδολογίες και θα αναγνωρίσουν ότι η επανάσταση του '60 ήταν μία αιρετική θρησκευτική επανάσταση και ότι, η μετανεωτερικότητα σηματοδοτήθηκε από την πολύχρωμη, πολυδιάστατη και έντεχνα καμουφλαρισμένη επανεμφάνιση του ιουδαϊκού γνωστικού-παραβατικού πνεύματος;

Είναι τραγικό το γεγονός, ότι σε άλλες χώρες οι ερευνητές γνωρίζουν αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα στην Γαλλία, ήδη το 1988 η εφημερίδα Le Monde έγραφε: «Ο Μάιος του 1968» δεν ήταν παρά μορφή μεσσιανικής κλήσης –  απόηχος του ιουδαϊκού μεσσιανισμού. Αυτή είναι η άποψη που αναπτύχθηκε από όσους συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Passage, την Πέμπτη, 7 Ιουλίου, στο Παρίσι, με θέμα: «Μάιος 1968: Μια ιουδαϊκή επανάσταση;», στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί και λοιποί διανοητές, ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.

 Πηγή         

Διάβασε ακόμη :  Η Αριστερά και η κουλτούρα της Νέας Τάξης