" ...μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι..." Σωκράτης

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΣΟ ..."ΚΑΛΑ" ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822 : Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ 

Την ιστορία του αν την ξεχνά ένας λαός, είναι άξιος της μοίρας του για ότι του συμβεί στο μέλλον. Διότι την ιστορία μας δεν πρέπει να την γνωρίζουμε χωρίς λόγο. Την ιστορία μας πρέπει να την γνωρίζουμε διότι λειτουργεί ως βοηθός της ζωής μας. Μέσα από τα παθήματα της φυλής μας, μέσα από τα καλά και άσχημα που έχουν συμβεί στην ράτσα μας διδασκόμαστε ώστε να αποφεύγουμε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη που επέφεραν δεινά στον τόπο μας και κατά συνέπεια και σε εμάς ! Μαθαίνουμε ποιοί είναι φίλοι μας, ποιοί θέλουν το κακό μας, ποιοί θέλουν μέσω "λυκοφιλίας" να καρπωθούν εις βάρος μας οφέλη ! Ακόμη χειρότερα είναι όταν κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν ιστορικά γεγονότα, τις όποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούντες ή το χειρότερο,  από ανθελληνικό μίσος παρακεινούμενοι... Σε αυτή την χείριστη κατηγορία ανήκουν οι διάφοροι βερλέμηδες, ρεπούσηδες,τσατσόπουλοι και άλλα παρόμοια ανθελληνικά, ιστορικά ( !!!), μπουμπούκια που θέλουν να λέγονται και καθηγητές ή ιστορικοί συγγραφείς!!! 
Επί τη ευκαιρία της ημέρας μνήμης της Σφαγής της Χίου ας διαβάσουμε το παρακάτω αφιέρωμα για να δούμε πόσο "καλά" περνούσαμε με τους τουρανομογγόλους, όπως προσπάθησαν να περάσουν μέσα από το "ιστορικό ντοκιμαντέρ" 1821 τα προαναφερθέντα "μπουμπούκια"...

Σφαγή της Χίου(30 Μαρτίου 1822)



Μόλις οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνουν το γεγονός της επανάστασης της Χίου,  στέλνουν τον Τουρκικό στόλο με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τουρκικός στόλος (46 πλοία και 7000 στρατιώτες) φτάνει στο βόρειο τμήμα του νησιού. Λίγες ώρες μετά ενώνονται με άλλους ομοεθνείς τους που βγήκαν από το κάστρο και ξεκινούν τη σφαγή , τις λεηλασίες και το κάψιμο της πόλης. Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού , λέγοντας το σύνθημα « ο σώζων εαυτό σωθήτω».
Τη Μεγάλη Παρασκευή, 31 Μαρτίου 1822, καίγεται ο ναός της Τουρλωτής και δίνεται το σύνθημα στους Τούρκους για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης. Από εκείνη τη μέρα και για 4 μήνες φτάνουν Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι Τουρκικές ακτές με σκοπό το φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο. Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.
 

.....................
Μετά την καταστροφή, από τους 117.000 Χριστιανούς που ήταν ο τότε πληθυσμός της Χίου , έμειναν περίπου 1800 -2000 άνθρωποι. 21.000 ήταν οι φυγάδες(κατέφυγαν στα Ψαρά, Τήνο, Σύρο, Άνδρο, Αγκώνα, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Μάλτα, Λονδίνο)  και 52.000 οι αιχμάλωτοι. Υπολογίζουμε δηλαδή ότι σφαγιάσθηκαν περίπου 52.000 Χιώτες.
Η καταστροφή της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία , Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».


Διαβάστε ολόκληρο το ιστορικό θέμα ΕΔΩ

Βίκτωρ Ουγκώ: Το Ελληνόπουλο - L'enfant

Απόδοση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς
 

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ'όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ'αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ'την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν'αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ' το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ'το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει
μεσ'απ' τον ίσκιο του να βγει;

Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ' αγαθά;
Πες. Τ' άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου