Ἡ ληστεία στήν Ὀμόνοια καί ἡ παράνοια τῆς «πολιτικῆς ὁρθότητος»

Η παράνοια της «πολιτικής ορθότητας» έκανε την εμφάνισή της και στο πασίγνωστο περιστατικό το οποίο έλαβε χώρα την Παρασκευή σε κοσμηματοπωλείο στην περιοχή της Ομόνοιας.

Ένας «γκέι ακτιβιστής» και «ντραγκ κουίν», όπως αυτοχαρακτηριζόταν, φέρεται ότι επιχείρησε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο, εγκλωβίστηκε σ’ αυτό, προσπάθησε να βγει από μέσα σπάζοντας την τζαμαρία, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού προσπάθησε με την σειρά του να τον εμποδίσει να διαφύγει και όταν ο δράστης βγήκε από το κοσμηματοπωλείο, ευρισκόμενος σε κατάσταση αμόκ (πιθανότατα υπό την επήρεια ναρκωτικών, των οποίων ήταν χρήστης) και κρατώντας ένα τεράστιο κομμάτι γυαλί, οι αστυνομικοί τον εξουδετέρωσαν.

Δυστυχώς, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε μετά τα όσα συνέβησαν, με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα. Η Δικαιοσύνη και ο ιατροδικαστής θα αποφανθούν για τις ακριβείς συνθήκες θανάτου του Ζαχαρία Κωστόπουλου (όπως ήταν το όνομα του επίδοξου ληστή), μπορούμε όμως να κάνουμε ένα γενικότερο σχόλιο για τα όσα διαπιστώσαμε τις τελευταίες ώρες. Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι, αναμφίβολα, ένα δυσάρεστο γεγονός. Δυσάρεστο γεγονός, όμως, είναι και η όποια παραποίηση των γεγονότων επιχειρείται. Με αφορμή, λοιπόν τον θάνατο του Ζαχαρία («Ζακ») Κωστόπουλου, είδαμε «πράγματα και θαύματα».

Είδαμε όχι μόνο να επιχειρείται η αποσιώπηση της απόπειρας ληστείας, αλλά αντιθέτως να καλλιεργείται ένα σχεδόν «ηρωικό προφίλ» του εκλιπόντος. Είδαμε τόσο τον Πρόεδρο της Βουλής(!) να αναφέρεται στην περίπτωσή του με σαφή υπερασπιστική γραμμή, όσο και τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος της  εκπροσώπου Τύπου Ράνιας Σβίγκου, περίπου να τον ηρωοποιεί. Εκεί, όμως, που ξεπεράστηκε κάθε όριο ήταν τα όσα δήλωσε ο ομοφυλόφιλος αστυνομικός Μιχάλης Λώλης, ο οποίος θυμίζουμε ότι δρα στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας και, ανάμεσα σε άλλα, δήλωσε τα εξής:  «Η χρήση ναρκωτικών δεν είναι έγκλημα. Όσο το αντιμετωπίζουμε έτσι, οδηγούμε τους χρήστες σε αυτό. Η αυτοδικία σε μια απόπειρα ληστείας, οδήγησε έναν νέο Άνθρωπο στο θάνατο. Έφυγες, να μείνουμε εμείς να φτιάξουμε τον κόσμο ελεύθερο, όπως τον ήθελες. Δε θα τα καταφέρουμε όμως. Λυπάμαι… Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα έχουμε πει». 

Από ποιον πήρε άδεια ο Λώλης, να γράψει μια τέτοια προκλητική ανακοίνωση, για ένα περιστατικό το οποίο δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας; Μήπως θέλει να βγάλει ο ίδιος την (καταδικαστική) απόφαση για τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου; Επειδή ανήκει κι αυτός στην «ΛΟΑΤΚΙ (μέχρι στιγμής, εδώ τελειώνει το αρκτικόλεξο) κοινότητα» νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις μονομερείς προτιμήσεις του σε τέτοιες υποθέσεις, που τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη; Το ζήτημα, όμως, είναι ευρύτερης κοινωνικής σημασίας. Ούτε ο Βούτσης, ούτε η Σβίγκου, ούτε ο Λώλης, ούτε η φυλλάδα των συντακτών (που δεν μας παραξένεψε καθόλου όχι μόνο ότι είχε το περιστατικό ως κύριο θέμα στο πρωτοσέλιδό της, αλλά και ο τρόπος παρουσίασής του), ούτε κανένας άλλος «προοδευτικός» αφιέρωσαν έστω το 1/10 από τα όσα είπαν ή έγραφαν για τον «Ζακ» για άλλες περιπτώσεις και στον ίδιο βαθμό κατανόησης και συμπαράστασης.

Τίποτα για την άτυχη Μυρτώ στην Πάρο, τίποτα για τον δολοφονημένο Νίκο Μουστάκα στου Φιλοπάππου, τίποτα για την 19χρονη στο Αγρίνιο (της οποίας δεν θα μάθουμε ποτέ ούτε καν το μικρό όνομα. Δεν είναι, άλλωστε και η Ηριάννα…), η οποία τραυματίστηκε σοβαρά από τους παρακρατικούς «αντιφασίστες» που προστατεύει η κυβέρνηση, τίποτα για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Δυστυχώς, γι’ αυτούς, έχουν μειονεκτήματα. Είναι Έλληνες και όχι «πρόσφυγες», πηγαίνουν φροντιστήριο αντί να κάνουν «μπάχαλα», είναι ετεροφυλόφιλοι. Αν, όμως, ήσαν «γκέι ακτιβιστές» και «ντραγκ κουίν», εάν ανήκαν σε μια από τις λεγόμενες «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες», τότε οι πράξεις τους όχι μόνο θα «σχετικοποιούνταν», όχι μόνο θα έμπαιναν σε άλλη βάση κρίσεως, αλλά -ούτε λίγο ούτε πολύ- σχεδόν θα ηρωοποιούνταν για καταστάσεις του κοινού ποινικού δικαίου.

Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν αν ο δράστης της ληστείας ήταν ναρκομανής μεν, αλλά είχε πατριωτικές απόψεις και μάλιστα σε «ακτιβιστικό» επίπεδο. Αν κιόλας ψήφιζε και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τότε θα άνοιγε ξανά ο ασκός του Αιόλου για νέες «χρυσαυγιάδες». Σε αυτήν την περίπτωση, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την στροφή 180ο μοιρών όλων αυτών που τώρα σχεδόν αποθεώνουν τον νεκρό επίδοξο ληστή. Ένας άνθρωπος, οποίος φρόντισε με την αρθρογραφία του και με την όλη του στάση ζωής να έχει μια «επιθετική» συμπεριφορά σε θέματα πολιτικής και κοινωνικής υφής. 
Σε συνέντευξή του πέρυσι, αυτοχαρακτηρίστηκε ως εξής: «Είμαι 30 χρονών, Drag Queen, ακτιβιστής. Είμαι οροθετικός, είμαι αδερφή. Ασχολούμαι ως ακτιβιστής κυρίως με αυτά τα θέματα, αλλά και με τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά. Είμαι μια Drag Queen οροθετική τσούλα!».

Ο  ίδιος, λοιπόν, φρόντιζε να παρουσιάζει τον εαυτό του ως «αδερφή» και «οροθετική τσούλα». Δικαίωμά του. Εάν, όμως, αυτούς τους ίδιους ακριβώς χαρακτηρισμούς, τους έκανε γι’ αυτόν ή κάποιον όμοιό του ένα άλλο πρόσωπο, το πιο πιθανό θα ήταν να εύρισκε τον μπελά του λόγω του περιβόητου «αντιρατσιστικού νόμου»! Άλλο ένα δείγμα του αδιεξόδου που γεννά η παράνοια της «πολιτικής ορθότητας». 

Σταματάμε εδώ, δηλώνοντας ξανά ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι λυπηρό γεγονός. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να χρησιμεύει ως άλλοθι, προκειμένου να επιχειρείται η διαστρέβλωση των γεγονότων και η παραπληροφόρηση, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές σκοπιμότητες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ