Τό AfD καί τό τσεκούρι τῆς Ἱστορίας

 Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister 

  Οι φιγούρες των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών του 2025 διασχίζουν τον στάσιμο αέρα σαν οδοντωτό γυαλί, μια βάναυση αποκάλυψη ενός συστήματος που πλησιάζει στην αυτοπροκαλούμενη κατάρρευση. Το CDU/CSU (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση) κουτσαίνοντας προς τα εμπρός στο 28%, σέρνοντας το αναζωογονημένο πτώμα του μέσα στο πολιτικό τοπίο, το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) πέφτει στο 16%, πνιγόμενο στη δική του ασχετοσύνη και οι Πράσινοι — εκείνοι οι οικο-πουριτανοί που ερωτεύονται την πολυπολιτισμικότητα και την αποσύνθεση  απεγνωσμένα στο 11%. Αλλά ο πραγματικός σεισμός, το υπόγειο γρύλισμα ενός θηρίου που ξυπνά, προέρχεται από το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), ανερχόμενο σε ένα εκπληκτικό 21%, η αναρρίχησή του κλονίζει τα θεμέλια μιας Δύσης που έχει χάσει τη θέλησή της για ζωή.

Ο Αριστοτέλης, ο αρχαίος διαγνωστικός της δημοκρατίας, δεσπόζει πάνω από αυτό το θέαμα σαν αδιάκοπος χρησμός. Το είδε αυτό να έρχεται πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Στα "Πολιτικά" του , προειδοποίησε για την αργή αυτοκτονία της δημοκρατίας, την κάθοδό της στην οχλοκρατία , την κυριαρχία του όχλου, όπου η πληβεία απάθεια και η διαφθορά των ελίτ συνωμοτούν για να καταπνίξουν την ψυχή της πόλης. Και τώρα; Η Γερμανία, η καρδιά του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, λαχανιάζει στο τελικό της στάδιο, ένας πολιτισμός που καταβροχθίζει τον εαυτό του στη δίνη της γραφειοκρατικής στειρότητας. Ο εφιάλτης του Αριστοτέλη - όπου η δημοκρατία εκφυλίζεται σε ολιγαρχική τυραννία - ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας και ο λαός, κακοποιημένος και προδομένος, στράφηκε στο AfD αναζητώντας τη σωτηρία.

Δεν πρόκειται απλώς για άλλες εκλογές. Είναι μια εξέγερση των απογοητευμένων, των αποδιωγμένων, των παραμερισμένων στη μεγάλη θυσία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, της ευρωπαϊκής ταυτότητας και της ευρωπαϊκής βούλησης. Το 21% του AfD είναι κάτι παραπάνω από ένα νούμερο. Είναι ένα χτύπημα με σφυρί στον ναό ενός γεροντικού κατεστημένου που προσκολλάται στην εξουσία σαν παράσιτο σε έναν ετοιμοθάνατο ξενιστή. Ο Oswald Spengler, που κρύβεται πάντα στις σκιές της παρακμής, χαμογελά από την άβυσσο, με το όραμά του για την Παρακμή της Δύσης (σημ. Πελασγ. ἔχομε γράψει σχετικῶς κάποια θέματα ΕΔΩ  )  - την αναπόφευκτη βύθιση στη νύχτα του πολιτισμού - να υλοποιείται πλήρως στα χλωμά, κούφια μάτια των απογόνων της Μέρκελ και του Σολτς.

Η Γερμανία, κάποτε τιτάνας της βιομηχανικής ισχύος, τώρα παρακολουθεί τα κλειστά της εργοστάσια , τους λογαριασμούς της ενέργειας να εκτινάσσονται σε άγνωστα ύψη, τους δρόμους της να πλημμυρίζουν όχι από την πορεία της προόδου αλλά από την ήρεμη απόγνωση ενός λαού που έχει εγκαταλειφθεί. Η ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση πιέζει περαιτέρω ένα σύστημα που ήδη καταρρέει, μειώνοντας την εθνική συνοχή, τροφοδοτώντας την αυξανόμενη εγκληματικότητα και βαθαίνει την οικονομική αναταραχή. Η αποβιομηχάνιση δεν είναι πολιτική. Είναι μια τελετουργική αυτοκτονία, που ενορχηστρώνεται από μια ελίτ τάξη που χλευάζει τους εργάτες που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί. Αυτή η αυτοπροκληθείσα καταστροφή πηγάζει από την ανόητη απόφαση να διακόψουμε τις ρωσικές προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου ενώ ταυτόχρονα κλείνουμε απόλυτα ασφαλείς και καθαρούς πυρηνικούς σταθμούς, που πυροδοτούνται από την πράσινη υστερία, αφήνοντας το έθνος ενεργοβόρο και ευάλωτο. Η άνοδος του AfD είναι η αντίδραση, η επιστροφή των καταπιεσμένων, το τελευταίο, απελπισμένο ουρλιαχτό ενός έθνους που αρνείται να γονατίσει μπροστά στους εκτελεστές του.

Κι όμως, ακόμη και όταν το AfD ανεβαίνει, η σήψη παραμένει. Το 21% δεν είναι αρκετό. Οχι ακόμη. Το CDU, πάντα ο χαμαιλέοντας της εξουσίας που αλλάζει χρώματα, θα στραφεί σε οποιονδήποτε γκροτέσκο συνασπισμό απαιτείται για να συνεχίσει να λειτουργεί η μηχανή. Το σύστημα έχει σχεδιαστεί για να διαιωνίζεται, να καταπνίγει την αληθινή επανάσταση πριν μπορέσει να ριζώσει. Αυτό το ήξερε και ο Αριστοτέλης — το τέλος της δημοκρατίας δεν έρχεται με ένα ξαφνικό πραξικόπημα, αλλά με μια αργή, σχολαστική ασφυξία, οι μάζες νανουρίζονται σε λήθαργο, ενώ οι ολιγάρχες σφίγγουν τον κλοιό τους.

Η Ευρώπη, ως γεωπολιτική δύναμη, εξαφανίζεται. Οι μεγάλες πρωτεύουσες - Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο - είναι τσόφλια, η συνάφειά τους εξαφανίζεται με κάθε χρόνο που περνά, κάθε απόφαση που λαμβάνεται για να αποδυναμώσει τους δικούς τους ανθρώπους. Η ισχύς είναι μεταβαλλόμενη, τεκτονική και μη αναστρέψιμη. Τα νέα κέντρα της Δύσης δεν βρίσκονται πλέον στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο, εκείνες τις νεκροπόλεις της εξαθλιωμένης γραφειοκρατίας, αλλά στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, στους σκληρούς άνδρες της Ρωσίας και στην αναζωπύρωση των Τραμπιστών στην Αμερική, όπου η βούληση για εξουσία δεν έχει ακόμη σβήσει.

Το AfD, παρ' όλη τη δυναμική του, πρέπει τώρα να αποφασίσει αν αρκείται στο να είναι μια ψήφος διαμαρτυρίας ή αν θα καταλάβει τον μανδύα της αληθινής επανάστασης. Γιατί το λυκόφως του Spengler είναι εδώ και το μάθημα του Αριστοτέλη ηχεί πιο δυνατά από ποτέ: οι δημοκρατίες δεν πεθαίνουν στις φλόγες. αποσυντίθενται από μέσα, σαπίζουν ώσπου δεν είναι παρά αποτεφρωμένα ερείπια που περιμένουν να πέσει το τσεκούρι της ιστορίας.

Και το τσεκούρι έρχεται.

Ἀπό : eurosiberia.net

Ἡ Πελασγική