Τό πραγματικό μήνυμα τῆς 4ης Ἰουλίου

φωτό

καί ἡ αἰρετική ἐρμηνεία τοῦ Λίνκολν 

Γράφει ὁ Boyd D. Cathey

 Ένας τίτλος σε μια είδηση ​​τράβηξε την προσοχή μου τις προάλλες. Αναφέρει: «Η Λουιζιάνα απαιτεί τώρα οι 10 Εντολές να εμφανίζονται στις τάξεις. Δεν είναι ο μόνος τρομακτικός νόμος του κράτους». Η στήλη εμφανίζεται στο The Independent , 1 Ιουλίου 2024, και ανήκει στον Gustaf Kilander.

Παρατηρήστε ότι ο συντάκτης χρησιμοποιεί τη λέξη «τρομακτικό» για να χαρακτηρίσει τη δημόσια προβολή ενός από τα, αναμφισβήτητα, θεμελιώδη έγγραφα που διαμόρφωσαν το σχηματισμό του αμερικανικού έθνους και τη σκέψη των Συντακτών του. Πράγματι, το να διαβάζεις τις συζητήσεις που οδήγησαν στην υιοθέτηση του Συντάγματος σημαίνει ξεκάθαρα να κατανοήσεις πόσο βαθιά επηρεάστηκαν οι Συντάκτες του όχι μόνο από τις Δέκα Εντολές, αλλά από το βάρος της χριστιανικής και δυτικής παράδοσης. (Δείτε το Elliott's Debates , μια συλλογή των συζητήσεων για το νέο Σύνταγμα).

Μια σύντομη έρευνα των γραπτών τέτοιων διακεκριμένων ιστορικών και ερευνητών όπως ο Barry Alan Shain, ο Forrest McDonald, ο ME Bradford και ο George W. Carey, καθώς και μια λεπτομερής ανάγνωση των σχολίων και των γραπτών εκείνων των ανδρών που ίδρυσαν το έθνος, διαψεύδει τον ισχυρισμό ότι αυτοί οι άνδρες συγκεντρώθηκαν το 1787 προσπαθώντας να θέσουν εκτός νόμου μεμονωμένες κρατικές θρησκευτικές πεποιθήσεις ή ιδρύματα..

Δεν το έκαναν

Πολλές από τις αρχικές δεκατρείς πολιτείες είχαν θρησκευτικά ιδρύματα και πεποιθήσεις , συμπεριλαμβανομένης της Μασαχουσέτης (Εκκλησιαστικές), της Βιρτζίνια (Αγγλικανικής/Επισκοπικής) και της Βόρειας Καρολίνας (απαιτούνταν από τους αξιωματούχους να είναι Προτεστάντες, και μετά το 1835 μέχρι τον εμφύλιο, μόνο οι Χριστιανοί) . Το Σύνταγμα των ΗΠΑ το αναγνώριζε ξεκάθαρα αυτό και απαγόρευε μόνο την ίδρυση μιας «εθνικής» εκκλησίας. Αλλά ακόμη και τότε, οι Συντάκτες υπέθεσαν ότι το νέο έθνος θα αντικατόπτριζε τις χριστιανικές του ρίζες, φτάνοντας στο σημείο να παρέχει πληρωμένους ιερείς στις Βορειοδυτικές Περιοχές την ίδια στιγμή που διατύπωναν το Σύνταγμα.

Ωστόσο, αυτή η θεμελιώδης παρεξήγηση χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της σύγχρονης αμερικανικής σκέψης, τόσο από την πλευρά των φιλελεύθερων όσο και των συντηρητικών.

Και έτσι αυτή την 4η Ιουλίου , νομίζω ότι είναι χρήσιμο να δούμε άλλη μια φορά τη διακήρυξη του 1776, η οποία προηγήθηκε του Συντάγματος κατά έντεκα χρόνια, τι ακριβώς είναι και τι όχι. Γιατί πάρα πολλοί Αμερικανοί συγχέουν τα δύο έγγραφα.

Γιορτάζουμε την 4η Ιουλίου κάθε χρόνο ως την επέτειο της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Αμερικής από τη Μεγάλη Βρετανία. Η μέρα που αφιερώσαμε γιορτάζει την στιγμή που εκπρόσωποι από τις 13 αποικίες έκαναν ένα σημαντικό βήμα που ήξεραν ότι θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο ικρίωμα ή να τους κρεμάσει από την θηλιά του δήμιου. Διαμαρτύρονταν ότι τα παραδοσιακά τους δικαιώματα ως Άγγλων είχαν παραβιαστεί, και ότι αυτές οι παραβιάσεις τους είχαν αναγκάσει σε μια υπέρτατη πράξη εξέγερσης.

Για πολλούς Αμερικανούς η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας είναι ένα θεμελιώδες κείμενο που λέει στον κόσμο ποιοι είμαστε ως λαός. Είναι μια απόσταξη της αμερικανικής πεποίθησης και σκοπού. Οι ειδήμονες και οι σχολιαστές, αριστεροί και δεξιοί, δεν παύουν ποτέ να μας υπενθυμίζουν ότι η Αμερική είναι ένα νέο έθνος, «Σχεδιασμένο με ελευθερία και αφιερωμένο στην πρόταση ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι».

Σχεδόν εξίσου σημαντική με ένα σύμβολο της σύγχρονης αμερικανικής πίστης είναι η Ομιλία του Αβραάμ Λίνκολν στο Gettysburg. Δεν είναι λανθασμένο να βλέπουμε μια σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο εγγράφων, καθώς ο Λίνκολν έθεσε σκόπιμα τη σύντομη ομιλία του στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης ανάγνωσης της Διακήρυξης. Ο Λίνκολν βασίζει την ιδέα του για τη δημιουργία του αμερικανικού έθνους σε φιλοσοφικές αρχές που βλέπει να διατυπώνονται το 1776, και ειδικότερα σε μια έμφαση στην ιδέα της "ισότητας"..

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ερμηνεία, που αποτελεί τη φιλοσοφική βάση τόσο του κυρίαρχου «κινηματικού συντηρητισμού» σήμερα – νεοσυντηρητισμού – όσο και της νεομαρξιστικής πολυπολιτισμικής Αριστεράς, είναι βασικά ψευδής.

« Πριν από 47 χρόνια οι πατέρες μας δημιούργησαν σε αυτή την ήπειρο, ένα νέο έθνος, που γεννήθηκε με την ελευθερία, και αφοσιώθηκε στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι »( φωτό)

Ο Λίνκολν ανοίγει την ομιλία του, «Πριν από 87 χρόνια οι πατέρες μας έφεραν στο προσκήνιο…» Υπάρχει ένα κρίσιμο πρόβλημα με αυτόν τον ισχυρισμό. Δεν ήταν η Διακήρυξη που «δημιούργησε» το νέο έθνος. η Διακήρυξη ήταν μια δήλωση δεκατριών αποικιών, που ανήγγειλε την αντίστοιχη ανεξαρτησία τους από τη μητρική χώρα, δεσμεύοντας τους εαυτούς τους σε μια στρατιωτική και πολιτική συμμαχία . Ήταν το Σύνταγμα, που συντάχθηκε έντεκα χρόνια αργότερα (1787), μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του Πολέμου για την Ανεξαρτησία, που ίδρυσε ένα νέο έθνος. Και, όπως έχουν επισημάνει πολλοί ιστορικοί και μελετητές, οι Αμερικανοί Συντάκτες δεν σκόπευαν ποτέ να συνθέσουν ένα έθνος με βάση την πρόταση ότι «όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι».

Οι συντάκτες του Συντάγματος τρομοκρατήθηκαν από την «ισότητα» και τη «δημοκρατία» και κατέστησαν σαφές ότι αυτό που ίδρυσαν ήταν μια στρωματοποιημένη δημοκρατία, στην οποία τα περισσότερα από τα «δικαιώματα» αφέθηκαν στις αντίστοιχες Πολιτείες (με τις δικές τους ιδιαίτερες ρυθμίσεις), και στις οποίες θεωρήθηκαν θεμελιώδεις σοβαροί περιορισμοί και περιορισμοί στην ψηφοφορία και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Μια ανασκόπηση των The Federalist Papers επιβεβαιώνει αυτή τη σκέψη. Και μια έρευνα της αλληλογραφίας και οι συζητήσεις για το Σύνταγμα προσθέτουν υποστήριξη σε αυτόν τον αντι-ισωτισμό.

Προφανώς, λοιπόν, ο Λίνκολν δεν μπορούσε να βρει το «νέο του έθνος» στο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Ήταν υπερβολικά αριστοκρατικό και αποκεντρωμένο, με μη απαριθμημένες εξουσίες που διατηρούσαν τα κράτη, συμπεριλαμβανομένου του σιωπηρού δικαιώματος απόσχισης. Πράγματι, η δουλεία επικυρώθηκε ρητά, ακόμα κι αν οι περισσότεροι Συντάκτες πίστευαν ότι ως θεσμός θα πέθαινε με φυσικό θάνατο, αν αφεθεί μόνη της [η δουλεία]. Έτσι ο Λίνκολν επέστρεψε στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και επένδυσε σε αυτήν ένα νόημα που υποστήριζε τις κρατικιστικές και πολεμικές προθέσεις του. Αλλά ακόμη και τότε, κακοποίησε λεκτικά το νόημα της Διακήρυξης, ερμηνεύοντας τις λέξεις με μια μορφή που ποτέ δεν εννοούσαν οι υπογράφοντες αυτήν.

Αν και αυτοί οι συντάκτες χρησιμοποίησαν τη φράση «όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι», και σίγουρα γι' αυτό ο Λίνκολν έκανε άμεση αναφορά σε αυτήν, μια προσεκτική ανάλυση της Διακήρυξης δεν επιβεβαιώνει την έννοια ότι ο Λίνκολν επενδύει σε αυτές τις λίγες λέξεις. Με βάση τα συμφραζόμενα, οι Συντάκτες του 1776 στη Φιλαδέλφεια διεκδικούσαν τα ιστορικά — και ίσα — δικαιώματα τους ως Άγγλοι ενώπιον του Στέμματος , τα οποία, πίστευαν, είχαν παραβιαστεί και σφετεριστεί από τη βρετανική κυβέρνηση, και η Διακήρυξη κατευθυνόταν κυρίως στο κοινοβούλιο.

Οι Ιδρυτές ( φωτό ἀριστερά) απέρριψαν τον εξισωτισμό. Κατάλαβαν ότι κανείς δεν είναι, κυριολεκτικά, "δημιουργημένος ίσος" με οποιονδήποτε άλλο. Ασφαλώς, κάθε άτομο έχει δημιουργηθεί με την ίδια αξιοπρέπεια, μετρούμενη από τις δικές του μοναδικές δυνατότητες ενώπιον του Θεού. Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς εννοούν σήμερα όταν μιλούν για "ισότητα"

Αντίθετα, από μια παραδοσιακά χριστιανική άποψη, ο καθένας από εμάς γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο με διαφορετικά επίπεδα νοημοσύνης, με διαφορετικούς τομείς εξειδίκευσης. Φυσικά, μερικά είναι πιο δυνατά ή βαρύτερα, άλλα είναι ελαφριά και μικρότερα. Μερικοί μαθαίνουν ξένες γλώσσες και γράφουν ωραία πεζογραφία. άλλοι γίνονται φανταστικοί αθλητές ή επιστήμονες. Οι κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις, η ιδιοκτησία και η ατομική πρωτοβουλία - κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες επιδεικνύει περαιτέρω διακρίσεις καθώς προχωράμε στη ζωή.

Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι μας εκτιμούν λιγότερο ή περισσότερο στην κρίση του Θεού, ο οποίος μας κρίνει με βάση τις δικές μας, πολύ μοναδικές ικανότητες. Ο Θεός μας μετρά από τον εαυτό μας, με τις δικές μας μέγιστες δυνατότητες και δυναμική, όχι με αυτές οποιουδήποτε άλλου - δηλαδή, αν χρησιμοποιούμε τα δικά μας, ατομικά ταλέντα στο έπακρο (θυμηθείτε την Παραβολή των Ταλάντων στο κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο ).

Οι Ιδρυτές και, μετά από αυτούς, οι Συντάκτες το κατάλαβαν αυτό, όπως σαφώς δείχνουν τα γραπτά και οι ομιλίες τους. Το «νέο έθνος» του Λίνκολν θα τους είχε σίγουρα χτυπήσει ως ριζοσπαστικό και επαναστατικό, μια πραγματική «αίρεση». Ακόμα πιο ανησυχητικό γι' αυτούς θα ήταν το φάσμα των σύγχρονων νεοσυντηρητικών [νεοφιλελέ ἁρπακτικά] -δηλαδή, εκείνων που κυριαρχούν και ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται αυστηρά τη Συνταγματική Δημοκρατία ενάντια στις καταχρήσεις της «ξύπνιας» πολυπολιτισμικής αριστεράς - που κατοχυρώνουν την προσφώνηση του Λίνκολν ως βασικό σύμβολο της αμερικανικής πολιτικής και κοινωνικής τάξης.

Θα είχαν καταλάβει τον ριζοσπαστισμό που υπονοείται σε μια τέτοια δήλωση, θα είχαν δει την ερμηνεία του Λίνκολν ως αντίφαση όχι μόνο με το νόημα της Διακήρυξης, αλλά και ως υπονόμευση του θεμελιώδους εγγράφου του αμερικανικού έθνους, του Συντάγματος του 1787. και θα είχαν κατανοήσει στη γλώσσα του Λίνκολν το περιεχόμενο μιας χριστιανικής και Χιλιαστικής αίρεσης , που προαναγγέλλει ένα μετασχηματισμένο έθνος όπου η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα γίνει ο πατέρας και η μητέρα και ο απόλυτος κύριος όλων μας, και όπου μια οπλισμένη εκτελεστική και δικαστική εξουσία θα μπορούσε να εμπλακεί σε φανατικό "πολεμικό δίκαιο" εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου του στόχου του για ολοκληρωτικό έλεγχο.

Έτσι, καθώς γιορτάζουμε τη διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας πριν από 248 χρόνια, θα πρέπει να εκφράσουμε την λύπη μας για τη παραμυθολογία σχετικά με αυτήν που δημιουργήθηκε το 1863 και να θυμηθούμε τη γενιά του 1787, μια γενιά ευγενών ανδρών που αντιλήφθηκαν πολύ καλά ότι μια χώρα που βασίζεται στον εξισωτισμό είναι ένα έθνος όπου οι αληθινές ελευθερίες κινδυνεύουν.

Αυτό το έθνος πεθαίνει με οδυνηρό θάνατο επειδή αγνόησε και απέρριψε όσα έφεραν στο προσκήνιο οι προπάτορές μας.

Ἀπό : unz.com

Ἡ Πελασγική