Ἡ δημοκρατία τους πού δέν ἔχει ἀδιέξοδα, παλαιόθεν...

Ἕνα μικρό ἀφιέρωμα στήν δημοκρατία τους πού ἀγαπᾶ τόσο πολύ τό Σύστημα. Κάτι πού περιέργως κάποιοι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τό γιατί μέ ἀποτέλεσμα νά μετατρέπονται,ἄθελά τους ( ; )  στούς πιό ἔνθερμους ὀπαδούς τόσο τῆς δημοκρατίας τους ὅσο καί τοῦ Συστήματος πού τήν λατρεύει ! 

Τό ἀφιέρωμα λοιπόν δέν θά μποροῦσε νά ἔχῃ κάτι ἄλλο πέραν τοῦ πλέον ἀνεγνωρισμένου και συνειδητοῦ "ἀντιδημοκράτη",  ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποτυπώσει σέ πολλά βιβλία του μέ στοιχεῖα αὐτή του τήν ἀντιπάθεια. Χαρακτηριστικότατο τό βιβλίο " Ὁ διωγμός τῶν Ἀρίστων" ὅπου ἀποδεικνύει μέ στοιχεῖα τήν ἀπέχθεια τῆς δημοκρατίας στόν πνευματικό ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος  δέν θά σταθῇ ὑπερασπιστής της.

Ἀρέσει δέν ἀρέσει,αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια ! 

Πρός "τιμήν" της λοιπόν,ἀφιερωμένο : 

 

Μὲ τό βιβλίο αὐτό σκοπεύω νά δείξω τόν διωγμό τῶν ἀρίστων, πού ἔγινε στὴν Ἀρχαία Ἑλληνική δημοκρατία. Θά τονίσω καί ἀλλοῦ ὅτι εἶμαι σέ θέσι νά παραθέσω πολλά ὀνόματα. ᾿Επροτίμησα ὅμως νά κάνω μία χαρακτηριστική ἐπιλογή, διότι ἀλλοιῶς θά ἐχρειάζοντο τόμοι ἐπί τόμων, γιά νά μνημονευθοῦν ὅλα τά θύματα τῆς ᾿Αρχαιοελληνικῆς δημοκρατίας. 

 

Ὅποιος διαβάση τὴν ἱστορία μας θά συναντήση τούς ἀρίστους πού κατεδιώχθησαν. Τούς ἐπερίμενε κατ᾿ ἀρχήν ὁ θάνατος ἤ ἀπό καθαρά δολοφονία ὅπως τοῦ Θουκυδίδου ἤ μέσα στή φυλακή ὅπως τοῦ Μιλτιάδου καί τοῦ Φειδίου ἤ μετά ἀπό ψευτοδίκας ὅπως τοῦ Σωκράτους καί τοῦ Φωκίωνος, ἤ κατά τήν διάρκειαν δραπετεύσεώς των, ὅπως τοῦ Πρωταγόρου ἥ ηὐτοκτόνησαν στήν ἐξορίαν, ὅπως ὁ Θεμιστοκλῆς. Μερικοί ἐσώθησαν, καίτοι κατεδικάσθησαν σέ θάνατο ὄχι ἀπό ἐπιείκεια τῆς δημοκρατίας, ἀλλά διότι κατώρθωσαν νά διαφύγουν πρίν τούς σκοτώσουν, ὅπως ὁ Δημήτριος ὁ Φαληρεύς. 

Ἡ ἑξορία ἀπετέλει ἄλλον ἕναν τρόπο καταδιώξεως τῶν ἀρίστων. Ὅσαι προσωπικότητες ἐγλύτωναν τόν θάνατο ἀντεμετώπιζαν τήν ἐξορίαν καί ἤ ὑπεχρεοῦντο μετά ἀπό ψηφοφορία νά ἐγκαταλείψουν τήν πατρίδα των, ὅπως ὁ ᾿Αριστείδης ἥ τούς συμπεριεφέροντο τόσον κακῶς, ὥστε «ἐξηναγκάζοντο νά φύγουν ὅπως ὁ Πλάτων ἥ πρό τῶν ἀπειλῶν πού ἐδέχοντο ἐδιάλεγαν τά ξένα, ὅπως ὁ ᾿Αριστοτέλης ἥ τούς ἔβαζαν τέτοιους ὄρους, ὥστε νά μή ἡδύναντο νά παραμείνουν, ὅπως ὁ Θεόφραστος. Τέλος ὑπῆρχε καί ἡ φυλακή στήν ὁποίαν ἐκλείνοντο καί ὄντός τῆς ὁποίας ὄχι σπανίως μεγάλαι προσωπικότητες, καθώς εἶπα, ἀπέθαναν ἤ ἐδολοφονήθησαν. Θάνατος, ἐξορία, φυλακή καί φυσικά δήμευσις τῆς περιουσίας τῶν ἀρίστων ᾿Αρχαιοελλήνων, δυσφήμησίς τους ἀπό τόν ὄχλο ὅπως τῆς Σαπφοῦς, πού ὑπεκίνουν οἱ δημαγωγοί. 

Ἔτσι ἐφέρθη ἡ δημοκρατία στάς ᾿Αρχαιοελληνικάς προσωπικότητας. Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική ἀλήθεια, τήν ὁποίαν παρουσιάζω καί μέ ἀναμφισθήτητα στοιχεῖα ἀποδεικνύω. ᾿Επίσης θ᾽ ἀναφέρω καί ἀρίστους, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀντιδημοκράται. Αὐτοί ἢ ὑπῆρξαν φίλοι καί ὑμνηταί βασιλέων, τυράννων κ.τ.λ. σάν τόν Πίνδαρον, ἤ οἱ ἴδιοι διετέλεσαν τύραννοι σάν τόν Περίανδρον ἤ ὡς ἐπιστήμονες κατέκριναν τήν δημοκρατία σάν τόν Ξενοφῶντα ἤ καί βιαίως ἐπολέμησαν τήν δημοκρατίαν σάν τόν ᾿Αλκαῖον. 

 Μετά ἀπό ὅσα βέβαια παραδείγματα θά διαβάσετε, θά πεισθῆτε, ὅτι μεταξύ Ἀρχαιοελληνικῶν προσωπικοτήτων καί δημοκρατίας ὑπῆρχε θαθύτατο μῖσος. Ἑπομένως ἐκεῖνοι πού ἐξακολουθοῦν νά συνδέουν τήν ᾿Αρχαία ᾿Ελλάδα μέ τήν δημοκρατία εἶναι μεγάλοι ψεῦται ἢ μεγάλοι βλάκες. Διότι ὅταν λέγωμεν ᾿Αρχαία Ἑλλάς ἐννοοῦμε φυσικά τάς προσωπικότητας, πού τήν ἐδόξασαν καί ὄχι τόν ὄχλο ἥ τούς δημαγωγούς.

Κώστας Πλεύρης 

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Πλεύρης, στό βιβλίο του " Ὁ διωγμός τῶν ἀρίστων"  : 

« Τί ἄλλο ἐκπροσωπεῖ ἡ δημοκρατία παρά δημαγωγία, ὀχλοκρατία καί καταπίεσιν τῶν προσωπικοτήτων.Ἀποτελεῖ ἱστορική ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, αἱ Ἑλληνικαί Αὐτοκρατορίαι και Ἑλληνικαί Κοσμοκρατορίαι δέν ἐπραγματοποιήθησαν ἀπό δημοκράτας, ἀλλά ἀπό ἀντιδημοκράτας.     

 Τό Ἑλληνικό Ἔθνος, ἐπέζησε κι᾿ἐμεγαλούργησεν, ἐπεί δή δέν εἶχε δημοκρατία. Ὅποιος ἀμφιβάλλει ἄς ἀνοίξει ἕνα βιβλίο ἱστορίας  γιά νά δῇ τί ἐκατόρθωσαν οἱ Ἕλληνες ὅταν δέν εἶχαν δημοκρατία καί τί ἔπαθαν ὅταν εἶχαν...» ( σελ. 15-16) 

Κι᾿ἐπεί δή ἠ δημοκρατία τους δέν ἔχει ἀδιἐξοδα, παλαιόθεν, διαβάζουμε  : 

Στήν Κέρκυρα (Θουκυδίδης: «Ἱστορίαι» Γ, 81) οἱ δημοκρατικοί ἐξώντωσαν τούς ἀριστοκρατικούς μέ τόν πιό ἀπαίσιο τρόπο. Μέ τήν βοήθεια τῶν δημοκρατικῶν τῆς Ἀθήνας (Εὐρυμέδων) ἐδολοφόνουν ἐπί ἑπτά ἡμέρας ὅλους ὅσους κάποιος κατηγόρει, ὅτι ἤθελαν νά καταργήσουν τό δημοκρατικό πολίτευμα: 

«Ἡμέρας τε ἑπτά... ἐφόνευον, τήν μέν αἰτίαν ἐπιφέροντες τοῖς τόν δῆμον καταλύουσιν». 

Ἔν ὀνόματι τῆς δημοκρατίας κάθε ἔγκλημα δικαιολογεῖται καί ἐπαινεῖται. Ὁ Θουκυδίδης παρατηρεῖ, ὅτι ἐφονεύθησαν καί μερικοί λόγῳ προσωπικῆς ἐχθρότητος καί ἄλλοι ἐπειδή εἶχαν δανείσει χρήματα τούς ἐφόνευσαν οἱ ὀφειλέται: 

«ἀπέθανον δέ τινες καί ἰδίως ἔχθρας ἕνεκα καί ἄλλοι χρημάτων σφίσιν ὀφειλομένων ὑπό τῶν λαθόντων». 

 Οἱ δημοκράται διέπραξαν κάθε εἴδους φόνον καί δέν παρελείφθη νά μή γίνη τίποτε καί ἀκόμη περισσότερα: 

«οὐδέν ὅ τι οὐ ξυνέβη καί ἔτι περαιτέρω». 

Ἀκόμη δέν ἐσεβάσθησαν οὔτε τούς ἀριστοκρατικούς, πού κατέφυγον στὴν προστασίαν τῶν Θεῶν. Οἱ ἱκέται πού εἰσῆλθον ἐντός τοῦ Ἡραίου (ναός Ἧρας) εἶχαν τραγικόν τέλος. Ὅσοι παρεσύρθησαν ἀπό τάς ὑποσχέσεις τῶν δημοκρατικῶν νά ἐξέλθουν ἐθανατώθησαν προφανῶς μέ βασανιστήρια. ᾿Εκεῖνοι πού δέν ἐπείσθησαν καθώς ἔβλεπαν τί τούς ἐπερίμενε ἐπροτίμησαν νά σκοτώσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέσα στό Ἱἱερό, ἄλλοι ἀπηγχονίζοντο στά δένδρα καί ἄλλοι ηὐτοκτόνουν ὅπως ὁ καθένας των ἠδύνατο: 

«ὑποσχεῖν ἔπεισαν καί κατέγνωσαν πάντων θάνατον... ὅσοι οὐκ ἐπείσθησαν ὡς ἑώρων τά γιγνόμενα, διέφθειρον αὐτοῦ ἐν τῷ ἱερῷ ἀλλήλοις καί ἐκ τῶν δένδρων τινές ἀπήγχοντο, οἱ δ᾽ ὡς ἕκαστοι ἠδύναντο ἀνηλοῦντο». 

 Τό ἐγκληματικό παραλήρημα τῶν δημοκρατῶν ἐκορυφώθη στό Ἱερό τοῦ Διονύσου. ᾽Εκεῖ ἔκτισαν μέ τοῖχο τούς ἀριστοκρατικούς, πού εἶχαν καταφύγει ἱκέται στόν Θεό: 

«καί περιοικοδομηθέντες ἐν τοῦ Διονύσου τῷ ἱερῷ ἀπέθανον». 

 Στήν Κόρινθο οἱ δημοκράται ὠργάνωσαν τήν αἰφνιδιαστικήν δολοφονίαν τῶν ἀριστοκρατικῶν κατά τήν διάρκειαν τῆς θρησκευτικῆς ἑορτῆς τῶν Εὐκλείων (πρός τιμήν τῆς Εὐκλείας ᾿Αρτέμιδος) διότι ἐπίστευαν ὅτι θά εὕρισκον τούς περισσοτέρους ἀριστοκρατικούς στήν ᾿Αγορά. Τήν ἀπόφασιν αὐτήν νά διαπράξουν φόνους, ἐνῶ ἑωρτάζετο ἡ Ἄρτεμις ὁ Θουκυδίδης χαρακτηρίζει ὡς τήν πλέον ἀσεβῆ ἀπόφασιν: 

«τό πάντων ἀνοσιώτατον ἐβουλεύσαντο (Θουκυδίδης: «Ἱστορία» Δ, 4). Πράγματι ἀφοῦ ἐδόθη τό σύνθημα: «ὡς δ᾽ ἐσημάνθη» βγάζουν τά δημοκρατικά των ξίφη: «ξίφη ἔπαιον» καί ἀρχίζουν τό δημοκρατικόν των ἔργον. Ὑπούλως έσφαζον ὅποιον ἀριστοκρατικόν ἔβλεπαν. Ἄλλον πού ἴστατο ὄρθιος σέ ὁμάδα συνομιλούντων, ἄλλον καθήμενον, ἄλλον παρακολουθοῦντα θέατρον: 

«τόν μέν τινα συνεστηκότα ἐν κύκλῳ,»τόν δέ καθήμενον, τόν δέ τινα ἐν θεάτρῳ...» Πρό τῆς γενικῆς σφαγῆς οἱ ἀριστοκρατικοί προστρέχουν στούς βωμούς καί στά ἀγάλματα τῶν Θεῶν. ᾿Αλλά καί ἐκεῖ οἱ ἀσεβέστατοι (ἀνοσιώτατοι) δημοκράται τούς σκοτώνουν. Σφάζουν ἀκόμη κι’ ὅσους προσέφυγαν στά ᾿Ιερά: «ἔσφαττον καί πρός τοῖς Ἱεροῖς». 

Ἡ δημοκρατική «ἰδεολογία» ἐπιτρέπει στούς ὀπαδούς τῆς νά ὀργανώσουν τήν δολοφονίαν τῶν ἀντιπάλων των.( σελ. 19-20) 

Καί ἐρωτῶ καί πάλιν : Γιατί τό Σύστημα ἀγαπᾶ τόσο πολύ τήν δημοκρατία ; Ἵσως κάποιες ἀπαντήσεις νά τίς βρεῖτε μέσα σέ παλαιότερο θέμα μας, τήν σειρά : 

Τό ἄριστο σχέδιον τῶν ἐξουσιαστῶν ἡ ...δημοκρατία τους ...

Οἱ δημοκρατικές διαδικασίες...

Ἡ Πελασγική