Σκέψεις γιά τόν Τράμπ καί γιατί πρέπει νά ψηφιστῇ

Γράφει ὁ RockaBoatus ἀπό τήν σελίδα τοῦ Gab

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μια ιδιότυπη προσωπικότητα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο πρόσφατο πολιτικό πρόσωπο που κατάφερε να οδηγήσει τη μισή χώρα σε κάποιο είδος συνδρόμου διαταραχής, ενώ η άλλη μισή τον βλέπει ως σωτήρα αυτής της άλλοτε μεγάλης δημοκρατίας. Οι περισσότεροι Αμερικανοί είτε τον αγαπούν είτε τον μισούν. Λίγοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν την ικανότητα να μένουν ουδέτεροι ή να σκέφτονται με προσεκτικό τρόπο για τον άνθρωπο.

Όσον αφορά την πολιτική, ο Τραμπ είναι μπερδεμένος. Μερικές φορές, οι πολιτικές του πεποιθήσεις παραλληλίζονται με την προοδευτική σκέψη, ενώ άλλες φορές φαίνεται να είναι απόλυτα συντηρητικός ή ακόμα και στο δικό μας στρατόπεδο. Κάποιοι τον βλέπουν ότι αντανακλά τις κεντροδεξιές πολιτικές απόψεις της χώρας. Αυτό μπορεί να ισχύει. Ωστόσο, τείνω περισσότερο να το βλέπω ως απόδειξη της ιδεολογικής του ανωριμότητας. Αν και ο Τραμπ έχει καλά πολιτικά ένστικτα κατά καιρούς - όπως όταν πίστευε ότι η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν λάθος, όταν αμφισβήτησε τις εμπορικές πολιτικές των ΗΠΑ με την Κίνα ως κάτι εγγενώς άδικο και επιζήμιο για την Αμερική ή όταν έθεσε το ερώτημα κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης για τη μετανάστευση με μια δικομματική ομάδα νομοθετών, γιατί οι ΗΠΑ δέχονταν μετανάστες από « shithole countries » — φαίνεται να του λείπει ένα σταθερό πλαίσιο προσεκτικά σταθμισμένων πολιτικών απόψεων βάσει του οποίου μπορεί να φιλτράρει διαφορετικές απόψεις.

Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές κατά την πρώτη διακυβέρνηση του Τραμπ κατά την οποία διόρισε ένα πλήθος νεοφιλελέ στο υπουργικό του συμβούλιο (π.χ. Τζον Μπόλτον, Νίκι Χέιλι, Μάικ Πομπέο) — και μετά υπάρχει ο διορισμός έκτρωμα, του Κρίστοφερ Ρέι ως επικεφαλής του FBI. Αν και ορισμένοι υπερασπίστηκαν τους διορισμούς του Τραμπ επειδή χρειαζόταν ώριμα και έμπειρα άτομα για να ηγηθούν στρατηγικών θέσεων εντός του υπουργικού συμβουλίου του, έδειξε κακή κρίση από την πλευρά του. Πολλά από τα πρόσωπα που διόρισε ο Τραμπ δεν τον συμπαθούσαν και είχαν ιδεολογικές διαφωνίες μαζί του. Σε αντίθεση με τα νεοφιλελέ που προσέλαβε, ο Τραμπ ήθελε να σταματήσουν οι δαπανηροί και περιττοί πόλεμοι που υποστήριζαν οι προηγούμενες προεδρικές διοικήσεις.

Έγινε επίσης οδυνηρά εμφανές ότι ο Τραμπ έκανε μια φρικτή επιλογή για την αντιπροεδρία, με τον Μάικ Πενς. Ο Πενς δεν ήταν μόνο ένας ευαγγελιστής που εξέφρασε την αμέριστη υποστήριξή του στο Ισραήλ, αλλά αποδείχθηκε αρκετά ο νεοσυντηρητικός όταν έδειξε την υποστήριξή του στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Ο Πενς δεν ήταν διαφορετικός από τους πολλούς Αμερικανούς που έπεσαν στο σχέδιο πρόκλησης της Ρωσίας που διαπράττει η αμερικανική κυβέρνηση από τη δεκαετία του 1990.

Σε μια συνέντευξη του 2023, ενώ ο Πενς βρισκόταν στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία, ο Τάκερ Κάρλσον τον ρώτησε για την ανησυχία του για το ότι οι Ουκρανοί δεν έχουν αρκετά τανκς αντί να ανησυχεί για τα βαθύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί. Ο Τάκερ περιέγραψε πώς κάθε μεγάλη πόλη στις ΗΠΑ είχε γίνει πολύ χειρότερη τα τελευταία τρία χρόνια υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, την ταχεία παρακμή της οικονομίας μας, συμπεριλαμβανομένης της απότομης αύξησης του ποσοστού αυτοκτονιών και των εκτοξευόμενων επιπέδων εγκληματικότητας. Η απάντηση που έδωσε ο Πενς αποκάλυψε πόσο δεν είναι σε επαφή με τον αμερικανικό λαό:

«Δεν με ενδιαφέρει αυτό». Έκανε ακόμη βαρύτερη την απάντησή του όταν την επανέλαβε για δεύτερη φορά. Οι απολογητές του Πενς προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την απάντησή του, αλλά δεν ήταν απλώς μια λεκτική γκάφα. Έδειχνε πόσο περιφρονητικός και αδιάφορος ήταν πραγματικά για τα δεινά των περισσότερων Αμερικανών. Κανείς που έρχεται σε επαφή με τις πραγματικές ανησυχίες του μέσου ανθρώπου δεν θα τολμούσε να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο.

Υπήρχε επίσης το «πλατινένιο σχέδιο» του Τραμπ το οποίο αποκάλυψε το 2020 για να αυξήσει τη συμμετοχή των μαύρων στους ψηφοφόρους. Ο Τραμπ μίλησε για οικοδόμηση «ειρηνικών» αστικών γειτονιών με τα «υψηλότερα πρότυπα» αστυνόμευσης, επιβολή δικαιοσύνης στο σύστημα δικαιοσύνης, διεύρυνση των σχολικών επιλογών, αύξηση της ιδιοκτησίας των μαύρων κατοικιών και δημιουργία ενός «εθνικού σχεδίου επιείκειας για τη διόρθωση των άδικων διώξεων και για τη χάρη των ατόμων που έχουν μεταρρυθμίσει τη ζωή τους».

Δεν ήταν τίποτα άλλο από υψηλές αλλά κενές υποσχέσεις. Σοβαρά, «ειρηνικές» αστικές γειτονιές μεταξύ των Μαύρων; Πότε αποδέχτηκαν ποτέ οι μαύροι την αστυνομία στις κοινότητές τους, ανεξάρτητα από το αν είχαν τα «υψηλότερα πρότυπα» αστυνόμευσης ή όχι; Και οι προηγούμενες προσπάθειες για την αύξηση της ιδιοκτησίας μαύρων κατοικιών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν απέτυχαν θλιβερά; Το «πλατινένιο σχέδιο» του Τραμπ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την απελευθέρωση καταδικασμένων μαύρων εγκληματιών στους δρόμους της Αμερικής. Αν ο άνδρας πίστευε σοβαρά ότι ένας σημαντικός αριθμός Μαύρων επρόκειτο να τον ψήφιζαν λόγω τέτοιας ευθυμίας, αυτό χρησίμευσε ως περισσότερη απόδειξη του πόσο άστοχος μπορεί να είναι ο Τραμπ κατά καιρούς, αν και τα πράγματα φαίνεται να αναζηχ τούν τον Τραμπ από αυτή την άποψη αν είναι πρόσφατα η δημοσκόπηση είναι σωστή.

Και μετά υπήρξε η παρενόχληση του Τραμπ στις ομοφυλοφιλικές και LGBTQ κοινότητες της Αμερικής. Μιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη το 2019, ο Τραμπ εξέπληξε τους πάντες όταν ανακοίνωσε την παγκόσμια πρωτοβουλία της κυβέρνησής του για αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας σε περισσότερες από 70 χώρες όπου παραμένει παράνομη: «Η κυβέρνησή μου συνεργάζεται με άλλα έθνη για να σταματήσει να ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία και είμαστε αλληλέγγυοι με άτομα LGBTQ που ζουν σε χώρες που τιμωρούν, φυλακίζουν ή εκτελούν άτομα με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό». Με όλα τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί, χρειαζόμασταν πραγματικά έναν πρόεδρο που θα προσπαθήσει να θέσει εκτός νόμου τη δίωξη των γκέι και των τρανς στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο; Αν μη τι άλλο, έδειξε ότι η Ουάσιγκτον εμπλέκεται, για άλλη μια φορά, σε διεθνή ανάμειξη και επιδίωξη να επιβάλει τις εκφυλισμένες «αξίες» της σε ξένα έθνη.

Ο Τραμπ έχει υποστηρίξει σθεναρά το Ισραήλ στο παρελθόν και εξακολουθεί να υποστηρίζει σήμερα. Σε μια ομιλία που εκφώνησε στη Φλόριντα το 2019, ο Τραμπ δήλωσε ότι «το εβραϊκό κράτος δεν είχε ποτέ καλύτερο φίλο στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρό σας, Ντόναλντ Τζ. Τραμπ». Το είχε ήδη αποδείξει τον Δεκέμβριο του 2016, όταν αναγνώρισε επίσημα την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και δήλωσε ότι η αμερικανική πρεσβεία θα μεταφερθεί από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει περισσότερο μίσος μεταξύ του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού.

Όπως αρκετοί Αμερικανοί πρόεδροι πριν από αυτόν, ο Τραμπ φρόντισε να επισκεφθεί το Τείχος των Δακρύων δείχνοντας τον φόρο τιμής και τη δέσμευσή του στον εβραϊκό λαό. Παρόλο που οι περισσότεροι Εβραίοι περιφρονούν τον Τραμπ, εκείνος συνεχίζει να τους χαϊδεύει και να αναζητά την έγκρισή τους σε κάθε βήμα της διαδρομής. Στην πραγματικότητα, πιθανώς λόγω της ελίτ του καθεστώτος των Εβραίων στις ΗΠΑ, μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη από την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή «βρήκε ότι το 61% των ψηφοφόρων πιθανότατα θα επέλεγε να ψηφίσει ξανά τον Πρόεδρο Μπάιντεν έναντι του 23% που θα επέλεγε τον Τραμπ» (« Οι περισσότεροι Εβραίοι Αμερικανοί υποστηρίζουν τον Πρόεδρο Μπάιντεν για τον Τραμπ, Study Find s, "Scripps News Staff, 6/10/2024).

Αν και ο Τραμπ αρχικά δεν είχε πει πολλά για τον τρέχοντα πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς, πρόσφατα ήταν πιο φωνητικός γι' αυτόν και αποκάλυψε την υποστήριξή του στο Ισραήλ. Το NBC News ανέφερε ότι «ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε την Τρίτη ότι το Ισραήλ πρέπει να «τελειώσει το πρόβλημα» στον πόλεμό του κατά της Χαμάς, την πιο οριστική του θέση για τη σύγκρουση από τότε που η τρομοκρατική ομάδα σκότωσε 1.200 Ισραηλινούς και πήρε περισσότερους από 200 ομήρους στις 7 Οκτωβρίου. «Πρέπει να τελειώσετε το πρόβλημα», είπε ο Τραμπ στο Fox News την Τρίτη όταν ρωτήθηκε για τον πόλεμο. «Είχατε μια φρικτή εισβολή που δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν ήμουν πρόεδρος». Όταν ρωτήθηκε σχετικά με το πρόγραμμα εάν υποστήριζε την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ο Τραμπ αποδοκίμασε, αποφεύγοντας μια ρητή θέση για τη στρατιωτική προσπάθεια του Ισραήλ που έχει επίσης αφήσει τώρα περισσότερους από 30.000 νεκρούς στη Γάζα, σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας. Ο πιθανός Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για το 2024 δεν έχει δώσει τη δική του θέση για τη στρατηγική των ΗΠΑ ή του Ισραήλ κατά τη διάρκεια των πέντε μηνών του πολέμου» (“Trump Breaks Silence on Israel's Military Campaign in Gaza: Finish the Problem”, των Vaughn Hillyard και Allan Smith, 3/ 5/2024).

Μου φαίνεται ότι ο Τραμπ δεν έμαθε τίποτα για τους Εβραίους και τους πολεμοχαρείς τρόπους του Ισραήλ κατά την πρώτη του διακυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Karoline Leavitt, εκπρόσωπο Τύπου του Τραμπ, η οποία δήλωσε ότι «Όταν ο Πρόεδρος Τραμπ επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο, το Ισραήλ θα προστατευτεί και πάλι, το Ιράν θα καταρρεύσει, οι τρομοκράτες θα κυνηγηθούν και η αιματοχυσία θα τελειώσει." Είναι αυτό μια ένδειξη ότι ο Τραμπ λέει πράγματα που δεν σκοπεύει ποτέ να εκπληρώσει ή απόδειξη ότι η δεύτερη θητεία του Τραμπ θα χαρακτηριστεί από περισσότερη στρατιωτική επιθετικότητα των ΗΠΑ; Όσο περισσότερο ο Τραμπ υποστηρίζει το Ισραήλ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να χειραγωγηθεί από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να διεξάγει περισσότερους πολέμους με αντιπροσώπους για λογαριασμό του Ισραήλ.

Μια άλλη από τις κακές αποφάσεις του Τραμπ ήταν ο βομβαρδισμός του σε αεροπορική βάση της Συρίας το 2017, που προκλήθηκε εν μέρει από τις εκκλήσεις της κόρης του Ιβάνκα. Σύμφωνα με το NBC News,

Ο πρόεδρος εκτόξευσε 59 πυραύλους κρουζ σε αεροπορική βάση της συριακής κυβέρνησης που ισχυρίστηκε ότι συμμετείχε σε επίθεση με χημικά όπλα που σκότωσε δεκάδες αμάχους την περασμένη εβδομάδα. Ο 33χρονος γιος του Τραμπ, Έρικ, είπε στη Daily Telegraph τη Δευτέρα ότι το χτύπημα επηρεάστηκε εν μέρει από την Ιβάνκα, η οποία είπε ότι ήταν «πληγωμένη και εξοργισμένη» από τη χημική επίθεση (« Ο Έρικ Τραμπ λέει ότι η επίθεση στη Συρία επηρεάστηκε από την "στεναχωρημένη" Ivanka », του Alexander Smith, 4/11/2017).

Και το 2020, ο Τραμπ διέταξε ένα χτύπημα ακριβείας εναντίον ενός ανώτατου Ιρανού διοικητή, του Κασέμ Σουλεϊμανί, σκοτώνοντάς τον στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Συνολικά δέκα άτομα σκοτώθηκαν στην επίθεση με drone: «Πέντε Ιρακινοί υπήκοοι και τέσσερις άλλοι Ιρανοί υπήκοοι σκοτώθηκαν μαζί με τον Σουλεϊμανί, συμπεριλαμβανομένου του αντιπροέδρου των Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης του Ιράκ (PMF) και διοικητή της πολιτοφυλακής Kata'ib Hezbollah που υποστηρίζεται από το Ιράν. , Abu Mahdi al-Muhandis» (βλ. λήμμα της Wikipedia για τη « Δολοφονία του Qasem Soleimani» ). Η δολοφονία μιας τόσο ευρέως αγαπημένης και αξιοσέβαστης ιρανικής φιγούρας βοήθησε μόνο στην κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια ακόμη περίπτωση όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ προκάλεσε θάνατο και καταστροφή σε ένα ξένο έθνος στο οποίο δεν είχε κανένα νόμιμο δικαίωμα να επιτεθεί. Εάν οι ΗΠΑ είχαν μείνει έξω από τη Μέση Ανατολή και είχαν σταματήσει τις προσπάθειές τους να επιβάλλουν τη «δημοκρατία» και τις «δυτικές αξίες» στα ισλαμικά έθνη, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής δεν θα είχε βιώσει την αναταραχή που βιώνει τώρα.

Ο Τραμπ απέτυχε να χτίσει έναν «μεγάλο, όμορφο τοίχο» όπως υποσχέθηκε το 2015 και επανέλαβε αυτή την υπόσχεση αρκετές φορές αργότερα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Και όχι, το Μεξικό δεν το πλήρωσε ποτέ όπως υποσχέθηκε. Ενώ είναι αλήθεια ότι τμήματα του τείχους ανεγέρθηκαν, το μεγαλύτερο μέρος του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μεγάλο μέρος του τείχους επισκεύαζε απλώς κατασκευές που ήταν σε ερειπωμένη κατάσταση αντί να δημιουργούσε εκατοντάδες μίλια μεγάλου απρόσβλητου συνοριακού τείχους που θα εμπόδιζε τους εισβολείς να εισέλθουν στο αμερικανικό έδαφος. Ο Scott Nicol, συμπρόεδρος της ομάδας Borderland του Sierra Club, δήλωσε ότι «οι ισχυρισμοί του Τραμπ ότι έχει «σχεδόν τελειώσει» [με το τείχος των συνόρων] δεν είναι «απολύτως αληθείς, ιδιαίτερα στο Νότιο Τέξας», όπου μεγάλες περιοχές της συνοριακής γης είναι ιδιόκτητα. Στο Νότιο Τέξας, ο Νίκολ είπε, «η ανάγκη απόκτησης ιδιοκτησίας για την ανέγερση του συνοριακού τείχους εμπόδισε την κατασκευή», καθώς οι ιδιοκτήτες γης έχουν δεσμεύσει την κυβέρνηση στα δικαστήρια» (« Did President Trump Build the 'Big, Beautiful' Border Wall he Promised?» από τη Lauren Giella, 1/12/2021).

Όλα αυτά καταδεικνύουν, και πάλι, ότι ο Τραμπ είναι ένας συνδυασμός καλών και κακών. Μερικές φορές, είναι πολύ οξυδερκής πολιτικά και έχει τον τρόπο να κάνει τους αντιπάλους του να φαίνονται ανόητοι. Συχνά μιλά και ενεργεί με τρόπους που αρέσουν στον μέσο άνδρα και γυναίκα. Είναι εύκολο να βλέπεις τον Τραμπ ως «έναν από εμάς» εξαιτίας αυτού. Από την άλλη πλευρά, όπως σημειώνεται, ο Τραμπ έχει λάβει μια σειρά από κακές αποφάσεις, ιδιαίτερα κατά την πρώτη του θητεία, όταν επέλεξε τους σκληροπυρηνικούς νεοσυντηρητές για το υπουργικό του συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένων ατόμων που έκαναν γνωστό ότι δεν συμφωνούσαν με την ατζέντα του Τραμπ. Έχει επίσης δημιουργήσει κυβερνητικά προγράμματα που ήταν επιζήμια για την ηθική υγεία και ασφάλεια των Αμερικανών (π.χ. υποστήριξη της ατζέντας των ομοφυλόφιλων και LGBTQ, παρεμβάσεις στον τρόπο με τον οποίο τα ξένα έθνη αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς στις χώρες τους και το «πλατινένιο σχέδιο» που θα ενθαρρύνουν την απελευθέρωση μεγάλου αριθμού μαύρων εγκληματιών στις ίδιες τις κοινότητες που υπέστησαν θύματα).

Το αν θα κάνει τα ίδια λάθη αν του δοθεί δεύτερη θητεία μένει να φανεί. Ο Τραμπ, μου φαίνεται, έχει μάθει από ορισμένα από τα προηγούμενα πολιτικά του λάθη, αλλά όχι όλα . Είναι ακόμα στο κρεβάτι με το Ισραήλ και αυτή η συμμαχία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει μόνο περισσότερη θλίψη και δυστυχία σε αυτόν καθώς και σε ολόκληρη τη χώρα. Εάν ο Τραμπ προσπαθήσει να «παίξει καλά» με τους Δημοκρατικούς, μόνο μπούμερανγκ θα του έχει. Δεν μπορεί κανείς να «παίζει καλά» με αυτούς που είναι τρελοί, ανήθικοι και αποφασισμένοι να σε καταστρέψουν με κάθε κόστος.

Γιατί, λοιπόν, να ψηφίσουμε τον Τραμπ το 2024;

Ο πρώτος λόγος είναι επειδή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση εάν σκοπεύουμε να διατηρήσουμε τη συνταγματική μας δημοκρατία με τρόπους που συμβαδίζουν με αυτό που ήθελαν οι Ιδρυτές μας. Έχει καταστεί προφανές ότι εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν διέθεταν τέσσερα ακόμη χρόνια, κάθε ελπίδα για την Αμερική για αυτό που ήταν κάποτε θα έχει πιθανώς χαθεί για πάντα. Είτε ο Τζο Μπάιντεν παραμείνει στο αξίωμα είτε αντικατασταθεί από ένα άλλο προοδευτικό κενό κοστούμι (πολλές προβλέψεις για τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, θα είναι η πιθανή επιλογή), παραμένει η πορεία της Αριστεράς να «μεταμορφώσει θεμελιωδώς» την Αμερική στην πιο υποβαθμισμένη και αποκρουστική οντότητα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί παραμένει σταθερή. Η Αριστερά είναι αδυσώπητη στις προσπάθειές της. Είτε κερδίσουν μια δεύτερη θητεία στο Οβάλ Γραφείο με άλλες δόλιες εκλογές είτε πείθοντας αρκετούς Αμερικανούς με χαμηλή πληροφόρηση να τους ψηφίσουν, δεν έχουν σκοπό να αποδεχτούν απλώς την πολιτική διαδικασία και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτής.

Κάποιοι πρότειναν τον ανεξάρτητο υποψήφιο, Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, ως άξια εναλλακτική είτε του Τραμπ είτε του Μπάιντεν. Ο Κένεντι έχει πράγματι κάποιες αξιοθαύμαστες ιδιότητες και απέδειξε πόσο οξυδερκής θα μπορούσε να είναι κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid, ειδικά στο να αποκαλύψει τι απάτη είναι ο Άντονι Φάουτσι.

 Ορισμένες από τις πολιτικές του φαίνονται αρκετά λογικές από όσα μπορώ να συγκεντρώσω.

Είναι προφανώς ένας έξυπνος άνθρωπος. Δυστυχώς, ο Κένεντι έχει εξαπατηθεί και χειραγωγηθεί πλήρως από τους Εβραίους και την ισραηλινή κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ελάχιστη ελπίδα ότι δεν θα εξαπατηθεί να χρηματοδοτήσει περισσότερους αμερικανικούς πολέμους αντιπροσώπων για λογαριασμό του Ισραήλ εάν εκλεγεί στο Οβάλ Γραφείο.

Θεωρώ τον άνθρωπο ως γενικά, έντιμο, αλλά αδύναμο με αυτή την έννοια. Θέλει να είναι «καλός» και να του αρέσει. Αυτή τη στιγμή δεν χρειαζόμαστε το «ωραίο» γιατί η αμερικανική δημοκρατία παλεύει για την ίδια της τη ζωή.

Δεύτερον, η άνοια του Τζο Μπάιντεν είναι τόσο κακή που ακόμη και ένας αυξανόμενος αριθμός Δημοκρατικών ζητά την αντικατάστασή του. Το ότι οι Δημοκρατικοί διατήρησαν έναν τέτοιο επικεφαλής στο ανώτατο αξίωμα της χώρας για σχεδόν τέσσερα χρόνια δείχνει πόσο λίγο νοιάζονται για τον αμερικανικό λαό συλλογικά. Ή πόσο μικρή σημασία έχει ο πρόεδρος αν περιβάλλεται από ιδεολόγους που στην πραγματικότητα κάνουν τις πολιτικές. Καμία υγιής κυβέρνηση δεν κάνει κάτι τέτοιο, εκτός αν, φυσικά, έχει μολυνθεί από κακούς ηθοποιούς που στρέφονται για προσωπικό όφελος σε βάρος των ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν. Και αυτό δεν περιγράφει εύστοχα το σημερινό μας συνέδριο και από τα δύο κόμματα;

Τρίτον, παρά τα λάθη του, ο Τραμπ έχει τον τρόπο να οδηγεί την Αριστερά πέρα ​​από την τρέλα. Σε όλα μου τα χρόνια, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Άτομα που θεωρούνται αξιοσέβαστα, μορφωμένα και αξιοπρεπή μετατρέπονται στους πιο ανόητους ανθρώπους που μπορεί κανείς να φανταστεί και μόνο με την αναφορά του ονόματος του Τραμπ. Οι Δημοκρατικοί έχουν γίνει τόσο δημοσίως αγνοημένοι απέναντι στον Τραμπ που έχει ριζώσει στην Αμερική ένα είδος συνδρόμου μαζικής αναταραχής που είναι σχεδόν αδύνατο να αρνηθεί κανείς. Αυτό χρησιμεύει ως ένας ακόμη λόγος για να ψηφίσουμε για τον Τραμπ επειδή αποκαλύπτει την φύση της Αριστεράς της Αμερικής - δηλαδή, ότι αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που έχουν ελάχιστο αυτοέλεγχο και ακόμη λιγότερο στοιχειώδη ανθρώπινη ευπρέπεια. Οι πιο πρόστυχες δημόσιες πράξεις και οι κραυγές που εκτοξεύουν οι αριστεροί εναντίον του Τραμπ και των οπαδών του δείχνουν με τι είδους ανθρώπους αντιμετωπίζουμε. Σε ό,τι κι αν θέλει η Αριστερά να μεταμορφώσει την Αμερική, σίγουρα θα αντικατοπτρίζει στον πυρήνα της αυτούς τους εκφυλισμένους ανθρώπους.

Τέταρτον, ο Τραμπ είναι καλός για την οικονομία, ή τουλάχιστον καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο σημερινό υποψήφιο. Η οικονομία ήταν πολύ καλύτερη κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ από την οικονομία που παρήγαγε η κυβέρνηση Μπάιντεν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Υπάρχουν καλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι η συνολική οικονομία θα βελτιωθεί σημαντικά με τον Τραμπ στο τιμόνι σε μια δεύτερη θητεία.

Ο Τραμπ, γενικά, έχει καλή επιχειρηματική λογική και εάν περιβάλλεται από έμπειρους και σοφούς συμβούλους, ο αμερικανικός λαός έχει περισσότερες πιθανότητες να βελτιώσει τη ζωή του. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συμβεί αυτό, εάν δοθεί στον Τζο Μπάιντεν τέσσερα ακόμη χρόνια (ή με όποιον τον αντικαταστήσουν).

Πέμπτον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανελέητη δίωξη του Ντόναλντ Τραμπ μέσω νόμου τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια των Δημοκρατικών να τον τιμωρήσουν επειδή κέρδισε τη Χίλαρι Κλίντον στις εκλογές του 2016. Ξεκινώντας από τους ισχυρισμούς ότι είχε συνεννοηθεί με την κυβέρνηση της Ρωσίας πριν από τις εκλογές του 2016 σε μια εκστρατεία επιρροής που είχε σκοπό να βλάψει τις προσπάθειες της Χίλαρι Κλίντον και να υπονομεύσει την πίστη του κοινού στη δημοκρατική εκλογική διαδικασία των ΗΠΑ. Ο Τραμπ φέρεται επίσης να διέταξε κυβερνοεπιθέσεις και στα δύο μέρη και ότι στελέχη και συνεργάτες της εκστρατείας του είχαν πολυάριθμες μυστικές επαφές με Ρώσους αξιωματούχους και πράκτορες (δείτε την καταχώριση στη Wikipedia ).

Αν και η Έκθεση Mueller δεν βρήκε συγκεκριμένα στοιχεία για τέτοιους ισχυρισμούς, δεν άργησε να συσσωρεύονται μια σειρά από ποινικές υποθέσεις εναντίον του Τραμπ, καθώς οι εισαγγελείς καταγγέλλονταν ο ένας ψευδής ισχυρισμός μετά τον άλλον εναντίον του Τραμπ, ειδικά μετά την απουσία του. Μαζί με δόλιες διαδικαστικές καθυστερήσεις, εντολές φίμωσης, μη επιβεβαιωμένους ισχυρισμούς που βασίζονται στα πιο αδύναμα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των πιο άγριων εικασιών μεταξύ των ειδικών των μέσων ενημέρωσης, ο πρώην πρόεδρος βρέθηκε να περνά υπερβολικό χρόνο στην αίθουσα του δικαστηρίου - όλα αυτά σύμφωνα με το σχέδιο. Είχε σκοπό να εξουθενώσει τον Τραμπ, να αποθαρρύνει τους οπαδούς του και να ακυρώσει κάθε πιθανότητα να εκλεγεί ξανά.

Στο τέλος, ο Τραμπ κρίθηκε ένοχος από ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης για 34 κακουργήματα για πλαστογράφηση επιχειρηματικών αρχείων και συγκάλυψη της επιστροφής χρημάτων σιωπής ως απλές νομικές δαπάνες. Κάθε καταμέτρηση συνδέθηκε με διαφορετικό επιχειρηματικό ιστορικό που άλλαξε ο Τραμπ για να αποκρύψει τα εγκλήματά του.

Εάν οι καταδίκες σχεδιάστηκαν για να αποδιοργανώσουν την υποστήριξη του κοινού στον Τραμπ, σίγουρα απέτυχαν. Όχι μόνο οι δωρεές για την προεδρική εκστρατεία του Τραμπ έφτασαν στα ύψη εν μία νυκτί, αλλά η δημόσια υποστήριξη και υποστήριξη γι' αυτόν αυξήθηκε δραματικά — ακόμη και σε έναν αυξανόμενο αριθμό Μαύρων! Όποιος είχε δύο εγκεφαλικά κύτταρα γνώριζε πως ό,τι άντεχε ο Τραμπ στα χέρια των εισαγγελέων ήταν καθαρά πολιτικό . Δεν επρόκειτο για «κράτος δικαίου». Δεν επρόκειτο να ζητήσουμε από τους εκλεγμένους μας αξιωματούχους να λογοδοτήσουν το ίδιο με οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό. Όχι, επρόκειτο για την προσπάθεια καταστροφής ενός ανθρώπου που τόλμησε να αμφισβητήσει, να κοροϊδέψει και να αντιταχθεί στην κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Αμερικής. Πολλοί άνθρωποι αναγνώρισαν πως ό,τι κι αν έκανε ο Τραμπ, ήταν σχετικά ασήμαντο και δεν διαφέρει από αυτό που έκαναν πολλά άλλα δημόσια πρόσωπα και σημαντικοί άνθρωποι – αλλά ποτέ δεν διώχτηκαν γι' αυτό!

Παρά τα προσωπικά λάθη του Τραμπ, η προεδρία του κατάφερε να αποκαλύψει μεγάλο μέρος της βρωμιάς και της σήψης της Ουάσιγκτον. Έκανε τους Αμερικανούς να κάνουν ουσιαστικές ερωτήσεις για την κυβέρνησή τους. Η προεδρία του κατέστρεψε το παραδοσιακό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά υποστηρικτών της MAGA που διέκρινε τα ψέματα των ατελείωτων πολέμων, της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και των σπάταλων κρατικών δαπανών δεκαετιών. Γι' αυτό, πρέπει να παραμένουμε πάντα ευγνώμονες που ο Ντόναλντ Τραμπ έφτασε σε μια περίοδο της ιστορίας της χώρας μας για να βοηθήσει τους Αμερικανούς να συνειδητοποιήσουν πόσο άσχημα είχε απομακρυνθεί η διεφθαρμένη κυβέρνησή μας από το όραμα των Ιδρυτών μας.

Γιατί τότε οι Αμερικανοί πρέπει να βλέπουν ευνοϊκά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Μπάιντεν να διώξει ατελείωτα τον Τραμπ; Δεν είναι η ίδια κυβέρνηση και το Κογκρέσο που έδωσαν 107 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων για να πολεμήσουν έναν περιττό και αβίαστο πόλεμο στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων επιπλέον 95 δισεκατομμυρίων στο Ισραήλ, την Ταϊβάν και την Ουκρανία σε μια εποχή που το έλλειμμα έχει εκτοξευθεί στα 33 τρισεκατομμύρια δολάρια; Οι Αμερικανοί που υποφέρουν από την ανεργία, τον αυξανόμενο πληθωρισμό, τη φτώχεια και την έλλειψη στέγης έχουν πραγματικά ζητήματα που πρέπει να ανησυχούν - και ο Τραμπ δεν είναι ένα από αυτά!

Έκτον, μια ψήφος για τον Τζο Μπάιντεν σίγουρα θα διαιωνίσει το βάλτο της Ουάσιγκτον και η απώλεια των ελευθεριών μας θα επιταχυνθεί με τρόπους που δεν έχουμε ξαναδεί. Θα το φροντίσουν. Εάν ο Μπάιντεν κερδίσει μια δεύτερη θητεία, οι Δημοκρατικοί θα φροντίσουν να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα να έρθει στην πολιτική σκηνή ένας άλλος υποψήφιος που μοιάζει με τον Τραμπ για να αμφισβητήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Τουλάχιστον με τον Τραμπ, υπάρχει η πιθανότητα και ίσως ακόμη και η πιθανότητα να σωθεί η χώρα (όσο αμυδρό φαίνεται τώρα). Αλλά απλώς δεν θα συμβεί υπό την προεδρία Μπάιντεν ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο επιλεγεί για να τον αντικαταστήσει.

Τέλος, υπάρχει η νοοτροπία πολλών Αμερικανών που είναι βαθιά απογοητευμένοι από την φθίνουσα κατάσταση του έθνους και την εκτεταμένη διαφθορά των εκλεγμένων μας αξιωματούχων. Ολόκληρο το σύστημα φαίνεται στημένο και αμφισβητούν αν πρέπει να κάνουμε τον κόπο να ψηφίσουμε. Τι όφελος υπάρχει όταν κάποιος ψηφίζει όταν η διαδικασία δεν είναι πλήρως αξιόπιστη και όταν αυτοί που την επιβλέπουν μπορεί να δωροδοκηθούν ή να έχουν μια ατζέντα που εγγυάται το αποτέλεσμα που θέλουν; Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι εύκολο να απαντηθούν και δεν δηλώνω ότι έχω οριστικές λύσεις για το πώς μπορεί να επιλυθεί.

Αρκεί να πούμε ότι εάν εκατομμύρια συντηρητικοί ψηφοφόροι αρνούνταν να ψηφίσουν ( Αποχή), δεν θα επηρέαζε καθόλου αρνητικά τους Δημοκρατικούς. Στην πραγματικότητα, θα τους έδινε όλα όσα θέλουν και πολλά άλλα. Οι Δημοκρατικοί θα το έβλεπαν ως μια εθνική «εντολή» που απέδειξε ότι οι ιδέες τους ήταν σωστές. Έτσι ακριβώς θα αναφερόταν και στις mainstream ειδήσεις. Θα ενθάρρυνε τους Δημοκρατικούς στις κοινωνικές και πολιτικές προσπάθειές τους με τρόπους που δεν έχουμε ξαναδεί. Αναπόφευκτα θα περνούσαν νομοθεσία που θα απαιτούσε όλοι οι «διαφωνούντες», οι «ρατσιστές», οι «αντισημίτες» και οι άνθρωποι της MAGA να εισάγονται στα κυβερνητικά στρατόπεδα. Πιστεύετε ότι οι Δημοκρατικοί δεν θα το έκαναν αν ήξεραν ότι θα αντιμετωπίσουν μικρή πολιτική αντίσταση ή συνέπειες; Ξανασκέψου το.

Και πώς θα επηρέαζε η άρνηση ψήφου τα δικαιώματά μας στη Δεύτερη Τροποποίηση;( ἀφορᾷ τό δικαίωμα νά διατηρῇ ὁ ἀμερικανός πολίτης ὄπλα. ΕΔΩ )  Οι Δημοκρατικοί θα φρόντιζαν να ψηφίσουν νόμους που θα εξαφάνιζαν εντελώς τέτοια θεμελιώδη δικαιώματα. Θα μετέτρεπε κάθε δεξιόστροφο κάτοχο όπλων σε εχθρό του κράτους. Η κατάσχεση όπλων, λοιπόν, δεν θα ήταν μόνο μια πιθανότητα αλλά μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Ο λαός μας θα έπεφτε θύμα επιδρομικών ομάδων μαύρων εγκληματιών, ειδικά μεταξύ εκείνων που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις μεγάλες πόλεις μας.

Η μη ψήφος (  Αποχή) ισοδυναμεί με μη αντίσταση στη δημόσια σφαίρα, μια παραδοχή ότι οι Δημοκρατικοί έχουν καλύτερες ιδέες και καλύτερες λύσεις στα προβλήματα του έθνους μας. Επιπλέον, είναι ηττοπαθής στη φύση του ( ὁ ἀπέχων τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας) και σίγουρα θα δώσει στους εχθρούς μας όλα όσα ονειρεύτηκαν ποτέ να έχουν.  Είναι κατά κύριο λόγο γκρινιάρηδες και παραπονούμενοι που προσφέρουν ελάχιστα περισσότερα από λεκτικές εκρήξεις. Αναρωτιέται κανείς με ποιανού πλευρά είναι. Το να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να τα παρατήσουμε είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν οι εχθροί μας.

Καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν προσπάθησε να αφαιρέσει όλο και περισσότερα από τα δικαιώματά μας ως Αμερικανών, έχει προκαλέσει ευρεία αντίσταση μεταξύ των συντηρητικών. Έχει προκαλέσει πολλούς περισσότερους ανθρώπους μας να εμπλακούν στην πολιτική διαδικασία και να πολεμήσουν αυτό που είναι προφανώς κυβερνητική τυραννία. Δεν είναι η ώρα να τα παρατήσεις και να κρυφτείς σε μια καλύβα στο δάσος.

Οι εκλογές, αν μη τι άλλο, μας δίνει χρόνο. Μας παρέχει χρόνο για να ενωθούμε, να οργανωθούμε και να κάνουμε σημαντικά στρατηγικά βήματα για να νικήσουμε τους δημοκράτες. Παρέχει επίσης ένα ορισμένο αδιέξοδο στο Κογκρέσο που επιβραδύνει και εμποδίζει τους δημοκράτες να περάσουν ό,τι θέλουν. 

Οι εκλογές, λοιπόν, είναι απλώς ένα εργαλείο ανάμεσα σε πολλά στο οπλοστάσιό μας για την καταπολέμηση εκείνων που έχουν αποδειχθεί «εσωτερικοί εχθροί». Η υπεύθυνη άσκηση των εκλογικών μας δικαιωμάτων αποτρέπει ή τουλάχιστον επιβραδύνει την κυβερνητική τυραννία και τα προοδευτικά σχέδια της Αριστεράς για όλους μας. Μας παρέχει χρόνο και, αν χρησιμοποιηθεί με σύνεση και στρατηγική, μπορεί να μας δώσει ευκαιρίες να ματαιώσουμε τις προσπάθειες των αντιπάλων μας. Η Ιστορία έχει τον τρόπο της να μας εκπλήσσει, και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην πάμε να πέσουμε στον γκρεμό όταν υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες οδοί για να αντισταθούμε στον πιθανό μας αφανισμό.

Ἀπό : unz.com

Διαβᾶστε γιά νά καταλάβετε τί σημαίνει πολιτική σκέψις, τί σημαίνει γνώσις τῶν Ἀξιῶν καί Ἰδεῶν πολιτικοποιημένου ἀτόμου.Δέν χρειάζεται νά συμπληρώσω τίποτε περισσότερο, καθώς ἡ τελευταία φρᾶσις τοῦ θέματος τά λέει ὅλα : 

Η Ιστορία έχει τον τρόπο της να μας εκπλήσσει, και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην πάμε να πέσουμε στον γκρεμό όταν υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες οδοί για να αντισταθούμε στον πιθανό μας αφανισμό

Ἡ Πελασγική