Τί μᾶς λένε τ᾿ἀποτελέσματα τῶν Εὐρωεκλογῶν

Γράφει ὁ Fyodor Lukyanov

 Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν ταράξει τον πολιτικό χώρο, αλλά δεν θα φέρουν επαναστατικές αλλαγές σε επίπεδο ΕΕ. Παρά την επιτυχία των ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων σε ορισμένες χώρες, η σύνθεση του αντιπροσωπευτικού σώματος δεν έχει αλλάξει σοβαρά. Οι κύριες θέσεις εργασίας στους θεσμούς της Ένωσης, όπως πάντα, θα κατανεμηθούν μεταξύ των επικρατέστερων – των συντηρητικών (ΕΛΚ), των σοσιαλιστών (S&D) και των φιλελεύθερων (Ανανεωτών).

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι στις δύο μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ –τη Γαλλία και τη Γερμανία– οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν απολαμβάνουν πλέον λαϊκή υποστήριξη. Ο Μακρόν αποφάσισε να μην καθυστερήσει αλλά να προσπαθήσει να αντιστρέψει αμέσως την τάση, προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές με προεκλογική εκστρατεία τριών εβδομάδων. Η δεξιά αντιπολίτευση του Βερολίνου – το CDU/CSU – ζήτησε επίσης πρόωρες εκλογές, αλλά αυτό φαίνεται μάλλον απίθανο.

Ο Μακρόν ρισκάρει, αλλά βασίζεται στο γεγονός ότι οι πολίτες τείνουν να ψηφίζουν διαφορετικά στις ευρωπαϊκές από τις εθνικές εκλογές. Στην πρώτη περίπτωση, η ψηφοφορία είναι μια ευκαιρία να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια για τις αρχές χωρίς να διακινδυνεύσουμε τίποτα, γιατί η καθημερινότητα ενός Ευρωπαίου δεν εξαρτάται από το τι κάνουν οι βουλευτές στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.

Στην δεύτερη εκλέγονται αυτοί που θα σχηματίσουν την κυβέρνηση και από τους οποίους, επομένως, εξαρτώνται οι τσέπες τους. Στις εθνικές εκλογές, αυτό που μετράει είναι η διοικητική εμπειρία των υποψηφίων, και οι λεγόμενοι λαϊκιστές συνήθως δεν έχουν αυτές τις δεξιότητες. Επομένως, το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών είναι συνήθως πιο ευνοϊκό για το κυρίαρχο ρεύμα. Αυτό συνέβαινε υπό κανονικές και σταθερές συνθήκες, αλλά τώρα μπορούμε μόνο να ονειρευόμαστε αυτές τις συνθήκες.

Ο Μακρόν έθεσε το ουκρανικό ζήτημα στο επίκεντρο της εκστρατείας του για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (σε σημείο να υπόσχεται άμεση εμπλοκή στις μάχες). Αυτό δεν υποστηρίχθηκε από τους ψηφοφόρους. Στη Γερμανία, το θέμα έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο, αν και δεν ήταν κεντρικό. Το CDU, το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία, είναι ακόμη πιο φιλοουκρανικό από τους Σοσιαλδημοκράτες. Ωστόσο, η επιτυχία του " Εναλλακτική για τη Γερμανία" ( το γερμανικό εθνικιστικό κόμμα, AfD φωτό) και του νέου κόμματος της Σάρα Βάγκενκνεχτ ( το αριστερό κόμμα « γιά τήν Λογική και τήν Δικαιοσύνη») δείχνει ότι αυτή η γραμμή έχει και τους αντιπάλους της – και οι δύο δυνάμεις αντιτίθενται στον εξοπλισμό της Ουκρανίας.

Θα επηρεάσει αυτή η επίδειξη σκεπτικισμού από ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος απέναντι στη συμμετοχή στην ουκρανική σύγκρουση τις πολιτικές της ΕΕ και των μεμονωμένων μελών της ; Τολμούμε να πούμε ότι δεν θα γίνει. Πρώτον, το σύγχρονο ευρωπαϊκό κατεστημένο (μιλάμε για μεγάλες χώρες, στις μικρότερες χώρες η κατάσταση είναι πιο ευέλικτη) αντιλαμβάνεται τα μηνύματα του εκλογικού σώματος με έναν περίεργο τρόπο. Όχι με την έννοια ότι είναι απαραίτητο να αλλάξει πορεία, αλλά με την έννοια ότι (α) δεν έχουν κάνει αρκετά για να εξηγήσουν την αναγκαιότητα μιας τέτοιας πολιτικής και ότι, (β), δεν έχουν αποτρέψει την εχθρική (ρωσική) επιρροή. Άρα, δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κατεύθυνση, αλλά να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία, αλλά με διπλάσιες προσπάθειες.

Υπάρχει, ωστόσο, μια σημαντική σημασιολογική διαφορά. Τόσο στη Γαλλία όσο και (ιδιαίτερα) στη Γερμανία, τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα εξακολουθούν να είναι ουσιαστικά απομονωμένα. δεν μπορούν να συμμετέχουν σε κανονικές πολιτικές συνασπισμού. Η κοινή κατηγορία είναι ότι παίζουν το ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» του Πούτιν. Ωστόσο, ο βαθμός της υποστήριξής τους είναι ήδη τέτοιος που δεν θα είναι δυνατόν να περιθωριοποιηθούν επ' αόριστον αυτές οι δυνάμεις. Στη Γερμανία, όπως σημειώνουν οι σχολιαστές, το θέμα θα γίνει σύντομα ένα σοβαρό ερώτημα – είναι καιρός είτε να απαγορεύσουμε το κόμμα του AfD ως «εξτρεμιστικό» ή να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως μια συνηθισμένη πολιτική δύναμη. Μέχρι στιγμής κλίνουν προς το πρώτο, αλλά δεν έχει ληφθεί απόφαση. Η «Κανονικοποίηση» αυτών των κομμάτων, όπως δείχνει το παράδειγμα της Giorgia Meloni στην Ιταλία, μπορεί να τα οδηγήσει σε μια κυρίαρχη ατζέντα. Αλλά ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο, εξαρτάται από μια κρίσιμη μάζα.

Πανηγυρισμοί στό Ἐθνικό Μέτωπο τῆς Μαρίν Λέ Πέν, γιά τό ἐκλογικό ἀποτέλεσμα. φωτό

Πραγματικά δεν υπάρχει εναλλακτική στην τρέχουσα πορεία εξωτερικής πολιτικής της Δυτικής Ευρώπης – έχει αποδοθεί υπερβολική αξιοπιστία σε αυτήν. Και ο υψηλός εταίρος, πέρα ​​από τον ωκεανό (  ΗΠΑ ) υποστηρίζει επίσης την τρέχουσα πορεία. Πρέπει λοιπόν να επιμείνουν. Οι διακυμάνσεις είναι δυνατές, αλλά συνδέονται (όπως στις ΗΠΑ εάν ο Trump γίνει πρόεδρος) όχι με μια αναθεώρηση των θεμελιωδών στοιχείων αλλά με την παράλυση του συστήματος σε περίπτωση μιας διάρρηξης στην πραγματική εξουσία από μη συστημικές δυνάμεις. Εάν, για παράδειγμα, το "Εθνικό Μέτωπο"  της Λέ Πέν κερδίσει τις γαλλικές εκλογές και αναλάβει τη διακυβέρνηση, η «συγκατοίκηση» θα μετατραπεί σε μια σειρά από αντιπαραθέσεις στο υψηλότερο διοικητικό επίπεδο. Θα ήταν δύσκολο να ληφθούν αποφάσεις. Με άλλα λόγια, η εναλλακτική στην τρέχουσα πολιτική δεν είναι μια διαφορετική πολιτική, αλλά μάλλον η δυσλειτουργία οποιασδήποτε πολιτικής.

Η δυτικοευρωπαϊκή πολιτική αλλάζει ως προς τη δομή, αλλά όχι ακόμη στην ουσία. Πιθανότατα, μπορεί να αλλάξει μόνο ως αποτέλεσμα των καταρρεύσεων και των αναταραχών που μπορούν να αναμένονται αλλά δεν μπορούν να προβλεφθούν.

Ἀπό : swentr. site

Καθώς διαβάζουμε τήν ἀνωτέρῳ ἀνάλυσιν τοῦ Fyodor Lukyanov, παρατηροῦμε πώς εἴμαστε πολύ κοντά στίς σκέψεις πού καταθέσαμε στό προχθεσινό μας ἄρθρο,σχετικῶς μέ τό ἀποτέλεσμα τῶν Εὐρωεκλογῶν. Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι ὁ κόσμος εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νά ξεφύγῃ ἀπό τήν πεπατημένη σκέψιν καί ἐν τέλει πρᾶξιν καί ἡ ὅποια ἀντίδρασις, ἐν προκειμένῳ, φαίνεται νά ἔγινε διότι στήν οὐσία δέν θά ὑπῆρχε ἐπίπτωσις τῆς συγκεκριμένης ἐπιλογῆς πού φαίνεται νά λειτούργησε ( γιά ἀκόμη μία φορά ) ἐν εἴδη "ἀπειλῆς" πρός τά ἐξουσιαστικά κόμματα. Καί σ᾿αὐτό μεγάλη εὐθύνη φέρουν τά ἐθνικιστικά κόμματα πού δέν ἔχουν ἐπιτύχει νά ἐπιβάλλουν τό δικό τους ἐξουσιαστικό προφίλ.

Τώρα θέλουμε νά ἐλπίζουμε σέ μία νίκη τῆς Μαρίν Λέ Πέν ὥστε μέσῳ τῆς ἐξουσιαστικῆς ἀσκήσεως τῆς πολιτικῆς τῆς παρατάξεώς της, ν᾿ἀποδειχθῇ ὅτι πέραν τῶν φωνῶν,τῶν ἀντιδράσεων,τῆς ἀντιθέσεως μέ τήν συστημική πολιτική καί τούς ἐκφραστές της, ἔχουν πράγματι τήν ὡριμότητα νά δημιουργήσουν τήν ἀλλαγή στό πολιτικό κατεστημένο. Καί κῦττα νά ᾿δῆς πού ὁ κλῆρος γιά ὅλο αὐτό ἔχει πέσει στούς Γάλλους...

Ἡ Πελασγική