Ἐνθυμούμεθα ΔΕΝ λησμονοῦμε ...

 Αυτές τις Μέρες θυμόμαστε πονάμε και θυμώνουμε.ΔΕΝ ΞΕΧΝΆΜΕ ΟΜΩΣ .............

Έτσι λοιπόν για να ξέρετε , Ο πατέρας μου ήταν 14 χρονών οταν πέρασαν οι Γερμανοί  στην Περιοχή που ειχαν τα γιδοπροβατα τους. Στίς εκκαθαριστικες επιχειρήσεις του Μαϊου του 1944,  λοιπόν  Ο παππους μου με τους γιους του , ειχε τα γίδοπροβατα του  στην Περιοχη Σεσιγκλιατι Σε υψομετρο 800 μετρων . Εκεί λοιπόν ειχαν περιθαλψει ενα τραυματία  τόν Δασκαλο  Παναγιωτη Οικονομου (Ζουλη)  ( που ειχε  κτυπηθει απο τους Γερμανους την προηγούμενη μερα  εξω απο το χωριό , αυτός λοιπον με τα αίματα να τρεχουν εφτασε μισοπεθαμενος( διανυοντας μια απόσταση  6 χλμ περιπου και σε εδαφος κακοτραχαλο, πετρώδες και ανηφορικο) στην περιοχή που ειχαν τα γιδια οι δικοι μας .τόν  περιεθαλψαν οσο μπορουσαν και τον εβαλαν μεσα σε μια συσταδα απο πατουλιές πουρναριών ,τον σκεπασαν με  ρουχα απο τον γιουκο της αδελφης του Πατερα μου Αναστασίας ( ειχαν μεταφερει μερικά από την προίκα, εκει  φοβουμενοι το πλιατσικο ) .Ερχομενοι οι Γερμανοι  λίγο πριν , στην περιοχη πανω Σεσιγκλιατι  σκοτωσαν  τον Ξαδελφο του Παππου  Χρήστο Βλάχο 31 ετών  . Οταν εφτασαν στους δικους μας ο Παππους που ειχε εμπειρία  στρατιωτικη από  τον Α΄ Παγκόσμιο, μαζι με τον Πατερα μου και τα μεγαλυτερα αδέλφια  του πατερα μου  Τον Γιώργη (τεβεκελη) πολεμιστή στην Αλβανία το 1940 και τον Αναστάσιο, κρύφτηκαν μεσα σε κατι πατουλιές  , με αυστηρή εντολη απο τον Παππου ,"οτι να ακουσουν και οτι να δουν να μην κουνηθουν από την θέση τους" . Οι Γερμανοί εφτασαν  σε αποσταση 100 μετρων περιπου απο το σημειο  που ειχαν κρυφτει  και ακριβώς διπλα  απο την πατουλιά  που ειχαν κρύψει τον Δάσκαλο Ζουλη . 

ΟΙ Ελληνες συνεργατες των Γερμανών (που ησαν πάρα πολλοί - κυρίως από Ναύπλιον αλλά και διπλανά χωριά του Ναυπλίου, οπως και απο χωριά της  Κορινθίας, οι τελευταίοι ήξεραν και αρβανίτικα) φωναζαν " εβγα σε είδαμε " ομως ο Παππους τους εκανε  νοημα να μην κουνηθουν. Ενα σκυλί που ειχαν  ορμησε πανω στους Γερμανούς ακριβώς διπλα στην πατουλιά που εκρυβαν τον δάσκαλο , τό πυροβολησαν το σκότωσαν  και συνέχισαν την πορεία τους  προς την Περιοχη Βάρηαράπη, Κοπρισιά - Σεσιμαδι  και πρός το χωριό  Αγγελόκαστρο .

 Ένα χιλιομετρο πιο πέρα στην τοποθεσια  Κοπρισιά-Σεσιμαδι ,ακουστηκαν παλι οι φωνές σε" είδαμε" και η ριπη ενός οπλου , εκει σκοτωσαν τους  "Γιωργίκαίους "τον Δημήτρη Βλάχο 44 ετών   τον γιο του  Γεωργιο  Βλάχο  16 χρόνων και τον αδελφό του Παναγιώτη Βλάχο ή  Γιωργίκο, η κορη του Τασινα μικρό κορίτσι τότε, μητέρα του Δημητρίου Κακουρου ευτυχώς την γλύτωσε . (σσ ζήτησαν τροφή οι εκτελέστές, τους φιλοξένησαν τους ότι είχαν, ψωμί τυρί, γάλα και στην συνέχεια τους σκότωσαν -Έλληνες τους σκότωσαν για να τα λεμε αυτά) 

Απο την ψυχαιμία και εμπειρία του Παππού την γλυτωσε ο Πατέρας μου, ο αδελφός του αλλά και ο ίδιος ο παππούς και από το σκυλί ο Δάσκαλος ο Ζούλης . Αυτά θυμόταν  λοιπόν   καθώς και ολα τα ξαδέλφια ,συγγενείς και συγχωριανους που χάθηκαν άδικα , ογδοντα επτά (87)τον αριθμό και συγκινείτο. Πολλές μικρές πονεμένες ιστορίες έχουν διασωθεί, υπάρχουν οι μαρτυρίες διασωθεντων από εκτέλεση λόγω του "τσαμπουκά" που επέλεξαν την ώρα της εκτέλεσης αλλά και διασωθεντων από θαύμα. Τραγικές φιγούρες τότε οι μανάδες και γυναίκες που βγήκαν να φωνάξουν τους δικούς τους να έρθουν στο χωριό έχοντας την διαβεβαίωση από τους Γερμανούς ότι δεν θα τους πειράξει κανείς. Αλήθεια αυτά τα Μικρά παιδιά των εξη (6) ετών ( Κουρουπης) και τον Πιτσικο 13 ετών που τον σκότωσαν μαζι με την Μάνα του, ο πρώτος Ξαδελφος του πατερα μου Αναστασιος Πιτσακης 16 ετών, τι έφταιγαν; 

ΠΡΈΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΘΈΣΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ  ΞΕΚΊΝΗΣΑ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΆΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΈΡΑ ΜΟΥ.  ( ἀριστερά, ὁ Χρῆστος Βλάχος)

 ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΑΣΙΝΑΣ  ΚΑΚΟΥΡΟΥ (το γένος Βλάχου ή Γιωργικου παρούσα στην εκτέλεση των δικών της) ΑΠΌΔΟΣΗ από τον Δημήτρη Κακούρο24 Μαϊου 1944

Στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα κάθε φορά που την πιέζαμε να μας διηγηθεί την ιστορία , πως σκότωσαν τον πατέρα της, τον θείο της και τον γιο του (εξάδελφο της)!

Μην με πιέζετε μας είπε την πρώτη φορά που της ζητήσαμε να μας την διηγηθεί και το πρόσωπο της σκοτεινιασε! Μα εμείς επιμείναμε και στο τέλος την πείσαμε, παρά τον πόνο της!

-Είχαν βγει παγανα παιδιά μου οι Γερμανοί, μαζί με παλιάνθρωπους Έλληνες της περιοχής μας!

-Και τι είναι παγανα μάνα ρωτήσαμε.

-Να, είναι να ψάχνεις μέσα στις πατουλιες από πουρνάρια να βρεις ανθρώπους, σε Αράδα με πολλούς άλλους.

-Είχαν που λέτε ανοιχτεί και ψάχνανε, είχαν σκοτώσει ετσι πολλούς από το χωριό! Εμείς είχαμε μαζευτεί στην στρούγκα ο πατέρας μου ο θείος, ο ξάδερφος και η ξαδέρφη! 

-Συζητούσε ο πατέρας μου με τον αδελφό του τι να κάνουν. Ο Θείος μου σαν πιο μεγάλος είπε πως δεν θα μας πειράξουν γιατί δεν έχουμε κάνει κακό σε κανέναν και πως  είμαστε απλοί τσοπάνηδες! -Λίγο νωρίτερα η παγανα είχε περάσει από την στρούγκα του καλιαματζιά και δεν είχαν βρει κανέναν!

-Ήλθαν που λέτε και σε μας! Μας μάζεψαν όλους μαζί και ρώτησαν εάν είχαμε δει αντάρτες! Οι μεγάλοι τους είπαν πως δεν έχουν  δει στα μέρη μας και ζήτησαν να φάνε! 

Ο θείος με τον πατέρα μου τους έδωσαν γάλα να φάνε και αφού τελείωσαν πήραν τους τρεις άντρες και έμεινα εγώ με την ξαδέλφη μου! 

-Τους πήγαν λίγο πιο κάτω...(Εδώ πάντα κάθε φορά σταματούσε και από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα ποτάμι)!

-Μετά από λίγη ώρα ακούσαμε το αυτόματο που τους σκότωσαν, αχ... μ'μζα γίμε (μανουλα μου)!

- ΚΑΙ μια φωνή, ωωωωχχχ! ηταν ο ξάδελφος μου, 17 χρονών παλικάρι!

-Αυτή η κραυγή παιδιά μου, έκανε πολλά χρόνια να φυγή από το μυαλό μου!

-Και ο θείος ο Γιώργης πως γλύτωσε?

-Τον αδελφό μου τον Γιώργη τον έκρυψε σε μια πατουλια ο πατέρας - γιατί φοβόταν πως θα τον σκοτώσουν, ενώ για εμάς που είμαστε μικρές δεν φοβόταν, ήμουν τότε 12 χρονων - και ενώ πέρασαν από δίπλα του φωνάζοντας οι καταραμένοι δεν βγήκε και ετσι σώθηκε!

-Μετά τι κάνατε εσείς οι μικρές? 

-Πήγαμε στο χωριό και την άλλη μέρα γυρίσαμε με την μάνα και την θεία μου και φορτώσαμε σε κοφίνια τους σκοτωμένους και τους πήγανε στο χωριό όπου τους θάψαμε όπως έκανε όλο το χωριό για τους σκοτωμένους του!

Αυτή η αυθεντική αφήγηση της μάνας αφιερώνεται στην μνήμη των αδικοχαμένων παππούδων μου  και θείου! Παναγιώτης - Δημήτριος και Γεώργιος Βλάχος! Παρατσούκλι (Γιωργίκος)!        

ΟΜΙΛΊΑ ΒΛΑΧΟΥ ΧΡΉΣΤΟΥ Ή ΠΕΡΔΙΚΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΉΝ ΤΩΝ ΠΕΣΌΝΤΩΝ ΤΟ 2014

(Για να ευλογήσω και τα γένια κατάφερα τον Μπάρμπαχρηστο αλλά και τον άλλο διασωθέντα Μπάρμπα Γιάννη Ζωνιτσα ή καροκη  να ανέβουν στο βήμα και να δώσουν την μαρτυρία τους) 

"Είχαμε εδώ (Στις Λίμνες) αντάρτες!

 Την ημέρα που άρχισαν και ερχόντουσαν απού κάτω ήμουνα υπηρεσία . Έρχεται μια διαταγή από την οργάνωση, να παω στο Αραχναίο ένα σημείωμα. Λοιπόν έφυγα πήγα το σημείωμα στο Αραχναίο.

 Αφού κίνησε η εκστρατεία από κάτου ...έφευγε ο κόσμος. Είχαμε πρόβατα και τα αδέρφια μου είχανε φύγει όλοι! Λοιπόν (γυρνώντας από το Αραχναίο) φτάνω σ' ένα μέρος άρχισαν και ερχόντουσαν. Βγήκαν (από το χωριό) δυό γυναίκες Λιμνιάτησσες και εφωνάζουνε «παιδιά δώσαν διαταγή να (έρθουν) όλοι στο χωριό». Σωστά (έτσι έπρεπε), γιατί ήταν η κατάσταση τέτοια που άλλοι μπλεχτήκανε άλλοι δεν μπλεχτήκανε ,τους ξύπνιους τους μαζέψανε είτε ο ένας(μία παράταξη) ήτε ο άλλος (άλλη παράταξη) και την μεσαία τάξη την είχανε κει (στο χωριό ανυπεράσπιστη) και έτσι όσοι ξεμείνανε (μείνανε στο χωριό)δεν χρειαζότανε "να πούνε, να κάνουνε....!"(ώστε) να μην ακούγετο ότι μπλεχτήκανε!

Εν τέλη ερχόσανε! Είδαμε που ερχόνταν οι Γερμανοί! Τό σωστό (είναι)  Γερμανοτσολιάδες δηλ. το επαναλαβαίνω: «Όχι Γερμανοί (αλλά) Γερμονοτσολιάδες»,  σε άλλους τους αρέσει σε άλλους δεν τους αρέσει, εγώ όμως έχω να δώσω λόγους!

 (Μας συλλάβανε) Ερχόμαστε προς στο χωριό εκεί που είπε ο πατριώτης μου *(*Αφορά προηγουμένη κατατεθείσα μαρτυρία από τον Λιμνιάτη Ιωάννη Ζωνίτσα, ο οποίος επέζησε του μακελειού των βαρβάρων παρότι βλήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά από χαριστική βολή) δηλ. πιό κάτω(αυτοί), περί τα 50 μέτρα ,δεν τους είχανε σκοτώσει (ακόμα), ήσανε απέναντι μας. Εμείς, εγώ δηλ. ήμουνα με ένα θείο μου και ένα πρώτο ξάδελφο -οι οποίοι εκτελεστήκανε!

Από πάνου ήτανε 300 -400 (Γερμανοτσολιάδες). Πετάγεται ένας, Έλληνας δηλ. και καλοντυμένος με πόστο και λέει : «μη φοβόσαστε δεν ήρθε ο Κ…….! δεν υπάρχει θέμα!»

Εκεί είχανε φέρει και από το Στεφάνι  Κορινθίας δύο  Στεφανιώτες, δύο παιδιά !

-Θέλετε να τα πω όλα;

-Ναι! Ναι όλα!! *(*Απάντηση από το ακροατήριο)

( Δεξιά,ὁ Δήμαρχος Ἄργους-Μυκηνῶν,Δημήτρης Καμπόσος,καταθέτων στέφανον στό ἡρῶον)

 Είχανε φέρει και δύο Στεφανιώτες. Μας βάλανε μπροστά και μας φέρανε στο χωριό δύο Γερμανοί ένας μπροστά και ο άλλος πίσω για να μην φεύγαμε.. Γιά να φεύγαμε δεν υπήρχε καμία πιθανότητα !Τους Στεφανιώτες τους είχανε χώρια, οι οποίοι είχανε (φορούσαν) δυό ιταλικά μπουφάν μελανά που ήσαν όπως είναι τα μπουφάν σήμερα ενώ τότενες τα δικά μας ήσανε όπως ήσανε τότε τα σακάκια του στρατού μας .Εκεί που ερχόμαστε παραπάνου απ' το χωριό ο Γερμανός αυτός που μας έφερνε τους κτύπησε αλλά χώργια από εμάς, μπροστά! Εν πάση περιπτώσει «ήμαστε καλά παιδιά» είπανε τα παιδιά !Μόλις ερχόμαστε στο χωριό μέχρι σε ένα σημείο, βγάλανε κανα δυό γυναίκες, εκεί μας βάλανε μαζί μ' αυτούς δηλαδή δύο- δύο όπως ήσανε μπροστά αυτοί από πίσω σε σειρά εμείς. Εγώ ήμουνα τρίτη δυάδα, πρώτα οι δύο ήσανε οι Στεφανιώτες μετά η άλλη δυάδα ήτανε ο Κίτσο Καραντάση με τον Τσούμπα και μετά ήμουνα εγώ με τον Καρούνη τον Νίκο.

Μας βγάλανε απ' το χωριό. Εμείς νομίζοντας ότι θα σκοτώσουνε τους Στεφανιώτες για να δούμε να φοβηθούμε !Λοιπόν τραβάνε έναν(Στεφανιώτη)..... Το κτυπάνε *(*Ο εξιστορών δείχνει το μετωπό του)!Τακ..! αγκουμπάει στο τοίχο και μένει όρθιος! Κύλησε το αίμα ! Ο άλλος έκανε το σακάκι έτσι... (σκέπασε το πρόσωπο του) και τον σκότωσαν !

Εκεί είπαμε ότι θα μας σκοτώσουν (όλους)! Σταμάτησαν για να μας βγαίνουνε (Από την γραμμή)! Χάσαμε τη γραμμή! Άλλοι είπανε «μαζευτείτε σωρό να μας σκοτώσουνε να μη βλέπουμε»,άλλος είπε «πέστε κάτω»!!Αρχίσανε και χτυπάγανε με τα όπλα! Πετάγεται ένας, ο Σπύρος Νότης ο Κλίνας «φύγετε να φύγουμε» παιδιά λέει θα μας σκοτώσουν όλους!

Εγώ είχα κάτι παλιοπαπούτσια τα πέταξα και πήγαμε και κρυφτήκαμε μέσα σε ένα σπίτι με έναν άλλονε που έφυγε και αυτός *(*Περί τα 150 μέτρα απείχε το χωριό από τον τόπο της εκτελέσεως)! Δεν υπήρχε περίπτωση να (γλυτώσεις) μόνο μες το χωριό,  έξω ήτανε γεμάτος ο τόπος! Σκοτώσανε εκεί δέκα εννιά (19) και γλυτώσαμε έντεκα (11)! 

Σήμερα  ακούγονται ως παραμύθι τότε όμως είχε μαυρίσει ένα χωριό 1500 ανθρώπων. 

25-26-27 Μαΐου τρεις μέρες εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. 

Αιωνία η μνήμη όλων Αιωνία η μνήμη σου πατέρα. Αύριο ή μεθαύριο θα κάνω και εγώ το χρέος μου ανάβοντας ένα  κερακι στην μνήμη όλων. 

Υ.Γ. Σχετικα με τους Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών έχω συγκεντρώσει πολλά ονόματα, αλλά δεν κρίνω σκόπιμο να τα αναφέρω (αν και πολλά είναι γνωστά) ως ένδειξη σεβασμού στους απογόνους τους επειδή δεν έχουν καμμιά ευθύνη για όσα έκαναν οι πρόγονοι τους.

( Ἀπό ἐδῶ κι᾿οἱ φωτό ἀπό ἐδῶ)

Τό ἀφιέρωμα ἀπό τόν πρῶτο μου ἐξάδελφο,στήν μνήμη τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων,συγγενῶν καί συγχωριανῶν,πού ἔπεσαν θύματα τῆς γερμανικῆς κατοχῆς,τοῦ μίσους καί τῆς κακίας καί ὅ,τι ἄλλο ἀρνητικό ἀφήνει πίσω του ἕνας πόλεμος καί μία κατοχή...

Αἰωνία τους ἡ μνήμη ! 

Σ᾿εὐχαριστοῦμε ἀγαπητέ μου ἑξάδελφε,γιά τό ἱστορικό κείμενο. 

Ἡ Πελασγική