Aleksandr Dugin: Ξέρετε, με αυτή τη δημοσίευση του νέου δόγματος Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, παρατηρούμε και πάλι τις περίφημες ταλαντώσεις του Τραμπ μεταξύ του στρατοπέδου MAGA και των νεοσυντηρητικών — ταλαντώσεις για τις οποίες μιλάμε συνεχώς στις εκπομπές μας και τις οποίες παρακολουθούμε προσεκτικά. Και μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα: η τρέχουσα δογματική γραμμή έχει συνταχθεί ακριβώς στα πρότυπα του MAGA. Πρόκειται για την αυθεντική δογματική γραμμή «MakeAmericaGreatAgain», τη φωνή των πεπεισμένων αντιπάλων της παγκοσμιοποίησης και των σκληρών επικριτών του νεοσυντηρητικού πυρήνα — του ίδιου πυρήνα χάρη στον οποίο ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές.
Στην ουσία, αυτή η στρατηγική είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονόμασα στο βιβλίο μου για τον Τραμπ «τάξη των μεγάλων δυνάμεων». Τώρα αυτός ο όρος ακούγεται όλο και πιο συχνά στο δημόσιο χώρο — «τάξη των μεγάλων δυνάμεων». Σημαίνει ότι ο Δυτικός κόσμος δεν θεωρεί πλέον τον εαυτό του εγγυητή της δημοκρατίας, δεν ασχολείται με τη διάδοση των φιλελεύθερων αξιών, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για όλη την ανθρωπότητα και δεν θεωρεί τον εαυτό του μέρος ενός ενιαίου χώρου με την Ευρώπη. Η Αμερική είναι πλέον μόνη της. Εξακολουθεί να επιδιώκει τη μεγαλοσύνη, την ανάπτυξη και την κυριαρχία της, αλλά ορίζει σαφώς ως έδαφος αυτής της κυριαρχίας, πρωτίστως το δυτικό ημισφαίριο, τις δύο αμερικανικές ηπείρους. Από εδώ προέρχεται και ο όρος «επικαιροποίηση του δόγματος Μονρόε». Η επικαιροποίηση είναι μια επέκταση, μια εξέλιξη ενός γεωπολιτικού σχεδίου, και αυτή η επικαιροποίηση του Τραμπ είναι, στην ουσία, η τάξη των μεγάλων δυνάμεων.
Τι λένε ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του σε αυτό το έγγραφο; Η Αμερική ενδιαφέρεται πρωτίστως για δύο ηπείρους: τη Βόρεια Αμερική (συμπεριλαμβανομένης, αν θέλετε, της Γροιλανδίας ως φυσικής συνέχειας της Αλάσκας) και ολόκληρη τη Νότια Αμερική. Αυτή είναι η ζώνη τους, την οποία διατηρούν ανεπιφύλακτα. Όσον αφορά τον υπόλοιπο κόσμο, έχει εξαφανιστεί η κύρια παγκοσμιοποιητική θέση ότι οι κύριοι στρατηγικοί αντίπαλοι είναι η Ρωσία και η Κίνα. Τέτοιες διατυπώσεις δεν υπάρχουν πλέον. Για τη Ρωσία γίνεται μάλλον ουδέτερη και ακόμη και φιλική αναφορά — ως πιθανός εταίρος. Η Κίνα θεωρείται σοβαρός οικονομικός ανταγωνιστής και συγκεκριμένη απειλή, αλλά όχι πλέον εχθρός με την παλιά έννοια. Η παρέμβαση στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής και άλλων ευρασιατικών ζωνών θα μειωθεί σχεδόν στο μηδέν. Η Αφρική έχει χαρακτηριστεί αδιάφορη, η Ινδία δεν αναφέρεται καθόλου — δηλαδή δεν θεωρείται πλέον στρατηγικός εταίρος.
Το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικά πολυπολικός κόσμος. Ο Τραμπ δηλώνει ανοιχτά: ναι, παραμένουμε ο μεγαλύτερος πόλος, θα διατηρήσουμε και θα εδραιώσουμε την ηγεμονία μας, αλλά θα την μειώσουμε σημαντικά. Η απόρριψη της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο σε άλλους πόλους — τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία — για πλήρη εδραίωση. Και στους υπόλοιπους ο Τραμπ απλά λέει: δεν με νοιάζει, δημιουργήστε τους δικούς σας πόλους ή μην τους δημιουργήσετε… όπως θέλετε. Φυσικά, η αμερικανική ηγεμονία αντιμετωπίζει με μεγάλη καχυποψία τις χώρες BRICS και οποιαδήποτε ενοποίηση άλλων πολιτισμών. Αυτή η συνέπεια της Δόγματος Μονρόε αποτελεί άμεση πρόκληση για όλη τη Λατινική Αμερική και θα την αναγκάσει να αναζητήσει μια κοινή στρατηγική, προκειμένου να αποτρέψει την απροκάλυπτη αμερικανική κυριαρχία στην ήπειρό της. Το ίδιο ισχύει και για την Αφρική.
Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά αντιευρωπαϊκή στρατηγική. Η ατλαντική αλληλεγγύη αναφέρεται μόνο με σαρκασμό και χλευασμό. Προτείνεται η «κατανομή του βάρους» των στρατιωτικών δαπανών στο ΝΑΤΟ: η Αμερική απαλλάσσεται από την κύρια ευθύνη για την Ευρώπη, διατηρώντας μόνο τις βασικές θέσεις. Αυτό, στην ουσία, σημαίνει το τέλος του ατλαντισμού ως τέτοιου. Η Ευρώπη είναι πλέον αναγκασμένη να σκεφτεί μόνη της και να δημιουργήσει τον δικό της πολιτισμικό πόλο.
Αυτή η δοξασία αντικατοπτρίζει ακριβώς την προσέγγιση MAGA με την οποία ο Τραμπ ήρθε στην εξουσία. Στη συνέχεια, απομακρύνθηκε σημαντικά από αυτήν: δεν εμπλέχθηκε πραγματικά στην ουκρανική σύγκρουση, την κάλυψε με ένα φύλλο συκής αντί για μια πραγματική λύση, βομβάρδισε το Ιράν, υποστήριξε σθεναρά τον Νετανιάχου — απομακρύνθηκε πολύ από το αρχικό του πρόγραμμα. Και με αυτή τη στρατηγική επιστρέφει στις ρίζες: back to MAGA. Δεν είναι τυχαίο ότι το έγγραφο προκάλεσε πραγματικό πανικό στους παγκοσμιοποιητές — τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Φωνάζουν με υστερία: ποιος το συνέταξε; Αν το πρώτο δόγμα του Τραμπ γράφτηκε από νεοσυντηρητικούς και παγκοσμιοποιητές — Pompeo, Bolton, Pence — τώρα το γράφουν οι πραγματικοί MAGA: Hicks, Vance, Miller. Το παράδειγμα έχει αλλάξει εντελώς. Είναι ένας επερχόμενος ρεαλισμός — επιθετικός, ηγεμονικός, αλλά ρεαλισμός. Η ιδέα της προώθησης των φιλελεύθερων αξιών έχει απορριφθεί μια για πάντα.
Η Αμερική μετατρέπεται σε μια συγκεκριμένη, σαφώς οριοθετημένη στρατιωτική και πολιτική δύναμη με προφανή συμφέροντα, τα οποία θα υπερασπίζεται σκληρά στο ημισφαίριό της. Όποιος βρεθεί στο δρόμο της, δεν θα έχει καλή τύχη. Αλλά οι συζητήσεις για τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχουν πια. America First — και τελεία. Αντικειμενικά, ο πολυπολικός κόσμος, για τον οποίο μιλούσε ο Πρόεδρός μας στην ομιλία του στο Μόναχο, απορρίπτοντας τις αξιώσεις του Δυτικού κόσμου για οικουμενισμό και παγκοσμιοποίηση, τώρα, στην ουσία, δηλώνεται από τον ίδιο τον Τραμπ. Άλλο θέμα είναι αν ο διάδοχός του, για παράδειγμα ο Vance, θα αντέξει αυτή την πορεία μετά τον 80χρονο Τραμπ. Ή μήπως οι νεοσυντηρητικοί θα επιστρέψουν τελικά; Προς το παρόν, αυτή είναι μια κήρυξη πολέμου — όμως όχι εναντίον μας, αλλά εναντίον της παγκόσμιας φιλελεύθερης-παγκοσμιοποιητικής ελίτ.
Παρουσιαστής: Όσον αφορά την Ουκρανία, κυκλοφορούν φήμες ότι ο Τραμπ είναι δυσαρεστημένος με το γεγονός ότι ο Ζελένσκι δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το ειρηνευτικό του σχέδιο. Ο γιος του Τραμπ υποθέτει μάλιστα ότι, με φόντο όλες τις υποθέσεις διαφθοράς, η Αμερική ενδέχεται να σταματήσει εντελώς τη συμμετοχή της στην ουκρανική σύγκρουση τους επόμενους μήνες. Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό;
Aleksandr Dugin: Το σχέδιο που προωθεί τώρα ο Τραμπ είναι ακριβώς αυτό που μας ικανοποιεί. Του το εξηγήσαμε με απόλυτη σαφήνεια: τι είναι αποδεκτό για εμάς και τι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να δεχτούμε. Ωστόσο, αυτό που του εξηγήσαμε και που, όπως φαίνεται, δέχτηκε, δεν θα είναι πραγματική νίκη για εμάς. Δυστυχώς, πρόκειται για έναν ακόμη συμβιβασμό. Δεν είναι ήττα — σε καμία περίπτωση — αλλά ούτε και νίκη με την πλήρη, βαθιά έννοια του όρου.
Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ορισμένη επιτυχία, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ταπείνωση της Δύσης, είναι σίγουρα μια προσωπική και οριστική ήττα του Ζελένσκι — αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το τέλος της Ουκρανίας ως πρότζεκτ και σίγουρα δεν είναι το τέλος της Δύσης ως πολιτισμικής δύναμης. Ο Τραμπ το κατάλαβε πολύ καλά. Κατάλαβε το βασικό: αν πραγματικά θέλει να σώσει την Ουκρανία — δηλαδή να σώσει την αντι-Ρωσία, το ρωσοφοβικό προγεφύρωμα που χτίστηκε εναντίον μας για τόσα χρόνια — πρέπει να αποδεχτεί αμέσως τις προτάσεις μας. Για τους παγκοσμιοποιητές, για τους Ευρωπαίους και, φυσικά, για τον ίδιο τον Ζελένσκι, αυτό θα είναι μια σοβαρή, οδυνηρή ήττα. Αλλά για την Ουκρανία ως τέτοια — όχι. Η Ουκρανία θα σωθεί. Και μάλιστα θα σωθεί ακριβώς με την ιδιότητα με την οποία δημιουργήθηκε: ως αντι-Ρωσία. Και την σώζει ακριβώς ο Τραμπ, θυσιάζοντας τον Ζελένσκι και μια ολόκληρη ομάδα ευρωπαίων ηλιθίων, που μέχρι τώρα δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει.
Αν ο Τραμπ, έχοντας κάνει ό,τι μπορούσε, απλώς αποσυρόταν από τη σύγκρουση και την άφηνε στην Ευρώπη και την Ουκρανία — κάτι που, παρεμπιπτόντως, έχει υπαινιχθεί επανειλημμένα και έχει ακόμη και δηλώσει ανοιχτά — αυτό θα ήταν πραγματικά το ιδανικό σενάριο για εμάς. Ναι, θα έπρεπε να συνεχίσουμε να πολεμάμε — ίσως για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και με δυσκολία — αλλά τότε θα είχαμε μπροστά μας μια πραγματική προοπτική για μια πραγματική, πλήρη και μη αναστρέψιμη νίκη. Και οποιαδήποτε εκεχειρία μπορούμε να συνάψουμε τώρα είναι μόνο μια προσωρινή ανάπαυλα, και μάλιστα για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ούτε η Ουκρανία, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε καν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα λάβουν υπόψη αυτή την εκεχειρία στο μέλλον, μόλις αισθανθούν ότι έχουν και πάλι την παραμικρή ευκαιρία να την παραβιάσουν.
Παρουσιαστής: Αν ο Τραμπ αποφασίσει να ασχοληθεί με τη Βενεζουέλα, ενώ εμείς αναπτύσσουμε σχέσεις συμμαχίας με τη Βενεζουέλα, πώς θα αντιδράσει η Ρωσία;
Aleksandr Dugin: Αυτό είναι ένα περίπλοκο ζήτημα. Από τη μία πλευρά, έχουμε πράγματι συμμαχικές σχέσεις με τη Βενεζουέλα και, αν ήμασταν πιο ισχυροί, θα έπρεπε να εμπλακούμε πλήρως σε αυτή τη σύγκρουση στο πλευρό του Maduro ενάντια στην αμερικανική επιθετικότητα. Αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε σε αυτή την κατάσταση: όλες οι δυνάμεις μας είναι πλήρως δεσμευμένες στον πόλεμο της Ουκρανίας — όπως και στη Συρία, όπως και στο Ιράν. Μετά τη νίκη, σίγουρα θα εμπλεκόμασταν. Αλλά τώρα, δυστυχώς, είμαστε αδύναμοι.
Παρουσιαστής: Ας αρχίσουμε αυτό το μέρος της εκπομπής με τη δήλωση του ειδικού εκπροσώπου του Ρώσου προέδρου, Kirill Dmitriev. Είπε ότι οι καλύτεροι διπλωμάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Έτσι σχολίασε την είδηση από την Πολωνία ότι ο ίδιος ο Dmitriev και ο Αμερικανός επιχειρηματίας ΈλονΜασκ αποφάσισαν να χωρίσουν την Ευρώπη. Με τι σχετίζονται αυτές οι συζητήσεις για τη διαίρεση της Ευρώπης; Γιατί ο Μασκ έγινε πιο ενεργός; Είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το δημόσιο προσκήνιο για κάποιο διάστημα, αλλά τώρα ανανέωσε τη διαμάχη με την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με την ελευθερία του λόγου και τους ευρωπαϊκούς νόμους. Πού οδηγούν όλα αυτά;
Aleksandr Dugin: Στην πραγματικότητα, εδώ, όπως και στην υιοθέτηση του νέου δόγματος εθνικής ασφάλειας, καθώς και στις διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία, παρατηρούμε την ίδια γενική τάση — μια ισχυρή τάση επιστροφής στο αρχικό σχέδιο MAGA. Γιατί, όταν ο Τραμπ ήρθε στην εξουσία, ουσιαστικά κήρυξε την πλήρη επανεκκίνηση ολόκληρης της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, και τα σχέδια MAGA όντως ξεκίνησαν. Και μετά απομακρύνθηκε πολύ σοβαρά και πολύ μακριά από αυτό. Για σχεδόν ένα χρόνο — οκτώ, εννέα μήνες — ασχολήθηκε με εντελώς διαφορετικά πράγματα: έκρυβε τις λίστες του Έπσταϊν, ξέφευγε από την τεράστια, απροσδόκητη πίεση του ισραηλινού λόμπι στην αμερικανική πολιτική, πρόδιδε τους πιστούς συντρόφους του. Δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, έπαψε να είναι MAGA. Απομακρύνθηκε από το MAGA για ένα κρίσιμο διάστημα. Και όμως, όλα ξεκίνησαν ακριβώς όπως ξεκινούν τώρα. Και τώρα επιστρέφει — επιστρέφει ο Τραμπ και, κατά συνέπεια, επιστρέφει ο Μασκ.
Γιατί ο Μασκ έλαβε σαφώς την έγκριση να προχωρήσει στην αποσυναρμολόγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται οι «καλύτεροι διπλωμάτες» για τους οποίους μιλάμε — είναι οι υπερ-παγκοσμιοποιητές, οι απόλυτοι, αδιάλλακτοι εχθροί του Τραμπ, οι σκληρότεροι αντίπαλοι της πορείας του, των ιδεών του, της αντίληψής του για τον κόσμο και την κοινωνία. Ήδη τον περασμένο χειμώνα, τον Ιανουάριο του περασμένου έτους, πριν από σχεδόν ένα χρόνο, ο Μασκ ξεκίνησε αυτή την εκστρατεία: εναντίον του Starmer, υπέρ του AfD, εναντίον του Macron. Και στην πραγματικότητα το Twitter — το δίκτυο που έχει απαγορευτεί στη Ρωσική Ομοσπονδία — έγινε η πλατφόρμα που ενοποίησε την εθνικιστική αντιπολίτευση σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ανυψώνοντάς την ακριβώς όπως κάποτε ο Σόρος ανύψωσε τους παγκοσμιοποιητές, αλλά μόνο σε αντίθετη κατεύθυνση. Τώρα ο Μασκ απλώς εφάρμοσε την ίδια τακτική, αλλά με αντίθετο τρόπο. Και άρχισε να το κάνει πριν από ένα χρόνο: υποστηρίζοντας το AfD, τους αντιπάλους του Starmer στη Βρετανία, την Marine Le Pen, την Meloni — όλους όσοι ήταν εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εναντίον του ευρωπαϊκού κατεστημένου, υπέρ του ευρωπαϊκού εθνικισμού, αν θέλετε.
Και μετά ο ίδιος ο Μασκ απομακρύνθηκε από τη θέση του στο DOGE — την υπηρεσία για την αποτελεσματικότητα και την ορθολογικότητα του κράτους. Εν ολίγοις, χώρισε με τον Τραμπ, και παράλληλα ο Τραμπ ασχολήθηκε με εντελώς διαφορετικά θέματα, τα οποία προκάλεσαν μόνο κριτική από τον Μασκ. Αλλά ο Μασκ συγκρατήθηκε. Αρχικά άρχισε να κριτικάρει τον Τραμπ, μετά έκανε μια παύση. Και περίμενε τη στιγμή που οι διακυμάνσεις του τραμπισμού θα έμπαιναν ξανά στη φάση MAGA. Δηλαδή, είναι back to the MAGA. Με αυτό ξεκινήσαμε τη σημερινή εκπομπή: στην Αμερική βλέπουμε ότι ο Τραμπ επιστρέφει στον αρχικό του σχέδιο, στο σχέδιο Α, στο σχέδιο MAGA. Και, φυσικά, ο Μασκ συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη διαδικασία και συνεχίζει να κατακρίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή τη φορά είναι πολύ πιο σοβαρό. Η δεύτερη προσπάθεια για την αποσυναρμολόγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την πλευρά του MAGA, νομίζω, θα είναι πολύ πιο αποφασιστική και συνεπής. Αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τη νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας όσο και από τη συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ουκρανική κρίση, η οποία συνεχώς ανατρέπει τα σχέδια του Τραμπ για τη διάσωση της Ουκρανίας. Τώρα έχουν συγκλίνει όλες οι συνθήκες για να προχωρήσουμε απλά στην καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κανείς δεν κρύβει πια τίποτα. Ο Μασκ λέει ανοιχτά: τέρμα η ΕΕ, ας καταστρέψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει κάθε λόγο να το κάνει: είναι υποστηρικτής ενός συντηρητικού-εθνικιστικού υψηλής τεχνολογίας σχεδίου, το οποίο οι φιλελεύθεροι στην εξουσία απλά εμποδίζουν να ζήσει και να αναπνεύσει.
Νομίζω ότι η ίδια η Αμερική, ο Τραμπ και η ομάδα του, όπου το MAGA αρχίζει να βγαίνει από το λήθαργο και να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο, έχουν πράγματι αρχίσει να διαλύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό πρέπει μόνο να το χειροκροτήσουμε και, αν είναι δυνατόν, να ωθήσουμε αυτό που ήδη πέφτει. Αν είχαμε τη δύναμη και τα μέσα να επηρεάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, είμαι βέβαιος ότι και από τις δύο πλευρές θα μπορούσαμε να στείλουμε αυτούς τους θαυμάσιους «καλύτερους Ευρωπαίους διπλωμάτες» απλά στο κενό. Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τίποτα πιο αηδιαστικό, άθλιο, επιθετικό, κυνικό, ψεύτικο, τοξικό, σάπιο από μέσα και που μεταδίδει αυτή τη σήψη σε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, από την τρέχουσα Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παρουσιαστής: Και αυτό το πρόστιμο, το οποίο η εταιρεία X έλαβε σύμφωνα με τον νέο νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν μόνο μια αφορμή για τον Μασκ να ξεκινήσει ξανά την εκστρατεία του κατά της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, όλα συνέβησαν ακριβώς μετά από εντολή του Τραμπ, καθώς συνέπεσε με τη δημοσίευση της νέας στρατηγικής.
Aleksandr Dugin: Αυτό είναι απλώς μια δικαιολογία, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τη γενική αμφιταλάντευση της αμερικανικής πολιτικής — από το MAGA στους νεοσυντηρητικούς και πάλι πίσω στο MAGA. Πριν από ένα χρόνο, όταν στο πρόγραμμα Escalation θέσαμε ως στόχο να παρακολουθούμε προσεκτικά αυτές τις διακυμάνσεις της αμερικανικής πολιτικής, περιγράψαμε με αρκετή ακρίβεια, όπως αποδεικνύεται τώρα, τη λογική της δημιουργίας του νέου τραμπικού καθεστώτος: θα ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ MAGA, πλησιάζοντας το σχέδιο MAGA — τη τάξη των μεγάλων δυνάμεων — και αποκλίνοντας από αυτό. Φυσικά, δεν περίμενα ότι θα πάει τόσο μακριά, τόσο ντροπιαστικά και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, διώχνοντας όλους τους στενούς υποστηρικτές του. Αλλά ο Τραμπ είναι ένας πραγματικά απρόβλεπτος άνθρωπος. Με την ίδια ευκολία με την οποία τους διώξε, τους συγκέντρωσε ξανά. Ακριβώς όπως απαγόρευσε τα πάντα, τώρα τα επέτρεψε όλα. Η ένταση αυτών των διακυμάνσεων αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική από ό,τι προβλέπαμε, όταν διατυπώναμε υποθέσεις, αλλά η ουσία της διαδικασίας είναι ακριβώς αυτή.
Και τώρα, είμαι σίγουρος, ο Μασκ απλώς χρησιμοποίησε αυτό το πρόστιμο ως αφορμή για να ασχοληθεί ξανά με την πραγματική δουλειά. Ο Τραμπ του έδωσε σιωπηρή ευλογία για αυτό, και οι σχέσεις τους σταδιακά αποκαθίστανται. Του επέβαλαν πρόστιμο άνω των εκατό εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά ήδη τις πρώτες ώρες μετά από αυτό, το X — το δίκτυο του που έχει απαγορευτεί στη Ρωσική Ομοσπονδία — ανέβηκε στην πρώτη θέση σε λήψεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, έχει ήδη νικήσει. Έδειξε την πραγματική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στις κυβερνήσεις τους — στην ουσία, μια σιωπηρή ψηφοφορία υπέρ ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, κανείς δεν υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, εκτός από αυτή τη συμμορία των Βρυξελλών — ένα διεθνές σμήνος μανιακών παγκοσμιοποιητών και τον Starmer, που έχει προσχωρήσει σε αυτούς, επίσης ένας απόλυτα μανιακός. Αυτοί οι μανιακοί προσπαθούν τώρα πυρετωδώς να καταστείλουν κάθε διαφορετική άποψη στην Ευρώπη. Κυκλοφορεί τώρα ένα meme: μια φωτογραφία του Starmer με τη λεζάντα «Έχουμε πλήρη ελευθερία του λόγου. Όποιος το αμφισβητεί, θα συλληφθεί αμέσως». Αυτή είναι περίπου η γενική κατάσταση των Ευρωπαίων σήμερα. Και επειδή το X δεν λογοκρίνεται από αυτούς, προσπαθούν να καταστείλουν ακριβώς αυτόν τον τομέα της ελευθερίας. Αλλά πίσω από τον Μασκ και το δίκτυό του βρίσκεται η δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και τώρα ο Τραμπ υποστήριξε ανοιχτά τον Μασκ. Ο Hicks τον υποστήριξε, ο Vance τον υποστήριξε. Δήλωσαν ότι η λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου είναι άνευ προηγουμένου. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι casus belli, αφορμή για πόλεμο, για άμεση διπλωματική και πολιτική σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ σοβαρά. Φυσικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο Τραμπ να υπαναχωρήσει και πάλι από τη στρατηγική MAGA.
Ωστόσο, προς το παρόν παρατηρούμε μια νέα, ισχυρή στροφή πίσω στο MAGA. Όλα εξελίσσονται αυστηρά σύμφωνα με το σενάριο. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και οι ΗΠΑ — συγκεκριμένα οι ΗΠΑ στο σύνολό τους — κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά, οι δημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και οι παγκοσμιοποιητές έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Βρίσκονται σε πανικό, σε πραγματικό τρόμο. Διαβάζω τα σχόλια του McFaul — ενός από τους πιο επικίνδυνους παγκοσμιοποιητές και αρχιτέκτονες της πολιτικής για τη Ρωσία και την Ουκρανία: είναι απλά τρομοκρατικές, εξτρεμιστικές εκκλήσεις για την ανατροπή της εξουσίας στη Ρωσία, για την αλλαγή του καθεστώτος και ούτω καθεξής. Ο πρώην πρέσβης, δημοκράτης, παγκοσμιοποιητής — είναι απλά σε υστερία: τι συμβαίνει, αντί να πολεμάμε τη Ρωσία και την Κίνα, πολεμάμε τους κύριους συμμάχους μας στην Ευρώπη! Ο πανικός είναι απόλυτος — τόσο στην Ευρώπη όσο και μεταξύ των Αμερικανών παγκοσμιοποιητών.
Σε αυτό το κλίμα βρισκόμαστε τώρα. Και θα μπορούσαμε να χαρούμε για όλα όσα συμβαίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν υπήρχε ένα εξαιρετικά προβληματικό για εμάς σημείο — το ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία που προωθεί ο Τραμπ. Δεν το κάνει από κακία, απλά έχει το δικό του πρόγραμμα, το δικό του όραμα για τον κόσμο. Πράγματι, έχει αφαιρέσει τη Ρωσία από τη λίστα των κύριων εχθρών και υποκειμένων μίσους. Δεν είμαστε ουσιαστικά σημαντικοί για αυτόν, έχει άλλες προτεραιότητες. Και σε αυτό διαφέρει ριζικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, αντίθετα, προετοιμάζεται ανοιχτά για πόλεμο εναντίον μας. Αποδεικνύεται ότι στο στρατόπεδο των αντιπάλων μας — ας το πούμε προσεκτικά — και των εχθρών μας έχει επέλθει μια πραγματική διάσπαση. Και αν είχαμε τα απαραίτητα μέσα, τις απαραίτητες δυνάμεις για να συμμετάσχουμε ενεργά σε αυτή τη διαδικασία, είμαι πεπεισμένος ότι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συμβολή στη διάλυσή της, θα πρέπει να γίνει ο κύριος στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Γιατί η ταπείνωση που υπέστημεν από την Ευρωπαϊκή Ένωση — όχι από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά από αυτή την κατασκευή των Βρυξελλών — είναι αδύνατο να συγχωρεθεί. Σκοπεύουν να πολεμήσουν εναντίον μας, χρηματοδοτούν, οπλίζουν και υποστηρίζουν ηθικά και πολιτικά τους εχθρούς μας. Είναι απλά εχθροί. Πρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομά τους: η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εχθρός. Πρέπει να καταστραφεί.
Και βλέπουμε ότι οι ΗΠΑ σήμερα — συγκεκριμένα οι MAGA-τραμπιστές — έχουν πράγματι αρχίσει την εξάλειψή της. Όλοι φώναξαν αμέσως: κοιτάξτε, είναι μαζί με τον Πούτιν! Νομίζω ότι μας θεωρούν καλύτερους από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα. Αν είχαμε τέτοιες δυνατότητες — ανώνυμους εκπροσώπους σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που μοιράζουν μπισκότα και υποστηρίζουν όλους όσοι είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτή την κατασκευή — θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε τις εξαιρετικές σχέσεις με τη νέα Ευρώπη: την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των παραδόσεων, την πραγματική ευρωπαϊκή δημοκρατία, με τον πολιτισμό και τα συμφέροντά της. Δεν είναι σίγουρο ότι θα γινόταν αμέσως φίλη μας — πολύ αμφιβάλλω — αλλά πρέπει να καταστρέψουμε την παθολογία που είναι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να καταστραφεί.
Παρουσιαστής: Οι συνάδελφοι υποδεικνύουν ότι ο McFaul δεν περιλαμβάνεται σε καμία λίστα...
Aleksandr Dugin: Αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ κακό. Είναι πραγματικά κακό, γιατί τέτοιοι τύποι προκαλούν τεράστια ζημιά στη χώρα μας — τόσο διπλωματική όσο και πολιτική. Προσβάλλουν συνεχώς τον πρόεδρό μας, ξεσηκώνουν και προκαλούν εναντίον μας τόσο το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο όσο και τις κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής. Φυσικά, ήμουν απολύτως βέβαιος ότι θα ήταν σε αυτή τη λίστα. Παρακολουθώ προσεκτικά τις δηλώσεις του και για μένα αυτό είναι απλά εκπληκτικό. Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν εκεί, μαζί με τον Σόρος ή τον τρομοκράτη Lindsay Graham, ο οποίος έχει κηρυχθεί παράνομος στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Εδώ επίσης έχουμε κάποια κενά. Καλά κάνατε που το διορθώσατε. Πρέπει οπωσδήποτε να το λάβουμε υπόψη.
Παρουσιαστής: Και τώρα και οι ακροατές μας συμμετείχαν στη συζήτηση. Ένας από αυτούς πρόλαβε να θέσει το θέμα: «Από ποια χώρα θα ξεκινήσει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θα υπάρξει ντόμινο;»
Aleksandr Dugin: Τώρα εμφανίστηκε ένας υπέροχος όρος — EUREXIT, δηλαδή η ίδια η Ευρώπη αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν αποχωρεί κάποια μεμονωμένη χώρα, αλλά αποχωρεί όλη η Ευρώπη, επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι καθόλου Ευρώπη. Είναι ένα τεχνητό, ανώμαλο τέρας, που στέρησε την πραγματική κυριαρχία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να καταστραφεί εντελώς.
Και ο EUREXIT, μου φαίνεται, είναι η πιο σωστή και ακριβής προσέγγιση. Θυμηθείτε πώς έλεγαν οι Μπολσεβίκοι: δεν έχει σημασία από ποια χώρα θα ξεκινήσει η παγκόσμια επανάσταση, το σημαντικό είναι να ξεκινήσει, να τραβήξει το νήμα εκεί όπου δεν είναι καλά τοποθετημένο, και μετά η διαδικασία θα προχωρήσει από μόνη της. Βέβαια, η πρόβλεψή τους δεν επαληθεύτηκε — όπου και αν ξεκίνησαν, η παγκόσμια επανάσταση δεν πραγματοποιήθηκε. Αλλά στην περίπτωση του EUREXIT αυτό είναι απολύτως εφικτό.
Όποιος και αν αποχωρήσει τώρα — η μικρή Δανία ή κάποιος άλλος, για να μην πούμε για μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία, αν η Marine Le Pen έρθει στην εξουσία (και το υπόσχεται ανοιχτά σε όλους) ή αν το AfD ρίξει την κυβέρνηση του Merz (και οι δυνάμεις τους αυξάνονται ραγδαία), — όποια χώρα, μεγάλη ή μικρή, αποχωρήσει σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό τις τρέχουσες συνθήκες — αυτό θα είναι το EUREXIT. Όλα. Τέλος.
Αν και, για παράδειγμα, η Ουγγαρία και η Σλοβακία ας παραμείνουν μέσα μέχρι το τέλος — ακολουθούν απολύτως σωστή πολιτική και είναι καλύτερα να εργάζονται από μέσα παρά από έξω. Αλλά οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από αυτές τις δύο, αν αρχίσει να αποχωρεί — ακόμα και από την Ανατολική Ευρώπη (και εκεί τους θεωρούν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, απλά τους περιφρονούν, για την «παλιά Ευρώπη» είναι σκουπίδια, όχι άνθρωποι, εκτός, φυσικά, από τους Βαλτικούς Ατλαντιστές, που δεν θα αποχωρήσουν ποτέ), — λοιπόν, αν αποχωρήσει έστω και μία σοβαρή, μεγάλη χώρα, αυτό θα είναι η αρχή του τέλους.
Δεν έχει σημασία από πού ακριβώς θα ξεκινήσει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σημασία έχει μόνο ένα πράγμα — να ξεκινήσει. Γιατί τότε η παγκόσμια συντηρητική επανάσταση θα νικήσει πραγματικά και στο δυτικό τμήμα της ευρασιατικής ηπείρου.
Παρουσιαστής: Ταυτόχρονα, όμως, μόλις αναφέρθηκε η Γερμανία. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, σχεδόν το 70% των Γερμανών είναι δυσαρεστημένοι με το έργο της σημερινής κυβέρνησης. Οι αρνητικές αξιολογήσεις του Merz σπάνε επίσης όλα τα ρεκόρ. Σε αυτό το πλαίσιο, ξεκινούν οι διαδικασίες μετονομασίας των οδών με σοβιετικά ονόματα: καταργείται η οδός Λένιν, καθώς και άλλες οδοί που συνδέονται με Γερμανούς κομμουνιστές ηγέτες που δραστηριοποιήθηκαν στο έδαφος της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Όλοι καταλαβαίνουμε πολύ καλά πώς συνήθως καταλήγει μια τέτοια διαδικασία μετονομασίας οδών. Γιατί ακριβώς τώρα η Γερμανία αποφάσισε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο;
Aleksandr Dugin: Μου φαίνεται ότι αυτό είναι ένα αδιέξοδο. Για να προετοιμάσουν τη Γερμανία — και ολόκληρη την Ευρώπη — για τον πόλεμο, είναι απολύτως αδύνατο να το κάνουν μόνο με τη φιλελεύθερη ιδεολογία. Θα πρέπει να επιστρέψουν στον εθνικισμό. Και οι ίδιοι, σύμφωνα με την τρέχουσα ιδεολογία τους, είναι ριζοσπάστες, θεμελιώδεις αντίπαλοι κάθε εθνικισμού. Το αποτέλεσμα είναι ένα παράδοξο: ο φιλελεύθερος φασισμός, ο φιλελεύθερος ναζισμός, που χτίζουν τώρα σε όλη την Ευρώπη, αυτοπεριορίζεται και αυτοπαράλυεται.
Θέλουν να αναγκάσουν την κοινωνία τους να μας μισεί στο όνομα των γκέι παρελάσεων, στο όνομα των νέων εκατομμυρίων βρώμικων μεταναστών, τους οποίους εισάγουν συνειδητά χωρίς καμία οικονομική σκοπιμότητα — μόνο και μόνο για να διαλύσουν, να διαλύσουν τον αυτόχθονο πληθυσμό. Η Ευρώπη έχει ήδη μετατραπεί σε σκουπιδότοπο. Και παράλληλα θέλουν να ανεβάσουν το μαχητικό πνεύμα σε αυτή την κοινωνία. Για ένα πραγματικό μαχητικό πνεύμα χρειάζεται μια ιδεολογία κινητοποίησης — ακόμα και αν είναι ακραία εθνικιστική, ακόμα και αν είναι ανοιχτά φασιστική. Και προσπαθούν να το καλύψουν με τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το ένα αποκλείει απολύτως το άλλο.
Δεν μπορούν να κινητοποιήσουν μια κοινωνία την οποία ταυτόχρονα διαλύουν. Δεν μπορούν να της εμφυσήσουν ρεβανσιστικό, εθνικιστικό, ναζιστικό πνεύμα, αν ταυτόχρονα καταστρέφουν όλες τις μορφές συλλογικής ταυτότητας, καταριώντας συνεχώς όχι μόνο την ιστορία μας, αλλά και τη δική τους. Πρόκειται για δύο αμοιβαία αποκλειόμενους στόχους. Αν προσπαθήσουν να επιτύχουν και τους δύο ταυτόχρονα, κανένας από τους δύο δεν θα επιτευχθεί. Ο φιλελευθερισμός θα σαπίσει τελικά, ενώ ο φασισμός δεν θα επιτευχθεί ποτέ.
Γι' αυτό, μου φαίνεται, σήμερα έχουν μπλοκάρει τους βασικούς τους άξονες. Πρέπει ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό και να κινητοποιήσουν την κοινωνία για πόλεμο εναντίον μας. Αυτό το έργο είναι αντικειμενικά ανέφικτο. Ή το ένα ή το άλλο. Για το πρώτο δεν είναι πλέον ικανοί, για το δεύτερο δεν είναι έτοιμοι.
Γι' αυτό και βλέπω εδώ λόγους για έναν ορισμένο, και ίσως σοβαρό, οπτιμισμό. Αν συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν τώρα — ο Μακρόν θα μαλώνει με την Κίνα, η Κάγια Κάλλας θα καταστρέφει τις συμφωνίες εκεχειρίας και ούτω καθεξής — αυτό μόνο ενισχύει τις θέσεις μας και μας δίνει όλο και περισσότερους λόγους για έναν πραγματικό, βαθύ οπτιμισμό.
Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος
Ἀπό ἐδῶ
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου