Τα μαντεία είναι βουβά
Καμία φωνή ή ψίθυρος τρομακτικός
Καταλήγει μέσα από αψιδωτές οροφές σε απατηλές λέξεις
Ο Απόλλων απ’ το ιερό του Δεν μπορεί πια νa προφητεύη
Αφήνοντας με μάταιη κραυγή τους απόκρημνους Δελφούς
Ούτε νυκτερινές εκστάσεις ή μαγεμένες πνοές
Εμπνέουν απ’ το προφητικό κελί τον ιερέα με τα χλωμά μάτια
Διαμέσου των μοναχικών βουνών Και των αντηχούντων ακτών
Ακούγεται μία κλαμένη φωνή και οξύς θρήνος
Απ’ τις στοιχειωμένες πηγές, απ’ τις κοιλάδες περιβλημένες με κιτρινισμένες λεύκες
Το Πνεύμα πρέπει να φύγει αναστενάζοντας το
αντίο…
John Milton, On the Μorning of Christ’s
Nativity. (Κατά την πρωία της γέννησης του Χριστού)
161 μ.Χ. : Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος γίνεται αυτοκράτορας της Ρώμης.
313 μ.Χ. : Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπογράφει το Διάταγμα των Μεδιολάνων.
Η περίοδος ανάμεσα σε αυτές τις δύο χρονολογίες χαρακτηρίστηκε από τον Ιρλανδό φιλόλογο Eric R. Dodds ως η Eποχή της αγωνίας. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα σημεία αυτής της ιδιαίτερης εποχής είχαν αρχίσει να διαφαίνονται μετά την κατάκτηση των βασιλείων της ελληνιστικής Ανατολής από τη Ρώμη το 146 π.Χ. Όλη η δομή του αρχαίου κόσμου είχε υποστεί βαθιές αλλαγές, η πόλις-κράτος δεν υπήρχε πλέον, και κατά συνέπεια, η πολιτιστική παράδοση που με αυτή ήταν άμεσα συνδεδεμένη είχε αλλοιωθεί. Ταυτόχρονα, παρατηρούνται έντονη πληθυσμιακή κινητικότητα και μεταναστευτικές ροές, το εισόδημα των κατωτέρων κοινωνικών τάξεων ελαχιστοποιείται, μειώνονται οι γεννήσεις, οι βαρβαρικές επιδρομές δημιουργούν συνεχείς πολέμους και ξεσπούν επιδημίες. Τα μαντεία έχουν από καιρό σιωπήσει και ο Πλούταρχος, ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς, προσπαθώντας να δικαιολογήσει αυτή τη σιωπή, την αποδίδει στη φθορά του χρόνου, στο τέλος ενός κύκλου, αν και παραδέχεται ότι σαφή εξήγηση δεν έχει.
Με την εγκαθίδρυση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, νέες θρησκευτικές δοξασίες εισβάλουν από την ανατολή, τα βαβυλωνιακά μυστήρια οι γνωστικές και οι ιουδαϊκές διδασκαλίες αναμιγνύονται με τον αρχαίο παγανισμό. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία συνεχή ανησυχία, οι βεβαιότητες του παρελθόντος έχουν πλέον χαθεί, ένα αίσθημα ανασφάλειας κυριεύει τις ψυχές. Στην ατμόσφαιρα αρχίζει να διαμορφώνεται μια προσμονή οντολογικής Αναστάσεως. Είχαν ξεκινήσει οι εσωτερικές διεργασίες για το κτίσιμο μιας νέας γέφυρας μεταξύ Ουρανού και γης. Το μήνυμα της Θεανθρωπήσεως του Υιού δεν είχε ακόμη ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων.
Ποιές ομοιότητες και διαφορές μπορούμε να διακρίνουμε, συγκρίνοντας εκείνο το μακρινό μεταίχμιο δύο εποχών, με το σήμερα; Μία ομοιότητα είναι ότι και εμείς βιώνουμε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας. Το πέρασμα δηλαδή από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα το οποίο και περιγράψαμε σε ένα προηγούμενο άρθρο στο Θεόδοτο με τον τίτλο 2100 μ.Χ.Επίσης, άλλες ομοιότητες είναι η παγκοσμιοποίηση, οι μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίοι εκτός από όλα τα άλλα, φέρνουν μαζί και τις δικές τους θρησκείες. Αλλά υπάρχουν και ομοιότητες με το σημερινό ψυχικό κόσμο των ανθρώπων της δύσης, όπως για παράδειγμα, η γενικευμένη ανασφάλεια, τόσο στο επίπεδο της φυσικής επιβίωσης όσο και σε εκείνο το ψυχολογικό και το υπαρξιακό.
Υπάρχει όμως και μία μεγάλη διαφορά, σήμερα, σε αντίθεση με τότε, δεν υπάρχει η ΠΡΟΣΜΟΝΗ για την Ανάσταση, η ανάγκη για εσωτερική–υπαρξιακή λύτρωση και νοηματοδότηση· η Μέθεξη χάθηκε. Σήμερα, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Δύση, το φάντασμα του ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ. Για την ακρίβεια, δεν πλανιέται πλέον, έχει φωλιάσει, έχει ριζώσει στα έγκατα της δύσης για τα καλά. Οι παγανιστικοί θεοί έφυγαν διότι δεν άντεξαν το αίμα του Θυσιασμένου Παντός (Τα μαντεία σίγησαν, γιατί και «οι δαίμονες πεθαίνουν», θα ισχυριστεί ο Σπαρτιάτης φιλόσοφος Κλεόμβροτος). Σήμερα όμως, είναι οι άνθρωποι που φεύγουν από το Θεό διότι δεν τον αντέχουν. 
Μάλλον δεν φεύγουν, ‘ξεγλιστρούν’, ακολουθώντας τον τρόπο διαφυγής που είχε υποδείξει ο Ludwig Feuerbach πριν 150 χρόνια: «Δεν θα είναι μέσω ενός διωγμού που θα σκοτωθεί ο χριστιανισμός που αν μη τι άλλο, ο διωγμός τον τροφοδοτεί και τον ενισχύει, θα είναι μέσω μίας μη αναστρέψιμης εσωτερικής μεταμόρφωσης του χριστιανισμού σε άθεο ουμανισμό, με την βοήθεια των ίδιων των χριστιανών καθοδηγούμενων από μία έννοια της φιλανθρωπίας που δεν θα έχει καμία σχέση με το ευαγγέλιο…»
Η εποχή μας, μια εποχή της ‘μη προσμονής’, θα μπορέσει να ξανατεθεί σε Ελπιδοφόρα Αναμονή, μόνον εάν ο θόρυβος των βημάτων του Απρόσμενου, όταν θα ξεκινά να έρχεται, θα ακούγεται στο βάθος του δρόμου, τόσο δυνατός και επιβλητικός, που όλοι θα πουν: Να, κάτι έρχεται…
Ludwig Feuerbach; Γερμανός προτεστάντης. Θαυμαστής του εβραίου Μαρξ.
Τι μας θυμίζει αυτό; Ποια είναι η εσωτερική μεταμόρφωση; Μήπως το είδωλο του θεού θορ;
…
Είναι παγανιστές και απλά είναι άπιστοι προς τον Θεό των υπολοίπων …
Παγανιστές, οι οποίοι πιστεύουν στον Οντίν …Στον θεό, που θυσίασε το ένα του "μάτι" για την παντογνωσία …Στον θεό, που έχει ως σύμβολο της εξουσίας του τα κοράκια.
Όλοι μας έχουμε δει, για παράδειγμα, τον πανεπόπτη οφθαλμό στο "αμερικανικό" δολάριο. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο "οφθαλμός" του Οντίν. Όλοι μας έχουμε ακούσει για τα "κοράκια", που φυλάσσονται στον Πύργο του Λονδίνου και σύμφωνα με τον θρύλο αποτελούν "εγγύηση" για τη διαιώνιση της δύναμης τής αυτοκρατορίας. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι αυτά είναι τα "κοράκια" του Οντίν.
Αυτός ο Οντίν συνδέει τους δήθεν "εχθρούς" μεταξύ τους. Αυτός συνδέει τους συνωμότες μεταξύ τους. Αυτός συνδέει τους Γερμανούς του Βερολίνου, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Ο Οντίν συνδέει αυτούς τους Γερμανούς με τους Σκανδιναβούς συμμάχους τους. Τι παριστάνουν όλοι αυτοί οι παγανιστές; …Τους πιστούς χριστιανούς …Τους σκληρούς Προτεστάντες.
Για να καταλάβει κάποιος τις ιδιομορφίες των Αγγλοσαξόνων, θα πρέπει να γνωρίζει τους θεούς τους και βέβαια τις ιδιομορφίες τους. Ο βασικός θεός τους —ο Οντίν— δεν είναι θεός Κύριος …Είναι θεός κλέφτης. Έχει γνώσεις, είναι πολεμιστής αλλά κύριος οίκου δεν είναι. Μπαίνει στους Οίκους άλλων και αυτούς οικειοποιείται, "γεννώντας" μέσα σ' αυτούς τα παιδιά του. Υπάρχει δηλαδή ένας θεός που "μεταμφιέζεται" και το ίδιο κάνουν και τα "παιδιά" του. Δεν έχει δηλαδή μια θρησκεία με τη συμβατική της έννοια. Δεν υπάρχει θρησκεία του Οντίν δηλαδή. Δεν υπάρχει επικράτεια της θρησκείας του. Υπάρχουν συγκεκριμένοι πιστοί του Οντίν, οι οποίοι "τρυπώνουν" στις άλλες θρησκείες και στην περίπτωσή μας στον χριστιανισμό.
Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, θα έπρεπε οι λαοί να φάνε το "παραμύθι" ...Θα έπρεπε να μην καταλαβαίνουν τι ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ ...Να βλέπουν τη Γερμανία σαν "απειλή" και τις ΗΠΑ σαν "εγγύηση" ...Να βλέπουν τη Γερμανία γερμανική σε σημείο ρατσισμού και τις ΗΠΑ διεθνιστικές σε σημείο ανοησίας...
...
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για δολοφονική επιθετικότητα των Κολεγιόπαιδων, που δεν συνδέεται με το δικαίωμά τους στην άμυνα. Δεν μπήκαν οι Έλληνες στον παγωμένο και σκοτεινό κόσμο του Θορ, για να του δώσουν τη δικαιολογία να τους επιτεθεί νόμιμα, υπερασπιζόμενος την "εστία" του …Ο Θορ μπήκε στον κόσμο που έχτισαν οι Έλληνες …Ο βάρβαρος και αιμοβόρος Θορ μπήκε στον κόσμο της Δημοκρατίας, του Θεάτρου και του Αθλητισμού. Δεν μπήκε όμως ως Θορ, για να δώσει στους θιγόμενους το δικαίωμα της άμυνας …Μπήκε κρυφά και δόλια σαν χριστιανός, ενώ δεν ήταν τέτοιος …Μπήκε κρυφά και δόλια σαν πολιτισμένος Προτεστάντης, ενώ δεν ήταν τέτοιος …Μπήκε ωςIlluminate με τον "φακό" τού κλέφτη…
Τα αδέρφια" του Θορ …Τα κουτορνίθια των Κολεγίων …Οι διορισμένοι Κολεγιόπαιδες, που με μέσον κυβερνούν τον κόσμο από τα γραφεία των πολυεθνικών...........
Παναγιώτης Τραϊανοῦ
Το “είδωλο” του θεού Θορ...Ἀπό : perimajestic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου