Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά (μέρος δ΄)

τό Κυβερνεῖον,στήν Αίγινα

Ἐπανερχώμεθα λοιπόν στο σημεῖον πού ὁ Καποδίστριας εἶναι με τους τρεῖς ἐκπροσώπους τῶν μεγάλων δυνάμεων στην Μάλτα καί μετά ἀπό ἕνα εἱκοσαήμερο, περίπου, φθάνει στό Ναύπλιον. Μόλις τέσσερις ἡμέρες κάθησε, ὅπως εἴπαμε ἤδη,  στό Ναύπλιον ( πού οὐσιαστικῶς ἦταν Πρωτεύουσα τῆς ἐλεύθερης  ἑλλαδικῆς περιοχῆς ἀπό το 1822, ἀπό τήν Α’ Ἐθνοσυνέλευσιν, ἐν Ἐπιδαύρῳ) καί ἀφοῦ ἔγιναν οἱ σχετικοί ἑορτασμοί ξεκίνησε τό ταξείδι γιά τήν Αἴγινα μαζί μέ τούς …ἀντάρτες Φρουράρχους ( Θ. Γρίβας-Παλαμηδίου, Στράτος -Ἀκροναυπλίας) οἱ ὁποῖοι τοῦ εἶχαν παραδώσῃ τά κλειδιά τῶν Φρουρίων.   

Ἑννοεῖται πώς ἡ ἀντικυβερνητική ἐπιτροπή δέν τό εἶχε κουνήσῃ καθόλου ἀπό την Αἴγινα τούς τελευταίους μῆνες, ἐκτός τοῦ διαστήματος τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως στην Τροιζῆνα ( ἄν καί στήν ἀρχήν ἐπεχείρησαν νά τήν κάνουν στήν Αἴγινα καί ἡ …ἄλλη πλευρά στήν Ἐρμιόνη. Ἀλλά καί πάλιν οἱ ξένοι ( Ριχάρδος Τσούρτς, λόρδος Κόχραν καί ὁ Ἄμιλτον) τούς συμφιλίωσαν καί τούς ἔπεισαν νά τήν κάνουν στήν Τροιζῆνα σέ πνεῦμα συνεννοήσεως, περίπου…). Καί ἕνα μικρό διάστημα ἀκόμη,μετά τις ἀποφάσεις τῆς συνελεύσεως, στόν Πόρον, ἀπό ὅπου τόν Αὔγουστο τοῦ 1827 μετέβησαν ἐκ νέου στήν Αἴγινα.

Ὁ Πύργος τοῦ Σπ. Μαρκέλλου

Στήν Αἰγινα πού 50 χρόνια,περίπου,  πρό τῆς Ἐπαναστάσεως εἶχε ξεκινήσῃ ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς πόλεως, στήν παραλία,πάνω στήν καταστραφεῖσα παλαιά χριστιανική ( ἡ ὁποῖα ἦταν χτισμένη κι’ αὐτή πάνω στήν θέσιν τῆς ἀρχαίας) καί στήν περιοχή πού ἦταν ἡ ἑβραϊκή παροικία. Νά σημειώσουμε ἐδῶ πώς τό πρῶτο κτίσμα ἦταν ἕνας πύργος πού ἔκτισε ὁ Σπυρίδων Μάρκελλος ( ἀπό τήν γνωστή Κερκυραϊκή οἰκογένεια) τό 1765 περίπου. Διαβάζουμε :

«Ο Σπύρος Μάρκελλος ήταν πρόκριτος της Αίγινας. Η οικογένεια του καταγόταν από την Κέρκυρα – σύμφωνα με πληροφορίες της Πολύμνιας Ηρειώτη- Θωμάκου. Ο πρώτος Μάρκελλος  που ήρθε  στην Αίγινα έχτισε τον ομώνυμο Πύργο κοντά στο λιμάνι, σε μια  εποχή  όπου δεν υπήρχε κανένα άλλο κτίσμα στη γύρω περιοχή. Ο Πύργος περιστοιχιζόταν από  τάφρο, που έφτανε ως τη θάλασσα. Μία ξύλινη κινητή γέφυρα  - που την έβγαζαν το βράδυ - συνέδεε το β΄ πάτωμα του Πύργου με το έδαφος. Στις τέσσερις γωνίες υπήρχαν στρογγυλοί πυργίσκοι [κλουβιά] όπου χωρούσαν  2-3  πολεμιστές, για προστατεύεται από τους κουρσάρους. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Πύργος  χτίστηκε  [ίσως επισκευάστηκε] το 1802. Εκεί εγκαταστάθηκε η ελληνική κυβέρνηση [1826 και 1827 –1828]  Σε αυτόν τον Πύργο φιλοξενήθηκαν πολλά ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Γεώργιος Υψηλάντης, όταν πέρασε από την Αίγινα πηγαίνοντας στο Ναύπλιο για την ανακομιδή των οστών του αδελφού του Δημητρίου Υψηλάντη

Ο  Σπύρος Μάρκελλος   μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από νωρίς  και όταν  σήμανε  η ώρα της Επανάστασης ξεσήκωσε τους Αιγινήτες μαζί με τον Γ. Λογιωτατίδη. Με τους πρώτους Αιγινήτες  αγωνιστές πήρε μέρος στην πολιορκία της Ακροκορίνθου. Μαζί με τον Γ. Λογιωτατίδη εκλέχτηκε παραστάτης της Αίγινας στην Α΄ Εθνική Συνέλευση. Το 1824 διορίστηκε στα Δερβενοχώρια να φροντίζει για τις καυστικές ύλες του αγώνα. Το 1828 έγινε μέλος της επιτροπής για την ίδρυση και συντήρηση των τοπικών σχολείων της Αίγινας μαζί με τον αρχιμ. Γρηγόριο Μοίρα. Την ίδια χρονιά διορίστηκε γενικός φροντιστής του στρατού της Ανατ. Ελλάδας με μισθό 500άρχου. Συγχρόνως προμήθευε με τρόφιμα  τους εργάτες που έχτιζαν το Ορφανοτροφείο στην Αίγινα. Με δικές του ενέργειες φρόντισε  να γίνει  η Αίγινα πρωτεύουσα της επαρχίας Πόρου Αιγίνης και  Αγκιστρίου. Η έντιμη δράση του συνεχίζεται και στα χρόνια της Βασιλείας του  Όθωνα. Μαζί με τον Γ. Λογιωτατίδη επισκέπτονται τον βασιλέα το 1841 ως εκπρόσωποι της Αίγινας. Ήταν αρκετά εύπορος και αυτό του εξασφάλιζε προνομιακή θέση στο νησί και μεγάλη επιρροή στους κατοίκους του. Στη  Μεγάλη Εκκλησιά [Μητρόπολη] είχε αφιερώσει την εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα η οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Τέμπλο του ναού. Από το γάμο του με την Ανθή απέκτησε  τρεις γιούς τον Αντώνη, τον Παναγή και το Γιωργάκη.»(ἀπό ἐδῶ)

Στά πρῶτα σπίτια συγκαταλέγεται καί ὁ πύργος τῶν Βούλγαρη ( ἔπαυλις Περιβόλα). Μεγάλη οἰκογένεια ἀπό τήν Ὕδρα μέ πατριάρχη τόν Δῆμα Βούλγαρη (1730) πού φαίνεται νά εἶναι αὐτός πού ἔχτισε τόν πύργο στήν Αἴγινα γύρω στό 1770, μετά τόν Σπ. Μάρκελλο,πάντως.

 

Δημήτριος Βούλγαρης

 Ὁ Δῆμας Βούλγαρης εἶναι πάππος τοῦ μετέπειτα πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Δημητρίου Βούλγαρη. Πατέρας τοῦ Δημητρίου ἦταν ὁ γιός τοῦ Δῆμα Βούλγαρη καί τῆς Ἐλένης Γκίκα ( Γιά τούς Γκίκα διαβάζουμε Ε Δ Ω ) , Γεώργιος, ἀρχικοτζαμπάσης τῆς Ὕδρας ! Ὁ ὁποῖος πέθανε στά 42 του χρόνια ἀφήνοντας τόν Δημήτριο καί τά ἄλλα πέντε παιδιά του, ὁρφανά. Ἕνας ἀπό τούς ἐπιτρόπους τῶν ἀνηλίκων τέκνων, πού εἶχε ὁρίσῃ ὁ Γεώργιος, ἦταν καί ὁ Κουντουριώτης  Λάζαρος ( γιός τοῦ Ἀνδρέα Κουντουριώτη πού εἶχε παντρευτῇ την κόρη τοῦ εὔπορου Λάζαρου Κοκκίνη καί ἔκαναν δύο παιδιά, τόν Λάζαρο καί τόν 13 χρόνια νεότερο, Γεώργιο, πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος -1848-). Ὅπως εἶχε κάνῃ καί ὁ πατέρας του,Ἀνδρέας , ἔτσι και ὁ Λάζαρος Κουντουριώτης πάντρεψε τήν κόρη του Μαρία μέ τόν Δημήτριο Βούλγαρη. Εἴπαμε τά λεφτά πρέπει να πηγαίνουν μέ τά λεφτά,ἔτσι δέν εἶναι ; Ἄλλως τε ἔχοντας τήν ἐπιμέλεια τοῦ ἀνηλίκου δέν θά ἦταν καί πολύ δύσκολο τό συμπεθεριό !

Κάπως ἔτσι λοιπόν γίνεται τό πρᾶγμα, γι’αὐτό και ὁ κλάδος τῆς οἰκογενείας ἔχει ἀπ’ ὅλα τά γνωστά  ὁνόματα . Ὁ γιός του Λάζαρου Κουντουριώτη, Παντελῆς, παντρεύεται κάποια Ταρσανᾶ Παναγούλα καί κάνει 8 παιδιά. Ἑνα ἐξ’ αὐτῶν, ἡ Σταματίνα Κουντουριώτη, παντρεύεται τόν Δημήτρη Χόρν πού εἶναι ὁ πατέρας τοῦ Παντελῆ Χόρν ( στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφεύς, πατέρας τοῦ ἡθοποιοῦ Δημήτρη Χόρν).

Ἀπό τόν γάμο τῆς κόρης μέ τόν Δημήτριο Βούλγαρη, ἡ Βούλγαρη Ἀθανασούλα παντρεύεται κάποιον Schmidt  Friedrich και ἡ κόρη τους Πηνελόπη γεννᾶ τήν Ἐρριέτη πού εἶναι ἡ γυναῖκα τοῦ Παναγιώτη Ἐγγονόπουλου, πατέρα τοῦ Νίκου Ἐγγονόπουλου,τοῦ γνωστοῦ ζωγράφου και ποιητή.

Ὁ ἄλλος υἱός, ὁ Λάζαρος,παντρεύεται τήν Ἀνδριάννα Ῥώμα, κόρη τοῦ Candiano Cesar Ῥώμα καί  τῆς Μαρίας Τυπάλδου, καί ἀποκτοῦν μία κόρη, τήν Μαρία πού παντρεύεται τόν Ἀλέξανδρο Καραπάνο,πολιτικό καί διπλωμάτη ( γιός τοῦ Κωνσταντίνου Καραπάνου, πολιτικοῦ,τραπεζίτη,γαιοκτήμονος καί  ἀρχαιολόγου) καί  ἱδρυτή τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερο Βῆμα» τό μετέπειτα γνωστό «Βῆμα» πού πέρασε στα χέρια τοῦ Λαμπράκη. 

Βεβαίως ὁ Δημήτριος Βούλγαρης ὅταν ἔγινε πρωθυπουργός ἔπρεπε νά ἔχει καί τῶν ἀναλόγων διαστάσεων σπίτι (βλέπε :παλάτι). Ἔτσι στά 1850 ἔχτισε τό ἀρχοντικό του, πού ἀργότερα, πῆρε τό ὄνομα τοῦ γαμπροῦ Καραπάνου καί σήμερα εἶναι γνωστό ὡς οἰκία Καραπάνου. 

οἰκία Καραπάνου

Ἡ ἀδερφή τοῦ Δημητρίου Βούλγαρη παντρεύεται τόν Κριεζῆ Ἀντώνιο,ἀπό πλούσια οἰκογένεια τῆς Ὕδρας,ὑποναύαρχος,ὑπουργός,καί  δύο φορές πρωθυπουργός. Γενικῶς ἔλαβε πολλά ἀξιώματα τόσο ἀπό τόν Καποδίστρια ὅσον καί ἐπί Ὄθωνος. Μία κόρη του,ἡ Ἀγγελική εἶχε παντρευτῆ κάποιον Ὀρλώφ ( φαντάζομαι συγγενή τῶν ῥώσσων …εὐγενῶν,Ὀρλώφ).

Μία ἄλλη οἰκία πού ἀκολούθησε ἦταν τοῦ Λογοθέτη, πού ἐξ’αἰτίας τοῦ μεγέθους της την ἀποκαλοῦσαν «Σπιτάρα». Αὐτή ἦταν πού χρησιμοποιήθηκε ὡς ἐθνικόν τυπογραφεῖον,ἡ ὁποῖα  ὅμως κατηδαφίσθη το 1906. Ἕνα ἄλλο ἦταν τοῦ Μαλουκάη πού δωρίσθηκε στον Κυβερνήτη για να γίνῃ σχολεῖον. Ἡ οἰκία τοῦ Λυμπερόπουλου, τοῦ Ζωγράφου και βεβαίως δεν θα μποροῦσε να λείψῃ ὁ Ναός. Και μάλιστα Μητροπολιτικός ! Αὐτός ἄρχισε να κτίζεται το 1806 και ἦταν ἀφιερωμένος στην Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου. Τώρα,θα ἀναρωτηθεῖτε και δικαίως : ἐπί ὀθωμανοκρατίας κτίζονταν ναοί χριστιανικοί και μάλιστα μεγάλοι ; Ἔ, ἐδῶ πού τά λέμε τά ἱερατεῖα τά εὕρισκαν μεταξύ τους μια χαρά…Πόσῳ δε μᾶλλον στήν Αἴγινα πού λόγῳ τῆς ἐρημιᾶς πού ἐπικρατοῦσε δεν εἶχαν να φοβηθοῦν και πολλά οἱ τουρκαλάδες, ἔ ; Ἀλλά,ὅπως και να το κάνεις,εἶναι περίεργον! Ξαφνικά ἄρχισαν να καταφθάνουν στο νησί και να χτίζουν σπίτια και μάλιστα σπιταρόνες ;Πύργους ; Γιατί ; Και σημειῶστε πώς ἡ πειρατία καλά κρατοῦσε ἀκόμη καί μετά την ἐπανάστασιν. Τό 1826, ὁ Δεριγνύ ἀναγκάστηκε νά στείλῃ ἀγήματα γιά νά ἐπιτύχῃ τήν ἐξολόθρευσιν ἄντρου πειρατῶν πού δροῦσαν στό νησί.

Ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κτίζει καί αὐτός σπίτι στά ΒΔ τῆς πόλεως,πρός τήν θέσιν «Μπάνια τῆς Καραντίνας» , ὁ …φιλέλλην Φίνλεϋ στήν κορυφή λοφίσκου ἔξω ἀπό τήν πόλιν, ὁ Γεννάδιος, δεν μποροῦσε φυσικά να λείπῃ ὁ Μαυροκορδᾶτος, ἐπίσης, ὁ Ἀλέξανδρος Κοντόπουλος, τοῦ Κωνσταντίνου Κανάρη στο δυτικό μέρος τῆς πόλεως πού διατηρεῖται ἄθικτο ἕως σήμερα. Ἔτσι, ὅταν ἔφθασε ὁ Καποδίστριας, εἶχε πάρει ἡ Αἴγινα τήν ὄψιν πόλεως !  

 Ἡ οἰκία Μαυροκορδάτου - Φίνλεϋ (θά ἀφιερώσουμε ἄλλο κεφάλαιο γι'αὐτούς),χτίστηκε τό 1826 καί ἐξ'αἰτίας τοῦ χρώματός της,κόκκινο, ὀνομάστηκε "κόκκινο σπίτι" ( Red Castle). Γιατί κόκκινο ; Μήπως κάποια συμβολική πού σχετίζεται μέ τήν πορφύραν τῶν Φοινίκων; Λέω τώρα...

οἱ 3 φωτό, τῆς οἰκίας Μαυροκορδάτου, ἀπό ἐδῶ

Μέ ἄλλα λόγια ἦταν σάν νά εἶχε σκηνοθετηθῆ μία ψεύτικη εἰκόνα τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1800. Μία εἰκόνα πού ἔμοιαζε μέ ὅ,τι εἶχε συνηθίσει νά βλέπῃ ὁ Καποδίστριας μέχρι ἐκείνην τήν στιγμή τῆς ζωῆς του ( Κέρκυρα, Ῥωσσία, Ἐλβετία, Αὐστρία, Ἀγγλία, Γαλλία, Ἰταλία…). Ἔμ, γι’αὐτό τόν πῆραν ἄρον - ἄρον ἀπό τό Ναύπλιον καί τήν Πελοπόννησον, πού τό ἐπί 5ετίας πέρασμα τοῦ Ἰμπραήμ καί τῶν τουρκο-αἰγυπτιακῶν ὁρδῶν του δέν εἶχαν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο ! Ἀκόμη καί τό Ναύπλιον, ἀπό τίς διαμάχες τῶν ἀντιπάλων πλευρῶν ( φρούρια Παλαμηδίου-Ἀκροναυπλίας), μέ τούς συνεχεῖς κανονιοβολισμούς εἶχαν ἐπιφέρει τεράστιες ζημίες στίς οἰκίες,καί τρομερές ἀπώλειες ἀνθρωπίνων ζωῶν. Ἄσε τούς πρόσφυγες ( λόγῳ Ἰμπραήμ) πού εἶχαν καταφθάσει ἀπό διάφορα σημεῖα τῆς Πελοποννήσου καί εἶχαν κατασκηνώσει ἔξω ἀπό τό τεῖχος τῆς Πόλεως ( Πύλιν Ξηρᾶς) καί τίς διάφορες ἀῤῥώστειες πού θέριζαν κυριολεκτικῶς !  Ἐκεῖ θά τόν ἄφηναν; Και πῶς θά ἔκανε πράξιν αὐτά γιά τά ὁποῖα (προφανῶς) εἶχαν συμφωνήσει ; Διότι ἀπεδείχθη στήν συνέχειαν, ὅταν ἦρθε στό Ναύπλιον,(μετά τήν Αἴγινα) πόσο ἄλλαξε ἡ ἀντιμετώπισις τῶν θεμάτων, ὡς πρός τήν προτεραιότητά τους, πού τόν ἀπασχολοῦσαν. Ἐπίσης πόσο διαφοροποιήθηκε ἡ στάσις του ἀπέναντι στόν κύκλον πού τόν περιέζωνε καί ζητοῦσε -ἀπαιτοῦσε ὀφφίτσια(ὁπλαρχηγούς καί καπεταναίους καί λογῆς –λογῆς πολιτικάντηδες καί …ἀριστοκράτες …) μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐξόντωσίν του διά τῆς δολοφονίας του ! 

τό ἀρχοντικό Τρικούπη

Πᾶρτε μία γεῦσιν ἀπό τήν ζωή στήν Αἴγινα,ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παρουσίας τοῦ Καποδιστρίου ἐκεῖ :

« Κ ο σ μ ι κ ή  κ ί ν η σ ι ς. Ἡ Αἴγινα ὑπῆρξεν ἡ πρώτη τῶν πόλεων τοῦ ἀρτισυστάτου κράτους, εἰς τήν ὁποίαν ἐγένετο ἀπαρχή κοσμικῆς κινήσεως. Πρῶτος ὁ Φίνλεϋ, θέλων νά γνωρισθῇ μέ τήν νεαράν κοινωνίαν της, προσεκάλεσε πλεῖστα τῶν μελῶν της εἰς δεξίωσιν εἰς τήν ἔπαυλίν του «Red Castle». Ἡ ἄλλη συναναστροφή ἐδόθη ὑπό τοῦ ἐπί τῶν Ἐξωτερικῶν γραμματέως Σπυρίδωνος Τρικούπη εἰς τήν νεότευκτον οἰκίαν του εἰς τήν ὁποίαν βραδύτερον συνέγραψε τήν «Ἱστορίαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως» τήν 6ην Μαϊου 1829, πρός ἑορτασμόν τῆς ἐλευθερώσεως τοῦ Μεσολογγίου. Παρέστησαν ὁ κυβερνήτης καί οἱ γραμματεῖς τοῦ κράτους, οἱ ἀξιωματικοί τῶν ξένων πολεμικῶν καί οἱ παρεπίδημοι ξένοι. Εἰς τόν σοφάν τοῦ «μουσαφίρ ὀντᾶ» ἐκάθηντο κατά τήν τουρκικήν ἐθιμοτυπίαν αἱ γυναῖκες, μέ φέσια, μπόλιες, φακιόλια. Εἰς τάς δύο πλευράς τῆς μεγάλης ἐκείνης σάλας  ἐκάθηντο σέ μαλτέζικες καρέκλες οἱ ἄνδρες. Ὁ κυβερνήτης, οἱ ξένοι, οἱ ἐπίσημοι καί πολλοί ἄλλοι ἐστέκοντο ὀρθοί πρός τήν πόρταν. Ἡ κυρία Αἰκατερίνη Σπυρ. Τρικούπη, ἀδελφή τοῦ Ἀλεξ. Μαυροκορδάτου, ἀριστοκράτις μέ δημοκρατικάς ἀρχάς, ὑπεδέχετο τούς κεκλημένους της, καταθέλγουσα μέ τό κάλλος της, τήν ἀξιοπρέπειαν τοῦ ἤθους της ,καί τῶν τρόπων της τήν εὐγένειαν. Εἶχεν ὅμως καί τήν κωμικήν της πλευράν ἡ συγκέντρωσις αὐτή. Ὅπως ὁ Ν. Δραγούμης περιγράφει: «Ἡ ὀρχήστρα ἀπετελεῖτο ἐξ ἑνός μόνον βιολίου, τοῦ ὁποίου μία χορδή ἐθραύσθη εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μετά πατάγον. Καί τό ἀτύχημα ἦτο ἀνεπανόρθωτον• οὐδεμ ία χορδή πρός ἀναπλήρωσιν τῆς ἀποκοπείσης εὑρίσκετο καθ' ὅλην τήν Αἴγιναν. Τόν ἀτυχήσαντα βιολιστήν διεδέχθη ὁ Σπυρ., Σκοῦφος, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἄδων μέ συνοδείαν κιθάρας τό ἀγοραίον «Ἡ ὥρα ἦλθεν,ἔχε ὑγείαν». 'Ἀλλ' ἐπειδή καί τό ἆσμα ἦτο ἄμουσον καί ἡ φωνή ἄχαρις καί ὁ ἦχος βαρύς, περιῆλθεν ἡ κιθάρα εἰς τόν Κωνσταντίνον Κοκκινάκην, ἀνακουφίσαντα διά τῆς ὡραίας φωνῆς του τήν στενοχωρίαν τών οἰκοδεσπατῶν».

Ὁ ἄλλος χορός ἦτο πολυτελέστερος τοῦ ὑπουργικοῦ, διότι ἐδόθη καί εἰς μεγαλυτέρας αἰθούσας, μέ πολυτελῆ ἐπίπλωσιν, άντί δέ τοῦ μοναδικοῦ βιολίου, εἶχε τήν ναυτικήν μουσικήν τοῦ ἀγγλικοῦ δικρότου «Γουώρσπάίτ». Ἀλλά καί ἡ περίστασις διά τήν ὁποίαν ἐδόθη ἦτο ὅλως ἐξαιρετικῆς σημασίας. Τό ἔργον τῆς ὑπό τόν Μαιζών γαλλικῆς ἀποστολῆς εἶχε τελειώσει καί ὁ «στρατάρχης τῆς Γαλλίας» ἦλθεν εἰς Αἴγιναν νά ἀποχαιρετήση τόν κυβερνήτην. Μή ἔχων ὅμως τόν τρόπον νά φιλοξενήση τόν στρατάρχην τῆς εὐεργέτιδος στρατιᾶς, παρεκάλεσε σχετικῶς τόν Ἀλέξανδρον Κοντόσταυλον, ὅστις φιλοτίμως ἀνέλαβε νά διερμηνεύση τήν κοινήν εὐγνωμοσύνην πρός τήν Γαλλίαν, τήν δαπανήσασαν 120 ἑκατομ. φράγκων διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Πελοποννήσου. Ὁ πρῶτος οὗτος ἐπίσημος χορός ἐδόθη τό 1829 εἰς τό μέγαρον Κοντοσταύλου καί μάλιστα δι' ἐντύπων ἐπί πολυτελοῦς χάρτου προσκλήσεων. Κατά τάς ἡμέρας ἐκείνας ἱδρύθη καί τό ζαχαροπλαστεῖον τοῦ ἀπομάχου τοῦ ἀγῶνος «Μπάρμπα Παντελῆ» τού Μακρυνάρη, ὡς ὠνομάζετο οὗτος, εἰς καλυβόσπιτον. Τό δέ πρῶτον αὐτό ζαχαροπλαστεῖον τῆς πρωτευούσης τοῦ ἀναγεννηθέντος κράτους εὑρίσκετο ἐπί τῆς νῦν πλατείας τῶν φυλακῶν, ὀλἰγον μέσα ἀπό τήν οἰκίαν Τρύφωνος Συριώτη. Τό 1903 - 1904 ὑπῆρχεν ἀκόμη ὡς μικρόν καφενεῖον διατηρῶν τήν ὀνομασίαν του.» (Νεώτερον Ἐγκυκλοπαιδικόν λεξικόν «ΗΛΙΟΥ» Ἰωάννου Πασσᾶ,τόμος Β΄,σελ. 127)

Τό  θέμα γιά τήν Αἴγινα στόν «Ἤλιο» τό ὑπογράφει ὁ Στυλιανός Λυκούδης : ήταν αντιναύαρχος του Βασιλικού Ναυτικού και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.Γεννήθηκε στην Ερμούπολη και ήταν γιος του νομικού και λογοτέχνη Εμμανουήλ Λυκούδη και της Δήμητρας Μπλατσή. Από την πλευρά του πατέρα καταγόταν από παλιά βυζαντινή οικογένεια που μέλη της έζησαν στη Βενετία, την Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και την Κεφαλλονιά. Θείος του ήταν ο υποστράτηγος Πέτρος Λυκούδης ενώ η αδερφή του είχε παντρευτεί τον αξιωματικό και πολιτικό Αθανάσιο Μιαούλη. (Γιά τά ὑπόλοιπα τοῦ βίου του,διαβάστε στό βίκιπαίδεια)

Καταλάβατε, λοιπόν τώρα, πώς αἰτιολογεῖται, ὅταν γράφει : . Ἡ κυρία Αἰκατερίνη Σπυρ. Τρικούπη, ἀδελφή τοῦ Ἀλεξ. Μαυροκορδάτου, ἀριστοκράτις μέ δημοκρατικάς ἀρχάς…

 Δέν ξέρω μήπως ἔχει κάποια συγγένεια ὁ κ. Λυκούδης Σπύρος,ὁ βουλευτής τοῦ "Ποτάμι" . Ὁ ἀριστεράντζας, τό alter ego τοῦ Λεωνίδα Κύρκου,πού καί αὐτός ἔχει σπίτι στήν Αἴγινα. Ἴσως αὐτός ἔκανε καί τήν ἀρχή,ὅταν ζήτησε ἀπό τόν Φλαμπουράρη (δεκαετία '70) νά τόν βοηθήσῃ στό κτίσιμο (ἀρχι τέκτων)...Θά διαβάσετε σχετικά,γι'αὐτούς, πιό κάτω...

συνεχίζεται...

  

Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά ! ( Μέρος α΄),   Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά  (μέρος β΄), 

 Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά (μέρος γ΄), 

Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά (μέρος ε΄),    Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά (μέρος στ΄),

Αἴγινα ἡ ...σφηκοφωληά (μέρος ζ΄, τελευταῖον ; ...)

 Ἑλλάς Αἰώνιον