ΑΝ Ο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΖΟΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ...

"Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.
Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία
κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν.
Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία.
"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν..." διαβεβαιώνουν.
Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.
...Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι..."

Όταν ο μεγάλος αυτός ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, έγραφε αυτό το σονέτο, φυσικά και δεν είχε υπ'όψιν του τους σημερινούς δημοσίους υπαλλήλους! Φυσικά και ο ίδιος, δημόσιος υπάλληλος, δεν ανήκε στην σημερινή κάστα τους λεγόμενους και γενικώς αποδεκτός ο όρος, προνομιούχους δημοσίους υπαλλήλους. Γιατί αμφιβάλλω αν θα έγραφε ποτέ παρόμοιους στίχους που ουδέ στο ελάχιστο θα αντιπροσώπευαν την πραγματικότητα!
Κυρίως όμως είμαι βεβαία ότι δεν θα είχε φτάσει στα επίπεδα αυτής της πεσιμιστικής διάθεσης που τον οδήγησε εκεί που τον οδήγησε, αν βίωνε την δημοσιουπαλληλική ζωή όπως σήμερα οι σύγχρονοι δημόσιοι υπάλληλοι βιώνουν!!! Η πικρή αλήθεια είναι πως θα είχαμε στερηθεί τους στίχους αυτού του σονέτου και ίσως και πολλών άλλων ακόμη που απέρρευσαν από την απαισιοδοξία που είχε στο έπακρον διογκωθεί εξ' αιτίας της καθημερινής μίζερης βίωσης  του "Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία...".
Και ήταν όντως μίζερη η θέση των δημοσίων υπαλλήλων, όχι μονάχα τότε στα χρόνια του σπουδαίου ποιητή, αλλά έως και την έλευση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί όπως έχω αναφέρει και παλιότερα εκείνος ήταν που έφτιαξε την προνομιούχα αυτή τάξη!!! Μέχρι τότε η δουλειά τους ήθελε να εργάζονται εκτός του πρωϊνού ωραρίου και το απόγευμα ( νομίζω 3 ώρες περίπου), σε κτήρια καταθλιπτικά, πολλών χρόνων, με σόμπες που κάπνιζαν από τα ξύλα, με έναν γλόμπο να κρέμεται σχεδόν μέχρι πάνω από το κεφάλι τους, με καρέκλες που έτριζαν απο τα χρόνια και εκείνα τα χαρακτηριστικά μαύρα καλύματα στα χέρια!!!
Αυτοί ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι του παρελθόντος, οι υπάλληλοι των 3,60 όπως χαρακτηριστικά συνηθίζονταν να λέγεται... Και φυσικά όχι απλά όνειρο του κάθε Έλληνα δεν ήταν  να γίνει δημόσιος υπάλληλος, απεναντίας στο άκουσμα της λέξης έτρεχαν σαν κυνηγημένοι!!! 

Ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει από το 1982 και μετά. Και έτσι καταλήξαμε στον τεράστιο αριθμό του 1,5 εκατομυρίου δημοσίων υπαλλήλων που η συνήθης μέρα τους περνά με λούφα και κοπάνες για βόλτα, με περιφρόνηση των πολιτών που πάνε να εξυπηρετηθούν, με λαδώματα και κλίκες...
Αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους εμείς οι πολίτες αυτού του δύσμοιρου κράτους τους πληρώνουμε έτσι και αλλιώς ότι και να κάνουν και αυτούς πρέπει να αντιμετωπίσουμε στις εκ του ασφαλούς,απεργίες τους!!! Νισάφι πιά!!!
Αν ο κ. Πρωθυπουργός θέλει να κάνει μια σοβαρή μείωση των δαπανών να σταματήσει τις προσλήψεις για τα επόμενα τουλάχιστον 5 χρόνια. Καμμιά απολύτως πρόσληψη!!! Και φυσικά την άμεση άρση της μονιμότητας, όχι για εκείνους που θα προσληφθούν τα επόμενα χρόνια, αλλά για όλους!!! Γιατί τι είναι εκείνο που θα τους κάνει να βάλλουν μυαλό και να κάνουν σωστά την δουλειά τους άν όχι η μη μονομότητα; Και αν κάποιος προβάλει ως πρόφαση το:" έχουμε ελλείψεις σε σημαντικούς χώρους του δημοσίου", ένα έχω να πώ: Πως αλήθεια άλλα κράτη όπως η Γερμανία λ.χ. η οποία με 55 εκατομύρια πληθυσμό εξυπηρετείται και μάλιστα πολύ σωστά από 250.000 υπαλλήλους στο δημόσιο, ενώ εμείς μόλις 10 εκατομύρια πληθυσμός δεν τα καταφέρνουμε με 1,5 εκατομύριο δημοσίους υπαλλήλους; Να μην φτάσω στο σημείο να πώ πόσο δίκιο έχουν οι Γερμανοί... Δεν θα το ήθελα...
Εδώ και τώρα και με όποιο κόστος κ. Παπανδρέου, πρέπει να εφαρμόσεται αυτή την πολιτική κάθαρσης στο δημόσιο. Κάθαρση που θα ξεκινήσει από την  μείωση  κατά 60% των δημοσίων υπαλλήλων και την άρση της μονιμότητας. Εδώ και τώρα!!!