Ἕνας ἑβραῖος,ἕνας Ἕλληνας καί ὁ Starmer

Αυτή είναι η ιστορία τριών ανδρών, ενός Ρώσου, ενός Έλληνα και ενός Άγγλου, χωρισμένοι στο χρόνο αλλά ενωμένοι από το δόγμα. Ο πρώτος ήταν Εβραίος, γεννημένος Lev Bronstein, αν και είναι περισσότερο γνωστός στην ιστορία ως Leon Trotsky . Αφού οδήγησε τον Κόκκινο Στρατό στη νίκη στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο Τρότσκι έγινε το δεξί χέρι του Λένιν και μετά το θάνατο του Λένιν αφέθηκε ως αντίπαλος του Στάλιν για την ηγεσία του νέου Σοβιέτ. Ο Στάλιν εξόρισε τον Τρότσκι το 1928 και, αφού ταξίδεψε στην Τουρκία, τη Γαλλία και τη Νορβηγία, ο εξόριστος εγκαταστάθηκε στο Μεξικό. Τον Αύγουστο του 1940, ένας δολοφόνος που έστειλε ο Στάλιν επιτέθηκε στον Τρότσκι με έναν παγοκόφτη. Το αν η δολοφονία ήταν ή όχι τόσο δραματική όσο αυτή που απεικονίστηκε στην ταινία του 1972 Η Δολοφονία του Τρότσκι, με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον ως Ρώσο και τον Αλέν Ντελόν ως πράκτορα της NKVD Φρανκ Τζάκσον, είναι κάτι που επαφίεται τους ιστορικούς. Ο Τρότσκι επέζησε της αρχικής επίθεσης, αλλά πέθανε στο νοσοκομείο λίγες μέρες αργότερα, λέγοντας ότι «νομίζω ότι ο Στάλιν τελείωσε τη δουλειά που ξεκίνησε». Ο τροτσκισμός, ωστόσο, ήταν ακόμα πολύ ζωντανός.

Ο δεύτερος από τους βασικούς υποστηρικτές του τροτσκισμού ήταν ένας Έλληνας, ο Μιχάλης Ράπτης, ο οποίος γεννήθηκε το 1911 και αργότερα πήρε το ψευδώνυμο Μισέλ Πάμπλο. Βαριά εμπλεκόμενος στον ελληνικό τροτσκισμό, ο Πάμπλο εξορίστηκε επίσης, το 1936 όταν η Ελλάδα βρέθηκε υπό στρατιωτικό καθεστώς, αν και αυτός και η σύζυγός του διέφυγαν και περνώντας την Ευρώπη στο Παρίσι. Εκεί, όταν η Γαλλία καταλήφθηκε από τους Ναζί, συνέχισε το έργο του για την τροτσκιστική υπόθεση . Μετά τον πόλεμο, έγινε Γενικός Γραμματέας της Τέταρτης Διεθνούς, που είχε ιδρυθεί από τον Τρότσκι στο Παρίσι το 1938. Μετά τον θάνατο του Πάμπλο στην Ελλάδα το 1996, όπου η κηδεία του έγινε δημοσίᾳ δαπάνη,( σημ. Πελασγικῆς : Γιά νά γνωρίζουμε ποιοί ἐν τέλει "ἀπολαμβάνουν" ἀκομη καί μέ τόν θάνατό τους τίς κρατικές τιμές ! Ὁ Θεός νά βοηθᾷ τούς ἀξιολόγους Ἕλληνες νά μήν τύχουν αὐτῆς τῆς "τιμῆς" πού ἔχουν καθιερώσει οἰ δημοκραταραῖοι ! )  τον θυμούνται περισσότερο για την πολιτική έννοια του «εισοδισμού».  (Τροτσκιστική τεχνική : η πολιτική μελών μιας πολιτικής ομάδας που προσχωρούν σε άλλο κόμμα ή ομάδα με σκοπό , συχνά μυστική , να αλλάξουν τις αρχές και τα σχέδιά της.  Όπως οι neocons που εντάσσονται στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και το μεταστρέφουν προς τα αριστερά .) 

Ο τρίτος άνθρωπος είναι ο σημερινός πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Sir Keir Starmer. Αν και ηγείται του Εργατικού Κόμματος, και συνεπώς της χώρας, με έναν όλο και πιο αυταρχικό τρόπο, μπορεί να φαίνεται υπερβολικό να τον τοποθετήσουμε στην γραμμή του Τρότσκι. Ως όρος κατάχρησης για όσους φαίνεται να ανήκουν στην σκληρή πολιτική αριστερά στη Μεγάλη Βρετανία, το «Trot» ήταν πάντα ακριβώς πίσω από το «Μπολσεβίκο». Όμως το παρελθόν του Starmer είναι αντικείμενο δύο μυστηρίων. Πρώτον, ποια είναι η σχέση του με τον «Pabloism» ( Παμπλισμός) και, δεύτερον, γιατί ουσιαστικά κανείς στα βρετανικά ΜΜΕ δεν μιλά για αυτό;

Η δεκαετία του 1980 είδε τον Starmer στα είκοσί του και να εισέρχεται σε μια καριέρα στο δικηγορικό κλάδο, με την επιλογή του της συντεχνίας να συνάδει με τις πολιτικές του τάσεις. Έγινε Γραμματέας της Εταιρείας Σοσιαλιστών Δικηγόρων Haldane και όχι της εναλλακτικής, της Εταιρείας Εργατικών Δικηγόρων, και υπήρχε μια σημαντική διαφορά απόψεων μεταξύ των δύο οργανώσεων. Η δεύτερη δεν ενέκρινε ό,τι συνέβαινε και είχε συμβεί στη Σοβιετική Ένωση, ενώ το ευνοημένο επαγγελματικό σώμα του Starmer το ενέκρινε, αυτό το σχίσμα κρατούσε ήδη από τη δεκαετία του 1940. Εκτός από την πρωτοεμφανιζόμενη νομική του καριέρα, ο Starmer πέρασε και στην πολιτική δημοσιογραφία.

Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση ήταν μια παριζιάνικη ομάδα Παμπλοϊστών ( ὀπαδῶν τοῦ Πάμπλο) της οποίας το βρετανικό τμήμα ονομάστηκε Σοσιαλιστικές Εναλλακτικές. Ένα ομώνυμο περιοδικό κυκλοφόρησε από το 1986 έως το 1987 και συνεπιμελήθηκε από τον Starmer. Ο ίδιος ο Πάμπλο ήταν μεταξύ των συνεργατών και, στα πέντε τεύχη του, οκτώ άρθρα είχε γράψει ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας.

Το πρόγραμμα του Starmer για τον επαναπροσδιορισμό του σοσιαλισμού είχε ως κέντρο βάρους του τον συνδικαλισμό, αλλά  οι Σοσιαλιστικές Εναλλακτικές εισήγαγαν επίσης μια νέα πολιτική προοπτική, τονίζοντας τη δυνατότητα νέων και υποτιθέμενων καταπιεσμένων κοινωνικών φατριών να ενισχύσουν τη σοσιαλιστική υπόθεση. Ο νέος σοσιαλισμός, όπως έλεγαν το περιοδικό και ο συνεκδότης του, «θα πρέπει αναγκαστικά να έχει τις ρίζες του στην αντικαπιταλιστική συμμαχία όλων των χειραφετητικών κινημάτων». Επιδιώκοντας να διευρύνει τη δυνητική σοσιαλιστική βάση, ο Starmer προανήγγειλε την τρέχουσα εγκατάλειψη της λευκής εργατικής τάξης του ίδιου και των Εργατικών, επιμένοντας ότι «η εργατική τάξη υπάρχει πέρα ​​από την ιστορική της βάση ανάμεσα στους λευκούς, άνδρες εργάτες». «Σήμερα η πρόκληση για το status quo προέρχεται από κινήματα διαμαρτυρίας που δεν βασίζονται αποκλειστικά στην τάξη, αλλά αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη ποικιλία κοινωνικών ομάδων», έγραψε. Αυτές οι ομάδες φαίνονται πολύ γνωστές στη σύγχρονη Βρετανία, που περιλαμβάνουν «περιβαλλοντολόγους, ενώσεις ενοικιαστών, εθνοτικές μειονότητες, φεμινίστριες, γκέι, πυρηνικούς αφοπλιστές κ.λπ.». Αυτή είναι μια προφανής απόκλιση από τον μαρξισμό. Οι εργάτες υποστηρίχθηκαν, τουλάχιστον ονομαστικά, από τους κομμουνιστές, ενώ ο Starmer και το υπουργικό του συμβούλιο έχουν καταστήσει απολύτως σαφές το μίσος τους για τη λευκή εργατική τάξη στη Βρετανία, και αυτές οι νέες «περιθωριοποιημένες» ομάδες ευνοούνται από το σημερινό ελιτιστικό, μητροπολιτικό Εργατικό Κόμμα. πώς η παλιά του βάση δεν είναι. Ωστόσο, όταν δεν διηύθυνε ένα περιοδικό Pabloite, ο Starmer βρήκε χρόνο για να βιώσει τον σοσιαλισμό σε επίγειο επίπεδο.

Το πλήρες όνομα, η ημερομηνία και ο τόπος γέννησης, ο αριθμός διαβατηρίου και η διεύθυνση της οικογένειας του Sir Keir παρατίθενται μεταξύ άλλων συμμετεχόντων στο International Work Camp σε έναν φάκελο που ανακαλύφθηκε από την Mail στην ενότητα «Foreign Intelligence Main Directorate – Operative Files» των αρχείων της μυστικής αστυνομίας της Τσεχοσλοβακίας... ( Πώς ο νεαρός Sir Keir Starmer κατέληξε σε αρχεία κατασκόπων κομμουνιστών αφού εντάχθηκε σε ένα στρατόπεδο εργασίας της Τσεχοσλοβακίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου) 

Το 1986, στα είκοσί του, ο Keir Starmer παρακολούθησε ένα κομμουνιστικό στρατόπεδο εργασίας στην τότε Τσεχοσλοβακία. Αυτό ήταν στο αποκορύφωμα της καταστολής της ελευθερίας του λόγου κατά τον ψυχρό πόλεμο και ο θεατρικός συγγραφέας Václav Havel ήταν μεταξύ εκείνων που φυλακίστηκαν επειδή μίλησαν ανοιχτά κατά του κομμουνισμού. Αυτό έχει απήχηση στη σύγχρονη Βρετανία, όπου το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου —και η κριτική της κυβερνητικής πολιτικής ειδικότερα— είναι ένα καυτό θέμα. Ένα συνδικάτο που δεν ευνοείται από τη βρετανική κυβέρνηση είναι η Ένωση Ελευθερίας Λόγου, που ιδρύθηκε από τον δημοσιογράφο Toby Young, ο οποίος αναφέρει τα εξής:

Οι παμπ και άλλες επιχειρήσεις που απευθύνονται σε πελάτες ενδέχεται να απαγορεύσουν συζητήσεις για επίμαχα θέματα, όπως οι Χριστιανοί που εκφράζουν βαθιά πεποιθήσεις για το σεξ και τον γάμο ή οι φεμινίστριες που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών που βασίζονται στο σεξ, για να αποφευχθεί η παραβίαση των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων για τα δικαιώματα των εργαζομένων του Εργατικού Κόμματος, προειδοποίησε η βρετανική υπηρεσία παρακολούθησης ισότητας. .

ΕΔΩ  Διαβάζουμε ἐπίσης καί τό σχετικό ἄρθρο μας : Δέν συμφωνεῖς μέ τήν διεφθαρμένη Δύσιν ; Συλλαμβάνεσαι...

Τα «δικαιώματα» που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται είναι αυτά των εργαζομένων στον κλάδο της φιλοξενίας που δεν πρέπει να προσβάλλονται, κάτι που θεωρείται ότι ισοδυναμεί με «παρενόχληση». Δεν υπάρχει σαφής ορισμός του «αδικήματος» στο βρετανικό δίκαιο.

Το αριστερό κατεστημένο στη Βρετανία έχει εξασφαλίσει κάλυψη πυρών για τον Starmer και το παρελθόν του οπαδού του Πάμπλο. Σε ένα εγκωμιαστικό κομμάτι για τον Starmer τέσσερις μήνες πριν από τις γενικές εκλογές που, ενώ δεν έφερε ακριβώς τον Starmer και τους Εργατικούς στην εξουσία, τουλάχιστον του επέτρεψε να βάλει τα κλειδιά στην 10 Downing Street, ο  ένθερμος Εργατικός  Andrew Marr συζητά για τον Starmer μέσω ενός βιβλίου- αγιογραφίας γραμμένο από τον αμφίβολο Tom Baldwin. Δεν γίνεται καμία αναφορά στη συναναστροφή του Starmer  με τη σκληρή Αριστερά, αντ' αυτού πηδούσε κατευθείαν από την υιοθέτηση του νόμου μέχρι να γίνει DPP (Διευθυντής Δημοσίων Εισαγγελιών) και ακόμη και τότε παραμελούσε να αναφέρει τους μουσουλμάνους που υπερασπίστηκε και οι οποίοι τώρα προκαλούν σάλο ( Σκάνδαλο βιασμῶν ἀπό ὁμάδες Πακιστανῶν ) στους επικριτές του Starmer . Ο Baldwin αφιερώνει επίσης μεγάλο μέρος της υποτιθέμενης οικονομικά φτωχής παιδικής ηλικίας του Starmer, μεγαλώνοντας όπως ισχυριζόταν σε ένα φτωχό μέρος της κομητείας του Surrey.

Αυτό είναι το λιγότερο φανταστικό. Ο Starmer μεγάλωσε στο Oxted, μια πόλη που ήξερα καλά καθώς μεγάλωσα ταυτόχρονα λίγα μίλια πιό μακριά, και η Oxted φιλοξενούσε τον πλησιέστερο κινηματογράφο μας. Το ξέραμε ως την πόλη όπου ζούσαν τα πλούσια παιδιά. Στην πραγματικότητα, ήμουν στο σχολείο με τον Starmer, ένα χρόνο πιο πάνω από αυτόν στο Reigate Grammar School στην ίδια κομητεία, έχοντας κερδίσει τη θέση μου χάρη σε μια υποτροφία βάσει εξετάσεων. Είναι μεγάλη έκπληξη για μένα ότι ένα τόσο συντηρητικό σχολείο θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει έναν τόσο ριζικά αριστερό πρωθυπουργό. Ο Starmer ανέφερε επίσης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ότι ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής εργαλείων, φέρνοντας στην μνήμη εικόνες μιάς επίπονης και πολύ σκληρής δουλειάς καθώς βαρούσε ένα σφυρί σιδηρουργού σε ένα καταραμένα ζεστό εργαστήριο. Στην πραγματικότητα, ο Starmer senior - με τον οποίο ο σημερινός πρωθυπουργός είχε μια ψυχρή και απόμακρη σχέση - ήταν ιδιοκτήτης μιας εταιρείας κατασκευής εργαλείων. Αυτός ο τύπος πρώτων υλών με βάσει την τάξη, είναι γνωστός στη βρετανική πολιτική, αλλά τι γίνεται με τα πιο σημαντικά κεφάλαια του παρελθόντος του Starmer πέρα ​​από αυτές τις αδύναμες προσπάθειες να τον συνδέσει με την εργατική τάξη που τόσο υβρίζει; Γιατί τα βρετανικά συστημικά μέσα ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονται σχεδόν καθόλου για το ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό παρελθόν του σημερινού, αμφιλεγόμενου Πρωθυπουργού τους;

Σε ένα άρθρο από το 2020, όταν ο Starmer ήταν ο πρώτος υποψήφιος για την ηγεσία των Εργατικών, η Daily Mail ανέφερε έναν ανώνυμο βουλευτή των Εργατικών να αποκαλεί τον σημερινό Πρωθυπουργό «τροτσκιστή πολυτελείας» ( Σημ. Πελασγ. σάν τήν Γαρούφω τῆς Ἐκάλης) , καθώς και να αναφερθεί στις Σοσιαλιστικές Εναλλακτικές, αλλά η εφημερίδα μουγκάθηκε. επί του θέματος από τότε. Αυτά για τα MΜΕ.

« Ο πρωτοπόρος των Εργατικών μεγάλωσε στην πλούσια χρηματιστηριακή πόλη Oxted (εικόνα αρχείου) στο Surrey, παρά τους ισχυρισμούς του για μια πιο ταπεινή ανατροφή...» ἔγραφε ἡ Daily Mail,πρό 4ετίας

Επίσης το 2020, ένα άρθρο από τη σκληρή Αριστερά που απορρίπτει τις προηγούμενες ενώσεις του Starmer περιγράφει με ακρίβεια τη αδιάφορη στάση των ΜΜΕ απέναντι στον Πρωθυπουργό σήμερα:

Ήταν ο Keir Starmer τροτσκιστής; Ή οπαδός του Μισέλ Πάμπλο και άρα «Παμπλοϊστής»; Υπάρχει διαφορά; Πράγματι, ποιος ήταν αυτός ο «Michel Pablo» και τι στο καλό είναι ο «Pabloism»;

Ενδιαφέρεται κανείς; ( Ε Δ Ω )

Πράγματι. Το άρθρο συνεχίζει περιγράφοντας την έγκριση του Πάμπλο για την επιτυχία του Μάο και του Τίτο και η έννοια των «κρατών πελατών» ενέπνευσε μια ιδέα που συνδέει τον Πάμπλο με τον Starmer:

Αυτό οδήγησε στον [Πάμπλο] να διατυπώσει μια ιδέα του «βαθιού εισοδισμού» (entryism «sui generis»  [ «ειδικού τύπου» ]) όπου οι τροτσκιστές θα προσχωρούσαν στα μαζικά Κομμουνιστικά Κόμματα και θα προσπαθούσαν να επηρεάσουν την ανάπτυξή τους χωρίς να αποκαλύπτουν ανοιχτά την πολιτική τους.

Αντί για ένα «μαζικό Κομμουνιστικό Κόμμα», ο Starmer επέλεξε το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας.

Και τι γίνεται με τους Βρετανούς πολιτικούς της δεξιάς του κέντρου, όπως αυτοί; Ο καθηγητής Matt Goodwin είναι σχεδόν μόνιμο στέλεχος στα κεντροδεξιά βρετανικά μέσα ενημέρωσης ( πολιτικός σχολιαστής) και γίνεται δύναμη στο Reform UK, ( τό Ἐθνικιστικό κόμμα τοῦ Nigel Farage ) του οποίου ο πολιτικός αστέρας είναι πολύ ανερχόμενος, και στο συνέδριο του κόμματος του οποίου μίλησε πρόσφατα ο καθηγητής Goodwin . 

Ο καθηγητής Goodwin επιτίθεται στον Keir Starmer προσωπικά —ένα εθνικό χόμπι προς το παρόν— από τις 13:00 περίπου στο βίντεο, και δεδομένου ότι το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο είναι στα στατιστικά στοιχεία, είναι δεμένος με γεγονότα και αριθμούς με έναν τρόπο σπάνιο στην πολιτική τάξη. Αν κάποιος επρόκειτο να αποκαλύψει το τροτσκιστικό παρελθόν του Starmer, σίγουρα αυτός θα ήταν ο καθηγητής Goodwin. Και δεν το ανέφερε. Το ότι ο Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου συνδέθηκε στο παρελθόν με το δόγμα της σκληρής αριστεράς θα έπρεπε να είναι ένα σοβαρό όπλο, ιδιαίτερα για ένα κόμμα που επισκιάζει τους Τόρις. Αναρωτιέται κανείς ποια θα μπορούσε να είναι η αντίδραση των μέσων ενημέρωσης εάν ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο ηγέτης του Reform UK που και ο ίδιος υποδεικνύεται ως μελλοντικός Πρωθυπουργός, ανακάλυπταν ότι ήταν ένθερμος αναγνώστης του Julius Evola.

Ο μόνος Βρετανός δημοσιογράφος που ανέφερε ακόμη και το γεγονός ότι ο Starmer ήταν ή ήταν οπαδός του Πάμπλο, και άρα κατ' επέκταση τροτσκιστής, είναι ο βετεράνος συγγραφέας Peter Hitchens, ο επιζών μικρότερος αδελφός του αείμνηστου Christopher Hitchens.

Ο Hitchens γίνεται πιο απερίσπαστος όσο μεγαλώνει και πολιτικά κουρασμένος, αλλά είναι όλο και πιο ειλικρινής. Ο λόγος που δίνει για τη σιωπή του ραδιοφώνου για το ριζοσπαστικό πολιτικό παρελθόν του Starmer είναι ένας απλός:

Δεν το καταλαβαίνουν. Οι περισσότεροι που γράφουν για πολιτική σε αυτή τη χώρα είναι πολιτικά αναλφάβητοι.

Αυτό είναι απίθανο να οδηγήσει σε πολλές προσκλήσεις για γεύμα από δημοσιογράφους συναδέλφους, αλλά ο Hitchens καταλαβαίνει τόσο το επάγγελμά του όσο και την πολιτική του. Συγκεκριμένα, κατανοεί τον τροτσκισμό επειδή, στα νιάτα του, ήταν ο ίδιος τροτσκιστής, γεγονός που δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει και που του δίνει την επίγνωσή του για τον Starmer.

Ο Starmer παρουσιάζεται στον βρετανικό Τύπο ως «βαρετός», αλλά είναι ψυχολογικά συναρπαστικός. Όταν ρωτήθηκε για το αγαπημένο του βιβλίο ή ποίημα σε μια συνέντευξη, φάνηκε ελαφρώς έκπληκτος με την ερώτηση και είπε ότι δεν είχε κανένα από τα δύο. Ποιος άνθρωπος δεν έχει ένα αγαπημένο λογοτεχνικό κομμάτι; Υπάρχει κάτι αυτιστικό στον άντρα, σαν να μην λειτουργεί σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά σαν ένα είδος προγράμματος τεχνητής νοημοσύνης. 

Ο Peter Hitchens περιγράφει τον πρωθυπουργό ως «ένα εξαιρετικά δογματικό άτομο», το οποίο είναι ακριβές όσο πάει, αλλά είναι περισσότερο δογματικός παρά απλά δογματικός, και αυτό τον κάνει απολύτως κατάλληλο για τη σκληρή Αριστερά.

Η σύγχρονη Βρετανία είναι, φυσικά, ένα πολύ διαφορετικό μέρος από τη Σοβιετική Ένωση. Ένα από τα κύρια σημεία διαφοράς μεταξύ του Τρότσκι και του Στάλιν ήταν ότι, ενώ ο Lev Bronstein ευνοούσε μια περίοδο καπιταλισμού για να γκρεμίσει αυτό ακριβώς το οικοδόμημα, ο Στάλιν δεν το έκανε. Ο Starmer φαίνεται να είναι με τον Στάλιν περιφρονώντας τους καπιταλιστές. Οι πλούσιοι εγκαταλείπουν τώρα τη Βρετανία σε επίπεδα ρεκόρ λόγω των πολιτικών του, με τους εκατομμυριούχους να φεύγουν από τη χώρα το 2024 σε επίπεδο 150% υψηλότερο από αυτό του 2023.

Ο Starmer δεν είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην πρόσφατη ιστορία που έχει πέσει κάτω από τα ξόρκια του Τρότσκι. Ο Tony Blair, του οποίου οι Νέοι Εργατικοί ξεκίνησαν το έργο του οποίου η κυβέρνηση Starmer είναι η εκδοχή συνέχειας, συντάχθηκε κι᾿ ο ίδιος με τον τροτσκισμό αφού διάβασε τον πρώτο τόμο της βιογραφικής τριλογίας του Ρώσου του Isaac Deutsche, όπως αποκάλυψε ένα άρθρο του Guardian το 2017:

«Εδώ είναι αυτός ο τύπος ο Τρότσκι που εμπνεύστηκε τόσο πολύ από όλα αυτά που πήγε να δημιουργήσει μια ρωσική επανάσταση και άλλαξε τον κόσμο. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα – κυριολεκτικά ήταν σαν ένα φως να ανάβει», είπε ο Μπλερ στο Reflections with Peter Hennessy στο Radio 4.

Ενώ ο Starmer όπως πάντα χαρακτηριζόταν ως «Κορμπυνίτης», ή οπαδός του  Jeremy Corbyn, του ηγέτη των Εργατικών πριν από τη θητεία του, οι έμπειροι παρατηρητές της βρετανικής πολιτικής θα αναγνωρίσουν τον Blair ως τον πραγματικό μέντορα του πρωθυπουργού. 

Είναι πιθανό ένας πυρσός που άναψε στη Σοβιετική Ρωσία, που πυροδότησε τό άναμμά του στην Ελλάδα και το Παρίσι, και ένας πυρσός που φώτισε τόσο τον Tony Blair, να έχει περάσει στον Sir Keir Starmer και μπορεί να μην σβήσει πριν τελειώσει το έργο. 

Ἀπό :  theoccidentalobserver.net

Ἡ Πελασγική