" ...μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι..." Σωκράτης

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2025

Ἕνας κόσμος πού χορεύει στόν ῥυθμό τοῦ Τράμπ


 Πρίν ἀπό τό κύριο θέμα μας, ἐνδιαφέρον καί εὐοἰωνο μήνυμα πρός τήν Ἀνθρωπότητα ἕνα ἐκ τῶν πρώτων ἐκτελεστικῶν διαταγμάτων Τράμπ
( φωτό)πού ἔρχεται νά βάλῃ τά πράγματα στήν λογική τους θέσιν, νά γλυτώσῃ τίς κοινωνίες ἀπό μία τρέλλα ἡ ὁποία ἄλλη κατάληξιν δέν θά εἶχε,ἀπό τήν καταστροφή τοῦ Ἀνθρώπου. Ὁ λόγος γιά τό ΤΕΛΟΣ στήν παραλογία καί τυραννία τῶν LGBTQ+++ ( Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ !!!).   Ἄς  διαβάσομε γιά τήν  Μεγάλη Επιστροφή των Δύο Φύλων !

Τοῦ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν

Αποκαλύπτοντας την Woke Ατζέντα ως εργαλείο δυσφήμισης, ο φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν καλεί για την αποκατάσταση των παραδοσιακών αξιών και τη Μεγάλη Επιστροφή των Φύλων στη Φυσική Τάξη.

Η ακροδεξιά δεν είναι πλέον ακροδεξιά. Όλα αυτά ήταν από την αρχή η στρατηγική των woke και DEI (diversity, equity, inclusion - έννοιες που σήμερα απευθύνονται στο άτομο και το χειραγωγούν) παγκοσμιοποιητών της δυσφήμισης και της ποινικοποίησης των ιδεολογικών τους αντιπάλων. Απόλυτη απάτη.

Είναι πολύ εύκολο. Αν χαρακτηρίσεις τους φυσιολογικούς ανθρώπους, την πλειοψηφία του πληθυσμού ως «ακροδεξιούς» ή «λαϊκιστές», η ακροαριστερά γίνεται κανονικότητα και κεντρικός παράγοντας. Αυτός είναι ο τρόπος για να οικειοποιηθεί κανείς την παγκόσμια αφήγηση κάνοντας την αριστερή φιλελεύθερη ιδεολογία τη μόνη που θεωρείται «φυσιολογική». Όλα τα υπόλοιπα είναι προς ακύρωση.

Ο Μπάιντεν είναι ακροαριστερός εξτρεμιστής. Δεν είναι καθόλου φυσιολογικός. Ο Τραμπ είναι η συντριπτική πλειοψηφία των λογικών φυσιολογικών ανθρώπων. Υπάρχουν και δεξιοί. Και υπάρχουν και ακροαριστεροί. Υπάρχουν αριστεροί του Τραμπ - Τούλσι Γκάμπαρντ, Ρόμπερτ Κένεντι. Και πιο αριστερά ο Μπέρνι Σάντερς και υπάρχουν ακροαριστεροί φανατικοί εξαιρετικά μακριά από την κανονικότητα - Ομπάμα, Μπάιντεν, Πελόσι, Χάρις, Νιούσομ, Σόρος. Περιθωριακοί που προσπάθησαν σαν μπολσεβίκοι να καταλάβουν την παγκόσμια εξουσία. Και σχεδόν τα κατάφεραν. Ο Τραμπ τους σταμάτησε την τελευταία στιγμή.

Ας επιστρέψει ο καθένας στο φυσικό του/της (θεόσταλτο) φύλο και ας σταματήσει όλο αυτό το χάος για πάντα. Αποκλίσεις, εκτροπές, διαστροφές και αμαρτίες υπήρχαν πάντα, αλλά ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν ως μοναδικός και υποχρεωτικός κανόνας. Οι σημαίες του ουράνιου τόξου πρέπει να καούν.

Ήρθε η ώρα της Μεγάλης Επιστροφής των Δύο Φύλων.

( ἀπό : geopolitika.ru

Κι᾿ὅλα τά ἄλλα ἔρχονται φυσιολογικά ! 

Ἕνας κόσμος πού χορεύει στόν ῥυθμό τοῦ Τράμπ 


Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν συζητά με την Τατιάνα Λαντιάεβα του Sputnik, για το παράνομο καθεστώς στην Ουκρανία, την καταρρέουσα παγκοσμιοποιημένη τάξη και την άνοδο μιας νέας ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ της Τραμπικής Δύσης και του παραδοσιακού πολυπολικού κόσμου.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ας ξεκινήσουμε με την Ουκρανία. Υπάρχουν κάποιες δηλώσεις που προέρχονται από την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα από τον Βίκτορ Μεντβέντσουκ, ο οποίος λέει ότι το καθεστώς Ζελένσκι διολισθαίνει στην τρομοκρατία, καθώς συνεχίζει να εκλιπαρεί για όλο και περισσότερα όπλα. Αυτό το συναίσθημα απηχεί και στις πρόσφατες δηλώσεις του Φίκο, ο οποίος αναφέρθηκε στον Ζελένσκι ως έναν απλό ζητιάνο. Ο Μεντβέντσουκ προσθέτει ότι όσο χειροτερεύει η κατάσταση στο μέτωπο για το Κίεβο, τόσο περισσότερο ο Ζελένσκι καταφεύγει σε τρομοκρατικές μεθόδους στη ρητορική και τις ενέργειές του. Αλλά αυτό το λέει η αντιπολίτευση, αυτοί που είναι εναντίον του Ζελένσκι. Αλεξάντερ Γκελίεβιτς [Ντούγκιν], τι ακριβώς επιδιώκει ο Μεντβένττσουκ εδώ;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Μου είναι δύσκολο να πω ποιος είναι ο ακριβής στόχος του Μεντβέντσουκ. Θέλω να τονίσω ότι αυτό δεν αποτελεί είδηση, διότι ο τρομοκρατικός χαρακτήρας του παράνομου ναζιστικού ουκρανικού καθεστώτος έγινε σαφής, διαφανής και καθολικά γνωστός από το 2014. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Αυτοί οι άνθρωποι, αντί να περιμένουν τις εκλογές, ανέτρεψαν τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο. Θα μπορούσαν απλά να περιμένουν λίγο και να επιλύσουν το ζήτημα δημοκρατικά. Αντ' αυτού, εγκαθίδρυσαν ένα νεοναζιστικό τρομοκρατικό καθεστώς, το οποίο παραμένει αυτό που είναι σήμερα.

Ο Μεντβέντσουκ ήταν μέρος αυτού του συστήματος, προσπαθώντας να διορθώσει την κατάσταση με παρηγορητικά μέτρα και συμβιβασμούς. Αλλά η διαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες είναι αδύνατη, διότι κάθε παραχώρηση προς αυτούς είναι μοιραία. Αυτό φάνηκε με την αναγνώριση της «εκλογής» του Ποροσένκο, στη συνέχεια του Ζελένσκι, και τις προσπάθειες εμπλοκής της χούντας στις διαπραγματεύσεις του Μινσκ. Όλα αυτά ήταν συναλλαγές με τους τρομοκράτες. Όσο περισσότερο κατευνάζεις έναν τρομοκράτη, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η όρεξή του.

Δεν βλέπω καμία αλλαγή στο καθεστώς του Κιέβου τα τελευταία δέκα χρόνια. Ξεκίνησε με ένα ένοπλο πραξικόπημα, την ανατροπή της κρατικής εξουσίας και την επιβολή νεοναζιστικών, επιθετικών, ρωσοφοβικών ιδεολογιών. Στόχος του ήταν πάντα να βλάψει τον γείτονά του - εμάς, το αδελφό έθνος. Καταδίωκε τους αντιφρονούντες. Η Ουκρανία είναι ένα μέρος μας - ένα μέρος του Ρωσικού Κόσμου, μέρος του κοινού μας ιστορικού, πολιτικού και πολιτισμικού χώρου.

Από την αρχή, ο στόχος αυτού του νεοναζιστικού τρομοκρατικού σχηματισμού, που σήμερα ονομάζεται σύγχρονη Ουκρανία, ήταν να αποκόψει αυτό το κομμάτι του Ρωσικού Κόσμου. Και από αυτή την άποψη, δεν βλέπω καμία πρόοδο ή οπισθοχώρηση. Οι Ναζί πήραν την εξουσία στο Κίεβο το 2014 και την κρατούν ακόμα.

Υπάρχουν αποχρώσεις σε αυτό το τρομοκρατικό καθεστώς; Έχει γίνει λίγο περισσότερο ή λιγότερο τρομοκρατικό; Είναι δύσκολο να πούμε γιατί συνεχίζουν να διαπράττουν τρομοκρατικές πράξεις, να διεξάγουν πόλεμο εναντίον μας, να εξοντώνουν με φυσικό τρόπο ανθρώπους που διαφωνούν με την αρρωστημένη ιδεολογία τους - πρώτα στο έδαφός τους και μετά στο δικό μας.

Από το 2014, μετά το Μαϊντάν, ό,τι κάνει το ουκρανικό καθεστώς είναι αδυσώπητη τρομοκρατία. Η χώρα έχει τεθεί σε ομηρία και απαιτούνται αντιτρομοκρατικά μέτρα. Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (SMO) είναι ακριβώς αυτό - μια αντιτρομοκρατική επιχείρηση.

Αλλά είναι περίεργο ότι η ουκρανική αντιπολίτευση εξακολουθεί να προσκολλάται στην ελπίδα ότι αυτό το καθεστώς θα αλλάξει, θα ακούσει τη λογική, θα μαλακώσει τη θέση του ή θα σταματήσει να είναι τόσο ολοκληρωτικό και νεοναζιστικό. Αυτό είναι αφελές. Είτε πρόκειται για την αντιπολίτευση είτε όχι, αυτό το καθεστώς μπορεί μόνο να καταστραφεί.

Δεν υπάρχει άλλη ιστορική λύση σε αυτή την κατάσταση. Είτε καταστρέφεται αυτή η τρομοκρατική ομάδα, η οποία έχει καταλάβει προσωρινά ένα μέρος του Ρωσικού Κόσμου -που το ονομάζει «Ουκρανία»- είτε την ανατρέπουμε, την δικάζουμε και οργανώνουμε ένα δικαστήριο. Διαφορετικά, αυτό θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Πιστεύω ότι η ουκρανική αντιπολίτευση θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να είχε κρυφτεί, να είχε πάρει τα όπλα και να είχε ξεκινήσει την ανατροπή αυτού του νεοναζιστικού, παράνομου τρομοκρατικού καθεστώτος.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ένα άλλο πιεστικό ερώτημα είναι αν θα γίνουν εκλογές το 2025. Όλο και περισσότερο ακούμε δηλώσεις από τη Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Ουάσιγκτον, σχετικά με το θέμα αυτό. Υπάρχουν αναφορές ότι ο Ζαλούζνι [αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας] δέχεται πιέσεις για να διασφαλίσει ότι δεν θα πραγματοποιηθούν εκλογές στην Ουκρανία. Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Αυτή είναι μια ερώτηση από έναν από τους ακροατές μας: «Υποστηρίζετε τις δημοκρατικές διαδικασίες για την εκλογή των αρχών ή όχι;»

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Εξαρτάται από το τι εννοούμε με τον όρο «δημοκρατία». Πρόσφατα, στις προεδρικές εκλογές της Ρουμανίας, ο αουτσάιντερ υποψήφιος Τσαλίν Γκεοργκέσκου - ένας πατριώτης που αντιτίθεται στις ιδεολογίες των ΛΟΑΤΚΙ, του γουοκισμού και της παγκοσμιοποίησης - κέρδισε τον πρώτο γύρο. Δεν του επιβλήθηκαν κυρώσεις από την ΕΕ ή τα παγκοσμιοποιητικά συστήματα.

Τι συνέβη όμως; Η ΕΕ ακύρωσε τα αποτελέσματα. Αξιωματούχοι όπως ο Τιερί Μπρετόν δήλωσαν ανοιχτά ότι θα ανατρέψουν κάθε δημοκρατικό εκλογικό αποτέλεσμα που αποδοκιμάζουν. Η ίδια ρητορική εφαρμόζεται τώρα στη Γερμανία, όπου η Εναλλακτική για τη Γερμανία [AfD], ένα συντηρητικό-λαϊκιστικό κόμμα, προηγείται στις δημοσκοπήσεις.

Αντίθετα, η ρωσική δημοκρατία, ή ακριβέστερα, μια «λαϊκή μοναρχία», αντανακλά την επιθυμία του λαού μας να εξουσιοδοτήσει τον ιστορικό μας ηγέτη. Αυτή είναι η γνήσια δημοκρατία - η έκφραση ενός λαού να ενισχύσει το κράτος του και να παραχωρήσει ελευθερία στον ηγεμόνα του.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε τη λεγόμενη δημοκρατία της Ευρώπης, όπου τα αποτελέσματα των εκλογών ακυρώνονται εάν οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ δεν τα εγκρίνουν. Στην Ουκρανία, αν οι εκλογές ακολουθήσουν αυτούς τους ευρωπαϊκούς φιλελεύθερους κανόνες, το αποτέλεσμά τους θα είναι άνευ σημασίας. Οι παγκοσμιοποιητές θα εγκαταστήσουν όποιον τους βολεύει, ανεξάρτητα από τις όποιες «δημοκρατικές» διαδικασίες.

Ωστόσο, αν ο ουκρανικός λαός ανατρέψει τον Ζελένσκι και εγκαθιδρύσει ένα γνήσιο ουκρανικό - όχι αντι-ουκρανικό - καθεστώς, αυτό θα ήταν μια πράξη άμεσης δημοκρατίας. Θα ήταν μια πραγματική έκφραση της λαϊκής βούλησης. Αυτή είναι η διαφορά: υπάρχει δημοκρατία και υπάρχει «δημοκρατία».

Εγώ είμαι υπέρ της λαϊκής δημοκρατίας. Ο Έλον Μασκ περιέγραψε πρόσφατα το είδος της δημοκρατίας που οραματίζεται για τον Άρη, λέγοντας ότι θα είναι άμεση - οι ηγέτες θα επιλέγονται από εκείνους που τους γνωρίζουν προσωπικά. Αυτό είναι ένα φανταστικό μοντέλο, παρόμοιο με το σύστημα zemstvo στη ρωσική ιστορία. Αλλά η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που έχει διεισδύσει σε οικονομικά συμφέροντα και αόρατες δυνάμεις, δεν είναι πλέον δημοκρατία με την πραγματική της έννοια.

Για παράδειγμα, όταν ο Musk αφαίρεσε τη σκληρή φιλελεύθερη λογοκρισία στο X (πρώην Twitter), οι φιλελεύθεροι στην Ευρώπη ζήτησαν αμέσως την απαγόρευσή του λόγω της απουσίας τέτοιας λογοκρισίας! Αυτοί οι ίδιοι φιλελεύθεροι, που κλαίνε για τη δημοκρατία, τώρα υποστηρίζουν την απαγόρευση πλατφορμών που επιτρέπουν την ελευθερία του λόγου. Ο όρος «δημοκρατία» έχει γίνει τόσο ανούσιος που συχνά είναι καλύτερα να τον αποφεύγουμε εντελώς και να επικεντρωνόμαστε σε πιο σοβαρές έννοιες.

Το αν η Ουκρανία διεξάγει εκλογές ή όχι είναι ασήμαντο αν ακολουθεί αυτά τα ελαττωματικά ευρωπαϊκά φιλελεύθερα πλαίσια. Δεν αλλάζει τίποτα.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ας στραφούμε σε κάτι πιο σημαντικό. Υπάρχει αυξανόμενη πρόβλεψη ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να έχουν άμεσες συνομιλίες σύντομα. Ο σύμβουλος του Τραμπ, Μάικ Γουόλτς, άφησε να εννοηθεί ότι οι συζητήσεις θα μπορούσαν να γίνουν τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες. Έχει επιτέλους αλλάξει η Δύση τη ρητορική της για την Ουκρανία, ώστε να καθίσει κάτω για σοβαρές συνομιλίες με τη Ρωσία, ή όχι;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και την επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία, η έννοια της ενωμένης Δύσης έχει διαλυθεί. Δεν υπάρχει πλέον μια ενιαία Δύση ή μια ενιαία άποψη. Σήμερα, έχουμε δύο Δύσεις.

Η πρώτη Δύση εκπροσωπείται από τον Τραμπ και τους Τραμπίστες, που βρίσκονται τώρα στην εξουσία. Ήταν πάντα επιφυλακτικοί απέναντι στην Ουκρανία και τις παγκοσμιοποιητικές ατζέντες. Ωστόσο, πριν από αυτό, ήταν περιθωριοποιημένοι εντός της πολιτικής των ΗΠΑ και στην παγκόσμια σκηνή. Τώρα που επέστρεψε ο Τραμπ, θα καθορίσουν τη δική τους στάση για την Ουκρανία. Ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του δεν συμπάθησαν ποτέ τον Ζελένσκι ούτε θεώρησαν αυτόν τον πόλεμο ως δικό τους θέμα.

Για τους Τραμπίστες, αυτός ο πόλεμος θεωρούνταν πάντα ως η τρέλα των παγκοσμιοποιητών όπως ο Μπάιντεν και ο Ομπάμα, καθώς και των ευρωπαϊκών παγκοσμιοποιητικών δικτύων.

Η δεύτερη Δύση αποτελείται από τους παγκοσμιοποιητές, που εξακολουθούν να είναι εδραιωμένοι στην Ευρώπη και σε ορισμένα αμερικανικά θεσμικά όργανα. Αν και η επιρροή τους μειώνεται, συνεχίζουν να μισούν τη Ρωσία και να υποστηρίζουν το ναζιστικό καθεστώς στο Κίεβο. Ωστόσο, ακόμη και το ενδιαφέρον τους για την Ουκρανία έχει μειωθεί, επειδή δεν βλέπουν περαιτέρω οφέλη από αυτήν.

Ο Τραμπ και ο Πούτιν θα συζητήσουν τα θέματα σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι αφηγήσεις των μέσων ενημέρωσης και οι δηλώσεις άλλων πολιτικών είναι άσχετες. Πρόκειται για δύο κυρίαρχους ηγέτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα που προκαλούνται από τους κοινούς εχθρούς τους - τους παγκοσμιοποιητές. Αυτό δημιουργεί χώρο για συγκρατημένη αισιοδοξία.

Η Ουκρανία είναι σημαντική για εμάς, αλλά για τον Τραμπ είναι ασήμαντη. Οι προτεραιότητές του βρίσκονται αλλού.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Μπορούμε να περιμένουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα από την πρώτη συνάντηση μεταξύ Πούτιν και Τραμπ, σε αντίθεση με τις ατελείωτες, άκαρπες συνόδους κορυφής του Ζελένσκι με τους Ευρωπαίους ηγέτες;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Η συνάντηση δεν θα είναι άσκοπη, αλλά το να περιμένουμε μια οριστική λύση για την Ουκρανία από την πρώτη συνάντηση είναι μη ρεαλιστικό. Ο Τραμπ δεν κατανοεί πλήρως τη σοβαρότητα της σημασίας της Ουκρανίας για τη Ρωσία. Γι' αυτόν, πρόκειται για ένα πρόβλημα που βρίσκεται μακριά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η Ουκρανία είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα για εμάς. Για την Ρωσία, η Ουκρανία είναι μέρος του έθνους μας - ο λαός μας, η γη μας.

Φανταστείτε αν μια πολιτεία των ΗΠΑ, ας πούμε το Ντέλαγουερ ή η Γιούτα, ανακήρυττε την ανεξαρτησία της, υιοθετούσε μια εξτρεμιστική ιδεολογία και υποστήριζε την εξόντωση όλων των Αμερικανών εκτός των συνόρων της. Θα το ανεχόταν αυτό ο Τραμπ; Φυσικά και όχι. Αλλά επί του παρόντος δεν βλέπει την Ουκρανία υπό αυτό το πρίσμα.


Ο Πούτιν πρέπει να εξηγήσει με σαφήνεια στον Τραμπ ότι η Ουκρανία προσομοιάζει με μία από τις πολιτείες της Ρωσίας. Μόνο αφού κατανοήσει αυτό το πλαίσιο μπορεί ο Τραμπ να αρχίσει να κάνει ρεαλιστικές εκτιμήσεις της κατάστασης. Δυστυχώς, ακόμη και ο Τραμπ έχει επηρεαστεί από την παγκοσμιοποιητική προπαγάνδα, και το να το ξεπεράσει αυτό θα πάρει χρόνο.

Επιπλέον, χρειάζονται επειγόντως νέοι δίαυλοι επικοινωνίας με την Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα εντελώς νέο φαινόμενο, ιδεολογικά και πολιτικά. Με τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις έχουμε ασχοληθεί μόνο είτε με διάλογο είτε με αντιπαράθεση. Αυτός ο νέος παράγοντας απαιτεί αλλαγή τόνου και στρατηγικής στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ορισμένοι ακροατές ρώτησαν για το ρόλο του Κογκρέσου και της Γερουσίας σε αυτή τη διαδικασία, δεδομένης της συνεχούς υποστήριξής τους προς την Ουκρανία.

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Η υποστήριξη της Ουκρανίας στο Κογκρέσο και τη Γερουσία ήταν ισχυρή όταν οι παγκοσμιοποιητές και οι νεοσυντηρητικοί κυριαρχούσαν και στα δύο όργανα. Ωστόσο, το ρεύμα αλλάζει. Ακόμα και προσωπικότητες όπως ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, που κάποτε ήταν σταθερός παγκοσμιοποιητής, παίρνουν τώρα αποστάσεις από τις φιλελεύθερες ιδεολογίες και τη λογοκρισία, ευθυγραμμιζόμενοι με το όραμα του Έλον Μασκ για την ελευθερία του λόγου.

Οι Τραμπίστες θα ασκήσουν τώρα πίεση στο Κογκρέσο και τη Γερουσία χρησιμοποιώντας τις μεθόδους τους. Προσωπικότητες-κλειδιά όπως ο Κας Πατέλ, η Τάλσι Γκάμπαρντ και άλλοι αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους, έτοιμοι να διαλύσουν τις δομές που στήριζαν το καθεστώς Ζελένσκι.

Ο Τραμπ δεν έχει τίποτα να χάσει. Αυτή είναι η τελευταία του θητεία και θα τα δώσει όλα. Η αντίσταση στο Κογκρέσο και τη Γερουσία είναι αναπόφευκτη, αλλά η διοίκηση του Τραμπ είναι έτοιμη να την αντιμετωπίσει αποφασιστικά. Η ομάδα του έχει υποσχεθεί να ξεριζώσει την επιρροή των παγκοσμιοποιητών, να απολύσει τους υπεύθυνους για την παρακμή των παραδοσιακών αξιών και να διαλύσει την ατζέντα των woke και τις πολιτικές DEI. Μορφές όπως ο Έλον Μασκ έχουν δηλώσει: «Η κουλτούρα της ακύρωσης πρέπει να ακυρωθεί» και οι σύμμαχοι του Τραμπ θα δράσουν για να ακυρώσουν τους παγκοσμιοποιητές που προώθησαν αυτές τις καταστροφικές ιδεολογίες.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Πολλοί ανησυχούν για το αν ο Τραμπ μπορεί πραγματικά να καταστεί σύμμαχος της Ρωσίας. Έχουμε συχνά τονίσει ότι ο Τραμπ δεν είναι φιλορώσος, είναι φιλοαμερικανός. Δεν πρέπει να τρέφουμε ψεύτικες ελπίδες από αυτή την άποψη. Ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσιτς πρότεινε πρόσφατα τη Σερβία ως τόπο διεξαγωγής μιας πιθανής συνάντησης μεταξύ Πούτιν και Τραμπ. Τι γνώμη έχετε για την πρόταση αυτή;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Οποιαδήποτε χώρα - η Σερβία, η Τουρκία ή ακόμη και ένα αραβικό κράτος - θα μπορούσε θεωρητικά να χρησιμεύσει ως τόπος διεξαγωγής. Ωστόσο, οι τοποθεσίες αυτές θα ήταν αδύναμες επιλογές τόσο για τον Τραμπ όσο και για τον Πούτιν. Και οι δύο θα βρίσκονταν στο έδαφος κάποιου άλλου. Η Σερβία, για παράδειγμα, είναι μέρος της Ευρώπης και η Τουρκία είναι μέρος του ισλαμικού κόσμου.

Κατά την άποψή μου, ο καταλληλότερος τόπος διεξαγωγής θα ήταν η Ινδία. Η Ινδία κατέχει μια μοναδική θέση στην παγκόσμια γεωπολιτική και στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Τραμπ βλέπει ευνοϊκά την Ινδία ως μέρος της ευρύτερης στρατηγικής του να στρέψει την εστίαση από την Κίνα στην Ινδία.

Η Ινδία διατηρεί ισχυρές σχέσεις με τη Ρωσία, ενώ παράλληλα αντιτίθεται στην Κίνα σε περιφερειακά ζητήματα. Υποστηρίζει έναν πολυπολικό κόσμο, γεγονός που την καθιστά μια φυσική εξισορροπητική δύναμη μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσινγκτον. Ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι ηγείται μιας συντηρητικής κυβέρνησης που μοιράζεται παραδοσιακές αξίες τόσο με τη Ρωσία όσο και με τους Τραμπίστες.

φωτό Vivek Ramaswamy, Kash Patel καί Jay Bhattacharya

Η σημασία της Ινδίας επεκτείνεται και στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η αυξανόμενη ινδική διασπορά στην Αμερική θεωρείται από τους Τραμπίστες ως μια θετική και υποστηρικτική δύναμη, που ευθυγραμμίζεται με τις αξίες τους. Επιφανείς σύμμαχοι του Τραμπ, όπως ο Κας Πατέλ και ο Βίβεκ Ραμασουάμι, είναι ινδικής καταγωγής και ακόμη και η σύζυγος του Τζέι Ντι Βανς είναι ινδικής καταγωγής.

Η Ευρώπη, από την άλλη πλευρά, περιφρονείται από τους Τραμπίστες ως το επίκεντρο του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού. Ένας χώρος στην Ευρώπη δεν θα ήταν κατάλληλος για τέτοιες ιστορικές συνομιλίες.

Η Ινδία θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ουδέτερο σημείο εκκίνησης των συνομιλιών. Από εκεί, ίσως ο Πούτιν και ο Τραμπ θα μπορούσαν να επισκεφθούν ο ένας τον άλλον απευθείας. Ο Πούτιν, ως θαρραλέος ηγέτης, θα μπορούσε να προσφερθεί να επισκεφθεί τις ΗΠΑ, ενώ ο Τραμπ, εξίσου τολμηρός, θα μπορούσε να επισκεφθεί τη Ρωσία.

Οι απευθείας συζητήσεις μεταξύ αυτών των δύο κυρίαρχων ηγετών, σε ένα ουδέτερο και αμοιβαία αποδεκτό περιβάλλον, είναι απαραίτητες. Δεν πρόκειται απλώς για δύο χώρες ή πολιτικά συστήματα - πρόκειται για δύο άτομα, τον Πούτιν και τον Τραμπ, που επιλύουν ζητήματα που προκλήθηκαν από τους κοινούς εχθρούς τους.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ο Τραμπ αναζωπύρωσε επίσης τις συζητήσεις σχετικά με τη Γροιλανδία και άλλα εδάφη όπως ο Καναδάς και η διώρυγα του Παναμά. Οι αναφορές δείχνουν ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Γροιλανδίας είναι ανοιχτό στο να ενταχθεί στις ΗΠΑ. Πώς σχολιάζετε αυτές τις εξελίξεις;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Όταν πρόκειται για τέτοια γεωστρατηγικά ζητήματα, είναι σημαντικό να εξετάζουμε ποιος οδηγεί την αφήγηση. Εάν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Γροιλανδών τάσσεται υπέρ της ένταξης στις ΗΠΑ, είναι πιθανότατα έργο των Τραμπιστών. Αντίθετα, αν η αφήγηση υποστηρίζει την παραμονή της Γροιλανδίας υπό δανικό έλεγχο ή την ανεξαρτητοποίησή της υπό παγκοσμιοποιητική επιρροή, τότε αυτή καθοδηγείται από τις Βρυξέλλες και άλλους παγκοσμιοποιητικούς παράγοντες.

Αυτό αναδεικνύει τον ευρύτερο ιδεολογικό διχασμό μεταξύ των Τραμπιστών και των παγκοσμιοποιητών. Υπό τους παγκοσμιοποιητές, οι συζητήσεις διαμορφώθηκαν με όρους ιδεολογικής κυριαρχίας και όχι με όρους αντικειμενικής πραγματικότητας. Τώρα, αυτή η δυναμική διαδραματίζεται μεταξύ της Ευρώπης και της νέας αμερικανικής κυβέρνησης υπό την ηγεσία του Τραμπ.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Τι γίνεται με τον Καναδά; Ποια είναι η ατζέντα του Τραμπ εκεί;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο Τραμπ πιθανότατα οραματίζεται την εξάλειψη του Καναδά ως ανεξάρτητου κράτους. Υπό τον Τζάστιν Τρυντώ, ο Καναδάς έχει γίνει για τις ΗΠΑ ό,τι ήταν η Ουκρανία για τη Ρωσία - ένας κόμβος φιλελεύθερης διαφωνίας, συναισθημάτων κατά του Τραμπ και παγκοσμιοποιητικών ατζέντων.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, πολλοί φιλελεύθεροι Αμερικανοί ορκίστηκαν να μετακομίσουν στον Καναδά αν κερδίσει. Ο Καναδάς έχει γίνει καταφύγιο για τις δυνάμεις κατά του Τραμπ, παρόμοια με το πώς η Ουκρανία έγινε καταφύγιο για τα αντιρωσικά στοιχεία.

Για τον Τραμπ, η σημερινή κατάσταση του Καναδά ως προπύργιο των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητών είναι απαράδεκτη. Η κυβέρνησή του βλέπει τον Καναδά ως μία δυνητική 51η πολιτεία, η οποία θα μπορούσε να ενσωματωθεί ειρηνικά με οικονομικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατιωτική δράση.

Συμβολικά, οι Καναδοί έχουν αγκαλιάσει τον «Χορό του Τραμπ», που εκτελείται με το «YMCA» ως εμβατήριο, ως χειρονομία υποστήριξης του οράματός του. Αυτό αποδεικνύει ότι ακόμη και στον Καναδά, πολλοί άνθρωποι απορρίπτουν τις παγκοσμιοποιητικές πολιτικές του Τρυντώ και ευθυγραμμίζονται με την παραδοσιακή ατζέντα του Τραμπ.

Αυτό το ιδεολογικό χάσμα αντικατοπτρίζει την παγκόσμια πάλη μεταξύ παραδοσιοκρατίας και φιλελευθερισμού. Ακριβώς όπως η Ρωσία δεν μπορεί να ανεχθεί την Ουκρανία ως ένα αντιρωσικό σχέδιο, ο Τραμπ δεν μπορεί να δεχθεί τον Καναδά ως ένα αντι-αμερικανικό σχέδιο.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Θα μπορούσε αυτό να οδηγήσει σε κυρώσεις κατά των ΗΠΑ από τους παγκοσμιοποιητές;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Είναι απίθανο. Οι κυρώσεις από μικρές χώρες όπως η Δανία θα ήταν γελοίες. Υπομείναμε συνολικές κυρώσεις όταν ολόκληρη η παγκοσμιοποιημένη Δύση ήταν ενωμένη εναντίον μας. Οι ΗΠΑ, υπό τον Τραμπ, θα αντιμετώπιζαν πολύ λιγότερη αντίσταση, ειδικά καθώς η παγκοσμιοποιητική τάξη καταρρέει.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Τέλος, τι γίνεται με τις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου υπό τον Τραμπ; Θα παραμείνουν αμετάβλητες;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο Τραμπ μπορεί να προσπαθήσει να πιέσει τον Πούτιν να απομακρύνει τη Ρωσία από την Κίνα, αλλά ο Πούτιν δεν θα υποχωρήσει. Είναι ένας ιστορικός ηγέτης τεράστιου κύρους, απρόσβλητος από χοντροκομμένες συμφωνίες ή εξαναγκασμό. Η Κίνα μας υποστήριξε σε κρίσιμες στιγμές, αν και με προσοχή και με γνώμονα τα δικά της συμφέροντα.

Καθώς η επιθετικότητα των ΗΠΑ μετατοπίζει το επίκεντρο από τη Ρωσία στην Κίνα και τη Μέση Ανατολή, η Ρωσία πρέπει να δώσει προτεραιότητα στα εθνικά της συμφέροντα. Δεν θα θυσιάσουμε τη σχέση μας με την Κίνα, αλλά αυτή η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα απαιτεί προσεκτική πλοήγηση.

Αυτή η χρονιά, όπως διακήρυξαν οι Τραμπίστες, θα είναι η πιο απρόβλεπτη στην ιστορία.

Τατιάνα Λαντιάεβα (Sputnik): Ας ελπίσουμε ότι αυτό το απρόβλεπτο θα εξελιχθεί θετικά.

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο κόσμος έχει ήδη τρελαθεί υπό τη χειρότερη έννοια. Τα πράγματα μπορούν μόνο να βελτιωθούν από εδώ και πέρα..

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος

ἀπό : geopolitika.ru


Ἡ Πελασγική

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου