Ἀπόψε...

«Ἔτσι μιλῶ γιά σένα καί γιά μένα 

Ἐπειδή σ’ ἀγαπῶ καί στήν ἀγάπη ξέρω 

Νά μπαίνω σάν πανσέληνος.» 

( Ὀδυσσέας Ἐλύτης)

-«…Ὤ ἐλπίδες τῆς νιότης μας μείνατε στή μέση τοῦ δρόμου.

Ἐμεῖς συνεχίσαμε

καί νά πού φτάσαμε ἀπόψε ἐδῶ σ’ αὐτόν τον ἄγνωστο τόπο,

χωρίς ἀποσκευές, μά μ’ ἕνα τόσο ὡραῖο ΦΕΓΓΑΡΙ.»

(Τᾶσος Λειβαδίτης)

Τελευταῖος Σταθμός

Λίγες οἱ νύχτες μέ φεγγάρι πού μ’ ἀρέσαν.

Τ’ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων πού συλλαβίζεις

ὅπως τό φέρνει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας

καί βγάζεις ἄλλα νοήματα κι᾿ ἄλλες ἐλπίδες,

πιό καθαρά μπορεῖς νά τό διαβάσῃς.

Τώρα πού κάθομαι ἄνεργος καί λογαριάζω

λίγα φεγγάρια ἀπόμειναν στήν μνήμη….

Σιωπές ἀγαπημένες τῆς σελήνης.

( Γιῶργος Σεφέρης ) 

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι

μέσα στὴν κληματαριά,

ποὖναι νὰ τὸ πιεῖς, ἀλήθεια,

στὸ ποτήρι,

Κι᾿ ὄχι τόσο γιατὶ παίζει

στὴν κληματαριά,

Ὅσο γιατὶ φέγγει δίπλα

Σ᾿ ἕνα παραθύρι…

( Μιλτιάδης Μαλακάσης ) 

  «Θλιμμένη πανσέληνος»

Καὶ ἀπόψε φεγγάρι μου μείναμε μόνοι μας 

Κάθε πανσέληνο 

Νὰ Σὲ κοιτῶ μὲ μάτια βουρκωμένα 

Νὰ μιλᾶμε πάλι γιὰ τὰ περασμένα, μά... 

Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε νά ‘ρθουν 

Καὶ ἀπόψε αὐτό το φῶς σου φεγγάρι μου 

Νά σκίζει τὴν σιωπὴ τῆς νύχτας καὶ τῆς μοναξιᾶς 

Νὰ μαρτυράει ὅλα ὅσα νιώθω καὶ νὰ χάνομαι 

Στοῦ μυαλοῦ τὶς σκέψεις νὰ πιάνομαι 

Καὶ νὰ ταξιδεύω... 

Καὶ τὸ ξημέρωμα πάλι νὰ κοιτῶ 

Μὴν σβήσεις νὰ φοβᾶμαι καὶ χαθεῖς 

Στῆς μέρας μὴν πιαστεῖς τὸ χρῶμα 

Νὰ μὴν χαθεῖ τὸ δάκρυ, γιὰ μιὰ πανσέληνο ἀκόμα 

Λυπᾶμαι, μά.... 

Σὲ προσμένω ἀκόμα... 

( Γαβριήλ Πιπερᾶς ) 

 «Το φεγγαράκι απόψε»

Τὸ φεγγαράκι ἀπόψε στὸ γιαλὸ

θὰ πέσει, ἕνα βαρὺ μαργαριτάρι.

Κι ἀπάνω μου θὰ παίζει τὸ τρελὸ

τρελὸ φεγγάρι.

Ὅλο θὰ σπάει τὸ κῦμα ρουμπινὶ

στὰ πόδια μου σκορπίζοντας ἀστέρια.

Οἱ παλάμες μου θά ῾χουνε γενεῖ

δυὸ περιστέρια·

Θ᾿ ἀνέβουν — ἀσημένια δυὸ πουλιὰ —

μὲ φεγγάρι — δυὸ κοῦπες — θὰ γεμίσουν,

μὲ φεγγάρι τοὺς ὤμους, τὰ μαλλιὰ

θὰ μοῦ ραντίζουν.

Τὸ πέλαγο χρυσάφι ἀναλυτό.

Θὰ βάλω τ᾿ ὄνειρό μου σὲ καΐκι

ν᾿ ἀρμενίσει. Διαμάντι θὰ πατῶ

λαμπρὸ χαλίκι.

Τὸ γύρω φῶς ὡς θᾶν τὴ διαπερνᾷ,

ἡ καρδιά μου βαρὺ μαργαριτάρι.

Καὶ θὰ γελῶ. Καὶ θὲ νὰ κλαίω… Καὶ νά,

νὰ τὸ φεγγάρι!

( Κώστας Καρυωτάκης ) 

  «Φεγγαροβραδιά»

Ξενυχτᾶμε στὴν πλαγιά τοῦ βουνοῦ μὲ τ’ ἄστρα 

μὲ τὸ ἀγέρι, τὰ ἔλατα, μὲ τὰ μύρια φῶτα 

κάτω ἐκεῖ μακριὰ τῆς πολιτείας, 

μὲ τ’ ὀγρὸ τῆς θάλασσας λάμπισμα καὶ μὲ ὅλες 

τὶς κορφὲς περίγυρα τῶν βουνῶν. Σωπαίνει 

κουρασμένη ἡ λάλα συντροφιά. Σωπαίνει 

σὰ νὰ περιμένει. Ξαφνικά 

«Ἄ!» γεμίσαν τ’ ἄπληστα στόματα. Προβάλλει 

πὲρ’ ἀπ’ τα σκοταδερὰ βάθια ἕνα φεγγάρι 

ρέπιο καὶ πυρό. Τί ἀργὰ ποὺ κινιέται. Κι’ ὅπως 

τὸν οὐράνιο δρόμο του σιγαλὰ κερδίζει, 

ὅμοια τὴ χλωμάδα του ξαναβρίσκει ἀγάλι.

Χαρωπὰ κι’ ἀνίδεα γέλια ξεπετιῶνται 

κι’ ὁ καθένας λόγι’ ἁπλὰ ρίχνει χαιρετῶντας. 

ἄλλοι τ’ ὀνομάζουνε τοῦ Χάρου τὸ δρεπάνι 

ἄλλοι τόξο τοῦ Ἔρωτα· ὃλ’ ἄστοχα λόγια. 

Κ’ ἐγὼ ποὺ ἄθελα σωπώ, βρίσκω τὴν καρδιά μου 

στὸ πυρὸ καὶ ρέπιο αὐτὸ μυστικὸ φεγγάρι. 

(Ἄκαιρο τριαντάφυλλο, κάπου ἔχει μαδήσει. 

Ἡ πληγὴ τοῦ μαρασμοῦ, σὰ ζωὴ καὶ χάρος.) 

Τὴν καρδιά μου ποὺ κι’ αὐτή, κάθε ποὺ προβάλλει 

στῆς ἀγάπης τὸν πλατὺν οὐρανὸ πυρώνει 

ὥσπου σιγαλὰ ναρθὴ στὸ μοιραῖο της δρόμο 

κ’ ἥσυχα τὴν ὄψη της τὴ χλωμὴ νὰ πάρει. 

(Ἐσὺ νάσαι στὸ γιαλὸ τὰχ’ αὐτὴ τὴν ὥρα;) 

Μὲ τρελλαίνει ξαφνικὰ μιὰ ἰδέα: νὰ πάρω 

τοῦ καημοῦ ἁπλώνοντας μαγικὰ τὰ χέρια, 

καὶ νὰ ρίξω στὸ γυαλό, στὰ ὀνειροδεμένα 

μάτια σου μπροστά, πυρὸ τὸ λειψὸ φεγγάρι. 

Νὰ τὸ ἰδῇς τὰ κύματα νὰ τὸ πανεφέρνουν 

νὰ τὸ ἰδῇς πὼς σιγαλὰ ὅσο πάει χλωμιάζει 

κι ὁλοένα πιὸ πολὺ τὴν πληγή του δείχνει, 

καθὼς φεύγει κ’ ἔρχεται παίζοντας τὴ θλίψη, 

νά ‘βλεπα ἂν θὰ σοῦ ‘φτανε ἡ συλλογὴ νὰ νιώσης 

πὼς κεῖ κάτω σου ‘στειλα τὴν καρδιά μου ἀπόψε.

( Μαρία Πολυδούρη ) 

 Ἡ Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος 

«Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, – δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια – δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.»

( Γιάννης Ῥῖτσος ) 

Στόν Ἀλαίν...

( Τά ποιήματα ἀπό ἐδῶ φωτό,φωτό,φωτό,φωτό)

Ἡ Πελασγική