Ὁ Ῥατσισμός ἀπέναντι στόν Μαρξισμό ...

φωτό

Αν ἐπιχειρήσουμε νὰ βγάλουμε ἀπ᾽ τὴ λέξη ρατσιστὴς μιὰν ἔννοια περισσότερο οὐσιαστική, θὰ φθάσουμε στὰ ἀκόλουθα συμπεράσματα.

Ἡ τρέχουσα σημερινὴ φιλοσοφικὴ θεωρία, τείνει γενικά, ἀπὸ πολιτικὴν ἄποψη, νὰ προσδώσει στὸ ἴδιο τὸ Κράτος μιὰ δύναμη δημιουργικὴ κι’ ἐκπολιτιστική. ᾿Αλλ᾽ αὐτὸ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες φυλετικὲς καταστάσεις, τὸ Κράτος θ᾽ ἀκολουθοῦσε περισσότερο τὶς οἰκονομικὲς ἀναγκαιότητες ἢ στὶς καλύτερες συνθῆκες θᾶπαιζε τὸ πολιτικό του παιχνίδι. Αὐτὴ ἡ θεωρία βασικὰ στηρίζεται σὲ μιὰ παραγνώριση τῶν πρωταρχικῶν δυνάμεων ποὺ εἶναι ἀδιάσπαστα δεμένες μὲ τὴ ράτσα καὶ σὲ μιὰ κακὴ ἐκτίμηση τῆς ἀτομικῆς ἀξίας. Αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τὴν ὑπάρχουσα διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ράτσες, σ᾽ ὅτι ἀναφέρεται στὴν ἱκανότητα τους νὰ δημιουργοῦν πολιτισμούς͵ κάνει ὁπωσδήποτε λάθος κι ὅταν κρίνει ἄτομα. Ἡ παραδοχὴ τῆς ἰσότητας ἀνάμεσα στὶς ράτσες ὑποχρεώνει σὲ μιὰ παρόμοια παραδοχὴ ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς καὶ στὰ ἄτομα. Ὁ διεθνιστικὸς μαρξισμὸς δέν εἶναι ἀπὸ τὴν ἰδιοσυστασία του, παρὰ ἡ μεταλλαγὴ ἀπὸ τὸν Ἑβραῖο Μάρξ, σὲ μιὰ καθορισμένη πολιτικὴ θεωρία, μιᾶς γενικῆς φιλοσοφικῆς θεωρίας ποὺ ἤδη ὑπάρχει. Χωρὶς αὐτὸν τὸν προηγούμενο δηλητηριασμό, ἡ ἐξαιρετικὴ πολιτικὴ ἐπιτυχία αὐτῆς τῆς θεωρίας δὲν θὰ ἦταν ποτὲ δυνατή. Ὁ Κἀρλ Μὰρξ ὑπῆρξε ἁπλούστατα, ο μόνος, μέσα στὸ τέλμα ἑνὸς γερασμένου κόσμου, ποὺ ξεχώρισε μὲ τήν ἀστραπιαία σιγουριὰ τοῦ βλέμματος ἐνός προφήτη, τὸ ὑλικό τὸ περισσότερο καὶ Ιδιαίτερα τοξικὸ ποὺ τοῦ χρειαζόταν: τὸ ἃρπαξε καὶ σὰν ἕνας ὁπαδὸς τῆς μαύρης μαγείας τὸ χρησιμοποίησε σὲ μαζικὴ δόση γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὴν ἀνεξάρτητη ὕπαρξη τῶν ἐλευθέρων κρατῶν τοῦ κόσμου “τούτου. Κι ὅλα αὐτὰ ἄλλωστε πρὸς ὄφελος τῆς φυλῆς του.

Ἔτσι ἡ μαρξιστικὴ θεωρία εἶναι σὲ τελευταία ἀνάλυση, ὁτι ἀκριβῶς ἐκφράζει τὸ σημερινὸ γενικὰ παραδεγμένο φιλοσοφικὸ σύστημα. Μὲ βάση αὐτὰ τὰ κίνητρα κάθε ἀγώνας ἐνάντια σ᾿ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε ἀστικὴ τάξη εἶναι ἀδύνατος κι ἀκόμη ἀνόητος, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀστικὸς κόσμος εἶναι γιὰ πάντα ποτισμένος μ᾽ αὐτὸ τὸ δηλητήριο καὶ περιποιεῖται τιμὲς σὲ μιὰ φιλοσοφικὴ θεωρία ποὺ στὶς βασικές της ἀρχές, διόλου σχεδὸν δὲν ξεχωρίζει ἀπὸ τὴν μαρξιστικὴ θεωρία παρὰ μόνο σὲ ἐπουσιώδη καὶ ἀτομικὰ προβλήματα. Ὁ ἀστικός κόσμος εἷ- ναι µαρξιστικός, ἀλλὰ πιστεύει κιόλας στὴν κυριαρχία ὁρισµένων ὁμάδων ἁτόμων (τῆς μπουρζοναζίας) ἐνῶ ὁ μαρξισμὸς ἀποβλέπει καὶ μὲ μιὰ πρωταφανῆ τολμηρότητα ἐπιδιώκει νὰ κλείσει ὁλόκληρο τὸν κόσµο μέσα στὰ χέρια τῶν Ἐβραίων.

ἐδῶ

᾿Αντίθετα ἡ «ρατσιστικὴ» θεωρία δίνει προεξάρχουσα θέση στὶς διάφορες πρωταρχικὲς ράτσες τῆς ἀνθρωπότητας. Βασικὰ δὲν θεωρεῖ τὸ Κράτος παρὰ σὰν ἕνα σκοπὸ γιὰ νὰ ὑπάρξει κάποιο ἀντίβαρο ἀνάμεσα στὴν διατήρηση τῶν ἀνθρωπίνων φυλῶν. Δέν πιστεύει διόλου στὴν ἐξίσωση τους, ἀλλ᾽ ἀντίθετα ἀναγνωρίζει καὶ τὴν διαφοροποίηση ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξία τους λίγο ἢ πολὺ μεγαλύτερη. Αὐτὴ ἡ ἀναγνώριση τῆς προσδίδει τὴν ὑποχρέωση, ἀκολουθώντας τὴν αἰώνια θέληση ποὺ κυβερνᾶ αὐτὸν τὸν κόσµο, νὰ παραχωρεῖ τὴν νίκη στὸν καλύτερο καὶ στὸν πιὸ δυνατὸ καὶ νὰ δέχεται τὴν ὑποταγὴ τῶν κακῶν καὶ τῶν ἀδυνάμων. Προσχωρεῖ ἔτσι στὴν ἀριστοκρατικὴ ἀρχὴ τῆς φύσης καὶ πιστεύει στὴν ἀξία αὐτοῦ τοῦ φυσικοῦ νόµου μέχρι τὴν τελευταία βαθμίδα τῆς σκάλας τῶν ὄντων. Βλέπει καὶ δέχεται ὄχι μόνο τὴν διαφορετικὴ ἀξία ἀνάμεσα στὶς ράτσες ἀλλὰ καὶ τὴν διαφορετικὴ ἀξιολόγηση τῶν ἀτόμων. 

Μεσ᾽ ἀπ᾽ τὴν μάζα ξεπηδᾶ, γιὰ τὴν «ρατσικὴ» θεωρία, ἡ ἀξία τῆς προσωπικότητας ποὺ μόνον αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει σὰν μιὰν ὀργανωμένη δύναμη ἀπεναντι στὸν ἐξολοθρευτὴ μαρξισμό. Νομίζει ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο ἡ ἀνθρωπότητα νἄχει ἕνα ἰδανικὸ γιατὶ αὐτὸ τῆς φαίνεται ὅτι μπορεῖ ν᾽ ἁποτελέσει τὴν πρωταρχικὴ συνθήκη γιὰ τὴν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς ἀνθρωπότητας. ᾿Αλλὰ δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀναγνωρίσει δικαίωμα ὕπαρξης, σὲ μιὰν ὑποιαδήποτε ἠθική, ὅταν αὐτὴ προδιαγράφει ἕναν κίνδυνο γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς ράτσας ποὺ πρεσβεύει μιὰν ἄλλη ὑψηλότερη ηθική, γιατὶ σ᾿ ἕναν κόσµο ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐπιμιξία καὶ τὴν ἐξάπλωση τοῦ νέγρικου στοιχείου, ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ἀντιλήψεις γιὰ τὴν ὁμορφιὰ καὶ τὴν εὐγένεια καθὼς καὶ κάθε ἐλπίδα γιὰ ἕνα ἰδανικὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας μας θὰ χάνονταν γιὰ πάντα.

Ὁ πολιτισμὸς κι ἡ καλλιέργεια τῆς ἀνθρωπότητας πάνω σὲ τοῦτον τὸν πλανήτη εἶναι ἀδιάσπαστα δεμένα μὲ τὴν ὕπαρξη τῆς Λευκῆς Φυλῆς. Ἡ ἐξαφάνιση ἢ μείωση τῆς δύναμης του θὰ ὁδηγήσουν σὲ μιὰν ἐπιστροφὴ πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴ γῆ, τῶν σκοτεινῶν πέπλων τῆς ἐποχῆς τῶν βαρβάρων.

᾿Αλλὰ τὸ νὰ ὑποσκάπτεις τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ἐξοντώνοντας αὐτοὺς ποὺ πασκίζουν νὰ τὴν διατηρήσουν θὰ ἤταν τὸ πιὸ ἀξιοκατάκριτο ἔγκλημα. Αὐτὸς ποὺ θὰ τολμοῦσε νὰ βάλει τὸ χέρι του πάνω στὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο τοῦ κυρίου καὶ στὴν πιὸ ἀντιπροσωπευτική του ἀπεικόνιση : τὸν ἄνθρωπο, βρίζει τὸ Δημιουργὸ καὶ βοηθᾶ στὸ νὰ χαθεῖ ὁ παράδεισος.

Ἡ ρατσιστικὴ θεωρία ἀναφέρεται καὶ στηρίζεται στὴν πιὸ βαθειὰ θέληση τῆς φύσης ὅταν ἀποκαθιστᾶ αὐτὸ τὸ ἐλεύθερο παιχνίδι τῆς δύναμης ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πρόοδο μέσω τῆς ἐκλογῆς. Ἔτσι, μιὰ μέρα, μιὰ καλύτερη ἀνθρωπότητα, ἔχοντας κατακτήσει αὐτὸ τὸν κόσµο, θὰ δεῖ νὰ τῆς ἀνοίγονται ἐλεύθερα ὅλα τὰ πεδία τῆς δραστηριότητας.

Αἰσθανόμαστε ὅλοι ὅτι, σὲ ἕνα μακρυνὸ μέλλον, οἱ ἄνθρωποι θὰ συναντήσουν προβλήματα ποὺ μόνον ἕνας κυρίαρχος λαὸς τῆς πιὸ ἀναπτυγμένης ράτσας διαθέτοντας ὅλα τὰ μέσα κι ὅλες τὶς δυνατότητες ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, θὰ μπορέσει νὰ λύσει ἀποτελεσματικά.

Πολὺ φυσικά λοιπὸν μιὰ τέτοια γενικὴ ἀνάλυση τοῦ ἀφηρημένου περιεχόμενου τῆς ρατσιστικῆς φιλοσοφικῆς θεωρίας, μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ χίλιες δύο ἑρμηνεῖες. Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἀπὸ τὰ καινούργια πολιτικά µας κόμματα ποὺ νὰ μὴν πρεσβεύει κάποιο σημεῖο αὐτῆς τῆς θεωρίας. Μολοντοῦτο ἡ ταυτόχρονη ὕπαρξή τους εἶναι μιὰ δίκαιη ἀπόδειξη τῆς διαφοροποίησης αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων. Ἔτσι, στὴν μαρξιστικὴ θεωρία ποὺ διευθύνεται ἀπὸ μιὰν ὀργάνωση συγκεντρωτική, ἀντιπαρατάσσεται ἕνα συνοθύλευμα θεωριῶν ποὺ καὶ μόνον ἡ ὕπαρξη τους κρίνεται τέλεια ἀνεπαρκὴς µπροστὰ σ᾽ αὐτὸ τὸ συγκεντρωτικὸ μέτωπο τοῦ ἐχθροῦ. Μονάχα ἂν ἀντιταχθεῖ στὴν διεθνιστικὴ φιλοσοφικὴ θεωρία--ποὺ πολιτικὰ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν ὀργανωμένο μαρξισμὸ--ἕνα καὶ μοναδικὸ µέτωπο μιᾶς καὶ μόνης ρατσιστικῆς φιλοσοφίας μὲ μιὰν ἴδια ἀγωνιστικὴ διάθεση µπορεί ἡ ἐπιτυχία νὰ στραφεί πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς αἰώνιας ἀλήθειας.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ ὀργανωθεῖ ἡ ἐπιθετικὴ γραμμὴ μιᾶς φιλοσοφικῆς θεωρίας, εἶναι πρὶν ἀπ᾿ ὅλα ἀπαραίτητο νὰ τῆς δοθεῖ ἕνας ἀκριβὴς ὁρισμός αὐτό ποὺ τὰ δόγματα θεωροῦν σὰν πίστη, οἱ βασικὲς κομματικὲς ἀρχὲς τὸ “παρουσιάζουν σὰν πολιτικό σχῆμα τοῦ κόμματος.

Πρέπει λοιπόν νὰ ἐξασφαλίσουμε στὴν ρατσιστικὴ θεωρία ἕνα ἀγωνιστικὺ ὄργανο τέτοιο ὅπως ἀκριβῶς σήµερα παρουσιάζεται ὁ µαρξισµός γιὰ τὴν διεθνιστικὴ θεωρία.

Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ ἀκολουθεῖ κι ἐπιδιώκει τὸ ἐργατικὸ ἐθνικοσοσιαλιστικὸ Κόμμα τῆς Γερμανίας :

φωτό

Νὸ καθοριστεῖ γιὰ τὸ κόμμα ἡ ρατσιστικὴ θεωρία σὰν ἔννοια καθὼς καὶ οἱ προηγούμενες συνθῆκες ἐπιτυχίας τῶν ρατσιστικῶν ἀντιλήψεων. Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη γι᾿αὐτὸ δόθηκε ἔμμεσα ἀπ᾽ τούς πρώτους ἀντιπάλους γιὰ τὴ συγκρότηση τοῦ κόμματος μας. ᾿Εκεῖνοι ποὺ δὲν κουράζονται νὰ διαβεβαιώνουν ὅτι οἱ ρατσιστικὲς πεποιθήσεις, δὲν εἶναι μοναδικὸ χάρισμα ἑνός, ἀλλ᾽ ἀντίθετα κοιμοῦνται ἢ «ζοῦν» στὴν καρδιά, ὁ θεὸς ξέρει πόσων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, αὐτοὶ ἀκριβῶς ἐπαληθεύουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐνεργητικὴ παρουσία τῶν ἀντιλήψεων αὐτῶν δὲν μπόρεσε ποτὲ--καὶ δικαιολογημένα--ν᾽ ἀντιταχθεῖ στὸ θρίαμβο τῶν ἀντιπάλων θεωριῶν, ποὺ τὶς ὑπεράσπιζε ἕνα κλασσικὸ πολιτικὸ κόμμα. Αν ἦταν ἀλλοιῶς, ὁ γερμανικὸς λαὸς σήµερα θἄχε ἀναγκαστικὰ καταγάγει μιὰ θριαμβευτικὴ νίκη καὶ δὲν θὰ σπρωχνόταν πρὸς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου. Αὐτὸ ποὺ ἐξασφάλισε τὴν ἐπιτυχία στὶς διεθνιστικὲς ἀντιλήψεις εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἀνάλαβε τὴν προάσπιση τους ἕνα κόμμα ὀργανωμένο πάνω σὲ σωστὲς ὁμάδες ἐφόδου. Ἂν οἱ ἀντίθετες θεωρίες ὑπόκυψαν ὀφείλεται στὸ λάθος ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἕνα µοναδικὸ μέτωπο ἄμυνας. Μιὰ φιλοσοφικὴ θεωρία μπορεῖ νὰ πολεμήσει καὶ νὰ θριαμβεύσει κάτω ἀπὸ ἕνα συγκεντρωτικὸ κι αὐστηρὰ συνεκτικὸ πολιτικὸν ὀργανισμὸ κι ὄχι μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς γενικῆς θεωρίας πού ἐξελίσσεται χωρὶς φραγμούς.

Ἔκρινα λοιπὸν πὼς ἰδιαίτερη κι ἀπαραίτητη προσπάθεια μου ἥταν νὰ ἀποσπάσω ἀπ’ τὴν πλούσια κι ἀσχηματοποίητη ὑπόσταση μιᾶς γενικῆς φιλοσοφικῆς ἀντίληψης, τὶς ἀκατάλυτες ἰδέες της καὶ νὰ τὶς τοποθετήσω κάτω ἀπὸ ἕνα σχῆμα λίγο ὡς πολὺ δογματικό. Ἔτσι περικομμένες καὶ διϋλισμένες θὰ μποροῦσαν νὰ συγκεντρώσουν τοὺς ὁπαδοὺς ποὺ θἄθελαν νὰ τὶς ἀκολουθήσουν. Μ’ ἄλλα λόγια: τὸ Ἔθνικιστικὸ Κόμμα τῶν γερμανῶν ἐργατῶν συγκεντρώνει τὰ ἀκατάλυτα χαρακτηριστικὰ μιᾶς παγκόσµιας ρατσιστικῆς θεωρίας καὶ πραγματοποιεῖ ἀπ᾽ αὐτά, μέσα στὶς πρακτικὲς δυνατότητες τῆς ἐποχῆς, τοῦ ἔμψυχου ὑλικοῦ καὶ τῶν ἀδυναμιῶν του, ἕνα σύνολο θεωρητικο-πολιτικό, ποὺ τοποθετεῖ μετὰ ἀπὸ μόνο του, μ᾽ ἕναν ὀργανισμὸ ὅσον αὐστηρὸ γίνεται γιὰ τὶς ἀνθρώπινες μάζες, τὶς βάσεις τοῦ τελειωτικοῦ θριάμβου αὐτῆς τῆς φιλοσοφικῆς θεωρίας...

( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ " Ὁ Ἀγών μου" , τόμος β΄ σελ. 12-16. ἐδῶ ) 

Ὄχι,δέν θά σχολιάσω. Θά περιμένω τά δικά σας σχόλια τά ὁποῖα θεωρῶ πολύ,πολύ σημαντικά. Κυρίως γιά τούς "περίεργους" ( ἀπό πολλές ἀπόψεις), καιρούς πού βιώνουμε...

Μία μόνον παρατήρησιν. Νομίζω,ἔτσι μέ μία πρώτη ματιά,ὅτι ἡ ῥατσιστική θεωρία,ὅπως τήν ἐπικαλεῖται ὁ Χίτλερ,καί μᾶλλον καί ἄλλοι ἀκόμη καί δικοί μας μεγάλα ὀνόματα καί πνευματικοι ἄνθρωποι, δέν ἔχουν σχέσιν μέ τήν Εὐγονική τῆς ἐξουσιαστικῆς ἐλίτ,τήν ὁποία στήν οὐσία βλέπω ὡς συγκάλυψιν τῆς μαρξιστικῆς-σιωνιστικῆς θεωρίας τῆς παγκοσμίου ἐπικρατήσεως τῶν περιουσίων. Ἴσως νά εἶμαι καί λάθος...

Ἡ Πελασγική