Γράφει ὁ Hans Vogel
Έχουμε ακούσει εδώ και καιρό για την λεγόμενη Επιλογή Σαμψών του Ισραήλ. Φυσικά, όχι ότι υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες σχετικά με αυτήν, καθώς πάρα πολλές λεπτομέρειες απλώς αποσπούν την προσοχή. Όλοι υποτίθεται ότι πρέπει να τρέμουμε από φόβο και να κρυβόμαστε πίσω από τα γραφεία και τα έπιπλά μας. Έτσι λειτουργεί ο εκφοβισμός. Οι κυβερνήσεις και οι ΜΚΟ το γνωρίζουν αυτό και γι' αυτό ενσταλάζουν τον φόβο για να προωθήσουν τις ατζέντες τους και να επιτύχουν τους στόχους τους. Έχουν μάλιστα το θράσος να το αποκαλούν «δημοκρατία» και οι περισσότεροι άνθρωποι το πιστεύουν, επειδή τα συστημικά μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν υπάκουα όλες αυτές τις ανοησίες. Έτσι λειτουργεί η κλιματική μαφία.
Ο φόβος και ο εκφοβισμός αποτελούν επίσης τα βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το 1945. Για πολύ καιρό, ο κόσμος τρομοκρατούνταν τόσο πολύ από έναν πυρηνικό πόλεμο που οι ΗΠΑ μπόρεσαν να επιβάλουν τη θέλησή τους σε όλα εκτός από λίγα μέρη. Πιο συγκεκριμένα, ο φόβος μιας σοβιετικής εισβολής (υποτίθεται ότι με τη χρήση πυρηνικών βομβών!) ήταν το κύριο εργαλείο με το οποίο η Ευρώπη κρατήθηκε υποταγμένη. «Ψυχρός Πόλεμος» είναι ο τρόπος με τον οποίο ονομαζόταν αυτό το επεισόδιο. Φυσικά, ένας ψυχρός πόλεμος δεν είναι ένας θερμός πόλεμος και ούτε καν πόλεμος, αλλά αλίμονο σε όσους τόλμησαν να το πουν δημόσια.
Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ (και το Ισραήλ) πραγματοποίησαν την 11η Σεπτεμβρίου, λέγοντας στον κόσμο ότι ήταν απόδειξη «ισλαμικής τρομοκρατίας». Έκτοτε, οι επιβάτες αεροπορικών εταιρειών σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζονται σαν κρατούμενοι ενός ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπως τόσο ποιητικά απεικονίστηκε από τον Steven Spielberg στη «Λίστα του Σίντλερ». Μετά από λίγο καιρό, ωστόσο, σαν ένα ζευγάρι κακής ποιότητας αθλητικά παπούτσια, ο φόβος εξασθενεί και πρέπει να ανανεωθεί ή να αντικατασταθεί από τον φόβο για κάτι άλλο. Αν όχι, οι άνθρωποι θα σταματήσουν να πιστεύουν σε όλους αυτούς τους φανταστικούς κινδύνους.
Έτσι συμβαίνει και με την Επιλογή Σαμψών. Οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι εάν το αδίστακτο κράτος του Ισραήλ απειληθεί σοβαρά, το ισραηλινό καθεστώς είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει το απόλυτο όπλο του: μια ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΒΟΜΒΑ! Μια ολόκληρη σειρά από φήμες και ημιεπίσημες δηλώσεις, κρίσεις εμπειρογνωμόνων και φερόμενα στοιχεία κυκλοφορούν εδώ και καιρό για την κατοχή πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ. Επιπλέον, δεδομένου ότι το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων, θεωρείται ευρέως ότι το Ισραήλ έχει αναπτύξει τέτοια όπλα και πλέον διαθέτει ένα ολόκληρο πυρηνικό οπλοστάσιο. Κατά κάποιο τρόπο, επειδή οι Εβραίοι έχουν βιώσει το ολοκαύτωμά τους, πολλοί άνθρωποι στη Συλλογική Δύση πιστεύουν ότι είναι λογικό, κατανοητό και ακόμη και δικαιολογημένο για το Ισραήλ να κατέχει πυρηνικές βόμβες.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το Ισραήλ διαθέτει πυρηνικά όπλα και τα μέσα για να τα εκτοξεύσει. Τον περασμένο μήνα, κατά τη διάρκεια αυτού που ο Ντόναλντ Τραμπ αποκάλεσε Πόλεμο των Δώδεκα Ημερών (μια ποιητική αναφορά στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και στις Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ!), το Ισραήλ υπέφερε αρκετά άσχημα από τις συνέπειες αυτού που είχε εξαπολύσει το ίδιο.
Επί είκοσι χρόνια, το ισραηλινό καθεστώς λέει στον κόσμο ότι το Ιράν απέχει μόνο λίγους μήνες από την κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Αν το Ιράν αποκτούσε ποτέ μια τέτοια συσκευή, όπως υποστήριξαν ο Bibi Netanyahu και άλλοι, το Ισραήλ δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να απαντήσει με βία εάν χρειαστεί, ακόμη και με την «Επιλογή Σαμψών». Έτσι, επιτέθηκε στο Ιράν στις 13 Ιουνίου. Αλλά το Ιράν ανταπέδωσε με σφοδρότητα.
Δεδομένου ότι το ισραηλινό καθεστώς έχει επιβάλει αυστηρές κυρώσεις σε όποιον αποκαλύψει λεπτομέρειες σχετικά με την κλίμακα της ζημίας που προκλήθηκε από τα ιρανικά αντίποινα, φαίνεται αρκετά πιθανό ότι η ζημία είναι εκτεταμένη. Το ίδιο το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται η αποκάλυψη πληροφοριών αποτελεί από μόνο του ένδειξη ότι η ζημία είναι πράγματι εκτεταμένη και σοβαρή. Στην πραγματικότητα, η ζημία φαίνεται τόσο μεγάλη και τόσο σοβαρή που δικαιολογεί την «Επιλογή Σαμψών» ως απάντηση. Πράγματι, αν η ήττα από το Ιράν δεν είναι επαρκής λόγος για αυτήν την τελική επιλογή, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι;
Σε αυτό το σημείο, κάποιος θα μπορούσε να αρχίσει να θέτει ερωτήματα σχετικά με την «Επιλογή Σαμψών» και για την κατάσταση του ισραηλινού «πυρηνικού οπλοστασίου»:
- Έχει πράγματι το Ισραήλ πυρηνικές βόμβες;
- Μήπως το Ισραήλ μπλοφάρει όλο αυτό το διάστημα;
Τώρα που ο Netanyahu ολοκληρώνει το Ολοκαύτωμα στη Γάζα εδώ και δυόμισι χρόνια, σκοτώνοντας ανελέητα χιλιάδες αθώους πολίτες, βομβαρδίζοντας νοσοκομεία, πυροβολώντας πεινασμένους επιζώντες που ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί, γιατί να μην είχε διατάξει την εξάλειψη του Ιράν με αυτές τις περίφημες ισραηλινές πυρηνικές βόμβες; Μην πείτε ότι ο Netanyahu είχε κάποιο είδος ηθικής αναστολής να το κάνει, γιατί όσον αφορά τη Γάζα έχει αποδείξει ότι δεν κατέχεται ουδόλως από κάτι τέτοιο [ηθική αναστολή]. Σίγουρα, θα διέταζε μια πυρηνική επίθεση στο Ιράν και μόνο μ᾿ένα νεύμα. Το γεγονός ότι ο Netanyahu δεν το έχει κάνει αυτό εγείρει πράγματι ορισμένα σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την πραγματική φύση αυτού του περίφημου ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου.
Τι ακριβώς μας λέει, λοιπόν, το τελευταίο επεισόδιο του αιματηρού θεάτρου της Μέσης Ανατολής;
Η απάντηση φαίνεται απλή. Καταρχάς, αν και πολλοί πιστεύουν ότι το Ισραήλ είναι η εδαφική έκφραση της απεριόριστης δύναμης μιας μικρής ελίτ που αποτελείται από τοκογλύφους (τραπεζίτες και άλλους ανθρώπους του χρήματος), Σιωνιστές, Σατανιστές, «μαύρη» αριστοκρατία, Ιησουίτες, Ροδόσταυρους, Μασσώνους, Μαλτέζους Ιππότες, κ.λπ. κ.λπ., ο «Πόλεμος του Δωδεκαημέρου» κατέδειξε πρώτα και κύρια τη δύναμη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Προφανώς, και σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη στη Συλλογική Δύση, το Ισλάμ δεν αποτελεί εμπόδιο για την πνευματική περιέργεια και την εφευρετικότητα. Κανείς στη Συλλογική Δύση δεν γνώριζε ότι το Ιράν είχε φτάσει σε ανώτερα επίπεδα τεχνολογικής ικανότητας και ήταν σε θέση να κατασκευάσει απλώς καλύτερα και πιο αποτελεσματικά όπλα από αυτά που κατασκευάστηκαν από τη Δύση. Καλύτερα ακόμη και από οτιδήποτε έχουν στη διάθεσή τους οι υποτιθέμενα ανώτεροι Ισραηλινοί.
Δεύτερον, σε ένα γενικότερο και βαθύτερο επίπεδο, η πρόσφατη ισραηλινή ήττα στα χέρια του Ιράν είναι επίσης μια ήττα του παλιομοδίτικου έθνους-κράτους, με το Ισραήλ να αποτελεί την τελευταία και πιο ακραία εκδήλωση αυτής της ρομαντικής έννοιας. Όπως και οι Ευρωπαίοι προκάτοχοί του του δέκατου ένατου αιώνα, που επιδιώκουν να είναι εθνοτικά και γλωσσικά ομοιόμορφες οντότητες (όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία), το Κράτος του Ισραήλ ανακηρύχθηκε το 1948 ως ένα εθνοτικά αποκλειστικό κράτος. Αμέσως, ελήφθησαν μέτρα για την έξωση και την εξάλειψη οποιουδήποτε δεν ήταν Εβραίος, αλλά υπήρχαν πάρα πολλοί από αυτούς για να ξεφορτωθούν γρήγορα και εύκολα. Επομένως, η διαδικασία της εθνοκάθαρσης συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και το Ισραήλ δεν έχει ακόμη επιτύχει τον στόχο του. Ούτε φαίνεται ότι θα το επιτύχει ποτέ.
Αντιθέτως, το Ισραήλ αποτελεί πολιτική ανωμαλία λόγω των ιδρυτικών του μύθων, και ένα ισχυρό, ενωμένο εθνικό κράτος με βάση μια ενιαία αριθμητικά σημαντική εθνότητα δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στους λίγους Εβραίους στον κόσμο. Εάν το ισραηλινό καθεστώς επιμείνει στην τρομοκρατία και την εισβολή στους γείτονές του, το μικροσκοπικό Κράτος του Ισραήλ σίγουρα δεν έχει λαμπρό μέλλον, αν όχι κανένα. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν το πολύ περίπου 21 εκατομμύρια Εβραίοι παγκοσμίως, εκ των οποίων μόνο το ένα τρίτο ζουν στο Ισραήλ ή έχουν ισραηλινό διαβατήριο. Δεδομένου του γεγονότος ότι το αιματηρό δράμα στη Μέση Ανατολή φτάνει συνεχώς σε νέα επίπεδα βίας, είναι απίθανο περισσότεροι Εβραίοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια των χωρών στις οποίες ζουν και να αποφασίσουν να εγκατασταθούν στο Ισραήλ, σίγουρα όχι σύντομα. Αντίθετα, φαίνεται να ανυπομονούν να εγκαταλείψουν την "Γη της Επαγγελίας" του Ισραήλ και να βρουν ασφαλέστερα μέρη για να ζήσουν.
Το μέλλον φαίνεται να επιφυλάσσεται για μεγάλα πολυεθνικά, με πολλές μειονότητες κράτη όπως η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, η Ρωσική Ομοσπονδία (η οποία έχει ακόμη και ένα εβραϊκό κράτος εντός των συνόρων της), η Ινδονησία, η Νιγηρία και ίσως ακόμη και για την ΕΕ, εάν οι Ευρωπαίοι μπορέσουν να απαλλαγούν από την εγκληματική συμμορία που την κυβερνά σήμερα. Το Ιράν ανήκει επίσης στην κατηγορία των μεγάλων πολυεθνικών κρατών.
Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ του «εθνικού κράτους» του Ισραήλ και του πολυεθνικού κράτους του Ιράν δεν μπορεί να κερδηθεί από το εβραϊκό κράτος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ισραηλινό καθεστώς ζήτησε επειγόντως (ή διέταξε, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός) τον Ντόναλντ Τραμπ να ζητήσει εκεχειρία. Με αυτόν τον τρόπο, το ισραηλινό καθεστώς απέδειξε ότι η Επιλογή Σαμψών ήταν αποκύημα της φαντασίας.
Επιπλέον, αν το Ισραήλ έχει πράγματι τα δικά του πυρηνικά όπλα, γιατί να ζητήσει από τον Τραμπ να βομβαρδίσει το Ιράν, όπως αναρωτιούνται ορισμένοι αναλυτές ;
Είναι σαν ο Σαμψών, αντί να αποφασίσει να καταστρέψει τον μεγάλο ναό του Θεού Δαγών στη Γάζα, να έφυγε τρέχοντας και να έπεσε στην αγκαλιά της Δαλιδά, της γυναίκας που τον πρόδωσε, για να κλάψει για την αδικία που υπέστη.
Αντί για Σαμψών, διαβάστε Netanyahu, αντικαταστήστε τη Δαλιδά με τον Τραμπ, και θα καταλάβετε την εικόνα.
Η επιλογή Σαμψών. Ναι, σίγουρα...
ἀπό : arktosjournal.com
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου