Γνωρίστε τους πολεμοχαρεῖς τῆς Ε.Ε.

Γράφει ὁ Tarik Cyril Amar

  Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου, σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, οι ΗΠΑ είναι πιο λογικές και λιγότερο πολεμοχαρείς από τους σημερινούς ψευτοεπαναστάτες Ευρωπαίους υποτελείς τους. ( ἡ φωτό ἀριστερά ἀπό διαδήλωση στήν Πολωνία. « Ῥῶσσοι καεῖτε στήν Κόλαση» γράφει τό πανό  ) 

Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τερματίσει τον παράλογο πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας και επίσης να διευκολύνει μια ευρύτερη ύφεση με τη Μόσχα. Οι ευρωπαϊκές ελίτ του ΝΑΤΟ-ΕΕ επιθυμούν απεγνωσμένα να συνεχίσουν τον πόλεμο και να οικοδομήσουν ολόκληρο το μέλλον των χωρών τους στην αντιμετώπιση της Ρωσίας – για πάντα.

Οι παρανοϊκές ευρωπαϊκές «ελίτ» θα αποτύχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η αντίληψή τους για την πραγματικότητα διαστρεβλώνεται από αυταπάτες, οι πόροι τους –στρατιωτικοί αλλά και πνευματικοί– είναι πολύ μικροί και οι στόχοι τους δεν έχουν νόημα. Αλλά το πρόβλημα για τους υπόλοιπους από εμάς είναι ότι μπορεί ακόμη να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στο δρόμο τους στο σκουπιδότοπο της ιστορίας. Και παρόλο που είναι όλοι αρκετά τρελοί – μείον εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως η Σλοβακία και η Ουγγαρία – εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές διαφορές: τείνουν να γίνονται ακόμα πιο τρελοί όσο πιο ανατολικά κινείστε στον χάρτη. Ονομάστε το West-East NATO-EU Insanity Gradient ( παρανοϊκή διακύμανσις), αν θέλετε.

Αυτό αποκάλυψε ένα πρόσφατο δείγμα από τα συστημικά δυτικά μέσα ενημέρωσης με εξαιρετική σαφήνεια, αν και ακούσια. Ο επίλογος του άρθρου του ήταν θαμμένος τόσο πολύ που οι περισσότεροι αναγνώστες πιθανότατα δεν το έφτασαν ποτέ: «Το λέω σε έναν σημαντικό ανατολικοευρωπαίο πολιτικό ότι τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη ενδιαφέρονται ελάχιστα για τους πολέμους στην Ανατολική Ευρώπη. Εκείνος απάντησε: «Το ξέρουμε. Γι' αυτό ορισμένες από τις χώρες μας ρωτούν: «Γιατί δεν επιτιθέμεθα στη Ρωσία τώρα, αντί να καθόμαστε να περιμένουμε να μας επιτεθεί;» γράφει λοιπόν ο Simon Kuper στους Financial Times, υπό τον τίτλο  “Return of the Two Europes.”( Οι δύο Ευρώπες επιστρέφουν)

Τουσκ, Κάλλας -φωτό

Ένας «μεγάλος ανατολικοευρωπαίος πολιτικός» … Έλα, ποιος ήταν αυτή τη φορά: Ο Εσθονικός θαυματουργός εγκέφαλος της Kaja «Let's Break Up Russia», Kaja Kallas, πάλι; Ή ο σημερινός αντιβασιλέας της Πολωνίας από τις Βρυξέλλες Donald «Θέλω και εγώ μερικά πυρηνικά» Tusk; Σαφώς σε κάθε περίπτωση, αυτός δεν ήταν από την Ουκρανία αλλά από κάπου (επισήμως) μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και μας είπε ότι αυτοί –και «μερικοί» άλλοι εμπλέκονται επίσης– σκέφτονται να ξεκινήσουν έναν προληπτικό πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Βασισμένος όχι σε τίποτα που θα μπορούσατε να ονομάσετε ενδεχομένως αυτοάμυνα – όχι μεταξύ των μετρίως λογικών, σε κάθε περίπτωση – αλλά μόνο στις δικές τους υστερικές αυταπάτες. Αυτό, από μόνο του, είναι εντυπωσιακό, αν και δεν προκαλεί έκπληξη. Ακόμα πιο συναρπαστικό: Είναι επίσης εντυπωσιακά απαίσιο, καθώς πρόκειται πραγματικά για μερικούς πολύ καλά συνδεδεμένους ηλίθιους –αυτό το θέμα επέκτασης ΝΑΤΟ-ΕΕ, πάλι– με πολύ μετριοπαθείς στρατιώτες που σκέφτονται σοβαρά να ξεκινήσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για τους υπόλοιπους από εμάς, με μια μεγάλη δύναμη που διαθέτει τεράστιο, πολύ αποτελεσματικό, εμπειροπόλεμο στρατό και περίπου 5000 πυρηνικά όπλα. Σίγουρα, αυτό είναι ενα πρωτοσέλιδο ! Σωστά ;

Όχι, δεν είναι. Όχι στους Financial Times, σε καμία περίπτωση. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ο Kuper –πρώην αθλητικογράφος, τώρα βαθυστόχαστος μελετητής, πασπαρτού και ξεκάθαρα έμπιστος τουλάχιστον ενός απόλυτα ηλιθίου στο ανώτατο αξίωμα σε ΝΑΤΟ-ΕΕ  Ανατολή– επέλεξε να τελειώσει το άρθρο του με εκείνο το μπαμ αντί να το κάνει το πραγματικό του θέμα από την αρχή. Ακόμη πιο ενδιαφέροντα, όλα όσα συμβαίνουν στο άρθρο του προτού φτάσουμε σε αυτό το σκεπτικό ενός τέλους για το τέλος όλων μας, φαίνεται να υπονοούν ότι υποτίθεται ότι θεωρούμε αυτή την ιδέα μάλλον κατανοητή, αν όχι, ίσως, πραγματικά ελκυστική. Γιατί, βλέπετε, είναι από ΝΑΤΟ-ΕΕ Ανατολή.

Γιατί εδώ είναι αυτό που ο Kuper νιώθει ότι πρέπει να σκεφτούμε: 

Μίλαν Κούντερα. Ναι, πραγματικά, Κούντερα. Ξέρω… Γιατί αυτός ο αποτελεσματικός μυθιστοριογράφος και κάποτε μοντέρνος δοκιμιογράφος είχε μια ιδέα κάποτε. Μια ιδέα που ολοκληρώνεται με το αιώνια φρέσκο ​​Zeitgeist του – τυμπανοκρουσίες – 1983. Ναι, αυτό θα ήταν εκείνο το 1983, η χρονιά του Αμερικανού Ρόναλντ Ρήγκαν στο πιο γκουνγκ-χό του και του Σοβιετικού Γιούρι Αντρόποφ στην πιο παρανοϊκή του κατάσταση. ένα από τα χειρότερα από τα πολλά, πάρα πολλά άσχημα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ένα όταν σχεδόν καταφέραμε να πυροδοτήσουμε τον μεγάλο πόλεμο , με πυρηνικά και όλα τα συνεπακόλουθα και μετά τίποτα). Προφανώς, αυτή η ιδέα είναι πλέον επίσημα κατοχυρωμένη, μάλλον σαν λείψανο,  στον ιστότοπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου .

( A Kidnapped West: The Tragedy of Central Europe- Milan Kundera)

Και ο Kuper απλά δεν μπορεί να το ξεχάσει: Δηλαδή την αντίληψη του Κούντερα ότι αυτό που, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν η Σοβιετική Ανατολική Ευρώπη δεν ήταν πραγματικά η Ανατολική Ευρώπη αλλά, στην πραγματικότητα, απλώς βλέπετε, την Δυτική Ευρώπη, μόνον ως καλύτερη: συγκεκριμένα με τον Κάφκα, τα βροχερά λιθόστρωτα, το χρυσάφι των Αψβούργα και ψευτο-συναισθηματισμούς και, φυσικά, την «ΓΙΑΛΤΑ!»

"ΓΙΑΛΤΑ!" (εννοεί τη διάσκεψη της Γιάλτας του 1945, όπου διευθετήθηκε η αναδιοργάνωση της Γερμανίας και της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) - πάντα να προφέρεται με θλιμμένη, αγανακτισμένη φωνή, με απέχθεια παρακαλώ, κατά προτίμηση με πολωνική προφορά - που σημαίνει ότι αυτό το ιδιαίτερα πολύτιμο μέρος της Ευρώπης είχε « απαχθεί » από τη μεγάλη κακή ρωσική αρκούδα και ξεπουλήθηκε από τη Δύση. Καταλαβαίνετε την ιδέα.

Και ως εκ τούτου, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι και οι μελλοντικοί επιχειρηματίες επιχορηγήσεων της όχι-πραγματικά-Ανατολικής Ευρώπης είχαν ένα πολύ ικανοποιητικό κεφάλαιο θυμάτων ( σημ. Πελασγ. κάτι σάν τό ἑβραϊκό ὁλοκαύτωμα γιά νά καταλάβετε. Μία καλή ..ἐπένδυσις...) για να δουλέψουν στη συνεχιζόμενη εποχή των ανταγωνιστικών διακρίσεων λόγω θυμάτων: πολλή φασαρία, ας πούμε, για πρώην γραφικούς Πολωνούς αντιφρονούντες (και μερικούς πληροφοριοδότες, φυσικά)...

Πράγματι, τότε, στο –διπλοτσεκαρισμένο λέμε: ναι, πραγματικά, το 1983 – αυτή η ελαφρώς εκτοπισμένη Δύση στα νύχια αυτής της αγενούς ρωσικής αρκούδας ήταν ένα τόσο συγκινητικό θέαμα, τόσο χαριτωμένο αλλά άτυχο, τόσο γενναίο αλλά καταπιεσμένο που χρειαζόταν ένα παλιό νέο όνομα: Κεντρική Ευρώπη. (Όχι, μετάφραση στα γερμανικά αυστηρώς VERBOTEN (απαγορεύεται  ) ! Γιατί αυτό θα ήταν «Mitteleuropa» ( Μέση Ευρώπη) και μετά… παρακαλώ, απλά μην ρωτάτε. Και μην αναφέρετε τον πόλεμο! Ελάτε να το σκεφτείτε, ένα από τα δύο, πραγματικά.)

Οι ευγενικοί Δυτικοί που μεγάλωσαν με τον Kundera, Havel, και Garton-Ash έμαθαν ότι: 1) Η Κεντρική Ευρώπη είναι λυπημένη, γιατί είναι μεταξύ Γερμανών (χωρίς αίσθηση του χιούμορ, περιστασιακές κρίσεις υπερβίαιης παγκόσμιας κατάκτησης) και Ρώσων (νίκησαν αυτούς τους Γερμανούς και είχαν αίσθηση του χιούμορ, αλλά ποτέ δεν κάνουν ό,τι τους λέμε). 2) Η Κεντρική Ευρώπη είναι συχνά σλαβική, αλλά ωραία σλαβική. Όχι σαν εκείνους τους τρομακτικούς Ρώσους που κάθε εκατό χρόνια περίπου κατατροπώνουν τους στρατούς μας (Hintern, postérieur, ända, tyłek – με αντίστροφη χρονολογική σειρά) όταν προσπαθούμε να εισβάλουμε στην χώρα τους, 3) Η Κεντρική Ευρώπη ανήκει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ –και πάλι σε αντίθεση με τη Ρωσία– γιατί, θυμηθείτε, η Κεντρική Ευρώπη είναι πραγματικά Δυτική Ευρώπη και σίγουρα όχι Ανατολική Ευρώπη. Επειδή η Ανατολική Ευρώπη, βλέπετε, είναι μόνο η Ρωσία τώρα, και, κατά ειρωνικό τρόπο, όλοι συμφωνούσαν ακόμη ότι η Ανατολική Ευρώπη δεν θα μπορούσε ποτέ να ανήκει σε εμάς.

Στο μεταξύ, συνέβη ένα θαύμα: καθώς η «Κεντρική Ευρώπη» ήταν πάντα προέκταση της Δύσης, οι δύο «καλές» μεταψυχροπολεμικές Ευρώπης, η Δύση και το Κέντρο ή ΝΑΤΟ-ΕΕ και Σύντομα-ΝΑΤΟ-ΕΕ, συγχωνεύτηκαν γρήγορα. Δεν ακούγεται πολύ πιθανό; Όχι, αλλά μη με κατηγορείς. Αυτό μας λένε οι FT, καθώς η ένταξη στο ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο με την ένταξη στη «διατλαντική Δύση».

Ὁ Τράμπ θέλει νά μείνῃ στήν Ἱστορία ὡς Εἰρηνοποιος-Ἑνοποιός ( ἐδῶ κι᾿ἐδῶ) φωτό

Και τώρα, εδώ είναι το πρόβλημα: ότι η αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Δύσης στην Ουάσιγκτον έχει καταληφθεί από έναν περίεργο μεταρρυθμιστή με παράξενες ιδέες για τη σύναψη ειρήνης με την άλλη πλευρά, που διαλύει ολόκληρο το Σύμφωνο, συγγνώμη ήθελα να πώ, Συμμαχία. Κάτι σαν τον παλιό καλό Gorbachev c. Το 1989, όταν γκρέμισε και έθαψε την Ανατολή του Ψυχρού Πολέμου από το κέντρο της στη Μόσχα. Το όνομα αυτού του μακρινού (ομολογουμένως, πολύ μακρινού) κληρονόμου της «Περεστρόικα» και κληρονόμου της Γκορμπατσοϊκής παράδοσης της διάσπασης της αυτοκρατορίας του Ψυχρού Πολέμου από την κορυφή: Τον  Donald Trump. (δεν το περίμεναν αυτό, Donald, σωστά;)

Και γι' αυτό, πιστεύει ο Kuper με μια απίστευτα βαθιά αίσθηση της ιστορίας (όχι), οι ευρωπαϊκές χώρες απομακρύνονται και πάλι. Για όλα φταίει οTrump. Πάλι! Ο Kuper δεν το ξέρει αυτό, φυσικά, αλλά μάλλον μοιάζει με έναν μετασοβιετικό νοσταλγό στη Ρωσία που επίσης θα έριχνε το φταίξιμο, για το τέλος της σοβιετικής αυτοκρατορίας, σ᾿ ένα μόνο πρόσωπο. Οι μεγάλοι άνδρες γράφουν ιστορία, αποδεικνύεται. Τουλάχιστον όταν τα μικρά μυαλά χρειάζονται έναν αποδιοπομπαίο τράγο.

Από πού να αρχίσω; Οι δύο Ευρώπες, η Ανατολή και η Δύση, δεν ήταν ποτέ μία. Και το ΝΑΤΟ δεν τις έκανε έτσι. Αυτό που συνέβη ήταν ότι το ευρωπαϊκό μπλοκ ΝΑΤΟ-ΕΕ κατέληξε να επιτρέπει στους νεοφερμένους από την Ανατολή να διαμορφώσουν, ακόμη και να κυριαρχήσουν στην πολιτική του απέναντι στη Ρωσία. Η ανίδεη Kallas είναι απλώς το λογικό αν και ανόητη, αποτέλεσμα αυτής της απόφασης.

Οι λόγοι για αυτή τη μη λογική άδεια είναι πολλαπλοί, αλλά το βασικό σημείο είναι ότι αυτή η παθολογία πρέπει να τελειώσει: δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος για τον οποίο όλοι στην Ευρώπη ΝΑΤΟ-ΕΕ θα πρέπει να συμφωνήσουν σε πόλεμο με τη Ρωσία μόνο και μόνο επειδή η Μαντάμ Κάλλας και η παρέα της δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον Κούντερα τους. Ή εσύ, για αυτό το θέμα, Simon. Πράγματι, ήταν λάθος όχι μόνο η επέκταση του ΝΑΤΟ αλλά και η επέκταση της ΕΕ.

Και για όσους πιστεύουν ότι οι «ελίτ» στην Ανατολή ΝΑΤΟ-ΕΕ δεν μπορούν να κάνουν πολύ κακό, επειδή το περιβόητο Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ αφορά μόνο την «άμυνα» : Πρώτον, το ΝΑΤΟ έχει βρει τρόπους να προχωρήσει στην επίθεση αρκετές φορές ήδη, ρωτήστε τους Αφγανούς και τους Λίβυους, για παράδειγμα. Δεύτερον, μπορεί πάντα να βρεθεί ή να γίνει μια πρόφαση. Βασιστείτε σε αυτό: Εάν εμείς, η Δύση, εξαπολύσουμε ποτέ μια άμεση , ανοιχτή επίθεση στη Ρωσία –έμμεσα και με πληρεξούσιο, το έχουμε ήδη κάνει, φυσικά – τα ΜΜΕ μας θα μας εξαπατήσουν με ιστορίες για το πώς «τα άρχισαν όλα» – και οι διανοούμενοι και οι ειδικοί μας θα τα καταπιούνε όλα και θα τα βλέπουν στα talk show μας, όσο η τηλεόραση εξακολουθεί να μένει ανοιχτή. Τρίτον, η ίδια η ΕΕ σχεδιάζει τώρα μαζική στρατιωτικοποίηση. Αν «το πετύχει», θα υπάρξει άλλη μια ουρά με την οποία ένας ηλίθιος, ας πούμε, από την Εσθονία ( κάτι σαν την Κάλλας ), μπορεί να μας παρασύρει όλους στον θάνατο – για τη μεγαλύτερη δόξα του Κούντερα και του 1983.

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Πελασγική