Ἡ σφαγή στήν Αὐστραλία : Πῶς οἱ ἑβραῖοι ἐκμεταλλεύονται αὐτό πού δημιούργησε ὁ δικός τους ἀκτιβισμός

φωτό

Με τη λογική του Brendan, πρέπει να υπάρχουν τεράστιες ποσότητες «φασιστικής βρωμιάς» στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων ισχυρών υπουργών της κυβέρνησης όπως ο Itamar Ben-Gvir. .. οι Εβραίοι και οι «φυσικοί σύμμαχοί» τους είναι πολύ κακοί για κάτι που ισχυρίζεσαι ότι θεωρείς πολύτιμο . Ο εβραϊκός ακτιβισμός δημιούργησε το λουτρό αίματος στην παραλία Μπόντι και Εβραίοι ακτιβιστές εκμεταλλεύονται τώρα το λουτρό αίματος για να περιορίσουν περαιτέρω την ελευθερία του λόγου. Otzma Yehudit!

Γράφει ὁ Tobias Langdon

Η Αυστραλία και η Βρετανία βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του πλανήτη. Αλλά το μυαλό εκμηδενίζει την απόσταση και το μυαλό ενός κορυφαίου Ιρλανδού ηθικολόγου έχει πρόσφατα αναλογιστεί τα γεγονότα σε αυτές τις δύο χώρες που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Ναι, ο τροτσκιστής φιλελεύθερος σχολιαστής, Brendan O’Neill ( ἀρθρογράφος στό διαδικτυακό Spiked ) έθεσε δύο πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με δύο ζεύγη ενεργητικών Μουσουλμάνων, το ένα ζευγάρι στην Αυστραλία και το άλλο στη Βρετανία. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι ο Brendan έδωσε καλές απαντήσεις, οπότε θα προσπαθήσω να το κάνω για αυτόν. Τέλος πάντων, ας επανεξετάσουμε τις ερωτήσεις του. Αφού ένα ζευγάρι Μουσουλμάνων έσφαξε Εβραίους στην παραλία Μπόντι, [1] ο Brendan ρώτησε : «Δεν υπάρχει πουθενά ασφάλεια από την κατάρα του εβραϊκού μίσους ;» Και αφού ένα άλλο ζευγάρι Μουσουλμάνων βίασε ένα λευκό κορίτσι στο Λέμινγκτον Σπα, ο Brendan ρώτησε : «Γιατί αυτοί οι Αφγανοί βιαστές ήταν ακόμη στη Βρετανία;»

Η εβραϊκή συνταγή για κοινωνική ευδαιμονία

Οι ερωτήσεις είναι πολύ εύκολες στην απάντηση, αλλά ο Brendan αρνήθηκε να τις απαντήσει. Ιδού η απάντηση στην πρώτη: Ναι, υπάρχουν πολλά μέρη ασφαλή από την κατάρα του εβραϊκού μίσους. Υπάρχει η Ουγγαρία, για παράδειγμα. Αυτή είναι η γενέτειρα του γκουρού του Brendan, του Εβραίου κοινωνιολόγου Frank Furedi . Οι Εβραίοι δεν σφαγιάζονται εκεί για έναν πολύ απλό λόγο. Είναι επειδή η Ουγγαρία δεν ακολούθησε ποτέ την εβραϊκή συνταγή για κοινωνική ευδαιμονία. Στους Εβραίους δεν αρέσει να ζουν ως προφανής μειονότητα σε ομοιογενή λευκά έθνη, επειδή φοβούνται ότι οι λευκοί θα στραφούν εναντίον τους χωρίς κανέναν απολύτως λόγο , όπως έχουν κάνει τόσο συχνά οι λευκοί στο παρελθόν. Συνεπώς, οι Εβραίοι σε όλη τη Δύση έχουν εργαστεί σκληρά για τη μετανάστευση μη λευκών, ειδικά από Μουσουλμάνων. Οι Εβραίοι θεωρούν εδώ και καιρό τη μουσουλμανική μετανάστευση ως «Καλό για τους Εβραίους». Και ποια άλλη παράμετρος έχει σημασία; Στη Βρετανία, ο Εβραίος Δρ. Richard Stone έχει πει «Οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι είναι φυσικοί σύμμαχοι». Στην Ολλανδία, ο Εβραίος Arnon Grunberg έχει πει «Joden en moslims […] zijn natuurlijke bondgenoten ( οἱ ἑβραῖοι καί οἱ μουσουλμάνοι εἶναι φυσικοί σύμμαχοι ) », που σημαίνει το ίδιο. Στην Αυστραλία, οι Εβραίοι ηγήθηκαν της εκστρατείας (βλ. επίσης τη σειρά 5 επεισοδίων του Brenton Sanderson σχετικά με την εβραϊκή εκστρατεία για τον τερματισμό της πολιτικής της Λευκής Αυστραλίας) για την κατάργηση της πολιτικής της «Λευκής Αυστραλίας» που εμπόδιζε τη μετανάστευση Μουσουλμάνων και άλλων μη λευκών. Στην Αμερική, Εβραίοι όπως ο Emmanuel Celler εκμεταλλεύτηκαν τις εθνοτικές δυσαρέσκειες του Ιρλανδού Καθολικού Teddy Kennedy, ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας για το άνοιγμα των συνόρων της Αμερικής στον εμπλουτισμό του Τρίτου Κόσμου.

Στη Βρετανία, Ιρλανδοί Καθολικοί όπως ο Brendan O’Neill  έχουν εκμεταλλευτεί τον Εβραίο Frank Furedi με τον ίδιο τρόπο. Όταν λειτουργούσαν ως Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα , ο Frank και οι γεμάτοι αγανάκτηση και διψασμένοι για εκδίκηση οπαδοί του απαίτησαν «τον τερματισμό όλων των ελέγχων στη μετανάστευση». Το 2015, με τον σαφή τίτλο « Αφήστε τους να μπουν », ο Brendan εξέδωσε μια συγκινητική έκκληση εκ μέρους των ενεργητικών Μουσουλμάνων που φιλοδοξούν να εισέλθουν στην Ευρώπη:

Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε ή να υποτιμούμε τους Αφρικανούς μετανάστες. Πρέπει να τους καλωσορίζουμε. […] Δεν πρέπει να λυπόμαστε αυτούς τους μετανάστες. Πρέπει να τους θαυμάζουμε που χρησιμοποιούν πονηριά, θράσος και επιμονή για να έρθουν εδώ. Είναι ακριβώς το είδος των ανθρώπων που χρειάζεται περισσότερο η νωθρή Ευρώπη, ένα αντίδοτο στους μαθητές μας που δεν μπορούν ούτε να χειροκροτήσουν χωρίς να έχουν ψυχική κατάρρευση και στη νέα μας γενιά που πιστεύει ότι το να σου λένε «ανέβα στο ποδήλατό σου» για να ψάξεις για δουλειά ισοδυναμεί με κακοποίηση. 

Ας χαλαρώσουμε τα σύνορα και ας τους αφήσουμε να μπουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στις χώρες μας και ας δούμε πώς θα τα πάνε. Αν το κάνουμε αυτό, θα βγάλουμε τους διακινητές από τη δουλειά, θα τερματίσουμε τους θανάτους στη Μεσόγειο και, το πιο σημαντικό, θα κάνουμε το καθήκον μας για να επιτρέψουμε την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών των ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα εκτός από το να θέλουν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους στις κωμοπόλεις μας, στις πόλεις μας, δίπλα μας. (“ Let Them In ”, Spiked Online , 21 Απριλίου 2015)

Μερικοί από τους Εβραίους που εργάστηκαν για να τερματίσουν την πολιτική της Λευκής Αυστραλίας

Αυτό συνέβη πριν από δέκα χρόνια. Το 2025, ο Brendan είδε - αλλά δεν παραδέχτηκε - το λάθος του. Ενώ κάποτε υποστήριζε με λυρικό τρόπο τα ανοιχτά σύνορα για την νωθρή Ευρώπη, τώρα κατατάσσει αυτήν ακριβώς την υποστήριξη ανάμεσα στα τρία χειρότερα παραδείγματα της βλακείας που προτρέπει τους λογικούς ανθρώπους η αφυπνισμένη αριστερά: «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες, ανοίξτε τα σύνορα, το Ισραήλ είναι κακό». Βλέπετε, ο Brendan συνειδητοποίησε καθυστερημένα ότι ορισμένοι άτονοι και δόλιοι μετανάστες έχουν «φιλοδοξίες» να είναι « φασιστική βρωμιά ». Έτσι, τουλάχιστον, περιέγραψε ο Brendan τον Sajid και τον Naveed Akram, τον Μουσουλμάνο πατέρα και γιο που έσφαξαν Εβραίους στην παραλία Μπόντι. Νομίζω ότι η περιγραφή του είναι ιδεολογικά ανακριβής και ηθικά άστοχη. Το να αποκαλείς τους ιδεολογικούς αντιπάλους σου «βρωμιά» μπορεί να είναι διασκεδαστικό για την αφυπνισμένη αριστερά και άλλους αυτάρεσκους εφήβους, αλλά δεν είναι μια ετικέτα που περιμένω να δω να χρησιμοποιείται από ηθικά σοβαρούς ενήλικες. Μια τέτοια ταμπέλα δικαιολογεί την αφαίρεση των δικαιωμάτων των ανθρώπων και τον βασανισμό ή τη δολοφονία τους ( σαν τον ήρωα των Frank και Brendan , Leon Trotsky, στην πραγματικότητα). Ίσως ο Brendan θα έπρεπε να μιλήσει στον εαυτό του, επειδή σε ένα άλλο άρθρο του έπαιζε πολύ διαφορετικά:

Ένας Αφγανός άνθρωπος αξίζει περισσότερο από ένα εκατομμύριο αφγανικά σκυλιά

Υπήρξαν πολλά ανησυχητικά πράγματα σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι αμερικανικές και οι νατοϊκές δυνάμεις αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν . Ήταν χαοτικό και αιματηρό. Οι ΗΠΑ άφησαν μια τεράστια ποσότητα όπλων, χάμβι και ελικοπτέρων για να τα διεκδικήσουν οι Ταλιμπάν. Αλλά για μένα, ένα από τα πιο ανησυχητικά πράγματα ήταν η στρεβλή εστίαση της βρετανικής ελίτ των μέσων ενημέρωσης στα αφγανικά κατοικίδια, στην απομάκρυνση των ζώων από το Αφγανιστάν. Πάντα ένιωθα λίγο μπερδεμένος από την άθλια σχέση των Βρετανών με τα ζώα. Τίποτα δεν μου θυμίζει περισσότερο το πόσο ξένος είμαι στην Αγγλία, από το να βλέπω ενήλικες Βρετανούς να γουργουρίζουν πάνω από τις γάτες τους ή να χαϊδεύουν τα σκυλιά τους. Κι όμως, ακόμη και εγώ έχω σοκαριστεί από την αδικαιολόγητη έμφαση - ξεφορτωθείτε αυτήν: την ανήθικη έμφαση - που έχουν δώσει τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης στα τετράποδα πλάσματα του Αφγανιστάν. Είναι μια επαίσχυντη αποτυχία της ανθρωπότητας να ανησυχεί για τα ζώα όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο. […]

Κατά τη γνώμη μου, κάθε ανθρώπινη ζωή είναι σχεδόν ανυπολόγιστα πολύτιμη, για την αίσθηση, τη συνείδηση ​​και την υπόσχεση που ενσαρκώνει. Μία ανθρώπινη ζωή αξίζει όσο ένα εκατομμύριο ζωές ζώων. Αν η σωτηρία έστω και ενός Αφγανού θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να συνεπάγεται την καταδίκη κάθε σκύλου σε αυτή τη χώρα σε φτώχεια ή θάνατο, δεν θα δίσταζα να το κάνω. Μέχρι να ανακαλύψουμε ξανά τι είναι διαφορετικό και σημαντικό στην ανθρωπότητα, θα είμαστε αναγκασμένοι να κατοικούμε στον βόθρο του ηθικού σχετικισμού στον οποίο 150 γάτες και σκύλοι τραβάνε τις καρδιές μας περισσότερο από τις κραυγές των απελπισμένων και φοβισμένων ανθρώπινων συμμάχων μας. (« Ένας Αφγανός άνθρωπος αξίζει περισσότερο από ένα εκατομμύριο Αφγανικά σκυλιά », Spiked Online , 31 Αυγούστου 2021)

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Brendan θεωρεί τον εαυτό του «ξένο» στη Βρετανία, αλλά εξακολουθεί να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να κάνει κήρυγμα στους Βρετανούς για το πώς να διεξάγουν τις υποθέσεις τους. Όπως θα σχολίαζε ο ίδιος ο λαϊκός Brendan: Αλαζονικός, έτσι δεν είναι; Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι ο Brendan πιστεύει ότι «κάθε ανθρώπινη ζωή είναι σχεδόν ανυπολόγιστα πολύτιμη». Αλλά τι γίνεται με τις ζωές της «φασιστικής βρωμιάς», Brendan; Σταμάτησες ποτέ να σκεφτείς αν αυτοί οι «φοβισμένοι και απελπισμένοι» Αφγανοί μπορεί να έχουν «φασιστικές» απόψεις για τους Εβραίους, τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους; Προφανώς όχι.

Η « φασιστική βρωμιά » και οι Αφγανοί βιαστές των οποίων οι ζωές είναι « σχεδόν ανυπολόγιστα πολύτιμες» για το μυαλό του Brendan O’Neill

Τέλος πάντων, το άρθρο του Brendan, που γίνεται λυρικό υπέρ των Αφγανών, παρέχει την απλή απάντηση στο δεύτερο ερώτημά του : «Γιατί αυτοί οι Αφγανοί βιαστές βρίσκονταν ακόμη στη Βρετανία;» Αυτό οφείλεται σε αριστερούς όπως ο Brendan O'Neill, οι οποίοι θεωρούν τους Αφγανούς όχι αυτόνομους ανθρώπους με δική τους δράση, αλλά ως απρόσωπα, ανταλλάξιμα σύμβολα σε ένα ναρκισσιστικό παιχνίδι ηθικολογικής στάσης. 

Όσο για μένα: θα καλωσόριζα τα αφγανικά σκυλιά στη Βρετανία και θα αρνιόμουν την είσοδο σε Αφγανούς ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει επειδή, σε αντίθεση με τον Brendan O'Neill, παίρνω τους ανθρώπους στα σοβαρά και κατανοώ σωστά την «υπόσχεση» και το «δυναμικό» τους. Βλέπετε, έχω παρατηρήσει ότι τα σκυλιά από το Αφγανιστάν δεν βιάζουν ούτε ρίχνουν χημικές ουσίες που τρώνε σάρκα στα πρόσωπα των γυναικών ούτε μαχαιρώνουν γυναίκες μέχρι θανάτου και γλείφουν το ματωμένο μαχαίρι μετά. Τα σκυλιά από το Αφγανιστάν εμπλουτίζουν τις ζωές των Βρετανών Λευκών. Οι άνθρωποι από το Αφγανιστάν καταστρέφουν τις ζωές των Βρετανών Λευκών. Το ίδιο ισχύει, mutatis mutandis , για τα ζώα και τους ανθρώπους από άλλες ζωντανές χώρες του Τρίτου Κόσμου. Γι' αυτό λέω «Ναι, οπωσδήποτε» στα σκυλιά ή τις γάτες και «Όχι, απολύτως όχι» στους ανθρώπους.

Ο φανατικός εθνικιστής Itamar Ben-Gvir, που μισεί τη Χαμάς, σε μια συγκέντρωση του κόμματος Εβραϊκή Δύναμη

Με κάνει «φασιστική βρωμιά» η προτίμησή μου για τα ζώα του Τρίτου Κόσμου έναντι των ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου; Αν ναι, τότε η ίδια ετικέτα πρέπει να ισχύει και για τον Βίκτορ Όρμπαν, τον Ούγγρο πρωθυπουργό που κράτησε την Ουγγαρία απαλλαγμένη από την «κατάρα του εβραϊκού μίσους» αρνούμενος να τους «αφήσει να μπουν » όταν οι Ούγγροι αριστεροί και φιλελεύθεροι είχαν ζητήσει τον εμπλουτισμό του Τρίτου Κόσμου. 

Και αν ο Brendan ανησυχεί τόσο πολύ για τη «φασιστική βρωμιά», ίσως θα έπρεπε να διερευνήσει ορισμένους από τους υπουργούς της ισραηλινής κυβέρνησης που πλήττει τη Χαμάς και τους οποίους υποστήριξε σθεναρά για δύο χρόνια. Για παράδειγμα, υπάρχει ο Itamar Ben-Gvir . Είναι ο νυν Ισραηλινός Υπουργός Εθνικής Ασφάλειας και ηγείται ενός κόμματος που ονομάζεται Otzma Yehudit , που σημαίνει «Εβραϊκή Δύναμη». Σου ακούγεται λίγο φασιστικό αυτό το όνομα, Brendan; Θα έπρεπε, επειδή το Otzma Yehudit είναι ο άμεσος « ιδεολογικός απόγονος » ενός πλέον απαγορευμένου κόμματος που ονομάζεται Kach («Έτσι»), του οποίου επικεφαλής ήταν ένας διαβόητος Εβραίος φασίστας που ονομάζεται Ραβίνος Meir Kahane . Πριν ο Ben-Gvir μπει στην πολιτική και αναγκαστεί να καθαρίσει την εικόνα του, είχε με υπερηφάνεια ένα πορτρέτο κάποιου που ονομαζόταν Baruch Goldstein στο σαλόνι του. Όπως περιέγραψα στο « Fingernails and Fascism  », ο Goldstein ήταν μάρτυρας με πολυβόλο. Μπήκε σε ένα τζαμί την ημέρα του Πουρίμ το 1994, δολοφόνησε δεκάδες αθώους Άραβες Μουσουλμάνους και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους επιζώντες.

Αυτή η προφανώς ρατσιστική σφαγή σίγουρα καθιστά τον Goldstein και τους θαυμαστές του «φασιστική βρωμιά» για τον Brendan O’Neill. Αν ναι (και πώς γίνεται να μην είναι;), τότε ο Brendan θα πρέπει να σημειώσει ότι ο Goldstein έχει πολλούς θαυμαστές στο Ισραήλ. Η Jerusalem Post έχει αναφέρει ότι «το 10% των Ισραηλινών Εβραίων πιστεύει ότι ο τρομοκράτης Baruch Goldstein είναι «εθνικός ήρωας». 

Με τη λογική του Brendan, πρέπει να υπάρχουν τεράστιες ποσότητες «φασιστικής βρωμιάς» στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων ισχυρών υπουργών της κυβέρνησης όπως ο Itamar Ben-Gvir. Κι όμως, ο Brendan είναι ένθερμος υποστηρικτής του Ισραήλ και εφαρμόζει την ετικέτα «φασίστας» μόνο στη Χαμάς. Ασυνεπές, πολύ; Όσο για μένα: χαίρομαι που αποκαλώ τον Ben-Gvir «φασίστα», γιατί αυτό είναι. [2] Αλλά δεν θα τον περιέγραφα ποτέ ως «φασιστική βρωμιά». Δεν είμαι ένας αυτάρεσκος έφηβος ούτε μέλος της αφυπνισμένης αριστεράς, βλέπεις, και δεν θέλω να σκέφτομαι ή να ενεργώ σαν να είμαι. Θα έπρεπε να το δοκιμάσεις, Brendan. Είναι πολύ πιο εύκολο από ό,τι φαίνεται. Μπορεί επίσης να σε βοηθήσει να καταλάβεις πώς οι Εβραίοι και οι «φυσικοί σύμμαχοί» τους είναι πολύ κακοί για κάτι που ισχυρίζεσαι ότι θεωρείς πολύτιμο . Ο εβραϊκός ακτιβισμός δημιούργησε το λουτρό αίματος στην παραλία Μπόντι και Εβραίοι ακτιβιστές εκμεταλλεύονται τώρα το λουτρό αίματος για να περιορίσουν περαιτέρω την ελευθερία του λόγου. Otzma Yehudit!

[1]   Οι Εβραίοι στην παραλία Μπόντι «γιόρταζαν» τη Χανουκά, την ήσσονος σημασίας εβραϊκή γιορτή με την οποία οι Εβραίοι εθνοναρκισιστές έχουν χρησιμοποιήσει τον ανταγωνισμό και την αποδυνάμωση της σημασίας των Χριστουγέννων.

[2]   Δεν νομίζω ότι η Χαμάς και άλλοι Ισλαμιστές είναι φασίστες, ωστόσο. Ο φασισμός είναι φυλετικά αποκλειστικός και υπερεθνικιστικός με έναν τρόπο που δεν είναι ο Ισλαμισμός. Για παράδειγμα, ο Itamar Ben-Gvir και άλλοι θαυμαστές του Baruch Goldstein ακολουθούν την σεβάσμια εβραϊκή παράδοση θεωρώντας τους μαύρους ως ενδιάμεσο σημείο μεταξύ ανθρώπων και πιθήκων (βλ. τη διδασκαλία του μεγάλου Εβραίου μελετητή Μαϊμονίδη). Σε πλήρη αντίθεση, ο Ισλαμισμός θεωρεί τους μαύρους ως πλήρως ανθρώπους και τους καλωσορίζει ως νεοσύλλεκτους και μαχητές.

Ἀπό : theoccidentalobserver.net

Ἡ Πελασγική

Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση Πρέπει νά Καταστραφῇ

Παρουσιαστής Radio Sputnik :  Προτείνω να ξεκινήσουμε με ένα έγγραφο που είναι τώρα στο επίκεντρο της προσοχής τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ευρώπη, και για το οποίο οι απόψεις διίστανται  ριζικά ακόμη και στην Κίνα. Πρόκειται για τη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Συγκεκριμένα, τα ελβετικά ΜΜΕ γράφουν ευθέως ότι το κείμενο αυτό σε πολλά σημεία θυμίζει την ομιλία του Προέδρου μας Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν στο Μόναχο. Aleksandr Gelyevich Dugin, κατά τη γνώμη σας, είναι αλήθεια αυτό;

Aleksandr Dugin: Ξέρετε, με αυτή τη δημοσίευση του νέου δόγματος Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, παρατηρούμε και πάλι τις περίφημες ταλαντώσεις του Τραμπ μεταξύ του στρατοπέδου MAGA και των νεοσυντηρητικών — ταλαντώσεις για τις οποίες μιλάμε συνεχώς στις εκπομπές  μας και τις οποίες παρακολουθούμε προσεκτικά. Και μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα: η τρέχουσα δογματική γραμμή έχει συνταχθεί ακριβώς στα πρότυπα του MAGA. Πρόκειται για την αυθεντική δογματική γραμμή «MakeAmericaGreatAgain», τη φωνή των πεπεισμένων αντιπάλων της παγκοσμιοποίησης και των σκληρών επικριτών του νεοσυντηρητικού πυρήνα — του ίδιου πυρήνα χάρη στον οποίο ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές.

Στην ουσία, αυτή η στρατηγική είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονόμασα στο βιβλίο μου για τον Τραμπ «τάξη των μεγάλων δυνάμεων». Τώρα αυτός ο όρος ακούγεται όλο και πιο συχνά στο δημόσιο χώρο — «τάξη των μεγάλων δυνάμεων». Σημαίνει ότι ο Δυτικός κόσμος δεν θεωρεί πλέον τον εαυτό του εγγυητή της δημοκρατίας, δεν ασχολείται με τη διάδοση των φιλελεύθερων αξιών, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για όλη την ανθρωπότητα και δεν θεωρεί τον εαυτό του μέρος ενός ενιαίου χώρου με την Ευρώπη. Η Αμερική είναι πλέον μόνη της. Εξακολουθεί να επιδιώκει τη μεγαλοσύνη, την ανάπτυξη και την κυριαρχία της, αλλά ορίζει σαφώς ως έδαφος αυτής της κυριαρχίας, πρωτίστως το δυτικό ημισφαίριο, τις δύο αμερικανικές ηπείρους. Από εδώ προέρχεται και ο όρος «επικαιροποίηση του δόγματος Μονρόε». Η επικαιροποίηση είναι μια επέκταση, μια εξέλιξη ενός γεωπολιτικού σχεδίου, και αυτή η επικαιροποίηση του Τραμπ είναι, στην ουσία, η τάξη των μεγάλων δυνάμεων.

Τι λένε ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του σε αυτό το έγγραφο; Η Αμερική ενδιαφέρεται πρωτίστως για δύο ηπείρους: τη Βόρεια Αμερική (συμπεριλαμβανομένης, αν θέλετε, της Γροιλανδίας ως φυσικής συνέχειας της Αλάσκας) και ολόκληρη τη Νότια Αμερική. Αυτή είναι η ζώνη τους, την οποία διατηρούν ανεπιφύλακτα. Όσον αφορά τον υπόλοιπο κόσμο, έχει εξαφανιστεί η κύρια παγκοσμιοποιητική θέση ότι οι κύριοι στρατηγικοί αντίπαλοι είναι η Ρωσία και η Κίνα. Τέτοιες διατυπώσεις δεν υπάρχουν πλέον. Για τη Ρωσία γίνεται μάλλον ουδέτερη και ακόμη και φιλική αναφορά — ως πιθανός εταίρος. Η Κίνα θεωρείται σοβαρός οικονομικός ανταγωνιστής και συγκεκριμένη απειλή, αλλά όχι πλέον εχθρός με την παλιά έννοια. Η παρέμβαση στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής και άλλων ευρασιατικών ζωνών θα μειωθεί σχεδόν στο μηδέν. Η Αφρική έχει χαρακτηριστεί αδιάφορη, η Ινδία δεν αναφέρεται καθόλου — δηλαδή δεν θεωρείται πλέον στρατηγικός εταίρος.

Το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικά πολυπολικός κόσμος. Ο Τραμπ δηλώνει ανοιχτά: ναι, παραμένουμε ο μεγαλύτερος πόλος, θα διατηρήσουμε και θα εδραιώσουμε την ηγεμονία μας, αλλά θα την μειώσουμε σημαντικά. Η απόρριψη της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο σε άλλους πόλους — τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία — για πλήρη εδραίωση. Και στους υπόλοιπους ο Τραμπ απλά λέει: δεν με νοιάζει, δημιουργήστε τους δικούς σας πόλους ή μην τους δημιουργήσετε… όπως θέλετε. Φυσικά, η αμερικανική ηγεμονία αντιμετωπίζει με μεγάλη καχυποψία τις χώρες BRICS και οποιαδήποτε ενοποίηση άλλων πολιτισμών. Αυτή η συνέπεια της Δόγματος Μονρόε αποτελεί άμεση πρόκληση για όλη τη Λατινική Αμερική και θα την αναγκάσει να αναζητήσει μια κοινή στρατηγική, προκειμένου να αποτρέψει την απροκάλυπτη αμερικανική κυριαρχία στην ήπειρό της. Το ίδιο ισχύει και για την Αφρική.

Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά αντιευρωπαϊκή στρατηγική. Η ατλαντική αλληλεγγύη αναφέρεται μόνο με σαρκασμό και χλευασμό. Προτείνεται η «κατανομή του βάρους» των στρατιωτικών δαπανών στο ΝΑΤΟ: η Αμερική απαλλάσσεται από την κύρια ευθύνη για την Ευρώπη, διατηρώντας μόνο τις βασικές θέσεις. Αυτό, στην ουσία, σημαίνει το τέλος του ατλαντισμού ως τέτοιου. Η Ευρώπη είναι πλέον αναγκασμένη να σκεφτεί μόνη της και να δημιουργήσει τον δικό της πολιτισμικό πόλο.

Αυτή η δοξασία αντικατοπτρίζει ακριβώς την προσέγγιση MAGA με την οποία ο Τραμπ ήρθε στην εξουσία. Στη συνέχεια, απομακρύνθηκε σημαντικά από αυτήν: δεν εμπλέχθηκε πραγματικά στην ουκρανική σύγκρουση, την κάλυψε με ένα φύλλο συκής αντί για μια πραγματική λύση, βομβάρδισε το Ιράν, υποστήριξε σθεναρά τον Νετανιάχου — απομακρύνθηκε πολύ από το αρχικό του πρόγραμμα. Και με αυτή τη στρατηγική επιστρέφει στις ρίζες: back to MAGA. Δεν είναι τυχαίο ότι το έγγραφο προκάλεσε πραγματικό πανικό στους παγκοσμιοποιητές — τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Φωνάζουν με υστερία: ποιος το συνέταξε; Αν το πρώτο δόγμα του Τραμπ γράφτηκε από νεοσυντηρητικούς και παγκοσμιοποιητές — Pompeo, Bolton, Pence — τώρα το γράφουν οι πραγματικοί MAGA: Hicks, Vance, Miller. Το παράδειγμα έχει αλλάξει εντελώς. Είναι ένας επερχόμενος ρεαλισμός — επιθετικός, ηγεμονικός, αλλά ρεαλισμός. Η ιδέα της προώθησης των φιλελεύθερων αξιών έχει απορριφθεί μια για πάντα.

Η Αμερική μετατρέπεται σε μια συγκεκριμένη, σαφώς οριοθετημένη στρατιωτική και πολιτική δύναμη με προφανή συμφέροντα, τα οποία θα υπερασπίζεται σκληρά στο ημισφαίριό της. Όποιος βρεθεί στο δρόμο της, δεν θα έχει καλή τύχη. Αλλά οι συζητήσεις για τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχουν πια. America First — και τελεία. Αντικειμενικά, ο πολυπολικός κόσμος, για τον οποίο μιλούσε ο Πρόεδρός μας στην ομιλία του στο Μόναχο, απορρίπτοντας τις αξιώσεις του Δυτικού κόσμου για οικουμενισμό και παγκοσμιοποίηση, τώρα, στην ουσία, δηλώνεται από τον ίδιο τον Τραμπ. Άλλο θέμα είναι αν ο διάδοχός του, για παράδειγμα ο  Vance, θα αντέξει αυτή την πορεία μετά τον 80χρονο Τραμπ. Ή μήπως οι νεοσυντηρητικοί θα επιστρέψουν τελικά; Προς το παρόν, αυτή είναι μια κήρυξη πολέμου — όμως όχι εναντίον μας, αλλά εναντίον της παγκόσμιας φιλελεύθερης-παγκοσμιοποιητικής ελίτ.

Παρουσιαστής: Όσον αφορά την Ουκρανία, κυκλοφορούν φήμες ότι ο Τραμπ είναι δυσαρεστημένος με το γεγονός ότι ο Ζελένσκι δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το ειρηνευτικό του σχέδιο. Ο γιος του Τραμπ υποθέτει μάλιστα ότι, με φόντο όλες τις υποθέσεις διαφθοράς, η Αμερική ενδέχεται να σταματήσει εντελώς τη συμμετοχή της στην ουκρανική σύγκρουση τους επόμενους μήνες. Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό;

Aleksandr Dugin: Το σχέδιο που προωθεί τώρα ο Τραμπ είναι ακριβώς αυτό που μας ικανοποιεί. Του το εξηγήσαμε με απόλυτη σαφήνεια: τι είναι αποδεκτό για εμάς και τι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να δεχτούμε. Ωστόσο, αυτό που του εξηγήσαμε και που, όπως φαίνεται, δέχτηκε, δεν θα είναι πραγματική νίκη για εμάς. Δυστυχώς, πρόκειται για έναν ακόμη συμβιβασμό. Δεν είναι ήττα — σε καμία περίπτωση — αλλά ούτε και νίκη με την πλήρη, βαθιά έννοια του όρου.

 Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ορισμένη επιτυχία, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ταπείνωση της Δύσης, είναι σίγουρα μια προσωπική και οριστική ήττα του Ζελένσκι — αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το τέλος της Ουκρανίας ως πρότζεκτ και σίγουρα δεν είναι το τέλος της Δύσης ως πολιτισμικής δύναμης. Ο Τραμπ το κατάλαβε πολύ καλά. Κατάλαβε το βασικό: αν πραγματικά θέλει να σώσει την Ουκρανία — δηλαδή να σώσει την αντι-Ρωσία, το ρωσοφοβικό προγεφύρωμα που χτίστηκε εναντίον μας για τόσα χρόνια — πρέπει να αποδεχτεί αμέσως τις προτάσεις μας. Για τους παγκοσμιοποιητές, για τους Ευρωπαίους και, φυσικά, για τον ίδιο τον Ζελένσκι, αυτό θα είναι μια σοβαρή, οδυνηρή ήττα. Αλλά για την Ουκρανία ως τέτοια — όχι. Η Ουκρανία θα σωθεί. Και μάλιστα θα σωθεί ακριβώς με την ιδιότητα με την οποία δημιουργήθηκε: ως αντι-Ρωσία. Και την σώζει ακριβώς ο Τραμπ, θυσιάζοντας τον Ζελένσκι και μια ολόκληρη ομάδα ευρωπαίων ηλιθίων, που μέχρι τώρα δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει.

Αν ο Τραμπ, έχοντας κάνει ό,τι μπορούσε, απλώς αποσυρόταν από τη σύγκρουση και την άφηνε στην Ευρώπη και την Ουκρανία — κάτι που, παρεμπιπτόντως, έχει υπαινιχθεί επανειλημμένα και έχει ακόμη και δηλώσει ανοιχτά — αυτό θα ήταν πραγματικά το ιδανικό σενάριο για εμάς. Ναι, θα έπρεπε να συνεχίσουμε να πολεμάμε — ίσως για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και με δυσκολία — αλλά τότε θα είχαμε μπροστά μας μια πραγματική προοπτική για μια πραγματική, πλήρη και μη αναστρέψιμη νίκη. Και οποιαδήποτε εκεχειρία μπορούμε να συνάψουμε τώρα είναι μόνο μια προσωρινή ανάπαυλα, και μάλιστα για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ούτε η Ουκρανία, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε καν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα λάβουν υπόψη αυτή την εκεχειρία στο μέλλον, μόλις αισθανθούν ότι έχουν και πάλι την παραμικρή ευκαιρία να την παραβιάσουν.

Παρουσιαστής:   Αν ο Τραμπ αποφασίσει να ασχοληθεί με τη Βενεζουέλα, ενώ εμείς αναπτύσσουμε σχέσεις συμμαχίας με τη Βενεζουέλα, πώς θα αντιδράσει η Ρωσία;

Aleksandr Dugin:   Αυτό είναι ένα περίπλοκο ζήτημα. Από τη μία πλευρά, έχουμε πράγματι συμμαχικές σχέσεις με τη Βενεζουέλα και, αν ήμασταν πιο ισχυροί, θα έπρεπε να εμπλακούμε πλήρως σε αυτή τη σύγκρουση στο πλευρό του Maduro ενάντια στην αμερικανική επιθετικότητα. Αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε σε αυτή την κατάσταση: όλες οι δυνάμεις μας είναι πλήρως δεσμευμένες στον πόλεμο της Ουκρανίας — όπως και στη Συρία, όπως και στο Ιράν. Μετά τη νίκη, σίγουρα θα εμπλεκόμασταν. Αλλά τώρα, δυστυχώς, είμαστε αδύναμοι.

Παρουσιαστής:  Ας αρχίσουμε αυτό το μέρος της εκπομπής με τη δήλωση του ειδικού εκπροσώπου του Ρώσου προέδρου, Kirill Dmitriev. Είπε ότι οι καλύτεροι διπλωμάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Έτσι σχολίασε την είδηση από την Πολωνία ότι ο ίδιος ο Dmitriev και ο Αμερικανός επιχειρηματίας ΈλονΜασκ αποφάσισαν να χωρίσουν την Ευρώπη. Με τι σχετίζονται αυτές οι συζητήσεις για τη διαίρεση της Ευρώπης; Γιατί ο Μασκ έγινε πιο ενεργός; Είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το δημόσιο προσκήνιο για κάποιο διάστημα, αλλά τώρα ανανέωσε τη διαμάχη με την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με την ελευθερία του λόγου και τους ευρωπαϊκούς νόμους. Πού οδηγούν όλα αυτά;

Aleksandr Dugin: Στην πραγματικότητα, εδώ, όπως και στην υιοθέτηση του νέου δόγματος εθνικής ασφάλειας, καθώς και στις διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία, παρατηρούμε την ίδια γενική τάση — μια ισχυρή τάση επιστροφής στο αρχικό σχέδιο MAGA. Γιατί, όταν ο Τραμπ ήρθε στην εξουσία, ουσιαστικά κήρυξε την πλήρη επανεκκίνηση ολόκληρης της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, και τα σχέδια MAGA όντως ξεκίνησαν. Και μετά απομακρύνθηκε πολύ σοβαρά και πολύ μακριά από αυτό. Για σχεδόν ένα χρόνο — οκτώ, εννέα μήνες — ασχολήθηκε με εντελώς διαφορετικά πράγματα: έκρυβε τις λίστες του Έπσταϊν, ξέφευγε από την τεράστια, απροσδόκητη πίεση του ισραηλινού λόμπι στην αμερικανική πολιτική, πρόδιδε τους πιστούς συντρόφους του. Δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, έπαψε να είναι MAGA. Απομακρύνθηκε από το MAGA για ένα κρίσιμο διάστημα. Και όμως, όλα ξεκίνησαν ακριβώς όπως ξεκινούν τώρα. Και τώρα επιστρέφει — επιστρέφει ο Τραμπ και, κατά συνέπεια, επιστρέφει ο Μασκ.

Γιατί ο Μασκ έλαβε σαφώς την έγκριση να προχωρήσει στην αποσυναρμολόγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται οι «καλύτεροι διπλωμάτες» για τους οποίους μιλάμε — είναι οι υπερ-παγκοσμιοποιητές, οι απόλυτοι, αδιάλλακτοι εχθροί του Τραμπ, οι σκληρότεροι αντίπαλοι της πορείας του, των ιδεών του, της αντίληψής του για τον κόσμο και την κοινωνία. Ήδη τον περασμένο χειμώνα, τον Ιανουάριο του περασμένου έτους, πριν από σχεδόν ένα χρόνο, ο Μασκ ξεκίνησε αυτή την εκστρατεία: εναντίον του Starmer, υπέρ του AfD, εναντίον του Macron. Και στην πραγματικότητα το Twitter — το δίκτυο που έχει απαγορευτεί στη Ρωσική Ομοσπονδία — έγινε η πλατφόρμα που ενοποίησε την εθνικιστική αντιπολίτευση σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ανυψώνοντάς την ακριβώς όπως κάποτε ο Σόρος ανύψωσε τους παγκοσμιοποιητές, αλλά μόνο σε αντίθετη κατεύθυνση. Τώρα ο Μασκ απλώς εφάρμοσε την ίδια τακτική, αλλά με αντίθετο τρόπο. Και άρχισε να το κάνει πριν από ένα χρόνο: υποστηρίζοντας το AfD, τους αντιπάλους του Starmer στη Βρετανία,  την Marine Le Pen, την Meloni  — όλους όσοι ήταν εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εναντίον του ευρωπαϊκού κατεστημένου, υπέρ του ευρωπαϊκού εθνικισμού, αν θέλετε.

Και μετά ο ίδιος ο Μασκ απομακρύνθηκε από τη θέση του στο DOGE — την υπηρεσία για την αποτελεσματικότητα και την ορθολογικότητα του κράτους. Εν ολίγοις, χώρισε με τον Τραμπ, και παράλληλα ο Τραμπ ασχολήθηκε με εντελώς διαφορετικά θέματα, τα οποία προκάλεσαν μόνο κριτική από τον Μασκ. Αλλά ο Μασκ συγκρατήθηκε. Αρχικά άρχισε να κριτικάρει τον Τραμπ, μετά έκανε μια παύση. Και περίμενε τη στιγμή που οι διακυμάνσεις του τραμπισμού θα έμπαιναν ξανά στη φάση MAGA. Δηλαδή, είναι back to the MAGA. Με αυτό ξεκινήσαμε τη σημερινή εκπομπή: στην Αμερική βλέπουμε ότι ο Τραμπ επιστρέφει στον αρχικό του σχέδιο, στο σχέδιο Α, στο σχέδιο MAGA. Και, φυσικά, ο Μασκ συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη διαδικασία και συνεχίζει να κατακρίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή τη φορά είναι πολύ πιο σοβαρό. Η δεύτερη προσπάθεια για την αποσυναρμολόγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την πλευρά του MAGA, νομίζω, θα είναι πολύ πιο αποφασιστική και συνεπής. Αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τη νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας όσο και από τη συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ουκρανική κρίση, η οποία συνεχώς ανατρέπει τα σχέδια του Τραμπ για τη διάσωση της Ουκρανίας. Τώρα έχουν συγκλίνει όλες οι συνθήκες για να προχωρήσουμε απλά στην καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κανείς δεν κρύβει πια τίποτα. Ο Μασκ λέει ανοιχτά: τέρμα η ΕΕ, ας καταστρέψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει κάθε λόγο να το κάνει: είναι υποστηρικτής ενός συντηρητικού-εθνικιστικού υψηλής τεχνολογίας σχεδίου, το οποίο οι φιλελεύθεροι στην εξουσία απλά εμποδίζουν να ζήσει και να αναπνεύσει.

Νομίζω ότι η ίδια η Αμερική, ο Τραμπ και η ομάδα του, όπου το MAGA αρχίζει να βγαίνει από το λήθαργο και να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο, έχουν πράγματι αρχίσει να διαλύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό πρέπει μόνο να το χειροκροτήσουμε και, αν είναι δυνατόν, να ωθήσουμε αυτό που ήδη πέφτει. Αν είχαμε τη δύναμη και τα μέσα να επηρεάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, είμαι βέβαιος ότι και από τις δύο πλευρές θα μπορούσαμε να στείλουμε αυτούς τους θαυμάσιους «καλύτερους Ευρωπαίους διπλωμάτες» απλά στο κενό. Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τίποτα πιο αηδιαστικό, άθλιο, επιθετικό, κυνικό, ψεύτικο, τοξικό, σάπιο από μέσα και που μεταδίδει αυτή τη σήψη σε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, από την τρέχουσα Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παρουσιαστής: Και αυτό το πρόστιμο, το οποίο η εταιρεία X έλαβε σύμφωνα με τον νέο νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν μόνο μια αφορμή για τον Μασκ να ξεκινήσει ξανά την εκστρατεία του κατά της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, όλα συνέβησαν ακριβώς μετά από εντολή του Τραμπ, καθώς συνέπεσε με τη δημοσίευση της νέας στρατηγικής.

Aleksandr Dugin: Αυτό είναι απλώς μια δικαιολογία, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τη γενική αμφιταλάντευση της αμερικανικής πολιτικής — από το MAGA στους νεοσυντηρητικούς και πάλι πίσω στο MAGA. Πριν από ένα χρόνο, όταν στο πρόγραμμα Escalation θέσαμε ως στόχο να παρακολουθούμε προσεκτικά αυτές τις διακυμάνσεις της αμερικανικής πολιτικής, περιγράψαμε με αρκετή ακρίβεια, όπως αποδεικνύεται τώρα, τη λογική της δημιουργίας του νέου τραμπικού καθεστώτος: θα ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ MAGA, πλησιάζοντας το σχέδιο MAGA — τη τάξη των μεγάλων δυνάμεων — και αποκλίνοντας από αυτό. Φυσικά, δεν περίμενα ότι θα πάει τόσο μακριά, τόσο ντροπιαστικά και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, διώχνοντας όλους τους στενούς υποστηρικτές του. Αλλά ο Τραμπ είναι ένας πραγματικά απρόβλεπτος άνθρωπος. Με την ίδια ευκολία με την οποία τους διώξε, τους συγκέντρωσε ξανά. Ακριβώς όπως απαγόρευσε τα πάντα, τώρα τα επέτρεψε όλα. Η ένταση αυτών των διακυμάνσεων αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική από ό,τι προβλέπαμε, όταν διατυπώναμε υποθέσεις, αλλά η ουσία της διαδικασίας είναι ακριβώς αυτή.

Και τώρα, είμαι σίγουρος, ο Μασκ απλώς χρησιμοποίησε αυτό το πρόστιμο ως αφορμή για να ασχοληθεί ξανά με την πραγματική δουλειά. Ο Τραμπ του έδωσε σιωπηρή ευλογία για αυτό, και οι σχέσεις τους σταδιακά αποκαθίστανται. Του επέβαλαν πρόστιμο άνω των εκατό εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά ήδη τις πρώτες ώρες μετά από αυτό, το X — το δίκτυο του που έχει απαγορευτεί στη Ρωσική Ομοσπονδία — ανέβηκε στην πρώτη θέση σε λήψεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, έχει ήδη νικήσει. Έδειξε την πραγματική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στις κυβερνήσεις τους — στην ουσία, μια σιωπηρή ψηφοφορία υπέρ ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, κανείς δεν υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, εκτός από αυτή τη συμμορία των Βρυξελλών — ένα διεθνές σμήνος μανιακών παγκοσμιοποιητών και τον Starmer, που έχει προσχωρήσει σε αυτούς, επίσης ένας απόλυτα μανιακός. Αυτοί οι μανιακοί προσπαθούν τώρα πυρετωδώς να καταστείλουν κάθε διαφορετική άποψη στην Ευρώπη. Κυκλοφορεί τώρα ένα meme: μια φωτογραφία του Starmer με τη λεζάντα «Έχουμε πλήρη ελευθερία του λόγου. Όποιος το αμφισβητεί, θα συλληφθεί αμέσως». Αυτή είναι περίπου η γενική κατάσταση των Ευρωπαίων σήμερα. Και επειδή το X δεν λογοκρίνεται από αυτούς, προσπαθούν να καταστείλουν ακριβώς αυτόν τον τομέα της ελευθερίας. Αλλά πίσω από τον Μασκ και το δίκτυό του βρίσκεται η δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και τώρα ο Τραμπ υποστήριξε ανοιχτά τον Μασκ. Ο Hicks τον υποστήριξε, ο Vance τον υποστήριξε. Δήλωσαν ότι η λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου είναι άνευ προηγουμένου. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι casus belli, αφορμή για πόλεμο, για άμεση διπλωματική και πολιτική σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ σοβαρά. Φυσικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο Τραμπ να υπαναχωρήσει και πάλι από τη στρατηγική MAGA.

Ωστόσο, προς το παρόν παρατηρούμε μια νέα, ισχυρή στροφή πίσω στο MAGA. Όλα εξελίσσονται αυστηρά σύμφωνα με το σενάριο. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και οι ΗΠΑ — συγκεκριμένα οι ΗΠΑ στο σύνολό τους — κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά, οι δημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και οι παγκοσμιοποιητές έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Βρίσκονται σε πανικό, σε πραγματικό τρόμο. Διαβάζω τα σχόλια του McFaul — ενός από τους πιο επικίνδυνους παγκοσμιοποιητές και αρχιτέκτονες της πολιτικής για τη Ρωσία και την Ουκρανία: είναι απλά τρομοκρατικές, εξτρεμιστικές εκκλήσεις για την ανατροπή της εξουσίας στη Ρωσία, για την αλλαγή του καθεστώτος και ούτω καθεξής. Ο πρώην πρέσβης, δημοκράτης, παγκοσμιοποιητής — είναι απλά σε υστερία: τι συμβαίνει, αντί να πολεμάμε τη Ρωσία και την Κίνα, πολεμάμε τους κύριους συμμάχους μας στην Ευρώπη! Ο πανικός είναι απόλυτος — τόσο στην Ευρώπη όσο και μεταξύ των Αμερικανών παγκοσμιοποιητών.

Σε αυτό το κλίμα βρισκόμαστε τώρα. Και θα μπορούσαμε να χαρούμε για όλα όσα συμβαίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν υπήρχε ένα εξαιρετικά προβληματικό για εμάς σημείο — το ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία που προωθεί ο Τραμπ. Δεν το κάνει από κακία, απλά έχει το δικό του πρόγραμμα, το δικό του όραμα για τον κόσμο. Πράγματι, έχει αφαιρέσει τη Ρωσία από τη λίστα των κύριων εχθρών και υποκειμένων μίσους. Δεν είμαστε ουσιαστικά σημαντικοί για αυτόν, έχει άλλες προτεραιότητες. Και σε αυτό διαφέρει ριζικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, αντίθετα, προετοιμάζεται ανοιχτά για πόλεμο εναντίον μας. Αποδεικνύεται ότι στο στρατόπεδο των αντιπάλων μας — ας το πούμε προσεκτικά — και των εχθρών μας έχει επέλθει μια πραγματική διάσπαση. Και αν είχαμε τα απαραίτητα μέσα, τις απαραίτητες δυνάμεις για να συμμετάσχουμε ενεργά σε αυτή τη διαδικασία, είμαι πεπεισμένος ότι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συμβολή στη διάλυσή της, θα πρέπει να γίνει ο κύριος στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Γιατί η ταπείνωση που υπέστημεν από την Ευρωπαϊκή Ένωση — όχι από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά από αυτή την κατασκευή των Βρυξελλών — είναι αδύνατο να συγχωρεθεί. Σκοπεύουν να πολεμήσουν εναντίον μας, χρηματοδοτούν, οπλίζουν και υποστηρίζουν ηθικά και πολιτικά τους εχθρούς μας. Είναι απλά εχθροί. Πρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομά τους: η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εχθρός. Πρέπει να καταστραφεί.

Και βλέπουμε ότι οι ΗΠΑ σήμερα — συγκεκριμένα οι MAGA-τραμπιστές — έχουν πράγματι αρχίσει την εξάλειψή της. Όλοι φώναξαν αμέσως: κοιτάξτε, είναι μαζί με τον Πούτιν! Νομίζω ότι μας θεωρούν καλύτερους από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα. Αν είχαμε τέτοιες δυνατότητες — ανώνυμους εκπροσώπους σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που μοιράζουν μπισκότα και υποστηρίζουν όλους όσοι είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτή την κατασκευή — θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε τις εξαιρετικές σχέσεις με τη νέα Ευρώπη: την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των παραδόσεων, την πραγματική ευρωπαϊκή δημοκρατία, με τον πολιτισμό και τα συμφέροντά της. Δεν είναι σίγουρο ότι θα γινόταν αμέσως φίλη μας — πολύ αμφιβάλλω — αλλά πρέπει να καταστρέψουμε την παθολογία που είναι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να καταστραφεί.

Παρουσιαστής: Οι συνάδελφοι υποδεικνύουν ότι ο McFaul δεν περιλαμβάνεται σε καμία λίστα...

Aleksandr Dugin: Αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ κακό. Είναι πραγματικά κακό, γιατί τέτοιοι τύποι προκαλούν τεράστια ζημιά στη χώρα μας — τόσο διπλωματική όσο και πολιτική. Προσβάλλουν συνεχώς τον πρόεδρό μας, ξεσηκώνουν και προκαλούν εναντίον μας τόσο το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο όσο και τις κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής. Φυσικά, ήμουν απολύτως βέβαιος ότι θα ήταν σε αυτή τη λίστα. Παρακολουθώ προσεκτικά τις δηλώσεις του και για μένα αυτό είναι απλά εκπληκτικό. Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν εκεί, μαζί με τον Σόρος ή τον τρομοκράτη Lindsay Graham, ο οποίος έχει κηρυχθεί παράνομος στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Εδώ επίσης έχουμε κάποια κενά. Καλά κάνατε που το διορθώσατε. Πρέπει οπωσδήποτε να το λάβουμε υπόψη.

Παρουσιαστής:  Και τώρα και οι ακροατές μας συμμετείχαν στη συζήτηση. Ένας από αυτούς πρόλαβε να θέσει το θέμα: «Από ποια χώρα θα ξεκινήσει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή θα υπάρξει ντόμινο;»

Aleksandr Dugin:   Τώρα εμφανίστηκε ένας υπέροχος όρος — EUREXIT, δηλαδή η ίδια η Ευρώπη αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν αποχωρεί κάποια μεμονωμένη χώρα, αλλά αποχωρεί όλη η Ευρώπη, επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι καθόλου Ευρώπη. Είναι ένα τεχνητό, ανώμαλο τέρας, που στέρησε την πραγματική κυριαρχία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να καταστραφεί εντελώς.

Και ο EUREXIT, μου φαίνεται, είναι η πιο σωστή και ακριβής προσέγγιση. Θυμηθείτε πώς έλεγαν οι Μπολσεβίκοι: δεν έχει σημασία από ποια χώρα θα ξεκινήσει η παγκόσμια επανάσταση, το σημαντικό είναι να ξεκινήσει, να τραβήξει το νήμα εκεί όπου δεν είναι καλά τοποθετημένο, και μετά η διαδικασία θα προχωρήσει από μόνη της. Βέβαια, η πρόβλεψή τους δεν επαληθεύτηκε — όπου και αν ξεκίνησαν, η παγκόσμια επανάσταση δεν πραγματοποιήθηκε. Αλλά στην περίπτωση του EUREXIT αυτό είναι απολύτως εφικτό.

Όποιος και αν αποχωρήσει τώρα — η μικρή Δανία ή κάποιος άλλος, για να μην πούμε για μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία, αν η Marine Le Pen έρθει στην εξουσία (και το υπόσχεται ανοιχτά σε όλους) ή αν το AfD ρίξει την κυβέρνηση του Merz (και οι δυνάμεις τους αυξάνονται ραγδαία), — όποια χώρα, μεγάλη ή μικρή, αποχωρήσει σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό τις τρέχουσες συνθήκες — αυτό θα είναι το EUREXIT. Όλα. Τέλος.

Αν και, για παράδειγμα, η Ουγγαρία και η Σλοβακία ας παραμείνουν μέσα μέχρι το τέλος — ακολουθούν απολύτως σωστή πολιτική και είναι καλύτερα να εργάζονται από μέσα παρά από έξω. Αλλά οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από αυτές τις δύο, αν αρχίσει να αποχωρεί — ακόμα και από την Ανατολική Ευρώπη (και εκεί τους θεωρούν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, απλά τους περιφρονούν, για την «παλιά Ευρώπη» είναι σκουπίδια, όχι άνθρωποι, εκτός, φυσικά, από τους Βαλτικούς Ατλαντιστές, που δεν θα αποχωρήσουν ποτέ), — λοιπόν, αν αποχωρήσει έστω και μία σοβαρή, μεγάλη χώρα, αυτό θα είναι η αρχή του τέλους.

Δεν έχει σημασία από πού ακριβώς θα ξεκινήσει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σημασία έχει μόνο ένα πράγμα — να ξεκινήσει. Γιατί τότε η παγκόσμια συντηρητική επανάσταση θα νικήσει πραγματικά και στο δυτικό τμήμα της ευρασιατικής ηπείρου.

Παρουσιαστής: Ταυτόχρονα, όμως, μόλις αναφέρθηκε η Γερμανία. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, σχεδόν το 70% των Γερμανών είναι δυσαρεστημένοι με το έργο της σημερινής κυβέρνησης. Οι αρνητικές αξιολογήσεις του Merz σπάνε επίσης όλα τα ρεκόρ. Σε αυτό το πλαίσιο, ξεκινούν οι διαδικασίες μετονομασίας των οδών με σοβιετικά ονόματα: καταργείται η οδός Λένιν, καθώς και άλλες οδοί που συνδέονται με Γερμανούς κομμουνιστές ηγέτες που δραστηριοποιήθηκαν στο έδαφος της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Όλοι καταλαβαίνουμε πολύ καλά πώς συνήθως καταλήγει μια τέτοια διαδικασία μετονομασίας οδών. Γιατί ακριβώς τώρα η Γερμανία αποφάσισε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο;

Aleksandr Dugin: Μου φαίνεται ότι αυτό είναι ένα αδιέξοδο. Για να προετοιμάσουν τη Γερμανία — και ολόκληρη την Ευρώπη — για τον πόλεμο, είναι απολύτως αδύνατο να το κάνουν μόνο με τη φιλελεύθερη ιδεολογία. Θα πρέπει να επιστρέψουν στον εθνικισμό. Και οι ίδιοι, σύμφωνα με την τρέχουσα ιδεολογία τους, είναι ριζοσπάστες, θεμελιώδεις αντίπαλοι κάθε εθνικισμού. Το αποτέλεσμα είναι ένα παράδοξο: ο φιλελεύθερος φασισμός, ο φιλελεύθερος ναζισμός, που χτίζουν τώρα σε όλη την Ευρώπη, αυτοπεριορίζεται και αυτοπαράλυεται.

Θέλουν να αναγκάσουν την κοινωνία τους να μας μισεί στο όνομα των γκέι παρελάσεων, στο όνομα των νέων εκατομμυρίων βρώμικων μεταναστών, τους οποίους εισάγουν συνειδητά χωρίς καμία οικονομική σκοπιμότητα — μόνο και μόνο για να διαλύσουν, να διαλύσουν τον αυτόχθονο πληθυσμό. Η Ευρώπη έχει ήδη μετατραπεί σε σκουπιδότοπο. Και παράλληλα θέλουν να ανεβάσουν το μαχητικό πνεύμα σε αυτή την κοινωνία. Για ένα πραγματικό μαχητικό πνεύμα χρειάζεται μια ιδεολογία κινητοποίησης — ακόμα και αν είναι ακραία εθνικιστική, ακόμα και αν είναι ανοιχτά φασιστική. Και προσπαθούν να το καλύψουν με τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το ένα αποκλείει απολύτως το άλλο.

Δεν μπορούν να κινητοποιήσουν μια κοινωνία την οποία ταυτόχρονα διαλύουν. Δεν μπορούν να της εμφυσήσουν ρεβανσιστικό, εθνικιστικό, ναζιστικό πνεύμα, αν ταυτόχρονα καταστρέφουν όλες τις μορφές συλλογικής ταυτότητας, καταριώντας συνεχώς όχι μόνο την ιστορία μας, αλλά και τη δική τους. Πρόκειται για δύο αμοιβαία αποκλειόμενους στόχους. Αν προσπαθήσουν να επιτύχουν και τους δύο ταυτόχρονα, κανένας από τους δύο δεν θα επιτευχθεί. Ο φιλελευθερισμός θα σαπίσει τελικά, ενώ ο φασισμός δεν θα επιτευχθεί ποτέ.

Γι' αυτό, μου φαίνεται, σήμερα έχουν μπλοκάρει τους βασικούς τους άξονες. Πρέπει ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό και να κινητοποιήσουν την κοινωνία για πόλεμο εναντίον μας. Αυτό το έργο είναι αντικειμενικά ανέφικτο. Ή το ένα ή το άλλο. Για το πρώτο δεν είναι πλέον ικανοί, για το δεύτερο δεν είναι έτοιμοι.

Γι' αυτό και βλέπω εδώ λόγους για έναν ορισμένο, και ίσως σοβαρό, οπτιμισμό. Αν συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν τώρα — ο Μακρόν θα μαλώνει με την Κίνα, η Κάγια Κάλλας θα καταστρέφει τις συμφωνίες εκεχειρίας και ούτω καθεξής — αυτό μόνο ενισχύει τις θέσεις μας και μας δίνει όλο και περισσότερους λόγους για έναν πραγματικό, βαθύ οπτιμισμό.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος

Ἀπό ἐδῶ

Ἡ Πελασγική

Ὁ Ἑβραϊκός Κύκλος τῶν Δισεκατομμυριούχων Κρύβεται σέ Κοινή Θέα

Γράφει ὁ Jose Nino

 Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Όμιλο Mega. Ωστόσο, αυτή η διακριτική κοινοπραξία Εβραίων δισεκατομμυριούχων έχει επιστρέψει στο προσκήνιο λόγω του ανανεωμένου ελέγχου της υπόθεσης του Jeffrey Epstein. Το όνομά του κυριαρχεί ξανά στα πρωτοσέλιδα, και μαζί του μια παράξενη υποστηρικτική ομάδα ολιγαρχών, βετεράνων των μυστικών υπηρεσιών και φιλάνθρωποι μεσίτες εξουσίας.

Στο επίκεντρο αυτής της ομάδας σκιωδών προσωπικοτήτων βρίσκεται ο Leslie Wexner, ένας από τους πιο επιδραστικούς προστάτες του σιωνιστικού έργου. Το 1991, ενώθηκε με τον Καναδό κληρονόμο ποτών Charles Bronfman για να δημιουργήσουν αυτό που ονόμασαν Mega Group, γνωστό και σε ορισμένες αναφορές ως Study Group. Ένα προφίλ στην Wall Street Journal του 1998 το περιέγραψε ως «μια χαλαρά οργανωμένη λέσχη 20 από τους πλουσιότερους και πιο επιδραστικούς Εβραίους επιχειρηματίες του έθνους» που επικεντρώθηκε στη «φιλανθρωπία και την εβραϊκότητα», ωστόσο ακόμη και οι πρώτες αναφορές υπαινίσσονταν κάτι πιο βαθύ. Μια επισκόπηση της Miftah απεικόνισε την Mega Group ως μια άτυπη αλλά ισχυρή λέσχη Εβραιοαμερικανών δισεκατομμυριούχων και επιχειρηματιών που γρήγορα προσέλκυσε την προσοχή στην Ιερουσαλήμ και την Ουάσινγκτον.

Ισραηλινές πηγές πληροφοριών περιέγραψαν αργότερα την Mega Group ως όχημα για επιχειρήσεις επιρροής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι αναλυτές επεσήμαναν τις επαφές της ομάδας με την ισραηλινή Μοσάντ, την ευθυγράμμισή της με το ευρύτερο ισραηλινό λόμπι και τη συνήθειά της να λειτουργεί κεκλεισμένων των θυρών. Αυτό που επιφανειακά έμοιαζε με φιλανθρωπία, έμοιαζε όλο και περισσότερο με μια ιδιωτική πολιτική μηχανή από κάτω.

Οι Αρχιτέκτονες ενός Εβραϊκού Δικτύου Ολιγαρχών

Ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Shimon Peres, δεύτερος από αριστερά, ακούει τον Edgar Bronfman κατά τη διάρκεια ενός γεύματος το 1995 προς τιμήν του Peres. Από αριστερά είναι: Shimon Peres,Laurence Tisch, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του CBS ο Ισραηλινός Πρέσβης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Itamar Rabinowitz και ο Bronfman ( ἐδῶ) 

Η επίσημη εκδοχή υποστηρίζει ότι ο Wexner  και ο Charles Bronfman ίδρυσαν από κοινού το Mega Group το 1991 για να συντονίσουν μεγάλης κλίμακας εβραϊκή φιλανθρωπία. Μια μεταγενέστερη περιγραφή του δικτύου τοποθετεί την προέλευσή του σε περίπου 20 μέλη, σχεδόν όλα δισεκατομμυριούχοι ή σχεδόν δισεκατομμυριούχοι. Μέχρι το 2001, τα μέλη φέρεται να αυξήθηκαν σε σχεδόν 50, σύμφωνα με την κάλυψη του Executive Intelligence Review και άλλων πηγών, με ετήσιες συνδρομές περίπου 30.000 δολάρια, όπως ανέφερε η Wall Street Journal .

Το ρόστερ μοιάζει με χάρτη της ελίτ της εβραϊκής θεσμικής εξουσίας. Μεταξύ των κεντρικών προσωπικοτήτων ήταν

• Leslie Wexner, ιδρύτρια της The Limited και της Victoria's Secret.
• Charles και Edgar Bronfman, κληρονόμοι της αυτοκρατορίας οινοπνευματωδών ποτών Seagram και μακροχρόνιοι ηγέτες του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου.
• Ο Michael Steinhardt, πρωτοπόρος διαχειριστής hedge fund, περιέγραψε στο Hedge Fund Alpha και στο MicroCapClub ως έναν από τους πιο επιτυχημένους επενδυτές της Wall Street.
• Ο Max Fisher, μεγιστάνας του πετρελαίου του Ντιτρόιτ και ισχυρός Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος συμβούλευε προέδρους από τον Αϊζενχάουερ μέχρι τον Τζορτζ Μπους για θέματα Εβραίων και Μέσης Ανατολής.
• Ronald Lauder, κληρονόμος της περιουσίας της Estée Lauder και αργότερα πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου.
• Ο Harvey Meyerhoff , μεγιστάνας ακινήτων της Βαλτιμόρης και ιδρυτικός πρόεδρος του Μουσείου Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως παρουσιάζεται από το δικό του φιλανθρωπικό ίδρυμα και το Pi Lambda Phi.( ΠΛΦ) 
• Ο Laurence Tisch, πρόεδρος της Loews Corporation, του οποίου ο γιος, James, αργότερα ηγήθηκε των Ηνωμένων Εβραϊκών Κοινοτήτων.

Διάφορες έρευνες, συμπεριλαμβανομένου ενός εμπεριστατωμένου φακέλου στο MintPress News , έχουν υποστηρίξει ότι αυτός ο κύκλος λειτουργούσε ως κάτι πολύ περισσότερο από μια φιλανθρωπική λέσχη. Στην πραγματικότητα, το Mega Group χρησίμευε ως κεντρικός κόμβος σε ένα δίκτυο όπου τα χρήματα, τα μέσα ενημέρωσης, οι πληροφορίες και το σιωνιστικό λόμπινγκ συγχωνεύονταν σε μια ενιαία ολιγαρχική επιχείρηση που παρέκαμπτε την παραδοσιακή νομοθετική διαδικασία.

Wexner, Epstein και η μεζονέτα στο Μανχάταν

Ο Leslie Wexner ίσως είναι η πιο σημαντική προσωπικότητα σε αυτή την ιστορία, όχι μόνο λόγω της εταιρικής του αυτοκρατορίας, αλλά και λόγω της μοναδικής σχέσης του με τον Jeffrey Epstein . Ο Wexner δημιούργησε την περιουσία του μέσω της The Limited ξεκινώντας το 1963, και αργότερα επεκτάθηκε σε Victoria's Secret, Bath and Body Works, Abercrombie and Fitch και άλλες μάρκες υπό την L Brands. Η καθαρή του αξία στις αρχές της δεκαετίας του 2020 κυμαινόταν γενικά μεταξύ 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων και 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθιστώντας τον έναν από τους πλουσιότερους άνδρες στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον μακροβιότερο διευθύνοντα σύμβουλο εταιρείας Fortune 500.

Έπειτα, υπάρχει και ο Epstein. Ένας πρώην καθηγητής μαθηματικών λυκείου χωρίς πτυχίο πανεπιστημίου έγινε με κάποιο τρόπο οικονομικός διευθυντής του Wexner στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το Jewish Telegraphic Agency ανέφερε ότι ο Wexner παραχώρησε στον Epstein τον έλεγχο «όλων των χρημάτων του». Το Vanity Fair αργότερα αποκάλυψε ότι ο Wexner μεταβίβασε την κατοικία του στο Μανχάταν, έκτασης 51.000 τετραγωνικών ποδιών, στον Epstein, μαζί με ένα ιδιωτικό τζετ που αρχικά ανήκε στην The Limited, μια μεταβίβαση που μετέτρεψε την κατοικία του Epstein σε μία από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές κατοικίες στη Νέα Υόρκη.

Πρώην στελέχη της Victoria's Secret περιέγραψαν μια παράξενη δυναμική. Θυμήθηκαν να βλέπουν τον Wexner να υποτάσσεται στον Epstein σε συναντήσεις και ένας θυμήθηκε ότι «ο Les έβαζε το χέρι του στον ώμο του Epstein». Στην επιστολή του του 2019 προς το δικό του ίδρυμα μετά τη σύλληψη του Epstein, ο Wexner ισχυρίστηκε ότι είχε χειραγωγηθεί οικονομικά και επέμεινε ότι δεν γνώριζε τίποτα για την εγκληματική συμπεριφορά του Epstein. Η εξήγηση απλώς εμβάθυνε το μυστήριο. Η περιουσία του Epstein έφτασε τα 559 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με το Vanity Fair . Ο Wexner ήταν ο μόνος πλήρως τεκμηριωμένος πελάτης του. Κανένα δημόσιο αρχείο δεν εξηγεί πώς αθροίζονται αυτοί οι αριθμοί.

Η πιο εκρηκτική ερμηνεία προέρχεται από βετεράνους των μυστικών υπηρεσιών και ερευνητικούς συγγραφείς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο Epstein λειτουργούσε ως μέρος ενός ισραηλινού μηχανισμού σεξουαλικής εκβίασης. Ο Ari Ben Menashe, πρώην πράκτορας των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, δήλωσε στην Electronic Intifada και σε άλλα μέσα ενημέρωσης ότι ο Epstein και η Βρετανοεβραία κοσμική Ghislaine Maxwell εργάζονταν για τις ισραηλινές στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών και ειδικεύονταν στον εκβιασμό. Ο Ben Menashe είπε ότι είδε τον Epstein στο γραφείο του πατέρα της Ghislaine, Robert Maxwell (γνωστού ως Ισραηλινού κατάσκοπου), τη δεκαετία του 1980. Η μεζονέτα στο Μανχάταν που ο Wexner παρέδωσε στον Epstein φέρεται να είχε κρυφές κάμερες παρακολούθησης, όπως περιγράφουν διάφοροι ερευνητικοί συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του MintPress News .

Ο πρώην αξιωματικός αντικατασκοπείας της NSA, John Schindler, γράφοντας στους Washington Times και αναφέρθηκε σε πολλές περιλήψεις , υποστήριξε ότι ο Epstein λειτουργούσε εντός ενός ευρύτερου πλαισίου μυστικής δράσης του Ισραήλ. Τόνισε τη σύνδεση με τον Wexner και σημείωσε ότι «γνωρίζουμε ότι συνιδρύθηκε από τον δισεκατομμυριούχο ευεργέτη του Jeffrey Epstein. Τα υπόλοιπα παραμένουν εικασίες» και υπαινίχθηκε ότι το Κογκρέσο ή σοβαροί ερευνητικοί δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το Mega Group ως σημείο εκκίνησης για να ξεδιαλύνουν ολόκληρη την υπόθεση.

Η φιλανθρωπία ως κοινωνική μηχανική

Ο Όμιλος Mega διέπρεψε στη χρήση φιλανθρωπικών έργων για την αναμόρφωση της εβραϊκής ταυτότητας και την ευθυγράμμιση των κοινοτήτων της διασποράς με τα ισραηλινά συμφέροντα. Πουθενά αυτό δεν είναι πιο ξεκάθαρο από ό,τι στο Birthright Israel, γνωστό στα εβραϊκά ως Taglit. Το πρόγραμμα παρέχει δωρεάν δεκαήμερα ταξίδια στο Ισραήλ για νέους Εβραίους. Ο Charles Bronfman και ο Michael Steinhardt ξεκίνησαν το Birthright το 1999. Δημοσιεύματα στο eJewishPhilanthropy και το Jewish Journal περιγράφουν πώς ο Bronfman και ο Steinhardt δεσμεύτηκαν από 8 έως 10 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας. 12 επιπλέον δωρητές, συμπεριλαμβανομένων των Edgar Bronfman και Lynn Schusterman, δεσμεύτηκαν από 5 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας σε διάστημα πέντε ετών. Η ισραηλινή κυβέρνηση αντικατέστησε αυτή τη χρηματοδότηση, δημιουργώντας ένα αρχικό σύνολο σχεδόν 140 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Leonard Saxe του Πανεπιστημίου Brandeis αποκάλεσε το «Birthright» «το μεγαλύτερο εβραϊκό εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υπήρξε ποτέ», όπως αναφέρεται στο Jewish Journal. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενίσχυση της εβραϊκής ταυτότητας, στην αποθάρρυνση των γάμων μεταξύ των μεταναστών και της αφομοίωσης, και στην εμβάθυνση του δεσμού με το Ισραήλ. Στον πυρήνα του, το «Birthright» είναι μια ευρεία πρωτοβουλία οικοδόμησης ταυτότητας που χρηματοδοτείται από Εβραίους δισεκατομμυριούχους, υποστηρίζεται από το Ισραήλ και έχει σχεδιαστεί για να ενεργοποιήσει τους Εβραίους στην Αμερική.

Το Mega Group διέθεσε επίσης χρήματα στην Hillel International και στην εβραϊκή εκπαίδευση στη Βόρεια Αμερική. Ένα άρθρο της Wall Street Journal του 1998 σχετικά με τη φιλανθρωπία της ομάδας περιέγραφε λεπτομερώς πώς μια μικρή ομάδα μελών δεσμεύτηκε συνολικά 1,3 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για πέντε χρόνια για την αναχρηματοδότηση της Hillel το 1994. Αργότερα, έξι μέλη παρείχαν από 1,5 εκατομμύρια δολάρια το καθένα για να δημιουργήσουν την Σύμπραξη για την Εβραϊκή Εκπαίδευση, η οποία χρηματοδότησε αντίστοιχες επιχορηγήσεις για εβραϊκά ημερήσια σχολεία. Αυτές οι κινήσεις ενίσχυσαν ένα τεράστιο δίκτυο ημερήσιων σχολείων και πανεπιστημιουπόλεων που προωθούσαν μια έντονα σιωνιστική κοσμοθεωρία.

Στην πραγματικότητα, αυτή η φιλανθρωπική αυτοκρατορία δεν χρηματοδοτούσε απλώς θρησκευτικό ή πολιτιστικό έργο. Συνέβαλε στην οικοδόμηση μιας υποδομής που ενθάρρυνε την ακλόνητη υποστήριξη προς το Ισραήλ μεταξύ των νεότερων γενεών Εβραίων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεξαμενές Σκέψης, Συνέδρια και Πολιτικά Μηνύματα

Η εμβέλεια του Mega Group εκτεινόταν βαθιά στην Ουάσινγκτον. Πολλά μέλη συμμετείχαν στο διοικητικό συμβούλιο του Ινστιτούτου της Ουάσινγκτον για την Πολιτική της Εγγύς Ανατολής, γνωστού ως WINEP. Αυτή η δεξαμενή σκέψης, η οποία αναπτύχθηκε από την τροχιά του AIPAC, έχει περιγραφεί από τους John Mearsheimer και Stephen Walt ως μέρος του πυρήνα του ισραηλινού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως σημειώνουν μέσα όπως το Media Bias Fact Check και το Militarist Monitor , το WINEP παράγει έρευνα, εκπαιδεύει στρατιωτικούς αξιωματικούς και ενημερώνει κυβερνητικούς αξιωματούχους για την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, συμπεριλαμβάνονταν στά μέλη του διοικητικού συμβουλίου του WINEP ήταν οι Charles και Edgar Bronfman, Max Fisher, Harvey Meyerhoff και Michael Steinhardt. (Το WINEP διευθύνεται τώρα από τον Robert Satloff, ο οποίος αναφέρθηκε προηγουμένως σε δύο άρθρα του TOO , εδώ και εδώ · τα τρέχοντα Διοικητικά Συμβούλια παρατίθενται εδώ .)

Η εμβέλεια του δικτύου στην οργανωμένη εβραϊκή ηγεσία ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Ο Malcolm Hoenlein , ο οποίος κινήθηκε στους ίδιους κύκλους, διετέλεσε εκτελεστικός αντιπρόεδρος και αργότερα διευθύνων σύμβουλος της Διάσκεψης Προέδρων των Σημαντικών Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων. Η Διάσκεψη χρησιμεύει ως η de facto δημόσια φωνή της αμερικανικής εβραϊκής κοινότητας σε διεθνή ζητήματα.

Το 2003, αυτός ο ήδη τρομερός μηχανισμός πρόσθεσε επαγγελματική εμπειρία στην ανταλλαγή μηνυμάτων από τους Ρεπουμπλικάνους. Η ομάδα προσέλαβε τον δημοσκόπο Frank Luntz, διάσημο για τα εγχειρίδια γλώσσας που δημιούργησε μέσω ομάδων εστίασης. Ο Luntz συνέταξε εκτενείς οδηγούς για τους υποστηρικτές του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου ενός εγγράφου γνωστού ως Παγκόσμιο Λεξικό Γλωσσών. Είπε στους αναγνώστες του ότι οι οικισμοί ήταν το κύριο πρόβλημα δημοσίων σχέσεων του Ισραήλ και τους προέτρεψε να στρέψουν τη συζήτηση προς την «τρομοκρατία, όχι την επικράτεια». Το βασικό μάθημα που έδωσε αυτός ο οδηγός ήταν ξεκάθαρο: «Δεν μετράει αυτό που λες. Είναι αυτό που ακούει ο κόσμος».

Με τη βοήθεια του Luntz, η Mega Group και οι συμμαχικοί της θεσμοί βοήθησαν να εγκλωβιστεί ο αμερικανικός διάλογος σε ένα πλαίσιο όπου η ισραηλινή ασφάλεια υπερίσχυσε των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και όπου η κριτική της ισραηλινής πολιτικής εύκολα μετατράπηκε σε κατηγορίες για εξτρεμισμό ή μισαλλοδοξία.

Το μυστήριο του Mega Spy του 1997

Μια ξεχωριστή ιστορία για κάτι που ονομαζόταν Mega ξέσπασε στην Ουάσινγκτον το 1997. Η Washington Post αποκάλυψε ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν υποκλέψει μια τηλεφωνική κλήση μεταξύ δύο Ισραηλινών αξιωματικών των υπηρεσιών πληροφοριών. Ένας αξιωματικός είπε: «Ο πρέσβης θέλει να πάω στο Mega για να πάρω ένα αντίγραφο αυτής της επιστολής», αναφερόμενος στην αλληλογραφία του Υπουργού Εξωτερικών Warren Christopher προς τον Yasir Arafat. Ο ανώτερός του απάντησε: «Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο χρησιμοποιούμε το Mega ;».

Οι ερευνητές στις Ηνωμένες Πολιτείες υποψιάζονταν ότι το Mega αναφερόταν σε έναν υψηλόβαθμο πληροφοριοδότη εντός της κυβέρνησης. Κάποιοι πίστευαν ότι αυτό το πρόσωπο μπορεί να συνδέεται με την υπόθεση κατασκοπείας του Jonathan Pollard, πιθανώς τον μυστηριώδη κ. Χ που καθοδήγησε τον Pollard σχετικά με το ποια έγγραφα να ζητήσει. Το Ισραήλ ισχυρίστηκε αρχικά ότι το Mega ήταν απλώς μια κωδική λέξη για την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών.

Ο πρώην αντικατάσκοπος της NSA, John Schindler, σημείωσε αργότερα ότι οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών έβλεπαν το MEGA ως μέσο κατασκοπείας και επιχειρήσεων επιρροής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν το κοινό τελικά έμαθε ότι υπήρχε μια ξεχωριστή οντότητα γνωστή ως Mega Group, την οποία συνίδρυσαν οι Wexner και ο Bronfman, οι εικασίες σχετικά με αυτές τις δύο ιστορίες εντάθηκαν. Καμία επίσημη έρευνα δεν έχει διευκρινίσει πλήρως εάν υπήρχε κάποια άμεση σύνδεση. Ο χρόνος και οι επικαλυπτόμενοι παράγοντες έχουν κρατήσει το ερώτημα ζωντανό.

Robert Maxwell, PROMIS και η Κερκόπορτα Επιτήρησης

Αν ο Epstein και ο Wexner αποτελούν τον έναν πόλο αυτής της ιστορίας, ο Robert Maxwell αποτελεί έναν άλλο. Ο Βρετανός μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης και πατέρας της Ghislaine Maxwell έχει χαρακτηριστεί εδώ και καιρό ως περιουσιακό στοιχείο της Μοσάντ. Ο Gordon Thomas και άλλοι ερευνητές κατέγραψαν τις δραστηριότητές του σε έργα όπως Robert Maxwell ο Σούπερ Κατάσκοπος του Ισραήλ .

Ο Maxwell διατηρούσε στενούς επιχειρηματικούς δεσμούς με τον Charles Bronfman, όπως επισημαίνει το MintPress News . Φέρεται να βοήθησε τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες να διανείμουν μια τροποποιημένη έκδοση του λογισμικού PROMIS, το οποίο αναπτύχθηκε αρχικά από την Inslaw για το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών ως εργαλείο διαχείρισης υποθέσεων που θα μπορούσε να ενσωματώσει ξεχωριστές βάσεις δεδομένων και να παρακολουθεί άτομα.

Ισραηλινοί πράκτορες φέρονται στη συνέχεια να πρόσθεσαν μια μυστική «κερκόπορτα» στο PROMIS και να τη διένειμαν σε ξένες κυβερνήσεις και ευαίσθητα ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων πυρηνικών εργαστηρίων όπως το Los Alamos, χρησιμοποιώντας τον Maxwell ως πωλητή. Αυτή η «κερκόπορτα» επέτρεπε την μυστική πρόσβαση στα δεδομένα πελατών που πίστευαν ότι απλώς εκσυγχρόνιζαν τα συστήματα πληροφοριών τους. Πρώην στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου του Ari Ben Menashe, κατέθεσαν ότι ο Maxwell μεσολάβησε σε συμφωνίες για την πώληση του βελτιωμένου λογισμικού στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και σε άλλους πελάτες.

Ο Maxwell πέθανε το 1991 αφού έπεσε από το γιοτ του υπό εξαιρετικά ύποπτες συνθήκες. Επίσημες αναφορές το χαρακτήρισαν ως ατύχημα ή πιθανή αυτοκτονία. Πολλοί παρατηρητές υποψιάστηκαν ότι επρόκειτο για επιχείρηση καθαρισμού όταν ο ρόλος του έγινε πολύ ορατός.

Όταν κάποιος τοποθετεί τις δραστηριότητες του Maxwell παράλληλα με την άνοδο του Mega Group, την ιστορία του Epstein και την τεκμηριωμένη επιθετικότητα της Mossad στις Ηνωμένες Πολιτείες, το μοτίβο που εμφανίζεται είναι λιγότερο μια σειρά από συμπτώσεις και περισσότερο μια συνεκτική αρχιτεκτονική συγκαλυμμένης επιρροής.

Οργανωμένο Έγκλημα και Έλεγχος των Μέσων Ενημέρωσης

Αρκετά μέλη του Mega Group έφεραν κληρονομιές που άγγιζαν το οργανωμένο έγκλημα. Ο πατέρας του Michael Steinhardt, Sol "Red McGee" Steinhardt, ήταν συνεργάτης της μαφίας του Εβραίου εγκληματία Meyer Lansky, μιας από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες στο οργανωμένο έγκλημα του εικοστού αιώνα. Αφηγήσεις για αυτές τις διασυνδέσεις εμφανίζονται σε διάφορα προφίλ και αναλύσεις της ζωής του Steinhardt, συμπεριλαμβανομένων κριτικών απόψεων όπως το δοκίμιο για το Instagram που διερευνά την ιδέα της «μαφίας του Mega Group». Η αυτοκρατορία Bronfman αναπτύχθηκε εν μέρει μέσω της διανομής οινοπνευματωδών ποτών κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, ενός τομέα που ήταν σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένος με δίκτυα λαθρεμπορίου.

Ο Όμιλος Mega κατείχε επίσης άμεση ισχύ στα μέσα ενημέρωσης χάρη στους εκτεταμένους δεσμούς του στον αγγλόφωνο κόσμο των μέσων ενημέρωσης. Ο Wexner διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Hollinger Corporation, η οποία κατείχε την Jerusalem Post , την Chicago Sun Times και βρετανικές εφημερίδες όπως η Daily Telegraph . Οι Bronfman κατείχαν σημαντικό μερίδιο στην AOL Time Warner, έναν από τους μεγαλύτερους ομίλους μέσων ενημέρωσης της εποχής του. Ο Ronald Lauder έλεγχε ισχυρά μέσα ενημέρωσης στο Ισραήλ και την Ανατολική Ευρώπη.

Αυτές οι πληροφορίες έκαναν περισσότερα από το να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη. Προστάτευαν το ίδιο το δίκτυο. Η κριτική κάλυψη των δεσμών του Epstein με το Ισραήλ παρέμεινε σπάνια για χρόνια, ένα μοτίβο που επισημάνθηκε από την Electronic Intifada και άλλους που μελέτησαν πώς τα συστημικά μέσα ενημέρωσης απέφυγαν τον σοβαρό έλεγχο των φερόμενων διασυνδέσεών του με τις μυστικές υπηρεσίες.

Από τη φιλανθρωπία στην ολιγαρχία

Από την ίδρυσή της το 1991 μέχρι την τελευταία επιβεβαιωμένη συνεδρίασή της το 2001 στην έπαυλη του Edgar Bronfman στο Μανχάταν, η Mega Group λειτουργούσε ως ιδιωτικό συμβούλιο ολιγαρχών. Στις εξαμηνιαίες συναντήσεις της, πλούσιοι Εβραίοι δωρητές έπαιρναν κρίσιμες αποφάσεις που επηρέαζαν την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το Ισραήλ. Συνολικά, η ομάδα λειτουργούσε ως ένα de facto άτυπο όργανο χάραξης πολιτικής.

Μετά το 2001, η Mega Group αποσύρθηκε από τη δημόσια θέα. Μπορεί να διαλύθηκε. Ή, πιο πιθανό, μπορεί να έγινε ακόμη πιο διακριτική. Αυτό που σαφώς απομένει είναι η υποδομή στην οποία βοήθησε να χτιστεί. Το Birthright Israel εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα εβραϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα στον κόσμο. Οι Ενωμένες Εβραϊκές Κοινότητες, η ομπρέλα που δημιουργήθηκε από προηγούμενες ομοσπονδίες, εξακολουθεί να διοχετεύει δισεκατομμύρια σε ετήσια κεφάλαια. Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Κογκρέσο, με επικεφαλής τώρα τον Ronald Lauder, παραμένει σημαντικός παράγοντας στην παγκόσμια διπλωματία.

Τελικά, το δημόσιο αποτύπωμα του Mega Group μπορεί να έχει εξασθενίσει, αλλά οι δομές εξουσίας που συγκρότησε συνεχίζουν να λειτουργούν αόρατα. Όσο πιο βαθιά κοιτάζει κανείς, τόσο λιγότερο μοιάζει η Αμερική με μια αυτοδιοικούμενη δημοκρατία και τόσο περισσότερο με μια σκηνή που διαχειρίζονται ιδιωτικά εβραϊκά δίκτυα που δεν λογοδοτούν σε κανένα εκλογικό σώμα. Το μεγαλύτερο μυστήριο δεν είναι τι ήταν κάποτε το Mega Group, αλλά τι οι διάδοχοί του μπορεί τώρα να κατευθύνουν αθόρυβα στις σκιές.

Ἀπό : theoccidentalobserver.net

φωτό στήν κορυφή

Ἡ Πελασγική

«Ὅλα στό σύμπαν ἔχουν ρυθμό, ὅλα χορεύουν.»

Μπορεῖ νά ἔχω ξαναβάλει θέμα σχετικό μέ τήν μουσική καί τήν ἔκφρασιν σοφῶν ῥήσεων ἀπό μεγάλους νόες, ἀλλά ὑπάρχει ἄρα γε κάτι πού εἶναι ἰκανό νά σταματήσῃ τόν θαυμασμό γι᾿αὐτή τήν νοητική, ἀρμονική ἀποκάλυψιν ; Δέ νομίζω. Πόσο μᾶλλον νά διαβάζῃ κανείς τίς ὑπέροχες σκέψεις πού ἀνά τούς αἰῶνες ἐξέφρασαν σπουδαῖοι ἄνθρωποι καί πού εἶχαν πάντα σκοπό τήν πνευματική καλυτέρευσιν τῶν ἀνθρώπων. 

Χμμ... Θά ἔλεγε κανείς : Καί ἀλήθεια αὐτό μπόρεσε νά γίνῃ πραγματικότης ; Τό  « ἡ μουσική ἐξημερώνει τά ἤθη» πού ἀπό τά πανάρχαια χρόνια προσδιόριζαν ὡς μία ἀπαραίτητον ἀνάγκη,ἐπέτυχε τόν σκοπόν του πάνω στόν ἄνθρωπο ; 

"Μουσική, τήν γε ἀληθῶς μουσικήν, πᾶσι μέν ἀνθρώποις ὄφελος ἀσκεῖν, Ἀρκάσι δέ καί ἀναγκαῖον", ἔγραφε ὁ ἱστορικός Πολύβιος ( Ἱστορίαι Δ΄, 20 παραγ. 4 ) , θέλοντας νά ἀποδείξῃ πόσο σημαντική εἶναι ἡ μουσική στήν ζωή τῶν Ἀνθρώπων καί εἰδικῶς στούς Ἀρκάδες πού τήν θεωροῦσαν ἀναγκαία στήν διδασκαλία τῶν παιδιῶν. Ὅμως ἐπισημαίνει καί κάτι ἐξ ἴσου σημαντικό : «  τήν γε ἀληθῶς μουσικήν » ( τήν πραγματική μουσική βεβαίως ). Πραγματική μουσική τί σημαίνει ; Πῶς προσδιορίζεται στήν μουσική τό ἀληθινό ἀπό τό ψευδές πού τήν χαρακτηρίζει ; Νομίζω καί θά πρέπῃ νά συμωνοῦμε ὄλοι σ᾿αὐτό, ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τήν Ἀρμονία . Τήν μουσική ἀρμονία. Θεωρεῖτε πώς θά μποροῦσε τό θέμα ἀρμονίας νά τό βλέπῃ κανείς διαφορετικά ἀπό αὐτό πού εἶναι ; Ἐάν κυττάξει τήν Συμπαντική λειτουργία δέ νομίζω νά καταλήξει σέ ὑποκειμενικό συμπέρασμα. Ἡ Ἀρμονία εἶναι τόσο ἐμφανής πού δέν μπορεῖς νά ᾿δῆς τίποτε ἄλλο ἀπό αὐτό ἀκριβῶς πού φαίνεται. Τήν τέλεια ἀέναη κίνησιν πού παρἀγει δημιουργία. 

Ἔτσι εἶναι καί ἡ Ἀληθινή Μουσική. 

Τί μᾶς λένε καί οἱ νεότεροι σοφοί νόες ; Ἄς διαβάσουμε ἕνα μικρό μέρος ἀπό τήν πληθώρα αὐτῶν : 

«Χωρὶς μουσική, ἡ ζωὴ θὰ ἦταν ἕνα λάθος.» 

~ Friedrich Nietzsche 

«Ἡ μουσικὴ ἐκφράζει αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ μὲ λόγια καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μείνει σιωπηλό» 

~ Victor Hugo 

«Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν πάντα ἐκεῖ γιὰ μένα, ἀλλὰ ἡ μουσικὴ ἦταν πάντα.» 

~ Taylor Swift 

«Κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν ζωὴ· κάποιοι ἄλλοι ἔχουν μουσική.» 

~ John Green 

«Μετὰ τὴ σιωπή, αὐτὸ ποὺ πλησιάζει περισσότερο στὴν ἔκφραση τοῦ ἀνέκφραστου εἶναι ἡ μουσική.» 

~ Aldous Huxley 

«Καὶ σκέφτηκα πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἀγαπήσει αὐτὰ τὰ τραγούδια. Καὶ πόσοι ἄνθρωποι πέρασαν πολλὲς ἄσχημες στιγμὲς χάρη σὲ αὐτὰ τὰ τραγούδια. Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ἀπόλαυσαν καλὲς στιγμὲς μὲ αὐτὰ τὰ τραγούδια. Καὶ πόσο πολλὰ σημαίνουν πραγματικὰ αὐτὰ τὰ τραγούδια. Νομίζω ὅτι θὰ ἦταν ὑπέροχο νὰ εἶχα γράψει ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τραγούδια. Στοιχηματίζω ὅτι ἂν ἔγραφα ἕνα ἀπὸ αὐτά, θὰ ἤμουν πολὺ περήφανος. Ἐλπίζω οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔγραψαν αὐτὰ τὰ τραγούδια νὰ εἶναι χαρούμενοι. Ἐλπίζω νὰ νιώθουν ὅτι εἶναι ἀρκετό. Πραγματικὰ τὸ νιώθω γιατί μὲ ἔχουν κάνει εὐτυχισμένο. Καὶ εἶμαι μόνο ἕνα ἄτομο.» 

~ Stephen Chbosky 

«Ἡ ζωή, συνειδητοποίησε, ἦταν σὰν ἕνα τραγούδι. Στὴν ἀρχὴ ὑπάρχει μυστήριο, στὸ τέλος ὑπάρχει ἐπιβεβαίωση, ἀλλὰ στὴ μέση βρίσκεται ὅλο τὸ συναίσθημα ποὺ κάνει τὸ ὅλο πρᾶγμα νὰ ἀξίζει τὸν κόπο.» 

~ Nicholas Sparks 

«Εἴμαστε οἱ δημιουργοὶ μουσικῆς καὶ εἴμαστε οἱ ὀνειροπόλοι τῶν ὀνείρων.» 

~ Arthur O'Shaughnessy 

«Ἡ μουσικὴ εἶναι... Μιὰ ἀνώτερη ἀποκάλυψη ἀπὸ κάθε Σοφία καὶ Φιλοσοφία» 

~ Ludwig van Beethoven 

«Ὅλα στὸ σύμπαν ἔχουν ρυθμό, ὅλα χορεύουν.» 

~ Maya Angelou 

«Ἂν ἤσουν μουσική, θὰ σὲ ἄκουγα ἀσταμάτητα καὶ ἡ κακοδιάθετη διάθεσή μου θὰ λάμβανε ὤθηση.» 

~ Anna Akhmatova 

«Ἡ μουσική, μόλις εἰσέλθει στὴν ψυχή, γίνεται ἕνα εἶδος πνεύματος καὶ δὲν πεθαίνει ποτέ.» 

~ Edward Bulwer Lytton 

Καὶ ὡς ἐπίλογον : 

«Μιὰ ἥσυχη, ἀπομονωμένη ζωὴ στὴν ἐξοχή, μὲ τὴν πιθανότητα νὰ φανεῖ χρήσιμη σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι εὔκολο νὰ κάνουν τὸ καλὸ καὶ δὲν εἶναι συνηθισμένοι νὰ τοὺς τὸ κάνουν. Ἔπειτα, δουλειὰ ποὺ ἐλπίζει κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ φανεῖ χρήσιμη. Ἔπειτα, ξεκούραση, φύση, βιβλία, μουσική, ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον - αὐτὴ εἶναι ἡ ἰδέα μου γιὰ τὴν εὐτυχία.» 

~ Leo Τοlstοy 

Καί τώρα, μουσική ! 

Johnny Cash - Man in Black

Chris Rea - Looking For The Summer

Andrea Bocelli - Besame Mucho

Lucio Dalla - CARUSO 

Gianni Morandi - Non Son Degno Di Te

Sara Montiel - La Paloma

Mario Frangoulis -" Historia de un Amor "

Chris Rea -  Somewhere between the stars

Billy Joel - "Just the Way You Are"

SAGA - And The Snow Fell 

"Μουσική, τήν γε ἀληθῶς μουσικήν, πᾶσι μέν ἀνθρώποις ὄφελος ἀσκεῖν"

Οἱ ῥήσεις ἀπό ἐδῶ, φωτό

 

Ἀπό τόν ἀγαπητό "ΑΙΑΣ"  : 

Charles Trenet - La Mer

Ἀπό τόν ἀγαπητό " DSS " : 

Antonella Ruggiero - Di un amore

Ἡ Πελασγική