5η Νοεμβρίου - Ὁ Guy Fawkes καί Ἡ Συνωμοσία τῆς Πυρίτιδας
Λίγο μετά την ενηλικίωσή του, διέθετε την περιουσία του και το 1593 πήγε στη Φλάνδρα και κατατάχθηκε στον ισπανικό στρατό, βοηθώντας στην κατάληψη του Καλαί από τους Ισπανούς το 1596 και αποκτώντας κάποια στρατιωτική φήμη. Σύμφωνα με τον Πατέρα Greenway, ήταν «άνθρωπος μεγάλης ευσέβειας, υποδειγματικής εγκράτειας, ήπιας και χαρούμενης συμπεριφοράς, εχθρός των καβγάδων και των διαφορών, πιστός φίλος και αξιοσημείωτος για την ακριβή του παρακολούθηση των θρησκευτικών τελετών», ενώ η ομάδα του «αναζητούνταν από όλους τους πιο διακεκριμένους στο στρατόπεδο του αρχιδούκα για ευγένεια και αρετή». Περιγράφεται ως «ψηλός, με καστανά μαλλιά και καστανόξανθη γενειάδα». Το 1604, ο Thomas Winter, κατόπιν προτροπής του Catesby, στο μυαλό του οποίου η συνωμοσία για την πυρίτιδα είχε πλέον λάβει οριστική μορφή, συστήθηκε στον Fawkes στη Φλάνδρα και ως «ένας σίγουρος κύριος», «καλύτερα ικανός για αυτή την υπόθεση», τον έφερε στην Αγγλία ως βοηθό στη συνωμοσία. Λίγο αργότερα, μυήθηκε στην συνωμοσία, αφού έδωσε όρκο μυστικότητας, και συναντήθηκε με τους Catesby, Thomas Winter, Thomas Percy και John Wright σε ένα σπίτι πίσω από τον St Clement's.
Λόγω του ότι ήταν άγνωστος στο Λονδίνο, λόγω του εξαιρετικού θάρρους και της ψυχραιμίας του, και πιθανώς λόγω της εμπειρίας του στους πολέμους και τις πολιορκίες, η πραγματική ολοκλήρωση του σχεδίου ανατέθηκε στον Fawkes, και όταν το σπίτι που γειτνίαζε με το κοινοβούλιο ενοικιάστηκε στο όνομα του Percy, ανέλαβε την ευθύνη του ως υπηρέτης του Percy, με το όνομα Johnson. Ενήργησε ως φρουρός ενώ οι άλλοι εργάζονταν στο ορυχείο τον Δεκέμβριο του 1604, πιθανώς διευθύνοντας τις δραστηριότητές τους, και όταν ανακάλυψε το διπλανό κελάρι, που βρισκόταν ακριβώς κάτω από τη Βουλή των Λόρδων, τοποθέτησε μέσα σε αυτό τα βαρέλια με την πυρίτιδα, τα οποία κάλυψε με καυσόξυλα και κάρβουνα και με σιδερένιες ράβδους για να αυξήσει τη δύναμη της έκρηξης. Όταν όλα ήταν έτοιμα τον Μάιο του 1605, ο Fawkes στάλθηκε στη Φλάνδρα για να ενημερώσει τον Sir William Stanley, τον προδότη του Deventer, και τον ραδιούργο Owen για το σχέδιο. Επέστρεψε τον Αύγουστο και έφερε φρέσκια πυρίτιδα στα κελάρια για να αντικαταστήσει ό,τι θα μπορούσε να χαλάσει από την υγρασία.
Ετοιμάστηκε ένα αργό φυτίλι που θα του έδινε ένα τέταρτο της ώρας για να διαφύγει από την έκρηξη. Το Σάββατο, 26 Οκτωβρίου, ο Λόρδος Monteagle έλαβε την μυστηριώδη επιστολή που αποκάλυπτε τη συνωμοσία και για την οποία οι συνωμότες έλαβαν πληροφορίες την επόμενη μέρα. Αυτοί, ωστόσο, μετά από κάποιο δισταγμό, ελπίζοντας ότι η κυβέρνηση θα περιφρονούσε την προειδοποίηση, αποφάσισαν να προχωρήσουν με τα σχέδιά τους και ενθαρρύνθηκαν στην απόφασή τους από τον Fawkes , ο οποίος επισκέφθηκε το υπόγειο στις 30 και ανέφερε ότι τίποτα δεν είχε μετακινηθεί ή αγγιχτεί. Επέστρεψε στη μοναχική και επικίνδυνη αγρυπνία του στις 4 Νοεμβρίου . Εκείνη την ημέρα, ο κόμης του Suffolk, ως λόρδος θαλαμηπόλος, επισκέφθηκε το θησαυροφυλάκιο, συνοδευόμενος από τον Monteagle, σημείωσε την ποσότητα των τσιγάρων και ρώτησε τον Fawkes, που τώρα περιγραφόταν ως «ένας πολύ ψηλός και απελπισμένος τύπος», ποιος ήταν αυτός που νοίκιαζε το υπόγειο. Το όνομα του Percy, το οποίο έδωσε ο Fawkes, προκάλεσε νέες υποψίες και αποσύρθηκαν για να ενημερώσουν τον βασιλιά. Γύρω στις δέκα η ώρα, ο Robert Keyes έφερε στον Fawkes από το Percy ένα ρολόι, για να γνωρίζει πώς περνούσαν οι αγωνιώδεις ώρες, και πολύ σύντομα αργότερα συνελήφθη και η πυρίτιδα ανακαλύφθηκε από τον Thomas Knyvett, έναν δικαστή του Westminste.
Ο Fawkes μεταφέρθηκε στην κρεβατοκάμαρα του βασιλιά, όπου οι υπουργοί είχαν συγκεντρωθεί βιαστικά, στη μία. Διατήρησε μια στάση ανυπακοής και «ρωμαϊκής αποφασιστικότητας», χαμογέλασε περιφρονητικά στους ερωτώντες, χωρίς να κρύβει τις προθέσεις του, απάντησε στον βασιλιά, ο οποίος ρώτησε γιατί θα τον σκότωνε, ότι ο πάπας τον είχε αφορίσει, ότι «οι επικίνδυνες ασθένειες απαιτούν μια απεγνωσμένη θεραπεία», προσθέτοντας έντονα στους Σκωτσέζους αυλικούς που τον περιέβαλλαν ότι «ένας από τους στόχους του ήταν να ανατινάξει τους Σκωτσέζους στη Σκωτία». Η μόνη του λύπη ήταν η αποτυχία του σχεδίου. «Φέρνει τον εαυτό του», γράφει ο Salisbury στον Sir Charles Cornwallis, πρέσβη στη Μαδρίτη, «χωρίς κανένα φόβο ή αναστάτωση... κάτω από όλη αυτή την ενέργεια δεν είναι πιο απογοητευμένος, ούτε καν πιο ταραγμένος από ό,τι αν τον έπιαναν για μια άθλια ληστεία στον δημόσιο δρομο», δηλώνοντας «ότι είναι έτοιμος να πεθάνει και προτιμά να επιθυμεί 10.000 θανάτους, παρά να κατηγορήσει πρόθυμα τον κύριό του ή οποιονδήποτε άλλον». Τις επόμενες ημέρες αρνήθηκε πεισματικά να δώσει πληροφορίες σχετικά με τους συνεργούς του. Στις 8 έδωσε μια αφήγηση για την πλεκτάνη, αλλά μόλις στις 9, όταν οι φυγάδες συνωμότες συνελήφθησαν στο Holbeche, τα βασανιστήρια μπόρεσαν να του αποσπάσουν τα ονόματά τους.
Η ατελής υπογραφή του στην ομολογία του αυτής της ημερομηνίας, που αποτελείται μόνο από το χριστιανικό του όνομα και είναι γραμμένη με αδύναμο και τρεμάμενο χέρι, είναι πιθανώς μια φρικτή μαρτυρία για τη σοβαρότητα των βασανιστηρίων («per grad us ad ima») που ο Ιάκωβος είχε διατάξει να εφαρμοστούν εάν δεν ομολογούσε διαφορετικά και τα «ηπιότερα βασανιστήρια» ήταν άκαρπα, - μια φρικτή πρακτική που δεν αναγνωρίζεται από το αγγλικό δίκαιο, αλλά συνήθως χρησιμοποιείται και δικαιολογείται εκείνη την εποχή σε περιπτώσεις προδοσίας για την απόκτηση πληροφοριών.
Δικάστηκε, μαζί με τους δύο Winters, John Grant, Ambrose Rokewood, Robert Keyes και τον Thomas Bates, ενώπιον ειδικής επιτροπής στην Αίθουσα του Westminster στις 27 Ιανουαρίου 1606. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρξει υπεράσπιση και κρίθηκε ένοχος. Υπέστη θάνατο μαζί με τον Thomas Winter, τον Rokewood και τον Keyes στις 31, καθώς σύρθηκε σε ένα εμπόδιο από τον Πύργο προς το Κοινοβούλιο, απέναντι από το οποίο εκτελέστηκε. Έκανε μια σύντομη ομιλία στο ικρίωμα, εκφράζοντας τη μετάνοιά του, και ανέβηκε στη σκάλα τελευταίος και με βοήθεια, όντας αδύναμος από τα βασανιστήρια και την ασθένεια. Οι συνήθεις βαρβαρότητες που ασκούνταν πάνω του αφότου είχε θανατωθεί από την αγχόνη επιβλήθηκαν σε ένα σώμα από το οποίο κάθε ζωή είχε ήδη φύγει.
«Θυμηθείτε, θυμηθείτε, την 5η Νοεμβρίου»
Το «Remember, remember the 5th of November» είναι ο πρώτος στίχος μιας παραδοσιακό αγγλικό τραγουδάκι (περίπου 1870) που τιμά την αποτυχημένη Συνωμοσία της Πυρίτιδας του 1605, όπου ο Guy Fawkes και άλλοι Καθολικοί συνωμότες επιχείρησαν να ανατινάξουν τα Κτήρια του Κοινοβουλίου και να δολοφονήσουν τον Βασιλιά Ιάκωβο Α΄. Το ποιηματάκι απαγγέλλεται κάθε χρόνο τη Νύχτα του Guy Fawkes (γνωστή και ως Bonfire Night) στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία γιορτάζεται με φωτιές και πυροτεχνήματα σε ανάμνηση της αποτυχίας της συνωμοσίας.
Θυμήσου, θυμήσου!
Την πέμπτη Νοεμβρίου,
Η προδοσία και η Συνωμοσία της πυρίτιδας.
Δεν ξέρω κανένα λόγο
Γιατί η Συνωμοσία της πυρίτιδας.
Πρέπει ποτέ να ξεχαστεί!
Ο Guy Fawkes και οι σύντροφοί του
Μήπως το σχέδιο στέφθηκε με επιτυχία,
Να ανατινάξουν τον Βασιλιά και το Κοινοβούλιο
Όλοι ζωντανοί.
Τριάντα βαρέλια, τοποθετημένα από κάτω,
Για να αποδείξει την ανατροπή της παλιάς Αγγλίας.
Αλλά, με την πρόνοια του Θεού , τόν πιάνουν,
Με ένα σκοτεινό φανάρι, ανάβοντας ένα σπίρτο!
Ένα ραβδί και ένα παλούκι
Για τ᾿ όνομα του Βασιλιά Ιακώβου!
Αν δεν μου δώσεις ένα,
Θα πάρω δύο,
Όσο καλύτερα για μένα,
Και τόσο χειρότερα για εσάς.
Ένα σχοινί, ένα σχοινί, για να κρεμάσουμε τον Πάπα ,
Μια πεντάρα τυρί για να τον πνίξουν,
Μια πίντα μπύρα για να το ξεπλύνετε,
Και μια πολύ καλή φωτιά για να τον κάψει.
Γεια σας, παιδιά! Γεια σας, παιδιά! Κάντε τις καμπάνες να χτυπήσουν!
Γεια σας, παιδιά! Γεια σας παιδιά! Ο Θεός να φυλάει τον Βασιλιά!
Χιπ, χιπ, ουρ-ρρ-ρεϊ! [1]
Ἀπό : metapedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου